คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : between us - 2
Between us …ระหว่างเรา
แอบซ่อนไว้ลึกแค่ไหน... ก็ไม่อาจปิดบังได้
หลังจากเหตุการณ์หลงทางวันนั้นของฮยอกแจและเพื่อนในกลุ่มต่างก็ตกลงว่าจะไม่ไปเที่ยวในสถานที่ไกลๆให้เพื่อนจอมเอ๋อของพวกเขาได้เสี่ยงหลงทางอีก เวลาไปไหนมาไหนก่อนกลับก็ต้องถามย้ำอีกครั้งให้เป็นที่แน่ใจว่าฮยอกแจจะหาทางกลับบ้านได้จนร่างบางไม่แน่ใจว่านี่เขามีพ่อแม่เพิ่มมาอีกห้าคนหรือเปล่า
‘กลับเป็นนะมึง อย่าไปหลงอยู่ใต้ดินล่ะ’ เป็นอีซองมินที่ถามย้ำหลังจากเดินออกจากโรงเรียนมาถึงสถานนีรถไฟใต้ดินที่ร่างบางใช้โดยสารกลับบ้านเป็นประจำ หลังเลิกเรียนทุกเย็นพวกเขาจะเดินมาที่นี่ด้วยกันก่อนจะแยกย้ายตามทาง ซองมินและคยูฮยอนจะนั่งแท็กซี่กลับไปด้วยกัน อีจุนและทงเฮจะนั่งรถเมล์ที่ป้ายนี้ ส่วนฮยอกแจและกีกวังที่ต้องไปเจอแม่ที่ออฟฟิศทุกเย็นใช้รถไฟใต้ดิน
‘กูไม่ใช่เด็กเจ็ดขวบนะมึง และกูก็กลับทางนี้มาจะครบปีอยู่ละ’ ฮยอกแจทำหน้าเหนื่อยใจ ไอเพื่อนพวกนี้มันเห็นเขาเป็นเด็กเกินไปละ
‘ไม่เป็นไรหรอก ถ้ามันหลงเดี๋ยวกูโทรตามแม่มันให้มารับเอง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ กีกวังพูดแหย่ แต่ก็เจอมือเรียวของฮยอกแจผลักหัวเข้าให้
‘กลับกันได้ละมึง เย็นมากละ บ้านไอเอ๋อนี่อีกไกลเลย’ ทงเฮเอ่ยขัด
‘มีไรก็โทรมา โทรศัพท์น่ะหัดชาร์ตแบตติดไว้บ้างมันมีไว้ใช้โทรสื่อสาร ไม่ใช่เก็บรูปดาราบ้าบอไรของมึง’ ร่างโปร่งของทงเฮก็ยังคงบ่นไม่หยุด จนฮยอกแจทำหน้ายู่
นี่สรุปกูมีพ่อเพิ่มขึ้นมาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!
‘เออหน่า บ่นจริงเว้ยมึงเนี่ย คยูฮยอน มึงฟ้องพวกมันหมดเลยสินะ’ หันไปโทษร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างซองมิน คนถูกว่าก็ได้แต่ยักไหล่
‘แท็กซี่มาละ พวกกูไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้’ ซองมินเอ่ยก่อนจะลากคอเพื่อนร่วมทางตัวสูงออกไปด้วย
‘อ้อ! พรุ่งนี้มาเช้าๆนะฮยอกแจ อาจารย์เขาจะให้มาช่วยจัดห้องอะ’ หันมาสั่งร่างบางที่ยืนมองอยู่
‘เออรับทราบ บ้ายบายเว้ย’ โบกมือลาเพื่อนสนิททั้งสองก่อนจะหันมามองเพื่อนที่เหลืออยู่
‘แล้วพวกมึงไม่กลับหรือไง’ ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าอีจุนกับทงเฮไม่มีท่าทีจะมองหารถเมล์เลย
‘มึงก็รีบไปก่อนสิครับ พวกกูจะได้กลับกันซักที’ ร่างบางขมวดคิ้วกับคำตอบของทงเฮ ตั้งแต่วันนั้นทงเฮก็จะรอให้ฮยอกแจกับกีกวังเดินเข้าสถานนีรถไฟ้ใต้ดินไปก่อนตัวเขากับอีจุนถึงจะกลับ อีจุนและกีกวังมองหน้าอย่างรู้กันเขาสองคนแอบสงสัยกับพฤติกรรมของทงเฮมาสักพักนึงแล้ว บางอย่างที่มันชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ..
