คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter three 'Accident'
Chapter Three ‘Accident’
เพราะชีวิตคือชีวิต ...... อ้ากกกก! ชีวิตอิฉันทำไมมันเสมือนละครน้ำเน่าที่พระเอกและนางเอกต้องมาเจอะกันแบบมิได้นัดหมายดั่งวันสำคัญของโลกอะไรก็มิปานแถมโดนรุกขนาดขุนผลศึกเยี่ยงอย่างตัวละครเอกแบบฉันต้องเสียแก้มนิ่มๆ(ย้ำว่ามันเนียนแอนด์เบบี้เฟรชมาก)ให้กับไอ้รุ่นพี่หัวเล่ห์เหลี่ยมนั่น กรี๊ดดดTOT
หรือเพราะโลกกลมก็ไม่รู้เนอะมันถึงทำให้ฉันที่เป็นผู้หญิงจิตไม่ปกติแล้วกลับกลายเป็นจิตตกไปคูณสองจากการต้องมานั่งระแวงในแต่ละวันว่าไอ้รุ่นพี่ดีโน่ ดีโด้น้ำผลไม้ไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นจะโผล่มาไม้ไหนถ้าเขาไม่มาแวะยืนดูให้นักเรียนหญิงในห้องละลายเป็นว่าเล่นและทำให้ฉันต้องตะคอกไล่ด้วยความรำคาญในแต่ละคาบที่สอนจนต้องกลับไปกินสเต็ปซิลสองเม็ดก่อนนอน= =;
แน่นอนว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องไปเผชิญหน้ากับเขาอีกรอบค่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลายแหล่ อ้อ แล้วก็มีเรื่องน่ายินดีตรงที่ฉันผ่านเกณฑ์การประเมินคุณครูเรียบร้อยโรงเรียนล่ม(?)แล้วค่าท่านผู้โช้มมมม>O<~แม้ว่าเหตุผลมันอาจจะโค-ตะ-ระลำเอี๊ยงลำเอียงไปหน่อยก็เถอะ-*-
“เอาล่ะ เธอผ่านการประเมินแล้วนะฮิคาริ”
“จริงหรอคะรุ่นพี่ดีโน่O_O”
“อื้ม”
“แต่..ว่านี่มันยังไม่ครบอาทิตย์เลยนะคะรุ่นพี่ เหลืออีกตั้งหนึ่งวัน..”
“เกณฑ์ประเมินของฉันมันอยู่ที่ความรู้สึกน่ะ^^”
“ห๊า!!=[]=”
“หึหึ..ที่เธอผ่านเพราะฉันต้องการให้เธอเข้ามาตั้งแต่แรกแล้วนี่นา~จีบง่ายหน่อย”
“กรี๊ดดดดT[]T!!!!!!”
และนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันผ่านเกณฑ์มาอย่างฉลุย โดยไม่ต้องให้คนในฝ่ายปกครองตรวจสอบเลยแม้แต่น้อยก็เพราะว่าฝ่ายปกครองนั่นแลมีแต่ผู้หญิงที่ชื่นชอบรุ่นพี่ดีโน่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วดังนั้นเรื่องของฉันจึงไม่ต้องกังวลเลยว่าจะผ่านไหม? รุ่นพี่แกเขาจัดการให้สำเร็จเสร็จสิ้น=__=;(ฉันควรจะดีใจไหมที่ผ่านมาเพราะอีแบบนี้เนี่ย)
“เอ่อ....มาแต่เช้าอีกแล้วนะครับคุณฮิคาริ”ยามคนเดิมที่ทักฉันตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเดินมาทักฉันอย่างไม่เต็มนักเพราะเขาเองก็คงเฝ้ายามมาทั้งคืนและฉันเองก็กลายเป็นว่าติดตื่นเช้าไปซะแล้วล่ะนะเลยมาเช้ามันซะทุกวันเลยดีกว่า
“ค่ะ ~แหมวันนี้ฉันซื้อแซนด์วิซมาฝากด้วยน่ะคะเผื่อจะได้หายง่วง”ฉันยื่นถุงแซนด์วิซให้ยามหน้าประตูก่อนที่เขาจะโค้งรับอย่างมีมารยาท
“ขอบคุณมากครับ! ขอให้เป็นวันที่ดีนะครับคุณฮิคาริ”แหม อย่างน้อยฉันก็มีมิตรเป็นยามหน้าประตูโรงเรียนให้รู้สึกดีก่อนเข้าไปปะทะคารมกับหมอนั่นล่ะนะ
แอดดด.......
เงียบเช่นเดิม...ฉันเดินไปตรงที่โต๊ะทำงานของตัวเองพลางนั่งอ่านหนังสือทไวไลท์เล่มล่าสุดที่เพิ่งยืมมาจากห้องสมุด แหม่ โรงเรียนมันดีคือแบบว่าอัพเดทอะไรเร็วมากกกกกก=__=; ที่ร้านหนังสือยังไม่ทันลงวางแผงที่นี่มีก่อนแล้วค้า~ สมกับเป็นโรงเรียนผู้ดีติดอันดับท็อปเทนของประเทศอ่ะเนอะเด็กก็ใช่ว่าจะสมองมีน้อยบางคนก็ไอคิวสูงลิบลิ่วจนได้ดิบได้ดีไปเป็นประธานาธิบดีของต่างประเทศเลยก็มีนะ
ครืด...
