ชายของราชา (Y เน๊อะ)

ลำดับตอนที่ #1 : ไปเที่ยวเกาหลี

"สวัสดีค่ะ น้องอิง เมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ" พี่แพตที่เป็นไกล์ประจำทริปนี้ น่ารักจริง ๆ ผม ผมได้พี่แพตคอยเทคแคร์มาตั้งแต่ ออกจากสุวรรณภูมิแล้วละครับ

"อ้อ ครับ ละคนอื่นหล่ะครับ" ผมพลางมองหาคุณลุง คุณป้า ช่างคุยที่ร่วมทริปมาด้วยกัน เจอกันครั้งแรกก็เหมือนรู้จักกันมาเป็น 10 ปีน่ะครับ

"เดี๋ยวคงทยอยมานะค่ะ อีกตั้ง 15 นาทีกว่าจะถึงเวลานัด"

"น้องอิง เก่งจังเลยนะคะ เด็กอยู่เลย มาเที่ยวกับทัวร์คนเดียวก็ได้ เป็นสมัยพี่อายุเท่าน้องอิง พ่อกับแม่พี่ ไม่ปล่อยให้มาต่างประเทศเองได้หรอกค่ะ"

"แฮ่ ... ไม่หรอกครับ" จริง ๆ เถียงกับ ม๊า บ้านแทบแตก ก็แหมกว่าผมจะเก็บหอมรอมริบเงินจากการแข่งเทควันโด้สารพัดรายการ จนซื้อทัวร์เกาหลีได้ เกือบตาย ไม่มีทางยอมซะหรอก อิ อิ

"โอเค คะ มากันครบละ โชเฟอร์คะ ลุยเลยคร้าาาาาาา"

ซักพักรถทัวร์ก็ออกเดินทางเพื่อไปยังจุดหมายปลายทาง

"ปรบมือ 3 ครั้งค่ะ"

"ช่วยกันร้องเพลงนะคะ ล้า ลา ลาาาาาาา"

เมื่อก่อนดูในหนังเวลาเห็นไกด์ให้ทำอะไรดูปัญญาอ่อน ผมก็เคยคิดว่าผมไม่มีทางทำทางท่าอะไรแบบนั้นบนรถทัวร์หรอก แต่เอาเค้าจริงก็มันส์เหมือนกันแฮะ

ซักแป๊บนึงก็มาถึงซะที


โว้วววว ถึงพระราชวังแล้วววววววววววว

ไปถึงเค้าก็ไล่ต้อน เอ๊ะ เชิญชวนดีกว่า แหะ ๆ .... ให้ไปดูโชว์นี่ นู่น นั่น ผมก็ดูไป ถ่ายรูปไป เดินให้มันทั่ว ๆ ไหน ๆ ก็มาละต้องเอาให้คุ้ม นักแสดงที่นี่เค้าแต่งตัวเหมือนในหนังเกาหลีโบราณเปี๊ยบเลยนะครับ มีโชว์งานแต่งงานในวัง พวกซังกุง (นางกำนัลอาวุโส) ประมาณแบบที่เราเห็นในหนังนั่นแหล่ะครับ

ผมก็ชิล ๆ ครับปกติก็ไปไหนมาไหน คนเดียวเป็นประจำอยู่ละ จะไปกับเพื่อนบ้างก็เวลาสังสรรค์นะครับ เอ๊ะ !!!

