‡™.it's more than just a physical thing,I know

ลำดับตอนที่ #3 : .๑# ได้ยินไหม...เสียงอะไรเอ่ย?

❤
1
ได้ยินไหม...เสียงอะไรเอ่ย?

                          

             {nishhin's part}      art                                                                                                                                                                                     

                        

เมื่อนานมาแล้วผมเคยบอกกับแม่ว่า อยากทำหน้าบ้านให้เป็นสวนปลูกต้นไม้ ข้างกันเป็นแปลงดอกไม้สีฉูดฉาด  อยากตั้ง
        กระถางใบเล็กใบน้อยไว้ทั่วทุกห้อง  จำได้ว่าแม่เพียงแค่ส่ายหัวไปมาช้าๆ แต่ดันตามด้วยบ่นอีกชุดใหญ่   ผมจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีก
       แน่นอนล่ะถึงแม่จะรู้ว่าผมรักการปลูกต้นไม้แค่ไหน แต่แม่คงไม่ยอมให้ผมขาดอากาศหายใจตายเพราะโดนต้นไม้แย่งออกซิเจนไปเป็นแน่ -__-;   

             บ้านใหม่ที่พึ่งตกแต่งเสร็จทำให้ผมนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ จะว่าไปมันก็ดูเหมือนป่าขนาดย่อมเหมือนกันแฮะ เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ ต้นไม้ และต้นไม้ ทั้งกระถางเล็กกระถางใหญ่ เลื้อยเกาะตามผนัง ห้อยระย้าจากเพดานหรือผุดจากพื้นบ้านเหมือนแบบที่ผมวาดฝันไว้ไม่มีผิด -. .- (?)  ยังดีที่บ้านใหม่นี้ก็ปลูกต้นไม้ไว้หน้าบ้านด้วยเหมือนกัน ผมเลยไม่ต้องไปถอนรากถอนโคนแล้วขนมาให้เสียเวลา ==;   ฮื่อ...อันที่จริงจะเรียกว่าบ้านใหม่  ก็ไม่ถูกนักเพราะสมัยยังเด็กผมก็เคยอยู่ที่นี่มาก่อน ...
                               
                         "กริ๊งงงงงงงง~งง"

               
                   เสียงโทรศัพท์มือถือของผมแผดเสียงดังลั่น เสียงมันอาจฟังดูเหมือนโทรศัพท์โบราณๆ แต่ก็คงไม่ผิดนักใครๆก็เรียก          
         โทรศัพท์ผมว่าเป็นรุ่นปาหัวหมาแตก ถึงผมจะไม่ค่อยเข้าใจความหมายมันก็ตามเถอะ (._. )

                        "ครับแม่"

                        "....เป็นยังไงบ้างลูก บ้านใหม่โอเคมั้ย ขาดเหลืออะไรบอกได้นะ แล้วนี่ใครจะทำกับข้าวให้ ไปมหาลัยยังไง ซักผ้าล้าง              จาน ถูบ้านได้ใช่มั้ย? เดี๋ยวแม่จะ......"    ผมเลื่อนโทรศัพท์ให้ห่างจากหูนิดหน่อย ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ชอบเห็นผมเป็นเด็กๆอยู่เรื่อย          เลย ;__;
                       "เอ้อ เดี๋ยวเย็นนี้น้องชาจะไปหาลูกนะ และก็อย่าลืมดูดฝุ่นบ้านทุกอาทิตย์ เดี๋ยวแม่จะให้เบอร์ติดต่อฉุกเฉินเอาไว้นะมี              อะไรก็โทรมา...."

                        ".....ครับๆ น้องชินดูแลตัวเองได้ (' '  )"  ผมตอบแม่แบบขอไปที  พอฟังเรื่องความเป็นอยู่อีกหลายร้อยแปดเรื่องจบ
        ผมก็กดปุ่มวางสายโดยไม่รีรอ  เดี๋ยวผมต้องเตรียมห้องให้น้องชายผมที่จะมาอยู่ด้วย แต่ก่อนหน้านั้นต้องเอากระถางต้นไม้ที่ขน                มาไปไว้หน้าบ้านแล้วรดน้ำต้นไม้ซะก่อน  ผมลุกจากโซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วเดินไปทางประตูบ้าน

