ShortFic MARKBAM

ลำดับตอนที่ #5 : แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ #4 100%

 

' ขอแลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ ต้องเจออะไรก็ยอม ฉันพร้อมจะเจ็บ ฉันพร้อมจะตาย เป็นไงเป็นกัน ' 

 

 

 

 

 

 

ในค่ำคืนเช่นนี้ ผู้คนมากมายหลั่งไหลกันมาจนทำให้ถนนเส้นนี้แน่นไปถนัดตา ' ฮงแด ' ถนนที่ไม่เคยหลับไหล ทั้งอาหารมากมายที่เรียงรายอยู่ตลอดสาย อีกทั้งข้าวของที่มีความหลากหลาย ทำให้สามารถพบคนทุกเพศทุกวัยได้ที่นี่ ยังไม่นับรวมถึงชาวต่างชาติที่ได้ยินชื่อเสียงจนต้องขอตามมาพิสูจน์

 

ร่างสูงกำโทรศัพท์ไว้แน่น ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองเลือกนั้นถูกต้องรึเปล่า มาร์คถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ไม่ว่ายังไงเค้าก็ได้เลือกแล้วและจะไม่เสียใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกอย่างแน่นอน ไม่ว่าในหัวใจของแบมแบมจะมีใครเค้าก็จะขอรักและรอแบมแบมอย่างนี้ต่อไป

 

" แบมแบม วันนี้หลังปิดร้านมาเดินเล่นที่ฮงแดกันมั้ย ? " 

 

" หื้ม ได้สิครับ ตอนนี้พี่มาร์คอยู่ที่นั่นหรอ? " เสียงตามสายเอ่ยมาอย่างงุนงง 

 

" ใช่แล้ว "

 

" งั้นเดี๋ยวแบมรีบปิดร้านแล้วจะไปหานะครับ " หลังจากวางสายแบมแบมก็เริ่มเก็บของในทันที เค้าไม่ได้ออกไปเที่ยวมานานแล้ว ร่างเล็กคิดถึงยามค่ำคืนที่คึกคักของฮงแด คืนนี้จะเดินให้หมดแรงเลยคอยดู

 

ร่างสูงยืนรออยู่หน้าร้านไอศครีม กอดอกก้มหน้าเตะเท้าเล่นรอเวลา อากาศคืนนี้เหมือนจะหนาวลงอีกจากเมื่อวาน ดีที่เค้าใส่เสื้อโค้ทตัวหนามาจึงทำให้ไม่หนาวมากนัก แต่ร่างเล็กนี่สิ ชอบไม่ใส่เสื้อโค้ทหนาๆออกมา บอกแต่ว่าชอบอากาศหนาว ถ้าวันนี้ไม่ใส่มาจะตีให้สักทีเลยคอยดู ไม่ทันขาดคำร่างเล็กที่คิดถึงก็กระโดดมาอยู่ตรงหน้าอย่างกระตือรือร้น

 

" พี่มาร์ค! รอนานมั้ยครับ ? " ร่างเล็กยิ้มกว้างก่อนจะมองไปรอบด้วยความตื่นเต้น

 

" อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมไม่ใส่เสื้อโค้ทหนาๆมาล้ะหื้ม เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะเรา เดี๋ยวป่วยจะทำยังไง " ร่างสูงดุเบาๆ ก่อนจะถอดเสื้อโค๊ทของตัวเองมาคลุมให้ แล้วตามด้วยการหยิกแก้มอวบๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ร่างเล็กยู่ปากลงเล็กน้อยให้กับคนขี้บ่นและคว้ามือคนตัวสูงให้เดินไปข้างหน้าอย่างเอาแต่ใจ มาร์คหัวเราะเบาๆให้กับท่าทางเหล่านั้น นับวันยิ่งดื้อขึ้นจริงๆเด็กคนนี้

 

ทั้งสองเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ตลอดทาง แวะซื้อของกินจนแทบจะถือไม่หมด แบมแบมเดินเคี้ยวตุ้ยๆ โดยมีมาร์คคอยทำหน้าที่เช็ดปาดให้เมื่อยามที่มีสิ่งเปรอะเปื้อนอยู่มุมปาก เสียงหัวเราะดังขึ้นตลอดเวลาที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ มาร์คได้เพียงแค่หวังให้มันคงอยู่ต่อไปตราบนานแสนนาน

 

" แบมแบมมาดูนี่สิ " มาร์คเอ่ยเรียกร่างเล็กที่ยืนดูสร้อยข้อมืออยู่ข้างๆให้ขยับมาใกล้ๆ ร่างสูงหยิบสร้อยข้อมือสองเส้นขึ้นมายื่นให้ร่างเล็กดู สร้อยเส้นหนึ่งมีจี้เป็นรูปใบโคลเวอร์4แฉกประดับด้วยคริสตัลส่องแสงระยิบระยับและอีกเส้นหนึ่งมีจี้เป็นช่องว่างรูปใบโคลเวอร์ หากนำทั้งสองเส้นมาประกบกันก็จะเติมช่องว่างที่หายไปได้อย่างพอดี ตำนานได้กล่าวไว้ว่า หากพบใบโคลเวอร์ 4 แฉก เป็นความหมายว่าจะได้พบกับรักแท้ ...  

