คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter one 'Again'
Chapter one ‘Again’
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับ”
“ว่าไงนะคะ?”ไม่จริงน่า ..
“ฝั่งเราต้องขออภัยมาอีกครั้งนะครับที่ไม่ได้ดูรายละเอียดให้ถี่ถ้วนแต่เท่าที่ตอนนี้ตำแหน่งว่างอยู่เห็นจะมีแต่อาจารย์สอนภาษานะครับ”อย่าล้อเล่นสิค้า!!!=[]=ดิฉันเครียดนะคุณ
“ตะ แต่ว่า ฉันกรอกใบสมัครมาเพื่อสอนชีวะนะคะT^T “ใช่!! เรื่องภาษานี่แทบจะขุดลงดินแล้วนะแง
“เรื่องนี้เราเข้าใจดีครับผอ.เองก็ไม่อยากเสียคนเก่งๆอย่างคุณฮิคาริไปด้วยดังนั้น....”เชอะเห็นความสำคัญแล้วทำไมไม่ย้ายแผนกให้ฉันเล่า
“เราจะให้คุณอยู่ในแผนกอาจารย์สอนภาษาไปก่อนอีกสามเดือนจะมีอาจารย์ที่สอนชีวะออกไปคนนึง...แล้วถึงตอนนั้นเราจะย้ายคุณไปน่ะครับไม่ทราบว่า...”
“ตกลงค่ะ”
“ครับ?”
“ดังนั้นขอรายละเอียดการสอนห้องทำงานแล้วก็วันเวลาด้วยนะคะ”ก็แค่สามเดือนจิ๊บจ๊อยน่า-^-ฮิคาริ ฉันบอกกับตัวเองแล้วก้มให้อาจารย์ของโรงเรียนไฮสคูลแห่งนึงที่มีชื่อเสียงพอควรฉันจึงเลือกมาเข้าทำงานเป็นคุณครูที่นี่ ทั้งๆที่ในใบประกาศก็บอกว่า..
รับสมัครอาจารย์ปี 20xx
คุณสมบัติ
-ต้องเป็นผู้ที่จบปริญญาตรีมาเท่านั้น
-มีความพร้อมในการสอนลูกศิษย์และรับมือต่อเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี
-ไม่มีระวัติเสียชื่อใดๆทั้งสิ้น
-อายุระหว่าง24-30
เปิดรับอาจารย์แผนกวิชาต่อไปนี้...
ชีวะ 1 ตำแหน่ง
ภาษา 3 ตำแหน่ง
ติดต่อได้ที่.....
กรรรรรรรรรซ์ ฉันอยากจะฉีกใบประกาศนี่ทิ้งจริงๆเล้ยให้ตายเซ่!!!!กลายเป็นว่าฉันต้องไปขุดหนังสือภาษามาศึกษาอีกรอบเลยน่ะสิ-_- ฉันล่ะเพลีย
ชื่อของฉันคือ อาซาฮินะ ฮิคาริ ปัจจุบันอายุเข้าวัยเบญจเพศ(มิน่าเลยมีแต่เรื่องซวยๆเข้ามาหาตลอด)สถานะ โสดสนิท และตลอดกาล ครอบครัวมีพี่ชาย12คนและแต่ละคนก็มีสไตล์ไม่ซ้ำกันเลยนั่นเลยทำให้ฉันกลายเป็นคนประหลาดมาจนถึงทุกวันนี้สินะ= =
เรื่องในอดีตก็แทบลืมไปหมดสิ้นแล้ว(?)หลังจากนั้นฉันตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อจะได้สอบเข้ามหาลัยดีๆแล้วก็ได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษทันทีภายในเวลาไม่นานฉันก็จบก่อนชาวบ้านเขาด้วยคะแนนสูงสุดที่ทางนั้นต้องจารึกเอาไว้แต่หลังกลับมาหางานที่ญี่ปุ่นสกิลภาษาฉันอ่อนลงเนื่องจากไม่ได้ใช้แต่ตอนนี้ก็ต้องกลับมาใช้มันอีกสิน่าเฮ้อ
“เฮ้ ฮิคาริจัง ตกลงได้งานรึเปล่า”เสียงทุ้มต่ำหลังจากฉันเดินเข้าบ้านได้ไม่นานพุ่งเข้ามาหาฉันทันทีและแน่นอนว่าเสียงแบบนี้ไม่มีใครเค้าทำกันหรอกนอกจาก..