         พอก้าวพ้นประตูผมพึ่งสังเกตว่าข้างๆบ้านทางขวามือมีคนอาศัยอยู่ ได้ยินจากเสียงปิดประตูบ้านดังแว่วๆ ในใจเริ่มแอบอยากรู้   
         เหมือนกันว่ามีใครอยู่  แต่สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลยด้วยนิสัยไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น '--'   ผมคุกเข่าลงข้างกองกระถางต้นไม้หลาย
         ไซส์  แต่ขณะที่กำลังเริ่มขนย้าย ผมกลับได้ยินเสียงเหมือนคนร้องเพลงดังแว่วๆมา......
            
                                'มดตัวน้อยตัวนิด มดมีฤทธิ์น่าดู..........'
       
          อื้ม......หรือข้างบ้านผมจะเป็นเด็กห้าขวบกันนนะ ('o'  ) ผมหันไปมองตามต้นเสียง เอียงคอครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ก็เลือกที่จะไม่              สนใจ  ผมขนกระถางต้นไม้มาวางพิงผนังบ้าน  แต่ระหว่างที่กำลังย้ายพวกกระถางใบเก่าๆออกจากชั้น
         ผมดันซุ่มซ่ามทำกระถางใบเล็กสีครีมหล่นแตก เสียงตอนมันตกกระทบพื้นคอนกรีตนี่ช่างบาดหูดีจริงๆ-__-;
                          "อ๋า...แย่ล่ะสิ" ผมร้องเบาๆพลางยกมือขึ้นเกาหัว พยายามหยิบเศษกระเบื้องชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปทิ้งอย่างระมัดระวังไม่             ให้บาดมือ หลังจากนั้นจึงกลับมารดน้ำต้นไม้เล็กๆด้วยบัวรดน้ำ เสร็จแล้วก็ไปรดน้ำที่แปลงดอกไม้ ซึ่งปลูกดอกกุหลาบเอาไว้ มีทั้ง
         สีขาว สีแดง สีเหลือง และสีรุ้ง....อย่าได้ตกใจไป มันมีจริงๆนะครับสีรุ้งน่ะ(.__.)  ผมหยิบบัวรดน้ำข้างกายขึ้นมา บรรจงรดลงไป
         บนดอกกุหลาบอย่างนิ่มนวลที่สุด....
                         "โตไวๆนะ......."   ผมเอ่ยเบาๆ แล้วปั้นยิมสดใส 

                    หลังจากนั่งมองดอกไม้ใช้รากดูดซึมน้ำไปตามท่อลำเลียงจนพอใจ ...เอ่อ...ดูแปลกไปหน่อย-_-a  เอาเป็น ...พอนั่งมอง
         ดอกกุหลาบได้ซักพัก ผมก็ลุกไปใช้สายยางฉีดน้ำรดพุ่มไม้กับต้นไม้ใหญ่ และไม่ลืมที่จะรดน้ำให้เจ้า "ฟลับฟี่"..ด้วย  

                    อา...'.ฟลับฟี่' ..เป็นชื่อของต้นมะม่วงของผมเองแหละ -w- ความจริงผมมีนิสัยชอบตั้งชื่อให้ต้นไม้ ก็คงเหมือนเวลาตั้งชื่อ
         ให้ตุ๊กตาล่ะมั้ง ผู้คนมักจะเศร้ากับการจากไปของสัตว์เลี้ยง ในขณะที่ผมก็เศร้ากับการที่ต้นไม้เหี่ยวเฉาแห้งตายเหมือนกันนั่น    
         แหละ-O- (ผมเดาว่าคงไม่ต่างกัน -_-)   แต่ว่าต้นไม้นี่ดีมากเลยนะ นอกจากจะให้ความงดงามสดชื่นปึ๊งปั๊งแล้ว เวลาไม่มีอะไรทำ
          ผมก็ชอบมานั่งคุยกับมันด้วยล่  อืม...รู้สึกว่าผมคงใกล้เหมือนพวกโรคจิตเข้าไปทุกที-____-;;  

                                ...ฟรึ่บฟรึ่บบบ~~
           
                      เอ๊ะ...เมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงอะไรเลยแฮะ...=O=;?    ผมลองมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีอะไรที่ดูจะเป็นต้นเสียงได้เลย  
           สุดท้ายก็เลยสรุปว่าคงจะคิดไปเอง..... พอทำทุกอย่างหน้าบ้านจนเสร็จเรียบร้อย ผมก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อที่จะขึ้นไปจัดห้องให้
          น้องชายที่กำลังจะมาถึง.......

