ชายของราชา (Y เน๊อะ)

ลำดับตอนที่ #8 : สับสน

"อรุณสวัสดิ์ นาหรี" ผมเริ่มคุ้นเคยกับคนในกรมแนซีแล้วครับ เลยได้เจอ ได้ทัก กับคนไปทั่ว วันนี้ผมกะจะขอ ยองกัม ห้องสมุดดูพวกบันทึกอะไรแบบนี้ หน่อยน่ะครับ ผมอยากรู้ว่าผมย้อนเวลามากี่ปี เผื่อจะได้รู้สาเหตุที่แท้จริงว่า ผมมาที่นี่ได้ยังไง และจะกลับบ้านยังไง

"อิง นาหรี ท่านพอจะมีเวลาสนทนากับข้าไหม" แชนาหรี ครับ มันจะมาหาเรื่องผมอีกเหรอยังไง ผลทดสอบของผมก็ผ่านละ จะมากังขาอะไรกันอีก

"ทำไมเหรอ" ผมทำเสียงเย็นใส่ครับ ไม่อยากยุ่ง

"เอ่อ  ท่านก็อย่าถือโทษ โกรธข้าเรื่องที่ผ่านมาเลยนะ ข้าเองก็ยังเด็กนะ ทำอะไรไม่ทันยั้งคิด" เรียกร้องสิทธิเด็กขึ้นมาทันทีเลยนะ (ดูแล้ว แชนาหรี ก็น่าจะเด็กกว่าผมจริง ๆ แหล่ะครับ คงห่างกันประมาณ ปีนึง)

"เอ่อ อืม ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ถือสา เราก็เป็นเพื่อนกันละกันนะ" สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรูครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหน

"ข้าขอบคุณท่านมากจริง ๆ" ซักพักแนซี เก่า ๆ ก็ทยอยเข้ามาพูดคุยกับผมครับ คงได้อานิสงค์จาก โชฮา แน่ ๆ พวกนี้ถึงได้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ขนาดนี้


"ชูซังโชนา โปรดทรงใคร่ครวญญญญญญญ" เสียงคนจำนวนมากตะโกนอยู่ข้างนอกประตูวังครับ เสียงใครกันนะ

"แช นาหรี นั่นอะไรหน่ะ" 

"อ่ะ เอ่อออออ ..."

"พวกบัณฑิตจาก *ซองยุนกวาน มาประท้วงเรื่องท่านยังไงหล่ะ ท่านไม่ต้องไปสนใจหรอก ยังไงซะโชฮา ก็ทรงอยู่ข้างท่านอยู่แล้ว" แนซี อีกคนพูดขึ้นมาครับ

(*มหาวิทยาลัยซองยุนกวาน ในปัจจุบันเป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำของเกาหลีใต้ ก่อตั้งมาตั้งแต่สมัยโชซอนโดยเริ่มแรกเป็นสำนักถ่ายทอดแนวคิดของขงจื๊อ)

นั่น งานเข้าอีกแล้ววว นี่ผมต้องเป็นเหยื่อการเมืองเหรอเนี่ยยยยยย 

ผมร้อนใจครับ รีบเดินไปที่ ทงตงกุง ครั้งนี้พี่ยาม ปล่อยผมเข้าไปง่ายดายเลยครับ คงจำหน้าได้แล้ว ผมเลยเดินรวดเดียวไปจนถึงหน้าห้องทำงาน โชฮา เลยครับ

"อิงนาหรี ขอเข้าเฝ้าพ่ะยะค่ะ โชฮา" เชวยองกัม กราบทูลจากหน้าห้องครับ

"เข้ามา" ผมรีบเดินเข้าไป โค้งแล้วนั่งครับ

"เข้ามานั่ง ข้าง ๆ ข้าสิ เผื่อพวก ยันบัน มาหาข้า เจ้าจะได้ไม่ต้องลุกออกไป"

"เอ๋ .. จะดีเหรอขอรับท่านลีซุน"