หือ? สะ เสียงอะไรน่ะ=__=; ฉันมั่นใจว่าฉันอยู่คนเดียวนี่นา?
ครืดดด......
T___T!!!! มันอยู่ตรงฝั่งโต๊ะอาจาร์ยผู้ชายนี่!! กรี๊ดดด ไฟก็ยังไม่เปิดเป็นใครใครก็กลัวนะเฟร้ยยยยยTOT
ปัง!!
“กรี๊ดดดดTOT อย่ามาหลอกหลอนหนูเลย หนูเพิ่งจะเป็นสาวเป็นแส้ สามีก็ยังไม่มีปล่อยหนูไปเถ้อออT^T!!!”ฉันก้มไปซ่อนใต้โต๊ะแล้วพนมมืออะมิตตะพุดหลายๆรอบด้วยความตกใจกับเสียงประหลาดที่ยังไม่มีตัวตนที่แน่ชัด
ตึก ตึก ตึก ตึก
กรี๊ดดดดดด มันเดินเข้ามาแล้วอ่าTOT// ตายแน่ๆ อย่าเพิ่งมาเอาชีวิตหนูวววว
“คุณผีจ๋า ไว้ฉันจะทำบุญไปให้นะ อย่าเพิ่งมาเอาชีวิตฉันไปเลยนะๆ จะได้เจ๊ากัน”ฉันพยายามอ้าปากทั้งๆที่มันสั่นเป็นเจ้าเข้า ลองคิดสภาพในห้องที่ท้องฟ้ามืดสลัวยามที่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ไฟก็ยังไม่เปิด พร้อมเสียงครืดๆ ปัง แล้วคุณจะรู้ว่าฉันรู้สึกเช่นไรTT
“เธอ....”
“กรี๊ดดดดดTOT!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้!!! ยัยโรคจิต!!! เธอจะกรี๊ดหาพระแสงอะไรห้ะ!!!”กรี๊ดด หนูโดนผีด่าTOT
“อย่ามาหลอกหลอนหนูเลย อะมิตตะพุดๆๆ”
“-__-ยัยโรคจิต ช่วยลืมตามามองฉันก่อนได้ไหม?”
“...(ลืมตาแล้ว).. เอ๋? O_Oนายไม่ใช่ผีหรอกหรอ?”เฮ้อ โล่งอก ฉันนึกว่าฉันจะอายุขัยมาได้เพียงเท่านี้ซะแล้ว
“ก็ใช่น่ะสิ-__- เธอนั่นแหละที่คิดไปเอง ยัยโรคจิต”หะ หา! เขาว่าฉันเป็นโรคจิตหรอ= =
“อะ อะไรเล่า!! มันมืดขนาดนี้เป็นใครเขาก็ต้องคิดว่าผีน่ะสิ อีกอย่างนะฉันน่ะมาถึงที่นี่คนแรกมันไม่แปลกหรอกที่ฉันจะคิดว่ามีสิ่งเร้นลับอยู่ในนี้น่ะฮะ”ฉันเท้าเอวจ้องตาสีม่วงเข้มอย่างไม่เกรงกลัวแม้ว่าอีกคนจะสูงลิบลิ่ว
“แค่เสียงครืดกับปังเธอก็ควรจะคิดได้นะว่ามันอาจจะเป็นเสียงของหล่นหรือมือถือสั่นอะไรแบบนั้น แค่นี้กรี๊ดเหมือนไฟไหม้ป่า”
“แต่ว่า!.....”
“อ้อ ยังไม่พอนะ เธอนี่ก็โรคจิตใช้ได้เลย คุยกับผีก็ยังได้จินตนาโมเมขึ้นมาเองทั้งนั้น แถมยังคิดว่าฉันเป็นผีโดยไม่ลืมตาดูให้ดีก่อน เธอนี่มันโรคจิตขั้นเทพเลยนี่หว่า”
“กรี๊ดดดดด นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนั้นนะอีตาผมส้มที่ไม่ได้เข้าสีตาที่ดูดีเลย เชอะ!”ฉันหันหน้ากลับนั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิมหลังจากที่รู้แล้วว่าที่มาของเสียงประหลาดคือนายผมส้มตาม่วงที่ด่าฉันเป็นยัยโรคจิต-*-
“เหอะ คิดว่าฉันจะเถียงกลับรึไง? มีแต่ผู้หญิงเขาทำกันทั้งนั้นแหละนะเฮ้อ~”อย่ามาถอนหายใจแถวนี้นะยะฮึ่ย
แอดด.........
