between us.. ระหว่างเรา kyuhyuk ft.donghae, sungmin

ลำดับตอนที่ #9 : between us - 7 { the end }

 




Between us ....ระหว่างเรา

ดีแล้วหรอที่จะเป็นมากกว่าเพื่อนกัน?

            'กลับมาแล้วครับ'

            'อ้าว มาทันข้าวเย็นนะวันนี้อีฮยอกแจ' คนเป็นแม่ที่ทำกับข้าวในครัวโผล่หน้ามาต้อนรับลูกชายคนเล็กของบ้าน

            'วันนี้ไม่ได้เล่นวอลเลย์ เพื่อนก็ทำงานกีฬาสีกันด้วยเลยกลับเร็ว' พูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆพร้อมเดินไปกอดเอวผู้เป็นแม่จากด้านหลังอย่างออดอ้อน ซึ่งไม่ใช่นิสัยของอีฮยอกแจสักนิด

แต่ตอนนี้เขากำลังต้องการที่พึ่ง ต้องการใครสักคนที่ช่วยเขาแก้ไขปัญหาความสัมพันธ์อันวุ่นวายนี้ให้จบสักที

            'เป็นอะไรละเนี่ย ทำอย่างกันคนอกหัก' หันมาถามและเขกหัวลูกชายอย่างเอ็นดู

            'โห ลูกชายแม่ไม่อกหักหรอก ออกจะป๊อปปูล่าจนหน้าปวดหัวขนาดนี้ เฮ้อ... ' เขายอมเป็นคนอกหักอย่างที่แม่ว่า ดีกว่าต้องมานั่งปวดหัวไม่รู้จะจัดการปัญหายังไงดี

            'มีปัญหาอะไรหรือเปล่า สีหน้าแกดูไม่ดีมาหลายวันแล้วนะ' ละจากการทำอาหารตรงหน้ามามองหน้าลูกชายตัวแสบที่ท่าทางหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด

            'ก็....... แม่ ถ้ามีเพื่อนสนิทมากๆมาชอบ แม่จะทำไง?'

            'มันก็อยู่ที่ว่าแกชอบเขาหรือเปล่าไง ถ้าใจตรงกันก็คบกันไป ไม่เห็นยากเลย'

            'มันไม่ใช่แค่นั้นอ่ะดิ.. คือสมมติแม่ก็รักเขา แต่ว่าการรักกันของแม่และคนๆนั้นมันทำให้หลายๆคนต้องเจ็บปวดอ่ะ'

            'ใครล่ะคนที่เจ็บปวดน่ะ?'

            'เพื่อนอ่ะ... เพื่อนที่เรารักมากๆด้วย' สายตาที่หมองลงทำให้คนเป็นแม่ต้องยกมือขึ้นลูบหัวเบาๆอย่างปลอบใจ

ความรักที่ว่าละเอียดอ่อน.... ยิ่งยากจะเข้าใจเมื่อมี ‘'มิตรภาพ’’ มาเกี่ยวข้อง

           
            'เพื่อนกันให้กันได้ทุกอย่างจริงๆหรอแม่?' คนถูกถามส่ายหน้า

            'ต่อให้เป็นคนดีแค่ไหน ก็ไม่มีใครอยากเสียสละคนที่ตัวเองรักให้คนอื่นหรอก แต่ถ้ามันทำให้คนที่รักมีความสุขและเขาทำใจยอมรับได้แล้ว เรื่องทุกอย่างก็จะผ่านไปเองแหละ'

            'แต่พอคบกันเราจะมีความสุขหรอแม่? เรา... จะไม่รู้สึกอะไรหรอ?'

            'อันนี้แม่ก็ไม่รู้นะ ไม่เคยเจอ ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแต่ถามแบบนี้... แกกำลังมีความรักใช่มั้ย!?' เปลี่ยนจากบทคุณแม่ผู้ให้คำปรึกษามาเป็นคุณแม่ที่คาดคั้นเอาคำตอบจากลูกชายตัวแสบ

            'เห้ยๆ อะไรเนี่ย แค่มาปรึกษานี่จะล้วงความลับกันหรอ ไม่เอาไม่พูดด้วยละไปนอนดีกว่า'

            รีบหนีออกมาจากอาณาเขตห้องครัวเพื่อหลีกเลี่ยงการซักหาคำตอบจากแม่ ไม่ใช่ว่าฮยอกแจอยากจะปิดบังคนที่บ้าน แต่ขอแค่ให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้หน่อยเขาจะบอกที่บ้านคนแรกเลย!

