ShortFic MARKBAM

ลำดับตอนที่ #4 : แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ #3 100%

 

 

 

 

' สั่งใจไม่ให้มันสั่น มันก็ไม่ฟังเท่าไหร่ ถามตัวเองถ้าช้ำปางตาย จะทำยังไง ใจตอบว่ายินดี ' 

 

 

 

เสียงวิ่งตึงตังจากชั้นบนทำให้ร่างสูงต้องเงยหน้าขึ้นจากซุปจานโปรดที่ถูกทำเป็นอาหารเช้าในวันนี้ ไม่นานนักเสียงปิดประตูดังลั่นก็ดังขึ้นอีกครั้งตามด้วยร่างเล็กที่วิ่งลงมาจากบันไดจนร่างสูงอดจะปรามไม่ได้

 

" พี่มาร์ค! พี่มาร์คยังไม่ไปมหาลัยจริงๆด้วย " แบมแบมวิ่งมานั่งฝั่งตรงข้ามหอบหายใจด้วยความเหนื่อย มาร์คหัวเราะน้อยๆกับท่าทางของอีกคน แบมแบมเอามือทาบอกหายใจแรงอยู่อย่างนั้นจนป้าซอนมีนำซุปมาวางไว้ตรงหน้า ร่างเล็กหันไปกล่าวขอบคุณก่อนจะเริ่มลงมือทานซุป ถึงแม้จะอยากทานให้เร็วแค่ไหนแต่ด้วยความร้อนของซุปแล้วถ้ารีบทานคงจะชิมเค้กไม่รู้รสไปทั้งวัน ไม่นานนักทั้งสองก็ทานอาหารเช้าเรียบร้อย แบมแบมหยิบสมุดจดสูตรเค้กและเดินตามมาร์คไปขึ้นรถทันที

 

 

" เมื่อกี้แบมรีบแทบตาย กลัวว่าจะไม่ทันพี่มาร์ค อีกอย่างพี่มาร์คมีเรียนเช้าด้วยแบมไม่อยากให้พี่มาร์คสาย " เสียงใสยังคงเอ่ยเจื้อยแจ้วตลอดทาง มาร์คฟังแบมแบมเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้อย่างไม่มีเบื่อ ร่างสูงขับรถไปเรื่อยๆอย่างไม่รีบร้อน อาจจะเป็นเพราะ อยากฟังเสียงใสนี้ไปให้นานที่สุด เท่าที่จะทำได้ ... 

 

" ไว้เลิกเรียนแล้วพี่จะมาหานะ " มาร์คหันไปบอกแบมแบมที่กำลังเก็บของ ร่างเล็กรับคำของมาร์คแล้วเปิดประตูลงจากรถก่อนที่มาร์คจะออกรถก็ต้องชะงักและลดกระจกลงเพราะร่างเล็กที่อยู่ภายนอกนั้นเคาะเรียก

 

" ขับรถดีๆนะครับ " เสียงใสเอ่ยพร้อมทั้งโบกมือให้มาร์คจนรถลับตาไป ร่างเล็กเดินข้ามถนนมาถึงหน้าร้านของตนเองจึงหยิบกุญแจขึ้นมาไขเข้าไปในร้าน แบมแบมจัดนู้นจัดนี่สักพักยองแจก็มาถึง ทั้งสองช่วยกันเตรียมของก่อนที่ร้านจะเปิด ยองแจจัดเค้กใส่ในตู้โชว์ ส่วนแบมแบมอยู่บริเวณหลังร้านเพื่อจัดทำเค้กวันเกิดที่มีลูกค้าสั่งไว้วันต่อวัน ร้านเบเกอรี่ของแบมแบมอยู่ใกล้ทั้งบริษัทและโรงเรียนทำให้มีลูกค้าคึกคักตลอดทั้งวัน ทั้งนักเรียน คนทำงานหรือแม้แต่นักธุรกิจที่มักจะมาดื่มชายามบ่ายพร้อมกับเค้กที่แบมแบมได้จัดเตรียมไว้สำหรับทานคู่ชาโดยเฉพาะ เรียกได้ว่าเป็นเมนูชื่อดังของร้านเลยทีเดียว ด้วยความที่ต้องทำนู้นทำนี่ทั้งวันจนร่างเล็กก็ลืมสังเกตุไปว่านี่ก็เป็นเวลาเย็นแล้วและตนเองก็ยังไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยสักนิดแต่สำหรับคนตัวเล็กงานต้องมาก่อนอยู่แล้วเสียงกระดิ่งดังขึ้นเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา 

