คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 : MISSION - 100 percent updated }
CHAPTER 1
“MISSION”
โรงเรียนมัธยมปลายอันดับหนึ่งของประเทศอย่าง ‘GENTLEMENT HIGH SCHOOL’ หรือโรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนที่รู้จักกันอย่างดีในนามเจนเทิล ซึ่งเป็นโรงเรียนที่มีค่าเฉลี่ยเป็นอันดับหนึ่งของนักเรียนทั้งหมดในประเทศ อัตราการสอบเข้าของนักเรียน 95% สามารถเข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเกาหลีได้ และแน่นอนว่าโรงเรียนที่มีเครดิตดีขนาดนี้ แค่ได้ขึ้นชื่อว่าจบจากที่นี่เท่านั้นก็สามารถได้รับโควต้าเข้าเรียนที่มหาวิทลัยอื่นๆอีกมากมาย เป็นผลทำให้เจนเทิลเป็นโรงเรียนในความฝันของเด็กๆ และเป็นเป้าหมายสถานที่ศึกษาของผู้ปกครองที่วางแผนให้ลูกหลานได้เข้าเรียนเช่นเดียวกัน
เนื่องจากชื่อเสียงของเจนเทิลเป็นที่ขนานนามมากทำให้มีทั้งนักธุรกิจ นักการเมือง และบรรดาเหล่าผู้คนกระเป๋าหนักทั้งหลายอยากให้ลูกเข้าเรียนที่แห่งนี้เป็นจำนวนมาก และแน่นอนว่าไม่ใช่เด็กทุกคนสามารถเข้าเรียนที่นี่ได้จึงเกิดการเข้าเรียนแบบกรณีพิเศษหรือที่เข้าใจกันง่ายๆว่าการให้สินบนหรือการรับเงินใต้โต๊ะ ผู้อำนวยการของเจนเทิลอย่างท่านลี ซูมาน ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงินหรือต้องการรายได้ขนาดนั้น แต่เนื่องจากบางครั้งระดับยศของผู้ที่มาเจรจาฝากลูกหลานเข้าเรียนก็สูงเกินกว่าที่จะปฏิเสธได้ แต่ถ้าหากให้เข้าเรียนรวมกันกับนักเรียนที่สอบเข้ามาได้ปกติก็จะทำให้เด็กคนที่ฝากเข้ามานั้นเรียนไม่ทันอย่างแน่นอน และอาจทำให้กราฟอัตราการเป็นอันดับหนึ่งของประเทศลดลงอีกด้วย ท่านจึงได้ก่อให้เกิดนโยบายเด็กในชั้นเรียนพิเศษแยกออกมาอีกระดับชั้นเรียนละสามห้องซึ่งเรียกเด็กเส้นเหล่านี้ว่าเป็นเด็กในโครงการ EXTRA LESSON ซึ่งระบบการสอนจะไม่พิถีพิถันมากเท่าชั้นเรียนปกติที่เด็กในโรงเรียนนี้เรียกว่าพวก N-CLASS หรือ Normal Class และยังค่อนข้างปล่อยเกรดให้อีกด้วย
การดำเนินการสอนของคุณครูผู้มีประสบการณ์ซึ่งถูกเลือกสรรมาอย่างดีให้เข้ามาประกอบอาชีพคุณครูภายในเจนเทิลไม่ได้ส่งผลให้เด็กในชั้นเรียน ELSE (เอลส์) ให้ความสนใจแต่อย่างใด แม้ว่าคุณครูจะพยายามปรับเสียงไมค์ให้เป็นระดับแทบจะดังที่สุดเพื่อรบกวนการจับกลุ่มคุย แต่ก็ไม่ส่งผลต่อเฮดโฟนขนาดใหญ่ที่ครอบหู แต่เนื่องจากเป็นหน้าที่ ถึงเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องทำ ถ้าหากทำให้เกรดเฉลี่ยเด็กที่ตนเองสอนต่ำลงไปอีก ก็อาจจะทำให้โดนพิจารณาไล่ออกได้