"ข้าให้มา เจ้าก็มาเถอะ ข้าสั่งเอง ใครจะกล้าทำอะไร" เอ๊าะ นั่ง ก็นั่ง วะ

"เอ่อ พวกบัณฑิต ข้างนอกนั่น ทำให้ท่านลำบากหรือเปล่า"

"เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ"

"อ่ะ เอ่อ ก็ ก็ ไม่รู้สิ ขอรับ"

"ห่วงไหมหล่ะ"

"ข้า ไม่อยากเป็นตัวปัญหา ของท่านหน่ะขอรับ"

"หึ หึ ข้าดีใจนะ ที่เจ้าเป็นห่วงข้า เป็นความห่วงจากใจ ไม่ได้ห่วงเพราะความภัคดี เหมือนกับคนอื่น ๆ"

"แล้วพวกข้างนอกนี่หล่ะ ขอรับ ทำให้ท่านเดือดร้อนหรือเปล่า"

"หึ หึ ข้ากับ ชูซังโชนา ได้เตรียมแผนรองรับไว้แล้วหล่ะ เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก ดีหล่ะ ไหน ๆ เจ้าก็มาละ ข้าจะได้ไม่ต้องส่งเอกสารพวกนี้ไปที่กรมแนซี เจ้าก็แปลให้ข้าเลยก็แล้วกันนะ"

สรุป เช้านั้นผมก็นั่งทำงานในห้องทำงานของโชฮา นั่นแหล่ะครับ ก็ดีเหมือนกัน แปลเสร็จละก็เอาให้ดูเลย จะได้รู้ว่าพอใจไหม ผมเพิ่งรู้ด้วยครับว่า โชฮา เองก็อ่านเขียน และก็พูดได้หลายภาษาด้วย คงจะต้องเรียนตั้งแต่เด็ก ๆ หน่ะนะครับ

"โชเทกัม ขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ" เสียงเชวยองกัมตะโกนเข้ามาพะยะค่ะ

"เข้ามา"

"โชฮา ทรงสบายดีไหมพะยะค่ะ" เป็นคุณปู่ ใส่ชุดขุนนางสีแดงเข้มครับ หนวดเคราขาวไปหมดแล้ว

"อะไรกันที่พาท่าน มาถึงทงตงกุงได้" โชฮา พูดแล้วยิ้ม ครับ ผมไม่เคยเห็นโชฮา ยิ้มให้ใครเลย ปกติจะทำหน้านิ่งมาก ๆ คงสนิทกับคุณปู่คนนี้มั้งครับ

"หม่อมฉัน เพียงแต่แวะมาถามว่า ทรงมีอะไรให้ฝ่ายโซรน ของเรารับใช้หรือไม่พะยะค่ะ" โชเทกัมพูดไปพลางมองมาทางผมไปครับ 

"555+ ข้าเป็นเพียงเด็กคนนึง จะกล้าอาจเอื้อมใช้งานพวกท่านได้ยังไง"

"งั้นเหรอ พะยะค่ะ มีอะไรก็อย่าทรงเก็บไว้องค์เดียวเลยพะยะค่ะ ยังบัน ก็เหมือนแขน ขาของราชวงศ์ การที่แขนหรือขา ทั้งสองข้างมีขนาดไม่เท่ากัน จะทำให้เจ้าของแขนขานั้น เดินไม่สะดวกนะพะยะค่ะ 5555+"

"ข้าจะจดจำคำสั่งสอนของท่านไว้ โชเทกัม"

"ตอนนี้ไกล้เวลาเสวยชองโชฮาแล้ว หม่อมฉันขอทูลลาดีกว่าพะยะค่ะ" แล้วลุงเทกัมก็ลุกขึ้น โค้งแล้วเดินถอยหลังออกไป

"ช่างบังอาจนัก เจ้าจิ้งจอกเฒ่า" โชฮา ตะโกนแล้วเอามือทุบโต๊ะ ครับ อ่าว ไม่ได้ญาติดีกันหรอกเหรอ และแม้จะปิดประตูแล้วแต่คุณปู่เทกัม นั่นยังไม่ได้เดินไปไหนแน่ครับ เค้าก็ได้ยินที่โชฮา ด่าแน่นอน