♬ ~날 사랑에 눈뜨게 했고

이런 감정이 있다는 걸

나도 이럴 수 있다는 걸~♬

            'ว่าไงอีซองมิน' กรอกเสียงรับสายเพื่อนรักที่โทรมาขัดจังหวะการอาบน้ำของฮยอกแจอีกแล้ว

            'แหม วันนี้เสียงมึงไม่ดราม่าสงสัยเพราะคนที่เดินไปส่งขึ้นรถไฟเมื่อตอนเย็นหรือเปล่านะ' 

            'รู้ได้ไงว่าใครเดินมาส่งกู'  ฮยอกแจจำได้ว่าตอนที่เดินมากับ... เอ่อคยูฮยอนก็ไม่มีกลุ่มเพื่อนอยู่หนิแล้วซองมินมันรู้ได้ไงวะ

            'เพื่อนสุดที่รักมึงไง'

            'ใครวะ?'

            'คิมจุนซู'

                        จุนซูเห็นว่าคยูฮยอนเดินไปส่งฮยอกแจ!!!!!! ....

            'มันคิดว่ามึงสองคนคบกันแล้วด้วยแหละ กูบอกไปแล้วว่ายังไม่ได้คบแต่อนาคตไม่แน่'

            'พ่อง! มึงพูดงั้นได้ไงซองมิน จุนซูมันเสียใจแน่ๆทำไงดีอ่ะ กูไม่ควรให้มันเดินไปส่งเลย โอ้ยโอ้ย' ยกมือกุมขมับอย่างคิดไม่ตกกับเรื่องที่พึ่งรับรู้  

            'มึงคิดถึงคนอื่นมากไปละไอเอ๋อ ถึงจุนซูมันจะเสียใจแต่มันก็ควรจะยอมรับนะว่ามึงกับคยูฮยอนรักกัน ถ้ามึงสองคนจะคบกันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก'  ซองมินชักจะเบื่อความซื่อบื้อของเพื่อนร่างบางของเขาแล้ว

            'ให้กูคบกันกูก็ยังทำใจไม่ได้ว่ะ ไม่ใช่แค่จุนซู.... แต่ทงเฮล่ะทุกวันนี้มันยังไม่มองหน้ากูเลยนะ'

            'โอเค กูเข้าใจถ้ามึงจะยังไม่คบกัน แต่กูว่าการที่มึงจะทำตัวห่างกับคยูฮยอนเพื่อให้สองคนนั้นไม่เจ็บปวดมันไม่ใจร้ายกับคยูฮยอนเกินไปหน่อยหรอวะ? คิดถึงคนที่มึงรักและรักมึงบ้างก็ดีนะไอเอ๋อ'

นั่นสินะ... ทุกวันนี้คยูฮยอนมันก็เครียดไม่แพ้กัน แต่มันก็ยังพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม หรือฮยอกแจจะแคร์จุนซูกับทงเฮมากกว่า 'คนที่รัก' จริงๆอย่างคยูฮยอนเหมือนที่ซองมินบอกกันนะ

คุยกับซองมินต่อสักพักก่อนที่จะวางสายไป ร่างบางตัดสินใจเปิดคอมฯเมื่อคิดได้ว่าควรทำอะไร เขาควรจะทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว

Sungmin  LEE :: said

:: ไอเชี่ย ไหนบอกจะไปอาบน้ำไงมึงออนเอ็มทำห่าไร?

HJ_______ :: said

       :: มึงก็เหมือนกันแหละ

            คนที่ฮยอกแจอยากจะคุยด้วยไม่ใช่อีซองมินหรอก แต่เป็น  LEE ของซองมินต่างหาก

HJ_______ :: said

            :: ทงเฮ....

            อ่า... การเริ่มคุยกันครั้งนี้ฮยอกแจรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนคุยกันครั้งแรกซะอีก ในหัวมันตีกันไปหมดทั้งคำพูดตอนทงเฮตอบกลับมา และถ้าทงเฮไม่ตอบจะทำยังไงดี โทรไปคุยก็ยังไม่กล้าพอ แต่ทุกอย่างก็หยุดนิ่งเหมือนถูก stop ไว้เมื่อ...

donghae861015 :: said

       :: ...........

HJ_______ :: said

            :: สบายดีป่าววะ?

