ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วิถีมหาดเล็ก (1)
ผมนั่งจับเจ่าอยู่กับตัวเอง รู้ตัวอีกทีก็เกือบเย็น
"นาหรี (ใต้เท้า) ๆ ทานข้าวเย็นขอรับ ๆ " มีใครซักคนเรียกใครอีกคนอยู่ข้างนอก
ซักพักก่อนมีคนเปิดประตูห้องผม แล้วยื่นหน้าเข้ามา เป็นเด็กอายุราว 13 ใส่ชุดมหาดเล็กสีเขียวอ่อน
"นาหรี ทานข้าวเย็นขอรับ" เด็กคนนั้นพูด
"หมายถึงพี่เหรอน้อง" ผมพาซื่อถามไป ก็เรียกผมว่าอะไรไม่รู้ หรี ๆ
"ขอรับนาหรี"
"โอเค ไปเลยก็ได้"
"เอ๋ อะไร นะขอรับ"
"เอิ่ม หมายถึง ตกลงหน่ะ" ลืมไปนะครับว่า โอเค มันเป็นภาษาอังกฤษ ก็เราอยู่บ้านก็ใช้กันจนชิน
ผมก็เดินตามเด็กคนนั้นไป ก็ชวนคุยไปเรื่อย "น้องชื่ออะไรเหรอ"
"กระผมชื่อ ชิน ขอรับ แจชิน น่ะขอรับ"
"พี่ชื่อ อิง นะ"
"ขอรับ อิงนาหรี" เออ เอาเข้าไป ประสมกันเข้าไป อะไรกันเนี้ย
ซักพักเราก็เดินมาถึง ตึกที่หน้าตาเหมือนห้องโถง ละก็มีมหาดเล็กอยู่กันเยอะ ๆ เสื้อผ้าสีอ่อนเข้มต่าง ๆ กันไป แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในโทนสีเขียวน่ะครับ ผมก็เดินตามโดยมีชินนำไป ละก็ไปหยุดอยู่หน้า คุณลุงใจดีคนเมื่อเช้า
"นาหรี มาถึงแล้วขอรับ ยองกัม"
"ขอบใจเจ้ามาก"
"เจ้ามัวแต่ จัดการเรื่องนู่นนั่นนี่ คงยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ข้าเห็นว่าเจ้าเพิ่งมาพักในกรมมหาดเล็กเป็นวันแรก ก็มาร่วมกินข้าวกับพวกเราถือเป็นการต้อนรับก็แล้วกันนะ" ดูเหมือนคุณลุงคนนี้จะชื่อ ปาร์คยองกัม จากที แทกัม คนเมื่อเช้าเรียก
"เอิ่ม นาหรี เจ้าชื่อแซ่ ว่าอะไรหล่ะ"
"อิง ครับ อิงคพัฒน์ พิพัฒน์ไพศาล"
"นาหรี อย่างนั้นเหรอ ไม่เคยฝึก ไม่เคยสอบเลยด้วยซ้ำ จะขานชื่อเทียบเท่า แนซี (มหาดเล็ก) ได้ยังไงกัน" เสียงใครก็ไม่รู้พูดสวนขึ้นมา
"ฮึ่ม อิงนาหรี ได้รับพระเมตตา จากเซจาโชฮา เจ้ากล้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร อีกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นกงการอะไรของเจ้า แชแนซี"
เอิ่มมม ดูท่าการอยู่ในวังชั่วคราวไม่น่าจะเป็นเรื่องดีซะแล้วสิ คนอะไรก็ไม่รู้หน้าตาก็ดี ดุชะมัด