 

" สวัสดีครับเชิญ .. อ้าว พี่มาร์ค พี่แจ๊คสัน พี่แจบอม พี่จินยอง สวัสดีครับ " ยองแจที่กำลังจะเอ่ยต้อนรับลูกค้าต้องเปลี่ยนคำทักทายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นคนคุ้นเคย ทั้งหมดพากันเดินไปนั่งยังที่ประจำ ไม่นานนักยองแจก็เดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะ มาร์คหันไปมองรอบๆร้าน ตั้งแต่เข้ามาเค้ายังไม่แบมแบมเลยแม้แต่น้อย ปกติจะต้องเห็นร่างเล็กวิ่งเข้าวิ่งออกหน้าร้านกับห้องครัว แต่วันนี้กลับเงียบสนิท 

 

" แบมอยู่ในครัวหน่ะครับพี่มาร์ค วันนี้มีลูกค้าสั่งเค้กวันเกิดเยอะเลย แบมแบมขลุกอยู่แต่ในครัวข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน บอกแต่ว่ากลัวจะเสร็จไม่ทัน " มาร์คได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก ไม่ได้กินข้าวเลยงั้นหรอ ดื้อจริงเด็กคนนี้ มาร์คหันไปพูดกับเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัว แบมแบมกำลังตั้งหน้าตั้งตาตกแต่งเค้กอย่างมีสมาธิ มาร์คยืนกอดอกพิงตู้อบอยู่เงียบๆจนแบมแบมทำเค้กก้อนนี้เสร็จ

 

" พี่มาร์ค! มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ " แบมแบมหันมาเจอมาร์คยืนอยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อยด้วยความตกใจ

 

" มีเด็กดื้อไม่ยอมกินข้าวพี่ก็เลยต้องเข้ามาจัดการ แถมยังสนใจแต่เค้กไม่สนใจพี่อีกต่างหาก " แบมแบมหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คนอะไรน้อยใจกระทั่งเค้ก ร่างสูงได้แต่ถลึงตาใส่คนเป็นห่วงยังจะมาหัวเราะ แบมแบมรีบกลั้นขำเพราะกลัวอีกคนจะงอนไปมากกว่านี้ มาร์คไม่รอช้าคว้าข้อมือเล็กให้มานั่งตรงโต๊ะข้างๆตู้เย็นก่อนจะเปิดดูในตู้เย็นว่ามีอะไรพอจะทานได้บ้าง สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการทำทูน่าสลัดจานโตทำเอาแบมแบมถึงกับเบิกตากว้างให้กับปริมาณของมัน

 

" กินหมดนี่แบมท้องแตกพอดีครับพี่มาร์ค " 

 

" ไม่รู้ล้ะเราต้องกินให้มากที่สุด นี่เชฟมาร์คลงมือทำเองนะ " มาร์คเลื่อนเก้าอี้มานั่งพร้อมท้าวคางจับจ้องร่างเล็กชนิดที่ว่าไม่มีทางลอดพ้นสายตาของเค้าไปได้เลย แบมแบมตักสลัดพอดีคำเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆก่อนจะยกนิ้วให้มาร์คด้วยตาเป็นประกายแสดงให้เห็นว่าสลัดจานนี้อร่อยแค่ไหน

 

" งั้นพี่มาร์คก็กินกับแบมด้วยนะครับ " แบมแบมตักสลัดคำโตยื่นมาตรงหน้า มาร์คชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากรับ แบมแบมยังคงกินต่อไปโดยคอยป้อนมาร์คอยู่เป็นระยะ ยองแจที่เดินเข้ามาเอาเค้กออกไปวางเพิ่มเห็นภาพนั้นก็หยุดกึกที่หน้าประตูก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาเงียบๆ ร่างบางหยิบเค้กจากตู้เย็นออกมาอย่างเบามือพยายามจะไม่ส่งเสียงดังกลัวจะไปรบกวนเวลาของคนทั้งสอง แต่ก็ตกใจจนเค้กเกือบจะหลุดล่วงลงจากมือ

