คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สูญเสีย
-------------------------------------------------- หัวหิน
เช้านี้ พวกพี่สโม นำนักศึกษาปี 1 มาทำกิจกรรม walk really ในตัวเมืองหัวหิน ครับ ไอ่ผมก็ไม่ค่อยสันทัดหัวหินเท่าไหร่หรอกครับ ดีว่าได้เบสบอล พามาร้านกาแฟ ร้านนี้อยู่ตรงมุมสี่แยกเลยครับ บรรยากาศชิลมาก
“พี่ภีมเอาไรครับ” วันนี้เบสบอลใส่เสื้อยืด staff สโมกับกางเกงยีนส์และรองเท้าผ้าใบยี่ห้อหรู แสงแดดจ้าข้างนอกร้านนั่น ยิ่งขับให้เบสบอลมีออร่าขาวยิ่งขึ้นไปอีก มันก็คงหล่อจริง ๆ แหล่ะครับ พนักงานหญิงที่รับออเดอร์อยู่กระซิบกระซาบกันใหญ่
“คาราเมลมัลคีอาโต้”
“โหย พี่ภีม กินไรเหมือนเด็กง่ะ”
“ก็ไม่ได้ชอบกินกาแฟเพียว ๆ หนิ ละเมนูก็กินตั้งแต่อยู่เมกาละ” ผมยักไหล่ให้มัน ตามสไตล์อเมริกันชนครับ แล้วหามุมดี ๆ นั่ง ผมเลือกตรงมุมร้านที่ติดกระจก ทำให้มองเห็นแยกกลางถนนได้ทุกมุมเลยครับ เบสบอลตามมานั่งด้วย แต่ .................. แทนที่มันจะนั่งดี ๆ ครับ
“เบสบอล พี่รู้นะว่าเราเล่น แต่ใครมาเห็นจะทำไง” มันมานอนหนุนตักผมครับ ดีที่ในร้านมีแต่พนักงานครับ ยังไม่มีลูกค้าคนอื่นเข้ามา
“ผู้ชายเหมือนกัน กลัวไร” ก็นั่นแหล่ะ ที่กูกลัว
ซักพักพนักงานก็เอาเครื่องดื่มมาเสริฟ
“ว่ากูกินเหมือนเด็ก ทีมึงนี่แดกสมูทตี้ปั่นนะ”
“ก็บอลไม่ชอบกินกาแฟง่ะ”
“ไม่ชอบกินละพามาร้านกาแฟทำไม”
“ก็เห็นเวลาไปสอน พี่ภีมชอบกินกาแฟสดหนิ” หืม ? สังเกตขนาดนั้นเลย และมันก็เหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรนะครับ
“ก็บอกแล้วว่ามองมาตลอด” แววตาจริงจังที่จ้องผมอยู่นี่ ทำผมใจเต้นตึกตัก ๆ มือเท้าเย็นทั้งที่อากาศภายนอกร้านร้อนซะขนาดนี้
“อื้มมม แล้วตอนเที่ยงกินข้าวที่ไหนง่ะ” ผมพยายามเฉไฉก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
เบสบอลเริ่มผลุดลุกขึ้นมานั่ง แล้วขยับเข้ามาไกล้กว่าเดิม
“กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ” เสียงกรี๊ดแผ่ว ๆ จากพนักงานหญิงที่อยู่ตรงนั้น ทำให้เบสบอลผงะ ลงได้ครับ
“เป็นไงหล่ะมึง อายยัง”
“พี่พีมคงอายมากกว่าบอลนะ หู เหอ แดงหมดละ” ผมรีบเอามือปิดหูตัวเอง
“เวอร์ละ ไม่ขนาดนั้นซักหน่อย”
‘เก็บรักที่เหลือไว้ให้ตัวเอง จะเหงาเคว้งคว้างก็ต้องทนอยู่ ..............’ เสียงไอโฟนห้า ของเบสบอลแผดร้องขึ้นมา
“ครับพี่พิม .......................... หา ไรนะ อ่อ อื้มมม อืมม โอเค เดี๋ยวบอลรีบไป” เสียงสั่นเครือและมือที่สั่นเทานั้น ทำผมหวั่นใจไม่ได้
“มีอะไรหรือเปล่าเบสบอล”
“คุณพ่อ อาการไม่ค่อยดีแล้วอ่ะครับ บอลต้องกลับ กรุงเทพก่อน พี่ภีมอยู่ที่นี่ได้นะ” โหย กูไม่ใช่สาวน้อยนะ
