คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Special : Eyes never lie สายตา
เรื่องนี้มีแท็กด้วยนะะอ่านจบแล้วมาร่วมบอกเล่าความรู้สึกกันน้า
#ฟิคสายตามบ ขอบคุณค่า
' ก้มหน้าหาคำตอบ ว่ารักนั้นคืออะไร จากทุกถ้อยคำ และทุกตัวอักษร '
ลมเย็นพัดโชยนำเอากลิ่นหอมของดอกไม้ให้ลอยล่องมาพร้อมกัน ดอกไม้นานาพันธุ์เบ่งบานแข่งกันภายในสวนกว้างแห่งนี้ แปลงดอกกุหลาบขาวที่ถูกดูแลเป็นอย่างดี กำลังผลิดอกสวยงามได้ที่ แบมแบมถือกรรไกรตัดดอกกุหลาบทีละดอกอย่างระมัดระวัง สวนของแบมแบมถือเป็นสวนดอกไม้อันดับต้นๆของเมืองนี้ ที่นี่ปลูกดอกไม้ไว้มากมายเพื่อขายให้ลูกค้าหลากหลาย ทั้งร้านขายดอกไม้ ร้านจัดกระเช้าหรือบริษัทรับจัดงานที่มักจะนำดอกไม้จากสวนของเค้าไปตกแต่งงานแต่งงาน ร่างเล็กยิ้มน้อยๆ ความสวยงามของดอกไม้พวกนี้ทำให้เค้ามีความสุข เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้แบมแบมวางกรรไกรในมือลงข้างตัวและหยิบโทรศัพท์ภายในกระเป๋ากางเกงออกมาดู
' พี่กำลังกลับแล้วนะครับ ซื้อเค้กร้านโปรดแบมมาด้วย รอแปบนึงนะครับตัวเล็ก ' แบมแบมทำหน้ามุ่ยให้กับข้อความที่อ่านและเก็บมันลงในกระเป๋าทันที
" เป็นอะไรครับน้องแบมแบม เมื่อกี้ยังยิ้มอยู่เลย " จินยองผู้ทำหน้าที่ควบตำแหน่งเพื่อนรักของมาร์คเจ้าของไร่เอ่ยถามคนเป็นแฟนเพื่อนอย่างขบขัน ใบหน้าเล็กนั้นแม่แต่เวลาโกรธก็ยังน่ารักอยู่ดี
" ป่าวหรอกครับ เอ่อ .. พี่จินยองครับ พี่แจบอมหน่ะบอกรักพี่จินยองบ่อยมั้ยครับ ? " จินยองหัวเราะออกมาหลังจากพูดจบทำเอาคนตัวเล็กหน้ามุ่ยกว่าเดิม จินยองเม้มปากไว้แน่นกลั้นหัวเราะให้ได้มากที่สุด
" ก็บอกบ้างครับ แต่ไม่บ่อยหรอก ... ไม่บอกก็ไม่ได้แปลว่าไม่รักนะครับ " แบมแบมหันมามอง ตาใสโตขึ้นเล็กน้อย ราวกับรู้ความในใจของเค้า มาร์คหน่ะ ไม่ค่อยจะบอกรักเค้าเท่าไหร่เลย ถ้าบอกก็บอกผ่านไลน์ ผ่านข้อความ เขียนไว้บนโพสอิท คบกันมา4ปี เค้าแทบจะนับครั้งที่มาร์คบอกรักเค้าต่อหน้าได้ บางทีแบมแบมก็ไม่รู้ว่ามาร์ครักตนเองแน่รึเปล่า
' ลองค้นหาในเพลง และฟังทุกท่วงทำนองทุกคำร้อง ก็ยังไม่เข้าใจ '
หลังจากนับจำนวนเช็คดอกไม้ที่จะมีคนมารับไปแล้วแบมแบมก็เดินเข้ามาพักผ่อนในบ้าน ร่างเล็กนั่งพักบริเวณกลางบ้าน เปิดหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ วันนี้งานที่สวนไม่มีอะไรมาก พี่จินยองดูแลได้เป็นอย่างดีเค้าจึงไม่ต้องเหนื่อยลงไปดูเองทั้งหมด ร่างเล็กเอนตัวลงนอนราบไปกับโซฟาตัวยาวสายลมเย็นที่พัดมาทำให้ตากลมนั้นค่อยๆปิดลงช้าๆ ไม่นานนักแบมแบมก็เผลอหลับไป
