Knb LOVE Diaries ซีรี่ย์รักหนุ่มนักบาส

ลำดับตอนที่ #1 : [SE] MR.TEDDYBEAR

[SE] Mr.Teddybear
 

 

คิโยชิ เทปเปย์ ผู้เล่นหมายเลข7 ตำแหน่งเซ็นเตอร์ของทีมบาส โรงเรียนเซย์ริน

 

ผู้พักรักษาอาการเจ็บหัวเข่าหลังการแข่งขันwinter cupจบลง ไม่เคยรู้มาก่อน..

 

 

 

" ทำไมแฟนคลับนายมันเยอะอย่างนี้หะ! "

 

 

 

หญิงสาวในชุดนักเรียนม.ปลายเซย์รินอย่าง

" ซารุวาตาริ มิโกะ " ที่ถึงแม้จะตัวเล็กกลับแบกถุงพะรุงพะรังเต็มสองแขน บ่นกระปอดกระแปดวางของขวัญที่หนักอึ้งลงบนโซฟาข้างเตียงผู้ป่วย

 

" ขอโทษที่รบกวนนะ~มิโกะจัง "

 

" ให้ตายเถอะ อย่ามาส่งสายตาแบบพี่หมีตัวใหญ่ในห้าง ให้ฉันนะเทปคุง "

 

 

ผู้ชายตัวใหญ่ที่ถูกเปรียบเทียบกับตุ๊กตาหมีกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงอดหัวเราะออกมาไม่ได้

 

..เมื่อไหรที่มิโกะจังเรียกเขาว่าเทปคุงแล้ว ก็แปลว่าไม่ได้โกรธอะไรจริงจังหรอกนะ..

 

" มิโกะจัง เขาส่งอะไรมาให้หรอ ดูให้หน่อยสิ นะนะ "

 

" ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กหรือผู้จัดการของนายกันแน่ เทปคุง "

 

ถึงแม้ปากจะบ่นแต่มือเล็กๆนั่นก็คว้าของทั้งหมดมาอย่างระมัดระวัง แยกการ์ดที่แนบมากับของเพื่ออ่านให้ " พี่หมี " ตัวใหญ่ที่นอนนิ่งบนเตียงฟัง

 

 

" รุ่นพี่คิโยชิคะ รักษาตัวดีๆนะคะ คิโยชิคุงนายเท่มากเลย คิโยชิเซมไปหวังว่าจะชอบของที่เอามาให้นะคะ "

 

 

มิโกะ อ่านไปพร้อมดัดเสียงให้เป็นผู้หญิงแบบต่างๆ อดไม่ได้ที่จะเบ้ปากเลย

 

" แล้วแผ่นนี้มันอะไรเนี่ย... คิโยชิเซมไปค่า~ฉันชอบพี่มากๆเลยคะ กรุณารับฉันไว้พิจารณาด้วยนะคะ~*wink*จากมุอิมุอิ ปี1 ห้องB นี่มันชื่อบ้าอะไรเนี่ย.. "

 

 

คิ้วเรียวกระตุกจนขมวดเป็นปม มือนิ่มแทบจะขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้ง ทว่ายั้งมือไว้ทันจึงยัดกลับลงไปในถุงเดิมที่เธอหยิบมา

 

เทปเปย์กลั้นหัวเราะกับท่าทางตลกๆของหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กไว้ไม่อยู่ ก่อนจะกวักมือเรียกพร้อมผิวปากให้อีกฝ่ายเข้ามาหาใกล้ๆ

 

" ฉันไม่ใช่เท็ตสิหมายเลข2นะ เทปเปย์ "

 

" ขอบคุณที่คอยดูแล มาเยี่ยมบ่อยๆ แล้วก็เอาของจากคนอื่นๆมาให้นะ มิโกะจัง "

 

เจ้าของประโยคยิ้มจนตาหยีพร้อมนำฝ่ามือใหญ่ยีหัวคู่สนทนา รอยยิ้มของเขาแสนเจิดจ้าในสายตาของมิโกะ

 

" รู้แล้วน่า เพราะฉันควรจะทำต่างหาก "