‘งั้นกูกลับละ เจอกันเว้ย’ โบกมือลาพลางกระโดดกอดคอกีกวังอย่างที่ชอบทำ และลากลงบันไดเลื่อนไป เหลือก็แค่ร่างสูงสองคนที่ยืนอยู่หน้าป้ายรถเมล์
‘ทงเฮ’ อีจุนเอ่ยเสียงเรียบ
‘ว่า?’
‘กูถามไรหน่อยได้ป่ะวะ’ ทงเฮขมวดคิ้ว ปกติมันก็ไม่เคยมีมารยาทขนาดขออนุญาตถามนี่หว่า วันนี้นึกครึ้มยังไงละเนี่ย
‘ว่ามาดิ’
‘มึงชอบฮยอกแจหรอ?’
‘…..’ พอได้ยินคำถามที่ตรงแบบไม่อ้อมโลกของอีจุน ทงเฮถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกันนะ
‘...ว่าไงวะ’ อีจุนเร้าเอาคำตอบ
‘บ้าแล้วมึง เพื่อนกันจะชอบกันได้ไงวะ คิดมากไปแล้ว’ ตอบพร้อมหัวเราะกลบเกลื่อน
...ไอเชี่ยนี่มันรู้ได้ไงวะ… ทงเฮได้แต่แอบคิดในใจ
‘กฎหมายข้อไหนเขาก็ไม่ได้ห้ามเพื่อนให้ชอบกันหนิ กูแค่อยากรู้ถ้ามึงชอบมัน รักมันก็บอกให้มันรู้ พอสายไปแล้วมึงจะมานั่งเสียใจนะ’ อีจุนพูดเตือนเพื่อนสนิท ถึงทงเฮจะปฏิเสธออกมาแต่เขากับกีกวังสังเกตมานานพอสมควร ทงเฮใส่ใจฮยอกแจมากกว่าคนอื่นๆถึงจะไม่ใช่คำพูดที่หวานแต่มันก็สื่อว่าร่างโปร่งเป็นห่วงฮยอกแจมากแค่ไหน
‘มึงคิดมากไปละสัด เพ้อเจ้อไม่เข้าเรื่อง’ ผลักหัวเพื่อนรักที่ทำตัวรู้ดี.....ใช่ รู้ดีเกินไป...
มันอาจจะดูเล็กน้อยในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับเราน่ะ
แค่เป็นคนๆนั้นทำให้..... ก็รู้สึกดีจนแทบจะลอยได้เลยแหละ
เพราะพรุ่งนี้ที่โรงเรียนจะมีการจัดงานฉลองวันคริสมาสต์ล่วงหน้าก่อนจะหยุดยาวให้นักเรียนได้พักผ่อนในช่วงปีใหม่ที่ใกล้จะถึงนี้ นักเรียนทุกชั้นปีต่างสนุกสนานกับการจัดตกแต่งห้องเรียนให้มีสีสัน เวลานี้แหละที่พวกเขาจะได้ปลดปล่อยความเครียดจากการสอบก่อนหน้านี้
‘พรุ่งนี้จะมีการจับของขวัญกันด้วยนะ เอางบที่เท่าไหร่ดี?’ อาจารย์ผู้ดูแลห้องเอ่ยขึ้น
‘5000 วอนครับ ผมว่ามันกำลังดีไม่แพงไปไม่ดูน่าเกลียดไป’ จุนซู เพื่อนร่วมห้องที่พ่วงตำแหน่งรองหัวหน้าห้องเสนอ
‘อือก็โอเคนะ แล้วคนอื่นว่าไง?’ หันไปถามความเห็นนักเรียนในความดูแลที่กำลังสนุกสนานกับการจัดตกแต่งห้อง