"อิงนาหรี เจ้าไปนั่งตรงนั้นเถอะ " ผมก็ค่อย ๆ ลากเท้าไปตรงโต๊ะ ที่ว่างอยู่ครับ แต่สายตาของพวกมหาดเล็กที่จ้องอยู่นี่สิ จะมองไรนักหนาเนี้ย คนนะว้อยยยยยย
โชคดีครับ ที่ผมได้นั่งข้าง ชิน พอดี
"นาหรี ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ ทุกคนก็แค่มองเพราะท่านแต่งกายไม่เหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง"
หือ เสื้อผ้าของผมเหรอ ? อื้มม ก็น่าจะไม่เหมือนอยุ่หรอก เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้ากีฬาซะขนาดนี้
เฮ้ออ ผมก็ได้แต่ ก้มหน้าก้มตากิน ให้มันเสร็จ ๆ ไป แต่อาหารนี่สิครับ อร่อยมากเลย อร่อยยิ่งกว่าที่ทัวร์พาไปกินอีก เรื่องใช้ตะเกียบคีบข้าวก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ ที่บ้านผมก็คนจีนอยู่ละ
พอกินเสร็จทุกคนก็ทยอยกันออกมา
เพี๊ย !! ................... ครายมาตบเหม่ง กรูว๊ะเนี้ย
"เจ้าอย่ามาคิดว่ามีเซจาโชฮาสนับสนุนเจ้า แล้วจะสามารถมาข้ามหัวพวกเราได้นะ" ไอ่ แชแนซีครับ ร่างกายผมขยับไว้เท่าความคิด เตะตัดขา แล้วเอาศอกกดทับคอมันไว้
"โอ๊ย ข้ายอมแล้ว ๆ ๆ" หึ หึ ผมเคยไปถึงเอเชี่ยนเกมส์มาแล้วนะครับ ไม่งั้นไม่มีเงินพอซื้อทัวร์มาเกาหลีเองได้หรอก ผมไม่รู้ว่าเกาหลี เค้าถือกันเรื่องหัวหรือเปล่านะครับ แต่เราคนไทยแบบนี้ยอมไม่ได้
เพี๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ .......... ผมกระหน่ำ ตบ หัวมันคืนให้สะใจ ว๊ะ ห้า ห้ า ห้า ห้า
"พวกเจ้าทำอะไรกันหน่ะ" นั่น เสียงเหมือนงานจะเข้าซะงั้น
พวกผมรีบลุกขึ้นยืนครับ
"อิงนาหรี จงใจทำร้ายข้าขอรับ คิมแทกัม" ตอ ... มากกกกกกกก
"แชนาซี คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าเหรอ คนเพิ่งมาอยู่ในวังได้วันแรก จะกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน"
หึ หึ หลักแหลมมาก สมเป็นเจ้ากรมหมาดเล้ก อิ อิ
"ให้ กักตัวพวกเจ้าอยู่ในห้องของตัวเอง จนกว่าจะรุ่งสางก็แล้วกัน"
อ่าววววว ไหง โดนด้วยอ่ะ เฮ้ออออ เหมือนตอนต่อยกับเพื่อน ละถูกมาสเซอร์ตีทั้งคู่อะไรแบบนั้นเลยหง่ะ