 

  

 

" สวยจังเลยพี่มาร์ค ! อะไร นี่พี่มาร์คจะซื้อให้แฟนหรอ ! " ร่างเล็กถามออกมาเสียงดังจนคนรอบข้างแอบหันมามอง แต่คนตัวเล็กกลับเลือกที่จะสนใจคำตอบของคนตรงหน้าเสียมากกว่า

 

" พี่ซื้อให้แบมครับ " ร่างเล็กชะงักไปชั่วครู่ เค้าได้ยินชัดเจนและคิดว่าพอจะเข้าใจความหมายที่มาร์คสื่อออกมา มือเล็กค่อยๆลดมือที่ถือสร้อยลงจนเกือบจะวางกลับไปที่เดิมได้สำเร็จแต่มือของร่างสูงกลับหยุดการกระทำนั้นไว้ แบมแบมเงยหน้าขึ้นมามองมาร์คด้วยความลำบากใจ

 

" พี่รู้ว่าแบมอาจจะยังไม่ใส่มันในตอนนี้ เก็บไว้ก่อนได้มั้ยแบม จนกว่าจะถึงวันที่แบมพร้อม พี่จะรอ " ร่างเล็กไม่เงียบไป คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายไปหมด แบมแบมไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นถ้าเค้าวางสร้อยเส้นนี้ลง มาร์คจะเกลียดเค้ามั้ย เราสองคนจะมองหน้ากันได้รึเปล่า แบมแบมกลัวเหลือเกินกับความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้น .. เมื่อเห็นว่าแบมแบมไม่ตอบอะไรมาร์คจึงจัดการซื้อสร้อยทั้งสองเส้นและยื่นให้แบมแบมเก็บไว้ ร่างเล็กรับกล่องที่ใส่สร้อยมาไว้ในมือแต่ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ นอกจากเอ่ยบอกมาร์คว่าตนเหนื่อยและอยากจะกลับบ้านแล้ว 

 

ระหว่างทางทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกันอีกมาร์คลอบมองใบหน้าหวานที่หันมองออกไปนอกตัวรถ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปใช่มั้ย ?

 

เมื่อกลับมาถึงบ้านแบมแบมเดินขึ้นไปชั้นบนและเข้าห้องนอนในทันที มาร์คเดินตามมาช้าๆมองคนตัวเล็กที่รีบขึ้นห้องไปจนลับสายตา ร่างสูงทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เค้านั่งอยู่อย่างนั้น น้ำตาใสค่อยๆไหลออกมา แทบจะนับครั้งได้ที่น้ำตาได้ไหลออกจากดวงตาคู่นี้ เวลานี้เค้าเจ็บปวดเหลือเกิน ความจริงในวันนี้ทำให้เค้ากลัว กลัวการไม่มีแบมแบมอยู่ข้างๆอีกต่อไป

 

 

 

' แบมแบม อย่าเกลียดพี่ได้มั้ย ... '

 

 

 

 

 

 

 

เสียงนาฬิกาปลุกทำให้ร่างสูงตื่นขึ้นในเวลาเช้า มาร์คเอื้อมมือไปกดปิดและนอนนิ่งอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ก่อนจะลุกไปอาบน้ำในที่สุด มาร์คเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าพ่อและแม่ของเค้านั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร แต่กลับไม่เห็นร่างเล็กที่เค้าอยากจะเจออยู่เลย ร่างสูงนั่งลงบนโต๊ะทานอาหารไปช้าเพราะคิดว่าร่างเล็กอาจจะอยู่ในครัว แต่เมื่อนานเข้ากลับไม่เห็นแบมแบมมาซะที

 

" แม่ครับ แบมแบมล้ะครับ " 

 

" น้องไปร้านแต่เช้าแล้วลูกเห็นว่าวันนี้มีคนสั่งเค้กเยอะเลยต้องรีบไปทำ " มาร์คพยักหน้ารับและปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพราะไม่อยากให้แม่ของเค้าเกิดความสงสัย 

 

มาร์คขับรถไปมหาลัยด้วยความกังวลทำไมวันนี้คนตัวเล็กถึงไม่รอเค้า ร่างสูงนึกอยากจะเลี้ยวรถไปหาแบมแบมที่ร้านให้รู้แล้วรู้รอดแต่วันนี้เค้ามีเรียนตัวสำคัญจึงไม่อาจทำได้ อีกอย่างในวันนี้เค้าก็ต้องไปสนามแข่งรถอีกต่างหาก ถ้าไม่ติดว่าผิดนัดกลุ่มเพื่อนมาหลายรอบมาร์คก็จะขอบายในวันนี้เหมือนกัน ด้านแบมแบมก็จิตใจไม่ปกติไม่ต่างจากมาร์ค เค้าคิดเรื่องเมื่อวานอยู่ในหัวตลอดเวลา สับสนในความคิดของตัวเองจนทำให้เผลอหยิบนู้นหล่นหยิบนี่หล่นจนยองแจอดจะแปลกใจไม่ได้ ปกติแบมแบมไม่ได้เป็นแบบนี้ ร่างเล็กมีสมาธิอยู่กับทุกสิ่งที่ทำ เห็นแบบนี้ยองแจเองก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้

