'Crafty Love' รักผมมั้ย..ถ้าผมร้าย {wonhyuk,kyuhae}

ลำดับตอนที่ #2 : {crafty love},,chapter 2

‘Crafty love รักผมมั้ย...ถ้าผมร้าย’

 

       ‘‘เพราะแกคนเดียวเลยไอไก่ปีกหัก! ทำไมไม่อ่านรายงานว่ะคะแนนกลุ่มเราแทบไม่ผ่านเลยอ่า~’’ เสียงหวานของอีดงเฮโวยวายหลังจากที่พวกเขารายงานเสร็จแล้วตอนนี้ก็คือเวลาเลิกเรียนของพวกเขา

            ‘'แกจะบ่นไปทำไมห๊ะไอปลาเน่า แกยังไม่ชินอีกรึไง? เวลารายงานฉันก็ไม่เคยอ่าน มีแกนี่แหละเป็นพลายกระซิบให้ตลอด’’ บอกพลางส่งยิ้มอ้อนๆไปให้ ปลาเน่าเพื่อนรักจะได้ไม่วีนแตกไปมากกว่านี้

            ''นั่นน่ะสิดงเฮ เลิกโวยวายเป็นปลาตกมันได้แล้ว’’ เสียงเข้มของคยูฮยอนเพื่อนสนิทอีกคนของเขาสองคนพูดสมทบ

            ‘’พอเลยไอคยูฮยอน แกก็เหมือนกันโทรไปให้ช่วยทำรายงานก็มัวแต่เล่นเกมส์ ชีวิตนายนี่ไม่เล่นเกมส์ก็...’’ เงียบไปเพราะรู้ว่าสิ่งที่กำลังหลุดจากปากเขาคือสิ่งที่ไม่สมควรพูด

           ‘’พอเลยๆ ฉันยิ่งปวดหัวอยู่’’ ฮยอกแจบ่นพลางสายหัวอย่างเบื่อๆ

            ‘’เป็นไรอ่ะ? มีเรื่องอะไรหรอ?’’ น้ำเสียงที่คยูฮยอนใช้ถามมันบ่งบอกได้ดีถึงความเป็นห่วงที่อีกฝ่ายมีให้ผู้ถูกถาม อีดงเฮสัมผัสได้....

            ‘’เปล่าหรอกไม่มีไร’’ เลี่ยงที่จะตอบ เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทอีกคนของตนต้องมารับรู้เรื่องแย่ๆของครอบครัวเขาถึงแม้ว่าอาทิตย์หน้าคยูฮยอนต้องรู้เรื่องการแต่งงานจากหน้าหนังสือพิมพ์อยู่แล้ว แน่ล่ะการแต่งงานครั้งที่สองของอีซองอึน นักธุรกิจแนวหน้าของเกาหลีกับชเวเฮวอน ผู้หญิงที่เขาเกลียดที่สุดต้องเป็นข่าวในหน้าสังคมแน่ๆ

           
            ‘’ไม่มีไรได้ไง ดงเฮตอบมาเลยฉันรู้ว่านายรู้แน่ๆ’’ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบจึงหันไปถามเพื่อนหน้าหวานอีกคนทั่นั่งข้างกัน เขารู้ว่ายังไงดงเฮก็ต้องบอกเขา ดงเฮไม่เคยปิดบังอะไรเขาได้ ไม่เคยไม่ยอมถ้าเขาต้องการอะไร แต่มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่คยูฮยอนไม่เคยรู้จากดงเฮมาก่อนเลย หรืออาจเป็นเพราะไม่เคยสังเกตก็เลยไม่เคยรับรู้.....