 

" จะทำหรือไม่ทำก็ได้ แต่เธอก็เลือกทำ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้จำเป็น ฉันถึงได้รู้สึกขอบคุณไง "

 

" อื้ม.. "

 

 

มีเพียงคำตอบรับแผ่วเบาหลุดจากปากของหญิงสาว ไม่ทันได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ประตูห้องก็ถูกผลักออกมาอย่างแรง เหล่าเด็กผู้ชายม.ปลายตัวโตของทีมบาส โผล่ออกมาเป็นกลุ่มแรกตามด้วยเจ้าพวกปีหนึ่งที่ตัวเล็กหน่อยกับพวกที่นั่งม้านั่งสำรอง รวมถึง

 

.. ไอดะ ริโกะ .. 

 

แฟนสาวคนแรกของ คิโยชิ เทปเปย์

 

" อ้ะ พวกเรามาขัดจังหวะรึเปล่า! "

 

" เปล่านะคะโคงาเนะคุง เชิญเลยคะๆ "

 

มิโกะ ลุกพรวดจากเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วยย้ายตัวเองไปที่โซฟาเช่นเดิม จากห้องที่เคยเงียบสงบกลับวุ่นวายเพราะเต็มไปด้วยนักเรียนชายม.ปลาย

 

" เทปเปย์ พวกเราซื้อตะกร้าผลไม้มาฝากด้วยละ! "

 

" ขอบใจนะริโกะ "

 

" ความคิดฮิวงะคุงเค้าหนะ "

 

" ใช่ที่ไหนเล่า! ฉันก็แค่..ถามเฉยๆ พวกนี้ก็พากันไปซื้อแล้ว "

 

 

มิโกะได้แต่นั่งมองบทสนทนาอย่างเงียบๆ แม้จะรู้จักทุกคนในชมรมบาส แต่ไม่ได้สนิทสนมเป็นการส่วนตัว 

 

 

" รบกวนรุ่นพี่มิโกะ เก็บตะกร้าผลไม้ให้หน่อยครับ "

 

" ว๊ายแม่จ๋า!! ตกใจหมดเลย คุโรโกะคุง "

 

มิโกะไม่เคยชินกับความจืดจางของเด็กผู้ชายตรงหน้าสักที เพราะอย่างงั้น ไม่ว่าจะเจอกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็หลุดมาดทุกที

 

" มิโกะจัง~ ฉันอยากกินแอปเปิ้ล ปอกให้ทีนะ ขอบคุณมากเลย "

 

" พูดแบบนี้มัดมือชกชัดๆ "

 

หญิงสาวคว้าลูกแอปเปิ้ลเข้าไปล้างในห้องน้ำก่อนจะกลับออกมาเริ่มต้นปอกผลไม้สีแดงสดในมือ 

 

..ทั้งๆที่รู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าอยู่ในฐานะอะไร..

 

มิโกะฝืนใจไม่ให้เงยหน้ามองโค้ชสาวกับอดีตเซ็นเตอร์ที่พักรักษาตัว อยู่สนทนากันอย่างสนุกสนาน โดยมีบุคคลรอบข้างที่เหลือคอยคุยเสริมอยู่ไม่ห่าง 

 

เพื่อนชายวัยเด็กถูกดึงแก้มจนยืดจากมือโค้ชสาว เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคุยอะไรกัน เพราะบทสนทนาวิ่งเข้าออกหูเธอไม่หยุด และใจของเธอก็ไม่พร้อมจะรับฟังอะไรเพิ่มอีก 

 

โลกทั้งใบมีแต่นายกับไอดะ ริโกะ รึไงกัน

 

..ยังไงแฟนเก่ากับเพื่อนเก่าก็ต่างกันอยู่ดี..

..แฟนมันรีเทิร์นกันได้แต่เพื่อนอย่างเธอก็อยู่ในฐานะเพื่อนตลอดไปนั่นแหละ..

 

สายตาสีน้ำตาลโกโก้ยังจับจ้องอยู่กับแอปเปิ้ลตรงหน้า แต่ใจของเจ้าของดวงตากลับเหม่อลอยหลุดไปถึงไหนต่อไหน 

 

..เห็นแก่ตัวใช่ไหม?ที่ไม่อยากให้เทปเปย์สนิทกับใครอีก..