 

" แบมแบมเป็นอะไรรึเปล่า ? " ยองแจวางจานกาแฟที่จะนำเข้ามาล้างไว้ที่อ่างก่อนจะเดินมาหาแบมแบมที่กำลังเก็บถ้วยพลาสติกที่ทำหล่นไว้ 

 

" เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก "

 

" ทะเลาะกับพี่มาร์คหรอ? " แบมแบมหยุดกึกทันทีก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ 

 

" เปล่าซะหน่อย ทำไมต้องเป็นพี่มาร์คล่ะ? "

 

" ก็ตอนนี้สำหรับแบมแบม พี่มาร์คคือคนสำคัญมากที่สุดไม่ใช่หรอ? " แบมแบมหลุบตามองต่ำลงเล็กน้อยอย่างใช้ความคิด ยองแจเห็นอย่างนั้นจึงเดินออกไปเงียบๆ สิ่งที่ยองแจพูดมันคืออะไร ยองแจต้องการจะบอกอะไรกับเค้ากันแน่ 

 

ยองแจกลับไปแล้วแต่แบมแบมยังคงอยู่ที่ร้าน ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงกลัวที่จะกลับไปที่บ้าน กลัวการที่จะต้องเจอมาร์ค ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าเป็นเวลาดึกพอสมควรจึงตัดสินใจกลับบ้านในทันที่ เมื่อกลับมาถึงทั้งบ้านปิดไฟเรียบร้อย แบมแบมเดินขึ้นไปข้างบนเงียบๆและเปิดประตูเข้าห้องไป ก่อนจะปิดประตูร่างเล็กหยุดมองประตูห้องฝั่งตรงข้ามอยู่ชั่วครู่ ' พี่มาร์คคงหลับไปแล้ว วันนี้พี่มาร์คไปสนามแข่งคงจะเหนื่อยมากแน่ๆ ' 

 

นับตั้งแต่วันนั้นแบมแบมก็ออกจากบ้านแต่เช้าและกลับบ้านดึกกว่าปกติ ด้านมาร์คเองก็ยุ่งอยู่กับการสอบและทำงานส่งจึงทำให้ต้องไปค้างหอเพื่อนอยู่บ่อยๆ ผ่านไปเกือบสองอาทิตย์ที่ทั้งสองคนไม่ได้พบหรือพูดคุยกัน ไม่ใช่ว่ามาร์คไม่สนใจแต่มาร์คไม่สามารถไปหาแบมแบมได้จริงๆ ทั้งที่ในใจไม่ได้อยู่นิ่งเลยสักนิดเดียว

 

" กลับมาบ้านซะทีนะเรา แม่ล่ะเหงาจริงๆ แบมแบมก็ไปเช้ากลับซะดึก จะขยายสาขาหรือไงกัน ทำงานหนักขนาดนั้น " แม่ของมาร์คบ่นออกมาซะยืดยาว ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาบ้านเงียบเหงาลงไปถนัดตาเสียงใสของร่างเล็กที่มักเจื้อยแจ้วอยู่เสมอ เมื่อไม่ได้ยินก็อดจะคิดถึงไม่ได้ ด้านมาร์คเมื่อได้ยินดังนั้นก็เริ่มเอะใจ วันนั้นยองแจแวะมาหาแจ๊คสันก็เห็นว่าไม่ได้ยุ่งอะไรมากมาย หรือว่าจริงๆแล้วแบมแบมไม่ต้องการจะเจอเค้ากันแน่

 

ร่างเล็กเดินเข้าบ้านมาในเวลาดึกอย่างปกติ ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงหรืออยากเจอมาร์ค แต่แบมแบมแค่ยังไม่พร้อม ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเวลาที่เจอหน้ากัน ไม่รู้ว่าต้องพูดคุยกันแบบไหน มีแต่ความกลัวอยู่มากมายเต็มไปหมด ในขณะที่เดินคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นร่างเล็กก็ต้องหยุดนิ่งไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมาและพบว่ามาร์คยืนกอดอก พิงประตูหน้าห้องของตนอยู่

 

 

" พี่มาร์ค ... "

 

 

" หลบหน้าพี่ทำไมแบมแบม ... "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

#talk มาแล้วค่าาา ตอนที่ 4 ใครสงสารพี่มาร์คบ้างงงง ไหนส่งเสียงหน่อยย มาคอมเม้นให้เค้ารู้บ้างเน้ออ ว่าเป็นไงบ้างเค้ารออ่านอยู่นะทุกคนน จุ๊บๆๆๆ ❤️❤️❤️ ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายของเรื่องนี้แล้วว ฝากติดตามด้วยนะคะะ