"ข้าจะทำให้ท่านได้เห็น ว่าแขนขา ที่ไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง จะมีจุดจบยังไงกัน"

-----------------------------------------------------

กว่าจะกลับจากทงตงกุง ก็เกือบเย็นละครับ จริง ๆ โชฮา อยากให้ผมร่วมโต๊ะเสวยตอนเย็นด้วย แต่ไม่เอาดีกว่าครับ ขนาดถึงเวลานี้ พวกบัณฑิต ข้างนอกยังตะโกนไม่หยุดเลยครับ ไม่หิวข้าวกันเหรอยังไงนะ

"อิงนาหรีขอรับ ๆ ๆ" เสียงชิน ตะโกนเรียกผมมาจากข้างนอกครับ

"ว่าไง ชิน เข้ามาก่อนดิ ไม่เจอหน้าตั้ง หลายวัน หายไปไหนมา พี่ไป ทงตงกุง ก็ไม่เจอชิน"

"โชฮา ให้มาบอก อิงนาหรี ให้เตรียมตัวไปนอกวังน่ะขอรับ เลยให้ข้าน้อย เตรียมชุดมาให้ด้วย"

"เอ๋ อ่อ อื้มมมมม " ดีเหมือนกันครับจะได้ไปให้พ้น ๆ บัณฑิต พวกนี้

"งั้นเดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดก่อนนะ"

"ไม่ได้หรอกขอรับ ต้องไปเปลี่ยนนอกวัง "

"เอ๋ ....."

---------------------------------------------------

ซักพักผมกับชินก็มาถึง บ้านของใครซักคนน่ะครับ เป็นบ้านที่ใหญ่มากเลย พอมาถึงหน้าประตูบ้าน ก็มีคนออกมารับ "เชิญข้างในเลยขอรับ ทูร่ง เทกัมมานยิม รอท่านอยู่ข้างในแล้วขอรับ" ดูท่าทางคนที่นี่จะรู้จักชินเป็นอย่างดีครับ

"มาถึงกันละเหรอ เชิญพวกท่านนั่งก่อนสิ" เป็นคุณปู่ที่ใส่หมวกแปลก ๆ ครับ เหมือนเอา ปราสาทอะไรซักอย่างไว้วางไว้บนหัว

"ท่านคงยังไม่เคยเจอข้า ข้าคือ มินแทกัม บิดาของพีกุงมามะ หน่ะ เดี๋ยวซักพัก โชฮา ก็คงตามมาสมทบ"

"เอ่อ คือ .. เราจะไปไหนกันเหรอ ขอรับ"

"เราต้อง ลอบเข้าไปเอาบันทึกของราชวงศ์โกคุเรียว ซึ่งเก็บไว้ในหอสมุดของ ซองยุนกวานหน่ะ ถึงจะแก้ไขสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้"

"งานนี้เราคงต้องพึ่งพาท่าน เพราะถ้าใช้องค์รักษ์หลวง พวกโซรน ต้องรู้เรื่องแน่ ๆ ได้ยินมาว่าท่านเองก็มีฝีมือพอตัว เราฝ่ายโนรน ของต้องพึ่งพาท่านแล้วหล่ะ"

"แล้วบันทึกที่ว่านี้ พูดถึงอะไรเหรอขอรับ"

"เป็นบันทึกที่กล่าวถึงการล่มสลายของราชวงศ์โกคุเรียวน่ะขอรับ" ชินเสริมขึ้นมา

"ที่ข้าต้องเร่งรัดให้ท่านมาที่นี่ก่อน เพราะโชฮาเอง ยืนยันว่าจะไปปฏิบัติการด้วยองค์เอง ซึ่งข้าเองไม่สามารถเสี่ยงได้มากขนาดนั้น ดังนั้นข้าจึงขอให้ท่านปฏิบัติงานนี้ด้วยตัวท่านเองได้หรือไม่"

ถ้ามันจะแก้ปัญหา ประสาท ๆ นี่ได้ ก็ เอาวะ มันจะซักแค่ไหนเชียว อีกอย่างถ้าโดนจับได้ก็คงไม่โดนตำรวจจับหรอกเน๊อะ 555+