 

มิโกะเคยเข้าใจมาตลอด ว่าอาการที่เป็นคือ " หวงเพื่อน " แต่ไม่นานมานี้ เธอก็เข้าใจแล้ว ว่า มันไม่ใช่ 

 

..ไม่ชอบ..ให้ใกล้ผู้หญิงคนไหน

..ไม่ชอบ..ให้ยิ้มกว้างให้ใคร

..ไม่ชอบ..ให้ไปยีหัวคนอื่น

..ไม่ชอบ..ทุกอย่าง

 

เพราะ อยาก ให้ เทปเปย์ ทำมันกับเธอเพียงคนเดียว แต่นั่นแหละ มันเป็นเพียงความต้องการฝ่ายเดียวของเธอเอง

 

อยู่ดีๆก็เกิดรู้สึกงี่เง่าขึ้นมา อยากจะลุกไปแยกสองคนนั้นออกจากกัน เกิดน้อยใจกับเรื่องที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่นิดเดียว

 

..ถ้ายังไม่แยกกันตอนนี้จะร้องไห้แล้วนะ!..

 

เธออดทนมองภาพเหล่านี้มานานมากเกินไปแล้ว จนปอกแอปเปิ้ลทั้งสามลูกเสร็จหมดแล้ว และมิโกะก็รู้ดีเกินกว่าจะฝืนตัวเองปอกลูกที่สี่ หญิงสาวไม่โง่ขนาดที่จะปล่อยตัวเองใจลอยจนนิ้วบาดมือ

 

 

" เทปเปย์อยากกินอะไรบอกฉันนะ เดี๋ยวจะทำมาให้ "

 

" เธอจะฆาตกรรมมันรึไง ริโกะ! "

 

" นี่ฮิวงะ พูดอะไรให้มันดีๆนะ "

 

 

..อิจฉา!! อิจฉา เข้าใจไหม!!..

 

 

" คิโยชิ ฉันขอไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกแปปนึงนะ แอปเปิ้ลวางไว้ตรงนี้นะ "

 

" ด..เดี๋ยวสิ มิโกะ มิโกะ มิโกะ!! "

 

ชายหนุ่มในชุดคนไข้ตกใจกับการเรียกชื่อของอีกฝ่าย อยากจะลุกไปตาม แต่ติดปัญหาที่หัวเข่า

 

" ก็รุ่นพี่เขาบอกจะไปคุยโทรศัพท์ไม่ใช่รึไง..ครับ "

 

" เจ้าบ้างามิ บากะ เจ้าบ้าบาส โง่จริงๆ! นายมันไม่มีความละเอียดอ่อนเลย "

 

ริโกะตวาดใส่อีกฝ่ายอย่างเหลืออด พร้อมกันไปจ้องเขม็งคนบนเตียง

 

" เป็นไงละ ทำอะไรไม่นึกถึงสารร่างตัวเอง อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง "

 

ท่าทีอ่อนหวานเมื่อครู่หายเกลี้ยง โค้ชสาวแสนน่ารักกลายร่างเป็นพญามารอย่างแท้จริง

 

" โอ๊ะ มีพญามารปรากฏในห้องพยาบาล  คิตะคิโตเระ ดีเลย~ "

 

" รุ่นพี่อิสึกิคร้าบ ช่วยดูสถานการณ์ทีเถอะคร้าบ พวกผมไหว้ละ  อีกอย่างนี่ไม่ใช่ห้องพยาบาลด้วยคร้าบบบ"

 

ปีหนึ่งสำรองทั้งหลายแทบจะร้องไห้ เมื่อรู้สึกถึงรังสี สีดำที่พวยพุ่งมาทางนี้

 

 

 

 

 

 

 

มิโกะ รู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองมานั่งแหมะบนดาดฟ้าโรงพยาบาล ลมหนาวของปลายปีพัดมาเสียจนอยากจะวิ่งกลับไปอยู่ห้องพักผู้ป่วย

 

..อยู่ให้หนาวกายดีกว่าหนาวใจ..