“ได้สิพี่สึบากิ..แต่ ได้แผนกภาษาอ่ะโฮฮฮฮ!!!!!”ฉันกระโดดกอดพี่ชายด้วยความช้ำใจอย่างแรง
“ใจเย็นๆสิน้องพี่แล้วทำไหงดันไปอยู่แผนกภาษาได้ล่ะนั่น?”ตาสีม่วงอ่อนมองฉันอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวเชิงปลอบใจ
“ฮึก..ทางรร.บอกว่า...เป็นความผิดพลาดของฝ่ายนั้นเลยให้เค้ารอไปสามเดือนที่แผนกภาษาอ่ะU_U”
“โธ่ไอ้เราก็นึกว่าถาวรที่ไหนได้แค่สามเดือนเองนี่นาน่าๆ ทนไปก่อนเถอะ”
“ได้ก็ดีสิภาษาหนูลงเหวหมดแล้วนะ= =”ฮ่วย คิดแล้วเซ็ง
“ก็ให้เจ้าอิโอริสอนให้สิระดับศาตราจารย์คงจะไม่ครณามือเท่าไหร่หรอกมั้ง”พี่สึบากิเสนอความคิดทางสว่างให้กับฉันแล้วมันก็สว่างจริงๆ!!ใช่เลย อิโอริเจ้าชายผู้เพอร์เฟคไปทุกด้านคงจะสอนฉันได้ไม่ยากแน่ๆ
“เย้!!รอดแล้วเรา ขอบคุณนะค้า พี่ชายสุดหล่อ”ฉันเขย่งเท้าไปหอมแก้มพี่ชายสุดที่รักหนึ่งทีก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีสมาชิกอื่นๆนั่งอยู่
“พี่สาวกลับมาแล้วววววว พี่สาวววฮับบบ”เสียงเล็กใสตะโกนดังออกมาหลังจากฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและทำให้ฉันอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักสดใสของเจ้าตัว
“จ้า กลับมาแล้ววาตารุ”ฉันวิ่งไปกอดน้องชายคนสุดท้องที่กำลังวิ่งแล่นมาหาฉันพอดีแล้วก็จับโยนขึ้นลงทำให้ตาแป๋วยิ้มตาหยีเลยล่ะ
“เห..ไม่คิดจะทักพี่ชายที่เหลือหรอจ๊ะ น้องสาวที่น่ารัก”เสียงทุ้มต่ำอีกเสียงที่กำลังตัดท้อน้อยใจฉันอยู่เป็นประจำเหมือนเดิมอีกแล้วคิกคิก
“แหม... ถ้าหนูไม่ทักซักวันพี่คานาเมะจะเป็นอะไรรึเปล่าละ”แล้วก็ยิ้มหวานไปให้เสมือนรู้งานดีเอาเถอะ
บ้านของฉันประกอบไปด้วย พ่อของฉัน แม่บุญธรรมและพี่น้อง(ชายล้วน)อีก12คนถ้าไม่รวมฉันอ่ะนะ พี่คนโตอย่างมาซาโอมิปกติไม่ค่อยจะอยู่บ้านเท่าไหร่เพราะเป็นแพทย์ประจำการอยู่ที่ฮอกไกโดนานๆทีจะกลับบ้าน พี่คนรองอุเคียวเหมือนเป็นแม่คนที่สองที่คอยทำงานบ้านและอาหารให้พวกเราทานฉันเองก็ช่วยอยู่บ่อยๆนะ พี่คนที่สามคานาเมะคนนี้ถ้าจะให้แนะนำก็คงต้องบอกไว้ว่าเจ้าชู้อย่าบอกใครเชียวแถมดันทำงานเป็นโฮสต์คลับอีกแต่นั่นมีเหตุผลที่ต้องเอาเงินมาช่วยงานที่วัดน่ะ....ใช่!!พี่คานาเมะเป็นนักบวชนั่นเอง!!
