ชายของราชา (Y เน๊อะ)

ลำดับตอนที่ #5 : วิถีมหาดเล็ก (3)

หลังจากขอทูลลา เซจาโชฮา กับพีกุงมามะ ชินก็พาผมกลับโดยอ้อมมาทางที่ผมไม่เคยผ่าน

"ชินที่นี่ที่ไหนเหรอ"

"ที่พักของพวกนางในน่ะขอรับ พวกพี่เค้าอยากเห็นนาหรีกัน"

"อยากเห็นพี่ ? ...... ทำไมหล่ะ" ถ้าอยู่ที่โรงเรียนแล้วสาว ๆ โรงเรียนคอนแวนต์ข้าง ๆ จะอยากมาเห็นผมก็คงรู้สึกดีนะครับ แต่เจอนางในเซ็ตป้าซังกุงเมื่อกี้เข้าไป ผมชักสยองหล่ะครับ

"เปล่าหรอกขอรับ เพียงแต่นาหรีเป็นผู้ชายคนเดียวที่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในวังตอนกลางคืนนะครับ"

อ๋อ ผมคงกลายเป็นคงดังเพราะได้รับสิทธิ์พิเศษสินะ ..... แต่เสียงคิกคัก ๆ ของพวกนางในนี่สิ อะไรกัน

"แฮ่ .... อิงนาหรี" มีเด็กผู้หญิงใส่ชุดซังกุงวิ่งมาขวางทางผมครับ น่ารักด้วย

"เอ่อ ขอรับมามะนิม" ผมพยายามรักษามารยาทครับ ถึงแม้ว่าจะดูอายุไล่ ๆ กัน แต่ใส่ชุดซังกุง คงไม่ใช่นางในธรรมดาน่ะครับ

"โชฮา เล่าเรื่องของท่านให้ข้าฟังแล้ว ท่านมาจากต่างเมืองเหรอ เห็นว่าท่านพูดถึงพาหนะที่ลอยบนฟ้าได้ด้วยเหรอ น่าสนใจมากเลย ท่านเล่าให้ข้าฟังบ้างสิ"

"เอ่อ คือ ........" ผมอึ้งครับ รัวเป็นชุดเลยทีเดียว

"มามะนิม ไม่ได้นะเจ้าคะ อิงนาหรี เป็นผู้ชายจะสนทนากันได้อย่างไรกัน" ซังกุงชุดสีฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ คอยกันให้ ดีจริง ๆ ครับ ผมไม่ค่อยคุ้นกับผู้หญิงเท่าไหร่ เรียนชายล้วนมาตลอด

"นั่นสินะ ข้าก็ลืมคิดไป ข้าชื่อ จางอ๊กจองนะ ยินดีที่ได้รู้จัก มีอะไรให้ช่วยก็บอกหล่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไม่แน่วันหน้าข้าอาจมีเรื่องต้องไหว้วานท่านเหมือนกัน"

"ขอรับ ข้ายินดีขอรับ มามะนิม" สองสามวันมานี่ทำให้ผมเริ่มคุ้นเคยกับคำประหลาด ๆ พวกนี้

"แล้วเจอกัน ๆ ไปหล่ะ" อ่าว วิ่งปรู๊ด ไปนู่นละครับ นางในวิ่งตามกันไปแทบไม่ทันเลยทีเดียว

"เอ่อ นางเป็น ซึงอึนซังกุง (นางในถวายตัว) ในเซจาโชฮา น่ะขอรับ" ชินพยายามอธิบายให้ผมที่ยัง งง ๆ อยู่

"แปลว่า เป็นภรรยาอีกคนของ โชฮา เหรอ" 

"คล้าย ๆ แบบนั้นหน่ะขอรับ แต่ไม่ใช่สะใภ้หลวงแบบ พีกุงมามะ น่ะขอรับ"

"เอ่อ ..... อิงนาหรี อยู่ให้ห่าง ๆ นางดีกว่านะขอรับ"

"อืมม ตกลง" ผมเพิ่งมาอยู่ใหม่อะไรที่คนอยู่มาก่อนบอกให้ทำ จำไว้ก็ไม่เสียหลายหรอกเน๊อะ
ว่าแต่ โชฮา นี่ร้ายไม่เบานะครับ อายุแค่นี้มีเมียเป็นโหล 55+ ถ้าผมเป็นแบบนี้ ม๊า คงอาละวาดบ้านแตก 

............................................................