 

" รักกันดี จะเลิกกันหาพระแสงนายสิเทปเปย์ ใช่สิ๊ ใช่สิ๊ นายมัน ใจเหล็ก ไม่รู้สึกอะไรเหมือนฉันหรอก จำไว้เลยนะ ถ้าไม่มีคนมาเยี่ยม จะสมน้ำหน้าให้ จะไม่มาหาแล้ว มีคนมาแทนแล้วนี่ จะไม่สนใจด้วยว่าป่วยหนักแค่ไหน จะไม่..ไม่ชอบนายแล้วด้วย "

 

ขึ้นต้นประโยคทั้งอารมณ์ฉุนเฉียว แต่พอบ่นจบร่างกายส่วนดวงตาก็ทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อ

 

หญิงสาวเอาหน้าซุกลงกับฝ่ามือ รู้สึกแย่กับการแอบรักเพื่อนสนิทฝ่ายเดียวมาเนิ่นนาน รอบกายหนาวจนน่ากลัว แต่น้ำตาอุ่นร้อนไหลมาอย่างหยุดไม่ได้

 

" งี่เง่า งี่เง่าจริงๆเลยมิโกะ หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ  เป็นเพราะสัญญาของนายนั่นแหละ เจ้าหมีเซ่อ! เจ้าหมีคิโยชิ บากะคิโยชิ! "

 

--โตขึ้นเรามาเป็นแฟนกันนะมิโกะ--

 

เด็กผู้ชายที่สูงกว่าเธอเกือบสิบเซนติเมตรยื่นนิ้วก้อยมาให้เธอ และแล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ตอบตกลงพร้อมจำมันฝังใจ ทั้งๆที่เป็นแค่สัญญาเล่นๆของเด็กๆ

 

ทุกๆครั้งที่เล่นด้วยกัน

ทุกๆครั้งที่ถูกแกล้ง

ทุกๆครั้งที่เธอหันมองไป

จะเจอเด็กผู้ชายที่ชื่อ คิโยชิ เทปเปย์

คอยดูแล คอยปกป้อง อยู่เคียงข้าง

เป็นเหมือนพี่หมีตัวใหญ่ ที่เวลานอนกอด จะรู้สึกปลอดภัยเสมอ

 

ผ่านมาจนความสูงของพวกเขาต่างกันสามสิบกว่าเซนติเมตร มีเพียงเด็กสาวในวันนั้นที่ยึดมั่นในคำสัญญา เด็กชายเติบโตเป็นวัยรุ่น จนมาวันหนึ่งก็แนะนำแฟนสาวของเขาให้เด็กผู้หญิงคนเดิมรู้จัก

 

นิทานอันแสนหอมหวานของเธอก็ปิดฉากลง

 

 

ยินดีด้วยนะ

 

 

มิโกะ จำได้แม่น ว่าพูดอะไรไม่ออก บอกไปได้แค่นี้ วันนั้นเป็นวันแรกที่เธอได้สติ ว่าคำสัญญามีเพียงเธอที่จริงจังกับมัน

 

" เธอควรตัดใจได้แล้วนะมิโกะ มันก็นานมากแล้วด้วย "

 

หญิงสาวยังคงพร่ำพูดเตือนสติตัวเอง ปาดน้ำตาบนใบหน้าลวกๆ

 

" ใครจะตัดใจอะไรกัน "

 

มิโกะสะดุ้งสุดตัว น้ำเสียงคุ้นหู พาลทำให้รู้สึกเย็นไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

 

"..ฉันจำได้ว่านายมีปัญหาแค่เข่านะเทปเปย์ ไม่น่ามีปัญหาที่หูด้วยนี่นา แล้วนี่ขึ้นมาทำไม กลับห้องไปเลยนายนะ "

 

คิโยชิ เทปเปย์ มอง " เพื่อน "  ที่เขาเลื่อนสถานะให้อีกฝ่ายขึ้นมาโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้อย่างอ่อนอกอ่อนใจ เสียงอู้อี้ขนาดนั้น ถ้าไม่รู้ เขาคงโง่มากจริงๆ