"ขอรับ" ทั้งผมทั้งมันตอบพร้อมกัน จริง ๆ ผมก็ไม่ได้กลัวลุงแทกัม อะไรนี่หรอกนะครับ แต่ก็ติดที่เกรงใจเค้า มาอยู่กับเค้าก็ไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา
ผมเข้าไปอยู่ในห้องได้ซักแป๊บ ชิน ก็มาหา "นี่ เสื้อผ้าของท่านขอรับ" เออ ดีแฮะ มีเสื้อผ้าเกาหลีใส่ด้วย เป็นชุดเขียว ๆ เหมือนพวกมหาดเล็กนะครับ
"ชิน ละพี่จะอาบน้ำได้ที่ไหนหล่ะ" ถึงมันจะหนาวมาก แต่ผมก็ติดนิสัยอาบน้ำครับ ละนี่ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานละ โรลออนก็ไม่ได้ทา ขาดความมั่นใจมากครับ 55+
"ข้างหลังห้องท่านอย่างไรละครับ นาหรี" เอ๊ะ หลังห้องผมมีห้องน้ำด้วยเหรอ ดีเน๊อะ ห้องน้ำในตัว
แต่พอเปิดออกมาเท่านั่นแหล่ะ ................ ว๊าววววววววว กว้างมากเลยครับ มีน้ำร้อนเตรียมไว้ให้ด้วย ^^
"เพราะห้องนี้เป็นของ ปาร์คยองกัม น่ะขอรับ น้ำร้อนแบบนี้จะมีเตรียมให้กับ แนซี ระดับ ยองกัมขึ้นไปน่ะขอรับ"
"โชคดีจริง ๆ เลย ชิน มาอาบพร้อมกันเลยไหมหล่ะ "
"ไม่ได้หรอกขอรับ ข้าน้อยเป็นเพียง แนซีเล็ก ๆ จะให้ห้องอาบน้ำของ ยองกัมแนซี ได้ยังไงกัน" แต่ผมว่า ชิน ไม่ได้เกรงใจหรอกครับ แต่ดูเหมือนจะเขิน ๆ มากกว่า คงไม่ค่อยได้อาบน้ำพร้อมกันคนอื่นบ่อยมั้งครับ ตัวผมหน่ะชินละหล่ะครับ นักกีฬา ซ้อมเสร็จก็ต้องอาบพร้อมเพื่อนบ่อย ๆ อยู่ละ
ผมก็ไม่รออะไรครับ แก้เสื้อแก้กางเกง รวดเร็ว แล้วกระโจนเข้าห้องน้ำเลย ชินก็รออยู่ตรงนั้นแหล่ะครับ ในห้องน้ำ มีผงอะไรไม่รู้หอม ๆ ผมเดาว่าคงเป็นสบู่นะครับ เพราะพอถูแล้วเอาน้ำลางละก็รู้สึกว่าเหงื่อหายไป ผมอาบน้ำเสร็จ ชินก็มาช่วยแต่งตัวแต่แปลกนะครับ มองตัวผมไม่หยุดเลย จนผมอดถามไม่ได้ว่า
"มองไรนักหนาห๊ะ"
"เออ ข้าน้อยเพียงแต่แปลกใจน่ะขอรับ ดูภายนอก นาหรี ท่านดูสูงชลูดและตัวบางแบบ ลูกหลานของ ยังบัน (ชนชั้นขุนนาง) ที่เป็นบัณฑิตนะขอรับ แต่พอจริง ๆ แล้วท่านกลับมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงทีเดียว" ฮิ ฮิ ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ ก็นักกีฬาอ่านะ ซ้อมซะขนาดนั้น มันก็ต้องมีดีกันบ้างงงง
"แล้วจริง ๆ ข้าน้อยนึกถึงตัวเองน่ะขอรับ" หือ ตัวเอง ?
