คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .๒# ไม่ใช่บังเอิญโลกกลมหรือพรหมลิขิต..แต่มันคือบุพเพอาละวาด(?)
❤
2
ไม่ใช่บังเอิญโลกกลมหรือพรหมลิขิต..แต่มันคือบุพเพอาละวาด(?)
"อ๊าาา อ๊าาาาา มันเจ็บนะ! " ฉันร้องแหกปากลั่นทันทีที่สำลีชุบแอลกอฮอลล์ถูกเช็ดลงที่แขนกับขาของฉัน โอเค.. ทุกคนอาจจะคิดว่าฉันเลือดกำเดาไหล แหงล่ะ มันใช่!(กระดาษทิชชู่อุดอยู่เต็มจมูก) แต่มันไม่แค่นั้น เนื่องจากท่าร่วงจากต้นมะม่วงของฉันมันสวยงามมาก ทำให้ถูกกิ่งไม้ เศษหินที่อยู่ตามพื้นหญ้าข่วนเอาตามแก้ม แขนขาก็ครูดกับพื้นถลอกปลอกเปิก แถมโชคเด้งสองชั้น เจ้าของบ้าน(คนเดียวกับหนุ่มหน้าเด้งรักต้นไม้ที่ฉันมาส่องเจอ)ที่ออกมาจากบ้านตามเสียงออดที่ดัง ก็ป๊ะกับฉันเข้าพอดี เท่านั้นยังไม่พอ โชคเด้ง(อันนี้เด้งจริงๆอุอิอุอิ)ชั้นที่สาม คนที่มากดออดหน้าบ้านหลังนี้ดันเป็นคนที่ฉันรู้จักเสียด้วย ฮิๆ
"นี่ผมทำเบาที่สุดแล้วนะ (;_;)" เสียงคุณเจ้าบ้านที่(อุตส่าห์)ทำแผลให้ฉันพูดขึ้นมาอย่างเบาๆ
"อุ๊บ..." ฉันเม้มปากแน่น เริ่มรู้สึกผิดที่แหกปากโวยวาย จะเงียบแล้วค่ะ ขอโทษที(. .)
"เจ้อย่าเพิ่งเม้มปากตอนนี้นะ ตอบคำถามผมก่อนเลย>O<" เสียงเล็กๆแทรกขึ้นมา แน่นอนว่า ต้องเป็นหนึ่งในสองของ
'คนรู้จัก'ของฉันที่มากดออดบ้านนี้ ..นี่คืออดีตน้องรหัสที่โรงเรียนเก่าฉันเองล่ะ ชื่อชาเขียวววว
"นั่นสิ พี่สาวมานี่ได้ไง" ส่วนนี่เสียงคนรู้จักอีกคนถามต่อจากที่ชาจะพูด ..เขาคือทาโอะ แฟนของชา>O<(?) ..ฉันล้อเล่นที่
พูดไปมันเป็นแค่สิ่งที่ฉันอยากให้เป็นน่ะ ว่ะฮ่ะฮ่า\-O-/ ที่จริงแล้วนี่เป็นเพื่อน-สะ-นิท ของชาน่ะ(น้ำเสียงเนือยสุดๆ)
"มาเดินเล่น :D" ฉันตอบหน้าซื่อพร้อมฉีกยิ้มกว้าง.. แหงล่ะ ไม่มีใครเชื่อฉัน นี่..บางทีคนเราน่ะโง่บ้างก็ไม่มีใครว่านะ-__-
"เดินเล่นบนต้นมะม่วงนี่นะ-_-;"<ทาโอะ
"ถามจริงๆอีกครั้งนะเจ้มาทำไรแน่"<ชา
"นั่นสิๆ ทำไมคุณไปอยู่บนฟลับฟลี่ได้.."อันนี้คุณเจ้าของบ้าน(ยังคงไม่รู้ชื่อ)พูดขึ้นบ้าง ว่าแต่ ฟลับฟลี่มันคืออะไรเป็นยังไง
อย่างไร ใครรู้บอกที-O-; ..ช่างมันก่อนเถอะตอนนี้ฉันต้องตอบคำถามสุดกดดันจิตนี่ก่อน-_-;
"อ่า... ความจริงคือมาลินได้ยินเสียงอะไรแตกก็เลยปีนมาดู ก็นึกว่าจะมีเรื่องร้ายแรง..(ประโยคหลังพูดเสียงอุบอิบในลำคอ)
..แล้วที่นี้พอขึ้นมาบนต้นมะม่วงนี้เห็นว่าอากาศดีก็เลยเอากระดานวาดรูปมาวาดเล่น('o';)" พอฉันพูดจบ คุณเจ้าของบ้านก็ดูจะ
เหวอๆไป ส่วนชากับทาก็ถอนหายใจราวกับเคยชินแล้วกับนิสัยของฉัน-_-;
"อย่าตกใจไปเลยพี่ชิน เจ้มาลินก็เป็นงี้ประจำแหละ" อา..สรุปคุณเจ้าของบ้านชื่อชินสินะ ว่าแต่ที่ชาเรียกเขาว่าพี่นี่..