----------------------------------------------------

ซักพักผมก็มาอยู่ข้างหลัง ซองยุนกวาน ครับ โดยมี ชิน มาด้วย ตอนแรกผมไม่ยอมให้ชินมาด้วยครับ กลัวน้องเจ็บตัว แต่ก็นะ ละผมจะมาซองยุนกวานถูกได้ยังไงกันหล่ะ 555+

"โอเค ชิน เราคงต้องโดดข้ามกำแพงเอาอ่านะ" ผมกำลังพยายามจะดันตัวชินขึ้นไปครับ แต่ .... ไม่น่าเชื่อ ชินโดดข้ามไปแล้วครับ ผมเลยต้องรีบโดดตาม

"ชิน เก่งขนาดนี้เลยเหรอ" ผมอึ้งครับ

"ข้าน้อยเองก็ผ่านการทดสอบตามปกติหน่ะ ขอรับ ถึงได้มาอยู่ทงตงกุง" อ่ออออออ มิน่าหล่ะ ชินถึงไม่ได้ประจำอยู่ที่กรม คงต่อสู้เก่งหน่ะครับ

ผมกับชิน ต้องคอยเดินหลบผู้คน โดยอาศัยเงามืดที่ทอดผ่านหน่ะครับ เป็นสำนักขงจื๊อ ที่คนพลุกพล่านมากครับ ขนาดเป็นเวลากลางคืนนะเนี่ย

ซักพักผมก็มาถึงสำนักหอสมุดครับ ทางสะดวกแต่ประตูถูกลั่นกุญแจไว้ ผมตัดสินใจเอาด้ามดาบ กระแทกจนหักครับ ซักพักผมกับชินก็รีบเข้าไปค้นหาบันทึกนั่นครับ ดีนะครับที่เค้าเก็บตำราไว้อย่างเป็นหมวดหมู่ไม่นานผมก็หาเจอครับ

"เอ้ พวกเจ้าดูนี่สิ ประตูถูกงัด ๆ ๆ" นั่นครับ งานงอก ซะแล้วมีคนมาเจอแล้วครับ ผมกับชินมองหน้ากัน แล้ววิ่งขึ้นชั้นบนของห้องสมุดเลยครับ ซักพักก็มีคนวิ่งตามขึ้นมา คงเป็นพวกบัณฑิตหน่ะครับ 

"พวกเจ้าเป็นใครกันเข้ามาในนี้เพื่อวัตถุประสงค์อะไร" ดีที่พวกผมปิดหน้าปิดตาไว้นะครับ เรื่องอะไรจะบอก ผมเลยสาวเท้าเข้าไป เอาสันดาบ ฟาดครับได้ผลครับสลบไปเลย ถึงพวกนี้จะอ่อนแอ แต่ถ้าปล่อยไว้คนต้องเข้ามาเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แน่ครับ

"นาหรี ทางนี้้ขอรับ" โชคดีครับ ที่เราอยู่ชั้นสอง มีต้นไม้อยู่ตรงหน้าต่างพอดีครับ ผมกับชินเลยกระโดดออกทางหน้าต่าง แล้วกระโดนไปบนหลังคาของอีกตึกครับ

"คนร้าย ๆ ๆ ๆ " เสียงตะโกนโวกเหวก ข้างล่างครับ ผมกับชินวิ่งออกกำแพงข้างหลัง แล้วโกยอ้าวแบบไม่คิดชีวิตเลยครับ

ซักพักเราก็กลับมายังจวนของ มินเทกัม พอเข้าไปเท่านั้นแหล่ะ

"ท่านลีซุน ข้าได้มาแล้ว" แต่โชฮาที่รออยู่แล้วนี่สิครับ ดึงผมเข้าไปกอดเฉย

"ข้าดีใจจริง ๆ ที่เจ้าปลอดภัย ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ อย่าไปไหนโดยไม่มีข้า"