‘จุนซูว่าไงพวกเราก็ว่างั้นแหละครับ’ ฮยอกแจที่กำลังเขียนกระดานอย่างสนุกสนานหันมาตอบ เป็นบทสรุปของประเด็นนี้
‘เรื่องของกินอาจารย์เตรียมไว้แล้ว แต่งห้องให้สนุกแล้วเจอกันพรุ่งนี้ เสร็จแล้วรีบกลับบ้านกันล่ะ’ เพราะวันนี้โรงเรียนปล่อยฟรีไม่มีการเรียนการสอน ที่เด็กนักเรียนต้องมาก็แค่จัดตกแต่งห้องเท่านั้น เช็คชื่อเสร็จก็แยกย้ายกลับบ้านได้เลย
‘นี่มึงวาดรูปแซนตาครอสหรือถุงขยะกันแน่วะ ทุกเรศชิบ ฮ่าฮ่าฮ่า’ คยูฮยอนที่เสร็จจากการติดสายสีรุ้งกลางห้องเดินมายืนมองร่างบางวาดรูปอยู่ที่หน้ากระดานดำ
‘มึงตาไม่มีระดับเลยนะ รูปกูนี่สวยที่สุดในกระดานนี้แล้วเหอะ ไอกีกวังยังชิดซ้ายอ่ะ’ ถึงจะโดนด่าแค่ไหน แต่ความมั่นใจในฝีมือวาดรูปของตัวเองก็ยังเต็มเปี่ยม
‘เชื่อได้เลย พอมึงหายไปจากห้องเพื่อนคนอื่นๆต้องรีบมาลบรูปที่มึงวาดแน่นอน’ ตบบ่าเพื่อนรักก่อนจะเดินไปนั่งมองอยู่ที่โต๊ะเรียน
‘ซองมิน มิคกี้เม้าส์มึงเหมือนหมูมากกว่าหนูอีก’ เปลี่ยนเป้าหมายจากฮยอกแจกลายเป็นร่างอวบที่ยืนอยู่ข้างกัน
‘โจวคยูฮยอน เงียบไปไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้นะ’ ซองมินหันมาเควี้ยงชอล์กใส่ก่อนจะหันมาวาดรูปต่อ
‘ฝีมือมึงสองคนเด็กอนุบาลยังวาดสวยกว่าอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ คราวนี้ไม่ใช่คยูฮยอน แต่เป็นทงเฮที่เดินเข้ามาในห้องหลังจากแอบไปอู้นั่งเล่นชั้นล่าง
‘ถ้าพวกมึงยังไม่เงียบ กูจะป้อนชอล์กให้ถึงปากเลย’ ฮยอกแจหันมาแยกเขี้ยวใส่ อีกสองคนจึงปิดปากเงียบทันที ก็ฮยอกแจพูดจริงทำจริง เล่นอะไรแปลกๆไม่สนใจคนอื่นเขาหรอก
วันรุ่งขึ้น
นอกจากมีการฉลองกันในแต่ละห้องเรียนแล้ว ลานกว้างของโรงเรียนหรูยังมีการจัดซุ้มให้นักเรียนได้สนุกสนานกับเกมส์ชิงรางวัลต่างๆมากมาย นอกจากนั้นยังมีอาหารแจกฟรีแบบไม่อั้นเหมือนเป็นการคืนกำไรให้กับเหล่านักเรียนที่ยอมจ่ายค่าเทอมแพงๆให้กับโรงเรียน ทุกคนดูจะสนุกสนานกับสิ่งรอบตัว
จะมีก็แต่ร่างบางที่ฮึดฮัดอยู่ข้างซองมินตอนนี้….