"ท่านยังมีร่างกายที่สมบูรณ์ครบถ้วน ข้าน้อยอิจฉาน่ะขอรับ" สมบูรณ์ เอ๋ ? ชินก็ดูครบ 32 ดีหนิครับ ................... เอ๋ 32 ? โอววววววววววววววววววววว ผมเพิ่งคิดได้ มหาดเล็ก คงเหมือน กง กง ในหนังจีน สินะครับ
"แม้ว่า พวกเราจะเป็นข้ารับใช้ของ ชูซังโชนา ใคร ๆ ต่างก็พากันให้เกียติ แต่ข้าน้อยรู้ดี ว่าพวกเขาไม่ได้มองพวกเรา เป็นคนเท่า ๆ กับเขาหรอกขอรับ " น้ำเสียง ชิน น้อยเนื้อ ต่ำใจมากครับ
เอิ่มมม คนเจอกันครั้งแรก ผมก็ไม่กล้าถามอะไร มากหรอกครับ มิน่า เมื่อกี้ถึงไม่ยอมอาบน้ำด้วยกัน เพราะแบบนี้นี่เอง
"อย่าคิดมากเลย คนเราคงไม่สามารถเลือกทางเดินของชีวิตกันได้ทุกคนหรอกเน๊อะ" ผมพูดไปพลางเช็ดน้ำตาให้ ชิน ครับ เด็กขนาดนี้ไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยนะครับ
พอแต่งตัวให้ผมเสร็จ (แต่งเฉพาะชุดขาว ๆ หน่ะครับ เพราะเดี๋ยวก็นอนละ และผมก็ออกไปไหนไม่ได้ด้วย) ชินก็ขอตัวกลับ
"ข้าน้อยต้องรีบไปแล้วละขอรับ ไกล้เวลา เสวยเครื่องว่าง (ของว่าง) ของเซจาโชฮา หน่ะขอรับ"
"เซจาโชฮา เหรอ ............. ที่แท้ โชฮา ก็ส่งชินมาอ่านะ"
"ใช้แล้วขอรับ ข้าน้อยเป็น แนซีตำหนัก ทงตงกุง (ตำหนักองค์รัชทายาท) น่ะขอรับ โชฮา เห็นว่าท่านคงรู้สึกแปลกที่แปลกทางจึงได้ส่งข้าน้อยมาเป็นธุระให้หน่ะขอรับ ถ้านาหรีมีอะไร ก็เรียกข้าน้อยได้ตลอดเลยนะขอรับ"
"อื้มม ขอบใจมาก ฝากขอบพระทัยโชฮา ด้วยหล่ะ" ผมรู้สึกดีนะครับ ถึงแม้จะดูเป็นคนทำหน้าไม่แสดงความรู้สึกตลอดเวลา แต่จริง ๆ ข้างในก็ยังเป็นห่วงคนแปลกหน้าอย่างผม
"ขอรับ" และแล้วเวลาที่ผมอยู่คนเดียวก็กลับมาอีกครั้ง
ผมคงต้องเริ่มทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลา เกือบ 2 วันนี้ซะทีครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และผมจะกลับบ้านได้ยังไง
"นาหรี (ใต้เท้า) ๆ ทานข้าวเย็นขอรับ ๆ " มีใครซักคนเรียกใครอีกคนอยู่ข้างนอก
ซักพักก่อนมีคนเปิดประตูห้องผม แล้วยื่นหน้าเข้ามา เป็นเด็กอายุราว 13 ใส่ชุดมหาดเล็กสีเขียวอ่อน
"นาหรี ทานข้าวเย็นขอรับ" เด็กคนนั้นพูด
"หมายถึงพี่เหรอน้อง" ผมพาซื่อถามไป ก็เรียกผมว่าอะไรไม่รู้ หรี ๆ
"ขอรับนาหรี"
"โอเค ไปเลยก็ได้"
"เอ๋ อะไร นะขอรับ"
"เอิ่ม หมายถึง ตกลงหน่ะ" ลืมไปนะครับว่า โอเค มันเป็นภาษาอังกฤษ ก็เราอยู่บ้านก็ใช้กันจนชิน
ผมก็เดินตามเด็กคนนั้นไป ก็ชวนคุยไปเรื่อย "น้องชื่ออะไรเหรอ"
"กระผมชื่อ ชิน ขอรับ แจชิน น่ะขอรับ"
"พี่ชื่อ อิง นะ"
"ขอรับ อิงนาหรี" เออ เอาเข้าไป ประสมกันเข้าไป อะไรกันเนี้ย