"ฮึ่มมมม พ่อตาของพระองค์ยืนอยู่ตรงนี้นะพะยะค่ะ โชฮา" มินเทกัม ปรามครับ

"อะ เอ่ออ ท่านพ่อตา" โชฮารีบปล่อยตัวผมครับ

"พวกท่านมาถึงปลอดภัยก็ดีแล้วหล่ะ โชฮา ทรงเป็นห่วงมาก"

"ถ้าได้เรื่องแล้ว เราก็กลับวังกันเถอะนะ"

"ข้าลาหล่ะ ท่านพ่อตา"

--------------------------------------

แต่พอถึงที่นี่สิครับ มันหน้าตาไม่เห็นเหมือนวังที่ผมพักเลยครับ

"เอ่อ ที่นี่คือที่ไหน เหรอขอรับ ท่านลีซุน"

"อ่อ เจ้าคงไม่เคยมาสินะ นี่เป็นที่ประทับนอกวัง ของโชนา น่ะ ข้าเองก็มาพักบ่อย ๆ เราก็มาเปลี่ยนบรรยากาศกันมั่งดีกว่า พวกเชวยองกัม เตรียมอาหารไว้ให้เราแล้ว เจ้าก็มาฉลองที่ทำงานลับสำเร็จกันดีกว่า เจ้าก็มาด้วยหล่ะ ชิน"

ซักพักพวกเราก็มากินเนื้อย่างกัน ชมพระจันทร์กันไปครับ เนื้ออร่อยมาก คงหมักมาดีหน่ะครับ ติดแต่น้ำจิ้มนี่สิครับ ไม่ค่อยถูกปากผมเท่าไหร่ ถ้าได้นำจิ้มซีฟู้ดบ้านเรา จะเด็ดมาก 55+

ชินเองก็เล่าเรื่องที่เราแอบเข้าไปขโมยบันทึกออกมา ใหญ่เลยครับ ที่แท้ชิน ไปดูลาดเลาสองสามวันละ เพื่อจะนำทางผมกับโชฮาครับ

"หึ หึ ถ้าข้าไปด้วย จะไม่มีใครจับได้หรอก" โชฮา ยอตัวเอง ก็เป็นครับ

"แต่คงไม่มีใครยอมให้ทรงทำอะไรแบบนั้นหรอก พะยะค่ะโชฮา" เชวยองกัม ขัดขึ้นมาครับ

"555555+" ทั้งวง ฮา ขึ้นมาพร้อมกันครับ


"เอ่อ ข้านอนที่ไหนได้บ้างขอรับ ยองกัม" ผมเริ่มง่วงละครับ อาจจะเพราะใช้แรงไปเยอะตอนหัวค่ำ

"เอ่ออ .." ยองกัม มองหน้าโชฮา ครับ

"ก็นอนกับข้าเหมือนทุกทีนั่นแหล่ะ ยองกัม ท่านช่วยเตรียมด้วยละกัน"

"พะยะค่ะโชฮา"

ซักพักทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าที่พักครับ พอถึงที่นอนผมก็ล้มตัวลงนอนเลยครับ โชฮาก็เป่าเทียนดับไฟละก็ตามมานอนครับ 

"ข้าเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะวันนี้"

"ขอรับ"

"เป้นห่วงเจ้าแบบที่เจ้าเป็นห่วงข้านั่นแหล่ะ"

"ขอรับ"

"เจ้าว่ามันเป็นเรื่องแปลกไหม ที่ชายสองคนจะเป็นห่วงกันแบบนี้"

"เป็นเพื่อนกันก็ห่วงกัน ไม่แปลกหนิขอรับ"

"แต่ข้าเคยรู้สึกแบบนี้ กับอ๊กจองแค่นั้นแหล่ะ"

"หา !!" ผมพรวดพราดลุกขึ้นนั่งเลยครับ

"หมายความว่ายังไงขอรับท่านลีซุน" โชฮา ลุกขึ้นนั่งตามครับ

สายตาของเราประสานกันในความมืด 

"ข้าคือคนที่มีภรรยามาแล้วนะ ข้าดูออกว่าแบบไหนคือ ห่วง แบบไหนคือรัก ข้าเองมั่นใจว่าเราสองคนมีความรู้สึกเดียวกัน"

