ShortFic MARKBAM

ลำดับตอนที่ #6 : แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ #5 100% END

' เพราะมีหัวใจก็คงไร้ค่า หากไม่มีเธอในนั้น ต่อให้มันแหลกสลาย.... ก็ยอม '

ทั้งสองคนยังคงปล่อยให้ความเงียบเป็นสิ่งเดียวที่พวกเค้ามี แบมแบมกำมือแน่นราวกับจะสะกดทุกอย่างไว้ข้างใน สายตาคมยังมองมาค้นหาคำตอบอย่างไม่ลดละ แบมแบมทำได้เพียงก้มหน้าหลบสายตาอยู่อย่างนั้น 

" แบมแบม ทำไมถึงต้องหลบหน้าพี่ " มาร์คยังคงถามย้ำอยู่อย่างนั้น ถ้าหากน้ำเสียงที่มาร์คใช้เต็มไปด้วยความโกรธหรือความโมโหแบมแบมคงจัดการเรื่องทุกอย่างได้ง่ายกว่านี้ แต่น้ำเสียงของมาร์คกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ตัดพ้อ จนทำให้แบมแบมไม่กล้าจะพูดอะไรออกไป

" เรา ... เกลียดพี่แล้ว ... ใช่มั้ย ? " 

" ไม่ใช่นะพี่มาร์ค! แบมไม่ได้เกลียดพี่! " คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาตอบเสียงดังด้วยความตกใจ เค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เค้าไม่เคยเกลียดมาร์คสักนิด ไม่เคยเลย

" ไม่เปนไรแบมแบม .. พี่เข้า.. จ "

" ไม่ใช่นะ ฮึกก ไม่ใช่พี่ .. ม ฮึก มาร์ค " ยังไม่ทันจบประโยคแบมแบมโผเข้ากอดมาร์คอย่างแรงจนร่างสูงเซไปเล็กน้อย มาร์คทั้งตกใจทั้งงุนงงไม่คิดว่าแบมแบมจะพุ่งตัวเข้ามากอดเค้าแบบนี้ ร่างสูงค่อยๆยกมือขึ้นอยากจะลูบหัวเพื่อปลอบโยนคนตัวเล็กในอ้อมกอดแต่กลับต้องหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมา

" เรา ฮึกก ฮืออ เราเป็น ฮึก พี่น้องกันไม่ได้หรอครับ ? " 

" ........ "

" แบมกลัว ฮืออ กลัวว่าถ้า ฮึก แบมปฏิเสธ ฮืก .. ก พี่มาร์ค ฮืออ จะเกลียดแบม พี่มาร์คจะไม่พูดกับแบมอีก ฮืออ แบมกลัว ฮึกก.. ก ฮืออออ แต่แบมรักพี่คุณ ฮืออ แบมขอโทษครับ ฮึกก ฮือออ " ชัดเจนแล้ว สิ่งที่มาร์คได้ฟังวันนี้มันชัดเจนเกิดกว่าเค้าจะหลอกตัวเองได้อีกแล้ว สิ่งที่แบมแบมให้เค้าได้คือพี่ชายเท่านั้น แบมแบมกลัวว่าจะมองหน้าเค้าไม่ติด กลัวว่าเราจะเป็นพี่น้องกันไม่ได้ เค้าควรจะดีใจใช่มั้ย ที่แบมแบมยังเห็นความสำคัญของเค้าอยู่บ้าง มือสองข้างที่ทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรงค่อยๆยกขึ้นมาดึงแบมแบมออกช้าๆ คนตัวเล็กยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลออกมาโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด 

" พี่ขอโทษนะ ... ที่พี่ทำให้แบมลำบากใจ พี่ขอโทษ ... "

" พี่มาร์ค .. " แบมแบมเอ่ยเสียงสั่นเมื่อพบว่าไม่ใช่แค่ตนเองที่มีน้ำตาอยู่บนใบหน้า สิ่งที่เห็นมันทำให้เค้าแทบขาดใจ ถึงแม้จะไม่ได้ร้องไห้อย่างหนัก แต่น้ำตาของมาร์คกลับทำให้เค้าเจ็บปวดเกินกว่าจะทนเห็น