"xxxxxxxxxx"

เอิ่มมมม ลุงคนนี้พูดอะไรนิ

"I'm tourist, I can not speak Korean" แหน่ เอาความรู้ภาษาอังกฤษอันน้อยนิดมาสู้

"xxxxxxxxxxxxxxxxxx" ไอลุงนี่ยังไง บอกว่าพูดไม่เป็น รัวภาษาเกาหลีใส่อยู่ได้ 

"พี่แพตครับ"  รอดตายละตู พี่แพทอยู่แถวนั้นพอดี


"xxxxxxxxx"

ลุงนิแลดู กวนทีนนะครับ พูดกับพี่แพตไป เอามือชี้หน้าผมไป ทำหน้าตาอย่างกับเห็นผี ท่าจะเพี้ยน

ผมปล่อยพี่แพท กับลุงคนนั้นโอภาปราศัยกันไปเต็มที่ เฮ้อออ เดินหาไรกินดีกว่า จะมีกาแฟสตาร์บั๊คกินไหมเนี่ย

ช่วงบ่ายทัวร์ก็ออกเดินทางสู่สุสานหลวง ดีที่เค้าแจกข้าวกล่องบนรถนะเนี่ย ไม่งั้นหิวตาย ตอนผมเดินหาอะไรกิน เจอร้านขายอาหารข้างทาง แต่ก็ยังคุยกับเค้าไม่รู้เรื่องอยู่ดี ไม่รู้ว่าจะสั่งเค้าว่ายังไง

พี่แพตก็เดินนำพวกเราเข้าไปในสุสานหลวง วิวสวยมากเลยนะครับ เป็นหญ้าเขียวสุดลูกหูลูกตา

"นี่คือหลุมพระศพของพระเจ้าซุกจง นะคะ ส่วนข้าง ๆ กันนั่นก็หลุมพระศพของพระมเหสีอินฮอนน่ะค่ะ " อืมมม พอจำได้ว่ามาจากซีรีย์ตอนเย็น เรื่องทงอีมั้งรู้สึก ม๊า กับป๊า ชอบดูมาก ช่วงก่อน เจ๊ ผมก็บ้าเรื่องคล้าย ๆ กันนี้ เหมือนจะเอาตัวร้ายกลับมาเป็นนางเอกอะไรทำนองนี้

"ในรัชสมัยของพระราชาองค์นี้ มีเรื่องราวที่น่าสนใจคือ การปลดพระมเหสีให้กลับไปเป็นพระสนมน่ะค่ะ ซึ่งก็คือพระสนมจางฮีบิน ประเทศเกาหลีใต้เองนำประวัติศาสตร์ช่วงนี้ไปสร้างเป็นละครหลายต่อหลายครั้งแล้วนะคะ"

"เอ่อ น้องอิง เป็นอะไรคะ" พลางคุณป้า คุณลุงพวกนั้นหันมามองหน้าผมกันหมด เอิ่ม ไรแวะ

หือ !! ทำไมอยู่ ๆ น้ำตาก็ไกล หรือว่าผมจะแพ้แสง ไม่มั้งงง 

"คือพี่แพตครับ" จะบอกว่าไงดีเนี่ย เวรละ ยังไม่หยุดไหลอีก ทำไมเนี่ย

"เอ่อ เดี๋ยวผมกลับไปพักที่รถดีกว่าครับ"

เอิ่มม ช่างน่าอับอาย อยู่ ๆ ผมก็เป็นไรเนี่ย หรือว่าจะป่วยจริง ๆ แต่ป่วยก็ไม่น่าน้ำตาไหลนะ

ช่างเถอะนอนเอาแรงดีกว่า

............................................................

 แจ๊บ ๆ  ๆ ผมหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ทำไมพวกนั้นลงไปเที่ยวกันนานจัง

อึ๊ยยยย บิดขี้เกียจนิเป็นอะไรที่สบายจริงจิ๊งงง ตอนยึดเส้นวอร์มก่อนแข่งเทควันโด้ ผมยังไม่รู้สึกสบายเท่าบิดขี้เกียจตอนตื่นเลย

แต่ ........... เอิ่มมม ที่นี่มันยังไงเนี่ย ทำไมผมไม่อยู่บนรถทัวร์ หือ ?