                  ------------------------------------------------------

                                    
                     
                                '......ต่อไปเป็นรายการโฟ่วแหลกแหกเรื่องวิทย์ กับดร.สมเห็บ..... สวัสดีค่ะดร. วันนี้.....'

                       ผมนั่งเท้าคางเหม่อมองไปยังวิทยุที่เปิดทิ้งไว้ เวลานี้เป็นเวลาประจำของรายการที่ผมชอบนั่งฟัง พอเอื้อมมือจะไปเพิ่ม
           เสียงปรากฏว่าเสียงวิทยุเริ่มซ่า กระตุกไปกระตุกมาแล้วค่อยๆดับไป  ...คงใกล้พังเต็มทนแล้วสินะ-__-;;    

           ผมลุกออกจากเก้าอี้ในห้องนอน แล้วเดินไปริมหน้าต่าง พอมองออกไปเบื้องบนก็เห็นท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีนิดๆ บอกให้รู้ว่าเริ่มเย็น
           แล้ว ทำไมน้องชายผมยังไม่มาซักทีก็ไม่รู้แฮะ...อ๊ะ แต่พอมองจากตรงนี้ก็เห็นบ้านข้างๆพอดีเลย ตัวบ้านเป็นสีครีม หน้าต่าง
           สไตล์ยุโรปที่ไม่ได้รูดม่านปิดทำให้มองเห็นข้างใน รู้สึกจะเป็นห้องนอน  ดูแล้วน่าจะเป็นห้องผู้หญิง แค่มองผ่านๆก็รู้ได้ว่าเจ้าของ
           ห้องคงชอบพวกศิลปะอาร์ทๆติสๆอะไรทำนองนี้ ผมเริ่มคิดได้ว่ามายืนมองห้องคนอื่นคงไม่เหมาะ เลยผละออกจากบริเวณนั้น
           แล้วมานอนอ่านหนังสือบนเตียงแทน

                       ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะย้ายไปอยู่หอ แต่ว่าแม่ดันบอกว่าเป็นห่วงเรื่องนู่นเรื่องนี่และการใช้ชีวิตร่วมกับรูมเมท-__-
          ท่านเลยเสนอให้ผมมาอยู่บ้านหลังเก่าที่ยังไม่ได้ขายแทน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะจะได้เอาต้นไม้มาไว้ได้เต็มที่ ตอนแรกพ่อกับแม่ก็
          บอกว่าจะย้ายมาด้วย แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าจากนี่ไปทำงานลำบากเลยไม่ได้มา ซึ่งผมก็โล่งใจนะ (' ' ;) ส่วนที่ผมย้ายมาก็เพราะ ตอน
         ปีหนึ่งกว่าจะไปมหา'ลัยได้นี่ลำบากเอาการ พอคิดว่าปีนี้ต้องเรียนหนักขึ้น คงจะทนลำบากไม่ไหว เลยขอพ่อแม่ย้ายมาตั้งแต่ปิด
         เทอม  อีกอย่างผมชอบการอยู่คนเดียวนะ  แต่สุดท้ายแม่ดันบอกให้ 'ชา' น้องชายผมตามมาด้วย เพราะเดี๋ยวน้องจะเอนท์เข้าที่
         เดียวกัน -___- 

                             กริ๊งงงงงงงง~~~งงง
         
                 โทรศัพท์ผมส่งเสียงดังขึ้นอีกครั้งในรอบวัน ผมควานมือไปตรงหัวเตียงแล้วก็เจอได้ไม่ยาก แน่ล่ะก็เล่นใหญ่ซะขนาด
         นั้น .___.  พอก้มดูชื่อคนโทรที่ปรากฏบนจอขาวดำ  ปรากฏว่าเป็นน้องชายผมเองที่โทรมา

                           "ฮัลโหล...."