            โคตรจะเป็นประโยคสิ้นคิด! เจอหน้ากันทุกวันถึงแม้จะไม่ได้คุยแต่ฮยอกแจก็เห็นสภาพทงเฮว่าเป็นยังไงในแต่ละวัน แต่จุดนี้ฮยอกแจคิดประโยคสนทนากับเพื่อนคนนี้ไม่ออกจริงๆ

donghae861015 :: said

            :: สบายดี -_-

HJ_______ :: said

            :: -_- <<< ใช้อีโมนี้ทำไม?

donghae861015 :: said

            :: ก็ไม่มีอะไรหนิ

HJ_______ :: said

            :: กูถามอะไรมึงอย่างได้มั้ย?

donghae861015 :: said

            :: ว่า?

HJ_______ :: said

            :: เดี๋ยวกูโทรไปหา ห้ามปิดเครื่องหนี ห้ามไม่รับสายนะมึง!

'กูดีใจนะที่มึงรับสายกู'

'ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูจะไม่รับสายมึงหนิ' ทงเฮพูดเสียงเรียบ

'แล้วมีเหตุผลอะไรที่ไม่พูดกับกูมั้ย?' เริ่มเข้าเรื่องที่ต้องการจะเคลียร์ ถ้าซองมินรู้ว่าเขาใจกล้าโทรมาคุยกับทงเฮมันต้องอึ้งแน่ๆ

'..........' ความเงียบคือสิ่งที่ทงเฮเลือกจะทำ

'เกลียดกูหรอ? เมื่อไหร่เราจะกลับมาเล่นกันได้เหมือนเดิม?'

'นี่ก็คุยกันเหมือนเดิมแล้วไง แล้วกูก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเกลียดมึง'

'พรุ่งนี้ถ้ากูทักมึง.... '

'ถ้ามึงกล้าทักกูก็กล้าคุย' เอ่ยตัดประโยคก่อนที่ฮยอกแจจะพูดจบ

'เตรียมตัวไว้นะมึง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า' เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดเรื่องที่ฮยอกแจหัวเราะจากใจ

'นับหรือเปล่าว่าไม่ได้คุยกันมากี่วันแล้ว' ร่างบางขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำถามจากทงเฮ ใครจะไปนั่งนับวันเวลากันล่ะ ฮยอกแจไม่ใช่คนละเอียดอ่อนขนาดนั้นหนิ

'25 วันที่มึงกับกูไม่ได้คุยกันเลย' แต่ทงเฮนับสินะ.........

'นานเนอะ' ถ้านี่เป็นการคุยกันต่อหน้า ทงเฮคงจะเห็นว่าฮยอกแจกำลังยิ้ม คิดไม่ผิดที่กล้าทักเอ็มมันไป

Sungmin  LEE :: said

          :: เห้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย มึงคุยกับทงเฮแล้วหรอ?

            ทงเฮมันคงบอกซองมินแล้วสินะ เร็วตลอดอ่ะเรื่องแบบนี้... อีซองมิน

HJ_______ :: said

            :: ทำไม? หึงหรอ?

            :: 55555555555555555555555555555

Sungmin  LEE :: said

            :: หึงพ่องดิสัดดดดดด

            ตลอดอ่ะเขินแล้วหยาบคายตลอด ~

HJ_______ :: said

            :: ชื่อเอ็มนี่ใช้นานแล้วเนอะ ไม่คิดเปลี่ยนหรอมึง?

            :: 5555555555555555555555555555555555

Sungmin  LEE :: said

            :: แหม พอเคลียร์ปัญหาได้นี่แกล้งกูเลยนะ! กูจะฟ้องไอหนูหลุมว่ามึงคุยโทรศัพท์กับทงเฮตั้งนาน

HJ_______ :: said

            :: กูกับมันยังไม่ได้คบกันสักหน่อย

Sungmin  LEE :: said

            :: แล้วเมื่อไหร่จะคบกันล่ะ?

HJ_______ :: said

:: ก็รอวันที่มึงกล้าสารภาพรักกับอีทงเฮอ่ะ คิ_______คิ

เรื่องที่ซองมินแอบชอบทงเฮนี่เป็นความลับระดับชาติที่ไม่มีใครรู้นอกจากซองมินและฮยอกแจ ตอนทงเฮบอกกับซองมินเรื่องที่แอบชอบเขา ฮยอกแจก็รู้ว่าซองมินเจ็บปวดเหมือนกันแต่เลือกจะไม่แสดงออก

            เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใสมากๆสำหรับฮยอกแจ ทั้งได้กลับมาคุยกับทงเฮเหมือนเดิมและยังเป็นวันที่พวกเขาจะได้กินของฟรีอีกต่างหาก งานเลี้ยงวันเกิดคยูฮยอนแต่เจ้าของงานยังไม่มาเลยเถอะ

