คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter Four Date or Kiss?
Chapter Four ‘Date or Kiss?’
ฟ้า...ในค่ำคืนที่ไร้ดาว...มันช่างอ้างว้างเปล่า...ไม่มีความหมาย......
โว้ยยยย ไม่ใช่เวลามานั่งฮัมเพลงสบายอารมณ์นะ ฮิคาริ เอ้ย-*-!!! ฉันควรจะเครียดแบบโคตรเครียดให้ตายสิ พรุ่งนี้ฉันจะมองหน้าเด็กคนนั้นยังง้ายยยยTOT!!! ออริอาน่า ปีสามห้องศิลป์_ _*ฉันควรจะจัดการยังไงกับเธอดีห๊าช่วยบอกฉันหน่อยดิ๊T^T
ฮึ่ย เด็กคนนั้นควรจะดีใจที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับไม่พอแถมยังลืมพอกหน้าอีกพับผ่าเสะ นี่เรื่องเครียดระดับชาติเลยนะคะพ่อแม่พี่น้องที่รัก ถ้าเด็กคนนั้นปากโพล่งออกว่าดิฉันกับรุ่นพี่ดีโน่เรากำลังXXXกันบนดาดฟ้า ป๊าด เรื่องแดงไปถึงหูผู้อำนวยการโรงเรียนชัวร์ป้าปค่ะ!-__- ในเมื่อเหตุการ์ณนั้นมีบุคคลที่สามที่รู้เห็นเป็นใจฉันต้องจัดการอะไรซักอย่างไม่งั้นฉันโดนไล่ออกสถานเดียวแน่ๆกรี๊ดดดดด
ตู๊ดดดดดดดด
“ฮัลโหล?”
/ให้ตายสิ นี่เธอนอนไม่หลับจริงๆหรอเนี่ยยัยตัวแสบ/
“แล้วฉันนอนไม่หลับมันเกี่ยวอะไรกับคุณไม่ทราบคะรุ่นพี่-*-“ ขอโทษเถอะนะ ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนก๊านนนน=[]=
/โอ๊ะ นี่จำเสียงสุดที่รักของเธอได้ด้วยหรอเนี่ย เป็นปลื้ม~/บ๊ะ คิดไปเองทั้งนั้นย่ะ-*-
“ต๊าย กินยาเขย่าขวดรึเปล่าคะรุ่นพี่ ?”
/นี่ ไม่ต้องมีเบ่งเลย ได้ข่าวว่าเธอกำลังมีเรื่องนี่นา~/เชอะ รุ่นพี่เองก็มีส่วนด้วยแหละไม่ต้องมาเยาะเย้ยให้เสียเวลาหรอกจ้ะ
“รุ่นพี่ก็จะโดนด้วยไม่ใช่หรอคะ ไม่ต้องมาทำเก่ง เสี่ยงออกด้วยกันทั้งคู่!”
/เธอนี่น้า เครียดในเรื่องไม่เป็นเรื่องทุกที/
“ฉันเพิ่งมาทำงานนะคะรุ่นพี่ ฉันซีเรียสมากค่ะ”โฮๆ ภาพพจน์ช้านนนนนTOT
/เอาน่าๆ นี่ฉันโทรมาก็จะช่วยเธอเคลียร์เรื่องนี้ด้วยนะอย่าเพิ่งร้องสิ/ช่วยหรอ? ช่วยให้ฉันได้ออกไวๆน่ะสิ - -
“ช่วยอะไรมิทราบคะ ในเมื่อเด็กคนนั้น...”
/ออริอาน่าไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ฉันรู้ดีเธอสบายใจได้เลย/
“หา?” ฮื๊อ=__= ว่าไงนะ
/เด็กคนนั้นไม่ค่อยพูดน่ะนะส่วนใหญ่ชอบมีไพ่ทาโร่ติดตัวตลอด เท่าที่ฉันรู้เด็กคนนี้น่ะไม่ค่อยเอาเรื่องพวกนี้ไปป่าวประกาศหรอกน่า เชื่อฉันสิ/คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ใจฉันสงบลงได้นิดนึง ไม่ถึงกับมากหรอกแต่ก็รู้สึกผ่อนคลายน่ะ
“...ฉันจะลองเชื่อรุ่นพี่ดูแล้วกันนะคะ”
/ฮ้า~ ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อยนะ/
“หยุดคำพูดพวกนั้นเลยค่ะรุ่นพี่ฉันไม่ต้องการ”ยังจะมีหน้ามาหยอดคำหวานอีก ไอ้รุ่นพี่บ้า
/ใจร้ายจริงนะ~ เอาเถอะพรุ่งนี้ฉันจะเรียกเด็กคนนั้นมาคุยเอง/
“รุ่นพี่จะทำอะไรเธอคะ?”ถึงจะเป็นอาจาร์ยแต่ขึ้นว่าผู้ชายฉันก็ไม่ยอมนะยะ
/เฮ้ นี่เธอเห็นฉันเป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย ฉันแค่จะเรียกมาพูดเรื่องวันนั้นจะได้ไม่ต้องเข้าใจผิดยังไงล่ะ/
“แล้วรุ่นพี่จะพูดว่าอะไรล่ะคะ?”