“ว่าไง~รุ่นน้องที่ร...เห? นัตสึเมะ? นายมาเร็วขนาดนี้เลยหรอ?”และแล้วคู่ปะทะคารมตัวพ่อของฉันก็มาถึงที่หมายพร้อมมองฉันกับอีตาผมส้มที่หันหน้าไปคนละฝั่งอย่างเซ็งจัด
“ครับ รุ่นพี่ดีโน่วันนี้ผมกะมานั่งตรวจงานเด็กๆน่ะ”แหม สุภาพเข้าไป๊! ทีกับฉันนี่เรียกยัยโรคจิตคนเรา- -
“อ้อๆมิน่าล่ะ ว่าแต่ ทำไมพวกนายต้องหันหน้าไปคนละด้านด้วยล่ะ?พวกนายทะเลาะกันหรอไง?”รุ่นพี่ดีโน่ถามพวกเราทั้งสองที่นั่งหันหน้าไปคนล่ะฝั่งโดยสรุปหาข้อที่พวกเราต้องมานั่งแบบนี้ได้ตรงประเด็น
“คือว่าผมต้องตรวจงานเด็กน่ะครับไม่มีเวลามานั่งเล่นกับคนโรคจิตแถวๆนี้หรอก”
“นาย! ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาเจอหน้าคนประหลาดย้อมสีผมเหมือนจะมาคอสเพลย์หรอกนะยะ อีตาผมส้มไร้รสนิยม”
“พอได้แล้วน่าฮิคาริ”
“รุ่นพี่!!!มันเริ่มก่อนนะคะ กรุณาให้ความยุติธรรมกับฉันด้วย!!”ฉันยืนตบโต๊ะเสียงดังพร้อมชี้ไปยังตัวการที่นั่งตรวจงานไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ฮะๆ ฮิคาริเธอนี้อารมณ์ร้อนจังเลยนะ อย่าลืมสิว่านี่ผู้ชายด้วยกันนะ ยังไงมันก็ต้องเข้าข้างกันล่ะจริงไหมJ?”
“ว่าไงนะคะ!!!”ไม่จริง!! นี่เขาเข้าข้างอีตาผมส้มหรอเนี่ย
“ก็ว่าตามนั้นแหละ~ คาบตอนเช้าต้องสอนเด็กห้องศิลป์ก็พยายามเข้านะจ๊ะฮิ-คา-ริ-จัง”พูดจบก็ส่งจูบมาให้ฉันก่อนเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองพลางหัวเราะชอบใจกับอีตาผมส้มอย่างออกรส
ถ้าไม่เกรงใจนะคะ....ดิฉันจะจับคุณทั้งสองมาจิ้นวายประจานทั่วโรงเรียนเลยค่ะคอยดู!!!!
“For the rest of our lives.. However long that is ..For the rest of our lives”
“เก่งมากจ้ะออริอาน่า”
“ไม่หรอกค่ะอาจาร์ย”
“สำเนียงการอ่านและการเว้นวรรคตอนเรียกว่าใช้ได้เลยล่ะจะ ไหนๆก็ลองให้ความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้หน่อยสิจ๊ะ”ฉันถือหนังสือแล้วเดินไปตรงโต๊ะของเด็กที่ชื่อออริอาน่า ที่ค่อนข้างจะเก็บตัวพอๆกับเพื่อนที่นั่งข้างเธอในความคิดของฉันน่ะนะฉันเองก็เพิ่งมาสอนจะไปรู้เรื่องราวของลูกศิษย์เยอะได้ยังไงกัน
“เป็นความรักที่ไม่สมหวังระหว่างสองเผ่าพันธุ์น่ะคะ”
“จ้ะ..แล้วเธอรู้สึกอย่างไรกับแนวความคิดของนิยายเล่มนี้บ้างล่ะ?”
“ฉันรู้สึกเห็นใจฝ่ายหญิงที่ต้องเจ็บช้ำกับความรักครั้งแรกครั้งเล่าน่ะคะถ้าเลือกได้ถ้าฉันเป็นเธอฉันก็ไม่อยากจะกล้าเปิดใจเหมือนนางเอกทำอีกแล้วล่ะคะ”ฉันตาฟาดไปรึเปล่านะว่าทำไมหน้าของเด็กคนนี้ดูอมทุกข์เหมือนไปอมซุปเปอร์เลมอนมา(โดนไรเตอร์อายะถีบ)ยังไม่รู้แฮะก่อนที่ฉันจะบอกให้นั่งลงแล้วเดินไปหน้ากระดานเพื่อสั่งงานต่อ
“เอาล่ะ วันนี้ครูขอสั่งงาน...”
