Destiny..QIYI [TF Family]

ลำดับตอนที่ #2 : [CHAPTER 01] ความทรงจำแรก

     เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังกึกก้องไปทั่วสวนสาธารณะกว้าง เด็กชายตัวเล็กในวัย 3 ขวบนั่งอ้างว้างอยู่ตัวคนเดียวในยามเย็น เหตุคงเกิดจากรอยแผลสีแดงสดที่มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อยบริเวรหัวเข่า 

     แต่ดูเหมือนว่าโชคจะเข้าข้างเขาราวกับมีเทวดาตัวน้อยๆลงมาโปรด เด็กชายแก้มยุ้ยโผล่มายืนข้างหน้าเด็กชายตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ทว่าเด็กชายตัวเล็กกลับไม่สังเกตเห็นเขาเลยด้วยซ้ำ

     เด็กชายแก้มยุ้ยนั้นหันมองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว เขาจึงค่อยๆก้มลงไปเด็กชายตัวเล็กขึ้นมาอย่างทะนุถนอม

[QILIN TALK]

     สวัสดีฮะ ผมหวางฉีหลิน วันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดอายุ 4 ปีของผมฮะ ตอนนี้ผม คุณพ่อ และคุณแม่อยู่บนรถ เนื่องจากพวกเราเพิ่งกลับมาหลังจากทานเมื้อเย็นเสร็จ ทีแรกผมก็บอกคุณพ่อว่าอยากไปวิ่งเล่นที่สวนสาธารณะสักหน่อยก่อนที่จะกลับบ้าน แต่พอมาถึงฟ้าก็เริ่มมืดเสียแล้ว ผมก็เลยไม่ได้ไปเล่นสนุกอย่างที่วาดฝันไว้ ผมก็แอบเสียดายนะ เพราะนานๆทีที่คุณพ่อกับคุณแม่จะวางมาอยู่กับผม 

     และในตอนที่คุณพ่อกำลังจะวนรถกลับ สายตาของผมก็ดันไปสะดุดเข้ากับเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่กลางสวนสาธารณะ ผมไม่รู้หรอกว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย ผมรู้เพียงแต่ว่าผมไม่อาจจะละสายตาไปจากคนตรงนั้นได้เลยแม้แต่น้อย

     "คุณพ่อฮะ จอดรถแปบนึงได้ไหมฮะ"ผมบอก ซึ่งผมก็ได้รับสีหน้างุนงงของคุณพ่อกลับมา "เดี๋ยวผมกลับมานะฮะ"ผมหันหลังไปบอกคุณแม่อีกทีก่อนที่จะลงจากรถไป

     แล้วผมก็รีบวิ่งไปตรงที่เขานั่งอยู่ โดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้ผมก็มายืนอยู่หน้าเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สังเกตุเห็นผมเลย

     เด็กผู้ชายที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกับผม ที่ดูน่าสนใจ ทั้งเส้นผมนุ่มที่ดูเงางาม ใบหน้าที่แจมไปด้วยสีเลือดฝาดจิ้มลิ้ม รับกับใบหน้าขาวผ่องอันมีแก้มเล็กน้อยถึงจะไม่มากเท่าผม และตอนนี้เขาก็กำลังอยู่ในชุดเอี๊ยมกางเกงขาสั้นที่ค่อนข้างเข้ากับเขา เขาช่างน่า...จริงๆเลย เอ๊ะ!! นี่ผมกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย

     เมื่อผมหันไปมองรอบๆแล้วไม่พบแม้กระทั่งเงาคน ผมว่าเขาคงโดนทิ้งไว้ที่นี่จริงๆนั่นแหละ ผมจึงค่อยๆอุ้มเขาขึ้นมาอย่างเบามือ เขาดูจะไม่หนักเกินไปสำหรับผม ผมจึงอุ้มเขาได้อย่างสบายๆ แต่ผมก็ต้องแปลกใจที่เสียงสะอื้นไห้ของเขาเงียบไป นี่ผมกำลังทำให้เขากลัวอยู่หรือเปล่า?? ผมลอบก้มลงไปมองร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของผม และเสียงลมหายใจสม่ำเสมอนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าเขาหลับแล้ว 'เด็กน้อยจริงๆเลย' ผมระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

     ผมใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงรถแล้ว คุณแม่ผมดูตกใจมากที่เห็นคนในอ้อมกอดผม จึงรีบเปิดประตูให้ สายตาของพวกท่านทั้งสองดูตกใจราวกับผมไปฆ่าใครมา

     "เสี่ยวฉี!! หนูไปอุ้มใครมาลูก"คุณแม่ถาม "ผมเห็นเขาโดนทิ้งอยู่คนเดียวแล้วก็ร้องไห้ใหญ่เลย ผมคิดว่าเราควรจะช่วยเขานะฮะ"ผมบอก

     คุณแม่มองออกไปนอกหน้าต่างรถตรงที่ผมจากมาไม่นาน เมื่อได้คำตอบดีแล้วก็หันมาบอกผม "แม่ว่าเราพาเขามาที่บ้านเราก่อนเถอะ"

     ตอนนี้เป็นเวลา 1 ทุ่มแล้วฮะ ซึ่งผมก็กำลังนั่งเฝ้าเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนั้นอยู่ ก่อนหน้านี้ตอนที่คุณแม่อุ้มเขามาวางไว้บนเตียง จู่ๆผมก็สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้นของเขา ดูเหมือนเขาจะไข้สูงเสียด้วย คุณแม่จึงมาป้อนยาแล้วก็เช็ดตัวให้เขา รวมถึงทำแผลที่เขาหกล้มให้ด้วย ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่ผมกับเขาที่อยู่ในห้องกันเพียงสองคน ในเมื่อเขายังไม่ฟื้นขึ้นมาผมก็ขอหลับเอาแรงก่อนล่ะนะ ราตรีสวัสดิ์ฮะทุกคน

[END QILIN TALK]

---------------------------------------------------------------------------------

[WRITER TALK]

     กลับมาต่อกันแล้วนะคะ แอบสงสงสัยว่ารีดจะอ่านแล้วงงกันไหมมม ขออธิบายไว้ก่อนนะคะว่าเนื้อหาต่อไปนี้จะเป็นความทรงจำของเสี่ยวอี้ค่ะ ส่วนตัวเนื้อเรื่องก็จะแทรกเป็นทอล์คของตัวละครต่างๆ เพื่อให้เห็นมุมมองผ่านตัวละครต่างๆ หวังว่าจะไม่งงกันเนอะ และก็ขอสุขสันต์วันปีใหม่รีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ ขอให้ทุกท่านเพิดเพลินในการอ่านนะ.