ลำดับตอนที่ #3 : ลำดับตอนที่ 3

           .....ถุยชีวิต



"ทำอะไรหน่ะ นายน์?" ทันทีที่เสียงบุคคลที่สามปรากฏ ผมแทบจะผลักผู้ชายตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานนักเรียนออกแทบจะในทันที!! นี้กูทำเชรี่ยไรอยู่เนี้ยยย นั่งโต้ตอบโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าคนที่ถามเป็นรุ่นพี่ตัวเองแถมยังเป็นถึงหัวหน้าหลักของกลุ่มสภานักเรียนอีก!!


"ไงคิน...กูแค่จะเอาเอกสารมาส่งอธิการหน่ะ" พี่นายน์ลุกขึ้นยื่นเต็มความสูงก่อนจะปัดกางเกงที่มีเศษหญ้าออก


"แล้วนั้นใคร?" เสียงทุ้มๆของอีกคนพูดพลางชี้นิ้วมาทางผม...โดยที่ผมได้แต่ไล่สายตาไปตามปลายนิ้วชี้ ลาดไปถึงแขนขาวๆกลับไหล่กว้างๆที่ถูกคลุมทับด้วยเสื้อนักเรียนสีขาวแขนสั้น ก่อนจะหยุดสายตาตัวเองไว้ที่ใบหน้าคมๆกับผมทรงผิดระเบียบของมันไว้ชั่ววินาทีหนึ่ง



...ไอ้ณติ...



"เมษา...เมหน่ะ เด็กที่อธิการส่งมาสอนพิเศษมึงไง"


"หึ...หรอ? กูไม่เห็นจะรู้เรื่อง"


"อย่าแกล้งบ้า กูบอกมึงไว้ตั้งแต่เมื่ออาทิตย์ก่อนแล้วนะ ว่าพ่อมึงหาคนมาติวให้อยู่"


"แล้วกูบอกตอนไหนว่ากูตกลง?"


"เฮ้อออออออ คิน...เมื่อไหร่มึงจะหยุดงี่เง่าสักทีวะ?"


"แล้วเมื่อไหร่มึงกับพ่อจะเลิกหยุดกับชีวิตกูสักทีหละ?" ผมนั่งนิ่งมองหน้าเพื่อนและรุ่นพี่ร่วมโรงเรียนสองคนคุยโต้ตอบกันไปมา ก่อนจะอาศัยจังหวะเนียนๆชักขาขึ้นจากบ่อปลาคาร์พ...ชิบหายแล้วกู บทจะมาก็เสือกมากันซะกูหาวิธีหนีแทบจะไม่เจอ


ซวยสัดๆเลยครับไอ้เชี่ยเมมมม T[]T


ผมพยายามทำตัวลีบที่สุดและนิ่งที่สุด คว้าถุงเท้ามาใส่ลวกๆ(และพยายามทำให้เงียบที่สุดเท่าที่ในชีวิตไอ้เมจะเงียบได้) และเมื่อความพยายามของผมใกล้จะบรรลุผล รองเท้าหนังข้างขวากำลังจะถูกยัดเข้าตรีนเสร็จ...





ติ้ด!





เสียงบีบีก็เสรือกดัง ขอบคุณมากกกกกกก เวลาว่างๆมีทั้งวันไม่คิดจะดัง สาดดดดเอ้ย!!


เงียบครับ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นรัวเป็นกลองวงดุริยางที่ยืนเล่นเพลงชาติหน้าเสาร์ธงในตอนเช้า ทั้งนัยน์ตาคมๆของพี่นายน์ทั้งนัยน์ตาดุๆของไอ้เวณณติ(ที่ปล่อยให้ผมมารอ!) หันควับกันให้ว่อง จ้องโฟกัสมาที่หน้าผมเต็มๆแบบที่ว่าต่อให้มุดดินหนีได้ผมก็หนีไม่ทัน!!