‘เป็นไรของมึงเนี่ยฮยอกแจ? กูเห็นมึงทำหน้าเซ็งตั้งแต่ลงมาจากห้องละ’ หลังจากจับฉลากและอาจารย์ปล่อยให้แยกย้ายลงมาเดินเล่นข้างล่าง ฮยอกแจก็ทำหน้าบูดมาตลอดทาง
‘มึงก็ดูดิ! กูลงทุนซื้อของขวัญราคาห้าพันวอนมาเพื่อจับฉลากให้ได้ของขวัญราคาไม่น่าถึงพันวอนอย่างนี้หรอ?!’ พูดใส่อารมณ์พร้อมยื่นนาฬิกาข้อมือผู้หญิงที่จับฉลากได้ให้ซองมินดู
‘ของถูกไม่ว่า แต่แม่งไม่มีถ่านมาให้กูด้วย! ไปขโมยเขามาป่ะวะเนี่ย!’ คนอารมณ์เสียยังบ่นไม่เลิก
‘โถ มึงอย่าไปอะไรมากเลย มึงไม่เห็นหน้ามินโฮตอนมันรู้ว่ามึงจับได้ของมันหรอวะ? หน้างี้แดงสัดอะคิดแล้วยังฮาไม่หาย หรือมึงกับมันจะเป็นเนื้อคู่กันวะ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ ซองมินพาดพิงไปถึง ชเว มินโฮ เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งที่ประกาศตัวว่าชอบฮยอกแจมาสักพัก แต่เพื่อนสนิทเขาก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบแถมยังดูกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้มินโฮเลยซักครั้ง
‘เดี๋ยวได้ไปเฝ้าพระเจ้าก่อนวันคริสมาสตร์หรอกไออ้วน เงียบไปเลย’ ผลักหัวเพื่อนตัวดีก่อนจะกอดคอกันเดินตามพวกคยูฮยอนที่วิ่งเข้าหาซุ้มปาลูกโป่งไปสักพักแล้ว
เล่นกันมาสักพักก็ย้ายกันมานั่งพักใต้ต้นไม้หน้าตึกเรียนของพวกเขา คยูฮยอนวางตุ๊กตาและของรางวัลจำนวนมากที่ได้มาจากการปาลูกโป่งเมื่อสักครู่ ในขณะที่คนอื่นๆแทบไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือออกมาสักชิ้น
‘คยูฮยอน วันนี้มึงฟินไปละนะ เอามาแบ่งกูบ้างเลย’ ฮยอกแจแบมือตรงหน้าคยูฮยอน
‘อะไรของมึง ฝีมือไม่ถึงขั้นแล้วยังมีหน้ามาขอของคนอื่นเขาอีกนะ’ ผลักหัวเล็กอย่างหมั่นไส้
‘แบ่งเพื่อนบ้างไม่ได้หรือไง ตุ๊กตาสนูปปี้มึงก็รู้ว่ากูอยากได้ ให้กูเหอะน้า~ ยังไงมึงก็ไม่ได้พิศวาสมันอยู่แล้วอ่ะ ให้กูเถอะนะ นะ นะ’ ฉีกยิ้มกว้างเพื่อแลกกับสิ่งที่อยากได้
คยูฮยอนจับฉลากได้ตุ๊กตาสนูปปี้ตัวการ์ตูนตัวโปรดของเขา แถมยังได้ของอีกเยอะแยะเลยจากเกมส์นั่น
‘กูก็เสียเงินซื้อของมาจับฉลากเหมือนกันนะครับคุณฮยอกแจ ใจมึงจะไม่ให้กูเอาไปอวดคุณแม่ให้คุณแม่กูชื่นใจหน่อยหรอ’ พอได้ฟังเหตุผลของคยูฮยอนเขาก็พอจะเข้าใจ
เอาแต่ใจตลอดเลยฮยอกแจเอ้ยยย