“เออ เดี๋ยวพี่ไปด้วย ป่ะไปเก็บของที่โรงแรมก่อน ละนั่งรถกลับกรุงเทพกัน เดี๋ยวเรื่องที่นี่พี่โทรบอกอาจารย์คนอื่นให้”
ผมก็รีบกลับโรงแรมกัน เพื่อเก็บของมาที่ท่ารถ ผมมาซื้อตั๋วรถละให้เบสบอลรออยู่ตรงชานชาลา “เฮ้ย ไหวป่ะ” ผมพูด พลางหยิบน้ำให้
“พี่ภีมว่า คุณพ่อจะเป็นอะไรไหม” ผมเอื้อมมืองไปปาดน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมา
“ไม่เป็นอะไรหรอก อย่าคิดไปเอง เราต้องไปดูให้เห็นกับตาว่า คุณลุงวิวัฒน์ เค้าแข็งแรงดี อย่าคิดมาก พี่อยู่ที่นี่ทั้งคน” เบสบอลดึงผมเข้าไปกอดด้วยร่างกายที่สั่นเทา
“บอลรักพี่ภีมครับ” ผมลูบหัวเบสบอลไปพลาง
เอ่อ ............. แต่จริง ๆ ที่นี่มันท่ารถนะครับ คนมันก็ไม่ได้น้อยหรอก มีแต่คนมอง แหมผมก็อายนิด ๆ นะเนี่ย แต่จะให้ทำไงอ่ะ เบสบอลมันก็กำลังใจไม่ดีอยู่
-------------------------------------------------- รพ. Xxxxxx
เบสบอลกับผมค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไป ปกติผมก็ไม่ค่อยชอบบรรยากาศ โรงพยาบาลอยู่แล้วนะครับ เต็มไปด้วยกลิ่นยา สภาพแวดล้อมหลอนมาก
พี่พิม พี่อิงแฟนของพี่พิม และคนที่ผมคาดไว้อยู่แล้วว่าต้องอยู่ที่นี่ด้วย ‘ป๊า ของผม’
บรรยากาศภายในห้องไม่ดีเลยนะครับ ทุกคนหน้าตาหมองเศร้ามาก พี่พิมที่ร้องไห้อยู่อ้อมกอดของพี่อิงอยู่ตลอดเวลา ผมเพียงพนักหน้าให้พี่อิงเป็นการทักทาย
“คุณพ่อ บอลมาหาคุณพ่อแล้วนะครับ” คุณลุงวิวัฒน์ดูอ่อนแรงมากครับ
“รีบมาทำไมลูก ไหนบอกว่าจะไปค่ายของมหาลัยที่หัวหินไม่ใช่เหรอ” แหมว่า ร่างกายของคุณลุงจะอ่อนแรง แต่แววตาอบอุ่นนั่น บอกได้เลยนะครับ ว่าเป็นความรักที่คุณลุงมีให้กับเบสบอล
“ก็บอลคิดถึงคุณพ่อหนิครับ” เบสบอลพลางนั่งซุกหน้าลงไปบนอกของคุณลุง
“ดูสิ โตป่านนี้ยังอ้อนพ่ออีก” มือสั่นเทานั้นลูบลงบนหัวเบสบอลเบา ๆ
“นั่น น้องภีมใช่ไหมลูก”
“ครับ คุณลุง” ผมรับคำเสียงเบา
“เข้ามาไกล้ ๆ ลุงหน่อยสิลูก” ทำไมผมถึงได้รู้สึกเหมือนเริ่มเดินเข้าไปไกล้ เส้นทางแห่งการจากลา ป๊า ของผมเริ่มร้องไห้ จริง ๆ ผมไม่เคยเห็นป๊า ร้องไห้ด้วยซ้ำ ผมเดินเข้าไปไกล้ ๆ เตียงของคุณลุงที่ฝั่งตรงข้ามกับเบสบอล
“น้องภีม ลุงขออะไรอย่างหนึ่งจากน้องภีมได้ไหมลูก”
“ได้สิครับ คุณลุง อะไรที่ภีมพอจะทำให้คุณลุงได้ ภีมสัญญาว่าภีมจะทำครับ”
“ลุงฝากน้องด้วยนะลูก ลูกชายคนนี้เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจของลุง น้องยังเด็ก ถ้าลุงพอจะแน่ใจได้ว่าน้องจะมีความสุข ลุงจะไม่ขออะไรอีกแล้ว” คำขอร้องของลุงวิวัฒน์ ผมไม่รู้ว่าคุณลุงพูดกินนัย ขนาดไหน แต่ผู้ชายคนนี้ก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่ป๊า รัก และยังเป็นคุณพ่อของเบสบอล