" ต่อไปนี้ ไม่ต้องหลบหน้าพี่แล้วนะ " มาร์คยิ้มให้แบมแบมอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละตัวและเดินเข้าห้องตนเองไป เพียงแค่เสียงปิดประตูดังขึ้น ร่างเล็กก็ทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทั้งๆที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ตรงกับใจ แต่ทำไมมันถึงเจ็บขนาดนี้ ... ไม่ใช่เพียงแค่แบมแบมเท่านั้น เพียงแค่ปิดประตูลงมาร์คก็ค่อยๆล้มลงกับพื้น น้ำตาที่กลั้นมานานวันนี้เค้าจะขอปล่อยมันออกมา ถ้าจะทำให้ความทรมานในใจมันลดลง เค้าก้อยอม 

ใครจะรู้ว่าคนสองคนที่อยู่ห่างกันเพียงประตูกั้น กลับมีความเจ็บปวดไม่ต่างกัน ...

แสงอาทิตย์ที่รอดมาจากผ้าม่านทำให้แบมแบมตื่นขึ้นมาในยามเช้า ร่างเล็กเงยหน้ามองนาฬิกาก่อนจะพบว่าตัวเองนั้นสายแล้ว สงสัยวันนี้คงต้องให้ยองแจเปิดร้านไปก่อน แบมแบมลุกขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อคืนเค้านอนไม่ค่อยหลับกว่าจะได้หลับก็เกือบเช้า ไม่นานนักร่างเล็กก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อจะไปร้าน 

" แบมแบม ! ทำไมตาบวมแบบนั้นล้ะลูก ? " เสียงคุณนายตระกูลต้วนเอ่ยถามอย่างตกใจ ไม่แปลกใจที่เธอเห็นอย่างรวดเร็วเพราะดวงตาของแบมแบมในเวลานี้ใครเห็นแล้วไม่ถามน่าจะแปลกกว่า

" แบมดูซีรี่ย์หน้ะครับเลยร้องไห้ซะหนักเลย " ร่างเล็กนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เมื่อมองไปที่ว่างฝั่งตรงข้ามก็หลับตาลงอย่างอ่อนใจ 

" โธ้วลูก อย่าดูบ่อยล่ะ แม่ตกใจหมด เสียดายหนูลงมาช้าไปหน่อย พี่มาร์คเค้าพึ่งออกไปเมื่อครู่นี้เอง " แบมแบมดื่มนมที่ป้าซอนมีนำมาเติมให้จนหมดแก้ว แบมแบมรู้ว่ามาร์คไม่ได้หลบหน้าเค้า วันนี้วันศุกร์มาร์คมีเรียนวิชาสำคัญ แต่ไม่เป็นไร ยังไงวันนี้มาร์คก็ต้องมารับเค้าอยู่ดี ค่อยเจอกันตอนเย็นนี้ก็ได้ 

แสงไฟสว่างจ้าของรถแข่งแต่ละคันแสดงให้รู้ว่าวันนี้มีการแข่งขันที่สนามแห่งนี้ รถแข่งมากมายจอดเตรียมควาพร้อมก่อนจะลงแข่งในไม่ช้า วันนี้มาร์คลงแข่งด้วยรถยนต์คันใหม่ที่ทีมของเค้าทำการตกแต่งมา ด้วยสีสันสะดุดตาและความเร็วที่ไม่เป็นรองใคร รับรองว่าในคืนนี้คงจะไม่มีใครเด่นไปเกินกว่าทีมขอบมาร์คอย่างแน่นอน แต่ร่างสูงผู้เป็นเจ้าของรถกลับนั่งนิ่งไม่มีอาการตื่นเต้นให้ได้เห็น แจ๊คสันเดินกลับเข้ามาในห้องพักก็นั่งลงข้างๆพร้อมกันยื่นขวดน้ำส่งให้