‘เอ่อ... เออกูลืมไป’ พอเห็นว่าร่างบางทำหน้าซึมซึ่งคยูฮยอนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การแสร้งเพื่อให้ได้ตุ๊กตา แต่ร่างบางน่ะขี้เกรงใจคนอื่น
‘สนูปปี้กูให้ไม่ได้ แต่... ตัวนี้กูไม่ชอบเอาไปเถอะ’ ยื่นตุ๊กตาทิกเกอร์ ตัวเสือในเรื่องหมีพูห์ให้คนที่ทำหน้าหงอย ฮยอกแจยิ้มกว้างเรียกรอยยิ้มมุมปากจากคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี
‘คบกันมาจะครบปี มีวันนี้แหละที่มึงหล่อที่สุดเลย’ ลูบหัวร่างสูงอย่างหยอกล้อ เขาไม่ได้หวังว่าจะได้แค่ขอไปเผื่อฟลุคได้สิ่งมาชดเชยไอนาฬิกาข้อมือแสนเน่าที่ได้มาเท่านั้นเอง
‘ลามปามละครับมึง กูถือไว้ก่อนละกันเดี๋ยวมึงไปลืมไว้ที่ไหนอีก’ เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้ขี้ลืม วางของไม่เป็นที่หายไปเขาคงเสียดาย
‘ฮยอกแจ’ เสียงแปลกดังขึ้นด้านหลัง
‘อ้าว! พี่จงฮยอนว่าไงครับ’ รุ่นพี่คนสนิทที่ชอบเล่นวอลเลย์บอลกับเขาอยู่บ่อยครั้งจนสนิทสนมกันมากทีเดียว
‘จะชวนไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนหน่อยอะ ไม่มีเพื่อนไปจะได้กลับพร้อมกัน’ บ้านของฮยอกแจและพี่จงฮยอนเป็นทางผ่านกัน บ่อยครั้งที่ร่างบางกลับพร้อมรุ่นพี่คนสนิทเมื่อกีกวังกลับอีกทาง
‘พี่เป็นไรอ่ะ? ได้ดิๆเดี๋ยวไปเป็นเพื่อน’ ถามอย่างสงสัย ก็ไม่เห็นว่าจะมีท่าทีเจ็บปวดอะไรสักนิดหนิ
‘ไปเอาภาพเอ๊กซ์เรย์อ่ะ ไปตรวจทิ้งไว้หมอนัดให้ไปเอาวันนี้ จะไปเลยป่ะ?’
‘เอาไงพวกมึง?’ ฮยอกแจหันมาถามความคิดเห็นจากเพื่อนในกลุ่ม
‘กลับเลยก็ได้ ไม่มีอะไรแล้วหนิเดินไปพร้อมกันดีกว่า’ ซองมินเอ่ยสรุป
เมื่อเดินมาถึงสถานนีรถไฟ้ใต้ดินที่ประจำก่อนจะแยกกลับบ้าน ฮยอกแจก็เดินแยกไปกับจงฮยอนอีกทางเพื่อไปโรงพยาบาล อีจุน ทงเฮและกีกวังก็เตรียมขึ้นรถเมล์กลับบ้าน วันนี้เลิกเร็วกีกวังเลยเลือกจะกลับบ้านแทนการไปนั่งรอแม่ที่ออฟฟิศ เหลือก็แต่ซองมินและคยูฮยอนที่ยืนรอแท็กซี่อยู่สองคน
‘เห้ย! ซวยแล้วซองมิน’ ร่างสูงหันไปสะกิดร่างอวบข้างตัว
‘อะไรของมึง?’
‘กูลืมเอาตุ๊กตาให้ฮยอกแจอะ แม่งโกรธแน่เลยว่ะ’ พูดเสียงร้อนรน เพราะรีบร้อนเดินไปฮยอกแจเลยลืมทวงตุ๊กตาที่ร่างสูงให้
‘ไม่หรอก เดี๋ยวโทรหามันดูว่าอยู่ตรงไหนคงเดินไปไม่ไกลหรอกมั้ง’ ซองมินว่าก่อนจะโทรหาเพื่อนรัก
‘ว่าไงซองมิน?’ รับสายเพื่อนร่างอวบที่พึ่งแยกจากกันมาไม่นาน
‘มึงอยู่ตรงไหนวะ?’