เสียงกุกกักที่ดังขึ้นทำให้แบมแบมปรือตาขึ้นมา ร่างเล็กค่อยๆใช้แขนยันตัวขึ้นมา กลิ่นหอมจางๆลอยมา ตามมาด้วยร่างสูงที่ถือชามซุปข้นกุ้งของโปรดร่างเล็กออกมาจากครัว
" ตื่นแล้วหรอครับตัวเล็ก ไปอาบน้ำเร็ว จะได้มาฉลองวันครบรอบของเรากันนะครับ " มาร์ควางถ้วยซุปลงบนโต๊ะพร้อมเอ่ยบอกแบมแบมที่ขยี้ตาเบาๆอย่างงัวเงีย ร่างเล็กพยักหน้ารับก่อนจะลุกไปอาบน้ำตามที่ร่างสูงบอก
ไม่นานนักร่างเล็กก็ลงมาจากชั้นบน เสื้อแขนยาวสกรีนลายมิกกี้นั้นยิ่งทำให้คนตัวเล็กน่ารักมากกว่าเดิม มากซะจนมาร์คอดใจไม่ได้ต้องเอื้อมมือไปหยิกแก้มยุ้ยๆนั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว แบมแบมนั่งตรงข้ามมาร์คกวาดตามองไปรอบๆโต๊ะอย่างอารมณ์ดี
" โอ้โห ! นานๆทีเชฟมาร์คจะลงมือทำ สงสัยวันนี้แบมต้องทานจนท้องแตกแน่เลยครับ " ร่างเล็กหัวเราะออกมาเล็กน้อย บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารที่แบมแบมชอบ มีเค้กชิ้นเล็กจานร้านเจ้าประจำตั้งอยู่ตรงกลางโต๊ะ เทียนหอมถูกจุดไว้เพื่อสร้างบรรยากาศและมีแจกันที่ถูกจัดแต่งด้วยดอกกุหลาบขาวตั้งอยู่
" ถ้าไม่หมดพี่ไม่ให้ของขวัญนะ " มาร์คเอ่ยด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง ทำเอาแบมแบมหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ทั้งสองเริ่มทานอาหารพลางพูดคุยถึงเรื่องต่างๆไปด้วย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความรักอบอวลไปทั่วบริเวณ เมื่ออาหารคาวเริ่มหมดไป มาร์คจึงตัดเค้กและส่งมาวางไว้ตรงหน้าร่างเล็ก
" ไหนครับของขวัญ แบมทานหมดแล้วนะ " มาร์คยิ้มอบอุ่นก่อนจะลุกไปหยิบกีต้าตัวโปรดมาถือไว้ ร่างเล็กเท้าคางมองร่างสูงที่กำลังจัดท่าทางอย่างตั้งใจ ครั้งแรกที่เค้าตกหลุมรักคนตรงหน้าก็เพราะเสียงกีต้านี่ล่ะมั้ง สงสัยว่าวันนี้เค้าคงต้องตกหลุมรักมาร์คอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเค้าตกหลุมรักมาร์คในทุกๆวัน
เสียงกีต้าเริ่มดังขึ้นช้าๆ มาร์คมองมาที่ร่างเล็กด้วยรอยยิ้ม สายตาที่เต็มไปด้วยความรักกำลังจับจ้องมาที่แบมแบม เสียงทุ้มนุ่มกำลังร้องเพลงคลอไป ทุกคำพูดราวกับบอกความรู้สึกของตัวเองผ่านทุกคำร้อง ทุกท่วงทำนอง
' รักเธอคนเดียว แค่เท่านี้ที่ใจของฉันมี คือรักแท้ให้เธอทุกนาที