/ก็.... พอดีว่าเราทะเลาะกันเรื่องฉันมีคนอื่นแล้วเธอก็หัวรัดฟัดเหวี่ยงคร่อมฉันพร้อมที่จะต่อยแต่เด็กคนนั้นเดินเข้ามาขัดจังหวะยังไงล่ะ~/
“อย่าแต่งเติมเสริมเรื่องเองสิคะรุ่นพี่!!!!!” กรี๊ดดดด เขารู้จักศีลห้า รู้จักม้อยยยย มุสาวาทาไปเต็มๆเลยนะยะ
/เอาน่าๆ~ เดี๋ยวฉันเคลียร์เองเธออย่าเครียดเลยนะ ฉันไม่ชอบเวลาที่เธอเครียดแบบนี้หรอก/
“ฉันจัดการเองได้หยะ..”
/เวลาเธอเครียดเธอมักจะกินยาระงับโดยไม่บอกฉันก่อนเสมอ ทำไมฉันจะไม่รู้ฉันเป็นห่วงเธอนะทำไมจะไม่ห่วงเรื่องของเธอทุกอย่างมันทำให้ฉันเป็นบ้าจะตายอยู่แล้วรู้ไหมฮะ?/
“......”เสียงที่ดูจริงจังแบบนั้นทำให้ฉันเถียงไม่ออก ใช่ ถ้าฉันเครียดฉันชอบที่จะกินยาระงับแม้รู้ว่าจะไม่ดีกับตัวเองแต่มันก็ดันติดเป็นนิสัยไปแล้ว คนที่รู้ก็มีแต่คนในบ้านกับ...คนที่อยู่ในสายเท่านั้น...
/พักผ่อนให้สบายดีกว่านะ ฮิคาริ แล้วห้ามกินยาระงับอีกเข้าใจไหม?เด็กดื้อ/
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ฉันอายุ25แล้วนะ!!!” ฉันว่าจะซึ้งแล้วแต่ดันมาเรียกฉันเด็กเดี๋ยวแม่ถีบ
/ฮ่าๆ เธอเด็กกว่าฉันตั้ง7ปีทำไมฉันจะไม่มองว่าเธอเด็กล่ะเบบี๋~/โอ๊ย ฉันอยากจะบล็อคเบอร์เขาจังเลยT_T
“มีแค่นี้ใช่ไหมคะ? ขอตัวล่ะคะจะนอนเดี๋ยวหน้าพัง!!”ฉันรีบกดปุ่มตัดสายแต่ว่า..
/เดี๋ยวสิ!!ฉันยังพูดไม่จบ/อะไรอีกฟะ คนจะนอน
“ว่ามาสิคะ”
/ฉัน...รอเธอมาตลอดนะ/
“.......”
/แค่นี้ที่ฉันอยากจะบอกกับเธอ ไม่ว่าจะต้องรอไปอีกปีหรือต่อจากนี้ฉันจะรอเธอเสมอจนกว่าเธอจะมีคนอื่น..../
“ขอบคุณนะคะที่พูดให้ฉันหายเครียด”
/เดี๋ยวสิ!. ฮิคา../
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดด
รอเธองั้นหรอ? เหอะเก็บไปพูดให้คนอื่นฟังเถอะย่ะ ฉันปณิธานตนแล้วว่าจะไม่ขอไปเกี่ยวข้องกันอีก แม้ว่าพวกเราจะอยู่ใกล้ชิดกันก็ตาม เหตุผลอาจจะยังไม่มีแต่ความรู้สึกของฉันที่เห็นใบหน้านั้นทีไร...
กลับปวดใจอย่างบอกไม่ถูกราวกับภาพมาฉายซ้ำๆให้ช้ำใจไปวันๆก็เท่านั้น...
โฮกฮาก เบบี๋ สภาพของฉันตอนนี้สมควรกลับไปนอนพักผ่อนให้เรียบร้อยเสียก่อนมาสอนที่โรงเรียนแต่ว่าฉันก็อุตส่าห์วางแผนมาดิบดีกับเรื่องของเด็กที่ชื่อออริอาน่าเสร็จสิ้นโรงเรียนปิดได้(?) ฉันไม่ยอมให้ไอ้รุ่นพี่บ้านั่นฉกตัวไปพูดก่อนหรอกไม่งั้นฉันก็กลายสภาพเป็นแฟนเขาอ่ะดิ๊!!!ใครจะไปย้อมก๊านนนนนน
“หน้าตาเหมือนผีกระสือโรคจิตนะวันนี้”อ้อ ฉันลืมไปว่าคู่ปะทะคารมของฉันคนที่สองรองจากรุ่นพี่บ้านั่นก็คือ...
