ชายของราชา (Y เน๊อะ)

ลำดับตอนที่ #6 : วิถีมหาดเล็ก (4)

เผลอ แป๊บ ๆ ตีสี่แล้วเหรอเนี่ย ผมตื่นเพราะเสียงตีฆ้องบอกเวลาจาก แนซีเดินยามน่ะครับ แต่เอ๊ะ โชฮา หายไปไหนละเนี่ย สงสัยแอบย่องกลับไปที่ ทงตงกุงแล้วหล่ะครับ

"นาหรี ข้าน้อยมาเก็บเครื่องบรรทมของโชฮา น่ะค่ะ" มีฮังอาประมาณ 5 คนเปิดประตูโผล่พรวดเข้ามาในห้องผมครับ

"อ่อ เอ่อ อื้ม ๆ ๆ" ผมรีบลุกให้พี่เค้าก็เก็บไปครับ ไม่กล้าพูดอะไรเยอะครับ กลัวเค้าได้กลิ่น 55+ แต่ว่าทำไมต้องมากันเยอะขนาดนี้นะเนี่ย

"อ่อ เอ่ออ พวกพี่ไม่ต้องช่วยข้าแต่งตัวก็ได้" รุมผมกันใหญ่เลยครับ 

"ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ มันเป็นราชธรรมเนียม" ธรรมเนียม ?

"เพราะท่านนอนร่วมเครื่องบรรทมกับโชฮาแล้วไงเจ้าคะนาหรี" เอาหล่ะสิ ไรเนี้ย ผมไม่ใช่อึนซึงซังกุงน้าาาาาาาาา

"เอ่อ ...... อ่า แล้ว เอ่อ .........." ผมไปไม่เป็นเลยครับ มันยังไงเนี้ย คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ แล้วโชฮา ก็เป็นผู้ชาย จะมาอะไรกับผมได้ยังไงกัน ผมไม่ใช่นางในนะ > <

ผมปล่อยให้พวกฮังอาแต่งตัวให้ผมจนเสร็จ ครับ จริง ๆ เค้าก็เปลี่ยนแค่ชุดขาว ๆ ข้างในจากปกติชุดผมเป็นผ้าฝ้ายสีขาวล้วน ก็เป็นผ้าไหมที่มีลวดลายตัวอักษรจีนน่ะครับ  (คำว่า "爱" = รัก) แล้วก็ทับด้วยชุดแนซีตามปกติ แบบนี้คนทั่วไปคงไม่เห็นอะไรผิดปกติหรอกนะครับ

พออาบน้ำ แต่งตัวอีกรอบ ผมก็เดินออกมากินข้าวเช้า แต่สายตาของแนซีพวกนี้สิครับ แถมยังทำท่ากระซิบกระซาบอีกด้วย เรื่องคงขยายออกไปถึงไหนต่อไหนแล้วละครับ

"ช่างเถอะ" จะให้ทำยังไงได้หล่ะครับ ละอีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องจริงด้วย เป้าหมายของผมคือการหาทางกลับบ้านครับ ผมไม่อยากมาเสียเวลากับเรื่องแบบนี้ อีกอย่างเมื่อคืนตอนออกไปกับโชฮา ผมก็พยายามจำเส้นทางที่ผ่านครับ เผื่อจะหาที่มาที่ไปของการย้อนเวลามาครั้งนี้ได้


-----------------------------------------

"มามะนิม เหตุใดท่านถึงได้มาเยี่ยมกรมแนซีของเราเช้าขนาดนี้ละขอรับ" เสียงคิมแทกัม เจ้ากรมแนซีครับ

"ข้ามาหา อิงนาหรีน่ะ อยากจะทักทายเค้าซักหน่อย" อ่อ จางซังกุงที่ผมเจอเมื่อวานครับ มาหาผมทำไมนะ แถมยังเช้าขนาดนี้ ยังไม่สว่างเต็มที่เลยด้วยซ้ำ

"มาหาข้าเหรอขอรับ มามะนิม" ผมทักทายไปตามธรรมเนียมครับ

"ข้าอยากจะมาพูดคุยกับท่านซักหน่อย พอจะมีเวลาให้ข้าไหม" คิมแทกัม ทำท่าพยักเพยิดครับ แถมซังกุง ที่มากับจางซังกุงก็ไม่ได้ห้ามอะไร ผมก็เลยต้องเลยตามเลย 

"ขอรับมามะนิม" ซักพักผมกับจางซังกุงก็แยกตัวออกมาคุยกันในศาลาริมน้ำที่อยู่ข้างกรมแนซีน่ะครับ