ปัง!!!!
“เฮ้ ใครเห็นการตูนเรื่องตาหวานบ้างไหม?”
“ไม่หนิ ฉันว่าอยู่ห้องนายนั่นแหละสึบากิ”
“โฮ่ยก็หาแล้วนา อาสึซะนายเองก็มาช่วยฉันเดี๋ยวนี้เลย!!”
จะว่าไป...ฉันก็ไม่ได้อยากแนะนำสองคนนี้เท่าไหร่หรอกนะแต่เห็นว่าเป็นพี่ชายที่สนิทที่สุดเลยขอแนะนำแล้วกัน พี่สึบากิ กับ พี่อาสึซะ ทั้งคู่เป็นฝาแฝดไข่ใบเดียวกันเพราะฉะนั้นไม่แปลกเลยที่ทั้งคู่จะรู้ใจชนิดที่ว่าฉันคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักกันน่ะ=__=ถึงจะเป็นแฝดแต่นิสัยแตกต่างกันมากกกกกกก(ก ไก่ล้านตัว)พี่สึบากิน่ะเรียกว่าเป็นสารเอ็นโดรฟินก็ได้ร่าเริงตลอดเวลา!!แถมรักการตูนเป็นชีวิตจิตใจด้วยเลยได้งานพากย์การ์ตูนไปครองส่วนพี่อาสึซะค่อนข้างจะเป็นการเป็นงานคอยดุ ว่าพี่สึบากิที่ทำตัวเด็กเกินวัยไปเสมอและก็มีอาชีพเป็นนักพากย์การ์ตูนเช่นกัน
“....จี้จัง....กลับมาแล้วหรอ?”
“อ้ะ พี่หลุยส์กลับมาแล้วหรอคะ”กรี๊ดดดพี่หลุยส์กลับมาแล้ววว ฉันรีบวิ่งปรี่ไปกอดร่างสูงโปร่งแนบแน่น ฮิฮิ พี่หลุยส์เป็นพี่ชายถัดมาจากฝาแฝดสองคน ความจริงพี่หลุยส์เองก็เป็นเด็กที่แม่บุญธรรมเก็บมาเลี้ยงตอนนี้กำลังทำงานอยู่ที่ร้านเสริมสวยล่ะฉันน่ะติดพี่เขาอย่างจังเลยล่ะและดูเหมือนพี่หลุยส์เองติดฉันเหมือนกันนะ (ตกลงฉันอายุ25จริงๆหรือนี่=__=;)
“อืม ... จี้จัง...แล้ว ฟูโตะล่ะ?...”
“ถามถึงเด็กปากเสียคนนั้นอีกแล้วนะคะ สงสัยมีงานออกรายการทีวีคงกลับดึกละมั้งคะ”ฉันตอบพลางอ้อนพี่ชายสุดที่รักต่อไป
“อา....กลับดึก...งั้น....จี้จัง..ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ...”
