คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: intro
สองกายคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ทาบทับกันแนบชิดนัวเนียบนเตียงนุ่ม จุมพิตร้อนแรงพาให้หัวใจเต้นถี่จนแทบระเบิด มือแกร่งลูบไล้เนินอกเนียนบีบย้ำจุกชมพูเพิ่มความวาบหวามให้กามอารมณ์พุ่งสูง เกาะเกี่ยวโลมเลียและโหมกายเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางหอบถี่ที่ค่อยๆเพิ่มระดับขึ้นก่อนที่สะโพกทั้งสองจะกระตุกเข้าหากัน ปลดปล่อยของเหลวสีขุ่นเต็มหน้าขาของอีกฝ่าย
ไร้ความเขินอาย สัมผัสที่เคยชิน ความเสียวซ่านที่ยังคงแผ่ซ่านไปทุกอณู เพียงแค่สัมผัสก็พร้อมที่จะเริ่มบทรักใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง...
“ ฮยอกแจ... ” มือหนาที่ยังคงลูบไล้สะโพกมนไปมา กดฟันขาวไปตามผิวเนียนอย่างจงใจ จนอีกฝ่ายสะบัดตัวหนีแล้วลุกขึ้นมาทำตาขวางใส่
“ เหนื่อย กูอยากนอน!! ”
“ กูก็เหนื่อย แต่อยากเอาอีก ”
“ มึง....”
“ ...........”
“ มึงเคยสนใจความรู้สึกกูบ้างป่ะ? ” แม้ในความมืด ตาเรียวนิ่งจ้องใบหน้าอีกฝ่ายราวกับอยากอ่านใจ แต่ก็ไร้ซึ่งสิ่งที่อยากค้นหา ร่างบางกระตุกยิ้มให้กับสิ่งที่อาจตายไปกับห้วงเวลา และหลงเหลือเพียงแค่เศษเสี้ยวความทรงจำที่เรียกร้องให้มาทำสิ่งที่ไม่ควรอยู่แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ จะไปไหน... ” ทันทีที่ตัดสินใจลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้ามาใส่ ข้อมือบางก็ถูกรั้งจากคนบนเตียงให้ทิ้งตัวลงเตียงนุ่มๆนั่นอีกรอบ
“ อะไรอีก! ”
“ ขอโทษ.. “
“ กูเกลียดคำนี้ของมึงจริงๆ ซื้อต่อได้ป่ะ!! ” ผลักอีกคนให้ออกห่าง แล้วขยับเข้าไปทิ้งตัวนอนที่เดิม ไม่มีเสียงตอบรับหรือคำพูดใดๆตอบกลับมาอีก มีเพียงแขนแกร่งที่สอดผ่านเอวคอดเข้ามามอบกอดอุ่นๆให้เท่านั้น
- Be[lie]ve -
“ ฮีชอลแต่งหน้าไอ้ทงเฮรอก่อนเลย! ” ปาร์คจองซูเดินวนรอบโต๊ะ พลางสะบัดนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วดูอีกกว่าสิบรอบในหนึ่งนาที งานนอกที่รับมาเกิดเรื่องให้ต้องอารมณ์เสียแต่เช้า นิตยสารแนวแฟชั่นที่งานหนักแต่เงินน้อย โยนคอนเซ็ปเสื้อผ้าเซตใหม่มาให้แบบเร่งด่วนจนต้องไปลากคนหล่อๆที่พอจะข่มขู่ได้มาช่วยเป็นนายแบบให้
“ สั่ง? ” เงยหน้าขึ้นมาปลายตามองเจ้าของประโยคเมื่อครู่ นี่กำลังอัพรูปลงไอจีอย่างมีความสุข??