                           "ฮัลโหลพี่ชิน น้องชาใกล้ถึงแล้วนะ กำลังบึ่งไป" น้องชายผมพูดขึ้น ได้ยินเสียงผู้คนคุยกันเซ่งแซ่ลอยแทรกมา

                           "อ่าฮะ แล้วนี่อยู่ไหนแล้วล่ะ...?"

                           "อ๋อ..ตอนนี้...."   ชาเว้นช่วงไปพักหนึ่ง คงกำลังมองว่าอยู่ที่ไหน  "กำลังแวะซื้อหมูปิ้งกับทาโอะ..."

                           "อ้าวทาโอะก็อยู่ด้วยหรอ..?"  ทาโอะเป็นเด็กม.ปลายรุ่นเดียวกับชา ที่อยู่บ้านถัดจากบ้านหลังนี้ไปสี่หลัง

                           "อื้อ ก็วันนี้ชากับทาโอะไปดูหนังสือสำหรับเอนท์ไง..."  

                           "อ๋ออ....ถ้างั้นพอมาถึงก็กดออดนะ แต่ออดมันไม่ค่อยดังเท่าไรเพราะงั้น โทรมาบอกก่อนก็ดี เดี๋ยวไปเปิดประตูให้"
          ผมบอก ชาตอบรับสองสามคำแล้วจึงวางสายไป    หลังจากนั้นผมก็นอนคิดอะเรื่อยเปื่อย มองไปรอบห้องที่มีต้นไม้ไม่กี่ต้น  ไม่
          กล้าเอามาวางเยอะ  คือผมก็กลัวเหมือนกันนะว่ามันจะแย่งออกซิเจนตอนหลับน่ะ('o' ; ) ตรงโต๊ะอ่านหนังสือปลายเตียงมีต้น
          กระบองเพชรวางอยู่ข้างๆกับวิทยุเจ้าปัญหา  พอละสายตาจากโต๊ะผมก็เงยหน้าขึ้นมองเพดาน นอนนึกถึงเนื้อหาชีวะที่ค่อยๆผ่าน
          มาในหัว และหงุดหงิดทุกครั้งที่ลืมเนื้อหาไปบางส่วน -_-;;  แต่พอนอนไปได้ซักพักก็เริ่มรู้สึกหิว (หรือเครียดลงกระเพาะ
          ก็ไม่รู้.__.a) ผมพึ่งนึกได้ว่าตัวเองยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง แต่พอจะลงไปหาอะไรกิน ปรากฏว่าผมได้ค้นพบข้อผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่
          และยิ่งกว่าการลืมชื่อท่อลำเลียงของต้นตีนเป็ด(?)ซะด้วย

              ....นั่นคือผมลืมซื้ออะไรมาตุนไว้ แถมอุปกรณ์ทำครัวก็ไม่มี

                                     อ๋า...ให้ตายเถอะ( ;___;).

                                                   
 {malin's part}

                           
                        ”ฮึ้บ..ฮี้บบบ.. อ้าาาาา ตรงนี้แหละ!” เนื่องจากวันนี้ฉันไม่มีเรียน แถมอากาศก็ดี แดดไม่แรงมาก มีลมเย็นพัดโชย
         อ่อนๆ ฉันเลยลาก   ขาตั้งกับกระดานวาดรูปออกมาวาดที่หน้าบ้าน   แต่เอ๊ะ มดเยอะจังเลยแหะ..ฉันก้มมองบนพื้นสนามที่มดแดง
         เต็มไปหมด …แต่ก็ช่างเถอะแค่ไม่กันฉันก็ดีแล้วล่ะ  ฉันละความสนใจจากมดบนพื้น
         แล้วเปลี่ยนมาร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์.....
 
                           "มดตัวน้อยตัวนิดมดมีฤทธิ์น่าดู ยู้~..อู้ว!กัดๆ โอ้ย มดกัด”  
                 
                    อยู่ๆมดน้อยที่มีอยู่เต็มสนาม(ซึ่งในตอนแรกไม่มีทีท่าว่าจะกัดฉัน)ก็กัดฉันอย่างพร้อมเพรียงกัน สงสัยจะโกรธที่ไปร้องเพลง
         ล้อเลียนแหงเลย แง้.. กัดกันมาทีกี่ตัวเนี่ย คันคันคันอ้ากกT-T ขณะที่ฉันกำลังกระโดดกระเด้งเกาขาอยู่นั้น…

                           เคร้งงงงง ง!!