            'เดี๋ยวมันก็มาแล้ว ไม่ต้องชะเง้อคอแทบเคล็ดขนาดนั้นก็ได้' เสียงแซวของทงเฮที่นั่งข้างกันทำให้ฮยอกแจหันมาแยกเขี้ยวใส่ กลับมาคุยกันวันแรกก็แกล้งเขาซะแล้ว

            'กูไม่ได้มองหาคยูฮยอนซะหน่อย'

            'หรอ~ กูก็ยังไม่ได้พูดชื่อมันเลยนะ'

เลว! อีทงเฮเลวอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว

            หันหน้าหนีสายตาหยอกล้อของทงเฮก็เจอคยูฮยอนที่เดินมาพร้อมหน้าซีดๆ ซองมินบอกกับเขาว่าคยูฮยอนไม่สบายเป็นไข้หวัดใหญ่ ซึ่งฮยอกแจก็คิดว่าคยูฮยอนน่าจะนอนพักผ่อนอยู่บ้านมากกว่าจะออกมาเดินห้างตากแอร์แบบนี้

ไม่หายแล้วมาทำไมนะ!!!

            'ยังไม่หายแล้วมาทำไม?' หันไปถามคนป่วยที่นั่งลงข้างๆ

            'ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว'

            'หน้าซีดขนาดนี้บอกไม่เป็นไร มึงต้องแอดมิดเข้าไอซียูก่อนสินะถึงเรียกว่าเป็นอะไร'

            'ไม่เชื่อจับดูตัวกูไม่ได้ร้อนมากแล้ว'  ไม่พูดเปล่าแต่ยังดึงมือบางขึ้นไปวัดอุณหภูมิตรงหน้าผากตัวเองด้วย ตาคมที่มองเข้ามาในดวงตาของเขาทำให้ฮยอกแจหน้าแดงได้อย่างง่ายดาย

ใกล้เกินไปแล้วคยูฮยอน....

            ฮยอกแจที่ยังอึ้งไม่ทันดึงมือออกก็ได้แต่เออออไปตามเรื่องไม่กล้าว่าอะไรอีก แค่วัดอุณหภูมิกันเมื่อกี้เพื่อนในกลุ่มหันมามองกันเป็นตาเดียวแล้ว

            'แหมะ เดี๋ยวค่อยวัดไข้กันตอนอยู่สองต่อสองก็ได้นะ ตอนนี้พวกกูหิวมากครับเจ้าของงานกรุณาเลือกร้านด้วย' อีจุนอดจะเอ่ยแซวไม่ได้

 คยูฮยอนยิ้มนิดๆแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือบางจากการจับกุมแม้ฮยอกแจจะพยายามดึงขนาดไหนก็ตาม ร่างสูงดึงอีกคนให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าไปที่ร้านบุฟเฟ่ต์ที่จองกันไว้โดยมีคนอื่นๆเดินตาม

'มึง.... โอเคมั้ย?'  ซองมินที่เดินรั้งท้ายหันมาถามทงเฮที่เดินอยู่ข้างกาย

'ยิ่งกว่าโอเค 555555'  อดจะหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของซองมิน

ทีอย่างนี้มาหัวเราะ อาทิตย์ก่อนยังทำเป็นบึ้งตึงอยู่เลยนี่หว่า

'กูอาจจะยังตัดใจจากฮยอกแจไม่ได้แต่กูเคลียร์กับคยูฮยอนเรียบร้อย ไม่ต้องกังวลแล้ว' ขยี้เส้นผมนุ่มของอีกคนอย่างหมันเขี้ยวแล้วเดินตามคนอื่นๆเข้าร้านไป

การกินฉลองวันเกิดของคนที่พึ่งฟื้นไข้ได้ไม่นานผ่านไปได้ด้วยดี ก่อนกลับก็เดินซื้อของกันสักพักแต่สิ่งที่ดึงดูดทุกคนได้นานก็คือร้านโดนัทที่เปิดใหม่ในห้างนี้ ฮยอกแจที่ยังอิ่มท้องตึงกับบุฟเฟ่ต์มื้อใหญ่เลือกจะยืนรอหน้าร้าน

'แพงชิบ!' เสียงสบถเบาๆของซองมินทำให้คยูฮยอนยิ้มขำ

'ซื้อตั้งสามชิ้น แบ่งให้กูชิ้นนึงสิเพื่อนรัก' เมื่อเห็นราคาที่แพงหู่ฉี่จนไม่กล้าซื้อกินก็หันไปอ้อนกับเพื่อนสนิทที่ซื้อไปตั้งสามชิ้น