“อา..ค่ะL”ฉันเบ้หน้าเชิงน้อยใจ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้เลยลูบหัวแล้วบอกกับฉันว่าคราวหน้าจะตัดผมสไตล์ใหม่ให้ฉันเลยยิ้มร่าแล้วตอบเซย์เยสไป(เอ๊ะ ตกลงฉันอายุเท่าไหร่กันแน่ล่ะ)
เอ...แล้วก็มีอีกหกคนที่เหลือฉันจะแนะนำคร่าวๆแล้วกัน พี่สึบารุเป็นนักกีฬาระดับประเทศที่ครอบครัวฉันภาคภูมิใจมากๆ ช่วงนี้พี่สึบารุเองก็ไม่ได้อยู่บ้านบ่อยเหมือนกันแฮะ อิโอริจริงๆแล้วน่าจะอายุเท่ากับฉันแต่ถ้านับตามปีนักษัตรก็ห่างกับฉันอยู่นิดนึงอืม ปกติ ฉันก็ไม่ได้เรียกพี่เพราะพวกเราตกลงว่าจะเรียกชื่อเล่นกันมากกว่า คนต่อมาก็น่าจะอายุพอๆกับฉันนะแต่ตอนนี้ออกไปจากบ้านเพื่อหาความเป็นตนเองอะไรทำนองนั้นเฮ้อยูสุเกะคุงไม่ไหวเอาซะเล้ย= =ถัดมานี่น่าจะเรียกว่าเด็กไม่มีสัมมาคารวะสุโค่ยยยยยย ห่างกับฉันตั้งสองปีเป็นถึงไอดอลระดับแถวหน้าแต่ปากกับการกระทำขัดกับหน้าตาโดยสิ้นเชิง!!!คนสุดท้ายคือเด็กน้อยวาตารุที่อยู่ชั้นประถม(แหงละไม่งั้นจะอินโนเซนต์ได้ขนาดนี้เรอะ)และทำให้ฉันมีความสุขมากเลยเวลากลับมาบ้าน
เฮ้อเหนื่อยนะพอเล่าเรื่องของครอบครัวตัวเองจบเนี่ยแถมกินหน้าไปตั้งสี่หน้าอ้ะ!!T^Tนางเอกอย่างฉันต้องเสียสละตั้งแต่ตอนแรกเลยหรอ ไม่น้า
RRRrrrrrRRRrrrrr
RRrrrrRRrrrRRRrr
“โมชิโมชิ(ฮัลโหล)”ใครกันนะโทรมา
/อ่า คุณอาซาฮินะ ฮิคาริใช่ไหมครับ?/
“ค่ะ ดิฉันเองไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ”ใช่ๆ โทรมาเรียกชื่อฉันซะเต็มยศ
/ผมเป็นตัวแทนผอ.จากรรที่คุณไปสมัครเป็นอาจารย์ไว้น่ะครับ/
“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ?”โฮ่ๆ จะมาบอกว่าฉันได้แผนกอาจารย์ฝ่ายวิทย์แล้วล่ะซี้
/ครับ คือว่าพรุ่งนี้เราจะมีคนมาแนะนำการเรียนการสอนให้..หรือเรียกง่ายๆว่าพี่เลี้ยงครูที่เข้ามาใหม่น่ะครับ/
“เอ๋ ต้องมีพี่เลี้ยงคอยคุมด้วยหรอคะ”อายุป่านนี้ยังต้องมีพี่เลี้ยง......เอ่อะ
/ครับ เค้าจะเป็นคนคอยจดบันทึกการสอนของคุณตลอดหนึ่งสัปดาห์แล้วส่งผลไปให้ฝ่ายวิชาการตรวจแล้ววิเคราะห์ว่าคุณสามารถทำงานนี้ได้ดีไหมน่ะครับเราเลยต้องขอนัดเวลาไว้ก่อน/
“ค่ะ แล้วพรุ่งนี้ดิฉันต้องไปกี่โมงหรอคะ?”พรุ่งนี้มันวันอาทิตย์นี่นา....กินวันหยุดฉันไปอีกวันแล้วน่ะสินะ
/หกโมงถึงเจ็ดโมงเป็นต้นไปครับ ถ้าให้ดีก็ช่วยเตรียมสมุดจดของที่พกไว้ทำงานบนโต๊ะของคุณมาด้วยนะครับเพื่อเราจะได้เริ่มงานวันอาทิตย์หน้าไปเลย/
“ค่ะ ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ”ฉันกดวางสายลงแล้วขึ้นไปเตรียมหนังสือการสอนสำหรับพรุ่งนี้แล้วก็.....คงต้องทวนพื้นฐานภาษาใหม่หมดเลยละมั้ง......