ให้เธอช่วยรับมันไปได้ไหมรักเธอคนเดียว
แม้จะดูเป็นคำสั้นๆ คำหนึ่งเท่านั้น แต่ว่ามันจะยาวนานแสนนาน
ตราบที่มีลมหายใจ ขอให้เชื่อใจฉัน '
แบมแบมตบมือแปะแปะทำเอาร่างสูงหัวเราะออกมา สิ่งที่มาร์คต้องการบอกเค้าได้บอกไปหมดแล้วผ่านเพลงนี้ มาร์ครู้สึกเขินอายเกินกว่าจะบอกแบมแบมต่อหน้าเค้าจึงเลี่ยงที่จะบอกด้วยวิธีอื่นแทน
" ขอบคุณนะครับ แบมรักพี่มาร์คนะ " มาร์ควางกีต้าร์ลงก่อนจะยื่นมือมาข้างหน้า แบมแบมเลิกคิ้วมองอย่างตั้งคำถาม ร่างสูงใช้สายตาบอกสิ่งที่ตนเองต้องการให้คนรักได้รู้ แบมแบมหัวเราะส่ายหัวไปมาเล็กน้อยก่อนจะลุกเดินไปอีกฝั่งของโต๊ะและนั่งลงที่ตักของร่างสูง มือใหญ่โอบรอบเอวเอวร่างเล็กหลวมๆ คางได้รูปนั้นเกยอยู่ที่ไหล่เล็ก แบมแบมเอนกายพิงอกแกร่งของมาร์ค
" เหมือนกันนะครับ " ร่างเล็กยู่หน้าลงอย่างขัดใจ
" พี่มาร์ครักแบมมั้ยครับ ? "
" แน่นอนสิครับ " แบมแบมยู่หน้าลงด้วยความหงุดหงิด นี่ขนาดวันครบรอบ มาร์คยังไม่บอกรักเค้าเลยสักคำ แบบนี้มันน่าโมโหมั้ยล่ะ ร่างเล็กแกล้งยกมือขึ้นมาปิดปากที่อ้าออกหาว
" แบมง่วงแล้ว แบมไปนอนนะครับ " ปลายเสียงติดจะงอนนั้นทำให้มาร์คเอียงคอมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ทัน แบมแบมแกะมือคนรักออกและก้าวเท้าขึ้นไปห้องนอนอย่างรวดเร็ว มาร์คได้แต่งุนงงว่าเค้าทำอะไรผิดไปแต่เค้าจะไม่ถามเซ้าซี้แบมแบมตอนนี้หรอก ถ้าตัวเล็กของเค้างอนต้องปล่อยไปสักพักถึงจะง้อได้ และดูจากท่าทางก็ไม่ใช่การโกรธใหญ่โตอะไร มาร์คลุกขึ้นเก็บจานทั้งหมดไปไว้ในครัวก่อนจะตามขึ้นไปข้างบน
เสียงประตูเปิดขึ้น ร่างสูงค่อยๆทำทุกอย่างให้เบาที่สุดกลัวจะไปรบกวนร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียง มาร์คปิดไฟและก้าวไปที่เตียง มาร์คเลิกผ้าห่มขึ้นสอดตัวเข้าไป มือหนาเอื้อมไปกอดคนรักและดึงเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แบมแบมขยับเล็กน้อยแต่ไม่ได้ดิ้นจนถึงกับหลุดออก ทำไมเค้าจะต้องทำแบบนั้น การอยู่ในอ้อมกอดของมาร์ครู้สึกดีจะตาย
' กี่หมื่นข้อความ กี่พันนิยาม กี่ความหมายก็ไม่เคยทำให้ซึ้งใจ
ผ่านวันเวลา จนมาเจอเธอเจอ การสื่อสารที่ดีกว่าคำพูดใด '
แดดอ่อนๆทำให้อากาศที่เริ่มเหน็บหนาวอบอุ่นขึ้นมาได้เล็กน้อย ร่างเล็กกระชับผ้าพันคอสีขาวสะอาดตาเดินตรวจดูแปรงดอกไม้ไปเรื่อยๆ แบมแบมย่อตัวลงสัมผัสดอก Forget me not อย่างแผ่วเบา เรียวปากยกยิ้มนึกถึงเมื่อครั้งวันวาน มาร์คเคยมอบให้เค้าในวันครบรอบปีแรก แทบจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เค้าอยากทำสวนดอกไม้ เพราะอยากจะให้ดอกไม้ที่เบ่งบานในทุกๆวัน จนถึงตอนนี้แบมแบมก็ได้รู้ว่าเค้าคิดไม่ผิดจริงๆ