‘อยู่โรงพยาบาลแล้วอะ พี่จงฮยอนพานั่งแท็กซี่มาว่ะกลัวไม่ทันหมอนัด’ ฟังจบซองมินก็หันมาบอกคยูฮยอนที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ
‘มีไรเปล่ามึง?’ ถามอย่างสงสัย
‘อ่า.. ไม่มีๆแค่นี้นะ’ ร่างอวบวางสายตามที่คยูฮยอนบอก
‘มึงไม่บอกมันละว่าลืมตุ๊กตาไว้?’ ซองมินถามเพื่อนตัวสูง
‘เซอร์ไพรส์ไง ให้มันตกใจเล่น’ ว่าแล้วก็กอดคอซองมินขึ้นแท๊กซี่และจุดมุ่งหมายก็คือโรงพยาบาลที่เพื่อนตัวบางอยู่ที่นั่น
ลงทุนขนาดนี้.. เพื่อเพื่อนแน่หรอวะคยูฮยอน? ซองมินได้แต่คิดในใจ
สองเพื่อนซี้เดินทางมาถึงโรงพยาบาลในเวลาเพียงไม่นาน แต่มองหาร่างบางของเพื่อนสนิทอีกคนเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ วันนี้วันธรรมดาคนไม่เยอะมากน่าจะหาฮยอกแจเจอได้ไม่ยาก แต่หายังไงก็ไม่เจอ
‘เอาไงดีมึง?’ ร่างอวบถามเพื่อนที่อยากเซอร์ไพรส์ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนขมวดคิ้ว
‘โทรหามันอีกรอบดิ’ ซองมินก็ทำตามคยูฮยอนทันที
‘อะไรอีกครับคุณเพื่อน?’ ครั้งที่สองแล้วที่ซองมินโทรหาเขาในรอบวัน
‘มึงอยู่ไหนวะ? ไหนบอกอยู่โรงพยาบาลไง’
‘ตอนนี้อยู่ห้างแถวโรงเรียนแล้วอ่ะ ก็แค่ไปเอาแผ่นเอ๊กซ์เรย์มันไม่นานไงเสร็จแล้วก็ออกมาเลย’ หลังจากฟังฮยอกแจอธิบายซองมินก็ตวัดสายตาไปทางคยูฮยอนทันที
‘เออ มึงอยู่นั่นก่อนนะห้ามไปไหนเด็ดขาด!’ สั่งเสียงเรียบก่อนจะหันมาโวยใส่คนชอบเซอร์ไพรส์
‘มันอยู่ห้างข้างโรงเรียนแล้วพาย! เป็นไงมึง..เซอร์ไพรส์มาก นั่งรถไปกลับสนุกเลยสิ’ บ่นเสร็จก็เดินนำคยูฮยอนออกจากโรงพยาบาล
‘เออหน่า ขอโทษๆเดี๋ยวเลี้ยงขนม’ เวลาซองมินโกรธสิ่งเดียวที่ทำให้ร่างอวบใจเย็นขึ้นได้ก็มีแต่ของกินนี่แหละ คนทั้งกลุ่มรู้ดี
ฮยอกแจที่ยืนอยู่กับจงฮยอนหลังจากไปเอาของที่โรงพยาบาลเสร็จ รุ่นพี่ก็ชวนร่างบางให้มาซื้อของที่ห้างต่อ จนสุดท้ายก็มายืนรอซองมินที่บอกว่าจะมาหา ฮยอกแจยังสงสัยไม่หายโทรหาเขาสองรอบ พูดก็ไม่รู้เรื่องว่าให้รอทำไม
‘อ่า นั่นเพื่อนฮยอกแจหรือเปล่า?’ รุ่นพี่ตาดีชี้ไปที่ประตู้เข้าห้าง ซองมินที่เดินหน้ายุ่งมาพร้อมกับคยูฮยอนที่มีรอยยิ้มมุมปาก
‘ใช่ๆ’ ตอบรับรุ่นพี่
‘ว่าไงพวกมึง? โทรให้กูรอทำไมเนี่ย?’ ถามอย่างสงสัย
‘ตอบไปสิครับคุณคยู’ ใช้หางตามองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ฮยอกแจเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามคยูฮยอน
‘เอ่อ.. มึงลืมไอนี่ไว้น่ะ’ ยื่นตุ๊กตาทิกเกอร์ส่งไปให้
‘เห้ย ลืมไปเลย! โหยยยย ขอบใจมึงมากๆ น่ารักที่สุดเลยยยยย’ รับตุ๊กตาพลางส่งยิ้มกว้างๆไปให้
ทำให้อีกฝ่ายหน้าขึ้นสี
แค่ประโยคขอบคุณธรรมดาจะใจเต้นทำไมวะคยูฮยอน!