"ที่ข้ามาวันนี้น่ะ เพียงแต่อยากจะมาพูดให้เจ้าสบายใจ เพราะข้าเองก็เป็นอึนซังกุงได้โดยเริ่มจากสิ่งที่เจ้าผ่านมานั่นแหล่ะ"

"อ่ะ เอ่อ มันไม่ได้เป็นแบบที่ ท่านคิดนะมามะนิม"

"55555+ ก็นั่นแหล่ะที่ข้าเลยต้องมาหาเจ้า"

"โชฮา เป็นผู้ชายปกติที่ชอบผู้หญิง ข้อนั้นเป็นสิ่งที่ข้าต้องรู้ดีกว่าใครอยู่แล้ว ที่ข้ามาเพียงแต่อยากให้เจ้าสบายใจเท่านั้นเอง ว่าข้าไม่ได้คิดอะไรหรอก มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วในบ้านเมืองที่เคร่งครัดแนวคิดของ ขงจื๊อ ขนาดนี้"

"ข้าค่อยสบายใจหน่อยมามะนิม ที่ท่านเข้าใจ"

"หึ หึ แต่สิ่งที่เจ้าจะต้องเผชิญคือการที่ ฝ่ายโซรนจะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างในการกดดัน โชฮา ว่ากระทำการขัดต่อกฏมณเฑียรบาลซึ่งคลี่คลายออกมาจากแนวคิดของขงจื๊อยังไงหล่ะ"

"เอ๋ แต่มันไม่ใช่เรื่องจริงนะขอรับมามะนิม จะให้โชฮา มาโดนอะไรแบบนี้ได้ยังไงกัน" ผมเริ่มรู้สึกว่าเรื่องไร้สาระแบบนี้ มันจะมากลายเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตแล้วเหรอเนี้ย

"ใครจะสนใจว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ พวกยังบันสนใจแค่ว่าตัวเองจะได้ประโยชน์หรือไม่เท่านั้นเอง หึ หึ เจ้าก็ห่วงตัวเองเถอะ เจ้ากำลังเป็นปฏิปักษ์ต่อฝ่ายโซรน ที่สนับสนุนข้าอยู่นะ"

ยิ่งพูด ยิ่งงง ครับ ก็สนับสนุนจางซังกุง ก็จางซังกุงเป็นแฟนโชฮา แล้วทำไมต้องมาทำร้ายแฟนตัวเองด้วย เออ ............. นี่คงเป็นการเมืองอีกแบบหนึ่งสินะครับ

"เอาเป็นว่าข้าไปก่อนก็แล้วกัน เจ้าก็รักษาเนื้อรักษาตัวหล่ะ หึ หึ ขอให้มีวัน เวลา ที่ดีนะ"

อ่าวไปแล้วซะงั้น ทิ้งผมมึนอยู่ตรงศาลา 

---------------------------------------------- อีกมุมนึงของจางซังกุง --------------

"มินซังกุง"

"เย่ มามะนิม"

"ให้คนของเราจับตาดู อิงนาหรี ไว้ให้ดีหล่ะ พยายามแยกเขาออกจากโชฮาให้ได้"

"แต่เมื่อเค้าได้รับพระเมตตาจากโชฮาแล้ว ก็ลำบากหน่อยนะเจ้าคะมามะนิม การที่เราลบหลู่เค้าก็เท่ากับการที่เราลบหลู่โชฮาด้วย"

"คนที่ขวางทางข้า ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นหญิงหรือชาย ข้าไม่มีวันยอมหรอก"

--------------------------------------------- ณ ท้องพระโรง

"เมื่อคืนมีเรื่องประหลาดพะยะค่ะโชนา" 

"ประหลาดยังไงกัน โชเทกัม" 

"เมื่อคืนมีผู้ถวายตัวแต่เซจาโชฮา พะยะค่ะโชนา"

"ก็นับเป็นเรื่องปกตินี่นา ข้าและเซจา สามารถให้เมตตากับฮังอาได้ทุกคนอยู่แล้ว ยิ่งมีลูกมากก็จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับราชวงศ์ของเรา"

"แต่เมื่อคืนที่ถวายตัวให้กับโชฮา กลับเป็นแนซีน่ะพะยะค่ะโชนา" เสียงอื้ออึงดังก้องเต็มท้องพระโรงด้วยความตกอกตกใจของเหล่ายังบัง

"เหลวไหลนัก เซจา จะทำเรื่องที่ขัดต่อศีลธรรมอันดีของโชซอนได้ยังไงกัน บ้านเมืองเราเคร่งครัดต่อหลักการขงจื๊อนัก ท่านกำลังหลบหลู่ราชวงศ์นะ โชเทกัม" ชูซังโชนาตวาดด้วยความโมโห