โฮ่ยยยยยยย~~
“ไม่ต้องมาร้องโอดควรญ= =ครูไม่ได้สั่งงานเพิ่มซักหน่อยแต่กำลังจะทวงโปรเจคงานระหว่างเด็กศิลป์กับเด็กวิทย์ต่างหาก”ฉันพอเข้าใจความรู้สึกนะแต่อย่าเพิ่งโหยหวนเซ่
ฮือฮา~~~
“ใครได้หัวข้ออะไรก็มาซักถามครูได้เพราะครูเองก็ได้รับหน้าที่ให้คอยตรวจงานพวกเธอเช่นกันแล้วก็จำไว้ด้วยนะว่าถ้างานนี้ไม่เสร็จมันจะทำให้พวกเธอเรียนไม่จบมัธยมปลายและต้องซ้ำชั้น”
โฮ่วววววว~~~~~
บ๊ะ!-*-ไอ้เด็กพวกนี้เอะอะอะไรก็ร้องโฮ่ไว้ก่อนสินะ
“เอาละๆพรุ่งนี้ครูจะให้ทุกคนเขียนเรียงความภาษาอังกฤษเรื่องวิทยาลัยที่จะเข้าพร้อมกับงานที่อยากทำ หนึ่งหน้ากระดาษไปเตรียมตัวมาดีๆเพราะครูเก็บ30คะแนน”
=[]=!!!!!!!!!!!!!<< หน้านักเรียนแต่ละคน
“เลิกคาบ อย่าลืมการบ้านของครูนะจ๊ะ~เด็กน้อย~”
โฮะๆบอกแล้วไงว่าฉันน่ะไม่โหดเลยจริงจริงนะดาร์ลิ้งค์~
ฉันเดินออกมาจากห้องเด็กศิลป์แล้วรีบวิ่งไปห้องวิทย์ที่อยู่สุดทางชั้นทันที ปกติฉันต้องรอให้กริ่งมันร้องก่อนแล้วถึงจะออกมาได้แต่ว่าถ้าฉันออกมาตามกริ่งมันจะทำให้เดินไปห้องวิทย์ช้า15นาทีซึ่งกฏของโรงเรียนนี้จะมีอาจาร์ยใหญ่มาเดินตรวจตรารอบๆโรงเรียนหากท่านเข้าไปพบว่าห้องนั้นไม่มีอาจาร์ยอยู่แล้วคนสอนคาบนั้นดันลืม หรือมาไม่ทันมีสิทธิ์เฉือดเฉือนคำว่าลาออกได้เลย- -;ฉันเลยต้องบากหน้าใช้รองเท้าส้นเตี้ยคู่ใจซึ่งแทนที่จะเป็นส้นสูงวิ่งมาถึงห้องวิทย์ภายใน5นาทีอย่างเฉียดฉิวกันเลยทีเดียว
ชีวิตของคนเป็นครูก็ลำบากเนอะT^T!ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณครูที่ต้องมานั่งพร่ำบ่นให้นักเรียนเรียนเถอะค่ะไม่ก็ดุด่า นี่ของฉันแค่เริ่มต้นไม่ถึงเดือนก็จะหมดแรงเอาซะล่ะยังเทียบกับครูสมัยก่อนที่สอนเป็นสิบๆปีไม่ได้เลย ช่วยไม่ได้ในเมื่อฉันมาปักหลักทำงานในอาชีพนี้แล้วขอสู้สุดใจโว้ย!!!
“นี่ๆฮิคาริจ๊ะ”
“หือ?มีอะไรหรอคะคุณครูโยชิดะ”ฉันหันหน้าไปหาอาจาร์ยสาวที่สอนแผนกภาษาด้วยกันแต่เธอสอนภาษาฝรั่งเศสน่ะนะฉันเลยไม่ได้คุยอะไรเยอะเท่าไหร่หรอก
“พอดีมีเรื่องที่สงสัยอยากถามน่ะจ้ะตอนนี้ว่างไหม?”
“ก็ว่างอยู่นะคะมีอะไรก็ว่ามาเลยค่ะ”
“เธอ.....สนิทกับคุณครูดีโน่ด้วยหรอจ้ะ>///<!!!”เหยยยยย ทำไมมันวกมาประเด็นนี้ล่ะค้าพี่น้อง=[]=
“อะ เอ่อ..ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ พอดีว่าเขาเคยเป็นครูสอนฉันมาก่อนน่ะคะ”ฉันกระแอมไอตอบกลับไปพลางหาอย่างอื่นมาทำแก้ขัดไปเพราะเสียงของหล่อนดังไปถึงโต๊ะคุณครูผู้ชายแล้วรู้ตัวไหมยะ-*-?
