Destiny..QIYI [TF Family]

ลำดับตอนที่ #6 : [CHAPTER 05] ความหลัง(4)

   การไปโรงเรียนวันแรกของเด็กชายแก้มยุ้ย มันควรจะต้องร่างเริง และสดใสกว่านี้สิ แต่นี่เขากลับมีใบหน้าเศร้าหมองอย่างผิดปกติ เหตุคงเกิดจากตั้งแต่วันที่เขาต้องจากลาเด็กชายตัวเล็กไป นับแต่นั้นมารอยยิ้มสดใสก็ไม่เคยปรากฏขึ้นบนใบหน้าอีกเลย

   เด็กชายแก้มยุ้ยบอกลาคุณแม่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยขัดจากบุคลิกอันร่าเริง ก่อนที่เหล่าพี่ล้อมจะมารายล้อม และพาตัวเขาไปยังห้องเรียน

   ห้องเรียนสีสันสดใส ที่ผนังห้องถูกแต่งแต้มเป็นลายการ์ตูนเรื่องต่างๆนาๆ และเพื่อนตัวน้อยในวัยเดียวกัน ที่นั่งจับจองโต๊ะอยู่ภายในห้อง ที่นี่คือ ห้องอนุบาล 2/4 เด็กชายแก้มยุ้ยนั้นเดินออกมาจากพี่เลี้ยง และเลือกโต๊ะที่ไม่มีใครนั่งอยูเลย ท้งๆที่โต๊ะอื่นก็ออกจะมีเพื่อนของเขามากมาย แต่เด็กชายแก้มยุ้ยกลับที่จะไม่เลือก สำหรับเขาตอนนี้การอยู่คนเดียวมันคงจะดีที่สุด

[ZIYI TALK]

   ผมเบื่อ และ... ผมคิดถึงเขา ..อยากเจอ อยากเจอมากกว่าเพื่อนที่โรงเรียนใหม่เสียอีก ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณแม่จะให้ผมย้ายโรงเรียนตอนขึ้นอนุบาลสอง เพราะเพียงแค่ว่าโรงเรียนเก่าของผมมันอยู่ใกล้กับบ้านของฉีเกอเท่านั้นเอง ผมไม่เข้าใจคุณแม่เลยจริงๆ แต่แม่เป็นคนบอกผมนี่ ผมทำอะไรเธอไม่ได้หรอก ขนาดผมแอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่ทุกวัน เธอก็ยังไม่สนใจ ปล่อยผมไว้อย่างนั้น ..กับความโดดเดี่ยว

   ฝีเท้าของพี่เลี้ยงผู้เดินนำผมมาหยุดลงอยู่ตรงหน้าห้องห้องหนึ่ง 'ห้องอนุบาล 2/4' พร้อมกับเปิดประตูให้ผมเดินเข้าไปในห้องที่มีแต่ลายการ์ตูนเรื่องผมชอบ ต่างจากโรงเรียนเก่าที่ไม่มีอะไรให้น่าตื่นตา ตื่นใจขนาดนี้

   ผมสังเกตได้ถึงบรรยากาศในห้องที่ดูจะแปลกๆไปหน่อย เหมือนผมจะมาผิดเวลาเลยแฮะ เพื่อนใหม่ในห้องกลับไม่สนใจผมเลยซักคน เพียงแต่สายตาของทุกคนกลับจับจ้องไปยัง เด็กชายคนหนึ่งที่นั่งฟุบโต๊ะอยู่เพียงคนเดียว ผมว่าหน้าเขาคุ้นๆนะฮะ แต่ผมมองไม่ค่อยถนัดเลย ผมเดินไปใกล้ๆโต๊ะนั่น และจ้องมองเด็กชายคนนั้นด้วยความสงสัย จนกระทั่งเหมือนเขาจะสังเกตเห็นผม ใบหน้าที่ผมคุ้นเคยเงยหน้าขึ้นสบตากับผม 'เฮือก' ลมหายใจมันหยุดไปชั่วครู่ ราวกับตกใจ

   "สะ...เสี่ยวอี้" นั่นใช่เขาจริงๆ ผมไม่ได้ฝันไป ..ฉีเกอ คิดถึงที่สุด เขาลุกขึ้นมาโอบกอดผมไว้ และลูบหัวผมด้วย ในทีสุดผมก็ได้เจอเขา น้ำใสๆไหลออกมาจากตาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่นั่นผมถือว่าเป็นความสุข เรากอดกันท่ามกลางเพื่อนตัวน้อยที่จับจ้องมาอย่างงุนงง โดยที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร...

[END ZIYI TALK]