คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ก็ไม่รู้สินะ
@Pat เค้านั่นกันตั้งแต่ตอนที่ อิงไปขโมยบันทึกราชวงศ์โครยอ แล้วลีซุนไปรอที่ตำหนักนอกวังของอดีตพระราชาไงครับ ตอนที่ต่อกัน ลีซุนยังพูดเลยว่า ที่อิงมีไข้ต่ำ ๆ เหมือนตอนที่ พีกุงกับอ๊กจองถวายตัวครั้งแรกน่ะครับ
------------------------------------------------------- ตำหนักใหญ่ ---------
บ่ายวันนี้ ผมนัดกับโชนาและโชฮาไว้ เพื่อที่จะคุยเรื่องเกี่ยวกับการคืนอำนาจให้อดีตมเหสี ที่อยู่นอกวังครับ ผมไม่เคยใส่ชุดขุนนางสีแดง ๆ แบบนี้เลยครับ เห็นชินบอกไว้ว่านี่คือชุดของ ขุนนางระดับสูงหน่ะครับ ปกติผมจะเห็นคนที่มีอายุมาก ๆ ใส่กัน ในห้องทรงงานของพระราชาบรรยากาศดูมืด ๆ ทึม ๆ ครับ ไม่ผิดกับตอนที่ยังทรงเป็นรัชทายาทตำหนักทงตงกุงก็จะมืด ๆ ทืม ๆ แบบนี้ ดีนะครับองค์รัชทายาทคนใหม่ชอบบรรยากาศสดใส ตำหนักนั้นเลยดูสว่างขึ้นมา
“นางคงไม่ปลอดภัยนะขอรับ ท่านลีซุน ขนาดกลางวันแสก ๆ ยังกล้าส่งคนมาทำร้ายกันขนาดนี้” ผมเล่าเรื่องเมื่อวานที่มีคน จะทำร้ายดงยี ให้โชนาฟัง
“ฝ่ายโซรน ช่างกำแหงนัก คงเพราะมีชุงจอนหนุนหลังอยู่ ” แม้สีหน้าของโชนาจะดูเครียด แต่น้ำเสียงกลับราบเรียบ
“ท่านลีซุน ดูลังเลนะขอรับ เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของชุงจอนมาม่า ด้วยสินะขอรับ”
“เอ่อ ......... ต้องมาพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเจ้า ข้าละอายใจจริง ๆ”
“ข้าน้อยบอกแล้วไงขอรับ ว่าข้าน้อยเข้าใจ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ” โชนาเอื้อมมือมาทำท่าจะแตะมือผม
“เอ่อ ......... กระหม่อมนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยพะยะค่ะ โชนา” โชฮา รีบร้องเตือนครับ ก่อนโชนา จะทำอะไรประเจิดประเจ้อ ต่อหน้าลูก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นสินะ ข้าก็เผลอลืมตัวไป ว่าแต่ เซจา เจ้าเองก็สมรสแล้วหนิ น่าจะเข้าใจพ่อนะ ตอนพ่ออายุเท่าเจ้า พ่อก็มีพระมารดาของเจ้าเป็น อึนซึงซังกุงแล้ว”
“ในยุคสมัยนี้แต่งงานกันเร็วนะขอรับ” ก็มันเร็วจริง ๆ นี่นาแต่งกันตั้งแต่ 8 ขวบ ละจะทำอะไรกันยังไงเนี่ย ฮ่า ฮ่า
“ท่านอา สมรส ตั้งแต่อายุเท่าไหร่เหรอขอรับ”
“กระหม่อมยังไม่ได้แต่งงานพะยะค่ะโชฮา”