"กระหม่อง ซอเทกัม เจ้ากรมพิธีการของกราบทูลว่าที่ โชเทกัม กราบทูลล้วนเป็นเรื่องจริงพะยะค่ะ กรมของเราต้องส่งอาภรณ์ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของการถวายตัวไปให้กับแนซีคนนั้นเมื่อเช้านี้เองพะยะค่ะ กระหม่อมต้องขอกราบทูลว่าเป็นความกระอักกระอ่วนใจของพวกกระหม่อมเหลือเกินพะยะค่ะ"

"ข้าคงต้องไปคุยกับเซจาให้ชัดเจน ขอให้พวกท่านสบายใจเถอะ ถ้านี่เป็นเรื่องจริงข้าคงไม่ปล่อยไว้แน่" ชูซังโชนา รับปากอย่างกระท่อนกระแท่น

----------------------------- หน้าตำหนักท้องพระโรง

"มินแทกัม ท่านจะทำยังไงต่อไป ฝ่ายโซรนเริ่มรุกคืบแล้ว เอาเรื่องไร้สาระแบบนี้ มาเป็นเครื่องกดดันฝ่าบาท"

"พวกเขาคงจะเป็นคนจัดแจง ยัดเยียดอาภรณ์นั้นให้กับแนซี ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่คนนั้นสินะ เป้าหมายคงจะอยู่ที่การแลกเปลี่ยนให้ แต่งตั้งจางซังกุง เป็น พระสนมโชวอนน่ะสิ"

"เรื่องแบบนี้ แทบีมาม่า (พระพันปี) ต้องอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน"

"พวกเราฝ่ายโนรน (ฝ่ายตะวันตก) คงต้องนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับชุงจอนมาม่า (พระมเหสี) ก่อนนะขอบครับ แทกัม"

"อืม ไปตำหนักคาแท (ตำหนักพระมเหสี) กัน"

----------------------------- ตำหนักคาแท

"พวกมันช่างบังอาจนัก จางซังกุง เป็นเพียงอึนซึนซังกุง ของเซจาโชฮา เท่านั้น จะแต่งตั้งเป็น โชวอน เทียบเท่ากับ สนมของชูซังโชนา ได้ยังไงกัน" เสียงชุงจอนมาม่า ตวาดลั่นตำหนักคาเท

"เอ่อ เราจะทำยังไงกันดี มาม่า หรือเราจะยอมถอยเก้าหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของฝ่ายโนรนเอาไว้" สิ้นคำกราบทูลของมินแทกัม เสียงแนซีก็ขานขึ้น "เซจาโชฮา เสด็จแล้วววววว"

"อมม่ามามา (เสด็จแม่) ท่านพ่อตา" โชฮา โค้งคำนับชุงจอนมาม่าและมินแทกัม ที่เป็นพ่อของ พินกุงมาม่า

"เจ้ามาก็ดีแล้วเซจา แม่กำลังหารือกับมินแทกัม เรื่องนี้อยู่พอดี เจ้าลองเล่าให้แม่ฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

"เอ่อ อิงนาหรี กับลูกเป็นเพื่อนกันพะยะค่ะ มาม่า"

"เพื่อน ! " ชุงจอนมาม่าแสดงสีหน้าประหลาดใจพร้อมกับหันไปสบตากับมินแทกัม

"เค้าเป็นคนยังไงกัน หือ ถึงทำให้เจ้าเรียกเค้าว่าเพื่อนได้หน่ะ" ชุงจอนมาม่ายิ้มด้วยแววตาดีใจ

"เค้าเป็นคนเดียวที่พูดทุกเรื่องกับลูกด้วยความรู้สึกที่แท้จริง ไม่ปิดบังซ่อนเร้นด้วยใบหน้านิ่งเฉยแบบที่ลูกเจอมาทั้งชีวิต มาม่า" น้ำเสียงอันขมขื่นเผยความรู้สึกที่แท้จริงออกมา 

"เค้าคงจะเป็นคนดีอย่างที่โชฮา กราบทุลจริง ๆ มาม่า" มินแทกัมเสริม

"นี่ เป็นจุดอ่อนของเจ้าจริง ๆ นะเซจา เหมือนตอนที่เจอจางซังกุงไงหล่ะ เพราะภายนอกนางดูสดใจ และจริงใจ เจ้าถึงได้หลงนางขนาดนี้ แต่แม่ก็ไม่เคยเจอใครที่เจ้าจะนับเป็นเพื่อนเลยนะ พยายามให้เจ้าสมาคมกับเชื้อพระวงศ์หรือลูกหลานยังบัน เจ้าก็ไม่คบใครเลย แม่ชักจะอยากเจอเพื่อนเจ้าคนนี้แล้วละสิ"