“โหย~ แต่ว่าเธอก็ได้คุยกับเขาตั้งเยอะเลยนี่นา พวกฉันล่ะอิจฉาจริงๆนะ”
“ไม่หรอกค่ะคุณครูโยโกซาว่า พวกเราแค่รู้จักกันไม่ได้มีอะไรสนิทเป็นพิเศษหรอกนะคะ”ฉันพยายามจะเบี่ยงประเด็นสนทนาแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ยยยยเพราะกลายเป็นว่าคุณครูสองสาวดันจับฉันเข้ากลุ่มเม้าท์ครูผู้ชายไปซะแล้ว ฉันวั่นคงมีแค่นักเรียนหญิงที่พูดอะไรแบบนี้นะไม่คิดเลยว่าจะโดนผลัดพลูมานั่งฟังในวัยทำงานด้วย- -
“ฮิคาริจังรู้ไหมว่าครูสองคนนั้นเป็นที่หมายตาของครูผู้หญิงทั้งโรงเรียนเลยนะ”อ้อหรอ..เด็กนักเรียนไม่พอล่ออาจาร์ยกันเลยทีเดียว= =
“เอ่อ..ไม่รู้สิคะ ฉันไม่ค่อยอะไรกับเรื่องพรรคนั้นหรอกค่ะ”เฮ้อ ยัยพวกบ้าผู้ชายเอ้ย=__=
“แหม มันก็ต้องมีบ้างแหละจริงไหมคะคุณครูฮิคาริพวกเราน่ะก็ใกล้วัยเลขสามเข้าไปทุกทีแล้วน่ะคะ ดูสิฟ้ายังส่งหนุ่มเอ๊าะกับหนุ่มรุ่นใหญ่หน้าละอ่อนให้พวกเราได้ใจเต้นไปวันๆเลยแอร๊ยย><”โอยตาย รุ่นพี่ดีโด้กับอีตาผมส้มเนี่ยนะหนุ่มรุ่นใหญ่หน้าละอ่อนกับหนุ่มเอ๊าะฉันว่าว่าหนุ่มแก่กับหนุ่มปากคอกสุนัขท่าจะเหมาะกว่านะกร๊ากกกก
“เอ่อ= =; ก็นะคะแล้วทำไมพวกคุณไม่ลองไปทำความรู้จักกับเค้าล่ะคะ?”นั่นสิทำไมต้องให้ฉันมารับกรรมคนเดียวด้วยฮะ=[]=
“โธ่ ฮิคาริจังพวกเราแค่เคยคุยกับพวกเขาแค่สองสามประโยคเองนะดูเธอสิ ทั้งอาจาร์ยดีโน่กับอาจาร์ยนัตสึเมะต่างก็คุยกับเธอเหมือนเป็นเพื่อนสนิทกันเลยโอ๊ยย ฉันล่ะอยากจะสลับร่างกับเธอให้ตายเถอะ”มาสลับเลยค่าTOT~ฉันก็ไม่ได้อยากมีอะไรแบบนี้ซักหน่อยยยยยยย
“เอ่อค่ะ ฉันขอตัวไปข้างนอกก่อนนะคะ”ฉันลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกจากวงสนทนาเฮฮาบ้าผู้ชาย(?)ก่อนจะแอบเหลือบมองคนที่อยู่โต๊ะอีกฝั่ง
เชอะ!! ทำมาเป็นไม่ได้ยิน ฉันเห็นนะยะว่าแอบฟังพวกฉันเต็มสองหูเลยน่ะ=w= ประทานโทษว่าฉันไม่ได้พิศวาสพวกนายเลยแม้แต่น้อยอย่ามาทำหน้ายิ้มกระหย่องประมาณว่าฉันจะวิ่งเข้าไปกอดแล้วเรียกว่าฮันนี่จ๊ะแบบหวานเลี่ยนเลยคึคึ
ฉันเดินขึ้นมายังดาดฟ้าของโรงเรียนที่แสนจะสงบและสามารถปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างได้จากที่นี่ตอนฉันยังเรียนอยู่ก็ชอบมาโดดเรียน(ตัวอย่างที่ไม่ดีห้ามเลียนแบบยัยบ้านี่นะคะนักอ่านที่น่ารัก-คนแต่ง)ที่ไม่ชอบหรือเบื่อหน่ายก็จะมานอนตลอดเวลาในเมื่ออีกสามคาบฉันไม่มีสอนก็ขอนอนที่นี่แก้ขัดไปก่อนแล้วกันล่ะนะ~
จะว่าไปฉันเองก็ไม่ได้มานอนที่ดาดฟ้าสิบกว่าปีแล้วล่ะมั้ง มันเหมือนเป็นสถานที่ฉันชอบมานอนเวลาจะโดดเรียนหรือไม่ก็มานั่งกินข้าวคนเดียวที่นี่ เอ่อไม่ใช่ว่าฉันไม่มีเพื่อนหรอกนะแต่ฉันขี้เกียจมีและขี้เกียจหาเลยรักสันโดดชอบอยู่คนเดียวซะมากกว่าหรือเพราะฉันเองมีพี่ชายเยอะก็ไม่รู้เพื่อนไม่ต้องหาหรอกเล่นกับพวกพี่ชายสติไม่เต็มไปก็สนุกอีกแบบ…..
“โดดอีกแล้วหรอ?- -“ อืม..... เสียงใครน่ะ?