“หา !!” เสียงดังไรกันพ่อลูกคู่นี้
“แล้ว แล้ว ที่เจ้าบอกว่าเจ้ามีคนรักหล่ะอิง” โชนารัวใหญ่เลยครับ
“ก็แบบ รักกันแต่ยังไม่ได้แต่งหน่ะขอรับ”
“งั้นก็แปลว่าเจ้ายังไม่ได้.....ไม่ได้........ เอ่อ......” โชนาทำท่า เอามือมาถู ๆ กันครับ
“ทรงจริยาวัตรไม่งามเลยพะยะค่ะ โชนา” โชฮาร้องเตือนพ่อตัวเองอีกครั้ง ขำดีนะครับ
“อ่อ จะเหลือเหรอขอรับ ในยุคสมัยของข้าน้อย เค้าไม่ถือเรื่องอะไรแบบนี้เป็นจริงเป็นจังหรอกขอรับ”
“หา !!!” เอาอีกละครับ เสียงดังกันทำไมเนี่ย
“เอ่อ ส่วนเรื่อง ดงยี ข้าน้อยขอแนะนำหน่อยได้ไหมขอรับ แต่ จริง ๆ ข้าน้อยไม่แน่ใจว่าควรทูลหรือไม่”
“เจ้าพูดมาเถอะอิง อย่าเกรงอกเกรงใจอะไรกันอีกเลย”
“ทำไมไม่แต่งตั้งนางเป็น อึงซึนซังกุงหล่ะ ขอรับ เมื่อนางเป็นคนของพระราชาอย่างเป็นทางการแล้ว ใครจะกล้าทำร้ายนางส่งเดช”
“เรื่องนั้นทำไมข้าจะไม่คิดหล่ะ อิง แต่เพราะการแต่งตั้งนี้เป็นอำนาจของฝ่ายใน ในเมื่อชุงจอนยังอยู่ในตำแหน่งข้าเองจะข้ามหน้านางไม่ได้หรอก”
“ข้อนั้น เราอาจจะต้องมีข้อต่อรองกับ อมม่ามามา หรือเปล่าพะยะค่ะ อาป้ามามา” โชฮากราบทูล
“ข้อต่อรองเช่นนั้นเหรอ ไหน เจ้าลองว่ามาสิ เซจา”
----------------------------------------------------------- ตลาดค้าสุรา
ผมกับโชฮา เดินดูร้านรวงที่เป็นแหล่งขายส่งสุรา โดยมีพวกแนซี คุ้มกันเดินตามอยู่อย่างมีระยะ
“สิ่งที่ท่านอา กราบทูลชูซังโชนา คือสิ่งที่ท่านอารู้จากยุคสมัยของท่านอาใช่หรือไม่ขอรับ” เอาแล้วหล่ะสิ
“อ่ะ เอ่อ .............................”
“ถ้าท่านอา อึดอัดก็ไม่เป็นไรขอรับ ข้าไปอยากฝืนใจให้ท่านตอบหรอก” เฮ้อออ พูดง่าย ๆ แบบนี้ค่อยโล่งหน่อย
“นี่ คือตลาดสุรา ที่ทรงทูลกับฝ่าบาท ว่าเป็นแหล่งเงินทุนของ จางแทกัม พี่ชายของชุงจอนมาม่าสินะพะยะค่ะ”
“ใช่แล้วหล่ะท่านอา ถ้าเราสามารถ จับได้ว่า ท่านลุงจางฮีแจง ถ่ายเท ภาษีสุราได้โดยวิธีการใด เราก็จะมีข้อต่อรองกับ
ชุงจอนมาม่า ในการแต่งตั้ง ดงยี เป็นอึนซึงซังกุงหน่ะ ”
“แล้วเรื่อง คืนตำแหน่ง ชุงจอน ให้กับ พระมเหสีอินฮอน หล่ะพะยะค่ะ จะทำให้ ชุงจอนมาม่า พระมารดาของพระองค์ถูกลดตำแหน่งลง นั่นจะไม่ทำให้ทรงลำบากใจเหรอ พะยะค่ะโชฮา”
“พระมเหสี อินฮอนเหรอ ท่านอาเหมือนกำลังพูดถึงคนที่จากไปแล้ว”