ไอ้บ้าผมส้ม นัตสึเมะ ที่เรียกฉันว่ายัยโรคจิตไม่เสื่อมคลาย
“ขอบใจ หน้าตานายก็ดูเหมือนปลาทองสมองเสื่อมดีนะ”เฮอะเรื่องอะไรฉันจะโดนอยู่ฝ่ายเดียวล่ะ
“ยัยโรคจิตปากเสียเอ้ย”
“นายมาหาเรื่องฉันก่อนนะยะ-*-“
“ก็แค่ห่วงว่าจะหลับคาโต๊ะทำงานรึเปล่าน่ะ หัดขอบคุณคนเค้าซะบ้างนะยัยกระสือโรคจิต” กรี๊ดดดฉันเกลียดนาย อีตาผมปลาทองงงงงง
“ฉันไม่ขอบคุณนายหรอกย่ะ ชาตินี้ก็ไม่never!!!”ฉันดัดจริตใส่ภาษาอังกฤษลงไปเพิ่มความไฮโซให้กับตัวเองซึ่งมันอาจจะผิดๆไปบ้างเพราะฉันเคยบอกไปแล้วว่าไม่ถนัดด้านนี้ไงล่ะเฟ้ย
“ยัยโรคจิต- -เธอหัดมีมารยาทมั่งไหมหา!! เอ้า เอาไป!”ร่างสูงกระแทกแก้วกาแฟลงบนโต๊ะฉันก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองซึ่งทำให้ฉันเอ๋อกินไปชั่วขณะที่มองแก้วกาแฟอย่างงงงวย
เฮ้ ใต้แก้วมีอะไรเขียนด้วยล่ะO_O ฉันรีบดึงมันออกมาอ่านทันทีที่เห็นแล้วก็พบกับข้อความกวนประสาทสมชื่ออีตาผมส้มนั่น
ดื่มกาแฟก็ดีนะยัยโรคจิต จะได้ไม่หลับคาตอนสอนในห้องเรียน
หัดดูแลสุขภาพซะบ้าง อย่าสวยแล้วโง่
คนหล่อมุมโต๊ะ
พรวดดด คนหล่อมุมโต๊ะเรอะ นี่เขาหลงตัวเองเหมือนอีตารุ่นพี่บ้าหรอเนี่ย=___=; ไม่แปลกหรอกที่พวกเขาจะสนิทกันแล้วก็นิสัยคล้ายๆกัน แตกต่างกันตรงที่ดีกรีความกวนรองทีนที่ฉันขอสรุปเป็นค่ากราฟไว้ก็เพียงพอ แต่ในกระดาษแผ่นั้นอีตาผมส้มชมว่าฉันสวยหรอเนี่ย~อร๊ายย ถึงนายจะปากสุนัขแต่ก็ยังเห็นความสวยของฉันชิมิล่า~ ตกหลุมรักแล้วอ่ะเด้-.,-(เพ้อสุดฤทธิ์)
ฮ่วย!!!อย่าเพิ่งคิดไปไกลอย่าลืมว่าฉันกำลังจะต้องเคลียร์เรื่องอะไรบางอย่างเซ่ เรื่องเด็กคนนั้นไงเล่าสำคัญโคตรๆแบบหาไม่ได้แล้ว= =; เอาล่ะ ฉันวิ่งไปที่ห้องเด็กศิลป์ทั้งสี่ห้องเพื่อตามหาออริอาน่าแต่เพื่อนในห้องกลับบอกว่าไม่อยู่ฉันเลยฝากเด็กในห้องบอกเด็กคนนั้นให้รีบมาพบฉันด่วนที่ห้องสมุด
ฉันเชื่อว่าสวรรค์ยังคงเมตตาฉันอยู่นะ........เมตตาฉันเซ่T[]T!!!! ~
ฉันเดินมานั่งอยู่ในห้องสมุดของโรงเรียนด้วยอาการใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆเสมือนไปดูคอนเสริต์กังนัมสไตล์*___*พลางวิตกไปต่างๆนาๆว่าถ้าหากเด็กคนนั้นไม่มาล่ะ? ชะตาฉันขาดแต่ถ้ามาแล้วกลับเข้าใจผิดหนักกว่าเก่าคราวนี้ฉันจะเอาอะไรมาคลุมหัวนอกจากปี๊ปไหมจ้า~-__-;
“อาจาร์ยอาซาฮินะ เรียกฉันมามีอะไรหรอคะ-__-;?”กรี๊ดดดดดด พระเป็นเจ้าเมตตาฉันแล้วโฮฮฮฮฮTOT
อ่ะแฮ่มๆเก็บอาการนิดนึงนะยะยัยฮิคาริเดี๋ยวเสียภาพพจน์อาจาร์ยที่ดีหมด(มันหมดไปตั้งแต่ตอนดาดฟ้าแล้วล่ะแงงงง)
“นั่งก่อนสิ”ฉันวางมาดอาจาร์ยเขร่งขรึมเพื่อข่มอีกฝ่ายที่มีดวงตาที่น่ากลัวกว่าฉัน ทุเรศตัวเองที่กลัวนักเรียนเนี่ยแหละป้าดดด น่าสมเพศจังเลยT_T
“ค่ะ_ _”
“เอาล่ะ วันนี้ฉันเรียกเธอมาคุยไม่ใช่เรื่องหักคะแนน หรือข่มขู่ห้ามไปบอกใครแต่ใช่ว่าจะไปบอกใครเค้าที่ไหนได้”ฉันร่ายออกมาเป็นชุดให้ดูดีแม้ว่าใบหน้ามนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ
“แล้วก็เรื่องบนดาดฟ้าวันนั้น..”
