คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Roommate 1
“กึก กึก กริ๊ก”เสียงไขประตูดังขึ้น
ร่างบางสาวเท้าเข้ามาในห้องโถงหรูภายในคอนโดมีเนียมแห่งหนึ่ง
“ นายคงจะเป็นคนที่มาเป็นรูมเมดกับชั้นใช่ไหมหล่ะ”ร่างสูงถามเสียงเย็นๆขณะที่ตาจับจ้องแต่งานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะทำงานขนาดเล็กที่ล้นไปด้วยหนังสือเล่มมหึมา
“ ใช่..ค.. รับ” ร่างบางตอบเสียงตะกุกตะกัก
ร่างสูงตวัดสายตาขึ้นมามองร่างบาง อย่างขำๆที่ร่างบางพูดเสียงตะกุกตะกัก
“ หวัดดี “ร่างสูงกล่าวยิ้มๆ
“ หวัดดีฮะ คุณ... เอ่อ” ร่างบางตะกุกตะกัก
“ชั้นชื่อ ปาร์ค ยูชอน เป็นรูมเมดของนาย” ร่างสูงกล่าว
“ ครับ ผมชื่อ ชองยุนโฮ” ร่างบางกล่าวอย่างเรียบๆ
“ นายออกค่าเช่าเดือนหน้าละกัน เล่นย้ายมาซะตอนปลายเดือนเลยอย่างงี้”ร่างสูงค้อนใส่ร่างบาง
“อ่าฮะ พอดีว่า ผมเพิ่งหาที่เรียนใหม่ได้อ่ะครับ” ร่างบางบอก ขาเรียวก้าวเร็วๆไปที่โซฟาหนังสีแดงที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“ที่เรียนใหม่ของนาย ที่ไหนอ่ะ” ร่างสูงถามร่างบาง ในตอนนี้ ขณะที่ร่างบางกำลังใช้รีโมทเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ
“ มหาวิทยาลัยโซล ผมอยู่ปีหนึ่ง คณะแพทย์ครับ” ร่างบางตอบขณะที่ดวงตาคู่เรียวสวยกำลังจับจ้องไปยังจอทีวี
“ เอ๋ ที่เดียวกันเลยนี่ แต่ของชั้นมันปีสาม คณะแพทย์ “ ร่างสูงปรายยาว
“ งั้นคุณคงเป็นรุ่นพี่ของผมสินะครับ”ร่างบางลอบถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ารูมเมดของตนพูดมากเหลือเกิน
“ รุ่นพี่หรอ เรียกคำนี้ไม่เหมาะ ชั้นว่ามันดูแก่ไปอ่ะ” ร่างสูงกล่าว
“...”
“ เอาอย่างนี้ละกัน นายยุนโฮ นายเรียกชั้นว่ามิคกี้ก็ละกัน ชื่อนี่เนี่ยะมันเป็นชื่อที่ไว้ใช้เรียกเฉพาะคนสนิทของชั้นเลยรู้ไม๊อ่ะ แล้วชื่อนี้อ่า ชั้นเพิ่งได้ตอนไปอเมริกาอ่า”ร่างสูงร่ายยาวอีก
“...” คนไรว๊ะคุยมากชิบหายเลย
“น้องยุน น้องทำไมเงียบจัง”
“ พี่พูดเยอะอ่า” ร่างบางค้อนให้
...... น้องยุนนี่ก็น่ารักใช้ได้เลยนะเนี่ยะ ตาเรียว ปากหยักๆได้รูป กับแก้มยุ้ยๆนั่นอีก ดูนั่น ใบหน้าเล็กๆเรียวๆนั่น โหย น่ารักน่ากดจริงๆเลย... ร่างสูงพึมพำ
“ ส่วนห้องของนาย ด้านนู้นนะ” ร่างสูงผายมือไปอีกด้านหนึ่ง
“ แล้วห้องน้ำหล่ะครับ”ร่างบางถาม
“รวม” ร่างสูงตอบ
“ รวม หมายถึงว่า ผมกะพี่ต้องใช้ห้องน้ำห้องเดียวกันหรอ”ร่างบางถามหน้าหวอ