“หม่อมฉันหมายถึง เฮบี มาม่า หน่ะพะยะค่ะโชฮา” สมัยโชซอน เค้าจะตั้งชื่อหลังจากเสียชีวิตไปแล้วครับ ถ้ายังอยู่จะเรียกตามชื่อตำแหน่ง
“อ่อ ............ คงเป็นเพราะท่านอา มาจากอนาคตสินะ แล้วโชนาหล่ะ ในสมัยของท่านเรียกพระนามของโชนาว่าอย่างไร”
“พระราชาซุกจง พะยะค่ะโชฮา”
“อื้มมม เป็นเช่นนั้น ส่วนเรื่องชุงจอนมาม่า ท่านอาไม่ต้องห่วงไปหรอก ข้าเอง ไม่ได้เป็นเพียงลูกของพระมารดาเท่านั้น แต่ข้ายังเป็น เซจาโชฮา แห่งโชซอน หน้าที่ของข้ามีเพียงแต่การธำรงไว้ซึ่งเกียติยศแห่งราชวงศ์และถือผลประโยชน์ของไพร่ฟ้าเป็นหลักเท่านั้น ความเจ็บปวดในเรื่องพระมารดา ข้าจำเป็นต้องแบกรับไว้ด้วยตัวเอง” โห ............. ซาดิสก์ทั้งพ่อ ทั้งลูกเจง ๆ แต่ทำไมคนที่นี่ เวลาพูดชอบมองไปทางอื่นนะครับ ดูโชฮาสิครับ พูดไปมองฟ้าไป ทำไมไม่คอยมองหน้าก็ไม่รู้
“น่ารักอ่า” ผมได้ยินเสียงกระซิบกระซาบดังมาจากกลุ่มสาวน้อยตรงนั้น คงเป็นลูกหลานพวกพ่อค้าน่ะครับ
อื้มมม มองมาทางโชฮา ครับ คงเพราะหน้าตาโชฮา เหมือนดาราเกาหลีสมัยนี้มั้งครับ จมูกโด่ง หน้าเรียวได้รูป ปากบางแดงระเรื่อ สูงชะลูด ตี๋เซี๊ยขนาดนี้ บุคลิกก็สง่างามตามที่ถูกฝึกหัดมาตั้งแต่ยังเล็ก ไม่แปลกหรอกครับที่จะมีผู้หญิงมาติดพัน
“เจ้าดูพี่ชายคนนั้นสิ กรี๊ดดด ” เอาละสิ งานเข้าผมซะแล้ว
อยู่ดี ๆ โชฮา ก็จับมือผม แล้วก็พาผมเดินหนี อาด ๆ ออกจากตรงนั้น
ซักพักเราก็ห่างออกมาจากตรงนั้น พวกแนซีอารักขา รีบเดินตามมาครับ แม้จะมีระยะห่างแต่ก็ต้องไม่ให้โชฮาคลาดสายตาครับ แต่เหมือนโชฮาจะทรงรู้ตัวแล้วครับ รีบปล่อยมือผมเลย
“ข้าไม่ชอบให้ใครมามองท่านอาแบบนั้นหน่ะ ลำพังตัวข้าไม่เป็นไรหรอกแต่ท่านอาเป็นคนของอาป้ามามาหน่ะ” เหรอ ? เหตุผลแปลก ๆ แต่ก็ช่างเถอะ ก็คงทรงหวังดีกับผมมั้งนะ
โห วันนี้ เซอร์เวย์ไปเซอร์เวย์มา มาจบที่ร้านเหล้าจนได้ครับ ก็แหม่ มาตลาดค้าเหล้าทั้งที คงต้องลองซักนิดส์นุง
ร้านน่านั่งอยู่ครับ มีเทียนหอมน่ารัก ๆ จุดอยู่ที่โต๊ะ พวกแนซีก็นั่งโต๊ะห่าง ๆ แยกออกไป
“แทกัม และทูร่งอยากได้สุราชนิดใดขอรับ” พนักงานรีบกุลีกุจอมาต้อนรับครับ
“ทูร่งเหรอ ข้าแต่งงานแล้วนะ ดูอาภรณ์ที่ข้าสวมใส่สิ” โชฮา แซวเด็กเสริฟ์อย่างอารมณ์ดี ผู้ชายที่แต่งงานแล้วจะใส่ชุดฮันบก ที่หน้าตาเหมือนชุดนอนบ้านเรานะครับ แล้วก็ใส่หมวกทรงสูง ๆ
“เอ่อ ข้าอยากขอลอง สุราที่มาจากต่างประเทศหน่ะ”