'อะไรนี่กูซื้อฝากแม่' ผลักหัวอีกคนเบาๆก่อนจะเดินไปคิดตังค์

จุดแยกย้ายของทุกคนในกลุ่มก็คือสถานีรถไฟ้ใต้ดินใกล้ห้างฯ ฮยอกแจที่ยืนมองแสงไฟตามห้างต้อนรับเทศกาลวาเลนไทน์สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเป็นคยูฮยอนก็เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

'ฝากถือหน่อย' ถุงโดนัทร้านดังที่ยื่นมาตรงหน้ายิ่งทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วเข้าไปอีก

'เดี๋ยวก็แยกกันแล้ว มึงก็ไปฝากซองมินสิ' โบ้ยไปให้ร่างอวบที่เดินไปซื้อน้ำกับทงเฮเพราะยังไงสองคนนี้ก็ต้องกลับด้วยกัน

'ไม่เอา จะฝากมึงถือๆไปเหอะหน่า' ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ยังรับมาถือไว้

'ฮยอกแจวันนี้กูกลับทางเดียวกับมึงนะ' เป็นกีกวังกับอีจุนที่เดินไปแลกตั๋วรถไฟเดินเข้ามาบอก ซึ่งทงเฮและซองมินที่ถือน้ำเข้ามาสมทบ พอซองมินเห็นถุงโดนัทอยู่ในมือฮยอกแจก็หันไปสบตาคยูฮยอนทันที ร่างสูงก็ยักคิ้วพร้อมเดินมากอดคอซองมิน

'แยกกันเลยแล้วกัน พวกกูกลับละ'  หันไปบอกทุกคนและเตะก้นฮยอกแจส่งท้ายก่อนเดินแยกไปขึ้นแท๊กซี่กับซองมิน

'เห้ย!! โดนัทมึงอ่ะคยูฮยอน!!' คนที่โดนทำร้ายร่างกายพึ่งนึกขึ้นได้ว่าอีกคนฝากโดนัทไว้แต่อีกคนก็ไม่ได้หันมาสนใจ

'มันฝากมึงไว้หรอ?'  ทงเฮหันมาถาม ฮยอกแจพยักหน้ารับ

'งั้นก็เอากลับไปกินเถอะ  ดันหลังอีกคนให้เข้าไปในสถานนีรถไฟ

'ไหนบอกจะเอาไปให้แม่ไง?' ซองมินถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียนเมื่ออยู่ด้วยกันสองคน

‘ก็นั่นไง... แม่’ ยักคิ้วให้ซองมินก่อนจะหันไปเรียกแท๊กซี่เพื่อกลับบ้าน

ซื้อโดนัทให้แม่.... ทูนหัวไง

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด (เสียงข้อความ)

To. hyukjae

โดนัทที่คยูฮยอนฝากมึงอ่ะ กินไปเลยนะ

มันทำซึนไปงั้นแหละ จริงๆมันซื้อให้เป็นของขวัญวาเลนไทน์ล่วงหน้าให้มึง

กินเผื่อกูด้วยนะ!

                                                            From. sungmin

HJ_______ :: said

:: โดนัทมึงกูกินหมดแล้วนะ

:: โทษกูไม่ได้นะ! มึงลืมไว้เอง

Cho Kyuhyun :: said

:: ใครให้มึงกินห๊ะ กูฝากไว้ไง

HJ_______ :: said

:: ก็มึงลืมไว้อ่ะ กูไม่ซื้อใช้นะแม่งแพง ;P

Cho Kyuhyun :: said

:: เออ 5555555555555555555555

ไม่ได้คบกัน... แต่ก็แสดงออกว่ารักกันได้นี่ J

ช่วงเวลาที่นักเรียนทุกคนเกลียดกันมากที่สุดก็คงหนีไม่พ้น ‘การสอบ’ ซึ่งก็หนีไม่พ้นอีฮยอกแจ นักเรียนที่มองภายนอกดูเป็นเด็กเรียบร้อย ตั้งใจเรียน แต่แฝงความขี้เกียจไว้เต็มกำลัง พอถึงเวลาสอบเลยต้องมานั่งเครียดแบบนี้