            ‘’เอ่อ...’’ จะพูดก็ไม่กล้าพูดเพราะนี่เป็นเรื่องของเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่ถ้าไม่พูดเพื่อนที่เขาแอบคิดไม่ซื่อข้างกายต้องโกรธเขาแน่ๆ

            ‘’อย่าไปบีบครั้นไอปลาเน่านั่นเลย พ่อฉันกำลังจะแต่งงานอาทิตย์หน้า ที่ไม่บอกกะให้ไปรู้ในวันงานเลยน่ะ แต่นายรู้ล่วงหน้าก็ดีจะได้เตรียมตัดชุดทันงานใหญ่ซะขนาดนั้น หึ!’’ ดงเฮและคยูฮยอนรู้ทันทีว่าประโยคหลังนั่นอีฮยอกแจก็แค่ประชดเท่านั้นแหละ

            ‘’ฉันกลับก่อนล่ะ ต้องไปคิดหาของขวัญวันแต่งงานให้พ่อสุดที่รักกับว่าที่ภรรยาแสนสวยซะหน่อย’’ ว่าพลางเดินยิ้มร้ายออกไป

       ‘’เจอกันอาทิตย์หน้านะฮยอกแจ ฉันเป็นห่วงนะ!’’ คยูฮยอนตะโกนบอกแม้อีกฝ่ายจะเดินออกไปจากโต๊ะที่พวกเขานั่งกันไปแล้ว ดงเฮที่นั่งข้างๆจึงได้แต่เบือนหน้าหนีไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นอะไรบางอย่างในสายตาเขา

            ‘’ไอไก่กลับแล้ว งั้นฉันกลับบ้างละนายก็รีบๆกลับล่ะไม่ใช่ไปเถลไถลที่ไหนอีก แม่นายเขาเป็นห่วงรู้ซะมั่ง’’ ทำใจหันมาบอกคนข้างกายอย่างห่วงใย หลายครั้งที่คยูฮยอนชอบออกไปเที่ยวนอกบ้านแล้วกลับดึกบ่อยๆจนแม่เป็นห่วง เพราะเพื่อนที่ไปก็เพื่อนเที่ยวทั้งนั้น แล้วบังเอิญตรงที่เขากับฮยอกแจเป็นพวกไม่ชอบเที่ยวกลางคืน เพื่อนคนนี้เลยต้องไปแสวงหาเพื่อนเที่ยวเผื่อเวลาเบื่อๆ

            ‘’นายบ่นเหมือนเป็นแม่คนที่สองเลยไอปลาเน่า ถ้าไม่อยากให้เที่ยวนายก็ช่วยทำให้ฮยอกแจเป็นแฟนฉันซักทีสิวะ ฉันจะไม่เที่ยวจะอยู่แต่บ้านไม่ออกไปเถลไถลเลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’’ พูดออกไปโดยไม่รู้ว่าคนที่เขาขอให้ช่วยเหลือนั้นกำลังพยายามแค่ไหน พยายามบังคับไม่ให้น้ำตามันไหลแค่ไหน....

            ‘’อยากได้เขาเป็นแฟนก็จีบเองสิ! ฉันไม่ใช่พ่อสื่อของนายนะ! ฉันเป็นเพื่อนนาย! เขาใจมั้ยว่าเป็นเพื่อนน่ะ!’’ พูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันทีไม่ไหวแล้ว น้ำตาเขามันไหลออกมาแล้วประโยคเมื่อกี้เขาก็แค่อยากตอกย้ำตัวเองเท่านั้นว่าเขาเป็นได้แค่’เพื่อน’ของคยูฮยอนเท่านั้น....

            ‘’เป็นไรวะ? ทำเป็นปลาเน่าตกมันอีกแล้วนะ!’’ ตะโกนบอกออกไปเหมือนที่ทำกับฮยอกแจ ต่างกันตรงที่กับฮยอกแจเขาบอกไปอย่างห่วงใย แต่กลับดงเฮเขาตะโกนอย่างไม่เข้าใจและโมโหนิดๆที่อีกคนมาตะคอกใส โดยไม่รู้หรอกว่านั่นยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดให้อีกคนได้แค่ไหน.....