“ ประโยคขอร้อง ”
“ ก็แล้วไป... ทงเฮมึงมานี่! ” กระดิกนิ้วเรียกรุ่นน้องคนสนิทที่ยืนกอดอกหน้าหงิกอยู่ไม่ไกลให้มานั่งประจำที่เตรียมหล่อ บรรยากาศในคณะตอนนี้แม่ งเงียบกริบมาก ตอนแรกก็ครึกครื้นดีตามอารมณ์ศิลป์ แต่สุดท้ายก็หุบปากทำตัวเกร็งกันไปหมดตอนปาร์คจองซูโทรด่าคนในสายเสียงดังลั่นเมื่อถึงเวลานัดแล้วมันเพิ่งตื่นมาทำเสียงงัวเงียใส่
“ ต้องรออีกนานป่ะพี่! ไม่ตรงเวลาแบบนี้เลิกคบไปบ้างเถอะ! ” ทำท่าจะคว้าหนังสือเรียนจากมือจองซูแล้วเตรียมชิ่งแต่ก็คว้าได้แต่อากาศเมื่อเจ้าตัววิ่งโล่ออกไปกระชากประตูรถหรูที่เพิ่งพุ่งเข้ามาจอดเทียบฟุตบาทเมื่อครู่
“ มึงมาสายนะ ห้ามเหวี่ยง!!! ” เสียงคิมฮีชอลตะโกนแหวกอากาศใส่คนตัวบางที่กำลังโดนพี่ทึกลากลงมาจากรถพร้อมถุงเสื้อผ้า พอลงมายืนเต็มเท้าได้ก็ชายตามองตามเสียงแล้วเบ้ปากส่งคืนมาให้เป็นคำตอบ ดูจากหน้าแล้วอารมณ์ไม่ได้ต่างจากจองซูเลยแม้แต่น้อย แถมดูเหมือนว่าจะหนักกว่าด้วยซ้ำ ก้มตัวลงไปพูดบางอย่างกับคนมาส่งแล้วก็ปิดประตูรถใส่หน้าไปเต็มแรง
“ เหี้ยยยย!! มึงใจเย็นดิ่ รถแพง!! ” อารมณ์อยากด่าคนมาสายถูกกลืนลงคอจองซูไปทันที สถานการณ์ที่ได้ยินกับสีหน้าแม่ งดูโหดร้ายจนเขาต้องลูบหลังให้มันใจเย็นลง ชะเง้อมองตามรถหรูที่ค่อยๆขับออกไปอย่างสบายใจผิดกับอารมณ์ไอ้คนที่ยืนตาขวางอยู่ข้างๆกูมาก
“ พี่ฮีชอล คนนั้นใครอ่ะๆๆๆ ” เป็นลีทงเฮที่รีวิ่งมานั่งตรงหน้า พลางร้องถามออกมาอย่างสนอกสนใจ ร่างบางผิวขาวจ๊วะถอดหมวกแล้วสะบัดผมสีน้ำตาลอ่อนให้เข้าทรงสองสามทีแล้วสวมกลับเข้าไปเหมือนเดิม มุ้งมิ้งสุด >< ยิ่งเสื้อลายทางสีขาวสลับดำบวกกับกางเกงขาเดฟสีดำยิ่งเน้นให้ผิวขาวๆนั่นดูเด่นขึ้นมาอีกเท่าตัว
“ คนมาสายที่มึงให้กูเลิกคบไง ”
“ ใครพูด... ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ก็แค่โวยวายอากาศมันร้อน ”
“ หรา! ”
“ อืม! แล้วตกลงใครอ่ะ ” จิ้มๆแขนรุ่นพี่แล้วยิ้มให้จนตาปิด
“ อย่าไม่ยุ่งเลย รีบยื่นหน้ามาทำให้เสร็จเร็วๆเลย ” ตอบปัดไปจนอีกคนทำหน้าหงิก แต่ก็ยอมนั่งลงให้แต่งหน้าแต่โดยดี เสียงพี่ทึกกับคนมาใหม่ยังคงเดินเถียงกันเสียงดังลั่น จับใจความได้ว่า ให้พี่จองซูช่วยด่าเรื่องมาสายแทนที่จะมาถามถึงเรื่องส่วนตัวแบบนี้!!
- Be[lie]ve -
เสื้อผ้าที่ถูกรื้อออกจากถุงมาแขวนไว้บนราว เจ้าตัวยืนจ้องเสื้อผ้าอยู่ซักพัก แล้วจึงเปิดกล่องหยิบเครื่องประดับสองสามชิ้นมาวางเรียงเตรียมไว้ ก่อนจะก้มมองรองเท้าที่เรียงให้เลือกอยู่ห้าหกคู่เป็นที่สุดท้าย เล็งคู่ที่ชอบที่สุดแล้วจึงเดินมาวางแหม่ะไว้ที่ปลายเท้าของนายแบบ ที่นั่งเสนอหน้ารอแบบเป็นกันเองที่สุด!