"แฮะๆ" เสียงหัวเราะสิ้นคิดที่หลุดออกมาจากลำคอแห้งผากไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ตรงหน้าดีขึ้นแม้แต่น้อย เว้นเสียแต่พี่นายน์ที่เริ่มจะอมยิ้มนิดๆตรงมุมปากก่อนจะผายมือให้ผมใส่รองเท้าต่อ


ขอบคุณจริงๆ บัดซบเอ้ย!!


"มาหาคินใช่ไหมเม?" คิน...คินไหนฟ่ะ ใช่ไอ้ณติหรือป่าว?! แต่คาดว่าคงจะใช่ เพราะตอนที่พี่นายน์พูดชื่อ 'คิน' ไอ้ณติมันชะงักแถมยังเบะปากมองผมด้วยความไม่พอใจ "ใช่...แหะๆใช่ครับ"


"กูบอกแล้วไงว่าอย่าแนะนำกูให้ 'คนอื่น' ด้วยชื่อนี้" มันกดเสียงเน้นตรงคำว่าคนอื่นจนผมอึ้ง


"ทำไมอะ ออกจะน่ารัก ฮ่าๆ" พี่นายน์ยิ้มให้ผมเป็นกันเองโครตๆ ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยปัดเศษหญ้าที่ติดตามกุงเกงนักเรียนสีน้ำเงินเข้มของผมเบาๆ "ยังไงซะเมก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เดี๋ยวมึงก็ได้เจอกับเมเค้าทั้งปีอยู่ดีนั้นแหละ"


"พูดยังกับกูอยากจะเจอ" ...สาดเอ้ย มึงคิดว่ากูอยากจะเจอมึงหรือไงวะ!    


ผมหันไปบอกขอบคุณพี่นายน์ที่ช่วยปัดกางเกงให้(แอบขนลุกหน่อยๆตอนมือเฮียแกโดนตูด -*-)


"แล้วนี้เพิ่งมาสินะ ยังไม่ได้คุยกับคินเลยใช่ไหม...เม" ไม่ใช่ไม่ได้คุย แต่ต้องบอกว่าไม่เคยคุยกับมันเลยตั้งหาก...ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงักให้พี่นายน์ โดยที่มีไอ้เจ้าของชื่อคินยืนหน้าบูดอยู่ข้างๆ


เฮ้...อย่าทำหน้าเหม็นเดะ! คิดว่ามึงเซ็งคนเดียวหรือไง กูเซ็งกว่ามึงอีกสัดเอ้ย!!


"อะไรกันอยู่ปีเดียวกันแท้ๆน่าจะสนิทกันได้ง่ายกว่านี้นะ"


"เหอะ" ไอ้ณติมันส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกทันทีที่พี่นายน์พูดจบ ก่อนมันจะชายตามามองหน้าผมประมาณว่า 'ทำไมกูจะต้องไปสนิทกับมึง' เล่นเอาเส้นความอดทนในหัวผมแทบปริ...แม่งๆๆ ทำไมชีวิตกูต้องมายืนมองหน้าไอ้เชี่ยนี้เกินสามวิด้วยวะ เห็นหน้าแม่งแล้วคันตรีนอยากจะเอาไปขยี้ชิบหาย!!(ได้แต่คิดครับเพราะถ้าให้ ทำจริงคงไม่กล้า แฮะๆ)


"สงสัยเพราะณติเค้าอยู่ตึกนี้มั่งครับ เราเลยไม่ค่อยได้เจอกัน" ผมตอบแบบขอไปที พี่นายน์เองก็ยิ้มๆให้แบบไม่คิดอะไรมาก...แต่ผมกลับคิดมากแทน...เฮียแกไม่ เมื่อยปากมั้งหรอ? ไม่ว่าจะเจอกี่ทีกี่ทีก็ยิ้มตลอด ตอนขึ้นไปประกาศงานของสภาหน้าเสาร์ธงกลางแดดเปรี้ยงๆก็ยิ้ม ตอนทำกิจกรรมของโรงเรียนหรือควบคุมงานของโรงเรียนก็ยิ้ม ตอนประกาศงานออกถ่ายทอดสดของทางโรงเรียนก็ยิ้ม อยู่ที่ไหนก็ยิ้ม คุยกับใครก็ยิ้ม...ยิ้มตลอด!


