คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Mission one: Destino(โชคชะตา)
รุ่งเช้า ณ โรงแรมนามิโมริ ห้องเลขที่8018(ไม่ค่อยส่อ)
ร่างสูงนอนซุกตัวภายในผ้าห่มสีขาวผืนใหญ่ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆเขาใช้มือปิดปากแล้วหาวขึ้นมาเบาๆก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแสนอุ่น
“ป๊ะป๋า” เด็กชายตัวน้อยวิ่งกระโดดเข้าใส่? จนคนตัวสูงลงไปนอนกองบนเตียงอีกรอบ
“มี่คุง?ตื่นแล้วเหรอ^^?”คนตัวสูงพูดพร้อมหาวอีกครั้ง
“ป๊ะป๊ามี่คุงหิวแล้วล่ะ^^”เด็กน้อยส่งเสียงออดอ้อน
“อืมๆเดี๋ยวชั้นไปหาอะไรให้กินและมี่คุงเลิกเรียกฉันว่าป๊ะป๋าได้แล้วเดี๋ยวก็มีคนเข้าใจผิดหรอกฉันมีชื่อว่า
ยามาโมโตะ ทาเคชิไหนลองพูดซิ”ยามาโมโตะนั่งยองๆพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้มี่คุง
“ป๊ะป๋ายามะ^^”มี่คุงพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“มะช่ายชั้นบอกให้มี่คุงเรียกฉันว่ายามาโมโตะเฉยๆ”ยามาโมโตะเริ่มพูดด้วยเสียงดุเล็กน้อย
“ได้ฮับป๊ะป๋ายามะเฉยๆ^^”มี่คุงพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง
“=_=;;”ยามาโมโตะทำหน้าเหนื่อยๆเล็กน้อย
“กำลังสนุกกันเลยนะครับ ยามาโมโตะ ทาเคชิ-_-++”
“ฮิบาริ”ยามาโมโตะหน้าซีด
“ไหนบอกกลับมาจะมาหาฉันคนแรกไง-_-”ฮิบาริเว้นช่วง “แต่นี่อะไรกันกลับ....แอบไปมีลูกกับใครกันเฮอะ
-_-^^”
“หา?=_=นายจะบ้ารึไงเด็กนี่ลูกฉันซะที่ไหนล่ะ”ยามาโมโตะพูด
“แล้วนี่ลูก......”ขณะที่ฮิบาริกำลังจะพูดมี่คุงได้กระตุกกางเกงฮิบาริเบาๆ
“มีอะไรเจ้าหนู...”ฮิบาริพูดพร้อมหรี่ตามองเด็กน้อย
“มาม้า^w^”
“หา-_-?”ฮิบาริทำหน้างง
“อุ๊บ...พรู่ด55555555+มาม้างั้นเหรอ”ยามาโมโตะระเบิดเสียงหัวเราะ
“หัวเราะอะไร-_-++”ฮิบาริส่งสายตาอาฆาตใส่ยามาโมโตะ
“โทษที-_-;;”ยามาโมโตะส่งยิ้มเจื่อนๆให้ฮิบาริ
“มาม้า...ดุปะป๊าทำไมอะT^T”มี่คุงพูดพร้อมทำเสียงสะอึกสะอื้น
“-_-^^”ฮิบาริทำหน้าไม่สบอารมณ์ก่อนเงื้อทอนฟาหมายจะฟาดใส่มี่คุง
“เฮ้ย!!ฮิบาริ”ยามาโมโตะร้องเสียงหลง
ฮิบาริยั้งมือไว้ก่อนที่ทอนฟาจะฟาดลงไปบนตัวของเด็กน้อย
“เจ้าหนูจำไว้อย่ามาเรียกฉันอย่างนี้อีก-__-”ฮิบาริพูดแล้วหันหลังเดินออกจากห้อง
“เดี๋ยวสิฮิบาริ”ยามาโมโตะเดินไปจับมือฮิบาริไว้
“มีอะไรเจ้าหมาน้อย”ฮิบาริพูดพร้อมยกมือขึ้นไล้ใบหน้าของยามาโมโตะ
“นายเปลี่ยนไปนะ”
“เปลี่ยนไป-_-?ยังไง”
“ถ้าเป็นนายเมื่อก่อนถ้าลองโมโหแล้วต่อให้เป็นเด็กนายน่าจะฟาดจนยับนี่”ยามาโมโตะพูด
“นายคิดอย่างนี้กับฉันสินะ=_=”
“อืม....มันก็”ยามาโมโตะทำท่าอึกอัก
“มันก็จริงอย่างที่นายว่านั่นแหละ....แต่อย่างนี้ล่ะมั้งที่เขาพูดว่า...ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงคนได้”
“ไม่เจอกันนานนายน้ำเน่าขึ้นเยอะเลยนะ-////-”ยามาโมโตะหน้าแดง
“เอ่อ...”มี่คุงพูดขึ้น(หลังจากถูกลืมไปหลายบรรทัด)
“มีอะไรเหรอมี่คุง”ยามาโมโตะลูบหัวมี่คุงอย่างเอ็นดู
“เด็กดีอย่างมี่คุงคงจะต้องออกไปเดินเล่นซักสามนาทีละกันครับ”
“จะบ้าเหรอแค่สามนาทีจะพออะไร”ฮิบาริพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละเรา”ยามาโมโตะอุ้มมี่คุงขึ้นมา “ที่พูดมาเข้าใจความหมายของมันรึไงฮะ”
“รู้แต่ไม่ลึกซึ้งนักหรอก”มี่คุงยืดตัว
“งั้นคราวหลังอย่าพูดนะมันชวนเข้าใจผิด”ยามาโมโตะพูดพร้อมขยี้หัวมี่คุง
“งั้นฉันไปละ”ฮิบาริหันหลังทำท่าจะเดินออกไป
“เดี๋ยวก่อนฮะมาม้า”มี่คุงตะโกนเรียกฮิบาริ
“มีอะไรเจ้าหนู”ฮิบาริหันกลับมา
“ผมเห็นภาพ....”
