คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ตรู๊ดดดดด…ตรู๊ดดดดด…
กำลังนอนฝันหวานทีไร เป็นต้องมีโทรศัพท์มารบกวนอย่างงี้ทุกที มือถือที่ซุกไว้ใต้หมอนทั้งสั่น ทั้งดัง เอะอะวุ่นวายไปหมด
และคนที่โทรมาเวลานี้ก็มีอยู่คนเดียว แฟนสุดที่น่ารักที่อ่อนกว่าฉันหนึ่งปีไงล่ะ เราเพิ่งคบกันเมื่อไม่นานมานี้เอง
ตานี่บอกว่าถ้าไม่ได้ฟังเสียงของฉันจะนอนไม่หลับ และทุกครั้งที่คุยกับฉัน เขาก็จะเผลอหลับไปก่อนทุกที ส่วนฉัน…ถ้าเมื่อไหร่ได้ยินเสียงกรนเป็นจังหวะสม่ำเสมอก็วางโทรศัพท์ได้เลย
แต่วันที่เหนื่อยๆ แบบนี้ เสียงมือถือก็ทำให้หงุดหงิดได้เหมือนกันนะ
ทุกครั้งเวลาที่คุยกัน ตานั่นมักจะผล็อยหลับไปก่อน ส่วนฉันต้องนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอีกเป็นชั่วโมงกว่าจะหลับได้ ต้องโทษตัวเองล่ะมั้งที่มีนิสัยหลับยากหลับเย็น กว่าจะหลับได้ก็ตั้งหลายชั่วโมง ช่างเป็นนิสัยที่ทำให้ตัวเองโชคร้ายจริงๆ
แต่ก็เอาเถอะ ทำยังไงได้ เพราะถ้าได้ฟังเสียงน่ารักๆ ของตานั่นแล้ว ฉันก็จะอารมณ์ดีเสมอ หุหุ
ฉันเปิดมือถือ แล้วก็กระแอมอะแฮ่มๆ แก้เสียงแหบก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“อะแฮ่ม โทษทีจ้ะ รับช้าไปหน่อย”
(ฮัลโหล)
อะ…อะไรกันนี่ ปฏิกิริยาแบบนี้ ทำเสียงใสปิ๊งแบบนี้
ปกติต้องทำเป็นงอนนี่นา ไม่ก็…ที่ร้ากกกอ่ะ รอตั้งนานแล้ว หรืออะไรประมาณนั้นนี่นา
คิดดูอีกที ตานั่นไม่เคยโทรมาแล้วพูด ‘ฮัลโหล’ ซักครั้งเลยนะ
หรือว่าจะงอนจริงๆ ซะแล้ว
เป็นผู้ชายทั้งแท่งแท้ๆ ทำไมขี้น้อยใจอย่างนี้นะ!
“นี่ ชองอู โกรธจริงๆ เหรอ”
(…)
“นี่ ขอโทษน่า อย่าโกรธเลยนะ”
(เอ่อ…คุณ)
“เอ่อคุณอะไร เป็นอะไรไปน่ะ โกรธจริงๆ เหรอ ขอโทษก็ไม่หายเหรอไง ฮึ?”
(มะ…ไม่ใช่แฮะ ฮะๆ จริงๆ เลยนะ)
ตานั่นชอบหัวเราะแบบกวนประสาท แล้วก็ชอบพึมพำกับตัวเองเป็นนิสัย
ฉันเองก็ไม่อยากพยายามตั้งใจฟังเสียงที่พูดไม่รู้เรื่องของตานั่นเหมือนกัน ก็แค่สงสัยท่าทีที่แปลกไปของเขาเท่านั้นเอง
(เธอชื่ออะไรน่ะ)
“อะไรนะ”
(ฉันไม่รู้จักเธอ)
“ว่าไงนะ”
(ฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ นะ)
ฉันรู้สึกเหมือนโดนชกเลย ก็เข้าใจนะว่านี่เป็นมุก… แต่มุกบังอาจแบบนี้ไม่เคยเจอแฮะ
บางทีตานั่นอาจกำลังหัวเราะท้องคัดท้องแข็งอยู่ก็ได้ และพอนึกหน้าหมอนั่นแบบนั้นแล้วฉันก็อดโมโหไม่ได้เลย แต่จะระเบิดอารมณ์โกรธออกมาเลยก็กระไรอยู่ ถือซะว่าล้อเล่นกันนิดๆ หน่อยๆ จะยอมให้ก็ได้
แต่ว่า ทำเป็นเก๊กแบบนี้ไม่เหมาะกับตานี้เลย…
“ฉันชื่อฮายอง”
(นามสกุลฮา ชื่อยองเหรอ)
“เป็นอะไรไป แหม ทำเป็นพูดเหมือนคนไม่รู้จักกันไปได้ ฉันนามสกุลคังนะ”
(อ๋อ คังฮายอง ชื่อเพราะนี่)
ทำไมทำอะไรไม่เหมาะสมกับตัวเองแบบนั้นล่ะ
“เหรอ ขอบใจจ้ะ”
(ส่วนสูงล่ะ)
“ร้อยหกสิบสาม”
(กำลังดีนี่ แล้วน้ำหนักล่ะ)
“น่าอายน่า”
(ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกก็ได้ อายุล่ะ)
“เอ้าๆ เอาเข้าไป”
(นี่ก็บอกไม่ได้เหรอ)
“อือๆ อยู่ม.6”
(อืม ช่วงกำลังลำบากเลยสินะ แล้วบ้านอยู่ไหนล่ะ)
“ก็อยู่ชัมชิลไง”
(เหรอ ฉันก็เหมือนกัน)
“แหงล่ะ ตาบ๊องเอ๊ย”
(ฉันไม่ได้บ๊องซะหน่อย เอาเหอะ เธอชอบอะไรเหรอ)
“ชอบกิน”
(อ้วนแหงเลย)
หนะ…หนอย ดูตานี่สิ ไม่รู้ไปเรียนวิธีพูดต่ำทรามแบบนี้มาจากไหน!