“ฉันไม่เอาไปบอกใครแน่ค่ะอาจาร์ย”
“ไม่ใช่!!-*-เธอกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ!!”
“……”เอ่อ ฉันคงต้องหรี่วอลลุ่มลงสินะสินะ- -
“อ้ะ ฉันขอโทษจ้ะพอดีลืมตัว เอาล่ะฉันจะอธิบายให้ฟังคร่าวๆ”ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะพยายามเรียบเรียงแต่ละคำออกผ่านทางเสียงที่ประดับไปด้วยความสวยงามเท่าที่ฉันจะทำได้
“ตอนนั้นฉันกำลัง ‘กระชาก’ คอเสื้ออาจาร์ยดีโน่ขึ้นมาเพื่อเตรียม ‘ชก’ หน้าหมอนั่นน่ะจ้ะแต่ว่ากว่าฉันจะได้โอกาสแบบนั้นฉันเองก็เกือบเสียท่านะอยากจะบอก”
“เอ่อ...”
“แต่แล้วเธอก็ดั๊นเข้ามาในจังหวะที่ไม่ควรจะเข้ามาเลยแล้วเธอก็เดินจากไปตอนฉันเสยคางคุณครูขวัญใจของนักเรียกพอดิบพอดี”ใช่แล้ว พอยัยเด็กเดินออกไปฉันก็ไม่รอช้าสวนหมัดชกหน้าอีกฝ่ายด้วยความเคียดแค้น(?)ก่อนจะปลดล็อคกุญแจมือให้แล้วพอไปทำแผลและฉันก็กดแอลกอลฮอลล์ลงในแผลด้วยความรักเต็มเปี่ยมโฮะๆ
“ฉันไม่คิดว่า..”
“คิดว่าฉันเรียบร้อยน่ะสินะ ใครๆก็คิดกันแบบนั้นแหละ แต่กับไอ้หมอนั่น!!ไอ้บ้านั่นฉันเนี่ยแหละต้องสลัดภาพนั้นออกป๊ายยย!!!!!”ฉันเอามือทุบโต๊ะอย่างลืมตัวและมันทำให้ดวงตาที่แน่นิ่ทำท่าเลิกลั่กได้เพราะฉันเลยทีเดียว
“จะ ใจเย็นค่ะอาจาร์ย”
“เธอรู้ไหมว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาฉันต้องเจอกับอะไรมั่ง มันไม่ใช่คนเดียวตั้งสอง!! ไอ้อาจาร์ยผมส้มนั่นอีกที่คอยเรียกฉันว่ายัยโรคจิต อีกฝ่ายก็กวนประสาทฉันทุกคาบที่เขามีโอกาส คิดดูแล้วกันว่าฉันโคตรมีเคราะห์สุดๆเลยตอนนี้!!!”เอาวะ จะเต็มที่ก็เต็มที่ ฉันขอโทษเธอล่วงหน้าแล้วกันนะออริอาน่า
“อาจาร์ยTOT”
“แล้วฉันจะบอกอะไรให้ ถึงฉันจะเคยคบกับอาจาร์ยดีโน่ก็จริงแต่มันเป็นอดีตที่ผ่านมาสิบปีแล้ว เพราะฉะนั้นการที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะอีตาอาจาร์ยบ้านั่นแหละ-_- ชีวิตของฉันผู้แสนสวยวัยใสคนนี้เลยไม่สงบสุขอีกต่อไป”
“ฉันเข้าใจค่ะ ..แต่อาจาร์ยอย่าเพิ่งโวยวายเลยนะคะเราอยู่ในห้องสมุดนะ..”
“ฉันรู้แล้วน่าถึงได้ลดเสียงลงนี่ไง”ฉันนั่งลงพิงพนักเก้าอี้อย่างหัวเสีย นี่คนมาเคลียร์หรือมาหาที่ระบายวะเนี่ย=_=
“เอ่อแล้วฉันจะไปได้รึยังคะ- -;?”