“ฉันผิดหรอคะที่โดดเรียนคาบเดียว”
“เธอโดดเรียนคาบของฉันด้วยนะฮิคาริ!!” ฮะ เฮ้ ... เหตุการ์ณคุ้นๆอยู่นะ
“แต่คาบของอาจาร์ยเพิ่งจะจบไปเองนะคะเท่ากับอาจาร์ยไม่จำเป็นต้องลากฉันกลับเข้าไปเรียนหรอกค่ะ”
“เฮ้อ~เด็กดื้อเงียบเอ้ย ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดีเนี่ย”
“ปล่อยฉันไปสิคะยากตรงไหน?”
“งั้น ทำแบบนี้ละกัน”
ฟุบ...
“อะ อาจารย์!!!!”
“ฉันเองก็ไม่มีคาบสอนต่อแล้วล่ะนะขอนอนตักแบบนี้แล้วกันเธอคงไม่ใจร้ายกับฉันหรอกเนอะ?”
“..........”
“ฮ้า~ได้นอนตักคนที่เรารักเนี่ยรู้สึกดีนะว่าไหม?”
…
..
.
พรึ่บ!!!!!
โฮกกกกกกฉันฝันบ้าบออะไรวะเนี่ยยยย-___-;ทำไมต้องย้อนไปเวลาเก่าๆด้วยไม่ทราบหา= =ถึงแม้เวลานั้นฉันจะเวรี่แฮปปี้ก็ตามเถอะแต่ฉันก็ไม่ได้อยากกลับไปหาอีตารุ่นพี่บ้าๆหรอกนะจะบอกให้- - แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเรื่องเก่าที่ยังค้างคามันไหลเข้าหัวฉันมาไม่หยุดหย่อน นั้นมันมีอยู่ในความทรงจำได้ยังไงกัน? โอย...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว อยากเอาปลากระป๋องทุบหัวซักรอบให้สลบไปเลยดีกว่า
ปัง!!!!
“แฮ่กๆ เจอตัวจนได้”เสียงทุ้มที่ฉันคุ้นเคยดีดังขึ้นมาหลังจากประตูดาดฟ้าถูกเปิดออกดังปังซึ่งมันเรียกความสนใจให้ฉันหันหน้าไปมองแขกไม่ได้รับเชิญพอดี
“=__=;มะ มาทำอะไรคะรุ่นพี่?”หนีเสือปะจระเข้ค่าทุกท่าน- -;
“ก็ฉันน่ะวิ่งหาเธอทั่วโรงเรียนแค่ก็ไม่พบเลยคิดว่าน่าจะเป็น...”
“ที่นี่สินะคะ”ฉันเติมคำตอบให้ก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างสดใส แทนมองหน้าหล่อเหลานั่น
“อื้ม แล้วก็อยู่จริงๆด้วยสินะ ไม่ใช่ว่ามารำลึกความหลังหรอไง~”และก็เริ่มพูดจากวนบาทาใส่รูหูฉันอีกรอบ ฉันว่าฉันปลีกตัวอยู่เฉยๆแล้วนะ เมื่อไหร่กรรมเก่าจะหมดเสียทีแง้
“มีอะไรให้ต้องมานั่งรำลึกด้วยหรอคะฉันไม่เห็นจะจำได้ซักตอน”ฉันหันไปแขวะคนข้างๆที่เดินเข้ามานั่งลงข้างฉันและฉันก็เขยิบถอยห่างเพื่อไม่ให้เขาโยกหัวลงมานอนตักฉันแม้ว่าเขาจะมองอย่างหัวเสียก็เถอะ;P
“ปากเสียน่ะ เธอนี่มันพวกหัวแข็งหรือไงนะไม่ยอมรับซักทีว่าเธอน่ะคิดถึงฉันใจจะขาด”อูแหวะ ไอ้พวกหลงตัวเองเกิดมาหน้าตาดีตายล่ะถุย!
“ขอกระโถนได้ไหมคะ เผอิญว่าอยากจะอ้วกกับความหลงตัวเองแบบด้านของใครบางคนแถวนี้”
“นี่เธอด่าฉันหรอ!?”ใบหน้าคมสันภายใต้กรอบแว่นตาสีดำหันมาจ้องหน้าฉันอย่างมีเรื่อง
“เอ๊าอยากรับก็รับเองสิคะฉันแค่พูดลอยๆJ”ฉันแสยะยิ้มใส่พลางยักไหล่เพิ่มรัศมีความเย่อหยิ่งบวกความสวยที่มีมาแต่กำเนิด(ย้ำว่าโคตรสวย)ให้ตัวเอง
“เธอนี่มัน....”
ควับ!!
“ว้ายยย><”
“หึหึ อยู่กันสองต่อสองอย่าคิดว่าฉันจะไม่ทำอะไรเธอน่ะเบบี๋~”คนตัวใหญ่กว่าพูดจากวนประสาทฉันหลังจากที่เขาใช้แรงทั้งหมดจับฉันนอนหงายหลังติดกับพื้นดังปัง คืนนี้ฉันต้องแปะแผ่นกอเอี๊ยะเพราะนายรู้ไหมย้า!!
“อายุปูนนี้จะทำได้เร้อ= =”จะว่าไปรุ่นพี่ดีโน่ก็สามสิบแล้วนี่นา เรื่องพรรคนั้นมันจะไหวเหรอ?.....