“ได้เลยขอรับ แทกัมมานยิม เดี๋ยวข้าน้อยจะรีบนำมาให้ท่าน” จากนั้นผมกับโชฮาก็สั่งกับแกล้มอีก 4 – 5 อย่าง กะจะกินเป็นข้าวเย็นไปเลยหน่ะครับ
“ท่านอา โปรดสุราต่างประเทศเหรอขอรับ”
“กระหม่อมเพียงอยากตรวจสอบราคาน่ะพะยะค่ะโชฮา ถ้ามีราคาสูงกว่าท้องตลาดแปลว่า จางแทกัมได้แผ่อิทธิพลเหนือพ่อค้าสุรานำเข้าด้วยพะยะค่ะโชฮา”
แต่โชฮาทำไมนิ่งไป ทำไม โชฮามองหน้าผมแบบนั้นนะ
“ข้ารู้สึกประทับใจท่านอานัก ครั้งแรกที่เราคุยกัน ข้ามองเพียงว่า ท่านอาเป็นคนไม่ถือตัว แต่โชนากลับทรงตรัสว่า รู้สึกได้ถึงความเฉียบแหลมจากท่านอา ซึ่งผิดแผกแตกต่างจากท่านอาเมื่อครั้งยังเยาว์วัยที่ท่านอากับโชนาทรงคุ้นเคยกัน แต่ข้าได้มาเจอเองจริง ๆ ก็วันนี้”
“แหะ ๆ ไม่หรอกพะยะค่ะโชฮา กระหม่อมไม่ได้เก่งอะไรขนาดนั้น” แหม ๆ ตัวผมจะลอยแล้วนะเนี่ย
พวกผมดื่มไป คุยไปครับ กว่าจะรู้ตัวก็ผ่านไปเกือบจะสามชั่วโมงหล่ะ (ผมดูจากพระจันทร์หน่ะครับ เพราะสมัยนี้เค้ายังไม่นิยมใช้นาฬิกากัน) เราคุยกันออกรสออกชาติมาก
“ท่านอาไม่เห็นเรียกชื่อข้าเหมือนตอนอยู่กับอาป้ามามาเลย”
“มันจะไม่เป็นการสมควรหรือพะยะค่ะโชฮา”
“ไม่เป็นไรหรอก ท่านเองก็ถือเป็นพระญาติ คนหนึ่งเหมือนกัน ก็เรียกเฉพาะเวลาเราอยู่กันสองคนก็ได้นี่นา”
“ชื่อของข้าคือ ลียุน” (ต่อมาทรงครองราชย์เป็น พระราชาคยองจง)
“ท่าน ลียุน เหรอขอรับ”
“ฟังท่านอาเรียกชื่อข้าแล้วสบายใจจัง ไม่มีใครเรียกชื่อจริง ๆ ของข้านอกจาก อมม่ามามา”
หือ ? ทำไมพูดเหมือน ท่านลีซุนตอนเด็ก ๆ เลยนะครับ สงสัยพวกรัชทายาท จะมีปม แบบนี้เหมือน ๆ กันหมด
เวลาเมาแล้วยิ่งเหมือน ท่านลีซุน ใหญ่เลยทั้งวิธีพูดและหน้าตา
“เรากลับกันแล้วดีไหมขอรับ นี่ก็ดึกแล้ว”
“อื้มม ได้สิ แล้วแต่ท่านอาก็แล้วกัน”
พอพวกผมออกจากร้านมาได้ซักพัก
“เอ่อ วันนี้ทำไมท่านลียุน กลับวังทางนี้หล่ะขอรับ”
“ใครว่าข้าจะกลับวัง ไม่ซะหน่อย”
“เอ๋ แล้วจะไปไหนต่อขอรับ”
“ตำหนักนอกวัง” ตำหนักนอกวัง คือที่ไหนกันนะ ? ก็ในรัชสมัย ของ พระราชาซุกจง ก็มีตำหนักนอกวัง อยู่แค่ สองที่คือ ที่บ้านผม และตำหนักนอกวังของ พระสนมซุกบินซึ่งก็คือดงยี แต่ดงยี ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เป็นซังกุงถวายตัวเลยด้วยซ้ำจะมีตำหนักนอกวังได้ไง เอ๋................... งั้นก็บ้านผมอ่ะดิ?