“ยัง เดี๋ยวก่อน”
“T_Tปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”โหย ฉันก็อยากปล่อยนะแต่ช่วยมาตกลงกับฉันก่อน
“จ้าๆ - -ฉันปล่อยเธอแน่ๆแต่ช่วยสัญญาหน่อยสิว่าเธอจะไม่เอาไปพูดกับใครยกเว้นที่เธอไว้ใจได้มากพอที่เขาจะไม่ทำความเดือดร้อนมาให้ฉัน”ฟังแลดูเห็นแก่ตัวแต่มันสำคัญต่ออาชีพฉันนาtt
“ฉันเป็นคนแบบนั้นในสายตาอาจาร์ยหรอคะ?”อย่าดราม่าค่ะลูกอย่าU_U
“เปล่าหรอก อาจาร์ยดีโน่เคยบอกฉันว่าเธอไว้ใจได้แต่ฉันแค่เรียกเธอมาเพื่อคุยให้แน่ใจน่ะ”
“เอ่อ ค่ะ”
“ฉันได้ยินมาว่าเธอมีไพ่ทาโร่ติดตัวนี่ งั้นพอจะดูดวงให้ฉันได้ไหมล่ะ?”ฉันถามดูเหมือนเด็กคนนั้นจะชะงักไปก่อนหันกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม
“ค่ะ ถ้าอาจาร์ยคิดว่ามันน่าเชื่อถือ..”
“อะไรฉันก็เชื่อหมดยกเว้นอีตาบ้านั่นแหละ-_-//”
“=__=เข้าใจแล้วค่ะงั้นเริ่มล่ะนะคะ”
มือบางเริ่มหยิบกองไพ่ทาโร่ที่อยู่กระเป๋าเสื้อนักเรียนของตัวเองออกมาพร้อมกับวางแล้วสับไปมาและจึงจัดวางไว้ในท่าที่เรียงโค้งอย่างสวยงามตามแบบที่ฉันเคยเล่นในไอโฟนเป๊ะ อย่าหาว่างู้นงี้เลยฉันน่ะเช็คดวงตัวเองในแอปTaroliteบ่อยจะตายไป
“เลือกเลยค่ะอาจาร์ย”
“จ้ะ...”เอาใบไหนดีวะเนี่ย ไม่ใช่หยิบขึ้นมาเจอหัวกะโหลดกรี๊ดดดดดดดดดไม่น้าTOT!!!
และแล้วฉันคนงามก็ฉกการ์ดมาหนึ่งใบจากตรงกลางที่กะเพ่งเล็งไว้ซะนานก่อนจะส่งการ์ดให้ออริอาน่าซึ่งเธอกลับขมวดคิ้วพิจารณาไพ่ใบนั้นอยู่นานสองนาน เหมือนว่าไม่อยากจะบอกแต่ก็ต้องบอกเพราะฉันเป็นอาจาร์ยเลยต้องบอก(อะไร?)
“เอ่อ...Lovers”
ช้ะ.....
“=_=…..มันเป็นยังไงหรอจ๊ะ”แค่ชื่อฉันก็เดาออกแล้วละค่าทุกท่านTOT
“อาจาร์ยจะพบกับรักแท้ชั่วนิรันดร์”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดไม่เจ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงTOT!!!!!!!!!!!
“กระอักเลือดเลยจ้ะเด็กน้อยT_T”ฉัน ฉันโดนสไนเปอร์เจาะหัวอ่อกก..
“-__-;ใจเย็นๆเถอะค่ะฉันเองก็ไม่ต่างจากอาจาร์ยหรอกนะคะ”
“ชีวิตพวกเราช่างเหมือนละครน้ำเน่าดีเนอะเธอคิดเหมือนฉันไหม?”ฉันสรุปเองเออเองหมดโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายแย้งแต่อย่างใด
“ยิ่งกว่าละครหลังข่าวอีกนะคะอาจาร์ย-__-;”ออริอาน่าเสริมให้เสร็จสรรพจากนั้นพวกเราก็คุยต่อกันยาวจนชนืดที่ว่าเพื่อนสนิทของเธอที่ชื่อซายะเลยมาผสมร่วมวงสนทนาด้วยซะเลย
เฮ้อสรุปนี่ฉันมานั่งปรับทุกข์กับเด็กใช่ไหมเนี่ยฮื๊ออออT_T!!!!! ฉันมันอนาถจนหาคำมาเทียบไม่ได้แล้วฮืออออ
หลังจากที่ฉันนั่งสาธารยายชีวิตตัวเองกับเด็กพวกนั้นเสร็จฉันก็ขอตัวมาที่ห้องพักครูที่ตอนนี้กำลังสำราญเฮฮาเพราะว่าอีกสองคาบเหล่านักเรียนจะต้องไปทำงานคู่ระหว่างสายทีนี้พวกอาจาร์ยเลยว่างกันบางคนก็กลับบ้านไปก่อนบางส่วนก็นั่งคุยกันอย่างออกรส และฉันก็กพลังจะเตรียมเก็บโต๊ะกลับบ้านเหมือนกันแหละนะ ในเมื่อฉันไม่มีอะไรจะต้องทำอยู่แล้วดังนั้นก็กลับบ้านมันซะเลยดีกว่า
“ยัยโรคจิตจอมขี้เกียจ จะรีบไปไหนฮะ?” โอ๊ะ เสียงอันไม่โสภาแบบนี้...