" อะไรมึง ไม่ชอบรถคันใหม่หรอวะ ? "

" ป่าว กูแค่เบื่อๆ " มาร์คหยิบขวดน้ำมาถือไว้ก่อนจะถอนหายใจและมองออกไปนอกห้องพัก 

' เรื่องแบมแบมแน่ๆ ' หนุ่มฮ่องกงได้แต่คิดอยู่ในใจ เค้าเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ สมาธิเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการแข่งแล้วดูเพื่อนของเค้าในตอนนี้สิ จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวเลยสักนิด

ร้านเบเกอรี่ในเวลานี้ยังมีลูกค้าผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาอยู่เรื่อยๆ เจ้าของร้านยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่จะแปลกไปสักนิดที่ร่างเล็กมักจะชะเง้อมองที่นอกร้านอยู่บ่อยๆ นี่ก็เลยเวลาที่ร่างสูงเลิกเรียนนานแล้ว ทำไมเค้ายังไม่เห็นร่างสูงมาสักที 

" รอใครอยู่เจ้าตัวเล็ก? " เสียงทักทายของนิชคุณทำเอาแบมแบมหลุดออกจากภวังค์ ร่างเล็กยิ้มให้แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร แบมแบมหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาเช็ดต่อแววตามีความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

" รอมาร์คอยู่ล่ะสิ " นิชคุณเอ่ยอย่างหยอกเย้า

" พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ แบมก็ต้องรอพี่คุณคนเดียวอยู่แล้ว "

" พี่มาแล้วไม่เห็นเราจะดีใจสักหน่อย " นิชคุณเอ่ยกลั้วหัวเราะ เค้าหน่ะรู้จักแบมแบมดีเพราะทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก เค้าคิดกับแบมแบมเพียงแค่น้องชายมาตลอด คนตัวเล็กเองก็รู้ดี เค้ารู้ว่าแบมแบมคิดอย่างไรกับเค้า แต่ตอนนี้เค้าคิดว่าคนที่ครอบครองหัวใจแบมแบมคงไม่ใช่เค้าอีกแล้ว นิชคุณยิ้มออกมาก่อนจะพูดกับแบมแบมอย่างจริงจัง

" แบมแบม .. "

" ครับ ? "

" พี่รู้นะว่าความรู้สึกของเราที่มีให้พี่มันยาวนานจนเราฝังลึกในใจ แต่อย่าให้ความคิดนั้นมันมาทำลายเราได้สิ "

" พี่คุณ .. " ร่างเล็กมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เค้าไม่คิดว่าพี่คุณจะพูดเรื่องนี้กับเค้า แบมแบมพอจะเดาได้ว่านิชคุณต้องการจะพูดเรื่องอะไร เพราะเค้านั้นก็รู้จักนิชคุณดีเช่นกัน

" เราหน่ะถ้าอยากจะรักใครสักคน ก็อย่าเอาความเคยชินมาปิดกั้นตัวเองเลย มันไม่ใช่เรื่องผิดนะ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นคนโลเลหรือคนทรยศเลย พี่ไม่อยากน้องชายของพี่ต้องเสียใจ ถ้าต้องเสียคนดีๆแบบมาร์คไป " น้ำตาเอ่อคลออยู่ภายในดวงตาคู่สวย สิ่งที่นิชคุณพูดนั้นถูกต้องทุกอย่างราวกับมานั่งอยู่ในใจของเค้า แบมแบมไม่อยากเป็นคนใจโลเล เค้ารักนิชคุณมาหลายปี แต่เมื่อเจอมาร์คเวลาไม่นานนักความรู้สึกดีๆกลับเพิ่มขึ้นจนในตอนนี้เค้าเองไม่อาจหลอกตัวเองได้ว่าคนที่เค้ารักไม่ใช่นิชคุณอีกต่อไป คนเป็นพี่กอดปลอบคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดูเป็นเพราะระยะเวลาหลายปีที่แบมแบมมั่นคงในความรักที่มีต่อเค้า ในวันนี้เค้าอยากให้คนตัวเล็กปลดปล่อยตัวเองออกจากพันทนาการนี้ได้แล้ว หลังจากนิชคุณกลับไป แบมแบมก็เฝ้ารอการมาของมาร์คด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น วันนี้ไม่ใช่มาร์คอีกแล้วที่จะเป็นคนขอโอกาส แต่เป็นเค้าเองที่จะขอเริ่มต้นความสัมพันธ์แบบคนรักของทั้งสองคน 