หลังจากทำงานเอกสารเสร็จ ผมก็เตรียมเข้าห้องครับ จริง ๆ กะว่าจะขอเค้าออกไปนอกวังหน่อย แต่ก็อย่าเพิ่งดีกว่า เพราะน่าจะมีขั้นตอนประมาณหนึ่ง ผมเพิ่งมาไม่อยากทำตัวมีปัญหา ก็แค่กะจะไปดูเส้นทางน่ะครับ จะได้ย้อนดูได้ว่า ผมมาโผล่อยู่ที่นี่ได้ยังไง อาจจะมีประตูมิติหรืออะไรทำนองนั้นหน่ะครับ

"อิงนาหรี ๆ " หือ ? ใครมาเรียก ผมเลยโผล่ออกไปดูครับ ดีว่าผมเพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จนะครับ

"เอ๋ โชฮา" ขบวนเสด็จเซจาโชฮาทั้งขบวนมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องผมครับ

"มีอะไรหรือพะยะค่ะโชฮา" ผมก้มลงคำนับตามธรรมเนียมครับ ซักพักโชฮา ก็โบกมือขึ้น แล้วคนติดตามทั้งขบวนก็ถอยออกไปราว 10 เมตร เหลือไว้แค่ เชวยองกัมที่เป็นมหาดเล็กไกล้ชิดน่ะครับ

"ข้ามาตรวจเยี่ยมกรมแนซีน่ะ เลยแวะ มาหาเจ้าซักหน่อย เจ้าช่วยดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าได้ไหมหล่ะ" 

"อ่ะ เอ่อ พะยะค่ะ โชฮา"

 ------------------------------------------------

        ผมนึกว่าจะดื่มกันในวังครับ แต่โชฮา พาผมกับคณะติดตามเล็ก ๆ ออกมานอกวัง บังเอิญจริง ๆ นะครับ พวกยองกัมเอาชุดมาให้ผมใส่เพิ่ม ชุดหน้าตาเหมือนพวกฮันบกของผู้ชายน่ะครับ ดีนะครับเป็นชุดสีออกเข้ม ๆ ถ้าเจอสีชมพูแบบในละครผมก็คงไม่ไหวเหมือนกัน แต่ผมรู้สึกตลกกับการที่ต้องใส่หมวกนักมายากลใส ๆ นี่แหล่ะครับ

      พวกผมเดินกันมาเรื่อย ๆ น่าจะห่างจากวังมาค่อนข้างไกล มาหยุดอยู่ที่ร้านร้านหนึ่ง ให้อารมณ์เหมือน ร้านนั่งกิน บ้านเราน่ะครับ มีโต๊ะเตี้ย ๆ แต่งร้านด้วยโคมไฟน่ะครับ สว่างแบบสลัว ๆ ไปทั้งร้านเลย อยู่ริมน้ำด้วยครับ ถ้ามากับหญิงน่าจะเวิร์คมาก พวกมหาดเล็กกับองค์รักษ์รออยู่นอกร้านครับ เหลือผมกับโชฮา เดินเข้าไปในร้านกันสองคน

"ทูร่ง เชิญเลยเจ้าค่ะ" เสียงเถ้าแก่เนี้ย เอ่ยทักทายเรา

"ไม่เจอกันนานเลยนะคะ ทูร่ง อ่าววันนี้ทูร่ง พาเพื่อนมาด้วยเหรอ เจ้าค่ะ ขอบคุณจริง ๆ เจ้าค่ะ ทำให้ร้านเรามีแขกเพิ่มขึ้น" ดูท่าทางโชฮา คงมาร้านนี้บ่อยน่ะครับ เจ้าของร้านถึงจำได้แบบนี้

"เจ้าอยากกินอะไรหล่ะ สั่งได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจข้าหรอก"

"เอ่อ คือกระหม่อมสั่งไม่เป็นพะยะค่ะ โชฮา" ผมบอกไปตรง ๆ ครับ ก็ผมไม่รู้จักอาหารเกาหลีจริง ๆ หนิครับ ไม่พอเป็นยุคโชซอนอีก คงไม่ฟิวชั่นแบบเกาหลียุดปัจจุบันน่ะครับ

"อ่อ อืมม ข้าลืมไปว่าเจ้ามาจากต่างเมือง คงไม่คุ้นเคยกับอาหารของเรานัก" แล้วโชฮาก็เหมือนส่งซิกให้เถ้าแก่เนี้ย ทำนองว่าเอาเหมือนเดิมน่ะครับ

"ละก็เวลามาแบบนี้ ให้เจ้าเรียกชื่อข้าก็แล้วกัน คนจะได้ไม่สงสัย ปกติชูซังโชนา มักมีพระราชบัญชาให้ข้าออกมาทำธุระนอกวังแบบลับ ๆ อยู่เสมอ ๆ หล่ะ"