 

แขนยาวๆของเทปเปย์เอื้อมไปรั้งอีกคนเข้ามาในอ้อมแขน มิโกะตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปมองอีกฝ่าย

 

" อย่ามา back hug นะ เทปเปย์ ถ้าเกิดคนอื่นเห็น เขาจะเข้าใจผิด ถึงนายจะไม่ได้คิดอะไรก็เหอะ "

 

" ใครว่าละ.. "

 

" ก็พวกทีมบาสไง เดี๋ยวก็เข้าใจผิดหรอก "

 

" ไม่ ฉันหมายถึง  ใครว่าว่าฉันไม่ได้คิดอะไร "

 

" อืม… ห้ะ… เมื่อกี้นายว่าไงนะเทปเปย์ "

 

" เปล่า "

 

มิโกะได้แต่เจ็บใจที่ตัวเองเอาแต่เหม่อลอย ทั้งๆที่ปกติตัวเองไม่ใช่คนประเภทนี้เสียหน่อย เธอไม่แน่ใจนักว่าบทสนทนาเมื่อกี้ใช่อย่างที่เธอรู้สึกรึเปล่า

 

 

" นี่ เทปเปย์ ปล่อยเถอะ ขอร้องละ "

 

" ไม่เอา ไม่เอา~ ตัวเธอเย็นเฉียบเลย "

 

 

หญิงสาวรู้สึกดีไปพร้อมๆกับเสียใจ

เทปเปย์มักให้ความสนิทสนมกับเธอมากกว่าคนอื่น เพราะรู้จักกันมานาน นั่นยิ่งทำให้การตัดใจ มันยากเสียยิ่งกว่าเดิม

 

เทปเปย์มองคนในอ้อมแขนที่หลับตาแน่น เปลือกตาขยับไปมาเหมือนกำลังฝืนตัวเอง

 

 

..ทุกเรื่องฉลาดหมดแต่ดันยกเว้นเรื่องแบบนี้นะมิโกะ..

 

 

" ขอร้องละเทปเปย์ นายทำแบบนี้มันทำให้ฉันลำบากใจนะ "

 

เสียงสั่นๆทำให้ชายหนุ่มตกใจ แต่เพราะหญิงสาวก้มหน้างุดจนไม่เห็นใบหน้า เทปเปย์ตัดสินใจกอดอีกฝ่ายให้แน่นกว่าเดิม

 

" หันหน้ามามองฉันหน่อยสิมิโกะ "

 

" ขอร้องละ ขอร้อง นายกำลังทำให้ทุกอย่างมันยากสำหรับฉัน อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกดีได้มั้ย! ถ้านายไม่รู้สึกอะไร!! "

 

ฝ่ามือเล็กถูกยกมาปิดใบหน้าอีกครั้ง หัวเล็กๆสั่นดุ๊กดิ๊กไปมา

เทปเปย์ทั้งตลกทั้งสงสาร

 

" นี่ๆมิโกะ ฟังฉันดีๆนะ ฉันชอบเธอ ชอบเธอมากๆ ชอบมานานแล้วด้วย ชอบจนคบกับใครไม่ได้อีก ชอบที่สุด ชอบพอๆกับที่ฉันชอบบาสเก็ตบอลเลย อย่างงั้นแล้วก็ช่วยอนุญาตให้คนที่ชอบเธอ กอดเธอไว้อย่างงี้ได้มั้ย.. "

 

" เทปเปย์.. แล้วนายกับริโกะละ ริโกะยังดูชอบนายอยู่เลยนะ..นายเองก็เหมือนกัน.."