"เจ้าเองจะช่วยรับความรู้สึกอันนี้ของข้าไว้ได้ไหม" ผมอึ้งแดกครับ ตาสว่างเลย โชฮามั่นใจว่าผมรู้สึกยังไงงั้นเหรอ ............................ แล้วจริง ๆ ตัวผมรู้สึกยังไงกันนะ

"แม้แต่ในดินแดนที่ข้าจากมา ผู้ชายก็รักกันไม่ได้นะขอรับ มันเป็นเรื่องผิดปกติ"

"เจ้าจะยอมทิ้งความคิดแบบนั้น เพื่อความรู้สึกของตัวเองได้ไหมหล่ะ" แล้วโชฮา ก็ดึงผมไปกอดครับ ใจผมเต้นตึกตัก ๆ ไปหมด หัวสมองว่างเปล่า

"ขอรับ" ผมพูดได้เท่านี้จริง ๆ


----------------------------------------------------------------------------------------- วันรุ่งขึ้น ณ ท้องพระโรง

"จะทรงจัดการอย่าไงรกับเรื่องของ แนซีคนนั้นพะยะค่ะ โชนา" โชเทกัม ทูลถาม ชูซังโชนา

"ข้าคิดว่า เราไม่ควรเข้าไปยุ่งเรื่องเหล่านี้ เพราะจะกลายเป็นสาเหตุให้ราชวงศ์ของเราล่มสลายได้" โชนาตรัสตอบ

"ล่มสลายเหรอ พะยะค่ะ จะเป็นไปได้ยังไงกับแค่ แนซีคนเดียว อย่าทรงบ่ายเบี่ยงประเด็นเลยพะยะค่ะ โปรดทรงเห็นแก่บัณฑิตที่ เฝ้าอยู่นอกประตูวังตอนนี้เถอะพะยะค่ะ การกระทำของเซจาโชฮา จะทำให้รากฐานของบ้านเมืองสั่นคลอนนะพะยะค่ะ โชนา"

"ทรงพิจารณาด้วยพะยะค่ะโชนา" เสียงยังบันฝ่ายโซรน ขานรับสนับสนุนความคิดของโชเทกัม

"พวกท่านดูบันทึกของ ราชวงศ์โกคุเรียวนี่สิ " โชนาโยนบันทึกลงมาตรงหน้าโชเทกัม

"เพราะความไม่ภักดีของหัวหน้าองค์รักษ์หลวงที่มีต่อราชาของโกคุเรียว เพราะเค้าแอบมีใจให้กับพระมเหสี จนถึงกับบุกเข้าไปสังหารพระราชา"

"นี่พวกท่านกำลังสั่นคลอนความภักดีของบริวาร ที่มีต่อราชวงศ์ ไม่ต่างอะไรกับเรื่องราวในบันทึกของโกคุเรียวเลยทีเดียว"

"อ่ะ เอ่อออ โชนา เรื่องนี้จะเหมือนกันได้ยังไงพะยะค่ะโชนา โปรดทรงใคร่ครวญด้วย"

"โปรดทรงใครครวญ" แต่คราวนี้เสียงสนับสนุนกลับแผ่วลง ด้วยกลัวข้อหากบฏต่อราชบัลลังค์

"จะไม่เหมือนกันได้ยังไงกัน ทั้งอิงนาหรี และองค์รักษหลวงแก่โกคุเรียวก็รับใช้ต่อพระเมตตาขององค์ราชาเหมือนกัน พวกท่านยังจะว่าสิ่งที่พวกท่านเรียกร้องเป็นความภักดีต่อโชซอนได้อีกหรือไม่" เสียงโชนาตวาดดังลั่น

"ขอพระราชทานอภัย พะยะค่ะโชนา" เสียงยังบันยังหมดกล่าวพร้อมกัน

เซจาโชฮา ที่ประทับอยู่ด้านหลัง ยิ้มพอพระทัย

"โชเทกัม ท่านคงจะรู้หน้าที่ของแขนและขาแล้วสินะ" โชฮารำพึงกับตัวเองเบา ๆ