‘ขอบคุณกูด้วย เสียค่ารถนั่งมาหามึงเนี่ย’ ซองมินเอ่ยขัดเมื่อคำขอบคุณมันส่งไปที่ร่างสูงเพียงคนเดียว
‘ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า แหม.. ทำน้อยใจนะ ขอบคุณมึงทั้งสองคนนั่นแหละ’ ขยี้หัวร่างอวบที่ทำหน้ายู่
‘แล้วมึงจะกลับเลยหรือเปล่า?’ คยูฮยอนถามร่างบาง
‘ก็คงงั้นอ่ะ ไม่มีอะไรแล้ว’
‘เออๆ พวกกูกลับเลยละกัน’ คยูฮยอนโบกมือลาโดยไม่ลืมลากซองมินออกมาด้วย
‘เขาคงอยากเซอร์ไพรส์ฮยอกแจแน่เลย ไม่งั้นคงบอกตั้งแต่โทรมาตอนแรกแล้ว’ จงฮยอนที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมา
‘หืม.. ไม่หรอก ไอคยูมันไม่มีอารมณ์แบบนี้หรอก มันห่ามจะตาย’ ส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับความคิดของรุ่นพี่คนสนิท
‘คิดไปเองล่ะสิ อะไรที่เราคิดว่าไม่มี ไม่ใช่ มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นะ’
‘พี่พูดอะไรเนี่ย ฟังไม่เห็นเข้าใจเลย’ ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
‘เฮ้อ... ซื่อเกินไปจนดูไม่ออกเลยสิ ฮ่าฮ่าฮ่า’ ประโยคนี้ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ร่างบางมากขึ้นไปอีก
‘ไม่เอาละ กลับบ้านกันดีกว่า เรื่องแบบนี้ต้องปล่อยให้รู้เอง’ ลากคอรุ่นน้องออกจากห้างเพื่อกลับบ้าน
ครึ่งชั่วโมงแล้ว.. ครึ่งชั่วโมงที่ฮยอกแจนั่งยิ้มให้สิ่งไม่มีชีวิตที่เรียกว่า ตุ๊กตาทิกเกอร์ ที่พึ่งได้มาวันนี้เพราะความสงสารจากคยูฮยอน ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนร่างสูงยื่นเจ้านี่มาให้ฮยอกแจดีใจแค่ไหน ดีใจที่คยูฮยอนใส่ใจเขา ดีใจที่คยูฮยอนลงทุนนั่งรถเพื่อเอาสิ่งนี้มาให้เขา ความเขิน ความดีใจมันปะปนกันไปหมดจนแยกไม่ออก รู้แต่ว่า... คยูฮยอนกำลังทำให้เขาเป็นคนบ้าที่นั่งยิ้มคนเดียวอยู่แบบนี้...
____________________
ตอนหน้ามันมีคงเริ่มความดราม่าบ้างแล้ว
เป็นอะไรที่ไรท์เตอร์ไม่ถนัดเลยสักนิด #ปาดเหงื่อ
จะพยายามถ่ายทอดให้มันดราม่าละกันนะคะ =)
nu eng
ความคิดเห็น