“ฮ่าๆๆ ใช่สิ”ร่างสูงแกล้งล้อ
“ แล้ว....”ไม่ทันไร ขาเรียวยาวของยุนโฮได้ไปสะดุดกับขากางเกงของตัวเองเพราะใส่ยาวเกินไป (คงหวังว่า ถ้าใส่ตัวนี้แล้ว งานบ้านคงไม่ต้องทำมั้ง (ขำม๊ะ เอ้า ช่วยกันขำ กร๊าก)) จนทำให้ร่างสูงที่เดินอยู่ต้องรีบมารับร่างบางไม่ให้ล้มไป ลมหายใจร้อนๆของยูชอนหายใจรดซอกคอของยุนโฮอยู่ ร่างบางพลันหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
“ ขอบคุณนะครับ พี่ที่ช่วยรับผมไว้ถ้าตกลงไปจริง คงแย่แน่ๆ” ร่างบางกล่าวขอบคุณแก่รุ่นพี่ปากห้อย
“ ไม่เป็นไรครับ แล้วของน้องอีกกี่วันจะเปิดอ่าครับ” ร่างสูงถาม
“อาทิตย์หน้าครับ” ร่างบางตอบกลับห้วนๆ เพราะความอาย
“ มันมีรับน้องด้วยดิ” ร่างสูงถาม
“อ่าฮะ”ร่างบางตอบ
ณ รุ่งเช้า
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพื่อรับแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านทางผ้าม่านสีเขียวสดใส ริมฝีปาหหยักหาววอดๆ ผมสีน้ำตาลทองยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
“ เฮ้อ” ร่างบางลุกขึ้นพร้อมบิดขี้เกียจ
ขาเรียวสาวเท้าอย่างเร็วๆไปที่ประตูไม้โอ๊คสีน้ำตาลอ่อน มือเรียจับลูกบิด และ
“โอ๊ย”ประตูโอ๊คได้ไปชนกับหัวของเจ้าตัวเข้าอย่างจังเพราะ ร่างบางคิดว่าประตูมันผลักออก ไปใช่ดึงเข้า เสียงร้องของร่างบางทำให้ร่างสงที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่กลางห้องต้องรีบเข้ามาดูอย่างเสียมิได้
“ น้องยุนโฮเป็นอะไรไม๊ครับ”ร่างสูงกล่าว ใบหน้ายิ้มๆเพราะจากความซุ่มซ่ามของร่างบาง
“ อ่า ไม่เป็นไรครับ”ร่างบางตอบอย่างรวดเร็ว
“ น้องยุนโฮ วันนี้ว่างป่าวอ่า” ร่างสูงถามแก่ร่างบางที่ตอนนี้มีใบหน้าหงิงงอเล็กน้อยเพราะว่าร่างบางหิวข้าวมากจนทำให้โรคกระเพาะกำเริบ
“......” ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“ น้องยุนโฮ เป็นอะไรรึ๊ป่าวครับ” ร่างสูงถามร่างบางที่ตอนนี้สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
“ ปวดท้องจังเลย”ร่างบางบ่นพึมพำคนเดียวแต่ก็ไม่วายร่างสูงยังคงได้ยิน
“ เป็นกระเพาะใช่ไม๊เนี่ยะ”ร่างสูงถามร่างบาง
“ฮะ” ร่างบางบอกแก่ร่างสูง
“ ยาอยู่ไหนอ่า”ร่างสูงถามอย่างรวดเร็ว
“ กระเป๋าเป้ที่อยู่ในห้องครับ” ร่างบางบอกแก่ร่างสูง มือเรียวชี้ไปที่ประตูห้องที่เปิดกว้างไว้
“ใบนี้ใช่ไม๊”ร่างสูงถาม มือหนึ่งถือกระเป๋าของร่างบางไว้อย่างหลวมๆ