"นี่พี่ชายของชาหรอ"ฉันถามชา พลางหันควับไปมองคนที่กำลังพยายามติดปลาสเตอร์ตรงแก้มให้ฉันอยู่เลยเป็นผลให้
..ปลาสเตอร์ไปติดอยู่ที่ผมฉันแทน-o-;; "อ้ะ โทษทีฮะ" ชินพูดขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย
"เจ้อยู่นิ่งๆสิ ยุกยิกอย่างนี้จะทำแผลยังไง! ว่าแต่ที่เจ้ถามน่ะ ใช่แล้วละนีพี่ชายชาเอง ชื่อนิชิน"
"อย่าขึ้นเสียงใส่มาลินสิ! ว่าแต่นิชชิน? บะหมี่หมีพูห์อ่ะนะ>O<"
"อ่า..ความจริงแล้วนิชิน นอหนู สระอิ ชอช้าง สระอิ นอหนูต่างหากล่ะ(' ';).."เจ้าของชื่อพูดขึ้นพร้อมกับลากนิ้วไปตามตัว
อักษร "อ๋ออ เก็ตล่ะๆ แต่มาลินชอบชื่อนิชชินมากกว่านะมันอร่อยดี(?) ขอเรียกนิชชินแล้วกัน..ได้มั้ย?" ฉันถามพลางยื่อนหน้าเข้าไป
แล้วเอียงคอมองหน้านิชชิน ซึ่งนั่นทำให้แก้มเขาขึ้นสีแดงนิดๆล่ะ-o-//
"อ่า..." นิชชิน(ฉันยืนยันชื่อนี้)อ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หุบเงียบไป
"เจ้เคยฟังใครบางไหมห้ะเนี่ย-O-! พูดเองเออเองตลอด" เสียงชาเขียวพูดขึ้นมา ว่าแต่ฉันไม่ฟังคนอื่นตรงไหนเล่า
"ก็ฟังอยู่นี่ไงเล่าไม่ฟังก็ตอบไม่ได้หรอก ชาอย่ามาทำบ่นมาลินไป"
"ชาไม่ได้บ่นนะ!"