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาปิดร้านยังคงไร้วี่แววของร่างสูง แบมแบมกดโทรศัพท์ต่อสายหาร่างสูงอีกครั้ง แต่ผลที่ได้ก็เหมือนเดิม ไม่มีใครรับสายเลย ร่างเล็กถอนหายใจก่อนจะเก็บของเดินออกไปเรียกรถที่หน้าร้านและกลับไปรอมาร์คที่บ้านแทน

" คุณแบมแบมทานอะไรสักหน่อยมั้ยคะ เดี๋ยวป้าไปทำให้ค่ะ " ป้าซอนมีเข้ามาช่วยแบมแบมถือกล่องเค้กที่นำกลับมาจากที่ร้านและเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พักนี้คนตรงหน้าดูซูบผอมไปจนสังเกตุได้

" ขอบคุณครับป้าซอนมี แต่ไม่เปนไรครับแบมทานมาแล้ว เอ่ออ .. พี่มาร์คกลับมารึยังครับ? " 

" อ๋อ ยังหรอกค่ะ วันนี้คุณมาร์คไปแข่งรถที่สนามค่ะ " คำตอบของป้าซอนมีทำให้แบมแบมถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าพี่มาร์คจะไม่ยอมเจอกันแล้วซะอีก ร่างเล็กนั่งลงที่ห้องนั่งเล่นและหยิบสมุดบัญชีในกระเป๋าออกมาเพื่อทำรอร่างสูงกลับมาจากแข่งรถ

เสียงโห่ร้องดังกึกก้องไปทั่วสนามเมื่อการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น มาร์คนั่งประจำที่อยู่ในรถ ร่างสูงมองตรงไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ พร้อมกับกระชับหมวกนิรภัยให้เข้าที่ เสียงนกหวีดดังขึ้นเป็นสัญญาณให้เริ่มการแข่งขัน เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นสนามดังลั่น รถยนต์แต่ละคันออกตัวด้วยความเร็วสูงสุด แต่ละคนงัดเอาเทคนิคการขับออกมาแข่งกันอย่างสุดความสามารถ การแข่งขันเป็นไปอย่างตื่นเต้นเร้าใจ แต่ละคันไม่ทิ้งช่วงห่างกันมาก เบียดตีคู่สูสีกันจนหัวใจกองเชียร์แทบจะหยุดเต้น เสียงเชียร์ดังกึกก้องไปทั่วเมื่อการแข่งขันรอบสุดท้ายมาถึง ตอนนี้มาร์คอยู่ในอันดับที่สอง เค้าสบถอย่างหัวเสียแต่ก็ยังควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ให้ดีที่สุด มาร์คเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อหวังแซงขึ้นเป็นที่หนึ่งให้ได้

" เฮ้ย ! เกิดอะไรขึ้นกับรถไอ้มาร์ควะ ! " เสียงของรุ่นพี่ในทีมดังขึ้นในฝั่งคนดู แจ๊คสันรีบมองตามไปและพบว่ามีควันจำนวนมากออกมาจากห้องเครื่องของรถ 

" Shit ! " แจ๊คสันสบถออกมาด้วยความตกใจ จำนวนควันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนคนดูในสนามเริ่มเกิดความฮือฮา แจ๊คสันรีบวิ่งลงไปข้างล่าง คนอื่นๆก็รีบวิ่งตามกันลงมา พวกเค้าต้องบอกให้มาร์คหยุดรถเดี๋ยวนี้ ! ร่างสูงที่อยู่ในรถเริ่มสังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง สัญญาณในตัวรถเริ่มเตือนถึงความผิดปกติ เนื่องจากรถนั้นมาด้วยความเร็วสูงการที่มาร์คจะหยุดรถนั้นเป็นไปได้ยาก รถยนต์เริ่มเสียการควบคุม มาร์คลดความเร็วของรถลงไม่ได้ เค้าควบคุมรถไม่ได้แล้ว !