“ใช่ฮะ” ร่างบางพูด
“ กินซะ”ร่างสูงบรรจงป้อนยาให้แก่ร่างบางที่นอนซึมอยู่ที่โซฟา
ร่างบางค่อนๆยันกายขึ้นมาช้าๆก่อนที่จะกลืนเม็ดยาเข้าปาก
ณ สวนสนุก
“หนุกไม๊ครับพี่”ร่างบางถามสีหน้ายิ้มๆ
“หนุกเหนิกอะไรกันเล่า”ร่างสูงตอบปัดๆก่อนที่จะเงยห้นาขึ้นมาดูร่างบาง
“หนุกครับ สนุก”ร่างสูงตอบ ใบหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“ครบรอบแล้วครับ”ร่างหนาของพนักงานประจำเครื่องเล่นดังขึ้น
“ ทำไมพี่มิคกี้หน้าซีดจังเลยอ่า”ร่างบางถามพร้อมทำแก้มพองลมแบบน่ารัก น่ารัก
“ นายพาพี่มาเล่นอะไรเนี่ยะ ไอบ้าเนี่ยะมันชิงช้าสวรรค์นะ”ร่างสูงโวยวาย
“ก็ไม่รู้หนิว่าพี่กลัวความสูง”ร่างบางตอบ
“เดี๋ยวนายต้องไปเล่นของที่พี่อยากเล่นด้วยนะ”ร่างสูงถาม
“ฮะ”
ณ บ้านผีสิง
“อ๊ากกกก”ร่างบางส่งเสียงร้องออกมามือทั้งสองข้างตะปัดตะป่ายไปทั่วก่อนที่จะ
“โอ๊ย”ร่างสูงที่อยู่ข้างๆโดนร่างบางตบเข้าไปที่สีข้างอย่างแรง
เมื่อได้ยินเสียงนั้น ร่างบางก็วิ่งออกไปหมายจะให้ถึงทางออก แต่
“ อ๊ากก” เสียงร้องของคนทั้งสองคนร้องขึ้นในเวลาเดียวกัน
“นี่นาย ทำไมเดินไม่ดูทางเลยอ่า”ร่างโปร่งตวาด
“ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ” ร่างบางรีบกล่าวขอโทษ
“ นา..”ร่างโปร่งกำลังจะตวามแต่แล้วก็หันกลับไปดูต้นเสียงพอดี ... หน้าตาน่ารักอย่างนั้น ใครว่าลงก็บ้าแล้ว...
“ คุณเป็นอะไรมากป่าวครับ”ร่างบางถาม
“ ไม่เป็นไรมากหรอก”
“ เอ่อ คุณ..”หน้าคุ้นๆนะ
“แจจุงครับ คิมแจจุง”ร่างโปร่งตอบ
.................... แจจุง คิมแจจุง ..................... คุ้นๆหว่ะ......................................
“ พี่แจจุง ทำไมมาอยู่นี้ได้อ่ะ แล้วผมไง ยุนโฮ ชองยุนโฮ เด็กข้างบ้านของพี่อ่า”
“น้องทักผิดคนแล้วนะครับ พี่ว่าหน่ะ เด็กข้างบ้านพี่มันไม่น่ารักอย่างน้องหรอก” แจจุงกล่าว
“ ยุนโฮ พี่กลับก่อนนะ” ร่างสูงพูดออกมาพร้อมโบกมือลา
“พอดีมีธุระนิดหน่อยอ่ะ” .............. มิคกี้ มาหาเราหน่อย เรามีเรื่องจะบอก................ ข้อความนั่น
“ เจอกันที่บ้านนะ “
“ อ่าฮะ” ร่างบางกล่าวงงๆ
“ เอาหล่ะต่อครับ” ร่างบางพูด
“ผมรู้นะ พี่อ่ะชื่อแจจุง สมัยเด็กๆเคยชอบช้าง ตอนนี้เรียนอยู่คณะศิลปาศาสตร์ มหาลัยโซล แล้วก็ที่บ้านพี่มีพี่สาวแปดคน พี่เคยประกวดนางงามควังจู ได้ที่หนึ่ง แล้วก็มีใฝที่ก้นเม็ดนึงด้วย” ยุนโอพล่ามไปเรื่อย