“รีบกลับบ้านไปเข้าคอร์สฆ่าคนตายแถวๆนี้”ฉันหันไปมองอีกฝ่ายที่ตัวสูงกว่าฉันจนต้องเงยหน้ามองอย่างเสียศักดิ์ศรี
“อ่าฮะ ก่อนจะตายเธอคงเสียใจมากที่ฆ่าคนหน้าตาดีอย่างฉันไปล่ะนะJ” อ้วกเถอะค่ะพระเจ้ากล้าพูดจริงจริ๊ง อีตาบ้านัตสึเมะ
“โว๊ะ ฉันกลับก่อนแล้วกันไม่มีอารมณ์มานั่งเถียงกับนายหรอกนะยะ”
“เฮ้ ทำไมวันนี้เธอถึงดูหน้าบูดเป็นหมูอย่างงั้นล่ะฮะ?” เหมือนคำพูดเสียดแทงที่ตอนนี้ฉันควรโต้กลับไปตามปกติแต่ไม่ได้หมายความเหมือนกัน ร่างสูงโปร่งก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องพักครู
“ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่เพราะฉะนั้นช่วยปล่อยฉันไปด้วยนะ-*-“
“เออๆ ปล่อยก็ได้แต่ช่วยตอบคำถามอย่างนึงหน่อยสิ?”วะ .. ฉันจะได้กลับบ้านไหมวันนี้เนี่ย? ดังนั้นฉันผู้งดงามเลยหยิบน้ำขวดมาดื่มแก้กระหายรหว่างตอบคำถาม ไปพลางอย่างเท่ๆ(?)
“ว่ามา”
“เธอคบกับรุ่นพี่ดีโน่อยู่หรอ?”
พรวด!!!
“เฮ้ย!!ยัยบ้า ใครให้มาพ่นน้ำใส่ฉันห๊า!!สงกรานต์ยังไม่มาถึงนะเฟ้ย!!!”
“ใครใช้ให้นายถามคำถามปัญญาอ่อนเล่า ไอ้บ้า!!”คนกำลังเครียดเรื่องนี้ดันมาเครียดหนักกว่าเดิมเพราะนาย อีตานัตสึเมะ!!!
“เอ้า ทำไมต้องโกรธซะขนาดนั้นล่ะ เอ..หรือว่าแอบมีซัมธิงรองกันตามที่ฉันได้ยินมาน่ะ~” กรี๊ดดดด T[]T ไม่ใช่นะย้า
“ไม่ได้มีย่ะ! ไสหัวไปไกลๆเลย ฉันจะกลับบ้าน!”ฉันเดินชนไหล่อีกคนไปก่อนที่จะเปิดประตูห้องแล้วก็
พรืด!
สาบานได้ว่ามันต้องมีฉากนี้ทุกครั้งในหนังสือนิยายซึ่งมันมาจากความตั้งใจของคนแต่งโดยเฉพาะ นางเอกของเรื่องกำลังเดินเชิดอกไหล่ผายอย่างสง่างาม แต่ทว่าขาเรียวแสนสวยก็ดั๊นลื่น เฉพาะวันนี้วันอื่นมันไม่ลื่นกวนประสาทดีแท้ และตอนนี้นางเอกที่ว่านั่นก็คือดิฉัน ฮิคาริผู้นี้กำลังแหกขาเยี่ยงบัลเล่ต์ก่อนจะลงด้วยท่าที่จะตราตรึงใจในหัวสมองฉันไปอีกนานTOT!!
ควับ!!
>< กรี๊ดดดม่ายยยยยยยยย ฉันต้องใส่เฝือก ลางาน ตามงานร.ไม่ครบ ผอ.โกรธ ไล่ออก อ๊ายยยT^T
“-_-ทำเป็นเก่ง สุดท้ายก็ไม่รอดนะยัยโรคจิต” หือ? เอ๋? ทำไมสภาพฉันมันยังครบ32ประการล่ะ ฉันหันหน้าไปมองคนที่อยู่ใต้ล่างซึ่งทำหน้าตาบอกบุญไม่รับฉันที่อยู่เบื้องบนอยู่ ณ ขณะนี้ ไม่จริงอ่ะ หมอนี่เอาตัวมารองรับฉันที่จะล้มหน้าแหกเนี่ยนะ=__=;ฉันฝันไปรึเปล่าหว่า?
“อะ อะไรเล่า!”
“กรี๊ดดดดด ครูนัตสึเมะกับครูอาซาฮินะ พวกคุณทำอะไรกันน่ะ!?”