เด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดขยับตัวเล็กน้อยเนื่องจากรำคาญเพื่อนที่หยอกล้อกันจนมาโดนตัว เขาเงยหน้าขึ้นอย่างงัวเงียก่อนดึงเอาสายหูฟังออก คิม จงฮยอน ลูกชายของอธิบการบอดีซึ่งทำธุรกิจร่วมหุ้นกับหลายบริษัทใหญ่ๆในประเทศ บิดตัวเหยียดแขนไปมาเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน ก่อนจะยกขาไปเตะเก้าอี้เพื่อนที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆเช่นกันอย่าง ชเว มินโฮ ลูกชายห้างสรรพสินค้าที่กระจายออกเป็นหลายสาขาทั่วทุกเมืองในประเทศตื่นขึ้นมาด้วย มินโฮลืมตามองเพื่อนด้วยท่าทางมึนๆ แล้วเขย่าโต๊ะเพื่อนในกลุ่มที่เหลือซึ่งนอนหลับเป็นตายเพราะเมื่อคืนพากันไปปาร์ตี้กันหนักไปหน่อย
“ไปดูดบุหรี่กัน” จงฮยอนเอ่ยชวนเพื่อน ก่อนคนในกลุ่มทั้งห้าคนจะทยอยเดินหันออกมาจากห้องอย่างไม่สนใจครูที่กำลังสอนอยู่หน้าชั้นเรียนเลยซักนิด
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
ห้องน้ำขนาดใหญ่หลายสิบห้องที่มีคนเข้ามาทำความสะอาดทุกๆชั่วโมง ตอนนี้ไร้ซึ่งนักเรียนกลุ่มอื่นเข้าไปใช้บริการเนื่องจากกลุ่มมีอำนาจกลุ่มใหญ่ในโรงเรียนกำลังยึดเป็นพื้นที่ระบายควันโขมงออกมาจากริมฝีปากสีซีด จงฮยอนและมินโฮสองเพื่อนสนิทซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนในห้องน้ำอย่างที่ทำเป็นปกติ ก่อนสองหนุ่มดูโอ้จะเดินไปที่สนามหญ้าเขียวขจีซึ่งเป็นพื้นที่รกร้าง มีเพียงต้นไม้ประจำโรงเรียนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางสนามเท่านั้น ซึ่งสนามหญ้าแห่งนี้ปลูกไว้เพื่อให้อยู่คู่กับต้นไม้ประจำโรงเรียนเนื่องจากถือเป็นสิ่งนำโชคมาให้แก่เจนเทิล ไม่มีผู้คนมาแถวนี้เท่าไหร่นักยกเว้นแต่ภารโรงที่จะมาตัดเล็มหญ้าเดือนละครั้งสองครั้ง ทำให้มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนบุคคลของจงฮยอนและมินโฮ พวกเขาไม่ชอบที่จะต้องสูบบุหรี่พร้อมกับดมกลิ่นฉุนๆของผู้อื่น
“มึงไม่กลับมาสูบเลยเหรอวะ ?” จงฮยอนเอ่ยถามเพื่อนสนิทซึ่งทันทีที่จงหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา มินโฮก็นำหมากฝรั่งเปปเปอร์มิ้นต์ยี่ห้อโปรดของตนขึ้นมาเคี้ยวดับความกระหายในรสบุหรี่ เขาเลิกสูบมาได้เกือบจะปีแล้ว
ตั้งแต่พ่อได้เสียไป...
“ไม่ว่ะ” ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ทิ้งร่างกายยาวลงนอนแผ่บนพื้นสนามหญ้า
