ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : แลกทั้งใจแค่ได้รักเธอ #2 100%
' ถึงรู้อย่างนั้น ก็ยังอยากเสี่ยงไม่หาย อยากให้เธอ มาเป็นความหมาย ห้ามมันไม่ไหว '
เสียงรถยนต์ที่เคลื่อนเข้ามาในบ้าน ทำให้ป้าซอนมีที่ดูคนสวนทำงานอยู่นั้นเดินตรงมาหาเพื่อต้อนรับคุณหนูผู้เป็นที่รัก แต่ก็ประหลาดใจต้องเมื่อเห็นอีกหนึ่งชีวิตบนรถ แบมแบมมองไปรอบๆอย่างสำรวจ บ้านของมาร์คใหญ่โตและสวยงามร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ เค้าไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้มาอยู่บ้านหลังงามเช่นนี้ แต่เค้ามั่นใจว่าจะไม่อยู่ที่นี่นานแน่นอน แบมแบมตั้งใจกับตัวเองว่าจะรีบเก็บเงินและหาที่อยู่ใหม่ให้เร็วที่สุด เพียงแค่นี้เค้าก็รู้สึกเกรงใจมาร์คมากแล้ว
" ถึงแล้วแบมแบม ลงกันเถอะ " เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเอ็นดูก่อนจะเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยและส่งยิ้มให้ร่างเล็ก มาร์คลงจากรถพร้อมกล่าวคำทักทายป้าซอนมีแต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรถึงคนตัวเล็กข้างกาย ด้านแบมแบมเองก็โค้งให้กับป้าซอนมีพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ หญิงสูงวัยแอบลอบมองร่างเล็กที่เดินตามคุณหนูของเธอเข้าไปในบ้าน เด็กคนนี้ดูใสซื่อบริสุทธิ์ ไม่มีพิษมีภัย แต่ดูจากแววตาที่ซ่อนอยู่ข้างในนั้นแล้วคงจะมีนิสัยเด็ดเดี่ยวและใจแข็งอยู่พอควร
" กลับมาแล้วครับพ่อ " ร่างสูงเอ่ยเรียบๆและนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่มีผู้เป็นพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ก่อนจะหันไปใช้สายตาเรียกให้แบมแบมมานั่งข้างกัน
" กลับมาแล้วหรอ... อ้าว ! นี่ใครล่ะเนี่ย รุ่นน้องมาร์คหรอลูก พ่อไม่เคยเห็นเลย " แบมแบมยกมือขึ้นไหว้อย่างลืมตัว ก็เค้าเป็นคนไทยไปไหนมาไหนเจอผู้ใหญ่ต้องไหว้นี่นาเมื่อเห็นสีหน้างงๆแบมแบมก็เริ่มรู้ตัวลุกขึ้นยืนโค้งให้พ่อของมาร์คทันที ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางลุกลี้ลุกลนนั้น มองดูยังไงก็ ' น่ารัก '
" ที่พ่อเล่าให้ผมฟังเมื่อวานไงครับ .. เจ้าของร้านเบเกอรี่ " จบประโยค ผู้เป็นพ่อเบิกตาขึ้นเล็กน้อยทั้งตกใจและงุนงง เมื่อเห็นดังนั้นมาร์คก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง ด้านแบมแบมนั่งก็ก้มหน้ากุมมือสองข้างไว้แน่น กลัวว่าพ่อของมาร์คจะไม่เข้าใจและไม่ยอมให้แบมแบมอยู่ที่นี่ การรับใครสักคนมาอยู่ในบ้านก็เป็นเรื่องใหญ่พอควร ยิ่งกับคนที่ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยกันยิ่งแล้วใหญ่ ถึงจะเกรงใจและลำบากใจที่จะต้องอยู่ที่นี่ แต่ในเวลานี้แบมแบมก็ไม่มีที่ไปเช่นกัน
" เข้าใจแล้วล้ะ อยู่ที่นี่ด้วยกันเถอะนะแบมแบม ไม่ต้องคิดมากนะลูก ดีซะอีกแม่เค้าอยากทำเบเกอรี่นะ พ่อว่าแม่เค้าต้องไม่ยอมปล่อยตัวแบมแบมไปไหนแน่ " เสียงหัวเราะดังลั่นจากคนเป็นหัวหน้าครอบครัวทำให้ทั้งมาร์คและแบมยิ้มกว้างออกมา แบมแบมลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก คนในบ้านนี้ใจดีทุกคน ป้าซอนมีเองก็เข้ามาช่วยทำแผลให้จนเสร็จเรียบร้อยและยังพาแบมแบมขึ้นไปดูห้องนอนอีก ยิ่งทุกคนดีมากเท่าไหร่แบมแบมกลับยิ่งรู้สึกเกรงใจมากเท่านั้น