                    โอ๊ะ ชิบลอส! เสียงอะไรอ่ะOo มันดังมาจากข้างบ้านที่พึ่งมีคนย้ายมานี่ ..เอ๊ะหรือว่า..มีขโมยมาแล้วก็เกิดการต่อสู้ ทำร้าย
         ร่างกาย(เพิ่งดูหนังฆาตกรรมมา ยังอินอยู่-_-;;) อา.. ต้องไปแจ้งตำรวจ! หื้ม...แต่ตำรวจไทยไม่เห็นเคยช่วยอะไรได้เลยนะ ตอนฉันดู
         จากละครช่องเจ็ดสีทีวีแปดแสง (?)  ตำรวจมาทีหลังตลอดเลย อย่างนี้ฉันคงต้องไปดูก่อนเองแล้วล่ะ แต่ว่า..ถ้าเข้าไปแล้วมันเจอ

         กับโจรพอดีจะทำไงล่ะ!  อ่า..ปีนเข้าไปดูดีกว่า .. ตรงกำแพงบ้านข้างๆมีต้นมะม่วงต้นใหญ่พอดี ปีนตรงนั้นแหละดี!

                     ฮึบ..ฮึบบ แซ่ก แซ่ก (เสียงปีนและแหวกต้นมะม่วง)

         เอาล่ะค่ะ ตอนนี้คุณกำลังอยู่กับ’มาลิน แอทเชอร์’ รายงานข่าวสด ณ ต้นมะม่วงใหญ่  ริมกำแพงบ้าน(คนอื่น)ซึ่งปีนง่าย(แม้วันนี้
         จะปีนลำบากนิดหน่อยเพราะฉันใส่กระโปรงสั้นจุ๊ด-3-‘)และมีที่ให้ยืนอย่างมั่นคง…อ่า..ขอโทษนะคุณต้นมะม่วง มาลินจำเป็นต้อง
         เหยียบคุณจริงๆ (ยกมือเดียวไหว้แล้วโค้งตัวขออภัย) ..

                       ”ไหน ดูซิมีอะไรเกิดขึ้น เล็ท มี ซี~”ฉันพูดกระซิบๆกับตัวเองแล้วชะโงกหน้าไปดูในบริเวณบ้านหลังที่มีเสียงปริศนาดังขึ้น
         …แล้วก็เจอกับ.. อ่า คนกำลังรดน้ำต้นไม้-O- ; ...เหมือนจะเป็นคนที่ย้ายมาอยู่บ้านนี้ใหม่ แสดงว่าเมื่อกี้ฉันเข้าใจผิดไปไกลเลย
         สินะ เพราะทุกอย่างมันดูปรกติมาก เสียงที่ดังเมื่อกี้ก็คงเป็นเสียงอะไรตก (ยกมือเกาหัวแก้เก้อ-o-a)  ชายหนุ่มคนนั้นนั่งยองๆ
         กำลังรดน้ำให้แปลงกุหลาบ สักพักก็หันมารดตรงต้นมะม่วงที่ฉันปีนอยู่ ฉันเลยต้องรีบหลบจากน้ำที่สาดเข้ามา(เปียกตัวหมดเลย
         -O-;) ....เอ๊ะ ถ้าดูไม่ผิด เขา..กำลังคุยกับต้นไม้นี่ใช่มั้ย’o’   
         อา..พอเขามารดน้ำในระยะใกล้ ก็ทำให้ให้ฉันได้สังเกตุเห็นเขาชัดๆ เขามีผิวขาวใส หน้าตาน่ารัก ผมสีดำขลับตัดเป็นหน้าม้าเต่อ
         สวมแว่นตากลมๆกรอบสีดำ ใส่เสื้อลายทางกลาสี...ดูท่าทางเขาจะชอบ
         ต้นไม้น่าดูเลย ถึงว่าล่ะบ้านนี้ถึงมีต้นไม้ ดอกไม้ และเถาไม้เลื้อยเต็มไปหมด บรรยากาศโดยรอบๆบ้านเหมือนบ้านสไตล์อังกฤษ
         ฉันชอบนะ ดูเป็นบ้านที่น่ารักอบอุ่นดี ...ว่าแต่ตรงนี้(บนต้นมะม่วง)อากาศดีจัง ฉันปีนกลับไปหยิบกะดานวาดรูปมาวาดบนนี้ดีกว่า   