" แม่งเอ้ย ! " รถยนต์ยังคงพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง มาร์คทำทุกอย่างเพื่อให้ความเร็วลดลงแต่กลับไม่เป็นผล ที่ข้างสนามทีมของมาร์คแจ้งความผิดปกติและพยายามจะช่วยกันหยุดรถของมาร์ค ในตอนนี้ทุกคนพยายามจะตั้งสติทั้งที่ในใจนั้นกลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้นเหลือเกิน

มาร์คพยายามจะเปิดประตูลงจากรถเพื่อรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ก่อน แต่กลับพบว่าประตูนั้นไม่สามารถเปิดออกได้ ร่างสูงทุบประตูอย่างแรงแต่สิ่งที่ขึ้นกลับเลวร้ายลงไปกว่าเดิม รถของมาร์คสูญเสียการควบคุมอย่างสิ้นเชิง พวงมาลัยไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป มาร์คไม่สามารถควบคุมรถให้ไปตามทางได้อีก ร่างสูงเริ่มรับรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวของเค้า ในเสี้ยววินาทีสุดท้ายของชีวิต เค้าคิดถึงพ่อและแม่ สิ่งที่ดีที่สุดชีวิตของเค้า ถ้ามีโอกาสได้กอดกันอีกสักครั้งก็คงจะดี ... และอีกคนที่เค้าคิดถึงในวินาทีนั้น

' แบมแบม ขอบคุณที่ก้าวเข้ามาในชีวิตพี่ พี่ดีใจที่ได้รักนาย แม้จะต้องแลกกับความเจ็บปวดที่ได้เจอ แต่พี่คงเสียใจกว่าถ้าไม่ได้ให้หัวใจดวงนี้กับนาย ... '

พี่รักแบม .

" พี่มาร์ค!! " ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงมาร์คเรียกตนเองดังแต่หัวใจดวงน้อยกลับหล่นวูบ เมื่อเห็นกรอบรูปของมาร์คที่ตั้งอยู่ข้างๆโทรทัศน์ตกลงมาแตกเป็นเสี่ยงๆ ราวกับลมหายใจจะหยุดไปชั่วขณะ แบมแบมค่อยๆก้าวเข้าไปช้าๆ มือเล็กที่เริ่มสั่นแรงค่อยๆก้มลงหยิบรูปที่ตกขึ้นมาดูช้าๆ ราวกับหวาดกลัวในสิ่งที่จะต้องพบเจอ

" กรี๊ด !!!!! ไม่นะมาร์ค !!!! ฮืออออ " เสียงกรีดร้องที่ดังลั่นลงมาจากข้างบนทำให้แบมแบมเผลอปล่อยรูปนั้นหลุดล่วงลงสู่พื้น ร่างเล็กชาวาบไปทั้งตัว ร่างกายคล้ายจะหมดแรงไปเสียดื้อๆ แบมแบมทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาค่อยๆไหลลงมาที่แก้มเนียน ไม่นานร่างเล็กก็ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก น้ำตาที่ไหลออกมานั้นไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลงง่ายๆ หัวใจดวงน้อยราวกับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เสียงสะอื้นดังก้องไปทั่วบริเวณบ้าน 

อยากขอย้อนเวลากลับไปแก้ไข อยากขอโอกาสอีกสักครั้ง แต่สิ่งที่ร้องขอนั้น กลับไม่มีวันเป็นจริง ....