“หนวกหูน่ะ -_-“
(ฮ่าๆ ว่าแต่เธอคบกับฉันอยู่เหรอ)
“นี่ๆ เธอกับฉันคบกันมาเจ็ดสิบสามวันแล้วย่ะ”
(แล้วเราคิสกันหรือยัง)
“อะ…อะไรนะ นี่ เรื่องแบบนี้ต้องถามด้วยหรือไง”
(ก็มันจำไม่ได้จริงๆ นี่นา)
หนอย…ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห พรุ่งนี้อย่าให้เจอเชียวนะ!
“ไม่ต้องเลยนะ เธอน่ะ ขนาดจับมือยังไม่ได้เรื่องเลย”
(จริงเหรอ น่าหัวเราะจริงๆ)
“ขนาดตัวเองยังคิดว่าน่าหัวเราะเลยใช่มั้ย”
(ฮะๆ แล้วเธอล่ะมีแค่ฉันคนเดียวใช่มั้ย)
“โอ๊ย! นี่มันอะไรกัน คำถามสร้างความมั่นใจให้ตัวเองรึไง”
(ไม่ใช่ ก็รับโทรศัพท์แบบเนี้ย แน่ใจได้ไงว่าเป็นฉันน่ะ)
“คนที่จะโทรมาเวลานี้ ก็มีแต่เธอเท่านั้นแหละ”
(ว่าแต่เธอรู้เหรอว่าฉันชื่ออะไร)
“เลิกล้อเล่นได้แล้ว คุณชองอู พอซะทีเถอะค่ะ…”
(ผิด)
“หมายความว่าไง อะไรผิด”
(ฮะๆ รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร)
“จะใครอีกเล่า ก็ชองอูไง”
(ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ฉันไม่ใช่ชองอูซะหน่อย)
นี่…นี่มันอะไรกันเนี่ย
หรือว่า…
จนถึงตอนนี้ ฉันโชว์เอ๋อมาตลอดเลยเหรอเนี่ย!
ขณะที่ฉันเพิ่งเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ได้
แง้… T.T
ความโง่ก็เป็นบาปเหมือนกันแฮะ
ฉันกลายเป็นยัยงั่งไปซะแล้ว TT_TT
“นะ…นั่นใครคะ”
(ฉันชื่ออันเฮียงจุน)
“มะ…ไม่ใช่ ที่ถามไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น”
(อายุยี่สิบเอ็ด สูงร้อยแปดสิบเจ็ด บ้านอยู่ชัมชิล ชอบผู้หญิง ไม่ชอบผู้ชาย)
“ไม่ ไม่ใช่ จะถามว่าไปไงมาไงถึงได้โทรมาหาฉันได้ต่างหากล่ะ”
(ถ้าจะให้อธิบายคงยาว เอาเป็นว่าละไว้ก็แล้วกัน)
“-_-“
(ไม่พอใจเหรอ)
“เอ่อ…คือ…ไม่ใช่อย่างงั้น แต่ว่า…”
(งั้นก็แล้วไป)
“จริงๆ เลย”
(กะแฟนที่แม้แต่จับมือยังไม่ได้เรื่อง ฉันน่าจะดีกว่านา…หรือเธอว่าไง)
“นี่นาย!!!!”
แล้วนี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ฉันได้พบกับนายตัวร้าย
ความคิดเห็น