"แล้วเรื่องที่ยังบัน กราบทูลอาป้ามามา (เสด็จพ่อ) เมื่อเช้าละพะยะค่ะ"

"เอาไว้ แม่จะอธิบายให้ โชนา ฟังก็แล้วกัน ตอนนี้คงยังทรงกริ้วมากนะ ที่เจ้าพลาดท่าเสียที่ให้กับ ฝ่ายโซรนน่ะ 55555+"

---------------------------------- กลับมาที่อิงของเรา

บ่ายนี้ผมจะทำการทดสอบการต่อสู้ขั้นสุดท้ายครับ เพื่อที่จะประเมินว่าผมจะได้คะแนนเท่าไหร่ แต่ใจผมนี่สิครับ ยังกังวลเรื่อง โชฮา ไม่หาย

"เซจา โชฮาเสด็จแล้ววววว" หา คนที่ทำให้ผมคิดมากมาตลอดทั้งเช้า อยู่ดี ๆ ก็มาอยู่ตรงหน้าซะงั้น

"ข้าอยากมาดูเจ้าหน่ะ เห็นว่าเจ้ามีวิชาการต่อสู้ที่เก่งกาจ น่าจะใช้เจ้าทำอะไรได้มากกว่าการแปลเอกสารน่าเบื่อพวกนั้น" พอหายเมาละก็กลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิมละครับ

"พะยะค่ะ โชฮา" 

"คู่ต่อสู้ของเจ้าวันนี้ ข้าจะเลือกให้กับเจ้าเอง อิ๊กยองกัม ท่านช่วยเป็นคู่ต่อสู้ให้กับอิงนาหรี หน่อยละกัน"

"เย่ โชฮา"  อะไรก๊านนนน จะให้ผมสู้กับองครักษ์หลวง คนนะ ไม่ใช่คูโบต้า  ผมว่าผมคงจะเจ็บตัวมากกว่าจะชนะหน่ะครับ ................. เฮ้ออ เอาว่ะ สู้โว๊ยยยย

การประลองเป็นไปอย่างยากลำบากนะครับ ผมก็พยายามงัดกลละเม็ดเด็ดพรายทั้งหมด ออกมาสู้ครับ จนทั้งสองฝ่ายเริ่มได้แผลครับ นึกถึงเวลาเราดูมวยไทยออกไหมครับ แบบนั้นเลยครับ 

"พอที ๆ ๆ คนของข้าช้ำไปทั้งตัวแล้วววว " เสียงโชฮา ห้ามมวยขึ้นมาครับ อิ๊กยองกัมคงจะเป็นทหารคนสนิทมากหน่ะนะครับ เจอผมซัดเข้าไปคงกลัวจะทำให้อ่อนแรงแล้วทำหน้าที่ได้ไม่ดีนะครับ

"ขอพระราชทานอภัยพะยะค่ะ โชฮา กระหม่อมไม่ทันระวัง ทำให้นาหรี เป็นแผล" อ่าว เอ๋ หมายถึงผมเหรอ ? บ้าหน่า ไม่ใช่มั้ง 

"เจ้าก็ไปอาบน้ำ แล้วมาเจอข้าที่ทงตงกุงก็แล้วกัน" อ่าว อยู่ ๆ ก็เดินจากไปซะงั้น มาเร็วเคลมเร็วอะไรแบบนี้

"คะแนนของข้าน้อยเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ปาร์คยองกัม" 

"ทีหลังไม่ต้องพูดกับข้าอย่างสุภาพหรอก ในกรณีแบบเจ้าถือเป็นข้อยกเว้น เหมือนที่จางซังกุงเรียกแต่ชื่อตำแหน่งของข้าเฉย ๆ หน่ะ เจ้าก็พูดกับข้าธรรมดาก็พอ คะแนนเจ้าหน่ะไม่มีปัญหาหรอกสูสีกับองค์รักษ์หลวงขนาดนั้น เจ้าก็ไปจัดการธุระของเจ้าเถอะนะ" 

เออ ก็ดีแฮะ ถ้าคะแนนผมโอเค แล้วจะได้ตัดปัญหา พวกแนซีขี้อิจฉาพวกนั้นไปซักที แต่การวางตัวที่เปลี่ยนไปนี่สิ เมื่อไหร่จะเคลียร์เรื่องเข้าใจผิดนี่ได้ซักทีนะ น่าเบื่อจริง ๆ