"อย่าขึ้นเสียงสิ นี่เจ้นะ-o-"
"ก็เจ้อ่ะ !#@$#%$#%^@" "ทีชาล่ะ @#$%^&*)" ฉันกับชาเถียงกันฉอดๆวกไปวนมา นิชชินที่ทำแผลให้ฉันยังไม่เสร็จดี
ก็ได้แต่ทำหน้าเหวอปนระเหี่ยใจ สุดท้ายทาโอะที่เงียบมานานก็พูดแทรกขึ้นมา
"หยุดเถียงกันทีเถอะ ทั้งพี่ทั้งชาเลย ทำไมเจอกันแล้วก็ต้องเถียงกันทุกที ว่าแต่ลืมถามไป ทำไมพี่มาลินมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะ"
ทาโอะถามคิดว่าตั้งใจจะเบี่ยงประเด็น(งี่เง่า)ที่ฉันเถียงกับชา แล้วก็ดูท่าจะได้ผล เพราะชาก็เงียบเสียงไปราวกับรอฟังคำตอบ
"อ๋อ..ก็มาลินอยู่บ้านหลังข้างๆนี่ไงล่ะ" ฉันพูดขึ้นพลางชูนิ้งไปทางบ้านของฉัน เป็นผลทำให้ชากำลังจะอ้าปากตอบอ้าปาก
ค้างไปแทน
แต่ไอ้ประโยคหลังนี่แหม่งๆนะ-o-
"มาลินย้ายมาปีกว่าๆแล้วล่ะ แล้วที่บอกว่าทำไมทาโอะไม่เคยเจอมาลินนี่มันคืออะไร?"
"ก็ผมอยู่ซอยนี้มาตั้งนานแล้วนี่นาพี่มาลิน อยู่ถัดออกไปห้าหลังนู่น แปลกนะที่ผมไม่เคยเห็นพี่" ชาพยักหน้าตอบเป็นเชิง
ว่า'นั่นสิ เห็นด้วย'
"อ่า ว่าแต่นี่ทุกคนรู้จักกันหรอกเหรอ"นิชชินที่ทำแผลบนหน้าฉันเสร็จเรียบร้อย เพิ่งจะได้จังหวะถามขึ้นมาอย่างมึนๆ
"อา..ลืมนะนำไปเลย พี่ชินนี่คือเจ้มาลินเป็นพี่รหัสชาที่โรงเรียนน่ะ ปีนี้เจ้มาลินเข้ามหาลัยพอดีก็อายุพอๆกับพี่ชินแหละ"
ชาเป็นคนตอบนิชินพร้อมแนะนำตัวฉันเสร็จสรรพ
"เอาล่ะตอนนี้ทุกคนรู้จักกันแล้ว ขอประมวลผลนึดนึงนะ อืม..ชาเขียวอยู่บ้านเดียวกับนิชชิน มาลินอยู่บ้านข้างๆ ทาโอะอยู่
บ้านถัดไปห้าหลัง โอ้ส อิสสะบาราเฮ้จอร์จเป็ด มันเพอร์เฟคมาก>O< ถ้าอยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกันอย่างนี้มาลินจะได้มีเวลามาจิ้น
เอ้ย!..สุ่มดู เอ๊ะก็ยังไม่ใช่อีก..อ๋อ.. แวะเวียนเยี่ยมเยียนชากับทาได้ง่ายๆ ฮี่ๆๆ"
"โธ่ ยังไม่เลิกอีกเหรอ เมื่อไรเจ้จะเลิกเรื่องนี้...TT" ชาเขียวโอดครวญ
"มันเริ่มเย็นแล้วผมว่าพี่มาลินกลับบ้านไปเหอะ" คราวนี้เป็นทาโอะ พูดขึ้นมาหน้าตึง ..อะไรวะ เบี่ยงประเด็นชัดๆ
"อย่ามาไล่น่าทาโอะ-_-; พวกนายนี่ไม่เคยเข้าใจความอิสระที่ต้องการถูกปลดปล่อยจากกฎเกณฑ์ของจิตใจมนุษย์
อย่างมาลินเลยนะ(?)"ฉันพูดพลางกอดอกแน่น
"ก็เพราะเป็นมนุษย์อย่างเจ้ไงเลยไม่มีใครเข้าใจ-_-; แล้วอยากปลดปล่อยอะไรทำไมต้องมาปลดปล่อยที่ตัวผมกับทาเล่า
ทำไมไม่ไปปลดปล่อยตัวเองอ่ะ-o-" เออนะ.. ฉันเคยคิดประเด็นนี้อยู่เหมือนกันแต่ถ้าให้ฉันไปชอบผู้หญิงมันไม่ใช่อ่ะ! ..แต่เจอ
คำถามนี้ไปแล้วตอบไม่ถูกเลยแฮะ-o-;
"ช่างหัวช่างหางเหตุผลของมาลินเหอะ เอาเป็นว่ามันเป็นความสุขอย่างหนึ่งแล้วกัน-..-" ชาทำหน้าเอือม(อีกครา)
คงจะเริ่มคิดเหมือนทาโอะแล้ว(อ้ะ ใจตรงกัน-.,-)