“นี่คือสิ่งเดียวที่มึงเหมือนกับเด็กคลาส” จงฮยอนพูดเหน็บแนม ก่อนเหยียบซากบุหรี่มวนที่สองซึ่งตนเพิ่งสูบเสร็จแล้วทิ้งลงบนพื้นหญ้า ทั้งที่จริงๆแล้วมินโฮถือเป็นคนดีที่สุดในกลุ่มเลยต่างหากล่ะ บาโร สมาชิกหนึ่งในกลุ่มก็สุดแสนจะบ้าผู้หญิง แอลโจ เจ้าพ่อการพนัน ลูกชายเจ้าของคาสิโนชื่อดัง อิไล แสนจะชำนาญเรื่องใช้กำลัง หาเรื่องไม่มีหยุดหย่อน ส่วนจงฮยอนน่ะเหรอ.. เก่งทุกเรื่องที่คนอื่นเลวหมดเลยนั่นแหละ
หลังจากที่เอนกายพักผ่อนจนสบายใจพอสมควรแล้วก็พากันเดินกลับจะขึ้นไปบนห้องเรียน เพราะอากาศร้อนแบบนี้พวกเขาขอขึ้นไปตากแอร์เล่นกันบนห้องเรียนดีกว่า ใช่ว่าจะสนใจเรียนอะไรกันหรอก แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเพื่อนในกลุ่มอีกสามคนนั้นกำลังพากันนั่งอยู่ที่หน้าห้องน้ำ สายตาทอดมองไปยังลานกว้างอเนกประสงค์ซึ่งมีนักเรียนกลุ่มใหญ่ยืนทำกิจกรรมกันอยู่
“พวกมึงดูอะไรกันวะ” จงฮยอนเอ่ยถาม
“วันนี้พวกเด็กคลาสเฉลยพี่รหัสให้เด็กเกรดสิบที่เพิ่งเข้ามาใหม่ฟัง” บาโรตอบ
“แล้วไง ? มึงอยากกลับไปเรียนเกรดสิบเหรอไงครับ -_-” จงยักคิ้วถามเพื่อนท่าทีกวนๆ
“เปล่าเว้ย… มึงดูนั่น” พยักเพยิดไปยังเด็กน้อยตัวเล็กผิวขาวใสเนียนราวกับไม่เคยมีร่องรอยอะไรประทับ ผมสีบลอนด์อ่อนๆนั่นยิ่งทำให้เขาดูอ่อนหวานมากเกินกว่าที่จะเป็นผู้ชายเข้าไปใหญ่ จงฮยอนเหลือบมองร่างบางที่กำลังยืนคุยกับประธานนักเรียนอย่างลี จินกิ เล็กน้อย แล้วหันกลับมามองผู้ตั้งปมให้ตัวเองสงสัย
“ทำไม? มึงสนใจเด็กคนนั้นเหรอ”
“มึงรู้รึเปล่า… ว่าเขาเป็นลูกแท้ๆของซูมาน” บาโรเฉลย
“ก็น่ารักดีนี่…” มินโฮรำพึงเบาๆ
“แล้วไงวะ ลูกป๋าซูแล้วไง แค่นี้มึงก็ทำป๊อดไม่กล้าจีบเหรอ”
“เด็กซูมานเลยนะเว้ย! ได้ยินมาว่าเขาหวงลูกอย่างกับอะไรดี ถึงพ่อมึงจะใหญ่แค่ไหนแต่ถ้าทำอะไรลูกเขาก็ไม่มีทางได้กลับเข้ามาเรียนที่นี่หรอก” แอลโจเสริม
“เหอะ! คนระดับกูเคยกลัวอะไร พวกมึงเคยเห็นมีอะไรบ้างที่กูทำไม่ได้วะ ?”
“งั้นมึงก็ลองทำให้เด็กคนนี้กลายเป็นเด็กใจแตกจนพ่อเขาใจสลายให้กูดูหน่อยสิ อยากรู้จริงว่าถ้าซูมานเอามึงออกจะเป็นยังไง” อิไลเสนอความคิดร้ายๆออกมา จนมินโฮต้องกระทุ้งศอกใส่เบาๆ
“มึงนี่ชอบหาเรื่องใส่ตัวจริง อยู่เฉยๆแม่งจะตายเหรอไงวะ”
“อ้าว! ผมก็แค่คิดว่ามันคงสนุกดีนี่ครับพี่ชเว~”
“เหอะ ไร้สาระว่ะ” จงฮยอนยักไหล่ก่อนเดินนำออกไปอีกทาง โดยไม่ลืมแอบชายตามองประธานนักเรียนคนเก่งอย่างลีจินกิ ซึ่งครอบครัวของจินกิกับครอบครัวของจงฮยอนเป็นคู่แข่งเรื่องการงานมานาน และเขามักจะถูกที่บ้านเปรียบเทียบกับจินกิเสมอ เพราะจินกิทั้งเรียนเก่ง สร้างชื่อเสียงให้วงตระกูลมากมาย ผิดกับจงฮยอนที่ทางบ้านต้องคอยใช้อำนาจและเงินทองกลบปิดเรื่องชั่วร้ายที่เขาก่ออยู่เสมอ ทำให้จงฮยอนแสนที่จะเกลียดผู้ชายคนนี้เข้ากระดูกดำ
