Destiny..QIYI [TF Family]

ลำดับตอนที่ #4 : [CHAPTER 03] ความหลัง(2)

     หญิงสาววัย 30 ปีต้นๆผู้เป็นแม่ วิ่งตามหาลูกชายตัวเล็กทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่ แม้กระทั่งคนรับใช้ภายในบ้าน ยังคงวิ่งกันวุ่น

     ตั้งแต่เมื่อหลังจากสามีตัวดีของหล่อน เดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังจากไม่ได้กลับบ้านมาราว แรมเดือน พร้อมกับกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณบ้าน และยังเข้ามาทำร้ายร่างกายของเธอ จนตั้งแต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเด็กชายตัวน้อยอีกเลย

     แต่ยังไง เรื่องที่เธอโดนสามีสุดที่รักทำร้ายร่างกายนั้น คงไม่น่าทำให้เธอเสียใจได้เทียบเท่ากับการสูญเสียลูกชายไป หากไม่มีเธออยู่ด้วย แล้วเด็กชายแสนซนของเธอล่ะ ตอนนี้จะเป็นเช่นไร เพียงแค่คิด.. น้ำตาของผู้เป็นแม่ก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว....

[QILIN TALK]

     สวัสดีฮะทุกคน ผมหวางฉีหลิน ทุกคนจำกันได้ไหมฮะ คราวที่แล้วที่ผมได้เจอกับอ๋าวจื่ออี้เด็กน้อยที่สวนสาธารณะ จนตอนนี้เขามาอยู่ที่บ้านผมราวๆสัปดาห์ได้ และเผอิญวันนี้คุณแม่ของผมก็ว่างพาผมออกมาวิ่งเล่นที่สวนสาธารณะด้วย

     ตอนนี้คุณแม่ก็ปล่อยผมไปวิ่งเล่นกับเสี่ยวอี้กันอยู่สองคน ผมมีความสุขมากเลยฮะที่ผมได้เล่นกับเขา แต่ก็ราวกับมีฟ้าผ่าลงมากลางอกผม เมื่อมีหญิงสาววัยกลางคน คนหนึ่งเดินผ่านมาทางผมพอดี

     "เสี่ยวอี้....ละ...ลูกแม่" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น และทำหน้าตกใจราวกับสติจะหลุดออกไป จนคุณแม่ของผมที่ดูอยู่ห่างๆ ต้องรีบวิ่งมาหาผม

     "มีอะไรกันหรอจ้ะ เด็กๆ"คุณแม่ผมเอ่ยถามขึ้น ส่วนผมที่ไม่รู้ว่าจะตอบอะไร จึงได้แต่คิดอยู่สักพัก แต่ผู้หญิงคนนั้นที่เงียบมานาน ก็กลับเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นมาอีกครั้ง

     "เสี่ยวอี้!! หนูไปอยู่ไหนมาลูก แม่ตามหาหนูแทบแย่" เธอพูดขึ้นมาก่อนที่จะย่อตัวลงไปโอบกอดเสี่ยวอี้ของผม!! แต่ผมรู้สึกว่าเขาจะดูขืนตัวขึ้นมาเล็กน้อย

     "ดิฉันเผอิญไปเจอเด็กคนนี้ที่สวนสาธารณะพอดีน่ะค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองแม่ผมทันทีอย่างผิดปกติ ทันทีที่แม่ผมพูดจบ

     "ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยดูแลลูกดิฉัน พอดีที่บ้านมีธุระนิดหน่อย เลยไม่ได้ดูแกน่ะค่ะ" คุณแม่ของผมยกยิ้มขึ้นที่มุมปากแบบที่ผมไม่เคยพบเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

     "ฉันขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหมคะ" คุณแม่ผมพูด "ได้สิคะ... เด็กๆไปวิ่งเล่นกันก่อนเลยนะครับ แม่ๆขอคุยธุระกันแปบนึง" 

     ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ เพียงแต่จับมือเสี่ยวอี้ และลากเขาออกมาให้ไกลจากตรงนั้น เพราะหากสิ่งที่ผมคิด มันเกิดขึ้นจริง ผมคงทำใจไม่ได้หรอกฮะ

[END QILIN TALK]