โชฮาไม่สนใจใครครับ เดินนำลิ่ว ๆ ไปที่บ้านผม สภาพก็เมาตุปั๊ดตุเป๋ ผมต้องคอยประคองเป็นพัก ๆ ผมไม่น่าปล่อยให้โชฮาดื่มเยอะขนาดนี้เลยครับ ลืมไปว่าก็เพิ่งจะ 16 เท่านั้นเอง เป็นสมัยเราแบบนี้มีสิทธิ์โดนแม่มาตามอาละวาดกลางวงเหล้าได้นะครัช แหม่
“คุณแม่บ้าน ช่วยเตรียมที่นอนให้โชฮาด้วยนะ” ผมตะโกนบอกแม่บ้านที่ตื่นมา แบบ งง ๆ ที่เห็นโชฮาเมาเข้ามาครับ
“เจ้าค่ะ แทกัมมานยิม แล้วส่วน เซจาโชฮา จะให้ข้าเตรียมน้ำขิงให้หรือไม่เจ้าคะแทกัม”
“เอาน้ำขิงมาทำอะไรอ่ะป้า”
“น้ำขิงช่วยแก้เมาค้างได้น่ะเจ้าค่ะ แหม ข้าน้อยเรียนท่านตั้งหลายทีแล้ว อย่าเรียกข้าน้อยว่า ป้า นะเจ้าค่ะ ใครมาได้ยินเข้าข้าน้อยจะโชคร้ายถูกหาว่าตีตัวเสมอท่านจะเจ้าคะ แทกัมมานยิม”
“แหะ ๆ ข้าลืมทู้กที แต่ ท่านก็ช่วยไปเตรียม น้ำขิงมาให้โชฮา อย่างท่านว่าเถอะ เกิดโชนา รู้ว่าข้าพาหลานมาเสียคนแบบนี้ ข้าคงโดนเล่นงานแน่ ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมประคองโชฮาเข้าไปในห้องครับ วันนี้คงให้นอนห้องผมก็แล้วกัน เดี๋ยวผมไปนอนห้องอื่นแทน บ้านนี้หลังใหญ่ครับ มีห้องเป็นสิบ
ผมค่อย ๆ วางโชฮาลงบนเตียง พลางเอาหมอนสอดใต้หัวนะครับ แต่ ...................................
“โอ๊ย” โชฮาถึงผมลงไปกอดครับ อะไรเนี่ย
“วันนี้ข้านอนกับท่านอาไม่ได้เหรอ” อ่าวไหนว่า เมาไง
“แล้ววันนี้จะไม่กลับวังแล้วเหรอ ขอรับ ”
“ข้าเข้าใจอาป้ามามาแล้วหล่ะ ว่าที่บอกว่า ท่านอา เป็นคนจริงใจนั้น เป็นเช่นไร ข้าเพียงอยากจะนอนสนทนา กับท่านอาไปเรื่อย ๆ หน่ะ ถ้าข้าไม่ทำเป็น เมา พวกแนซีอารักขา ไม่มีทางยอมให้ข้ามาที่นี่ได้หรอก”
แผนสูงจริง ๆ “แล้วจะนอนด้วยชุดนี้หรือขอรับ อยากเปลี่ยนชุดไหมขอรับ”
“อ่ะ อื้มม ได้สิ” พวกผมถอดชุดที่เป็นผ้าไหมข้างนอกออกเหลือแต่ชุดขาวข้างในครับ คนที่นี่เค้าใส่ชุดตัวในนอนกันครับ
ชุดขาวของโชฮา เต็มไปด้วยลวดลายมังกร สัญลักษณ์แห่งราชา ผมเคยเห็นเสื้อผ้าแบบนี้ ของโชนามาแล้วครับ แต่โชฮานี่สิ มองเสื้อผ้าผมไม่หยุดเลย
“มีอะไรหรือเปล่าขอรับ ท่านลียุน”
“ข้าก็เพิ่งจะแน่ใจเอาวันนี้แหล่ะ ว่าท่านอา เป็นคนของโชนาจริง ๆ ดูจากอาภรณ์ของท่านสิ” อ่อ เสื้อผ้าผม มีอักษรจีน คำว่า “รัก” ติดอยู่ไปทั่วทั้งตัวแบบนี้ เฮ้อออออออ ทำไมต้องมาใส่ชุดน่าอายแบบนี้น้า