“อะ..ดะเดี๋ยวสิคะ!!เรื่องนี้เราอธิบายได้นะ”โอ้ พระเจ้าฉันนี่เป็นซุปตาร์หรือไรทำไมมีแต่เรื่องเสียๆหายๆวะ
“ตะ แต่พวกคุณกำลัง....”
“เอ่อ พวกเราแค่ล้มแล้วทับกันอย่างที่เห็นเนี่ยแหละครับ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น”นัตสึเมะอธิบายให้ครูสาวที่กำลังวี๊ดว๊ายกระตู้วู้สงบลง
“เอ่อค่ะ...”หล่อนพยักหน้าแล้วก็เดินจากไป
“เฮ้อ รอดตัวไปT^T”
“-_-เออรอดตัว แต่เธอจะลุกจากตัวฉันได้รึยังยัยโรคจิต”
“เออะ!! ฉันขอโทษ!!=//=”บร๊ะ ทำไมฉันต้องหน้าด้วยล่ะฟะ ฉันรีบลุกขึ้นแล้วปัดตัวมาพร้อมจะเดินกลับไป
แต่ตรงหน้าของฉันกลับแทนที่ด้วยร่างสูงผมสีทองที่ทำหน้านิ่งก่อนดวงตาคู่นั้นจะมองมาทางฉันอย่างเจ็บปวด อา.. เขาคงเห็นสินะฉากเมื่อกี้ ถ้าดูจากมุมของเขาก็เหมือนฉันกำลังจูด๊วบกับอีตาบ้านั่นเป๊ะไม่แปลกที่เขาจะคิดแบบนั้น เหอะ แต่คนอย่างฉันน่ะไม่คิดจะแก้ตัวกับคนพรรคนี้ให้เสียเวลาหรอกในเมื่อฉันตัดสินใจจะตัดขาดจากเขาก่อนเอง ดีละปล่อยให้เข้าใจผิดไปเขาจะได้เลิกตอแยฉันซักที
“เห็นสินะคะเมื่อกี้”
“......”รุ่นพี่ดีโน่กลับไม่พูดอะไรแล้วพยายามหลบสายตาที่ฉันมองเขา ให้ตายสิชักจะดราม่ากันไปใหญ่แล้วนะ เรื่องนี้มันควรจะไร้แก่นสารสิ!ถึงจะถูก
“ฉันกลับแล้วนะคะ”
“อืม..”
“ดังนั้นจบซักทีนะคะ ฉันจะได้อยู่ดีมีสุขเสียที”ใช่เลยนั่นคือสิ่งที่ฉันโคตรต้องการ
เฮ้ย ตอนนี้มันจะจบลงด้วยความดราม่าหรอวะเนี่ย ไม่อ๊าวววว นิยายหนูอย่าดราม่าไม่งั้นมันเศร้าอ่าT___T
“เอ๋? รุ่นพี่ทำไมมายืนอยู่ตรงนั้นละครับ?”กรรรซ์ อีตาบ้าจะโผล่ศีรษะมาทำไมยะ
“อ้อ เปล่าหรอกว่าจะเข้าไปเคลียร์งานซักหน่อยน่ะไม่คิดว่าพวกนายจะมาพลอดรักกันแถวนี้”
“ฮะ? ผม? กับ ยัยโรคจิตเนี่ยนะ=[]=???”
“กรี๊ดด ฉันไม่ใช่ยัยโรคจิตนะไอ้บ้า!”ฮึ่ยอยากเอาสปาต้าฟันหัวจริง-*-
“หือ? ไม่ได้คบกันหรอกหรอไงจูบกันเป็นให้ฟ้าดินเป็นพยานเลยน่ะ- -;”
“ห๊า!!!=[]= เมื่อกี้มันคืออุบัติเหตุนะคร้าบ รุ่นพี่T^Tผมไม่มีวันไปจูบคนสติไม่เต็มหรอก ไม่มีทาง^^”
“กรี๊ดดด ฉันบอกกี่รอบแล้วว่าฉันไม่ใช่คนบ้าน่ะฮะ” โอ๊ย ดูสิ ดู!!หน้าอีตารุ่นพี่มันยิ้มแล้วเห็นม้ายยย
“เฮ้อ~ โล่งอกเลยแฮะ”รุ่นพี่ดีโน่ถอนหายใจอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะหันมายิ้มให้ฉันที่กำลังยืนแข็งเป็นน้ำค้างพันปี โถ่อีตานัตสึเมะน้า ฉันกะจะให้มันลงล็อคนายทำมันพังหมดเลยอ่ะTT
“หืม?รุ่นพี่ดีใจแบบนั้นอย่าบอกนะว่าชอบยัยพิลึกคนนี้เข้าให้อ่ะ= =?”เพิ่งรู้ตัวหรอยะ ไอ้โง่วววววววว์(วิบัติเพื่ออารมณ์)
“ฮะๆ ชอบไม่ชอบแต่พรุ่งนี้เรามีนัดเดทกันแล้วนี่นะ?ใช่ไหมจ๊ะเบบี๋J”
“ฉันบอกตอนไหนคะว่าจะเดทกับคนอย่างรุ่นพี่!!!”เฮ้ย ไปกันใหญ่ละเดท เดิทอะไรมุสาทั้งเพ
“เอ่อ....”