'ว่าไงมึง? เตรียมตังค์ค่าซ่อมเลยดีกว่ามั้ย? สอบย่อยครั้งที่ผ่านมาได้เท่าไหร่นะ? ไม่ถึงครึ่งหนิ 555555555 ' คำพูดชวนหงุดหงิดนี้ก็หนีไม่พ้น

โจวคยูฮยอน.... ไอเลว!!!!!!!!!!!!!! มึงชอบกูจริงหรอ? คนชอบกันคนรักกันเขามีแต่ใหกำลังใจ ไอนี่แม่งแช่งให้สอบตกซะงั้นอ่ะ

'กูฟิตแล้วเหอะ ในสมองนี่เต็มไปด้วยคำศัพท์มากมาย' วันนี้วิชาที่สอบคือภาษาอังกฤษ... วิชาที่ฮยอกแจโคตรเกลียด

มีคนเคยบอกว่าถ้าคนไหนเก่งเลขคนนั้นจะไม่เก่งอังกฤษ แต่ถ้าคนไหนเก่งอังกฤษคนนั้นจะไม่เก่งเลข... แล้วทำไมฮยอกแจไม่เก่งทั้งสองอย่าง พระเจ้าใจร้าย.....................

 'เมื่อวานกูเห็นมึงเล่นเฟสตั้งแต่เช้ายันเย็น'  ตบหัวอีกคนอย่างหมันไส้ ฮยอกแจได้แต่ฮึดฮัดในใจไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคยูฮยอนมากเดี๋ยวความรู้ที่มีจะหายไปหมด

'ซึงฮยอนสอบห้องไหน? เราสอบห้องนี้แหละ' เสียงซองมินที่พึ่งเดินมาหน้าห้องสอบพร้อมชเวซึงฮยอนเพื่อนร่วมชั้นปีอีกคน

'ห้องข้างๆอ่ะ ซองมินอ่านหนังสือกับเพื่อนละกัน เดี๋ยวสอบเสร็จเรารอหน้าห้องจะได้กลับพร้อมกัน'  ซองมินยิ้มรับก่อนจะเดินมาหาร่างบางและคยูฮยอนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว

'ไหงมาด้วยกันได้วะ?' ฮยอกแจอดจะสงสัยไม่ได้ เพราะไม่ค่อยได้เห็นสองคนนี้คุยกันสักเท่าไหร่จะมีก็แต่บางทีซองมินชมซึงฮยอนเรื่องหน้าตาและเล่นกีฬาดี... ไม่รู้ว่าถึงขั้นเดินมาส่งและรอกลับพร้อมกัน

'คนเป็นแฟนกันจะเดินมาด้วยกันก็ไม่เห็นแปลก'

'ห๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

'จะเสียงดังทำเชี่ยไรเนี่ยไอเอ๋อ มันน่าตกใจขนาดนั้นเลย'

มันจะไม่น่าตกใจเลยถ้าซองมินไม่ได้ชอบทงเฮ...... ก็ซองมินชอบทงเฮอยู่แล้วจะไปคบกับซึงฮยอนได้ยังไง?..........

'ก็มึง... มึงชอบ... มึงชอบซึงฮยอนหรอ?'

'ตอนนี้ยัง... แต่คบกันไปกูก็รักเขาเองแหละ'

'แต่...'

'หนูหลุม จัดการไอเอ๋อของมึงดิ้กูจะอ่านหนังสือแล้ว' เมื่อเห็นว่าฮยอกแจยังตั้งคำถามเลยหันไปขอความช่วยเหลือจากคยูฮยอนที่นั่งเงียบอยู่ข้างกาย

'กูดีใจนะที่มึงได้คบกับคนที่รักมึง แต่กูก็อยากให้มึงแน่ใจด้วยว่ามึงรักเขาหรือจะรักเขาได้ ไม่อย่างนั้นคนที่เจ็บปวดที่สุดก็คือซึงฮยอนนะซองมิน' พูดจบก็หันไปสนใจคำศัพท์ในมือต่อ

ฮยอกแจรู้ว่าซองมินยังตัดใจจากทงเฮไม่ได้ และการที่คบซึงฮยอนก็คงหวังว่าจะช่วยให้ลบภาพทงเฮออกไปได้บ้าง ซึ่งฮยอกแจก็หวังให้เป็นเช่นนั้น...

'มึงๆ tense นี้แม่งเรียงไงวะ?'

'หนูหลุม adj. ต้องอยู่หลังไรวะ?'

'ซองมินคำนี้แปลว่าไรวะ?'

'ทงเฮ adv. นี่ขยาย v. ใช่ป่ะวะ?'