“นี่เธอดูถูกฉันเกินไปแล้วนะฮิคาริ!!!”เสียงทุ้มต่ำตวาดใส่หน้าฉัน แน่นอนว่าเขาโกรธที่ฉันต่อว่าเขาขนาดนี้ หึ ฉันบอกกี่ครั้งแล้วไงว่ายังไงการจะเข้าถึงฉันมันช่างแสนลำบากดั่งเข็นภูเขาขึ้นครก(?)
“ค่า~;o ฉันจะรูดซิปปิดปากไว้เลยค่ะ”ฉันทำหน้าตากวนโอ๊ยใส่โดยไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยแต่น้อย ต่อให้อยู่กันสองคนฉันก็ไม่กลัวหรอกย่ะ รุ่นพี่หื่นกาม!
“งั้นลองแบบนี้แล้วกัน..ดูซิว่าเธอยังจะกล้าเถียงฉันอีกไหม?”รุ่นพี่ดีโน่ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉันแล้ว.....
ผวัะ!!!!
“อ้ากกกกกกกก.!!!!!!!!!” สาบานว่ามือของฉันมันพุ่งหลาวไปชนกรอบแว่นนั่นเองนะไม่ได้ตั้งใจจริ๊งจริ๊งงงง
“สมน้ำหน้าอยากหาเรื่องเจ็บตัวเอง;P”ฉันแลบลิ้นพร้อมเอานิ้วมาดึงขอบตาลงเพื่อความแอ๊บแบ๊ให้กับตัวเองต่อให้อายุจะ25แล้วก็ตามที
โฮะๆอย่าเพิ่งงงกันนะค้า~คือว่าเหตุการ์ณตอนนี้มันผลิกกลับนิดนึงตรงที่อีกฝ่ายกำลังจะโน้มใบหน้าอันแสนหล่อเหลามายังใบหน้าแสนสวยมีออร่างามแสนงามวิ้งค์ๆของฉัน ฉันก็สวนหมัดเข้าใบหน้างดงามนั้นหนึ่งเปรี้ยงพร้อมพลิกตัวมาคร่อมไว้เสมือนคนที่ชนะในเกมส์นี้กร๊ากกก
“ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนะ ยัยรุ่นน้องตัวแสบ”
“เอ๊ะ ทำไมฉันต้องปล่อยละคะในเมื่อฉันก็เคยพูดแบบนี้แต่รุ่นพี่ไม่ยอมเหมือนกัน”ฉันยิ้มแล้วหัวเราะปานนางมารร้ายให้กับชัยชนะของตนเองอย่างเริงร่า
“หึ เธอคิดว่าแรงผู้หญิงอย่างเธอจะจับฉันไว้นานแค่ไหนเชียว”
“นั่นสิคะฉันเองก็คิดเหมือนกันว่าจะนานแค่ไหนเชียว...”
กริ๊ก.....
=[]=!!!!!<<<หน้าของรุ่นพี่สุดหล่อ
^_^<<< หน้าของฉันที่เปรมปรีสุดๆ
“กะ ..กุญแจมือ”ใช้แล้นนน-^-ฉันเตรียมมาเพื่อวันนี้โดยเฉพาะเลยนะฮุๆ(กรุณาอย่าคิดลึกว่าฉันจะทำอะไรตานี่เลยเอามาป้องกันตัวเฉยๆ)
“แหมก็ฉันเป็นผู้หญิงนี่คะ..”ฉันยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะทึ้งคอเสื้ออีกคนขึ้นมาดั่งนักเลงไม้หน้าสาม
“ธ เธอจะทำอะไรน่ะ-__-;คงไม่เอาไม้หน้าสามมาตีฉันหรอกนะ”ตาคมเริ่มทำท่าหวาดกลัวกับท่าทีของฉันที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
“ไม่ทำอะไรหรอกค่ะ ฉันแค่จะย้ำเตือนให้รุ่นพี่จำใส่สมองไว้บ้างก็ดีนะคะ”ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่ายที่ไม่มีทางสู้พร้อมและเอ่ยคำเตือนออกมา....แต่..แต่!!!!!
“อะ..อาจาร์ยคะ=__=;”
ตึง
ตึง
ตึง!!!!
