คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
“ฉันคิดว่าช่วงนี้นายคงอ่านหนังสือหนักเกินไป”ทาโฮมิสรุปหลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด ไซจิทำหน้าละเหี่ย นึกอยู่แล้วว่าเพื่อนต้องไม่เชื่อ
“นี่ ฉันไม่ได้เครียด แล้วก็ไม่ได้บ้าด้วย
”“นายจะให้ฉันเชื่อเรื่องพวกนี้จริงๆ เหรอ ที่นายพูดมามันเหมือนการ์ตูนเลยนะ
”“พาเขาไปที่สวนซากุระโคเอ็นได้ไหม
”เสียงนุ่มที่ดังขึ้นด้านข้างทำให้ไซจิสะดุ้งเล็กน้อย
“เอางั้นเหรอ
”เขาหันไปกล่าวกับเซโยซึ่งปรากฏตัวเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ส่วนทาโฮมิก็อ้าปากค้างไปแล้ว
“นายพูดกับใครน่ะ
”จะว่าพูดกับเขา แล้วทำไมไม่มองหน้าเขาล่ะ ไซจิถอนหายใจแล้วกล่าวเสียงจริงจัง
“ก็เซโยน่ะสิ ตอนนี้เธอเดินไปยืนอยู่ข้างๆ นายแล้วล่ะ
”สัมผัสบางอย่างแล่นเข้ามาที่หัวใจของทาโฮมิอย่างนุ่มนวล สัมผัสที่คุ้นเคย…และอ่อนโยนเหลือเกิน
วินาทีนั้น ทาโฮมิเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังจะเชื่อในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ในใจปราศจากความกลัวใดๆ เขามองผ่านอากาศโปร่งใสด้านข้างและรับรู้ได้โดยส่วนลึกว่าใครบางคนกำลังมองเขาอยู่
“นาย…เห็นเธอแล้วเหรอ
”ไซจิถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นท่าทางที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือของเพื่อน
“เปล่า…ฉันแค่…รู้สึกได้น่ะ เธอกำลังมองฉันอยู่ใช่ไหม
”ไซจิพยักหน้า
“ดวงตาของเธอเป็นสีฟ้าสวย สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ”“เธอพูดอะไรอยู่หรือเปล่า
”“เธอบอกให้ฉันพานายไปสวนซากุระโคเอ็น
”ต้นซากุระที่ร่วงโรยเหลือแต่กิ่งก้านให้ความรู้สึกเงียบเหงาเดียวดาย สายลมอ่อนๆ พัดมาราวกับนำพากลิ่นอายของความทรงจำเก่าๆ กลับคืน
ไซจิกับทาโฮมิหยุดยืนในสวนสาธารณะโคเอ็น เนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงฤดูหนาว ซากุระจึงยังไม่ผลิดอก ที่นี่จึงแทบจะเรียกได้ว่าไร้ผู้คน
เซโยเดินไปข้างหน้าช้าๆ มือบางเอื้อมไปในอากาศราวกับจะเก็บกลีบซากุระที่ปลิดปลิว
“ไซจิ เธอช่วยเล่าตามคำพูดของฉันได้ไหม
”คนถูกถามพยักหน้า
“ได้สิ
”เสียงหวานเศร้าของเซโยดังขึ้นเรียบๆ ไซจิกล่าวคำพูดตามเธอออกมา ภาพบางอย่างราวกับปรากฏขึ้นในดวงตา
กลีบซากุระสีชมพูอ่อนปลิวร่อนตามสายลม กลิ่นหอมจางๆ อบอวลไปทั่ว ผู้คนมากมายต่างพากันมาชมซากุระบานในเทศกาลโอฮานามิ*
(* เทศกาลโอฮานามิ คือ เทศกาลชมดอกไม้ซึ่งจัดขึ้นทุกปีในช่วงฤดูใบไม้ผลิ)
เซโยอยู่ในชุดยูกาตะสีหวานและนั่งบนเสื่อพลาสติก ขนาบข้างด้วยเซนและเทคุใต้ต้นซากุระที่ผลิดอกสีชมพูฟู่ฟ่อง