"แต่เดี๋ยวก็ได้เจอกันตลอดแล้วนิ"


"เอ๋?" ห๊ะ....ตลอดเลยหรอฟ่ะ?


"เมรู้ตรารางติวของเมกับคินแล้วใช่ไหม?"


"ยังครับ" ผมส่ายหน้าหวือ แหงหละแค่รู้ว่าต้องมาสอนพิเศษให้เพื่อนชั้นเรียนเดียวกันแถมยังเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนก็ตกใจแทบแย่พอแล้ว ไม่มีเวลามานั่งถามหรอกว่าต้องเจียดเวลามาตอนไหนบ้างเพราะเท่าที่คิดไว้ก็คงอาทิตย์ละสองสามครั้งหลังเลิกเรียนหรือไม่ก็เดือนละครั้งแบบ up to gu! (อันหลังนี้พยายามคิดปลอบใจตัวเองครับ เพราะรู้ว่าคงเป็นไปได้ยากส์ T T)


"อืมมม พี่ว่าพี่พกใบตารางสอนที่อธิการจัดไว้มานะ ไว้ตรงไหนหว่า..." พี่นายน์พูดก่อนจะยกแฟ้มปึกหนาๆคู่กายที่ถืออยู่ในมือมาเปิดไล่หาใบตารางสอนที่ว่า โดยมีไอ้ณติยืนส่งเสียงจิจ๊ะอยู่ข้างๆ


"ไม่ต้องหาหรอกเสียเวลา ยังไงกูก็ไม่เรียน" ดี...กูเห็นด้วย เดินไปบอกแคนเซิลพ่อมึงเลย!!


"ไม่ได้หรอกครับเพื่อนคิน อธิการวานเมมาแล้วจะมาหักหน้าแบบนี้มันไม่ดีนะ" ดีสิครับพี่นายน์ ไอ้เมไม่ถือ โฮ! "แถมเรื่องติวพิเศษนี้ก็อยู่ในข้อตกลงของมึงกับอธิการด้วยนะ...สัญญาอะไรเอาไว้อย่าลืมสิ"


".....แม่งเอ้ย!!"


"โอ๊ะ เจอแล้ว...นี้ไงเม" เอกสารหน้าเดียวแผ่นไซส์กระดาษเอสี่ถูกร่างสูงตรงหน้ายื่นมาให้ ผมรับมันมาดูรายละเอียดเวลาแต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้อ่าน เสียงเตือนบีบีในกระเป๋าก็ดังขึ้นมาเสียก่อน



ติ้ด!



ชิบหาย กูลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้บีบีก็ดัง!!


พี่นายน์หันมามองผมเหมือนกับจะบอกว่าเช็คมือถือก่อนก็ได้ เผื่อเป็นธุระสำคัญอะไรประมาณนั้น...แล้วเฮียแกก็เดาถูกเสียด้วย เพราะทันทีที่ผมปลดล็อกสตอมทูเข้าเมนูไปดูลิสรายชื่อในบีบีเอ็ม หน้าต่างแชทของยัยป้าก็เด้งขึ้นมาด้วยข้อความหวานๆ(?)ทันที เล่นเอาผมปวดหัวหนึบๆ



    Nana : march > happyday   17:08
    o ถึงแล้ว อยู่ไหนอะเม


    Nana : march > happyday   17:12
    o ถึงแล้วๆนะคะคุณน้อง เจ้มีนาคนสวยยืนรออยู่ที่เดิมอะ


    Nana : march > happyday   17:19
    o เมๆๆ


    Nana : march > happyday   17:28
    o เชี่ยเมถ้าผ่านในสามนาทีมึงไม่เดินมาหากู กูถลกหนังหัวมึงแน่
    o สัดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด



เชี่ยเอ้ย!ยัยป้าแดร๊กหัวผมแน่ๆ ผมรีบพิมพ์ตอบกลับไปหาเจ้ด้วยความเร่งรีบ...ลืมไปเลยว่ามันจะมา!!