ซักพักเราก็เดินมาถึง ตึกที่หน้าตาเหมือนห้องโถง ละก็มีมหาดเล็กอยู่กันเยอะ ๆ เสื้อผ้าสีอ่อนเข้มต่าง ๆ กันไป แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในโทนสีเขียวน่ะครับ ผมก็เดินตามโดยมีชินนำไป ละก็ไปหยุดอยู่หน้า คุณลุงใจดีคนเมื่อเช้า
"นาหรี มาถึงแล้วขอรับ ยองกัม"
"ขอบใจเจ้ามาก"
"เจ้ามัวแต่ จัดการเรื่องนู่นนั่นนี่ คงยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ข้าเห็นว่าเจ้าเพิ่งมาพักในกรมมหาดเล็กเป็นวันแรก ก็มาร่วมกินข้าวกับพวกเราถือเป็นการต้อนรับก็แล้วกันนะ" ดูเหมือนคุณลุงคนนี้จะชื่อ ปาร์คยองกัม จากที แทกัม คนเมื่อเช้าเรียก
"เอิ่ม นาหรี เจ้าชื่อแซ่ ว่าอะไรหล่ะ"
"อิง ครับ อิงคพัฒน์ พิพัฒน์ไพศาล"
"นาหรี อย่างนั้นเหรอ ไม่เคยฝึก ไม่เคยสอบเลยด้วยซ้ำ จะขานชื่อเทียบเท่า แนซี (มหาดเล็ก) ได้ยังไงกัน" เสียงใครก็ไม่รู้พูดสวนขึ้นมา
"ฮึ่ม อิงนาหรี ได้รับพระเมตตา จากเซจาโชฮา เจ้ากล้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร อีกอย่างมันก็ไม่ได้เป็นกงการอะไรของเจ้า แชแนซี"
เอิ่มมม ดูท่าการอยู่ในวังชั่วคราวไม่น่าจะเป็นเรื่องดีซะแล้วสิ คนอะไรก็ไม่รู้หน้าตาก็ดี ดุชะมัด
"อิงนาหรี เจ้าไปนั่งตรงนั้นเถอะ " ผมก็ค่อย ๆ ลากเท้าไปตรงโต๊ะ ที่ว่างอยู่ครับ แต่สายตาของพวกมหาดเล็กที่จ้องอยู่นี่สิ จะมองไรนักหนาเนี้ย คนนะว้อยยยยยย
โชคดีครับ ที่ผมได้นั่งข้าง ชิน พอดี
"นาหรี ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ ทุกคนก็แค่มองเพราะท่านแต่งกายไม่เหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง"
หือ เสื้อผ้าของผมเหรอ ? อื้มม ก็น่าจะไม่เหมือนอยุ่หรอก เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้ากีฬาซะขนาดนี้
เฮ้ออ ผมก็ได้แต่ ก้มหน้าก้มตากิน ให้มันเสร็จ ๆ ไป แต่อาหารนี่สิครับ อร่อยมากเลย อร่อยยิ่งกว่าที่ทัวร์พาไปกินอีก เรื่องใช้ตะเกียบคีบข้าวก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ ที่บ้านผมก็คนจีนอยู่ละ
พอกินเสร็จทุกคนก็ทยอยกันออกมา
เพี๊ย !! ................... ครายมาตบเหม่ง กรูว๊ะเนี้ย
"เจ้าอย่ามาคิดว่ามีเซจาโชฮาสนับสนุนเจ้า แล้วจะสามารถมาข้ามหัวพวกเราได้นะ" ไอ่ แชแนซีครับ ร่างกายผมขยับไว้เท่าความคิด เตะตัดขา แล้วเอาศอกกดทับคอมันไว้
"โอ๊ย ข้ายอมแล้ว ๆ ๆ" หึ หึ ผมเคยไปถึงเอเชี่ยนเกมส์มาแล้วนะครับ ไม่งั้นไม่มีเงินพอซื้อทัวร์มาเกาหลีเองได้หรอก ผมไม่รู้ว่าเกาหลี เค้าถือกันเรื่องหัวหรือเปล่านะครับ แต่เราคนไทยแบบนี้ยอมไม่ได้
เพี๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ .......... ผมกระหน่ำ ตบ หัวมันคืนให้สะใจ ว๊ะ ห้า ห้ า ห้า ห้า
"พวกเจ้าทำอะไรกันหน่ะ" นั่น เสียงเหมือนงานจะเข้าซะงั้น
พวกผมรีบลุกขึ้นยืนครับ