‘ในที่สุดก็ถึงวันนี้ซะที ไม่ว่าผ่านไปกี่ยุคสมัย ซากุระก็ยังงดงามเสมอ
’เด็กสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน เทคุยิ้มเอ็นดูและหยิกแก้มเธอเบาๆ
‘เด็กจริงๆ เธอนี่
’‘อะไรอ่ะ เจ็บนะ เดี๋ยวไม่ให้กินข้าวปั้นซะเลย คนเขาอุตส่าห์ทำกับมือเลยนะ
’เด็กสาวทำแก้มป่องแลบลิ้นใส่ เซนถือวิสาสะเปิดกล่องข้าวออก ในนั้นมีข้าวปั้นห่อสาหร่ายรูปดอกไม้ดูน่ากินวางอยู่ เขาจึงหยิบขึ้นมาชิมชิ้นหนึ่ง
‘ไส้ไข่ปลาเหรอ ฝีมือพัฒนาขึ้นนิดหนึ่งนะ
’‘แน่นอน ก็โตขึ้นฉันจะเปิดร้านอาหารนี่นา
’‘จะรอดเร้อ กินได้กับอร่อยมันคนละแบบนะ
’เทคุแหย่ เซโยถลึงตามองเขา
‘แล้วคนพูดน่ะไม่ได้กินอยู่หรือไง’เทคุชะงักมองข้าวปั้นที่หายไปครึ่งชิ้นในมือ เด็กสาวจึงกล่าวต่ออย่างได้ใจ
‘ไง อึ้งไปเลยล่ะสิ
’‘เปล่า ฉันรู้สึกว่ามันเค็มแปลกๆ น่ะ เธอใส่ขี้มือลงไปด้วยแหงๆ
’‘นี่แน่ะ'
คราวนี้เลยเกิดสงครามข้าวปั้นลอย พอคนหนึ่งเริ่มหยิบขว้าง อีกคนก็เริ่มตาม จนสุดท้ายคนที่รับกรรมกลายเป็นคนที่นั่งอยู่เฉยๆ
แผละ…แผละ…แผละ…
เม็ดข้าวกระจายเต็มหน้าเซน บนหัวเขามีสาหร่ายแปะอยู่แผ่นหนึ่ง คนก่อเรื่องทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วกลับหัวเราะสดใสออกมา เซนส่ายหน้ายิ้มๆ
‘เฮ้อ พวกเธอนี่ ช่วยทำท่ารู้สึกผิดสักนิดก็ยังดีนะ
’‘อะไร ถือว่าเซนได้ข้าวปั้นไปทั้งหมดเชียวนะ น่าอิจฉาออก
’เซโยยิ้มหวาน…จนคนมองอดยิ้มไม่ได้
สายลมพัดดอกซากุระปลิวมาอีกระลอก เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบมันไว้ในมือ
‘กลีบซากุระนี่สวยจังเลย เป็นรูปหัวใจสีชมพู…จะถือว่ามันเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักได้ไหมนะ
‘ไม่ใช่รักธรรมดา แต่เป็นรักนิรันดร์ต่างหาก
’ ’เทคุฉวยกลีบดอกไม้ในมือของเซโยไปแซมที่ผมนุ่มสลวยอย่างนุ่มนวล เด็กสาวทำตาปริบๆ
‘ทำไมล่ะ
’เทคุลูบปอยผมที่ทิ้งตัวข้างแก้มอ่อนใสแผ่วเบา
‘ซากุระเป็นดอกไม้สำหรับคนที่รักมั่นคงที่สุดน่ะสิ มันจะผลิดอกสวยงามเพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ หลังจากนั้นก็จะร่วงโรย ต้องรอจนครบหนึ่งปีจึงจะเบ่งบานอีกครั้ง
’ใบหน้านวลผ่องของเซโยแดงระเรื่อขึ้นมาซะเฉยๆ หัวใจของเธอเต้นโครมครามกับสัมผัสอ่อนโยนของเขา เด็กสาวแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
‘พูดแบบนี้ไม่เข้ากับเทคุเลย ถ้าเป็นเซนก็ว่าไปอย่าง’เซนยิ้มอ่อนโยนแล้วพูดว่า
‘สำหรับฉัน ซากุระไม่ได้เป็นตัวแทนของความรักหรอก…มันเป็นตัวแทนของเธอ…อ่อนหวาน บริสุทธิ์ และไม่ว่านานเท่า ความรู้สึกของฉันก็จะไม่เปลี่ยนแปลง
’
ความคิดเห็น