 

            แล้ววันสำคัญของตระกูลอีก็มาถึง วันแต่งงานของอีซองอึนและชเวเฮวอน หลังจากช่วงเช้าที่เสร็จสิ้นพิธีในโบสภ์ซึ่งอีฮยอกแจลูกชายคนเดียวของเจ้าาบ่าวก็ยังไม่โผล่มาร่วมงานเลย มีแต่ดงเฮและคยูฮยอนเท่านั้นที่มาในงาน แต่ซองอึนก็เตรียมใจไว้แล้ว หลังจากวันนั้นฮยอกแจก็ไม่ได้พูดหรือขัดอะไรเขาอีกเลย นี่สิที่ทำให้เขาห่วงว่าวันนี้ฮยอกแจจะทำอะไร เพราะรู้นิสัยลูกชายตัวเองดีช่วงเย็นเป็นการจัดฉลองพิธีวิวาห์ที่โรงแรมหรูสมกับฐานะของตระกูลอีและตระกูลชเวที่มีหน้ามีตาในสังคมพอๆกัน และช่วงการตัดเค้กของบ่าวสาวก็มาถึง พิธีที่เรียกได้ว่าเป็นไฮไลท์ของงานเลยก็ได้

            ‘’เชิญบ่าวสาวตัดเค้กได้เลยครับ’’ ผู้รับหน้าที่เป็นพิธีกรกล่าวเชิญให้ทั้งคู่เดินไปยังแท่นเค้กแต่งงานอันสวยงามซึ่งตั้งอยู่กลางห้องจัดงาน เสียงเฟรชของบรรดานักข่าวมากมายที่ตอนนี้ต่างรัวชัดเตอร์กันให้ได้ชอตที่สำคัญและสวยงามของงานไป ขณะที่ทั้งคู่กำลังตัดเค้กสวยงามนั่นเสียงๆนึงก็ดังขึ้น เสียงที่ทำให้ทุกคนในงานหันไปให้ความสนใจ

            ‘’เดี๋ยวสิครับ จะตัดเค้กกันทั้งที่ยังไม่ได้รับของขวัญจากผมในฐานะ...ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าบ่าวเลยหรอครับ?’’ ร่างบางขอฮยอกแจปรากฏในงานจนได้ แต่มันไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีของซองอึนและเฮวอนเลยซักนิด

            ‘’ฮยอกแจ นายจะทำอะไรน่ะ?’’ ดงเฮเพื่อนสนิทรีบเดินมาดึงเพื่อนตัวเองที่ตอนนี้ไปยืนประจันหน้ากับบ่าวสาวบนแทนตัดเค้กซะแล้ว

            ‘’จะทำอะไรรักษาหน้าพ่อหน่อยนะฮยอกแจ’’ ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเข้มพลางส่งสายตาดุแกมขอร้องไปให้

            ‘’ผมไม่ได้ทำอะไรหนิฮะ ผมแค่เอาของขวัญมาให้คุณพ่อกับ....นังผู้หญิง เอ้ย! ว่าที่ภรรยาคุณพ่อไงฮะ’’ สรรพนามที่ร่างบางแกล้งเผลอพูดออกมาต่างเรียกความฮือฮาให้คนในงานได้แตกตื่นกับศึกระหว่างลูกชายและว่าที่แม่เลี้ยงได้เป็นอย่างดี

            ‘’นี่ไงฮะของขวัญที่ผมจะให้คุณพ่อ’’ รูปของซองอึนและแม่ของเขาในวันแต่งงานที่ถูกบรรจุอยู่ในกรอบรูปสวยงามถูกปักอยู่กลางเค้กแต่งงานที่สภาพตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเศษเค้กไปแล้ว เสียงรัวชัตเตอร์ดังขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับมีฮยอกแจรวมอยู่ในภาพสำคัญนี้ไปด้วย