"วันนี้เจ้กลับบ้านเหอะ ไปดีนะบ้ายบาย~" นั่นปะไร บู่ว~
"ไล่กันจังงง กลับก็ได้พรุ่งนี้จะมาหาใหม่นะจุบุ=3= ..อ้อ นิชชิน ขอบคุณที่ทำแผลให้นะ ไปล่ะ บ้ายบาย~" ฉันโบกมือลา
ทุกคนเตรียมจะกลับบ้าน ในหัวก็คิดว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาที่นี่ใหม่อีกครั้ง อา..บอกไว้ก่อนนะที่กลับบ้านนี่ไม่ใช่เพราะโดนไล่หรอกนะ
แต่กลัวว่าไลแลคพี่ชายฉันมันจะมาตามน่ะสิ ก็ตอนปีนมาบ้านนี้ฉันถอดรองเท้าไว้ข้างรั้วที่ติดกับต้นมะม่วง แลคเดาได้แน่ๆว่าฉันปีน
มาอยู่บ้านนี้ บางทีมีพี่ชายรู้มากมันก็น่าเบื่อนะL ...ฉันหมุนตัวกลับไปทางประตูเพื่อจะรีบกลับบ้าน แต่รู้สึกว่าจะ
ช้าไปแล้วสิ=______=.....
{nishin's part }
เสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับประตูบ้านผม ทำเอากล่องยาในมือแทบหล่นไปกองกับพื้น
อ๋าา....อะไรอีกล่ะเนี่ย...? ผมได้แต่โอดครวญในใจ ทำไมวันนี้ถึงมีแต่เรื่องน่าปวดหัวจังT_T
"มาลินๆ มาลินโว้ยยยยยย เอาตัวมาลินออกมา!" แล้วเสียงตะโกนปาวๆก็ตามมาแทบจะทันที ผมได้แต่ยืนงงมึนหนึบ
สงสัยว่าเขาจะตะโกนทำไมแถมยังจะมาทุบประตูบ้านผมอีกแน่ะ น่าปวดหัวชะมัดเลยแฮะ ผมขมวดคิ้วแล้วยกมือขยี้หัวไปมา
แต่เอ๋...เมื่อกี้เขาตะโกนว่า 'มาลิน' รึเปล่านะ
ผมคิดพลางมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้หญิงคนเดียวกับที่เมื่อกี้โผล่มาทักทายเพื่อนบ้านได้ประหลาดบรรลือโลกที่สุด
นี่แหละ-__-;;
"นี่..ระวังตัวนะพี่ชิน=_=;;" ผมหันไปมอง ชา น้องชายผมที่กระตุกชายเสื้อผมนิดๆ ข้างหลังเป็นทาโอะที่ไปยืนเนียนไม่รู้ไม่ชี้
อยู่มุมห้อง ส่วนมาลินก็ยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่อยู่ข้างๆผมนี่แหละ
ระหว่างนั้นเสียงทุบประตูก็ยังดังไม่หยุด แล้วก็ตามด้วยคำพูดที่ทำให้ผมต้องรีบวิ่งไปแทบหาไม่ทัน
"เฮ้ยย! เปิดประตูนะเว้ย ไม่งั้นฉันจะพังเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ" ผมปรี่เข้าไปหน้าประตูในทันที ชะโงกหน้ามองทางหน้าต่างก็
เห็นผู้ชายตัวสูงผมสีน้ำตาลท่าทางเหมือนนักเลง กำลังทำหน้าโหดชี้ด่าประตูของผมอยู่ (?) ผมกำลังคิดว่าถ้าเปิดประตูไปเจอหน้า
กันเค้าจะต้องต่อยหน้าผมแน่ๆเลย(;_;) ถึงจะไม่รู้ว่าเขาจะต่อยผมไปทำไมก็เถอะ แต่พอเห็นหน้าตาโหดเหี้ยมขนาดนั้น เพื่อความ
ปลอดภัยสุดท้ายเลยตัดสินใจเปิดหน้าต่างด้านข้างประตูออกไปเจรจาซะก่อน-_-;;
"เฮ้ยเปิดสิวะ!!" พอผมผลักบานหน้าต่างออกไป ก็เห็นเขากำลังเอาไหล่กระแทกๆกับประตู มือก็หมุนลูกบิดไปมาจนมัน
แทบจะหลุดติดมือมาอยู่แล้ว เห็นแบบนี้ผมเลยอยู่เฉยไม่ได้ ตัดสินใจอ้าปากร้องทักออกไป....