หลายหลายคำถามที่หลุดออกมาจากปากร่างบางที่เรียกได้ว่ากำลังรนอย่างมากลืมเรื่องของซองมินไปเสียสนิท ฮยอกแจทำคะแนนสอบย่อยได้โคตรแย่! ก็ต้องมาทุ่มเทให้การสอบกลางภาคนี่แหละ จนอาจารย์ที่คุมห้องสอบเปิดประตูให้เข้าห้องสอบได้ทุกคนเลยทยอยเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า

'เต็มที่นะพวกมึง' คยูฮยอนบอกกับเพื่อนในกลุ่มทุกคนพร้อมไล่จับมือทีละคนจนมาถึงร่างบางที่ยังคงมีสีหน้าไม่มั่นใจ

'ไฟท์ติ้ง'  พูดเสียงเข้มก่อนจะยื่นมือไป มือบางยื่นมาจับและถ้าไม่ได้คิดไปเองก็รู้สึกได้ว่าฝ่ามือใหญ่ของอีกคนบีบกระชับมือเขาเอาไว้

อ่า.... กำลังใจก่อนสอบของอีฮยอกแจ

สองชั่วโมงผ่านไป..............

'โอ้ยยยยยยยยยยย เควี่ยมากอ่ะมึง!!!!!!!! กูแปลศัพท์ไม่ออกเยอะมากๆ พาร์ทเขียนข้างหลังก็ทำไม่ทันชีวิตกูบิวตี้ฟูลเวิลด์มาก อาจารย์กินหัวกูแน่'  ฮยอกแจโอดครวญหลังจากก้าวพ้นห้องสอบ

'เอาหน่า~ กูบอกแล้วว่าตกก็แค่ลงซ่อมไม่ยาก' ตบบ่าอีกคนเหมือนจะปลอบใจ ร่างบางหันมาแยกเขี้ยวใส่คยูฮยอน

'ไม่เอาหรอกสอบปลายภาคกูจะทำให้เต็มที่กว่านี้อีก'

วิชานี้ฮยอกแจอยากเรียนแค่ครั้งเดียว เพราะต่อให้เรียนอีกรอบเขาก็คงไม่ฉลาดขึ้น

'ว่าแต่วิชานี้มึงนั่งนานมากอ่ะ เป็นครั้งแรกที่เห็นมึงนั่งเต็มเวลา'  เพราะคยูฮยอนเป็นคนเรียนเก่ง ใช้เวลาในการทำข้อสอบในแต่ละวิชาไม่นานก็เสร็จ คยูฮยอนยักไหล่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาทำเสร็จตั้งแต่ชั่วโมงแรกแล้ว

แต่ใครจะไปบอกกันล่ะว่าเขานั่งรอออกจากห้องสอบพร้อมอีฮยอกแจ....

วันนี้พวกเขานัดกันไปเล่นโบว์ลิ่งหลังสอบเสร็จเพื่อนเป็นการผ่อนคลายหลังสอบเสร็จ ที่สำคัญเป็นการเปิดตัวชเวซึงฮยอนในฐานะแฟนของซองมินอย่างเป็นทางการในกลุ่มเพื่อนด้วย สมาชิกในการมาเที่ยวครั้งนี้จึงเพิ่มซึงฮยอนเข้ามาอีกคน

'ซองมิน ไปซื้อน้ำเป็นเพื่อนหน่อย' ทงเฮหันไปชวนร่างอวบที่นั่งอยู่ข้างๆซึงฮยอนระหว่างกินข้าว

'อือๆ'  พยักหน้ารับก่อนจะโดนอีกคนล็อกคอแล้วลากออกไป ฮยอกแจมองตามก็ได้แต่หัวเราะในลำคอ

โดนไอทงเฮล็อกคอทีหน้าแม่งแดงชิบ แต่เดินจับมือกับแฟนตัวเองนี่หน้าไม่ได้มีความสุขเลยเหอะอีซองมิน...