    April (Busy!)                        17:30
    o ขอโทษเจ้ เมกำลังจะเดินไป



"มีอะไรหรือป่าวเม?" พี่นายน์ถามผม แต่หากผมกลับยกมือไหว้เฮียแกลวกๆก่อนจะขอตัวออกมาโดยที่ไม่หันไปมองว่าที่ลูกศิษย์จำเป็นของตัวเองแม้แต่น้อย


"เมไปก่อนนะครับ พี่สาวมารออะ ตอนนี้เจ้แกกำลังจะระเบิดแล้วบุ้งกลายเป็นโกโก้คั้น!!"


"หะ...หา ?...เห้ย เดียวก่อนสิเม อย่าลืมอ่านตรารางที่ให้ไปนะ แล้วยังไงพรุ่งนี้มาหาพี่ที่ห้องสภาด้วยนะครับ!" ผมโบกมือตอบรับเสียงพี่นายน์ที่ส่งมาตามหลัง ก่อนใส่เกียร์หมา เกียร์แมววิ่งไปหน้าโรงเรียนเต็มสปีด




แม่งเอ้ย ทำไมวันนี้มันวุ่นวายจังฟ่ะ

เพราะมึงคนเดียวแท้ๆ...ไอ้เชี่ย ณติ!!

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =  May be? = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =




กล่องโฟมใหญ่ๆเต็มสองข้างในมือผมส่งกลิ่นปูนิ่งกลิ่นผงกระหรี่หอมฉุย ผมถือมันลงจะรถตุ๊กๆด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย ก่อนจะควักมือเรียกให้พี่แก้วตาคนงานในร้านมาจ่ายตังให้


"สามสิบนะครับพี่ตา ขอบคุณคั๊บ" ผมบอกเธอเสียงใสพร้อมคำขอบคุณ ก่อนจะหมุนตัวเดินเข้าบ้านใช้หลังดันบานประตูแบบผลักของหน้าห้างทองขนาดใหญ่...ความจริงอาม่าแกห้ามเข้าหน้าร้านเวลานี้ด้วยซ้ำ เพราะช่วงเวลาเกือบทุ่มลูกค้ากำลังคึกคักบนถนนเยาวราช แถมร้านทองที่เป็นธรุกิจของที่บ้านผมก็ค่อนข้างใหญ่พอตัว ควบไปซะห้าตึกคูหา


...แต่ก็นะ ถึงลูกค้าจะเยอะ แต่อาม่าไม่อยู่ใครจะกล้ามาด่าผมหละ โวะ ฮะ ฮ่า ฮา!!


"หวัดดีพี่แสงงงงง เปิดประตูให้เมหน่อยสิคร๊าบ" มาถึงก็ใช้คนนู้นคนนี้ไปมั่วหมดเลยแฮะกู ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องโทษยัยป้าคนเดียวนะครับที่เสร่อใช้ให้ผมถ่อไปซื้อสาระพัดเมนูปูที่ร้านเจริญไทยฯมาประเคนให้ เพื่อเป็นการขอขมาที่ปล่อยให้เจ้แกยื่นรอผมหน้าประตูโรงเรียนนานเกินสิบห้านาที!!


"ซื้ออะไรมาเยอะแยะแบบนี้เนี้ย น้องเม"


"ของเจ้นาอะครับ แฮะๆ" พี่แสงพยักหน้าให้ผมแบบยิ้มๆ หล่อนหมุนลูกบิดประตูหลังเค้าเตอร์ติดตู้โชว์ทองที่เป็นทางขึ้นไปชั้นสองให้ผม คือบ้านผมมีห้าชั้นอะครับ...นึกภาพตามนะ