ว่าแต่....จะสอนภาษาไหนดีเนี่ยเรา.....อืม ภาษาอังกฤษแล้วกันพื้นฐานแห่งความง่ายสุดละ=___=
เฮ้อ....ให้ตายสิรอยขอบตาคล้ำมันขึ้นมาแล้วววว ผลพวงมาจากการอ่านหนังสือศึกษาภาษามาทั้งคืนสินะทั้งๆที่น่าจะไปขอความช่วยเหลือจากอิโอริแต่หมอนั่นดันไม่ว่างจนได้ทำให้ฉันมาซุยลุยเองหมดเลยด้วยความบ้าระห่ำของฉันเองเลยซัดอเมริกาโน่ไปห้าถ้วยไม่หลับให้มันรู้ไปเซ่
“เอ่อ..คุณฮิคาริครับ”
“คะ...คะ?”ลืมตัวจนได้อีกแล้วเรา- -;
“สบายดีนะครับ”ตัวแทนผอ.พูดจาห่วงใยฉันซึ่งมีสภาพไม่ต่างจากซอมบี้กระหายนอน(เปลี่ยนจากเลือดเป็นนอน)
“สบายดีมากเลยค่า พร้อมเต็มที่!(โกหกทั้งเพ)”
“ครับงั้นเดี๋ยวเชิญทางนี้ครับห้องอาจารย์ฝ่ายภาษาต่างประเทศอยู่ชั้นสามซ้ายสุดของตึกเลยนะครับผมขอตัวไปธุระซักครู่พี่เลี้ยงของคุณรออยู่แล้วล่ะครับ”
“ค่า” ฉันเดินไปกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นสามอย่างตื่นเต้น แหงเซะ ทำงานวันแรกใครเค้าก็ตื่นเต้นป็นธรรมดา-^-และฉันก็เพิ่งสังเกตุว่าประตูลิฟต์ทำด้วยแก้วใส= = นี่ถ้ามีคนกลัวความสูงจะทำยังไงฮะ!!!
“ซ้ายสุดห้องที่แปะว่าแผนกอาจาร์ยภาษามัธยมปลายสินะ!!”เอาล่ะก้าวขาเดินฉับๆไปให้ว่องไว
‘แผนกอาจาร์ยฝ่ายภาษามัธยมปลาย’
สูดหายใจเข้าลึกๆ ซูดดดดดดดดดดดดดด(เยอะไปล่ะ)ท่องนะโมไว้สามจบ อีกไม่นานฉันจะได้เจอกับพี่เลี้ยงแล้ว>< การทำงานและพิสูจน์ความเป็นครูจะเริ่มต้นเมื่อฉันเอามือขยับกลอนประตูไปทางขวาแบบสามร้อยหกสิบองศาแล้วดันเข้าไป อร๊ายยยยยยย
“ขออนุญาตค่า”
แอด.......
“คือว่าฉัน..จะมาเป็นครูแผนกภาษาคนใหม่น่ะคะ”
“อ้อ เธอสิน้าที่ฉันต้องมาเป็นพี่เลี้ยงน่ะ”เสียงผู้ชายหรอเนี่ยแหมฟังแล้วเสนาะหูดีจังหุหุ-.,-
“ค่ะ ฉัน อาซาฮินะ ฮิคาริ จะมาเป็นคุณครูภาษาอังกฤษชั่วคราวค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ!!!”ฉันโค้งตัวตามมารยาทพื้นฐานก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา..
“อื้ม ฉันด้วยนะ.... ฮิ..คาริ จัง...”เหยยยยย=[]=ไม่จริงอ่ะ บอกฉันทีว่าไม่เจ๊งงงงงงง
“ขะ คะ...คุณ.....ครู...ดี..โน่”กรี๊ดดดดดดดดด โลกกลมไปไหมค้าT^Tทำไมฉันต้องมาเจอกับ’เขา’คนนี้ด้วยอ้ะ
“อย่าเรียกฉันแบบนั้นเลยน่าฮิคาริไหนๆเธอก็สอบบรรจุเป็นครูเหมือนกันแล้วนี่นาว่าไหม?”ค่าTOT ฮิคาริเองก็คิดไม่ถึงว่าครูเองจะมาเป็นพี่เลี้ยงหนูฮือๆ
“คะ .. คะ แล้วคุณครู..เอ้ย เอ่อรุ่นพี่จะมาเป็นพี่เลี้ยงฉันหรอคะ?”