" น้องแบมแบมครับ ทางด้านนู้นเรียบร้อยแล้วนะครับ พี่ให้คนจัดเตรียมดอกไม้ที่จะมีคนมารับไว้ครบแล้วครับ " จินยองถือแฟ้มรายการสั่งซื้อมารายงานให้แบมแบมได้รู้อย่างครบถ้วน จินยองทำงานรอบคอบไม่เคยมีความผิดพลาดร่างเล็กรู้สึกดีใจอย่างมากที่มีจินยองมาร่วมงานด้วย
" ขอบคุณนะครับพี่จินยอง " ทั้งสองคนเดินคุยกันมาเรื่อยจนนั่งพักที่ชิงช้าซึ่งมาร์คผูกไว้ให้ในสวนหย่อม ร่างเล็กถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ
" ไอ้มาร์คมันทำอะไรให้น้องแบมเหนื่อยใจครับ " จินยองเอ่ยถามคนที่เปรียบเสมือนน้องแท้ๆอย่างเอ็นดู
" เมื่อวานวันครบรอบแต่พี่มาร์คก็ไม่บอกรักแบมอยู่ดีครับพี่จินยอง " เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบา แบมแบมไม่ได้โกรธ เค้าแค่น้อยใจ แค่เพียงอยากจะฟังคำว่ารักจากปากมาร์คบ่อยๆก็เท่านั้นเอง
" น้องแบมมีนิยามคำว่ารักมั้ยครับ ? "
" นิยามหรอครับ ? " แบมแบมมองคนเป็นเพื่อนของแฟนอย่างสงสัย จินยองยิ้ม สายตาทอดมองไปข้างหน้า ร่างเล็กก้มหน้าลงครุ่นคิดนิยามคำว่ารักของตนเอง
" ความรักของพี่คือการกุมมือ ... ทุกครั้งที่แจบอมจับมือพี่ในวันที่เหน็ดเหนื่อย พี่จะยิ้มออกมาทุกครั้งเพราะพี่รู้ว่าเค้าต้องการบอกอะไร "
" ......... "
" แจบอมแค่ต้องการจะบอกว่าพี่จะมีเค้าอยู่ข้างกายไม่ว่าในวันข้างหน้าจะเป็นยังไง " ร่างเล็กอมยิ้มตามไปด้วย พี่แจบอมหน่ะเห็นทีไรก็คอยแต่จะแกล้งพี่จินยอง จนถูกฟาดเข้าบ่อยๆ แต่ในวันที่ต้องจริงจัง แจบอมเองก็เป็นที่พึ่งพิงให้จินยองได้เป็นอย่างดี
" มาสั่งสอนอะไรตัวเล็กของฉันห๊า ! ฉันไม่อยากได้แฟนโหดเหมือนไอ้แจบอมนะโว้ย ! " มาร์คส่งเสียงหยอกล้อเพื่อนรักที่นั่งคุยกับคนรักของตนอยู่ จินยองหันขวับมามอง หน้าตาเริ่มหงิกงอ ริมฝีปากบ่นมุบมิบ อยากจะอ้าปากด่าไอ้เพื่อนตัวดี เค้าอุตส่าห์ช่วยให้แบมแบมเข้าใจมัน ถ้าปากดีขนาดนี้ปล่อยให้น้องแบมเกลียดมันเลยดีกว่า
" พี่ไปก่อนดีกว่านะครับน้องแบม จะไปดูความเรียบร้อยด้านนู้นอีกหน่อย " จินยองหันมาแยกเขี้ยวให้เพื่อนรักก่อนจะเปลี่ยนเป็นการขยับปากให้มาร์คได้อ่านออกและยิ้มเย็นให้อีกที ทำเอามาร์คงุนงงไปเหมือนกัน
' แกตายแน่ '