อ่าว ทำไมผมกลับมาอยู่นอกพระราชวังเมื่อเช้าอ่ะ เค้ายังมีโชว์กันอยู่เหรอ มีแต่คนใส่ชุดโชว์

ละเอ๊ะ คนในทริปทัวร์หายไปไหนหมด ละพี่แพตหล่ะ ยังไง ยังไง

"เจ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้" คนที่ดูเหมือนนักแสดงที่แต่งชุดทหารถามผม

"เอ่ออออออ" ไม่รู้จะตอบยังไงเลยนะเนี่ย

แต่เอ๊ะ พี่เค้าพูดภาษาเกาหลีอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมผมเข้าใจละ!!!

หรือผมจะเกิดอัจฉริยะ ข้ามวัน !! ไม่ม้างงงงงง

"เมื่อกี้พี่พูดภาษาเกาหลีใช่ไหมครับ" 

"พูดอะไรของเจ้าน่ะ ถ้าไม่มีอะไรก็ช่วยหลีกทางไปหน่อยเถอะ ซักพักเซจาโชฮา (องค์รัชทายาท) ก็จะเสด็จผ่านทางนี้แล้ว" 

"ภาษาเกาหลี !!!!"  โชฮงโชฮา อะไรผมไม่สนใจอ่ะ แต่ผมฟังเกาหลีรู้เรื่องด้วยยยย โอ้มายก๊อดดดดดดดดด

"เซจาโชฮา เสด็จแล้ว" 

"เจ้ารีบหมอบลงเร็ว อย่ามองพระพักษ์หล่ะ" นักแสดงคนนั้นรีบกระซิบกระซาบบอกผม ผมก็ตามน้ำไปก่อน อาจจะเป็นเซอร์ไพรส์ของทัวร์ก็ได้ หมอบก็หมอบ

ซักพักขบวนก็ผ่านมาตรงหน้าผม

"หยุดก่อน" เสียงเข้ม ๆ สั่งให้หยุดขบวน

"เจ้าที่อยู่ตรงนั้นหน่ะ มาจากต่างเมืองรึ ทำไมเครื่องแต่งกายของเจ้าจึงได้ดูแปลกตา แตกต่างกับผู้อื่นนัก" ดูเหมือนนักแสดงเด็กที่อยู่บนแคร่หรืออะไรซักอย่างจะถามผม

"โชฮา (คำเรียกองค์รัชทายาทอย่างลำลอง) ถามเจ้าอยู่หน่ะ ตอบพระองค์ไปสิ" นักแสดงที่แต่งตัวเหมือนขันทีถามผม

"เอ่อออ" ก็ไม่รู้จะตอบไงอ่ะ เสื้อผ้าก็เอามาจากไทยนั่นแหล่ะ จะให้ว่าไงอ่ะ

"ไม่เป็นไรหรอก คนผู้นั้นอาจจะเป็น บุตรชายของทูตจากยุโรปน่ะ คงติดตามบิดามาเข้าเฝ้า ชูซังโชนา (พระราชา) ช่วงนี้มักมีผู้คนแต่งกายแปลกตาเป็นประจำ เราไปกันเถอะ"

แล้วขบวนโชว์นั่นก็เคลื่อนเข้าผ่านประตูเข้าไป

เอิ่ม ... แล้วยังไงดี ควรจะมีกล้องหรือเซอร์ไพรส์อะไรซักอย่างดิ ทำไมนักแสดงพวกนั้นก็แค่กลับไปเฝ้าประตูเหมือนเดิม

"เอิ่ม พี่ครับ" ผมพยายามขอความช่วยเหลือจากนักแสดงคนเดิม

"อ่อ ทูร่ง (นายน้อย) ท่านคงเป็นบุตรชายของราชทูตจากต่างแดน เมื่อซักครู่ข้าขออภัยที่ไม่ทันได้สังเกตเครื่องแต่งกายของท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องพูดกับข้าอย่างสุภาพหรอก ท่านมีอะไรให้ข้าช่วยอย่างนั้นหรือ"