“อื้ม เห็นว่าเธอมาอยู่แค่สามเดือนเองนี่นะ มีอะไรฉันก็ต้องดูแลไปก่อน”ไม่ใช่รุ่นพี่หนูจะดีใจกว่านี้มากมาย มากมายจริงๆนะคะ
“คะ แล้ว...?”
“อ้อ ฉันยังไม่ได้อธิบายเรื่องการตรวจสอบผลประเมินการเป็นคุณครูระยะหนึ่งอาทิตย์นี่นา เอาเถอะมันก็ใช่ว่าจะยากนะรุ่นน้อง เพราะฉันจะคอยเข้าไปดูการสอนของเธอตลอดหนึ่งสัปดาห์เต็มพร้อมบันทึกผลการสอนว่าผ่านเกณฑ์หรือไม่? แล้วส่งให้ฝ่ายวิชาการกับฝ่ายปกครองตรวจสอบถ้าผ่านเธอก็จะสามารถเป็นครูประจำของที่นี่ได้เลย” เขา หรือรุ่นพี่อธิบายรายละเอียดให้ฉันฟังด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนเคย...ใช่...
ฉันกับเขาเคยพบกันมาก่อนแบบบังเอิญในฤดูหนาวสิบปีก่อน...แต่หลังจากนั้นฉันก็จำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างรู้แต่เพียงว่าฉันยังชอบเขาเสมอมา และเจ็บปวดเพราะเขามาตลอดโดยไม่มีสาเหตุมันน่าแปลกมาว่าไหมล่ะ?
แน่นอน!!ว่าการเจอครั้งนี้มันจะไม่มีผลกับฮิคาริสุดสวย(อ้วก)หรอก-^-เพราะฉันนั้นเปลี่ยนไปทั้งหน้ามือและเจ้ามือ(เฮ้ยไม่ใช่)หลังมือจากเด็กอายุ15ผู้ไร้เดียงสาในวันนั้นกลายเป็นผู้ใหญ่ไม่เต็ม25ซะแล้วอีกอย่างฉันก็ตั้งปณิธานไว้ว่าชาตินี้ฉันก็จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับผู้ชาย ไม่ใช่ฉันเป็นดี้ หรือเกลียดพี่ชาย แต่ฉันไม่ชอบที่ผู้ชายเอาเปรียบผู้หญิงเท่านั้นเอง!!!ต่อให้เคยเป็นคนที่ชอบฉันก็จะไม่สนใจขอขึ้นคานตลอดชาติ!!
“เฮ้ ฮิคาริ เธอโอเคนะ”
“โอเคสิยะ!!!ไม่โอเคก็ตายไปนานละ!!” ชะอุ๊ยยย=X= ลืมตัววววว
“ฮะ?..... นี่เธอขึ้นเสียงกับรุ่นพี่หรอเนี่ย- -‘”เปล่าน้าT^Tปากมันพาไป
“ปะ เปล่าค่า คือว่าฉันคิดว่ากำลังจะพูดกับเพื่อนที่เกลียดมากๆยังไงดีอ่ะคะ”แก้ตัวไม่ขึ้นจริงจัง
“เอ่อ งั้นไม่ต้องให้ฉันเป็นคู่ซ้อมก็ได้นะ ตกใจหมด”
“ขะ ขอโทษค่า”ฉันก้มหัวอีกรอบพลางทำหน้าจะร้องไห้ให้ได้แง ฉันไม่เคยคิดนี่หว่าว่ามันจะป็นแบบนี้อ้ะ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ได้ตั้งใจหนินาเอาเถอะ โต๊ะของเธอจะติดกับอาจาร์ยผู้หญิงอีกสองคนนะถ้ามีปัญหาอะไรบอกฉันก็แล้วกันเพราะฉันเองก็เป็นอาจาร์ยสอนภาษาอังกฤษเหมือนกับเธอนั่นแหละนะ”
“ค่ะ แล้วเริ่มงาน”