"อ่อ ขอรับ ต้องเรียกว่า ท่านลีซุน ใช่ไหมขอรับ"

"ใช่ แล้วหล่ะ อิง" ทำไมโชฮา ต้องอมยิ้มด้วยครับ ก็ให้ผมเป็นคนเรียกเองนี่นา เห็นทุกทีไม่ค่อยแสดงอารมณ์น่ะครับ ทำหน้านิ่งตลอด

"หม่ะ มาดื่มกันดีกว่า เปิดใจกันซักหน่อย"

"เปิดใจหรือขอรับ ท่านลีซุน" โชฮาพลางรินเหล้าให้ผมน่ะครับ แต่หน้าตาเหล้ามันใส ๆ แปลก ๆ คงเป็นเหล้าเกาหลีคล้าย ๆ โซจู ที่ป๊าเคยเอาให้ผมชิมน่ะครับ

"พวกแนซี รายงานมาถึงข้าว่า พวกเค้าเคลือบแคลงในตัวเจ้า"

"เอ๋ ? ... สงสัยในตัวข้าหรือขอรับ"

"ที่ข้าพาเจ้ามาวันนี้ เพราะข้าอยากจะให้เจ้าแสดงให้เห็นว่าข้าสามารถเชื่อใจเจ้าได้ และข้าไม่ได้ดูคนผิดไป" เอ่อ .... แล้วต้องทำยังไงดี

"แต่ระหว่างทางที่เรามาที่นี่ ข้าก็คิดแล้วคิดอีก ว่าถ้าเจ้าเป็นสายลับจากอังกฤษจริง ๆ ยังไงข้าเองก็คงจับไต๋เจ้าไม่ได้ง่าย ๆ ดังนั้นข้าคงทำได้เพียงแต่เชื่อใจเจ้าไปแบบนี้" โห ........ จะใจไปไหน แบบนี้ต้อง

"เอ๊า .. ชนขอรับ"

"เอ๋ .. ชน ?" เอิ่มมม .... ดูท่าทางผมคงทำผิดกาละเทศะไปแล้ว จะโดนโบยเหมือนในหนังไหมเนี่ย

"เจ้าคงหมายถึงดื่ม สินะ ได้สิ มาดื่ม" เฮ้ออออ รอดไป

ผมกับโชฮา คุยไปดื่มไปครับ นานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้อีกทีโต๊ะเราก็เป็นโต๊ะ สุดท้ายแล้วครับ

"รับ เพิ่มไหมเจ้าคะ ทูร่งทั้งสอง"

"เอามาอีก ๆ " พวกผมสองคนพูดพร้อมกันเลยครับ ติดลมเต็มที่

"เอ่อ  พอแล้วก็ได้เถ้าแก่เนี้ย" เชวยองกัม เข้ามาเคลียร์ครับ พร้อมขยิบตาส่งซิกให้ผม คงเห็นว่าโชฮาเมามากแล้ว

พออกจากร้าน โชฮา เดินตุปั๊ดตุเป๋ เลยครับ

"เอ่อ โชฮา ขึ้นหลังข้าน้อยเลยพะยะค่ะ"

"ท่านแก่ขนาดนี้แล้ว ข้าจะทรมานท่านได้ยังไงหล่ะ เชวยองกัม" เอิ่ม ทั้งคณะทำตาปริบ ๆ ครับ ขำที่ โชฮา เมาแล้วว่าขุนนางอาวุโสซะอาย 

"ข้าจะขึ้นหลัง อิงนาหรี น่ะ เค้าเป็นเพื่อนข้าและยังหนุ่มแน่น เน๊อ อิง" โชฮาพยักเพยิดมาทางผมครับ 

"พะยะค่ะ โชฮา" ดีนะครับ ได้คนที่เหลือดันขึ้นหลังผม เพราะโชฮา หุ่นก็ไม่ได้หนีผมเลยครับ สูงพอ ๆ กัน พร้อม ๆ กับที่โชฮาโบกมือให้คนที่เหลือให้ติดตามอยู่ห่าง ๆ ผมก็ค่อย ๆ เดินไปตามเส้นทางที่มาจากพระราชวังน่ะครับ

"วันนี้ดาวสวยมากเลยเน๊อะ อิง" มองขึ้นไปบนฟ้าดาวเต็มเลยครับ คงเพราะไม่มีแสงจากไปไปรบกวนน่ะครับ เราเลยเห็นดาวทั้งฟ้าได้ชัดขนาดนี้

"พะยะค่ะ โชฮา" เอ่อออ แก้มนิ จะแนบกันไปไหน 

"ข้าบอกให้เรียกข้าว่ายังไง" โชฮาพูดไปอมยิ้มไปครับ คงเพราะเมา

"เอ่ออ ขอรับ ท่านลีซุน"

"ข้าดีใจจริง ๆ ไม่เคยมีใครเรียกชื่อข้าแบบนี้มาก่อนเลย" อ้าว งานงอกละกรู ใครมาได้ยินผมเรียกชื่อโชฮาเฉย ๆ นิไม่ถูกจับไปประหารเหรอเนี่ย ?