 

" ฉันขอโทษนะ ฉันให้ริโกะช่วยแสดงละคร แต่ว่ามันผิดแผนไปหน่อย..เลยเป็นอย่างนี้ ริโกะ..กำลังคบกับฮิวงะอยู่ต่างหากละ~! "

 

" ห้ะ! คบกัน สองคนนั้น ตั้งแต่เมื่อไหร.. "

 

" เรื่องมันยาวนะ ช่างสองคนนั้นเถอะ แล้วเรื่องของเราละ เป็นแฟนกับฉันนะริโกะ ฉันมาทวงสัญญาคืนแล้วนะ "

 

มิโกะดันตัวเองออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างงอนๆ พร้อมเงยหน้าจ้องอีกฝ่าย

 

" ใครสัญญา สัญญาอะไร มันจบลงไปตั้งนานแล้วนะ "

 

" มิโกะอ่าาา อย่างอนเลยน้า ฉันไม่กล้าบอกเพราะกลัวจะเสียเพื่อนอย่างเธอไป เคยพยายามชอบคนอื่นแล้ว แต่สุดท้ายริโกะเป็นได้แค่เพื่อนสำหรับฉัน เธอ..เป็นมากกว่านั้นมาตั้งนานแล้ว "

 

" ไม่ต้องมาพูดเลยนะ เพราะฮิวงะคบกับริโกะไปแล้วสิ "

" อย่าพูดอย่างงั้นเซ่~~ "

 

หญิงสาวทำแก้มป่องอย่างนึกงอน คนตัวโตตรงหน้า เทปเปย์เห็นแก้มยุ้ยๆนั่นก็ยื่นมือไปหยิกอย่างหมั่นเขี้ยว

 

" เจ็บนะ! มือนายเท่ากับหน้าฉันทั้งหน้าเลยนะเทปเปย์ "

 

" อ๊ะ เจ็บหรอ "

 

" ใช่นะสิ ถา--- "

 

คำพูดที่กำลังจะบ่นออกมาถูกกลืนหายไปพร้อมกับเสียงหอมแก้มดังฟอด

 

" เพี้ยง หายเจ็บนะ "

 

" เจ้าบ้า!! เจ้าหมีบ้าคิโยชิ เทปเปย์ ไปตายซ้าาา "

 

" โอ๊ยๆ ฉันเจ็บเข่านะ "

 

" ห้ะ เป็นอะไรมั้ย "

 

มิโกะตกใจรีบก้มมองก่อนจะรู้ตัวว่าโดนหลอกเพราะโดนหอมแก้มซ้ำอีกข้าง

 

เทปเปย์หัวเราะยิ้มกว้างรีบกอดอีกฝ่ายไม่ให้ขยับไปไหน ก้มกระซิบลงข้างใบหูอีกฝ่ายเบาๆ

 

" สรุปเป็นแฟนกันนะ มิโกะ "

 

" จะถามทำไมเล่าเจ้าบ้า ..ก็เออนะสิ "

 

 

 

 

 

 

 

ริโกะกับฮิวงะยืนทำหน้าตายมองสองคนที่หยอกล้อกันบนดาดฟ้า

 

..เจ้าบ้านั่นดีใจจนลืมมาเอาดอกไม้ที่ฝากเธอไว้แล้ว..

 

" อะ ฮิวงะ นายเอาไปเหอะ เทปเปย์คงลืมไปแล้วละ "

 

" ฉันควรเป็นคนพูดประโยคนั้นไม่ใช่รึไงฮะ!!!  แล้วทำไมเทปเปย์ถึงได้ไปบอกเรื่องเราให้แฟนเขารู้ละ.. "

 

" มิโกะคงกำลังหึงฉันนะ55 นายหนะ เมื่อกี้ไม่หึงฉันบ้างหรอ "

 

" หึงสิ หึงมากด้วย แต่หมอนั่นเป็นผู้มีพระคุณ เพราะฉะนั้นถึงได้หยวนให้หรอกนะ "

 

 

ริโกะหัวเราะจนตาหยี เอื้อมมือไปจับอีกฝ่ายเพื่อพากันกลับลงไป

 

" คู่นั้นนะ.. คงเข้าใจกันดีแล้วแหละ ไปกันเถอะ "

 

 

 

นิทานของมิโกะจบลงด้วยดีแล้ว สุดท้ายพี่หมีตัวใหญ่ ก็ยังเป็นของๆเด็กหญิงตัวน้อยคนนั้น เช่นเดิม

 

--จบบริบูรณ์--