            ‘’สิ่งที่ย้ำเตือนว่าคุณพ่อทรยศคุณแม่! ย้ำเตือนว่าคุณพ่อกำลังมีครอบครัวใหม่! กำลังทิ้งผมไปหานังผู้หญิงแพศยาคนนี้!’’ วาจาร้ายกาจของเขาส่งตรงไปให้ผู้เป็นบ่าวสาวโดยตรง สายตาที่มองเฮวอนอย่างรังเกียจนั่นบ่งบอกถึงความเกลียดชังที่มีอยู่เต็มอกและน้ำตาของเขาก็เป็นเครื่องยืนยันว่าเขาก็กำลังเจ็บปวดเช่นกัน

            ‘’มากเกินไปแล้วนะ! คิดว่าตัวเองเป็นใครน่ะ!’’ เสียงเข้มของร่างสูงที่เดินมากระชากแขนข้างนึงของฮยอกแจ ร่างบางหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์

            ‘’แล้วแกเป็นใคร เสอะมายุ่งเรื่องของครอบครัว..ไม่สิ เรื่องของฉันกับพ่อ และนังนี่ทำไม?!’’ หันไปตะคอกพลางชี้ไปที่เฮวอน

            ‘’ก็เพราะผู้หญิงที่นายด่าอยู่นั่นคือพี่สาวฉันยังไงล่ะ เป็นไงเหตุผลนี้พอมั้ยที่ฉันจะเสอะมายุ่งเรื่องนี้’’ แรงบีบที่แขนทำให้ฮยอกแจนิ่วหน้าอย่างทนเจ็บไม่ไหวพยายามสะบัดแต่ก็ไม่ออก

            ‘’ปล่อยนะ! มือของแกมันก็สกปรกเหมือนมือของพี่แกอย่ามาแตะต้องฉัน!’’ แต่แรงนั่นกลับบีบขึ้นกว่าเดิมจนน้ำตาที่ไหลอยู่แล้วก็ยิ่งไหลลงมาอีก

            ‘’ถ้ายังทำตัวต่ำๆแบบนี้ก็อย่าอยู่ในงานนี้เลย!’’ ว่าพลางกระชากร่างบางให้เดินตามตนไป แต่ฮยอกแจยังขืนตัวไว้พลางใช้มืออีกข้างที่ว่างกำเศษซากเค้กขึ้นมาก่อนจะปาใส่หน้าของเฮวอนซึ่งมันกันโดนเข้าที่หน้าหญิงสาวอย่างจัง

            ‘’สมน้ำหน้า!’’ ยิ่มเยาะเย้ยกับฝีมือตัวเองที่แม่นยำ แต่ไม่นานตัวเขาก็ปลิวไปตามแรงกระชากของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องชายของผู้หญิงที่เขาพึ่งทำให้เลอะเทอะไป ซีวอนลาก กระชาก ร่างบางให้ออกไปจากห้องท่ามกลางแสงเฟรชที่ดังอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดเพราะกลัวพลาดชอตเด็ดของงานวันนี้

            ‘’เอ่อ...ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ขอตัวนะครับ’’ ซองอึนหันไปบอกนักข่าวก่อนจะรีบพาเฮวอนที่ยังยืนช็อคกับฝีมือของฮยอกแจอยู่ ครอบครัวชเวรีบเดินตามบ่าวสาวที่เดินออกจากห้องอย่างเร่งรีบ ด้านคยูฮยอนกับดงเฮก็รีบวิ่งตามฮยอกแจไป นักข่าวที่ได้ข่าวสำคัญที่ดูท่าจะมากกว่างานแต่งของตระกูลดังก็รีบแยกย้ายไปที่สำนักข่าวของตัวเองกันทันที

_________________________

จบตอนที่สองพระเอกของเราออกมานิดเดียว
ขอประธานอภัยนะคะ ตอนหน้ารับรองจัดเต็ม! ;)
มีอะไรติเตือนบอกได้เน้~ * *
ซารางเฮรีดเดอร์ทุกคน <3