แต่ยังไงนี่ก็คือชีวิตของซองมิน เพื่อนอย่างเขาก็มีสิทธิ์แค่อยู่ข้างๆและให้คำปรึกษาเมื่อเจ้าตัวเขาต้องการ แม้ว่าซึงฮยอนอาจจะไม่ใช่คนที่ซองมินรักจนหมดหัวใจแต่เขาก็เป็นคนหนึ่งที่ทำให้ซองมินยิ้มได้บ่อยในช่วงนี้

กินข้าวกันเสร็จก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อไปที่ลานโบว์ลิ่งชั้นบน ร่างบางเดินช้าจึงเดินไม่ทันคนอื่นๆที่ขึ้นไปชั้นบนกันหมดแล้ว เหลือแต่ทงเฮที่ยืนซื้อของอยู่ ฮยอกแจวิ่งไปที่บันไดเลื่อนเพื่อให้ทันกลุ่มเพ่อนแต่เพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองทำให้สะดุดกับขาของทงเฮที่ยืนอยู่ข้างหน้า หัวเข่าที่กระแทกกับแง่บันไดเลื่อนสร้างความเจ็บปวดให้ร่างบางไม่น้อย

'ไอเชี่ย เจ็บชิบ!' สบถเบาๆและก็ได้ทงเฮช่วยพยุงไว้ เป็นเพราะใส่กางเกงขายาวสีดำทำให้ไม่เห็นแผลข้างใน แต่รอยขาดจากตรงหัวเข่าบ่งบอกว่าร่างบางกระแทกแรงเหมือนกัน

'ซุ่มซ่ามจังมึง เดินระวังๆหน่อย' เมื่อเห็นว่าอีกคนทรงตัวได้และใกล้จะถึงชั้นบนจึงเดินนำไปก่อน ฮยอกแจค่อยๆเดินตามเข้าไปในลานโบว์ลิ่ง

คนแรกที่เห็นก็คือคยูฮยอนซึ่งเดินตรงมาหาเขา

'เจ็บมั้ย?' ฮยอกแจพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะถูกอีกคนจูงมือให้เดินไปนั่งเก้าอี้ว่างอยู่ตรงที่พวกอีจุนเล่นกันอยู่ดูไม่ได้สนใจฮยอกแจสักนิด

คยูฮยอนย่อตัวลงก่อนจะค่อยๆดึงขากางเกงของฮยอกแจขึ้นเพื่อดูแผลข้างใน

            'ปวดมั้ย? แผลไม่ใหญ่แต่ลึกว่ะ'

เจ็บแผลก็เจ็บ แต่ตอนนี้มันเขินมากกว่านะ.... มาคุกเข่าเชี่ยไรต่อหน้ากู T//////////T

            ร่างสูงรับสำลีจากซองมินที่เดินมาดูแผลเพื่อนก่อนจะค่อยๆเช็ดให้อย่างเบามือ คนถูกทำแผลให้ได้แต่นั่งกัดปากหน้าแดงไม่กล้าส่งเสียงใดๆออกมา

การดูแลเอาใจใส่อย่างดีที่ 'เพื่อน' อย่างคยูฮยอนมีให้เขา

            'มึงไปเล่นกับพวกอีจุนดิ กูไม่เป็นไรแล้วแหละ' คยูฮยอนติดสกอตเทปเป็นการทำแผลขั้นตอนสุดท้ายพร้อมเป่าแผลให้เสร็จสัพก่อนจะเงยหน้ามามองคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

            'ต่อไปเดินให้ระวังหน่อย ล้มแบบนี้บ่อยๆคนอื่นเขาเป็นห่วง'

            'อ... เออ'

            'หรือต่อไป... เดินจับมือกันดีกว่านะเวลามึงล้มกูจะได้ช่วยทัน' ที่มือหนาขยี้หัวคนที่นั่งหน้าแดงไม่สามารถตอบโต้อะไรได้อีกแล้ว

            ถ้าการคบกันของฮยอกแจและคยูฮยอนจะสร้างความเจ็บปวดให้กับหลายๆคน เขาสองคนก็เลือกที่จะไม่ใช้คำว่า แฟน มาเป็นสิ่งระบุความสัมพันธ์ของพวกเขา อนาคตข้างหน้าฮยอกแจและคยูฮยอนอาจเจอคนที่รักมากกว่านี้และใช้ชีวิตด้วย

            แต่เมื่อไหร่ที่คิดถึงเรื่องราวในอดีตของพวกเขามันก็จะมีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และช่วงเวลาที่น่าประทับใจ การเป็นเพื่อนที่อยู่ข้างกัน ให้กำลังใจ ดูแลเอาใจใส่กันแบบนี้ไปเรื่อยๆก็มีความสุขมากพอแล้ว

  

_END_

________________________________

จบแล้วนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ขอโทษอีกครั้งที่ดองตอนจบไว้นานมาก ซึ่งมันก็ไม่ได้ฟินอะไรเลยเถอะ

5555555555555555555555

คำขอบคุณอยู่ตอนหน้านะ =)

nu 

eng

M U S I C CAFE : LUN LA