“นอนเถอะ ๆ” ผมตัดบทครับ ผมรู้สึกอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
ป้าแม่บ้านเตรียมหมอนสองอันละก็เอาฟูกสำหรับนอนสองคนออกมาให้ครับ ตอนแรกพวกแนซีข้างนอกไม่ยอมเพราะบอกว่า โชฮาต้องนอนบนเครื่องนอนลายมังกรเท่านั้น แต่โชฮาเองก็ยืนยันว่า ถ้าทำแบบนั้นผมซึ่งนอนกับโชฮาก็จะกลายว่ามีสถานะเหมือนตอนที่ผมนอนกับโชนาหน่ะครับ เรื่องมันจะยุ่งไปใหญ่ พวกนั้นเลยยอมให้โชฮา นอนบนฟูกปกติได้ แหม ฟูกที่ผมนอนก็เป็นเนื้อผ้าแบบ ยังบันชั้นแทกัมนะครับ มิธรรมดา ๆ ฮ่า ฮ่า
พอผมเป่าเทียน ห้องทั้งห้องก็มืดดับลง มีเพียงแต่แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเท่านั้นที่พอจะทำให้ผมและโชฮาเห็นใบหน้าของกันและกัน
“ท่านอารัก คนรักของท่านอามากหรือเปล่าขอรับ”
“พิม เป็นเหมือนชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของข้าหน่ะ ท่านลียุน”
“แล้ว กับอาป้ามามา หล่ะขอรับ”
“โชนาเหรอ คงเป็นเหมือน ลมหายใจมั้ง ฮิ ฮิ” พูดแล้วเขิล ตัวเอง อิ อิ
“แล้ว ท่านลียุน รักพีกุงมาม่า มากหรือเปล่าหล่ะ”
“ข้ากับนางสมรสกันด้วยเหตุผลทางการเมือง ข้ารู้สึกเพียงว่าข้าต้องทำหน้าที่ของ สวามีที่ดี ไม่ทำให้นางเสียใจเท่านั้นเอง”
ผมชันศอกขึ้นมองหน้าโชอา “ ไม่เคยมีความรักเลยเหรอขอรับ”
“ไม่รู้สินะ ท่านอา ข้าเองไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองในช่วงนี้ว่ามันคืออะไร”
“ฮั่นแน่ ทรงแอบรักใครอยู่เหรอขอรับ ”
“ไว้ข้าแน่ใจแล้ว ข้าจะบอกท่านเป็นคนแรกเลยขอรับ ตอนนี้ข้าเริ่มปวดตาละ เรานอนกันเถอะ” ผมเลยล้มตัวลงนอนครับ แว๊บเดียว ผมก็เข้าเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อย
“ข้าคงต้องบอกท่านเป็นคนแรก แน่ ๆ หล่ะ” ลียุนรำพึงกับตัวเองเบา ๆ
แม้ปากจะบอกว่าอยากนอนแล้ว แต่จิตใจกลับว้าวุ่นคิดถึงแต่เรื่องของคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ นี้ ข้าได้แต่เพียงเหม่อมองใบหน้าของ อิงแทกัม ชายหนุ่มรูปร่างปราดเปรียว รูปหน้าและสีผิวขมเข้มผิดกับขาวโชซอนทั่ว ๆ ไปยิ่งขับให้เขาดูโดดเด่นผิดกับคนธรรมดา ยิ่งดวงตาคู่โตที่ตัดกับจมูกคมสันที่ไม่เคยปิดบังอำพรางความรู้สึกใด ๆ นั้น
สิ่งที่ข้ารู้สึกมันคืออะไรกันนะ แล้วถ้ามันเป็นแบบที่ข้าคิด มโนธรรม? เกียรติยศ? หรือความรัก ที่ข้าควรจะเลือก
ความคิดเห็น