"เดี๋ยวก่อนครับ('o'; )" ผมเอื้อมมือไปข้างหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ
"บ้าเอ๊ยย...!" เขาสะบดออกมาแล้วเริ่มใช้เท้าถีบประตู
"คะ....คือ ประตู...ประตูมัน..." ผมอ้ำอึ้ง เขาหันมามองด้วยใบหน้าฉุนเฉียว
"นี่แกน่ะ!..." เขาชี้นิ้วมาทางผม ทำเอาผมต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ
"...แกที่โผล่หัวออกมาจากหน้าต่างตรงนั้น....รีบออกมาเปิดประตูให้ฉันเดียวนี้เลย!" ผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ดีแล้วที่เขาไม่
ปราดเข้ามาชกหน้าผมน่ะ-_-;; แต่พอเห็นผมชักช้า เขาเลยตั้งท่าจะถีบประตูอีก
"ใจเย็นครับ!!...คะ...คือ...ประตูมันมันเป็นแบบดึงเข้าน่ะ"
"อะไรนะ..." เขาชะงักเท้าที่ถีบประตูแล้วหันมาหาผม
"คือว่าต้องดึงเข้าหาตัว...ตอนแรกมันจะฝืดนิดหน่อยเลยเปิดยาก คือต้องทำแบบนี้ครับ........." ผมชี้ไม้ชี้มือบอกขั้นตอนการ
เปิดประตูให้เขา
"อ้อ...แบบนี้นะเรอะ...อืมๆ" ส่วนเขาก็เออออๆทำตามผม จนเปิดประตูเข้ามาได้สำเร็จ รอดซักที ผมถอนใจหายออกมาเฮือก
ใหญ่ -___-;
"เหวออ...!" ยังไม่ทันโล่งใจได้นานผู้ชายคนเมื่อกี้ (ที่พึ่งเปิดประตูได้) ก็วิ่งปร๊าดมากระชากคอเสื้อผมจากในบ้าน ผมกระพริบ
ตาปริบๆ มองคนตรงหน้าอย่างพูดอะไรไม่ออก
"มาลินนอยู่ไหน บอกฉันมานะ! แกลักพาตัวมาลินไปใช่มั้ย!!!?" พูดไปก็เขย่าตัวผมซะจนต้องรีบเอามือไปยันแว่นไว้ไม่ให้มัน
กระเด็นหล่น และต่อจากนั้นผมแทบจะเป็นลมเมื่อภาพตรงหน้าคือผู้ชายคนนั้นกำลังเงื้อกำปั้นขึ้น ผมอ้าปากค้าง ป้องกันตัวไม่ทัน
ด้วยซ้ำT-T แต่แล้วก่อนผมจะตายก็มีเสียงพูดขึ้นช่วยชีวิตไว้ได้พอดี
"พอได้แล้วน่ะแลคค-_-;" มาลินตะโกนบอกด้วยเสียงเนือยๆ ประจวบเหมาะก่อนที่ผมจะโดนชกพอดีเป๊ะเลย....ผู้ชาย
ปริศนา(สงสัยจะเป็นพี่ชาย._.)ค่อยๆคลายมือที่ขย้ำคอเสื้อผมออก แล้วหันไปมองมาลินด้วยแววตาปลื้มปิติยินดีปรีดาน้ำตาเล็ด
น้ำตาไหล ก่อนจะโผเข้าไปหา
"มาลินนนน หายไปไหนทำไมไม่บอกพี่ รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วง!" พอวิ่งไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเขาก็โวยใส่โดยทันที แต่ก่อนที่จะได้