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
เสียงออดหมดเวลาการเรียนการสอนในวันนี้พร้อมกับเสียงโห่ร้องดีใจที่ดังขึ้นมาพร้อมๆกัน ทั้งที่เด็กเอลส์ไม่ได้สนใจเรียนอะไรกันแท้ๆ แต่ก็ยังแสดงท่าทางดีใจที่จะได้กลับบ้านราวกับเหน็ดเหนื่อยต่อการนั่งเรียนมานาน ผู้คนที่กำลังแยกย้ายเก็บข้าวของที่เอาออกมาเล่นกันทั้งวันเข้ากระเป๋าเพื่อที่จะกลับบ้าน ต่างไม่สนใจเสียงเรียกร้องของนักเรียนหัวหน้าสายเอลส์เอที่เดินเข้ามาในห้องเอลซ์ซีเลยซักนิด ราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน
คิม คีย์บอม เด็กนักเรียนที่ถือว่ามีผลการเรียนดีที่สุดในสายการเรียนของเอลส์พองลมที่แก้มอย่างไม่สบอารมณ์ที่โดนเมินแบบนี้ จริงๆคีย์บอมสอบไม่ติดพอที่จะเรียนสายคลาสเพียงแค่ไม่กี่คะแนนเท่านั้นเอง ทางบ้านของเขาก็ใช่ว่าจะมีฐานะร่ำรวยเหมือนเอลส์คนอื่นๆนัก เพียงแค่ว่าอยากให้ลูกชายคนโตได้เข้าเรียนที่นี่ให้ได้ จึงยอมทำงานหนักเพื่อมาจ่ายค่าเทอมชั้นเรียนพิเศษที่แพงหูฉี่ คีย์บอมจึงพยายามฟิตตัวเองไม่ให้ความรู้แพ้เด็กสายคลาส
“นี่! ฟังกันหน่อยไม่ได้เหรอไง อ๊ะ!” หน้าสวยสะดุ้งอย่างตกใจเมื่อแก้มใสโดนฉวยหอมไปอย่างไม่ทันตั้งตัวโดยหนุ่มคาสโนว่าอย่างบาโร ซึ่งต้องเข้ามาแต๊ะอั๋งคีย์ทุกทีที่เผลอเข้ามาในห้องซี
“ไอ้บ้า! ฉันเกลียดนาย ซักวันนึงเถอะฉันจะไปคุยกับท่ายผ.อ. ให้เอาคนวิปริตอย่างนายออกให้ได้แน่ ไอ้คนชอบฉวยโอกาสนิสัยไม่ดี ไอ้คนทุเรศเอ๊ย!” คีย์ด่าปาวๆตามสเต็ปเดิม มือเล็กที่จะเอื้อมมาทุบตีคนชอบแกล้งโดนล็อกเอาไว้อย่างง่ายดาย ราวกับกำลังของคีย์เหมือนเด็กอนุบาลก็ว่าได้ เรียกเสียงหัวเราะให้บาโรกับเพื่อนเป็นอย่างดี
“อะไรกันที่รัก ไหนๆวันนี้มาหาถึงที่แล้วก็ขอจูบให้ชื่นใจหน่อยแล้วกันนะ~” บาโรพูดพร้อมกับโน้มหน้าเข้าไปใกล้คีย์โดยไม่สนใจเสียงแหกปากโวยวายเลยซักนิด แต่ใบหน้าหล่อที่กำลังเลื่อนเข้าไปใกล้คนสวยก็โดนมือใหญ่ผลักดันออกไปทันที พร้อมกับแกะมือที่รั้งจับข้อมือเล็กเอาไว้ออก
“จะทำตัวแย่ไปไหนวะบาร์ ไม่เห็นเหรอไงว่าเขาไม่ชอบ” มินโฮพูดเสียงเย็นๆใส่เพื่อนผู้รักสนุก บาโรขมุบขมิบริมฝีปากล้อเลียนร่างสูงที่ชอบเข้ามาช่วยคีย์ทุกครั้งไป และนั่นทำให้มินโฮเหมือนเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในสายตาของร่างบางที่กำลังยืนมองตาแป๋วด้วยอาการปลื้มสุดชีวิต พร้อมกับอัตราการเต้นของหัวใจที่เริ่มเต้นดังมากขึ้นทุกทีจนกลัวว่าจะมีใครได้ยินมันแล้วจับได้ คีย์รีบละสายตาหลบมองลงต่ำเมื่อมินโฮหันกลับมามองที่เขา
“แล้วเข้ามาห้องผมมีอะไร ?”