“พรุ่งนี้ตารางของเธอจะเป็นตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายอีกสองชม.ที่เหลือก็พักตามสบายฉันจะคอยดูให้แต่บางคาบอาจจะติดสอนน่ะ เอ้า นี่ตารางสอนของเธอ”รุ่นพี่ยื่นแผ่นกระดาษตารางสอนทั้งห้าวันมาให้ฉันที่ยังคงทำหน้าตาจะตายให้ได้U_U
ตารางการสอนของฉันถือว่าไม่หนักหนาสาหัสมากเท่าที่ดูก็สอนห้องวิทย์ ไปจนถึงศิลป์ภาษาแล้วก็เนื้อหาจะต้องสอน รู้สึกฉันจะสอนเป็นภาษาอังกฤษประเภทเนื้อเรื่องซะมากกว่าซึ่งรุ่นพี่ดีโน่ก็บอกให้ฉันไปเตรียมเรื่อง นิยายอะไรก็ได้ที่มีสาระมาสอนเด็กๆ พร้อมทั้งสอดแทรกคำศัพท์ที่ควรรู้ลงไปด้วย เพราะรุ่นพี่จะสอนไปทางแกรมม่ามากกว่าดังนั้นหน้าที่ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันจึงตกเป็นของฉันอย่างไม่ต้องสงสัย
“อาจาร์ยอีกสองคนที่เป็นผู้หญิงเขาสอนภาษาจีนกับฝรั่งเศสน่ะแต่กฏของโรงเรียนเราอาจาร์ยจะต้องนั่งแยกเป็นฝั่งชายกับหญิงเข้าใจนะ อ้อ แล้วก็บัตรเข้าทำงานของเธอไว้ฉันจะจัดการให้”
“เข้าใจแล้วค่ะขอบคุณมากนะคะ”ฉันพูดขอบคุณก่อนจะวางของบนโต๊ะทำงานแล้วจัดแบบลวกๆไปก่อนมาวันนี้แค่คงให้เจอพี่เลี้ยงแล้วรายละเอียดการทำงานมั้ง
“อืม.. งั้นไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฉันเองก็ต้องไปเตรียมการสอนเหมือนกัน”
“ค่ะ งั้นฉันกลับล่ะคะ”ฉันโค้งตัวอย่างสุภาพถ้าถอนสายบัวคงทำไปแล้วให้รุ่นพี่งามๆหนึ่งทีก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกมาจากห้อง
“ฮิคาริ...”แหน่ะ ยังมีอะไรติดค้างดิฉันมิทราบคะรุ่นพี่-*-
“คะ? รุ่นพี่”
“เธอ ..ลืมหมดแล้วสินะ”ลืม? ลืมอะไรแว๊?=__=ลืมเอาเก้าอี้เข้าโต๊ะทำงานหรอ(วอนโดนตบ)
“หะ หา.. ฉันไปลืมอะไรไว้หรอคะ?”ใสซื่อไว้ก่อนเป็นยอดดี ‘ ‘
“ฤดูหนาวเมื่อสิบปีก่อนเธอหนีฉันไปทำไมฮิคาริ?” ฮะ ห๊า!!!=[]= หนี ? หนีไปไหนค้า
“ฮะ? ฉันจำไม่เห็นได้เลยนะคะรุ่นพี่ อีกอย่างเรื่องของพวกเรามันควรจะตัดสัมพันธ์ตั้งนานแล้วละค่ะ”ฉันพูดอย่างเย็นชาแบบชาเย็นให้คนตรงหน้าปวดใจแปลบๆในอก แม้ว่าจะรู้สึกผิดเต็มๆก็เถอะนะ
“นั่นสินะ... “
“งั้นฉันกลับบ้านแล้วนะคะรุ่นพี่ หวังว่าพรุ่งนี้เราจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันนะคะ”โอ๊ย นางเอ๊กนางเอกนะคะเนี่ย ดิฉัน
ฉันเดินก้าวผ่านคนตัวสูงกว่า แม้ว่าฉันจะมองเห็นดวงตาสีสวยที่ฉันเคยหลงใหลเมื่อก่อนที่กำลังแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างซึ่งๆหน้าแต่เมื่อฉันแน่ใจจะทำแบบนี้ มันก็คงดีที่สุดแล้วล่ะนะอย่างน้อยเราก็เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้นี่นาJ