ชั้นล่างเป็นหน้าร้าน ชั้นสองเป็นห้องครัวห้องอาหาร ห้องรับแขก ชั้นสามก็เป็นที่สต็อกของ(ที่เก็บตู้เซฟใส่ทองใส่ตังใส่สาระพัดของสำคัญนั้นแหละ...ใหญ่กว่าห้องนอนผมอีก) แล้วก็มีห้องนอนของอาม่ากับป๊าและก็ม๊าอยู่ในชั้นนั้นด้วย(เหมือนนอนเฝ้าสมบัติเลยแหะ) ส่วนชั้นสี่ก็เป็นห้องของผมกับเจ้นาแล้วก็ห้องว่างๆอีกสามห้อง เผื่อว่ามีญาติมาพัก...ญาติผมค่อนข้างเยอะ ทั้งในไทยและจากประเทศจีน ส่วนชั้นห้าเป็นห้องทำงานป๊ากับฟิตเนสย่อมๆของม๊าแล้วก็ห้องว่างงงงงงงง...ที่แต่ก่อนเอาไว้ให้คนงานพัก แต่ตอนนี้ป๊าผมเปิดแฟลชแถวๆนี้เอาไว้(กันเรื่องขโมยของในบ้านด้วยแหละ) ดังนั้นคนนอกที่จะขึ้นมาอยู่ในอณาเขตชั้นสองได้ก็เห็นจะมีแต่พี่สายใจแม่บ้านประจำบ้านผม แถมด้วยป้าน้อยคนดูแลของอาม่าที่ตอนนี้ไม่อยู่เพราะตามอาม่าไปจีน


"พี่สายใจจจจจ ฝากจัดใส่จานหน่อยนะฮะ" ผมส่งสาระพัดกล่องในมือให้พี่สายใจที่เดินมารับหน้าประตูห้องรับแขกทันที พี่สายใจเองก็ถามผมนิดหน่อยว่าจะให้จัดโต๊ะอาหารกี่โมงดี? ผมก็เลยบอกพี่แกไปว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดี เพราะไอ้เมหิวไส้จะปริอยู่แล้ว!!


"ไงเจ้!! นั่งแบบนี้ถ้าม่ามาเห็นม่าเอาเจ้ตายแน่!!"


"แล้วไง ม่าไม่อยู่ไม่กลัวเว้ยย ฮ่าๆ" ต่อหน้าอาม่ายัยป้านี้คือหลานสาวผู้เรียบร้อยและเพรียบพร้อมไปด้วยกิริยา มารยาทที่ดี แต่ต่อหน้าป๊า หน้าม๊า และหน้าน้องชายอย่างผม ยัยป้านี้คือทอมลิงที่แล๊นแหลที่สามารถใส่กระโปรงนักเรียนนั่งบนโซฟาแล้วเอาตีนวางพาดโต๊ะรับแขกดูทีวีได้อย่างหน้าไม่อาย

...อุบาดว์สุดๆ


"ได้ปูมาป่ะ?"


"ไม่ได้กลิ่นหรือไง เมื่อกี้เพิ่งส่งให้พี่สายใจเอาไปจัดใส่จานให้เนี้ย หมดไปตั้งพันกว่าค่าปูเจ้อะ จ่ายตังเมมาเลย!!" ผมโวยทันทีเมื่อนึกได้...ปูแม่งจะแพงไปไหนฟ่ะ โลละตั้งหลายร้อยแถมยัยป้านี้ก็เสือกสั่งตั้งหลายเมนูโดนไปเป็นพันๆ!! แถมตังผมเองอีกตั้งหาก


"ไปขอป๊านู้น"


"ถ้าป๊าไม่ให้อะ"


"ก็เรื่องของมึง" โหย ยัยป้า!!!


ผมนั่งเถียงกับมันอยู่อีกสองสามประโยคก็โดนเจ้ตัวเองเอาหมอนอิงกดหัวให้หุปปากเพราะมันจะดูหนังรักแห่งสยามที่ทรูเอามาฉายซ้ำเป็นรอบที่ล้านนนน


"น่าเกลียด หนังเกย์ชัดๆ ดูไปได้ไงก็ไม่รู้!"