“คุณลุงไม่ต้องห่วงครับ ภีมสัญญา ภีมจะดูแลน้องด้วยชีวิตและหัวใจของภีม”
รอยยิ้มอ่อนแรงนั้น เป็นเหมือนคำบอกลาที่คุณลุงมีต่อทุกคน ตาที่ค่อย ๆ หลับลงนั้น ทำทั้งป๊า พี่พิม และเบสบอลเหมือนคนใจสลาย
“อ๊ากกกกกกกกก” ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงร่ำไห้และดวงตาเศร้าสร้อย
------------------------------------------------- งานศพ
ท่ามกลางความเศร้าสลดของงานนั้น มีแขกผู้หลักผู้ใหญ่มาเยอะมากเหมือนกันนะครับ เพราะบ้านคุณลุงวิวัฒน์เค้าก็ถือเป็นเสือตัวเป้ง ๆ ในภาคอุตสาหกรรมเหมือนกัน ดีนะครับ ได้เพื่อนของพี่พิม กับเพื่อนเบสบอลมาช่วยงานศพกันเพราะแขกเยอะมาก
ผมกับพี่อิง หลบมาสูงบุหรี่กันหลังห้องน้ำวัด จริง ๆ ผมกับพี่อิงก็ไม่เคยคุยกันเป็นจริงเป็นจังหรอกครับ พี่เค้าเป็นนักกีฬาโอลิมปิกเลยค่อนข้างเป็นคนดัง แต่ .................... ปกติ คนดังมันจะออร่า อะไรได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“มองหน้าพี่ทำไมเหรอ ภีม” พี่อิงถามยิ้ม ๆ
“ป่ะ ปล่าว ภีมแค่รู้สึกว่าพี่อิง มีออร่าอ่ะ” ผมพูดไปตามที่รู้สึก
“ออร่าเหรอ ยังไงอ่ะ”
“แบบว่า สูงศักดิ์ ง่ะ ...............”
“ห้า ห้า ห้า สูงศักดิ์เหรอ คิดไปเองละอ่ะ” แต่แปลกนะครับ หน้าพี่อิงเค้าไม่ได้เหมือนกับว่า เค้าคิดว่าผมคิดไปเอง แต่เหมือนกับ เค้ารู้อยู่แล้วว่าเค้าดูสูงศักดิ์
“แล้วช่วงนี้พี่อิง ทำอะไรอยู่ครับ” ผมชวนคุยไปตามเรื่อง
“ก็ ................. ไม่รู้สินะ เคลียร์ตัวเองมั้ง”
“แหน่ พี่จะแต่งงานกับพี่พิมอ่ะดิ” ผมแซวไปตามประสา
“หึ หึ ได้ข่าวว่าเราจะได้แต่งก่อนพี่ไม่ใช่เหรอ” แววตาเจ้าเลห์นั่น เล่นทำผมไปไม่เป็นเลยครับ
“พี่อิงรู้เหรอ ครับ”
“อื้มม ทำนองนั้น ............. ก็รู้กันทุกคนแหล่ะ ยกเว้นเบสบอล” เบสบอลไม่รู้เหรอ ผมเองก็ไม่รู้หรอกนะครับ ว่าเด็กนั่นจะคิดยังไง แม้ว่าตอนนี้มันจะเหมือนมีใจให้ผม แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเอาจริง ๆ มันจะยังไง ไม่นับเรื่องแฟนมันก็แฟนผม ที่เราต่างก็ไม่เคยเจอคนคนนั้น
“แล้ว พี่อิงคิดยังไงครับ พี่อิงคิดว่ามันเป็นเรื่องประหลาดไหม ที่เอ่อ .......... ผู้ชายจะ ........... ”
“ประหลาดไหมเหรอ มันประหลาดอยู่แล้วหล่ะ ภีม แต่ชีวิตมันมีทางให้เราเลือกได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ” แววตาเหม่อลอยนั่นสะท้อนให้เห็นถึงช่วงเวลามากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แปลกนะครับที่คนอายุแค่ย่างเข้า 26 ปี อย่างพี่อิง จะมีท่าทีแบบนี้ได้ แบบนี้ละมั้งที่เข้าเรียกว่าโตกว่าวัย
----------------------------------- บ้านภีม