 

" ทำอะไรหน่ะยองแจ ! " แจ๊คสันเห็นยองแจค่อยๆย่องเข้ามาหยิบเค้กตั้งแต่หน้าประตูแล้วแต่เห็นท่าทางแบบนั้นมันก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ ยองแจหันไปมองหน้าแจ๊คสันก่อนจะถลึงตาใส่ด้วยความโมโหแต่อีกฝ่ายกลับแลบลิ้นใส่ด้วยสีหน้ายียวนไม่ได้มีความเกรงกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใด

 

" ออกมานี่ได้แล้ว ให้เค้าอยู่ด้วยกันไป "

 

" พี่ไม่รู้หรอ มาร์คแบมของจริงหน่ะต้องมียองแจอยู่ด้วย " ว่าเสร็จก็เดินยิ้มออกไปหน้าร้านโดยมีแจ๊คสันที่อาสาถือเค้กให้เดินตามออกมาด้วยความงุนงง 'พูดอะไรของเค้าวะ' แจ๊คสันได้แต่คิดอยู่ในใจไม่กล้าจะเอ่ยถามเพราะถ้าเกิดถามขึ้นมาคงได้ฟังเสียงแว้ดๆของยองแจบ่นจนหูชาอีกแน่ๆ 

 

หลังจากทานอาหารเสร็จแบมแบมก็ออกมาประจำหน้าร้าน ในเวลานี้ลูกค้าเริ่มบางตาแล้วยองแจและแบมแบมจึงมานั่งคุยเล่นที่โต๊ะของมาร์คเพื่อนๆของมาร์คน่ารักทุกคน คุยสนุกมีมุกตลกมาให้ได้หัวเราะเสมอ ตอนแรกทุกคนก็คิดว่าแจ๊คสันกับยองแจจะเกลียดกันไปซะแล้วเพราะแจ๊คสันหน่ะคอยแต่จะก็แกล้งยองแจท่าเทียว จนเคยโกรธกันเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปไงมาไงไม่รู้ดันกลายมาเป็นยองแจถูกแจ๊คสันตามจีบไปซะได้ สุดท้ายจึงกลายมาเป็นพ่อแง่แม่งอนกันอย่างในตอนนี้ เสียงกระดิ่งเปิดประตูทำให้แบมแบมหันไปมองก่อนจะยิ้มกว้างออกมาและรีบลุกไปจากโต๊ะทันที

 

" พี่คุณ ! " ทั้งโต๊ะหันมามองหน้ากันอย่างงุนงงกับท่าทีของแบมแบมที่มีต่อผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงดูมีความสุขขนาดนั้น? รอยยิ้มสดใส ดวงตาแบบนั้นมันดูพิเศษกว่าที่คนอื่นได้รับ คงมีแต่ยองแจที่รู้ทุกอย่างเป็นอย่างดีและมาร์คที่กำลังจมดิ่งลงไปในความคิดของตัวเอง ที่ไม่ได้มองภาพของนิชคุณและแบมแบมหยอกล้อเล่นกันอย่างสนิทสนมเหมือนเช่นคนอื่น

 

" ท่าทางไอ้มาร์คจะเจอก้างชิ้นใหญ่ว่ะ " แจบอมเอ่ยออกมาด้วยความมั่นใจ ทั้งโต๊ะเองก็เหมือนจะมีความคิดไปในทางเดียวกัน ท่าทีของผู้ชายคนนั้นเค้าเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ดูไปก็เหมือนพี่ชายมองน้องชายด้วยความเอ็นดูแต่อาจจะมีอะไรมากกว่านั้นก็ได้ ส่วนทางแบมแบมมั่นใจได้แน่นอนว่าไม่ได้มองนิชคุณเป็นพี่ชายแน่นอน แล้วมาร์คล้ะเพื่อนของเค้าคนนี้จะอยู่ส่วนไหน ฐานะอะไร ในหัวใจของแบมแบม ' ลองเสี่ยงครั้งแรกก็เจ็บแล้วหรอวะเนี่ยไอ้มาร์ค ' แจบอมหันมามองเพื่อนรักที่นิ่งเงียบลงไปอย่างเห็นใจ