“ ชื่อทงเฮครับ ” โยนยิ้มกว้างไปให้อย่างเร็ว รอเวลาจะแนะนำตัวเองมานานสองนานสุดท้ายก็ได้โอกาสสบตากันเลยต้องรีบทำคะแนน
“ อ่อ...อืม ” อีกคนได้แต่พยักหน้ารับ แล้วเลี่ยงเดินไปสนใจกับมือกล้องที่เดินเช็คแสงอยู่แทน
“ บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ” ฮีชอลหลุดขำเมื่อเงยหน้ามาเจอกับทงเฮที่สติหลุดหลังโดนเมินไปเป็นที่เรียบร้อย มองตามหลังเขาไปอยู่ครู่นึง จึงหันมองหน้าฮีชอลที่กำลังแต้มลิปมันที่ปากให้
“ พี่ไม่ถูกกับเขา เขาเลยเมินผมที่นั่งอยู่กับพี่ไปด้วยไง ”
“ ใครบอกกูไม่ถูกกับมัน ”
“ ก็เห็นด่าเขาตั้งแต่ลงรถมาโน้นละ นี่ยังไม่เห็นเขามาทักพี่เลย มองยังไม่มองด้วยซ้ำ ” เติมไฟให้ระอุ เรียกความมั่นใจที่โดนเมินไปโยนไว้ที่คนอื่นแบบนี้ สบายใจกว่าจริงๆด้วย
“ หรอ? ” ยกมือกระดิกนิ้วตามถนัดเรียกคนที่เพิ่งเดินไปให้กลับมาอีกรอบ ตามสั่ง ถึงแม้จะค่อยๆย่างเท้ามาแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ยังเดินมาอยู่ดี
“ ว่า? ”
“ ? ”
“ พี่ฮีชอล ”
“ ? ”
“ ไรของพี่เนี่ย เรียกมาแล้วก็ไม่พูด! ”
“ ?”
“ พี่จองซู เมียพี่กวนตีนใส่ผมอีกแล้ว มาจัดการทีดิ๊!! ” คิมฮีชอลที่ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม กระพริบตามองสำรวจร่างบางอย่างจับผิด โดยไม่ปริปากพูดอะไร
“ ไรกันอีกว่ะ!! ทงเฮมึงนั่งอยู่ว่างๆ ห้ามที กูไม่ว่าง!! ” จองซูตะโกนสั่งมาจากอีกฝากตึกที่กำหลังเซตฉากกันวุ่นวาย
“ ผมว่า.... ”
“ ไปคุยกันหน่อย! ” เป็นคิมฮีชอลที่ผุดลุกขึ้นแล้วเดินทำหน้าออกไป
“ เป็นไรอีกวะ! ตรงนี้คุยไม่ได้ไง๊! นายอ่ะ! แต่งเสร็จแล้วก็ไปหยิบชุดแรกนั่นมาใส่แล้วกัน คนแก่แม่ง! “ ร่างบางที่โวยวายชี้ไปยังเสื้อที่แขวนไว้ก่อนจะเดินหายตามกันไปอีกคน
- Be[lie]ve -
“ มันทำไรมึงอีกแล้วหรอ..” ประโยคแรกถูกถามขึ้นมาทันทีที่เดินออกมาลับตาคน มือคู่สวยแหวกยกเสื้อคนตรงหน้าให้วุ่นเมื่ออีกฝ่ายขัดขืนแล้วเบี่ยงตัวหนี
“ ช่างมันเถอะ!”
“ มึงเต็มใจงั้นดิ่! ”
“ เมา!! ”
“ ลีฮยอกแจ...มึงมันโง่ตลอด! เมื่อไรจะหายโง่ รอให้เขางอกขึ้นกลางแสกหน้ามึงก่อนไหม? ” คำด่ายาวเหยียดที่มาพร้อมแรงมือกระหน่ำไปตามแขนไม่ยั้ง จนเป็นรอยแดงนูนเด่นชัด
“ พี่ผมเจ็บนะ! ”
“ ก็ตีให้เจ็บจะได้หายโง่ไง! ”
ความคิดเห็น