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นแบมแบมได้พบกับแม่ของมาร์ค ท่านพูดเก่งและใจดี คอยชวนแบมแบมคุยจนหายเกร็งไปได้มากแถมยังเริ่มพูดคุยเจื้อยแจ้วได้เล็กน้อย มาร์คมองคนตัวเล็กที่เริ่มคุ้นเคยกับคนในบ้านด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อขึ้นในใจ ' ยิ้มแบบนี้ดีกว่าตั้งเยอะนะแบมแบม ' ร่างสูงนึกขึ้นในใจก่อนจะตักอาหารให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามข้างๆผู้เป็นแม่ คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะกล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มกว้าง เมื่อทานอาหารเสร็จร่างเล็กก็เข้าไปช่วยป้าซอนมีในครัว แม้จะถูกห้ามแล้วห้ามอีกแต่แบมแบมก็ยังขอช่วยอยู่ดี พอหนักเข้าก็เริ่มอ้อนป้าซอนมีจนยอมใจอ่อนให้ช่วยจนได้ เมื่อภารกิจในครัวเสร็จเรียบร้อยแบมแบมก็ขึ้นไปจัดของที่มาร์คให้คนไปเอามาให้จากที่ร้านเมื่อตอนเย็น แบมแบมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบกรอบรูปขึ้นมาตั้งบนหัวเตียง รูปที่แม่กอดแบมแบม ทั้งสองยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นของทั้งสองค่อยๆเลือนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตั้งแต่คุณพ่อของแบมแบมเสีย แม่ของเค้าก็กลายเป็นคนละคน เริ่มดื่มสุรา เล่นการพนัน พ่อของแบมแบมเสียไปอย่างกระทันหัน เค้ากลายมาเป็นเสาหลักของบ้านลาออกจากมหาวิทยาลัย เริ่มทำร้านเบเกอรี่ด้วยเงินทั้งหมดที่เหลืออยู่ เหนื่อยแค่ไหนไม่สนใจขอแค่แม่มีความสุขขึ้นก็พอ แต่ทุกอย่างกลับแย่ลง น้ำตาเริ่มคลออยู่ภายในตาใส เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้แบมแบมหลุดออกจากภวังค์ มือเล็กปาดน้ำตาออกลวกๆและรีบเดินไปเปิดประตู
" เรียบร้อยดีมั้ย หื้ม "
" เรียบร้อยครับพี่มาร์ค " มาร์คที่ยืนอยู่หน้าประตูลอบมองใบหน้าหวาน เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ขอบตาเบาๆ แบมแบมแอบผละออกเล็กน้อยด้วยความตกใจ
" เข้านอนได้แล้วนะ รู้มั้ย ... ฝันดีครับแบมแบม " ร่างสูงลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู " ครับ " สิ้นเสียงร่างเล็กก็ปิดประตูลงช้าๆและเดินไปปิดไฟก่อนจะนอนลงบนเตียง ค่อยๆปิดตาและเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด
หลายวันต่อมา เสียงนกร้องยามเช้าไม่สามารถปลุกคนขี้เซาอย่างมาร์คได้สำเร็จ ร่างสูงใช้เวลานอนอย่างเต็มอิ่มเพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ อีกอย่างวันนี้มาร์คจะเข้าไปที่สนามแข่งรถยังไงก็ต้องนอนเอาแรงให้ได้มากที่สุด มาร์คชอบแข่งรถ แต่ก็ไม่ได้ยึดเป็นอาชีพ เพียงแค่ทำเป็นงานอดิเรกแต่ถึงอย่างนั้นฝีมือมาร์คเองก็ไม่ได้เป็นสองรองใคร เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้มาร์คจำเป็นต้องลืมตาแม้จะฝืนแค่ไหนก็ตาม
" เอ่ออ... พี่มาร์คยังไม่ตื่นหรอครับ " แบมแบมมองใบหน้างัวเงียแล้วยิ้มเล็กๆเมื่อร่างสูงอ้าปากหาววอดๆ
" ป่าว .. พี่ตื่นแล้ว มีอะไรหรอ? "
" คือ.. คุณป้า อยากทำขนมหน่ะครับแต่ว่าไม่มีวัตถุดิบเลย ... ผมเลยอยากรบกวนพี่มาร์ค.. " แบมแบมเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจเพราะรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุด มาร์คอาจจะไม่อยากออกไปไหน
" ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง รอพี่อาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวพี่ตามลงไป " ร่างเล็กพยักหน้ารับและเดินไปทางบันได ร่างสูงมองตามไปจนลับตาจึงปิดประตูเข้าไปอาบน้ำ
มาร์คลงมาถึงโต๊ะอาหารก็ถูกจัดไว้เรียบร้อย พ่อของเขาจิบกาแฟพร้อมทั้งอ่านหนังสือพิมพ์ตามปกติ อีกด้านแม่กำลังเริ่มทานข้ามต้มกุ้งของโปรด ไม่ช้าแบมแบมก็เดินเข้ามาพร้อมน้ำส้มวางลงข้างแก้วน้ำของแม่เค้าที่หันมาส่งยิ้มพูดคุยกันสนุกสนาน ท่าทางว่าลูกรักอย่างเค้าคงตกกระป๋องไปเสียแล้ว มาร์คนั่งประจำที่และเริ่มทานอาหารเช้าไปเรื่อยๆ เพียงแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องไปที่ร่างเล็ก
มาร์คและแบมแบมขับรถมาถึงซุปเปอร์มาเก็ตใกล้บ้าน ทั้งสองคนพากันเลือกซื้อวัตถุดิบสำหรับเมนูในวันนี้ ' บลูเบอรี่ชีสเค้ก ' ร่างเล็กหยิบนู้นนี่ใส่รถเข็นโดยมีร่างสูงคอยช่วยอยู่ข้างๆ เมื่อผ่านมาถึงโซนเยลลี่มาร์คก็หัวเราะขึ้นมาจนร่างเล็กต้องหันไปมองค้อน
" หัวเราะอะไรครับพี่มาร์ค " แบมแบมยู่ปากลงเล็กน้อยอย่างลืมตัว
" ก็คนแถวนี้ทำตาเป็นประกายตอนเห็นเยลลี่ขนาดนั้น อายุเท่าไหร่กันแน่ครับ " ร่างสูงยังหัวเราะออกมาจนร่างบางต้องตีลงที่แขนไปเสียที " มันไม่ได้เกี่ยวกับอายุซะหน่อยครับ " แบมแบมว่าอย่างงอนๆก่อนจะเดินไปโดยไม่สนใจร่างสูง คนถูกงอนยิ้มออกมา พลางเลือกหยิบเยลลี่หลายยี่ห้อใส่ลงในรถเข็นและรีบเดินตามร่างเล็กไป เมื่อเดินมาทันก็เห็นแบมแบมกำลังเอื้อมมือขึ้นไปหยิบกระป๋องบลูเบอรี่ที่อยู่ชั้นบนสุด ร่างเล็กส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อไม่สามารถหยิบของได้ดั่งใจ มาร์คค่อยๆเดินเข้าไปหาและเอื้อมมือหยิบกระป๋องบลูเบอรี่ให้ แบมแบมหันหน้ามาก็พบมาร์คอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน
" เอ่อ .. ขอบคุณครับ " แบมแบมผละไปข้างหลังเล็กน้อย ในจังหวะเดียวกันกลุ่มเด็กที่เล่นรถเข็นอยู่บริเวณนั้นก็พุ่งตรงมาที่แบมแบมด้วยความเร็ว มาร์คเบิกตากว้างรีบคว้าตัวแบมแบมเข้ามาใกล้ตัวจนร่างเล็กปะทะเข้าที่อกแกร่ง หากมาร์คช้าเพียงนิดเดียวร่างเล็กคงถูกชนด้วยรถเข็นอย่างจังแน่นอน
" ขอโทษครับพี่! " เสียงเด็กกลุ่มนั้นตะโกนบอกกลับมาแต่ก็ยังเข็นรถเล่นแข่งกันต่อไป มาร์คมองตามไปอย่างอดเป็นห่วงความปลอดภัยของคนอื่นไม่ได้ ร่างสูงหายใจเต้นแรงด้วยความตกใจจนร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดรู้สึกได้ แบมแบมค่อยๆลืมตาขึ้นมาหลังจากหลับตาสนิทด้วยความตกใจก็พบว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของมาร์ค ร่างสูงค่อยๆคลายอ้อมกอดออกแบมแบมจึงเขยิบตัวออกมาห่างขึ้นและเสมองไปทางด้านอื่นด้วยความขัดเขิน
" แบมแบม ! "
" พี่คุณ ! " ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาผิวพรรณดูดี ถ้าจะให้พูดคืออยู่ในระดับที่ดีมากๆเดินตรงเข้ามาหาแบมแบมด้วยรอยยิ้ม เค้าโน้มหัวลงเป็นการทักทายมาร์ค มาร์คจึงตอบรับกลับไปในลักษณะเดียวกัน
" ทำไมปิดร้านล้ะ ทั้งแม่ทั้งน้องสาวพี่เค้าบ่นอยากกินเค้กฝีมือแบมจนพี่หูชาเลยนะ "
" พรุ่งนี้แบมก็เปิดร้านแล้วครับ พอดีมีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ไว้พรุ่งนี้พี่คุณมาซื้อนะครับ " ร่างเล็กยิ้มสดใสเอ่ยประโยคต่างๆด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนมาร์คก็อดแปลกใจไม่ได้ทั้งสองคนคุณกันอีกสักพัก นิชคุณก็ขอตัว
" งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่ร้าน " แบมแบมมองตามคนที่พึ่งพูดคุยกันจบไปจนสุดทางเดิน ก่อนจะหันมายิ้มกับมาร์คและเดินเลือกของต่อไปราวกับว่าลืมเลือนเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ไปจนสนิทใจ ทั้งสองจ่ายเงินเรียบร้อยก็พากันกลับบ้านในทันที แบมแบมรีบเข้าครัวกับแม่ของมาร์คอย่างสนุกสนาน คุณนายใหญ่ของบ้านดูเหมือนว่าจะชอบเด็กคนนี้มากเป็นพิเศษ มาร์คนั่งทำอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนเย็นก็ขึ้นไปบนห้องนอนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมจะไปที่สนามแข่งรถ เรื่องของผู้ชายคนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ไม่หาย มาร์คไม่กล้าจะถามอะไรเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ กลัวว่าถามไปแล้วจะทำให้แบมแบมต้องลำบากใจมาร์คส่งไลน์ไปหาแจ๊คสันให้รีบไปที่สนามเพราะมีเรื่องจะปรึกษาก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วเดินลงไปข้างล่าง
" อ้าว พี่มาร์คจะออกไปข้างนอกหรอครับ ? " แบมแบมที่ถือถาดขนมออกมาจากห้องครัวเอ่ยถามขึ้น กลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วบ้านจนมาร์คชักจะอยากชิมเสียแล้ว มาร์คเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหยิบช้อนพร้อมจะตักชิม แต่ก็ถูกมือเล็กตีเข้าให้จนต้องร้องออกมา
" ไม่ได้ครับ ชิ้นนี้ของคุณลุง " ร่างเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นมาร์คทำหน้างอนเหมือนเด็กถูกขัดใจ มาร์คหยิกแก้มร่างเล็กไปมาจนถูกแบมแบมตีเข้าให้อีกที ร่างสูงหัวเราะชอบใจ เมื่อแกล้งแบมแบมจนพอใจแล้วจึงเดินไปหยิบรองเท้าที่ตู้ข้างประตู
" พี่ไปก่อนนะ ฝากบอกแม่ด้วยว่าพี่ไปสนามแข่งรถ "
"พี่มาร์คขับรถแข่งด้วยหรอครับ ?" แบมแบมเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ สำหรับเค้าการแข่งรถหน้ะอันตรายเป็นอย่างมาก เคยดูการแข่งในทีวีถึงจะดูตื่นเต้นแต่ถ้าพลาดขึ้นมาก็ไม่อยากจะคิดเชียวล่ะ รถยนต์ตามท้องถนนชนกันยังน่ากลัวแล้วภาษาอะไรกับรถที่ใช้ความเร็วขนาดนั้น ข่าวก็มีให้เห็นกันบ่อยๆ นักแข่งประสบอุบัติเหตุจนบาดเจ็บสาหัสยิ่งไปกว่านั้นก็ถึงขั้นเสียชีวิต แบมแบมเองก็ไม่เคยมีใครรอบข้างทำอะไรอันตรายแบบนี้ซะด้วย ร่างสูงสวมรองเท้าเสร็จก็หันมาหยิบกระเป๋าเตรียมออกจากบ้าน
" พี่มาร์คครับ ... "
" .............. "
" แบมจะทำขนมไว้ให้ พี่มาร์ครีบกลับมานะครับ ... "
มาร์คยิ้มกว้างให้กับร่างเล็กและหันหลังไปจับลูกบิดประตูเตรียมเปิดออก แต่กลับต้องหยุดนิ่งเมื่อได้ฟังประโยคถัดมา
" ระวังด้วยนะครับ ... แบม ..ม เอ่ออ ... แบมเป็นห่วง "
สิ้นประโยคร่างเล็กก็เดินกลับเข้าไปในครัว ทิ้งให้มาร์คยืนยิ้มพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง น่าแปลกแค่เพียงประโยคเดียวกลับทำให้ความขุ่นเคืองใจและความกังวลในวันนี้หายไปจนหมด
' ถ้าพี่จะลองเสี่ยงกับความรักดูสักครั้ง พี่จะต้องเจ็บปวดมั้ย? ถ้าคนคนนั้นคือนาย ... แบมแบม '
#Talk ตอนที่2มาแล้วค่าา ฝากติดตามเหมือนเดิมนะคะะ ❤️❤️
ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมหาแทกไม่เจออ ฮืออออ เดี๋ยวจะลองหาดูใหม่
แล้วจะรีบมาบอกนะคะๆ
❤️ ขอบคุณคอมเม้นมากๆเลยนะคะะ ดีใจและก็มีกำลังใจมากๆเลยค่า
ฝากติดตามกันต่อไปนานๆนะคะ จุ๊บๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น