หลังจากเสร็จเรื่องงานศพ เบสบอล ย้ายมาอยู่บ้านกับผมครับ แต่ ................ อยู่คนละห้องนะคร้าบบบบ ไม่แรงขนาดนั้น เพราะที่บ้านเบสบอลไม่มีใครอยู่เลยน่ะครับ พี่พิมก็อยู่คอนโด ที่สุขุมวิท กับพี่อิง ผมกลัวมันจะคิดมากน่ะครับ เลยขอป๊า ให้มันมาอยู่ด้วย หึ หึ คิดว่ามันจะซึมเศร้าเหรอครับ
“นะ พี่ภีมนะ ให้บอลนอนด้วยนะ” มันพยายามจะยื่นหน้าอ้อนตีนนั่น ผลักประตูเข้ามานอนกับผมให้ได้ครับ
“อย่ามาตลกแดก ห้องมึงก็มีเถอะ” กูกลัวมึงเหอะ เล่นประกาศตัวชัดเจนขนาดนั้นว่า มันชอบผม ขนาดตอนอยู่มหาลัย มันยังป่าวประกาศไปทั่ว หมดกันชีวิตผม แล้วสาวที่ไหนจะมองหล่ะนั่น
“โหย ใจร้ายง่ะ ก็บอลเหงาอ่ะ”
“แล้วที่ผ่านมามึงนอนยังไง มีคนนอนด้วยตลอดเลยหรือไง” ผมประชดมันครับ
“อื้มม ก็ ............... บ้างอ่ะ” บ้าง? หมดลดมือที่พยายามดันประตูลง พร้อม ๆ กับที่มันเลิกเอาหน้าดันประตู
“บ้างคืออะไร ................” ผมถามเสียงเย็น ๆ ครับ
“ก็พามานอนบ้าง ก็คนมันหน้าตาดีอ่ะ ........................ แต่ ก็ตอนนั้นเรายังไม่ได้รู้จักกัน บอลผิดเหรอ” เสียงมันแผ่วลง นั่นสินะครับ ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน อีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน มันจะพาผู้หญิงมานอนด้วย ผมก็ไม่มีสิทธิ์จะคิดอะไรหรอก แต่ .................. น้ำตาที่คลออยู่ในตาผมนี่มันอะไร
“พี่ภีมครับ บอลขอโทษ ๆ ๆ ๆ” มันดึงผมเข้าไปกอด ใบหน้าของผมแนบลงกับแผ่นอกกว้างนั้น พร้อม ๆ กับที่เบสบอลกดจูบเบา ๆ ลงบนหน้าผากผม
“เออ ไม่มีอะไรหรอก กูไม่ได้เป็นไร” ผมนี่มันคนปากแข็งชัด ๆ เลยนะครับ ใจผมสั่นไปหมด
“จริงเหรอ ............... พี่ภีม ................ ถ้าโกรธบอล บอลขอโทษจริง ๆ นะ”
“เบสบอล.....พี่ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่รักบอลอย่างคนรักไหม แต่ที่พี่แน่ใจคือพี่รู้สึกกับเบสบอลแบบคนพิเศษแน่ ๆ” ผมหึงมันขนาดนี้ ผมคงไม่หลอกตัวเองหรอกครับว่า ผมไม่มีใจเลย
ใบหน้านั้น ยิ้มกว้าง แววตาที่เบสบอลมองผมไม่เคยเปลี่ยนไป มีแต่จะมองลึกเข้าไปในใจของผมมากเรื่อย ๆ
“เบสบอล พี่ขอเวลาให้กับเรื่องของเราหน่อยได้ไหม ทุกอย่างมันผ่านเข้ามารวดเร็วจนพี่ไม่ทันได้คิดอะไร ชีวิตมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ” ผมพูดทีเดียวจนจบ
“บอลจะรอครับ” มือใหญ่ ๆ นั้นค่อย ๆ ประคองใบหน้าผมขึ้น พร้อม ๆ กับทาบริมฝีปากลงมา ดื่มด่ำความหวานอย่างร้อนแรง มืออีกข้างคลายจากอ้อมกอด แทรกเข้าไปในเสื้อนอนของผม ผมรีบจับมือนั้นไว้
“บอลไหนบอกจะรอ” มันยิ้มตาหยีเลยครับ
“อย่าให้บอลรอนานนะ”
“อื้มม ......... ”
ความคิดเห็น