"ดูเจ้าก็มีความสุขหนิ ที่ได้เรียกชื่อข้า นอกจากเสด็จพ่อและเสด็จแม่แล้ว ข้าไม่เคยเห็นใครยิ้มแบบนี้เวลาที่เรียกข้าเลย เวลาอยู่กันสองคนเจ้าเรียกข้าแบบนี้ก็แล้วกันนะ"

"ยิ้ม ? เปล่าซะหน่อย กระผมไม่ได้ยิ้มขอรับ ท่านลีซุน"

"หึ หึ แล้วแต่เจ้าแล้วกัน" 

พอมาถึงวัง ผมนึกว่าพวกนั้นจะพาโชฮา ไปทงตงกุง แต่กลับให้กลับไปที่ห้องของผม

"เอ่อ เชวยองกัมขอรับ ทำไมไม่กลับไปที่ทงตงกุงละขอรับ"

"ไม่ได้หรอก ตามหมายกำหนดการ วันนี้โชฮาต้องเสด็จ ที่พักของจางซังกุงน่ะ แต่ก็เลยฤกษ์ที่กำหนดไว้แล้ว จะกลับไปที่ทงตงกุงก็ไม่ได้ เพราะแปลว่าจะทรงบกพร่องต่อหน้าที่หน่ะสิ จะปล่อยให้ ฝ่ายโซรน (ฝ่ายใต้) รู้เรื่องนี้ไม่ได้"

"แล้ว จะให้โชฮา ประทับที่นี่คืนนี้เหรอขอรับ ยองกัม"

"คงต้องเป็นแบบนั้นแล้วหล่ะ เดี๋ยวฮังอาจะนำเครื่องบรรทมของโชฮามาให้ ฝากเจ้าด้วยก็แล้วกัน มันเป็นหน้าที่ของแนซีอยู่แล้วที่ต้องรับใช้โชฮาหน่ะ" อ่าว ทิ้งกันเฉย ลุงยองกัมมมมมมมมม

ซักพักก็มีฮังอาจากตำหนักทงตงกุงมาเตรียมเครื่องบรรทมให้กับโชฮาให้ห้องผมครับ ส่วนโชฮาก็นอนกับพื้นหลับไปเรียบร้อย ฮังอาพวกนั้นก็หัวเราะกันคิก ๆ คัก ๆ ผมก็กำลังจะปูที่นอนของผมครับ ชินสอนวิธีปูไว้ให้แล้ว

"นาหรี ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ" 

"ข้าก็จะปูที่นอนของข้าไง"

"เอ๋ ท่านต้องนอนบนเครื่องบรรทมนี่ด้วยนะเจ้าคะ เห็นไหมเจ้าคะว่าพวกเราเตรียมไว้สำหรับทั้งสองท่าน" ทำไมฮังอา พวกนั้นต้องทำหน้าตากระลิ้มกระเหลี่ยด้วยนะ น่ากลัวจริง ๆ

"อ่อ อืมมม" ผมก็รับปากไปงั้นครับ อยากให้พวกนั้นไป ๆ ซะที

พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ลากโชฮาไปนอนบนเครื่องบรรทมครับ แต่ ............... เย้ยยยย
"ท่านลีซุน" อยู่ดี ๆ ก็ดึงผมไปกอดครับ ไม่ใช่หมอนข้างนะเฟ้ย

พยายามดึงก็ดึงไม่ออก จะเรียกดัง ๆ ก็กลัวคนข้างนอกได้ยิน เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก ยังไงดีเนี่ย เอาวะ นอนก็นอน พอดีที่ฮังอาเตรียมหมอนไว้สองใบครับ และเพราะมันหนาวมาก ๆ ด้วยผมเลยต้องดึงผ้าห่มมาคลุมให้ได้สองคนเลย เดี๋ยวพอโชฮาเผลอผมค่อยดึงตัวออกมา ตอนนี้ก็อยู่ท่านี้ไปก่อนละกัน