พูดอะไรมากกว่านี้ มาลินก็ยกมือขึ้นปราม เป็นสัญญานว่าให้หยุดพูดหรือหยุดทุกความเคลื่อนไหวใดๆ(._. ; )
"แล้วทำไมไปไหนมาไหนลินต้องบอกพี่ด้วยอ่ะ=3= ลินโตแล้วนะไม่ใช่เด็กๆ ....$%^&%$#" ผมขยับปกเสื้อให้เข้าทีเข้าทาง
แล้วเดินไปสมทบกับน้องชายที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องกับทาโอะ ยืนมองเหตการณ์พี่ชายปะทะคารมกับน้องสาวอยู่ห่างๆ
"$%@^...ลินก็แค่มาเดินเล่น!....$%*&#@$%" และคำว่า 'เดินเล่น' ก็เด้งมากระทบโสตประสาทผมอีกครั้ง นี่เป็นข้ออ้างที่
ผู้หญิงสมัยหนีใช้เวลาแอบหนีไปเที่ยวรึเปล่าครับ บอกผมสิว่ามันไม่ใช่-___-;;
"........โหยย ลินอะใจร้ายT3T" ผมแทบเหวอเมื่อเห็นผู้ชายมาดนักเลงเมื่อกี้ทำหน้าเบะต่อหน้าน้องสาว ไม่ใช่แค่ผมคน
เดียวแต่ชากับทาโอะก็ทำหน้าอึ้งอยู่เหมือนกัน ที่จริงผมเกือบจะหลุดขำแล้วถ้าไม่ติดว่า สายตาเฉียบคมของชายคนเมื่อกี้เหลือบมา
เห็นพอดี (;_; )
"ไปๆ กลับบ้านกันเหอะ เฮ้ออ....แล้วไว้มาหาใหม่นะชาทาโอะ นิชชินด้วย^O^" ประโยคสุดท้ายเธอหันหน้ามาโบกมือพลาง
ส่งยิ้มน่าหวาดเสียวมาให้พวกผม ผมได้แต่ยิ้มแหยๆกลับไป ส่วนคนที่มีศักดิ์ถือเป็น 'พี่ชาย' ของมาลินก็โดนลากกลับบ้านทั้งที่ยังทำ
หน้าเบะอยู่อย่างนั้นน
"อย่าให้รู้นะว่าแกลักพาตัวน้องฉันมาอี๊กกกกก!" นั่นไงก่อนพ้นประตูบ้าน ยังอุตส่าหันมาชี้หน้าผมแล้วชูกำปั้นให้อีก ตอนนี้
ผมเริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้เสียเอง เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยนะครับบT_T
หลังจากความวุ่นวายทุกอย่างหมดไป ผม ชา ทาโอะ ก็พร้อมกันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็พากันไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้านเพื่อ
ลองดูเนื้อหาที่จะต้องติว เราสามคนนั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนข้างต้นโป๊ยเซียน แล้วผมก็เริ่มเปิดปากพูดขึ้นก่อน
"สรุปว่ามันเป็นยังไงมายังไง?"
"อะไรยังไง ทำไม?" ชาทำหน้าเหวอแล้วชะโงกหน้ามาถาม ผมรีบส่ายหน้าหวือ
"ไม่ๆก็รู้จักกันมาก่อนไม่ใช่หรอ แต่ชาไม่เห็นเคยเล่าให้พี่ฟัง.."