=[]=<<<คราวนี้กลายเป็นหน้าของฉันมาแทนที่
=__=;<<<หน้าของคนที่โดนกุญแจมือล็อคเอาไว้
และอีกหนึ่งแขกรับเชิญ(มาถีบส่ง)ก็ทำท่าเลิกลั่กประมาณว่ามากวนเวลาแห่งความสุขของฉันกับรุ่นพี่ดีโน่
อนึ่งกรุณาคิดภาพตามว่าฉันกำลังนั่งคร่อมเขาอยู่และกำลังดึงคอเสื้อให้เข้ามาใกล้ตัวเองไม่พอเสื้อของอีตารุ่นพี่ดันแหวกให้เห็นอกขาวผ่องชนิดที่ว่าพวกอาจาร์ยหญิงเห็นแล้วเป็นต้องสลบแถมแว่นตาก็ร่วงลงไปอีกส่วนฉันก็นั่งคร่อมเขาในท่าเซ็กซี่เย้ายวนแบบไม่ได้ตั้งใจพร้อมกับเสื้อตัวนอกของฉันก็ร่นออกมาให้เห็นไหล่ขาวๆของตัวเองT[]T ประมาณว่าพวกเรากำลังทำ ‘เรื่องอย่างว่า’ เข้าด้ายเข้าเข็มสุดทางแล้วถ้ามากกว่านั้นพวกฉันอาจจะถอดเสื้ออะไรทำนองนั้น กรี๊ดดดดดดด
“หนะ หนูมาทำอะไรหรอจ๊ะ?”ฉันใจดีสู้เสือโพล่งถามออกทั้งที่ยังค้างคาในท่าเดิมเป๊ะ
“คะคือว่าฉันมาหาที่นอนน่ะคะ ไม่ได้ตั้งใจรบกวน...”นั่นไง เข้าใจผิดเต็มเปาเลยT^T!!!!!
“อ่า..พวกครูขอโทษนะที่ลืมล็อคประตูไว้ก่อน”ห้ะ ห้ะ ห้ะ!!!ว่าไงนะรุ่นพี่นั่นแหละคิดไปเออเอง ฉันบริสุทธิ์ใจนะย้า!!!!!
“เอ่อ...”
“ปะ เปล่าน๊ะจ๊ะ!!! อย่าไปเชื่อไอ้บ้านี่ เอ้ย ครูเขานะ พวกเราแค่กำลังทะเลาะกันเฉยๆน่ะ”ใช่ๆพวกเรากำลังทะเลาะกันแต่ฉันสู้ไม่ได้เลยต้องกุญแจมือมาล็อคมือไอ้รุ่นพี่บ้านี่เอาไว้-“-
“เห~ อย่าไปโกหกเด็กเลยน่าเธอก็รู้ว่ามันบาปนะ”ไอ้รุ่นพี่เวรตะไล!! รุ่นพี่นั่นแหละมุสาวาทา=*=
“ฉันควรไปก่อนดีกว่า....เชิญตามสบายนะคะ”กรี๊ดดดดด อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยยยยยยยย=[]=
“เดี๋ยวก่อน!!!”ฉันตะโกนเสียงดังพอที่จะทำให้แก้วแตกได้ในระยะไกลหลายหลาและทำให้ขาของนักเรียนคนนั้นหยุดลงก่อนจะหันหน้ามาพูดกับฉันอีกรอบ
“เอ่อ มีอะไรหรอคะ?-_-;”ดวงตาแบบนั้นท่าทางจะเข้าใจผิดสุดๆเลยนะนั่นT^Tโถเด็กน้อยอย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดเลยนะจ๊ะๆ คุณครูขอร้องงงงงง(ทำหน้าน้องทราย)
“เธอชื่ออะไร?อยู่ปีไหน?”เอาวะอย่างน้อยก็ตามไปเคลียร์ยังพอทันอยู่
“อะ..ออริอาน่า เนเนทส์ค่ะ อยู่ปี3ค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ ดูเหมือนฉันจะมากวนมากพอแล้ว”และแล้วเธอก็รีบจากไปดั่งสายลมเพียงแค่ชั่ววูบ...
แม่จ๋า หนูอยากไปกระโดดตึกตาย
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!
END
ORIANA NENETL
“เชิญตามสบายนะคะ...”
Talk with writer
พาร์ทนี้ส่วนใหญ่มีแต่คุยๆ และนางเอกก็โวยวายค่อนข้างจะบ่อยแฮะ=w=;
ตอนนี้เราได้ฤกษ์เปิดพระรองไปแล้วนะคะสำหรับตานัตสึเมะที่เถียงกับนางเอก
จนไรเตอร์คิดว่าน่าจะให้มันเป็นพระเอกแทนดีโน่เสียจริง=3=งุงิ
หึหึ ทุกคนแลสงสัยไหมคะว่าริน่าจากเรื่อง Fortune teller ฉันนี่แหละนักทำนาย!
บังเอิ๊ญมาเจอฉากแบบนี้เธอจะทำเช่นไร? คำตอบนะคะไปหาอ่านเอาจากไรเตอร์
อายะนู่นค่ะ!(ตึง) เค้าขอยกหน้าที่นั้นให้ไรเตอร์อายะต่อไปเลยแล้วกันนะเคอะ=3=
ปล.เด็กดีทำพิษ ไรเตอร์โคตรงอนมัน=__=
ปล.อีกหนึ่งตัวละครก็แซ่บไม่แพ้กับอีตานัตสึเมะหรอกค่ะหึหึ คิดว่าฟิคไรเตอร์เคยธรรมดาด้วยหรอคะกร๊ากกก
ความคิดเห็น