 

สักพักใหญ่หลังจากนิชคุณกลับไปแจบอมกับจินยองก็ขอตัวกลับก่อน แจบอมบีบไหล่เพื่อนอย่างให้กำลังใจและเดินไปลาแบมแบมที่เก็บของอยู่ที่เคาเตอร์ เมื่อปิดร้านเกือบเสร็จแจ๊คสันกับยองแจก็ขอตัวไปดูหนังกันต่อ เวลานี้ภายในร้านจึงเหลือแค่มาร์คและแบมแบมเท่านั้น

 

" ยังไม่เสร็จอีกหรอแบมแบม ? " มาร์คเดินเข้ามาในครัวก็พบว่าแบมแบมยังคงทำเค้กอยู่จึงเหลือบตาขึ้นมองนาฬิกานี่ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อจะดีกว่าไหมนะ

 

" พรุ่งนี้วันเกิดเชอรีน น้องสาวพี่คุณอ่ะครับพี่มาร์ค พี่คุณเค้ามาสั่งเค้กไว้ " ร่างเล็กตอบกลับมาในขณะที่ยังทำเค้กต่อไปอย่างตั้งใจ ความรู้สึกที่ถูกกดลึกลงในใจเด่นชัดขึ้นมาทันที การที่แบมแบมให้ความสำคัญกับคนๆนั้นขนาดนี้ เหมือนจะรู้แต่ก็ยังสงสัย อยากจะถามแต่ก็กลัวจะรับความจริงไม่ไหว มาร์คกำลังรู้สึกแบบนั้นหัวใจของเค้ากำลังบีบรัดแน่น ในสมองยังถกเถียงกันว่าควรจะทำทุกอย่างให้ชัดเจนหรือให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป ใช่.. มาร์คจะยอม จะไม่ขอรับรู้อะไรทั้งนั้น แค่แบมแบมยังอยู่กับเค้าแค่นั้นก็พอ 

 

 

มาร์คเลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้และนั่งลงข้างคนตัวเล็ก แบมแบมยังคงจดจ่ออยู่กับเค้ก บรรยากาศรอบข้างเงียบสนิท ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ และในที่สุดก็เป็นมาร์คเองที่เริ่มทำลายความเงียบนี้

 

" ทำไมถึงชอบทำเค้กล้ะ? "

 

" อืม.. ตอนแรกแบมลองทำดูเล่นๆหน่ะครับ แต่กลับมีคนติดใจฝีมือแบม "

 

" .................. " ไม่ใช่ใช่มั้ย .. ได้โปรดอย่าพูดมันออกมาเลยนะแบมแบม... พี่ขอร้อง ... ได้มั้ย ...

 

" คนที่แบบชอบเค้าชอบเค้กของแบมหน้ะครับ ...

 

 พี่คุณ ... รักแรกของแบม "

 

 

ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้เองสินะ ที่ใครต่อใครเจ็บหนักเพราะความรัก รู้สึกเหมือนจะตายแบบเค้าในตอนนี้รึเปล่า เหมือนถูกผลักให้หล่นลงจากหน้าผาสูง ความรู้สึกที่เหมือนหัวใจกำลังหยุดเต้น มันเป็นแบบนี้ใช่ไหม

 

ก่อนจะรักแบมแบมนายถามตัวเองแล้วนี่มาร์ค ว่าถ้ารักแบมแบมแล้วต้องเจ็บจนเจียนตาย นายจะรับมันได้ไหม แล้วนายตอบตัวเองว่าอะไร นายเลือกมันเองนะ ... 

 

 

 

ฉันรับได้ ...  ฉันยินดี .





#talk ตอนที่3มาแล้ววววว อ่านจบแล้วมาบอกเล่าความรู้สึกให้เค้าฟังบ้างน้าาาา
เค้ารออ่านอยู่น้าาา ฝากติดตามด้วยนะคะ ❤️❤️