“ฉันอาจจะเป็นรุ่นพี่ให้เธอได้”เห็นม้า ง่ายจิ๊บๆ
“เป็นรุ่นพี่ในนาม แต่การกระทำของฉันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้นะ^^”
“หะ หา=[]=!!!ว่าไงนะคะรุ่นพี่!!!!”กรี๊ดดดดด วิบัติโลกแตกอะไรค้าพี่น้อง
“หมายความว่าถึงเธอจะบอกให้ฉันหยุดแต่ฉันจะก้าวเข้าไปตรงนี้ไง”รุ่นพี่ยิ้มแล้วชี้นิ้วตรงที่อกข้างซ้ายของฉันพร้อมกับพูดออกมาอย่างอารมรณ์ดีสุดซึ้งT^Tโถ หนูว่าเราเข้าใจต่อกันดีแล้วนะคะทำไมเป็นแบบนี้ไปด้ายยยยยยยย ฮิคาริรับไม่ได้เจ้าค่าเอ้ย
“ไม่มีวันค่ะ!!! ยังไงฉันก็สาบานกับตัวเองว่าจะเป็นเพื่อนแท้ของคานทองตลอดไป!”ใช่สัญญาเพื่อนรักกับมันเลยนะรุ่นพี่กล้าดียังไงมาตัดความเป็นเพื่อนของฉันกับคานทองจังห๊ะ- -+
“งั้นก็ลองดูก็แล้วกันนะรุ่นน้อง~ยังไงเราก็เจอกันทุกวันแล้วเธอจะไม่เปลี่ยนใจได้ยังไงล่ะจริงไหม?”กรี๊ดด ลาออกค่ะลาออกสถานเดียววววว อย่าเอาหน้าเข้ามาใกล้ช้านนนนนน
“ฉันน่ะ...คิดถึงดวงตาของเธอมากเลยนะ”
ฉันรีบสะบัดหน้าออกจากดวงตาที่คอยสะกดให้ฉันจ้องไม่วางตาแล้วรีบเดินไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฮึ่ย วันนี้ฉันควรต้องไปทำบุญสิท่ามันถึงได้อัปโยคแบบนี้ เจอคนที่ไม่คาดคิด และไม่อยากเจอแถมฉันจะต้องโดนรุกทั้งเนิ่นๆแบบนี้เลยเนี่ยนะไม่จริงงง ฉันไม่ยอมรับหรอก !!!กลับไปต้องไปวางแผนรับมือซะแล้ว!!
ฉันน่ะ....คิดถึงดวงตาของเธอมากเลยนะ
ทำไมถึงหนีฉันไปล่ะฮิคาริ?
ให้ตายเถอะคำพูดที่ชวนให้รู้สึกเห็นใจแบบนั้น มันเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ฉันไม่ควรจะกลับไปอีกแล้ว ฉันจะไม่สงสารอีกต่อไปแล้ว
เพราะว่า.......
ฉันลืมไปแล้วว่าเคยทิ้งเขาตอนไหนน่ะ=_=;
END
DINO
‘ฉันน่ะ......คิดถึงดวงตาของเธอมากเลยนะ’
Talk with writer 02/11/12
ว่าจะให้wordซัก12แผ่นไปมาๆดันเป็น17แผ่นซะงั้นLOL
Chapterแรกอย่าเพิ่งตกใจกับความบ้าบอของนางเอกนะคะชีมีให้
เซอร์ไพรส์อีกหลายตอนแน่นอนคะ_ _”ส่วนพระเอกก็คงเพิ่มระดับดีกรี
ความกวนบาทาไปเรื่อยๆให้นางเอกประสาทเล่นๆอย่างเฮฮา
ช่วงนี้ไรเตอร์เองก็เปิดเทอมแล้วมีการบ้านหนักหนาสาหัสบ้างแต่ก็
จะพยายามมาอัพนะคะนะคะ
เม้นกันด้วยนะคะนะคะ
เลิฟยูวว
ความคิดเห็น