สายลมหนาวพัดมากระทบ ร่างเล็กกระชับผ้าพันคอให้แน่นขึ้นก่อนจะไปตามทาง ดอกไม้สีขาวเรียงรายอยู่ข้างทางพริ้วไหวไปตามแรงลม ความเงียบสงบกลับทำให้ร่างเล็กเหน็บหนาวยิ่งกว่าเดิม

" ฤดูหนาวอีกแล้วนะครับ แบมใส่โค้ทหนาๆออกจากบ้านทุกวันเลย วันนี้แถมผ้าพันคออีกด้วยนะครับ ก็แบมไม่อยากให้พี่มาร์คเป็นห่วงนี่นา " แบมแบมวางช่อดอกไม้สีขาวลง 3ปีที่แล้วที่มาร์คจากทุกคนไปด้วยอุบัติเหตุในครั้งนั้น วันนั้นรถของมาร์คพุ่งชนรั้วอย่างรุนแรงจนพลิกคว่ำไปหลายรอบทุกคนช่วยกันนำมาร์คออกมาจากรถได้ก่อนที่รถจะระเบิด แต่อาการของมาร์คหนักเกินกว่ายื้อไว้ได้เมื่อมาถึงโรงพยาบาลก็พบว่าร่างสูงเสียชีวิตลงแล้ว

" พี่มาร์คอยู่ที่นี่หนาวมั้ยครับ ? พี่ทนไหวหรือเปล่า ? แบมมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะเลย ที่ร้านงานยุ่งมากๆเลยครับ แต่แบมไม่เคยลืมทานข้าวเลยนะ ก็พี่มาร์คไม่อยู่คอยเตือนแบมแล้วนี่นา ฮึก .. ก แบม ฮึกก .. ก อยากทานทูน่าสลัดของพี่มาร์ค ฮือออ แบมคิดถึงพี่ ฮึกก .. ก .. แบมคิดถึงพี่มาร์ค ฮืออ "  แม้จะอยากกลั้นน้ำตาไว้เท่าไหร่แต่ที่สุดแล้วร่างเล็กก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ วันเวลาที่ผ่านไปแบมแบมไม่เคยลืมเลือนมาร์คได้แม้แต่วินาทีเดียว ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบแต่ความทรงจำในวันที่ยังคงมีมาร์คอยู่ข้างกาย แบมแบมค่อยๆวางมือลงที่รูปของมาร์คบนป้ายหน้าหลุมศพ ร่างเล็กเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนออกจากใบหน้า

" แบมไม่ร้องแล้วพี่มาร์ค แบมเข้มแข็งจะตาย พี่มาร์คไม่ต้องห่วงแบมนะครับ " ร่างเล็กกดเสียงสะอื้นให้ลึกลงเท่าที่จะทำได้ มือเล็กสัมผัสสร้อยข้อมือที่ถูกนำไปให้ที่ร้านปรับให้ แบมแบมขอให้นำจี้ทั้งสองมาประกอบเข้าด้วยกัน ไม่มีจี้ใบโคลเวอร์และช่องว่างที่ถูกแยกกันอีกต่อไป แบมแบมยังคงนั่งเล่าเรื่องราวต่างๆที่ได้พบเจอมาในอาทิตย์นี้ให้มาร์คได้ฟัง เสียงใสคลอไปกับสายลมและเสียงนกร้อง คงจะอีกนานกว่าเสียงนี้จะจางหายไป

' ความรักคือการที่ดวงใจสองดวงอยู่ใกล้กัน 

คิดถึงกันเสมอแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม้ไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน

 ก็ไม่สามารถทำให้ความรักแตกดับไปได้ '

 END

 

#talk จบแล้วค่าาา สำหรับเรื่องนี้ เป็นยังไงบ้างคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะะ จบแล้วมาเม้นบอกความรู้สึกให้เค้าฟังหน่อยยย หรือพูดคุยในทวิตได้นะคะที่ @timeless9397 นะะะ หรือว่าแทก #แลกทั้งใจมาร์คแบม ก็ได้นะคะะ มานะๆๆๆ เค้ารอออออ ตอนต่อไปอาจจะตามมาเมื่อไหร่ไม่รู้ แหะๆๆ ฝากติดตามกันไปเรื่อยๆนะคะะ ❤️❤️❤️❤️