ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

           'ดีใจด้วยนะเมษา...อธิการเลือกเธอ'

น้ำเสียงนุ่มๆกับคำพูดเนิบๆของเซนเซเมื่อตอนเที่ยงยังคงดังก้องอยู่ในหูผมไม่หาย ขนาดว่าตอนนี้เสียงกริ๊งบอกเวลาเลิกเรียนดังแล้วแท้ๆ แต่ทำไมหัวผมถึงยังเบลอๆอยู่เลยว่ะ? จำได้แค่ว่าตอนที่เดินกลับห้อง มาเจอพวกไอ้ปัน ไอ้พิช ผมเอาแต่เพ้อซ้ำเพ้อซากถามพวกแม้งว่า 'ทำไม...ทำไมต้องเป็นกู...ทำไม' จนไอ้พิชทนไม่ได้บ้องหัวผมเรียกสติไปสองสามที(ซึ่งมือแม่งหนักมากครับ ล่อซะหน้ากูเกือบจะจูบกับพื้น!!)

'...อธิการเลือกเธอ...'

โอ เค...ถ้านี้เป็นม้วนเทปผมคิดว่ามันคงจะกรอรีรันฉายซ้ำไปมาเจียนแผ่นฟิล์ม ไหม้แล้วแหละครับ...ผมพยายามนั่งนึกไตร่ตรองตามหลักความเป็นไปได้ของเหตุและ ผลในเรื่องนี้...ซึ่งมันน่าจะมีแค่ไม่กี่ข้อ...

แต่ทำไมกูถึงนึกไม่ออกเลยสักข้อว่ะ!

"เพราะมึงเสรือกสอบได้ท็อปของสายระดับชั้นไงหละสัด...หายเอ๋อแดกได้ยัง?"

ยัง กูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีหว่ะเชี่ยปัน T_____T

"แต่..อธิการ ก็แปลกเนอะ พวกเด็กกิ๊ฟท์ฯบ้าเรียนก็มีออกจะเยอะ ทำไมถึงมาคว้าเอาเด็กยุ่นอย่างไอ้เชี่ยเมไปว่ะ ถึงคะแนนแม่งจะท็อปก็จริงแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคะแนนรวมแบบเดียวกับพวกสายวิทย์"

นั้นแหละที่กูสงสัย!! มึงคิดเหมือนกูเลยไอ้เทค!...ผมพยักหน้าเห็นด้วยสุดตัว สุดใจ สุดกำลัง โดยมีไอ้พิชยืนถือไม้กวาดเตรียมทำเวณเป็นแบล็คกราวอยู่ข้างหลังกับพวกไอ้ นนท์ไอ้บอส(เพื่อนในห้องครับ)

"หรือณติมันชอบแบบตัวเล็กๆ?"

"เหี้ยยยยยยยยย!!...ปากมึงหรอนั้น!" นี้อาจจะเป็นคำพูดแรกที่หลุดออกมาจากปากผมผู้ซึ่งนั่งอมขี้ฟันมากว่าสามชั่วโมง

...แอบเหม็นปากตัวเองไม่ใช่น้อยๆ

"ฮ่าๆ แล้วมึงไปหาเด็กมึงมายังอะ?" ไอ้เหี้ย...ไม่จบ...

"ยัง แค่จะเอาสมองมาเรียนคณิตของอ.ลันดาคาบที่แล้ว กูยังจูนไม่ติดเลย" จริงครับ ทฤษฎีกราฟเบื้องต้นไหลเข้าหูซ้ายทะลักออกหูขวาผมราวกับเขื่อนแตก อาจจะเป็นเพราะว่าในพื้นที่ในหัวผมตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่อธิการได้มอบหมายมาให้

...นรกชัดๆ  

"เอ้า!...แล้วมึงไม่คิดจะไปทักทายลูกศิษย์ตัวเองหน่อยหรอ เลิกเรียนแล้วด้วย รอเหี้ยไรอีก?"

อย่าเร่งกูสิครับเพื่อนปัน ขอกูทำใจก่อน!

"เอิ่ม...คือ อย่าให้กูพูดเลยนะ แต่บอกตรงๆว่าถ้ากูเป็นไอ้เมกูคงโครตเครียดอะ...เจอใครไม่เจอ เสือกต้องมาเจอกับคุณหนูณติลูกชายคนเดียวของอธิการ" ขอบคุณนะเทค...แล้วมึงจะพูดให้กำลังใจกูเพรื่อออออ!?

"โห่..สาบานสิว่าไอ้ณติเป็นคุณหนู...เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วกูยังเห็นเด็กราชฯยังวิ่งหนีแม่งอยู่เลย"

"ตีกันหรอหว่ะ?"

"เออ ที่สยามหน้าเกทเวย์ ปางตายไปหนึ่งตำรวจไม่กล้าแหย่ม...เพราะพ่อแม่งใหญ่ ฮ่าๆ"

"เว่อร์ เหี้ยยยยยยยย" เออจริง...เว่อร์มากอะสัดด...แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เล่าออกมาจากหน่วยข่าวใหญ่ อย่างไอ้ปัน(เรื่องคนอื่นขอให้บอกแม่งชอบเสือกครับ) ไม่ต้องอมพระมาพูด...กูก็เชื่อ

"กูจะตายไหมอะมึง?" ผมถามตัดสินใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงหวั่นๆ โดยมีไอ้ปันและไอ้เทคที่นั่งอยู่ข้างๆพยักหน้าให้อย่างช้าๆ แถมด้วยไอ้พิชที่กำลังถือที่ตักขยะหันมาส่งยิ้มเย็นๆให้ผมแล้วเอานิ้วปาดคอ ตัวเองเป็นเชิงอวยพร(?)

"ตายแน่มึง"

 ...ไอ้พวกเหี้ย T____T










to be continue.