“ ยุนโฮ ใช่ไอเด็กที่มันปีนต้นไม้เล่นกับชั้นบ่อยๆรึ๊ป่าวอ่า”แจจุงถามอย่างหยั่งเชิง
“ พี่ไม่เชื่อผมใช่ไม๊หล่ะ พี่จำได้ป่ะ ระหว่างเราสองคนจะมีโค้ดลับอยู่ ซึ่งพวกเรารู้เท่านั้น” ร่างบางถาม
“ ก็ได้ ลองดู” แจจุงตอบ
“ บีหนึ่ง”
“ บีสอง”
“ปาปาย่า”
“ป๊อก ป๊อก”
“คุโด้”
“ชินอิจิ”
“ทีนี้พี่จำได้ยังอ่ะ” ร่างบางเซ้าซี้
“ อ่าจำได้แระ ที่นายชอบล้อว่าพ่อพี่หน้าเหมือน ปาร์ค มยองซู ใช่ไม๊หล่ะ”
“อุ่ย”
“ ยุนโฮ จะไปเล่นอะไรไม๊ มาที่นี่แต่ไม่ได้เล่นของเล่นจะมาทำไมไม่รู้”
“ เล่นดิพี่แต่ไม่เอาบ้านผีสิงนะ”
“โอเช ไปกันเลย”
“ จากตรงนี้ก็เดินตรงไปอีกนิดนึงก็ถึงแล้วอ่ะ” ร่างโปร่งบอก
“ แต่น แต๊น”
“ นี่ไง เฮอริเคน” ร่างโปร่งบอกยิ้มๆ
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก....................” เสียงหวีดร้องของคนที่เล่นเฮอริเคน รวมทั้งสองคนนั้นด้วย
“ หนุกอ่ะพี่ เสียวได้ใจ” ร่างบางบอก
“ อ๊ากกกกกกกกกกก... พี่อย่าทำแรง อูยยย..........เบาๆหน่อยก็ได้”
“ เบาๆมันไม่มันส์ดิ”
“ ว๊ากกกกกก........... เจ็บอ่ะ”
“ ก็ไหนบอกให้พี่ทำแรงๆไง”
“ เบาหน่อยก็ได้ เจ็บไปหมดแล้ว”
“ ผุ้เกมส์นี้คือ ฝ่ายสีแดงครับ” เสียงของเจ้าหน้าที่ดังขึ้น เมื่อหมดเวลาการแข่งขัน
“ เล่นแรงกันนะครับ”
“ ฮ่าๆ พี่แจจุงเค้าตีหัวผมแรงมากเลยอ่ะครับ” ยุนโฮพูด
“ แย้กกกกกกก.............”
“แว๊กกกกกกกกกก...............”
“ ว๊ากกกกกกกกกกกก..................”
ทั้งสองเล่นเครื่องเล่นกันไปอย่างสนุกสนานในวันนั้น
ตกเย็น.............
“พี่แจจุง ผมต้องกลับบ้านแล้วอ่ะครับ”
“ จริงดิ งั้นพี่ไปส่งนะ”
“ อ่าก็ได้”
ด้านของยูชอน
“ทิฟฟี่ เรียกเรามาทำไมหรอ “ ร่างสูงถาม
“..........” เงียบ
“ คิดถึงเราอ่ะดิ”ร่างสูงล้อ
“ ........”
“ ทำไมอ่ะ”
“.. เรา...เลิก ... กัน ...เถอะ” คำพูดที่ออกมาจากปากของร่างสวยๆที่นั่งอยู่บนโซฟาหลุดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ ล้อเล่นใช่ไม๊”
“ อย่ามายุ่งกับเราอีกเลยนะ” ร่างสวยกล่าวเสียงเรียบผิดกับอีกคนที่หน้าซีด
“ เรามันไม่ดีตรงไหน ทิฟฟานี่เราไม่มีดีตรงไหน” ร่างสูงพูดเสียงสั่นๆ
“ นายมันไม่มีอะไรที่เทียบเท่ากับชางมินได้หรอก เสร็จแล้วธุระ นายก็ไปๆซะ” ร่างสวยกล่าวไล่
ร่างสูงเดินคอตกกลับคอนโดของหัวเองไปหน้าเศร้าๆ น้ำตาลูกผู้ชายไหนออกมาเงียบๆ
.......... เรามันไม่ดีตรงไหน ..........