“ภาพ?”ยามาโมโตะและฮิบาริพูดพร้อมกัน
“ใช่ครับ”มี่คุงตอบเสียงใส
“ภาพอนาคตงั้นเหรอ”ยามาโมโตะถามมี่คุงเสียงเครียด
“ครับปะป๋า”
“ภาพอนาคตหมายความว่าไง”ฮิบาริถาม
และแล้วยามาโมโตะก็เริ่มเล่าเรื่องที่ตนรู้ให้ฮิบาริฟัง
“เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง”ฮิบาริพูด
“งั้นรีบพูดมาสิมี่คุงว่าเห็นอะไร”ยามาโมโตะหันไปถามมี่คุง
“ครับภาพที่ผมเห็นคือห้องสกปรกๆห้องนึงในนั้นมีผู้หญิงผมสีม่วงนอนอยู่ชายสวมเสื้อสีขาวยืนหัวเราะอยู่มาม้ากับปะป๋ากำลังนอนจมกองเลือด.....และอืมมองไม่เห็นแล้วครับ”มี่คุงหน้าซีด
“เป็นไรไหมมี่คุง”ยามาโมโตะวิ่งไปรับมี่คุงที่กำลังล้ม
“ไม่เป็นไรครับ”มี่คุงพูดพร้อมยิ้มบางๆ
“แล้วที่นายพูดหมายความว่าชั้นกับเจ้าหมาน้อยนั่นต้องตายซินะ”ฮิบาริยิ้ม
“นายยิ้มทำไมฮิบาริ...นายไม่กลัวตายหรือไง”
“ฉันไม่กลัว...หากฉันจะต้องตายจริงๆ....”
“.....”
ฮิบาริยิ้มนิดๆที่มุมปากก่อนพูดว่า “ฉันก็จะถือว่านี่คือชะตากรรมที่ฉันต้องเจอ.....และฉันจะยอมรับในชะตากรรมนั้น”
“ฮิบาริ.....”
“เจ้าหมาน้อย....พรุ่งนี้เตรียมตัวและเอาเจ้าหนูไปฝากคุซาคาเบะซะเพราะพรุ่งนี้นายต้องมากับฉัน”ฮิบาริพูดหน้าตายก่อนจะเดินออกไป
“นายคิดจะทำอะไร...”
“ก็แค่มีเรื่องนิดหน่อย....นายจำโรคจิตที่ก่อคดีเมื่อสามปีก่อนได้รึเปล่า...”
“ทำไมล่ะ....อย่าบอกนะว่า...=_=;;”ยามาโมโตะหน้าซีด
“ฉันจะให้นายไปล่อเจ้านั่นอีกครั้ง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!หนูมะอาวT^T”
ยามาโมโตะกรีดร้องแต่ฮิบาริก็เดินกลับไปโดยไม่สนยามาโมโตะเลยแม้แต่น้อย
ฐานทัพ Millfiole
“ท่านเบียคุรันครับ”ชายหนุ่มใส่แว่นเดินเข้ามาหยุดตรงโต๊ะทำงานของชายผมขาวที่กำลังเคี้ยวมาชแมโร่อย่างเพลิดเพลิน
“มีอะไรเล่าโชจังพูดซะเสียงดังตกใจหมดเลย^^”เบียคุรันยิ้มพร้อมทำท่าไม่ยี่หระผิดกลับอิริเอะ โชอิจิที่ทำหน้าเครียดเหมือนบิดามารดรเสียก็ไม่ปาน
“คุณเบียกรันผมส่งแกรมม่าไปป่วนที่สถานีรถไฟแล้วครับ”
“โอ้...ขอบใจมากโชจังที่มารายงาน^^”เบียกรันยิ้ม
“ผมถามหน่อยเถอะครับคุณเบียคุรันทำไมต้องให้แกรมม่าไปทำตัวโรคจิตบนรถไฟด้วยครับ”
“ไม่มีไรหรอกโชจัง.....ก็แค่มันน่าสนุกดี^^”เบียคุรันยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนที่จะโยนมาชแมโร่ชิ้นสุดท้ายเข้าปาก
..................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น