“ฮะๆฮิคาริจังค่อนข้าง ‘ซึนเดเระ’ น่ะเค้าไม่ค่อยแสดงความรักให้ฉันมากหรอก นัตสึเมะคุง”
=[]=………ช็อคในความหน้าด้านของอีกคน
“อ้อ อย่างนั้นหรอครับงั้นตามสบายนะครับไม่กวนเวลาของคู่รักล่ะ โชคดีจังนะยัยโรคจิต”
ปัง.
เหยย อย่าเพิ่งปิดประตู นายกำลังเข้าใจผิดนะฉันกับอีตารุ่นพี่นี่เราไม่ได้เป็นแฟนก๊าน ทำไมจะเคยแต่นั่นมันคืออดีตจริงๆนะเปิดประตูมาฟังฉันก่อนเซ่!
“เฮ้อ~ดีจังแฮะจะได้ไม่มีคู่แข่ง”
“คู่แข่งบ้าอะไรของรุ่นพี่น่ะ ฉันกลับล่ะค่ะ!”ฉันหยิบกระเป๋าสะพายไหล่ข้างซ้ายก่อนที่จะเดินไปกดลิฟต์ลงแต่แล้ว...
แขนแกร่งของอีกฝ่ายกลับดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดที่ชวนให้ฉันคิดถึงและอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกให้ตายสินี่ฉันกลับไม่โต้ตอบอะไรแต่ปล่อยให้เขากอดอยู่แบบเนี้ยเนี่ยอ่ะนะ!!!!???
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะรุ่นพี่!!”
“ไม่...จนกว่าจะ..”
จุ๊บ...แชะ!
=X=!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! << ใบหน้าของฉัน
<3 << หน้าของรุ่นพี่
“อะ..อะ...”นะ..นะ นี่เค้าทำอะไรลงไป!!!!
“ฟู่~ รูปออกมาดูดีใช้ได้แฮะ”ในมือของเค้ามีรูปที่ถ่ายเมื่อกี้ รูป...รูปตอนที่เค้าจุ๊บปากฉันอ่า!!!!ไม่นะม่ายยยยยยย
“....”
“หืม? ... หึ..ฮิคาริจังจ๊ะ เธอคิดไหมว่าถ้ารูปนี้ขึ้นบอร์ดของโรงเรียนขึ้นมา...”
“....”
“แล้วฉันเขียนใต้รูปว่าให้ดีโน่ซัง...อืม เธอว่ามันจะดีไหมน้า~”
“....อะ ไอ้ คน....”เลวววววววว
“ฮะ ฮะ ดูท่าไม่อยากแฮะ ฉันจะให้รูปนี้กับเธอก็ได้นะแต่ว่าเรามาตกลงเงื่อนไขกันข้อนึง.ง”
“ว่ามาเลยค่ะ!!!!-*-“ใช่สิฉันมันไม่ตัวเลือกแล้วหนิT^T
“ระยะเวลาที่เธอทำงานในอาจาร์ยฝ่ายภาษาจะเท่ากับระยะเวลาที่ฉันจีบเธอ ถ้าไม่รู้สึกอะไรกับฉันจริงๆฉันจะยอมให้รูปเธอไปเผาทิ้งได้เลย แต่ถ้าเธอยังรู้สึกแบบเดิมอยู่...ก็ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นเนอะว่าไหม?”
“เหอะ...ข้อตกลงนี่ง่ายมากค่ะ!!ฉันขอรับคำท้า!!”
“ดีล่ะ เริ่มจากอาทิตย์นี้เรามีนัดเดทกันแล้วนะ~”ดวงตาคมในกรอบแว่นจ้องมายังฉันพร้อมยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป
ฮึ่ม....
ฉันไม่มีวันแพ้คนอย่างรุ่นพี่หรอก!!! จำใส่หัวไว้เลย!!!!
END
NATSUME
“ฮะ? ผม? กับ ยัยโรคจิตเนี่ยนะ=[]=???”
NEXT CHAPTER
“ฉันคือว่าที่คู่หมั้นของดีโน่ คาบัคโรเน่ เธอคือมือที่สามอาซาฮินะ ฮิคาริสินะ?”
“นี่มันใช่สถานที่เดทหรอคะรุ่นพี่!!!!!????”
“บางทีเธอก็แบบมีมุมน่ารักนะยัยโรคจิต...”
TALK with writer
โฮกกกก กว่าจะได้พักผ่อนกว่าจะได้มาอัพนิยาย แม้จะออนเด็กดีบ่อยๆแต่งานกองหน้าคอมออนไปก็แค่นั้นOTLปิดเทอมสัญญาจะอัพบ่อยขึ้นนะคะ โอ๊ส!!!!
ความคิดเห็น