"คือ ..." จะพูดไงดีฟร่ะ จับต้นชนปลายไม่ถูกละเนี่ย

"อ๋อออ ท่านคงจะหลงทางสินะ เดี๋ยวข้าจะให้คนไปส่งท่านที่พักรับรองของท่านราชทูตเอง"

"ใช่ครับพี่ ๆ !!" เฮ้ออ ในที่สุดคำตอบก็น่าจะเป็นการที่ผมหลงทางสินะ แต่ผมหลับแล้วหลงมาเนี่ยนะ นึกยังไงก็ฮาไปนะ เหอะ ๆ

"ขอบคุณครับพี่" ในที่สุดก็มีคนพาไปส่งที่โรงแรม เดี๋ยวเถอะถึงที่พักผมต้องเค้นคำตอบจากพี่แพตให้ได้ว่า ผมกลับมาอยู่ตรงพระราชวังได้ยังไง (จ่ายตังค์ไปเยอะนะเฟ้ยยยยย)

............... เอิ่มมมมมม "ทูร่ง ถึงแล้วขอรับ" หน้าตามันไม่ได้มีความคล้ายโรงแรมที่ผมพักเลยนะเนี่ย เส้นทางที่ผ่านมาก็เหมือนกับอยู่ในโรงถ่ายขนาดใหญ่ มีแต่บ้านโบราณเต็มไปหมด

"นารี (ใต้เท้า) ๆ ๆ ข้าพาทูร่งมาส่งขอรับ" นักแสดงโชว์ที่พาผมมาส่งตะโกนเข้าไปในอะไรซักอย่างหน้าตาเหมือนโรงเตี๊ยมโบราณที่เราดูในหนังจีนนั่นแหล่ะ ซักพักก็มีคนเดินออกมา

โอวมายก๊อดดด ฝรั่งงงงง 

"ใครรึ" หา!! ฝรั่งพูดเกาหลีได้ด้วยยยยย

"ข้าน้อยพาทูร่งมาส่ง แทกัมมานยิม (ขุนนางระดับอำมาตย์) นะขอคับ"

"นี่ ไม่ใช่ทูร่งของเรา" เอิ่มมม ฝรั่งคนนั้นทำหน้ามึน พร้อมกับมองตัวผมแบบละเอียด
ซักพักก็หันไปพูดกับฝรั่งที่ตามมาข้างหลัง 

"I don't know either" 

"Can you speack English?" ผมรีบโพล่งออกไป เอิ่มมม..... ทำไมฝรั่งต้องทำหน้าอเมซซิ่งด้วย

"นารี สรุปเป็น ทูร่ง ของท่านใช่ไหมขอรับ งั้นข้าน้อยขอตัวก่อน" อ่าววว ลุงทิ้งกันซะงั้น 

\\ ผู้เขียนขออนุญาตเขียนบทสนทนาเป็นภาษาไทยนะครับ คนอ่านจะได้เข้าใจว่าพระเอก คุยกับฝรั่งว่ายังไงบ้าง

"ผมไม่เคยเห็นเด็กโชซอนที่ไหน พูดภาษาอังกฤษได้มาก่อนเลย คุณเป็นใครกัน" ฝรั่งคนนั้นยังทำหน้ามึนงง

"เอ่ออออออ จะบอกยังไงดี" ผมเอง เริ่ม งง หนักกว่าเดิมอีก

"คุณหลงทางอย่างนั้นหรือ อืมม งั้นก็เข้ามาก่อนเถอะ" เอิ่มม จะเข้าไปดีไหมเนี่ย จะไว้ใจได้เหรอ แต่เอาวะ ดีกว่าหนาวอยู่ข้างนอก ตอนนี้อยู่ในที่ที่หน้าตาเหมือนโรงถ่ายอ่ะนะ นักแสดงพวกนี้อาจจะเป็นพวกผู้ช่วยผู้กำกับอะไรแบบนี้ก็ได้