“คือ… คือว่าจะมีโครงการแข่งขันทักษะด้านการเรียนของโรงเรียนน่ะ ครูเลยให้ผมเอาใบรายละเอียดมาแจกให้คนที่สนใจน่ะครับ” คีย์พูดก่อนยื่นเอาเอกสารปึกใหญ่ให้มินโฮพร้อมกับเสียงโห่ร้องแสดงถึงความต่อต้านโครงการนี้เต็มที่ เพราะถึงยังไงเด็กห้องเอลส์ก็ไม่มีทางลงแข่งอยู่แล้ว ยิ่งเด็กห้องซีอย่างพวกเขาอีกต่างหาก ความจริงคีย์บอมก็รู้ดีว่าต้องไม่มีใครสนใจแน่ๆ แต่เขาแค่อยากมาเจอหน้าคนที่ตัวเองหลงรักมาตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้ต่างหากล่ะ
ผู้ชายสุขุม ดูนิ่งๆ และน่าค้นหา…
ผู้ชายแข็งแรง เป็นคนแข็งแกร่ง และสามารถปกป้องเขาได้…
ผู้ชายคนนี้… ชเว มินโฮ
“โอเค เดี๋ยวผมจะลองถามๆให้นะ ออกไปได้แล้ว ก่อนที่จะโดนรังแกอีก” ส่งยิ้มมุมปากให้เบาๆแต่ก็ทำให้คนเห็นถึงกับชาวาบไปทั้งตัว คีย์พยักหน้าหงึกหงักรัวเร็วก่อนจะรีบเดินก้มหน้าฉับๆออกไปจากห้องซีพร้อมกับหัวใจที่พองโต มินโฮวางกองเอกสารลงบนโต๊ะคุณครูซึ่งทราบดีว่าพรุ่งนี้เช้ากระดาษพวกนี้คงกลายเป็นจรวดไม่ก็กระดาษวาดรูปเล่นของคนในห้อง มือหนาคว้าหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองก่อนเดินออกมาหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ระเบียงหน้าห้อง
“ไป กลับกัน”
“เดี๋ยว” จงฮยอนพูดโดยไม่หันมามองหน้ามินโฮ สายตามองลงไปถนนด้านล่างซึ่งศัตรูของเขากำลังพาลูกชายผู้อำนวยการโรงเรียนขึ้นรถปอร์เช่คันหรูท่าทางสนิทสนม
“ทำไมวะ ?” ถามกลับ
“สืบมาแล้ว! สืบมาแล้วเว้ยย” แอลโจ อิไล และบาโรที่กำลังวิ่งมายังพวกเขาลากเสียงยาว
“สองคนนั้นเค้าเป็นพี่รหัสน้องรหัสกันเว้ย! แล้วดูท่าเหมือนจินกิจะชอบเด็กนั่นมากด้วย” สหายบอกสิ่งที่ลงไปสืบกับเด็กสายคลาสเกรดสิบมาเมื่อครู่ จงฮยอนได้ยินดังนั้นแล้วนิ่งคิด ก่อนจะกระตุกยิ้มด้วยสายตามีพิรุจ
“มึงคิดจะทำอะไรคิมจงฮยอน” มินโฮที่รู้สึกได้ถึงท่าทีแปลกๆของเพื่อนถาม
“ก็แค่จะพยายาม… เอาชนะผู้ชายที่ชื่อลีจินกิเป็นครั้งแรกในชีวิตไงล่ะ”
“…”
“อิไล กูยอมรับข้อเสนอของมึง เลี้ยง Vielle Bon Secours กูขวดเดียวพอ!” จงฮยอนพูดเสียงแข็ง เสนอข้อแลกเปลี่ยนเพื่อเหล้ายี่ห้อดังเพียงแค่ขวดเดียว มินโฮส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ที่เพื่อนสนิทของตนมาเล่นกับชีวิตคนอื่นแบบนี้
“โหย! ได้เลยครับพี่~” อิไลดีดนิ้วดังเป๊าะ! เมื่อรับรู้ถึงความสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้น
“หึ… กูจะทำให้เด็กคนนั้นมัวหมองด้วยฝีมือของกู ว่าแต่… เด็กหน้าหวานนั่นมันชื่ออะไรนะ ?” หันมาถามอีกครั้ง
“ชื่ออะไรวะ… อะไรน้า…” ทั้งสามต่างตั้งหน้าตั้งตาคิดเพราะนึกไม่ออก
“อ๋อ! กูคิดออกแล้ว” แอลโจร้องขึ้น ก่อนทั้งกลุ่มจะส่งสายตามองแสดงความสนใจ
“…”
“ลี แทมิน”
TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น