"หนังเกย์บ้านมึงดิ หนังเค้าออกจะดี!! อย่ามองแบบอคติดิวะ โลกแคบหรือไง...ดูแบบไม่คิดแบบพวกมึงอะเสียหนังเค้าหมด แถมมาริโอ้ก็หล่อพิชก็น่ารักยิ่งฉากจูบนะ โอ้ย.....สาววายใจจะแตกกกกกกกก"


เอิ่ม...เกือบดีแล้วครับถ้าตัดประโยคหลังๆออกไป


"สุดท้ายเจ้ก็ชอบเพราะมันบอยเลิฟและหว่า ยัยป้าโรคจิต แบร่!!" พูดจบผมก็รีบชิ่งหนีเข้าห้องครัวตามเสียงพี่สายใจที่เดินมาบอกว่าจัดโต๊ะเสร็จแล้ว ปล่อยให้ยัยป้านั่งโวยวายอยู่คนเดียวหน้าจอทีวี จะลุกตามม่าด่าผมก็ไม่ได้ จะมากินปูก็ไม่ได้ เนื่องจากเดี๋ยวหนังขาดตอน



ดังนั้นมื้อนี้เสร็จไอ้เมแน่ครับ ฮ่าๆ

.........

เมื่อคืนหลังจากกินข้าวเสร็จ บวกกับนั่งอ่านทบทวนชีทเรียนอยู่เสียนาน(ข้ามเรื่องที่โดนยัยป้าทุบประตูห้องตะโกนด่าผมอีกราวๆหนึ่งชั่วโมง ข้อหาเผลอกินปูผัดผงกระหรี่หมดโดยไม่รอมัน) เวลาก็ปาไปเกือบตีหนึ่ง เปิดเอ็มมาก็เจอไอ้เชี่ยปันทักชวนเล่นดอทเอ ผมก็รีบปิดคอมแทบจะทันทีเพราะรำคาณณณณณณบวกกับง่วง!


เหอะ...ถ้าชวนเล่นปังย่ากูจะไม่ว่าเลยสาด เกมใช้สมอง(หรอ?)


เช้านี้ผมกระชากตัวลุกจากที่นอนแบบตะหงิดๆเหมือนลืมอะไรสักอย่าง แต่ก็นึกไม่ออกสุดท้ายเลยเลือกที่จะเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันแล้วแต่งตัวเตรียมไปเรียน


"ไปเองวะวันนี้" เสียงเจ้นาที่ยืนเท้าเอวบอกอยู่ปลายบันไดชั้นสอง ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามหาเหตุผล "ป๊ากับม๊ายังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนอะ สงสัยจะค้างที่พัทยาเลย"


อ่อ ผมพยักหน้าหงึกหงักให้มันแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงกรุ้งกริ้งของโลหะกระทบกันดังขึ้นตรงหน้า "อะไรเนี้ย?" พวงกุญแจ ที่ถ้าเดาไม่ผิดคงไม่พ้นเป็น...


"กุญแจมินิไง ขับไปดิโรงเรียนมึงมีที่จอดรถไม่ใช่หรอ" ไอ้มีหน่ะมี แต่กูไม่มีใบขับขี่เฟ้ย!


"ไม่เอา มันจอดได้เฉพาะเด็กที่มีใบขับขี่" ผมบอกปัดแบบตอแหลสุดๆเพราะความจริงไอ้ลานจอดรถใครจะไปจอดก็จอดได้แค่มีบัตรนักเรียน แต่ไอ้ที่กูกลัวคือมนุษย์หัวปิงปองบนถนนใหญ่ต่างหาก!!


ผมผลักยัยป้าให้พ้นทางตู้เก็บรองเท้าแล้วหยิบรองเท้าหนังมันวาวที่คาดว่าพี่ สายใจเพิ่งขัดให้มาใส่ ทำเป็นไม่สนใจเสียงจิจ๊ะที่ดังขึ้นแบบขัดใจของพี่สาวตัวเอง


"แล้ว ทำไมเพื่อนมึงยังขับไปได้ทุกวัน?" คงจะหมายถึงไอ้พิชครับ รายนั้นขับมาเรียนเองเป็นว่าเล่นแถมขับแข็งซะด้วย ที่สำคัญหน้าแม่งแก่บวกกับใส่เสื้อกันหนาวคลุมทับมาทำให้ไม่เคยโดนมนุษย์หัวปิงปองเรียกสักหน