"อิงนาหรี จงใจทำร้ายข้าขอรับ คิมแทกัม" ตอ ... มากกกกกกกก
"แชนาซี คิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าเหรอ คนเพิ่งมาอยู่ในวังได้วันแรก จะกล้าทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน"
หึ หึ หลักแหลมมาก สมเป็นเจ้ากรมหมาดเล้ก อิ อิ
"ให้ กักตัวพวกเจ้าอยู่ในห้องของตัวเอง จนกว่าจะรุ่งสางก็แล้วกัน"
อ่าววววว ไหง โดนด้วยอ่ะ เฮ้ออออ เหมือนตอนต่อยกับเพื่อน ละถูกมาสเซอร์ตีทั้งคู่อะไรแบบนั้นเลยหง่ะ
"ขอรับ" ทั้งผมทั้งมันตอบพร้อมกัน จริง ๆ ผมก็ไม่ได้กลัวลุงแทกัม อะไรนี่หรอกนะครับ แต่ก็ติดที่เกรงใจเค้า มาอยู่กับเค้าก็ไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา
ผมเข้าไปอยู่ในห้องได้ซักแป๊บ ชิน ก็มาหา "นี่ เสื้อผ้าของท่านขอรับ" เออ ดีแฮะ มีเสื้อผ้าเกาหลีใส่ด้วย เป็นชุดเขียว ๆ เหมือนพวกมหาดเล็กนะครับ
"ชิน ละพี่จะอาบน้ำได้ที่ไหนหล่ะ" ถึงมันจะหนาวมาก แต่ผมก็ติดนิสัยอาบน้ำครับ ละนี่ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งแต่เมื่อวานละ โรลออนก็ไม่ได้ทา ขาดความมั่นใจมากครับ 55+
"ข้างหลังห้องท่านอย่างไรละครับ นาหรี" เอ๊ะ หลังห้องผมมีห้องน้ำด้วยเหรอ ดีเน๊อะ ห้องน้ำในตัว
แต่พอเปิดออกมาเท่านั่นแหล่ะ ................ ว๊าววววววววว กว้างมากเลยครับ มีน้ำร้อนเตรียมไว้ให้ด้วย ^^
"เพราะห้องนี้เป็นของ ปาร์คยองกัม น่ะขอรับ น้ำร้อนแบบนี้จะมีเตรียมให้กับ แนซี ระดับ ยองกัมขึ้นไปน่ะขอรับ"
"โชคดีจริง ๆ เลย ชิน มาอาบพร้อมกันเลยไหมหล่ะ "
"ไม่ได้หรอกขอรับ ข้าน้อยเป็นเพียง แนซีเล็ก ๆ จะให้ห้องอาบน้ำของ ยองกัมแนซี ได้ยังไงกัน" แต่ผมว่า ชิน ไม่ได้เกรงใจหรอกครับ แต่ดูเหมือนจะเขิน ๆ มากกว่า คงไม่ค่อยได้อาบน้ำพร้อมกันคนอื่นบ่อยมั้งครับ ตัวผมหน่ะชินละหล่ะครับ นักกีฬา ซ้อมเสร็จก็ต้องอาบพร้อมเพื่อนบ่อย ๆ อยู่ละ
ผมก็ไม่รออะไรครับ แก้เสื้อแก้กางเกง รวดเร็ว แล้วกระโจนเข้าห้องน้ำเลย ชินก็รออยู่ตรงนั้นแหล่ะครับ ในห้องน้ำ มีผงอะไรไม่รู้หอม ๆ ผมเดาว่าคงเป็นสบู่นะครับ เพราะพอถูแล้วเอาน้ำลางละก็รู้สึกว่าเหงื่อหายไป ผมอาบน้ำเสร็จ ชินก็มาช่วยแต่งตัวแต่แปลกนะครับ มองตัวผมไม่หยุดเลย จนผมอดถามไม่ได้ว่า
"มองไรนักหนาห๊ะ"
"เออ ข้าน้อยเพียงแต่แปลกใจน่ะขอรับ ดูภายนอก นาหรี ท่านดูสูงชลูดและตัวบางแบบ ลูกหลานของ ยังบัน (ชนชั้นขุนนาง) ที่เป็นบัณฑิตนะขอรับ แต่พอจริง ๆ แล้วท่านกลับมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงทีเดียว" ฮิ ฮิ ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ ก็นักกีฬาอ่านะ ซ้อมซะขนาดนั้น มันก็ต้องมีดีกันบ้างงงง
"แล้วจริง ๆ ข้าน้อยนึกถึงตัวเองน่ะขอรับ" หือ ตัวเอง ?