"อ้อ โหพี่ชิน.. เจ้มาลินอ้ะนะแค่นึกถึงน้องชาก็ขนลุกแล้ว จะให้มาเล่าคงสะบะระแฮ่มแท่มเฮือก..." ผมไม่ค่อยเข้าใจคำ
หลังๆเท่าไหร่แต่ก็ปล่อยมันผ่านไป เดี๋ยวไปเปิดดิกก็เข้าใจเองมั้ง(._. )
"ดูแปลกๆเหมือนกันแฮะ ผู้หญิงคนนั้น" ผมพึมพำออกมา จากนั้นทาโอะที่เงียบมานานก็พูดขึ้นบ้าง
"ยิ่งกว่าแปลกอีกต่างหาก...หึ" ทาโอะยิ้มมุมปาก แบบที่นักเรียนมัธยมปลายเท่ๆเขาชอบทำกัน จากนั้นสองคนนี้ก็นินทา
ผู้หญิงที่ชื่อมาลินในระยะเผาขน (อยู่แค่ข้างบ้านเองน่ะนะ) ส่วนผมก็ถอดแว่นกลมๆขอบดำของผมมาเช็ดกับชายเสื้อ ที่จริงผมก็ไม่
ได้สายตาสั้นมากนักหรอก ไม่ใส่ก็ไม่เป็นไร แต่ผมรู้สึกว่าใส่แล้วมันอุ่นใจกว่ายังไงไม่รู้.....ด้านชากับทาโอะก็ยังคงนินทาไม่เลิก แต่
ประโยคท้ายสุดทำให้ผมต้องเงยหน้ามาถามอีกครั้ง
"อะไรนะ ขออีกที...?" ผมกระพริบตาปริบๆอย่างเคย
"อ๋อ..ก็เจ้มาลินอ้ะชอบหาว่าน้องชากับทาโอะเป็นแฟนกัน-3-" ชาพูดพลางเบ้ปาก ส่วนทาโอะก็ยักไหล่เล็กน้อย ผมเริ่มไม่
ไว้วางใจเธอซะแล้วสิ ไม่ได้ล่ะ!... ผมจะต้องเอาศักดิ์ศรีของน้องผมคืนมา(?) ระหว่างนี้คงต้องคอยกันไม่ให้เธอมายุ่งวุ่นวายซะก่อน
ฮื่มมมมมม! =w=b
"พี่ชินก็เริ่มบ้าอีกคนแล้วสิ ยิ้มคนเดียวด้วย-[]-;"
---------------------------to be con. next chap.-------------------------
# ตอนนี้จะทอล์คเเยกกัน เลยโยนฟาโออิชิตัดสินว่าใครจะพล่ามก่อน-..-
-ปิ่น
สำหรับตอนนี้ที่ปิ่นแต่งคือครึ่งแรก พาร์ทของมาลิน(อีกแล้ว)
ซึ่งไม่ค่อยมีอะไรมากนอกจากความจิ๊กกะดิ๋ว(?)ของนางเอก
นิยายเรื่องนี้ไม่มีอะไรมาก อ่านกันแก้เครียด หวังว่าทุกคนจะชอบเน้อ:3
อา ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว 555 ส่วนตัวปิ่นชอบนิสัยพี่นางเอกมากมันโง่ดี ใครชอบบ้างยกมือขึ้น-..-
ปล้ำลิง.ได้อัพนิยายตอนดึกอีกแล้ว-_-
-จ๋า
ของจ๋าจะแต่งครึ่งหลัง(พาร์ทพระเอก) ออกแนวบ้าบอโชว์ความเกรียน(โง่)ของพี่นางเอก-_-b
ฮ่า..ก็อย่างที่ปิ่นบอกมันก็ไม่มีอะไร...นิยายเรื่องนี้มันก็ไม่มีอะไร(._. ; )
อ่านแล้วอย่าเครียดกว่าเดิมก็พอ5555..... ก่อนจากกันไป เม้นกันหน่อยนะจะเบเบ่-. .-;
แอดเฟบกันหน่อย:# จิ้มๆต้นไม้
Shalun la
ความคิดเห็น