"ไม่รู้ค้าบบบบบบบ เมไม่อยากขับด้วย เจ้ก็รู้ว่าเมเข้าจอดทีแคบๆไม่เก่ง"


"ไอ้เม...มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบนั่งแท็กซี่ มันเหม็น!" ถุย ยัยป้า ยัยคุณหนู!! สำหรับเจ้นาแล้วมันเป็นผู้หญิงที่อนามัยจัดที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา ขัดกับนิสัยแมนๆของแม่งสิ้นดี(ยัยบ้านี้ไม่อาบน้ำตอนเช้าด้วยครับ ด้วยเหตุคือเมื่อคืนมันอาบแล้ว...โสโครกกมาก)


"โรงเรียนเจ้ก็มีที่จอดเหมือนกัน ก็ขับไปเองดิ"


"ไม่เอาโว้ย ใส่ชุดนักเรียนถักเปียสองข้าง ถ้าโดยเรียกเดี๋ยวจะซวยไม่ใช่น้อยแถมโรงเรียนกูถึงก่อนมึงด้วยดังนั้นคนที่ขับมันควรจะเป็นมึง" ตรรกะโลกไหนฟ่ะ แล้วหัวกูก็ทรงนักเรียนเหมือนกันแหละ ถึงมันจะยาวกว่าปกติมากไปหน่อยก็ตาม -*-


แต่สุดท้ายไม่ว่าจะสรรหาถ้อยคำกี่ล้านประโยคมาเถียง...ผลก็คือแพ้ ผมจำใจต้องสตาร์มินิสีดำขาวที่ม๊าซื้อมาจอดทิ้งไว้ให้เป็นรถประจำบ้านไปขับอย่างช่วยไม่ได้ ตาก็ตกๆเหมือนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่เสื้อแขนยาวสีน้ำตาลที่เจ้หามาให้ใส่คลุมไว้ก็ตัวเล็กชิบหาย อึดอัดชะมัด


การจราจรตอนหกโมงสี่สิบก็ช่างติดสมกับความเป็นเมืองหลวงของประเทศไทยซะไม่มี!
กว่าจะเดินทางมาถึงโรงเรียนหญิงล้วนเอกชนชื่อดังกระโปรงเขียวๆก็กินเวลาไปกว่าสี่สิบนาที
 


...แม่งเอ้ยเจ็ดโมงจะครึ่งแล้ว กูจะไปทันเข้าแถวไหมเนี้ยยยยยยย



"ขอบใจย่ะ" ผมพยักหน้าให้เจ้นาด้วยความเอือมๆ ก่อนจะหักพวกมาลัยแข็งๆของมินิไปอีกทางเมื่อส่งพี่สาวตัวเองเข้าโรงเรียนเสร็จ...ให้ตายเถอะ บีบีในกางเกงก็ดัง ถ้าเดาไม่ผิดคงไม่พ้นไอ้ปัน ไอ้เทค(ยกเว้นไอ้พิชที่กระแดะใช้ไอโฟนอยู่ตัวเดียว - -) หรือไม่ก็รุ่นน้องในชมรมศิลปะที่ผมเป็นรองประธานอยู่



...พูดถึงชมรม...



เชรี่ยยวันนี้วันพฤหัสนี้หว่า!!!  บัดซบตายแน่ไอ้เม!!

กูต้องไปเปิดห้องชมรมไม่ใช่หรอฟ่ะ!!
ชิบหายยยยยยยยยยยย!!




? Sekai no owari de    umareta hikari    ima    kaze no naka




นั้น...พูดไม่ทันขาดคำเสียงเพลงจากอนิเมเรื่องโค้ดกีอัสก็ดังขึ้นแถมยังสั่นอยู่ตรงต้นขาผมยิกๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครโทรมา



"ฮัลโหล...แฮะๆ หวัดดีครับพี่วิน"


....ประธานชมรมศิลปะT_T

to be continue.