ร่างสูงไกวชิงช้าก่อนจะนั่งลงข้างคนรัก แบมแบมยิ้มให้เล็กน้อย มาร์คลอบมองใบหน้าน่ารักของแบมแบมจากด้านข้าง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เค้าตกหลุมรักคนตรงหน้า รู้ตัวอีกทีเค้าก็ไปไหนไม่รอดเสียแล้ว
" พี่มาร์คมีนิยามความรักมั้ยครับ ? " ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย อยู่ดีๆแบมแบมก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมสีหน้าของร่างเล็กนั้นก็บอกเค้าได้เป็นอย่างดีว่ากำลังงอนเค้าอยู่แน่นอน มาร์คเอื้อมมือไปโอบร่างเล็กให้เอนตัวมาพิงกับไหล่ของเค้า ศรีษะเล็กซบลงบนไหล่หนา
" นิยามความรักของพี่หรอ ? ... ความรักของพี่คือรอยยิ้ม คือความสดใส คือกำลังใจ คือการดูแล " มาร์คขยับตัวออกช้า จับไหล่แบมแบมให้หันมาสบตากัน มือหนาลูบใบหน้าเล็กอย่างอ่อนโยน
" คำตอบของพี่มันอยู่ในดวงตาคู่นี้ ลองหาคำตอบดูสิครับตัวเล็ก .... ความรักของพี่.. คือแบมแบม " มาร์คประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเล็ก ราวกับเวลากยุดหมุนอีกครั้ง เหมือนถูกมนต์สะกดให้มีเพียงทั้งคู่อยู่ตรงนี้ ดวงตาคู่สวยกำลังมองลึกลงไปในดวงตาของอีกฝ่าย ภาพของแบมแบมฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่นั้น สายตาของมาร์คกำลังบอกแบมแบม ราวกับกำลังเอื้อนเอ่ยคำว่ารักเป็นร้อยเป็นพันครั้ง สายตาคู่นั้นกำลังบอกให้ร่างเล็กรู้ว่าแบมแบมคือทุกสิ่งทุกอย่างของเค้า นาทีนี้ร่างเล็กไม่ต้องการคำบอกรักใดๆอีกแล้ว เค้ารู้แล้วว่ามาร์คบอกรักเค้าในทุกๆวัน .... ผ่านทางสายตา
มือหนาประคองแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน ใบหน้าได้รูปเคลื่อนเข้าหาร่างเล็กช้าๆ ราวกับมีแรงดึงดูดจากกันและกัน ลมหายใจอุ่นเป่ารดกันแผ่วเบา ในยามที่ริมฝีปากประทับสัมผัส มันช่างหอมหวาน นุ่มละมุน หัวใจทั้งสองดวงที่เอ่อล้นไปด้วยความรักลอยล่องไปไกลแสนไกล
เพราะสายตาไม่เคยโกหกใคร .. ขอบคุณ ' ความรัก '
' เธอทำให้ฉันรู้ว่ารักบอกได้ด้วยสายตา ไม่ต้องมีคำใดๆ เพื่อมาอธิบาย
เพียงแค่แววตาที่มาจากเธอ ก็รับรู้คำตอบ ว่ารักแท้มันเป็นเช่นไร เป็นเช่นไร '
#Talk ตอนพิเศษค่า คืนกำไรสู่ผู้อ่าน หลังจากที่ดราม่ากันมาหลายตอน 555555555
ส่งความละมุนนี้มาให้ทุกคนค่าาา หวังว่าจะชอบกันน้าา อยู่อ่านฟิคของเค้าไปนานๆนะคะ พูดคุยกันได้นะะ @Timeless9397 จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น