"ท่านยังมีร่างกายที่สมบูรณ์ครบถ้วน ข้าน้อยอิจฉาน่ะขอรับ" สมบูรณ์ เอ๋ ? ชินก็ดูครบ 32 ดีหนิครับ ................... เอ๋ 32 ? โอววววววววววววววววววววว ผมเพิ่งคิดได้ มหาดเล็ก คงเหมือน กง กง ในหนังจีน สินะครับ
"แม้ว่า พวกเราจะเป็นข้ารับใช้ของ ชูซังโชนา ใคร ๆ ต่างก็พากันให้เกียติ แต่ข้าน้อยรู้ดี ว่าพวกเขาไม่ได้มองพวกเรา เป็นคนเท่า ๆ กับเขาหรอกขอรับ " น้ำเสียง ชิน น้อยเนื้อ ต่ำใจมากครับ
เอิ่มมม คนเจอกันครั้งแรก ผมก็ไม่กล้าถามอะไร มากหรอกครับ มิน่า เมื่อกี้ถึงไม่ยอมอาบน้ำด้วยกัน เพราะแบบนี้นี่เอง
"อย่าคิดมากเลย คนเราคงไม่สามารถเลือกทางเดินของชีวิตกันได้ทุกคนหรอกเน๊อะ" ผมพูดไปพลางเช็ดน้ำตาให้ ชิน ครับ เด็กขนาดนี้ไม่น่าต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยนะครับ
พอแต่งตัวให้ผมเสร็จ (แต่งเฉพาะชุดขาว ๆ หน่ะครับ เพราะเดี๋ยวก็นอนละ และผมก็ออกไปไหนไม่ได้ด้วย) ชินก็ขอตัวกลับ
"ข้าน้อยต้องรีบไปแล้วละขอรับ ไกล้เวลา เสวยเครื่องว่าง (ของว่าง) ของเซจาโชฮา หน่ะขอรับ"
"เซจาโชฮา เหรอ ............. ที่แท้ โชฮา ก็ส่งชินมาอ่านะ"
"ใช้แล้วขอรับ ข้าน้อยเป็น แนซีตำหนัก ทงตงกุง (ตำหนักองค์รัชทายาท) น่ะขอรับ โชฮา เห็นว่าท่านคงรู้สึกแปลกที่แปลกทางจึงได้ส่งข้าน้อยมาเป็นธุระให้หน่ะขอรับ ถ้านาหรีมีอะไร ก็เรียกข้าน้อยได้ตลอดเลยนะขอรับ"
"อื้มม ขอบใจมาก ฝากขอบพระทัยโชฮา ด้วยหล่ะ" ผมรู้สึกดีนะครับ ถึงแม้จะดูเป็นคนทำหน้าไม่แสดงความรู้สึกตลอดเวลา แต่จริง ๆ ข้างในก็ยังเป็นห่วงคนแปลกหน้าอย่างผม
"ขอรับ" และแล้วเวลาที่ผมอยู่คนเดียวก็กลับมาอีกครั้ง
ผมคงต้องเริ่มทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลา เกือบ 2 วันนี้ซะทีครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และผมจะกลับบ้านได้ยังไง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น