เมื่อถึงห้องร่างสูงก็เดินโซซัดโซเซไปที่โซฟาพร้อมสะอื้นดังออกมาไม่หยุด
“กลับมาแล้วครับ” ร่างบางบอก แต่ไม่มีคนตอบรับ
“ ยุนโฮ นี่เบอร์พี่นะ ก็ถ้ามีอะไรก็โทรมาละกัน”แจจุงพูด
“อ่าฮะ” ร่างบางยิ้มๆ
“พี่ไปละนะ”
“ฮึก ฮึก” เสียงสะอื้นดังออกมาจากปากคนที่นอนอยู่ที่โซฟา
“เสียงใครอ่ะ”ร่างบางเดินไปที่โซฟาและพบว่ารูมเมดของตัวเองนอนร้องไห้อยู่ ตอแดงและปวมเป่ง
“พี่ ....”
“ พี่เป็นอะไรไม๊ครับ”
เมื่อร่างสูงได้ยินเสียงก็ตื่นขึ้นมาทันทีและสมกอดร่างบางเอาไว้ ขณะที่ร่างบางได้แต่ทำหน้างง
“ ฮึก....... เค้า..ทิ้ง ชั้นแล้ว ฮึก ชั้นจะทำยังไงดี” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ เนื่องจากการสะอื้นไม่หยุดตั้งแต่ช่วงบ่าย
“....”
“ ฮึก........”เสียงสะอื้นหลุดจากปากร่างสูงไม่หยุดหย่อน
ร่างบางได้แต่กอดเอาไว้อย่างเงียบๆไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด
ร่างสูงได้ผละตัวออกจากอ้อมกอดของร่างบางแล้วเดินไปยังตู้เย็น
และได้หยิบโซจูออกมาหลายขวดแล้วเดินกลับมาที่โซฟาที่ร่างบางนั่งอยู่
ยูชอนได้กระดกเหล้าใส่ปากขวดแล้วขวดเล่าจนร่างบางที่นั่งดูอยู่ต้องห้าม
“พี่ครับพอได้แล้ว”
“ พี่ครับ พี่เมาแล้วนะ”ร่างบางเตือน
“ คราย..มาววว ช้านเหรอ ม่ายด้ายมาว”ร่างสูงแย้งกลับ
“ เหอๆ ผมว่าพี่นอนดีกว่านะครับ”
เมื่อสิ้นคำพูดของร่างบางยูชอนได้ล้มพับลงไปนอนกองที่พื้นทันที
“ นร่าน บอกแล้วว่าเมา แล้วยังมาล้มให้ผมเก็บพี่ไปห้องนอนอีก”ร่างบางบ่น
ยุนโฮได้ลากตัวของยูชอนกลับไปที่ห้องนอนแต่ว่า
“ กริ๊ก”
“ห้องล็อคซะงั้น”
“ทำไงดีว๊ะ เอางี้ละกันนอนมันที่โซฟานี่แหละ”เมื่อหาคำตอบได้ยุนโฮจึงลากยูชอนมาวางแถวๆโซฟาก่อนแล้วเดินไปปรับโซฟาให้พนักเอนต่ำลงเพื่อให้นอนสบายขึ้นและเพิ่มพื้นที่ในการกลิ้งหรือขยับตัว
“ปั่ก” เสียงโยนวัตถุขนาดใหญ่ลงบนโซฟา
“ตัวหนักชะมัด”ร่างบางบ่นกระปอดกระแปด
เมื่อขายาวกำลังจะก้าว
“ หมับ” มือหยาบของร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟาจับกับข้อมือของยุนโฮอย่างรวดเร็วและกระชากลงมา
ส่วนร่างบางที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซลงมาตามแรงดึง
“ เฮ๊ย” ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆร่างสูงก็ดึงตัวเองเข้าไปกอดอยู่อย่างนั้น
ยุนโฮออกแรงผลักแต่ก็ไม่ทำให้ยูชอนคลายกอดได้ มีแต่รัดให้มากขึ้นกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“พลั่ก” ยุนโฮถีบร่างที่นอนกอดเขาอยู่เต็มๆรัก
“โอ๊ย” เสียงครางของร่างสูงที่นอนอยู่เริ่มลืมตาขึ้นมา
ร่างบางจึงรีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง
" อารายว๊ะ อยู่ๆก็มากอดกันเฉย บ้า" ร่างบางหน้าขึ้นสี
.........................
จบ
ยาวไม๊
เหอๆ
โทษทีเเบบเราติดทำการบ้าน อ่านหนังสือ เเล้วก็อีกมากมาย
ขอโทษจริงๆงับ
ความคิดเห็น