         พอฉันปีนกลับมาที่ต้นมะม่วงอีกทีพร้อมกับกระดานและอุปกรณ์วาดรูปผู้ชายที่รดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านก็ไม่อยู่ซะแล้ว แต่ว่าไฟบน
         ห้องชั้นสองเปิดอยู่เขาคงจะกลับเข้าไปในบ้านแล้วละมั้ง ... วาดรูปดีกว่า หวังว่าบนต้นไม้คงไม่มีมดนะ(;_;) 

                       “A B C D E F G~ H I J K LMNOP~ Q R S T U V…” ฉันชอบฮัมเพลงไม่ก็ฟังเพลงตอนวาดรูปจัง มันเพลินดี แต่คราว
         นี้ฉันไม่ร้องเพลงมดแล้วล่ะ เข็ดT-T……...
 
                       " twinkle twinkle little star~…lalalala~”

                           
                             ติ๊งน่อง~ติ๊งน่องๆๆๆๆ~  !!
         
                    "อ๊ะ!!” เสียงกดออดที่ดังขึ้นทำให้ฉันตกใจเสียงการทรงตัวหงายหลังลงพื้น 
                         "อ๊าา อ๊าาา  อ้ากกกกกกกกกก” ฉันกรีดร้องสุดเสียง แงง มัมมี่ช่วยด้วย มาลินดิ่งพสุธาแล้ว ไม่รอดแน่
                         "ว้ากกกกกก!OoO”

                         “อ้ากกกกกกกกกกก” ...แอ้ก! จุก.....

                 ฉันตกลงมานอนแอ้งแม้งหน้าทิ่มดิน และนอนค้างอยู่อย่างนั้น จนมีมือนิ่มๆ(เดาว่าของเจ้าของเสียงว้ากกเมื่อกี้)มา
           สะกิด แต่ฉันก็ต้องรีบกระเสือ กกระสนลุกขึ้นมาก่อนเพราะ พึงรำลึกได้ว่ากระโปรงที่ใส่อยู่ตอนนี้มัน...สั้นมาก(;_;//)เลยไม่ได้
           สนใจเจ้าของมือนั่น .... อะ เอ๊ ว่าแต่ทำไมฉันรู้สึกว่ามีอะไรเหลวๆไหลมาจากจมูกกันนะ.....
         
             
                           "อ๊าา ..คุณครับ ....ละ เลือด!”

----------------------------------to be con. next chap.--------------------------------

                  







                 TALK
      เนื่องจากเราโยนเหรียญออก…ก้อย...เลยมาเขียนทอล์คร่วมกัน  
           ประเด็นสำคัญที่อยากพูดถึงอย่างแรกเลยคือการเว้นวรรคหรือขึ้นบรรทัดใหม่อาจจะแปลกๆไปบ้างเนื่องจาก....
           หน้านิยายมันจัดยากชิบ  เอี้ยยมากบิชชช-__-!  โอเค ระบายกันพอแล้ว..
           ใครมีคำแนะนำดีๆขอความกรุณาด้วยนะคะ *โค้งงามๆ* 
           สำหรับบทนี้เราจะแบ่งเป็นพาร์ทๆ คือของพระเอกและคุณนางเอก 
           โดยพาร์ทพระเอกจ๋าจะเป็นคนเขียนส่วนพาร์ทนางเอกปิ่นเป็นคนเขียน  ซึ่งลำบากมากกว่าจะจัดเหตการณ์ให้ตรงกัน
           ต้องเขียนtimelineพระเอกนางเอกมานั่งเทียบกัน(ยังกับนิยายรักข้ามภพ-___-; ) 
           เกือบสุดท้ายขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาแลกแบนเนอร์และคนที่(โดนลาก)มาเจิมให้ 
           สุดท้ายเม้นท์เม้นท์เม้นท์เม้นท์กันเถิดชาติเจริญนะคะ(เกี่ยว?)
gh
     
              ปล.แอดเฟบจิ้มจึกๆแอดเฟบจิ้มจึกๆ(สะกดจิต):3

Shalun la