My Love รักสุดในนายจอมยุ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

บทที่ 1

“ป้านอมสวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คุณป้าหน้าตาอิดโรยตรงหน้า ก่อนที่ผมจะมาทำงานกับป้าแก หน้าตาแกดูโทรมมากกว่าตอนนี้หลายเท่า
“โอ้ สวัสดีขิม มาๆ มาช่วยป้าหน่อย”
“ครับ” ได้ครับ ป้านอมขายบะหมี่อยู่แถวริมทางเท้า ตอนค่ำๆ แต่ก่อนป้าแกทำงานคนเดียวหามรุ่งหามค่ำ หาเงินเลี้ยงดูลูกแก ซึ่งอายุได้ 15 ปี ชื่อว่าไอ้ กานต์ เด็กอายุ 15 หลายคนอาจจะถามว่าทำไมไม่มาช่วยแม่ขายของหล่ะ กานต์จะมาช่วยงานป้านอมเป็นบางวันเท่านั้น ด้วยเหตุผลอะไรผมก็ไม่ทราบ ไม่อยากจะก้าวก่ายชีวิตของป้าแกนัก ส่วนตัวผม มาทำงานให้ป้าแกผมไม่ได้หวังที่จะเอาเงินเดือนอยู่แล้ว เพราะดูจากฐานะป้าแก แต่ผมสงสารป้าแก ผมมากินบะหมี่ร้านนี้อยู่บ่อยๆ เห็นแกทำงานคนเดียว เก็บถ้วย เก็บชาม ทำบะหมี่ แล้วถ้าถามต่อว่าผมไม่ได้เงินแล้วผมมาทำทำไม ไม่ได้เงินแต่ได้ทานบะหมี่ฟรี แค่นี้ผมก็พอแล้วละครับ แล้วผมก็ไม่ได้มาช่วยป้าแกทุกวันซะหน่อย
“วันนี้กานต์ไม่มาหรอครับ”
“เจ้ากานต์หรอ เห็นบอกว่าเดี๋ยวจะออกมา พอบอกว่า ขิมจะมาช่วยงาน รายนั้นก็ระริกระรี้ใหญ่เชียว บอกว่าเดี๋ยวจะออกมาช่วยๆ”
“ฮ่าๆ” เดี๋ยวผมไปรับกานต์เองก็ได้ครับ ผมเดินออกมากดเลื่อนๆหาเบอร์ไอ้กานต์ ซึ่งรายชื่อในมือถือเยอะมากพอสมควร แต่ไม่ใช่เบอร์เพื่อน เบอร์ญาติพี่น้องแต่อย่างใด หากแต่เป็นเบอร์โทรของร้านต่างๆที่ผมจะไปทำงานพิเศษ ทุกๆหลังเลิกเรียนหรือไม่ก็วันหยุดสุดสัปดาห์
อ๊ะ !! เจอแล้ว ผมกดต่อสายไปหาไอ้เจ้ากานต์ทันที  มือถือผมก็ไม่ได้หรูเหมือนใครๆเขา ขอเพียงแค่ว่าให้โทรเข้าโทรออกรับสายได้เป็นพอ เครื่องนี้ผมก็เก็บเงินหลายเดือนกว่าจะซื้อได้
(ฮัลโหลครับ)
“ไง ตัวเล็ก ถึงไหนแล้วเรา”
(พี่ขิมหรอๆ กานต์อยู่บ้านอ่ะเดี๋ยวกานต์ออกไปหานะๆ)
“รออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพี่ไปรับ มันดึกแล้ว”
(พี่ขิมจะมารับผมหรอ เดี๋วผมแต่งหล่อแปปๆ)
“แต่งยังไงก็ไม่หล่อแล้วแกนะ”
(อ๊า พี่ขิมอะ โกรธแล้วด้วย)
“เดี๋ยวค่อยง้อ รออยู่นั่นแหละเดี๋ยวไปรับ ผมกดตัดสายจากไอ้ตัวเล็กทันที”
“กานต์อยู่ไหนแล้วขิม”
“อยู่บ้านครับ เดี๋ยวขิมออกไปรับกานต์ก่อนนะครับ”
“จ๊ะ รีบไปรีบกลับนะ”
“ครับ” ผมปั่นจักรยานคู่ใจผมออกไป ลัดเล๊าะไปตามซอยเล็กๆทางนี้จะมุ่งไปสู่บ้านป้านอมได้เร็วกว่าถนนใหญ่ ไม่กี่นาทีผมก็ถึงที่หมาย
“กานต์ กานต์ กานต์ ไอ้กานต์โว้ยยย”
“คร้าบ คร้าบ พี่ขิม มาแล้วๆ”
“กว่าจะตอบนะ ต้องให้ใช้เสียง”
“ก็ผมบอกว่าผมแต่งหล่ออยู่นี่นา”
“ขึ้นมาเร็ว จะรีบไปช่วยงานป้านอม คนเริ่มเยอะแล้ว”
“คร้าบ คร้าบ”
“ล็อกประตูบ้านรึยัง”
“ล็อกแล้วครับผม !! ” ผมปั่นจักรยานกลับมาทางเดิม ลัดเล๊าะมาเรื่อยๆ จนถึงร้านของป้านอม
“แม่กานต์หิวววอะ”
“หิวหรอ กินอะไรดีหล่ะ”
“เอาบะหมี่กุ้ง”
“ได้ๆ รอแปปนึง ว่าแต่ขิมทานอะไรมารึยัง ทานก่อนเลยไหมจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรครับป้า ผมยังไม่หิว”
“ง่า พี่ขิมมากินเป็นเพื่อนกานต์หน่อยดิ”
“ไม่เอา คนเยอะอยู่เดี๋ยวลูกค้าไม่มีที่นั่ง ทำงานก่อน”
“อ่า งั้นแม่ กานต์ยังไม่กินก็ได้ รอกินพร้อมพี่ขิมดีกว่า”
“เอ้า เรื่องมากจริงลูกคนนี้”
ผมก็ทำงานช่วยป้านอมตามปกติ เก็บถ้วยชาม ยกเสิร์ฟ เช่นเดียวก็ไอ้กานต์ มันก็เก็บถ้วยเก็บชามไปล้าง ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู โอ้ ห้าทุ่มแล้วหรอเนี่ย ต้องรีบกลับห้องไปอ่านหนังสือซะแล้ว
“ป้านอมครับ ผมขอตัวกลับก่อนได้ไหมครับ”
“จ๊ะๆ จะกินที่นี่หรือเอากลับหล่ะลูก”
“เอากลับดีกว่าครับ ผมต้องรีบไป สักครู่บะหมี่กุ้งร้อนๆก็มาอยู่ที่ผม”
“เอ้า พี่ขิมไหนบอกจะอยู่กินเป็นเพื่อนกานต์ไง”
“พี่รีบกลับตัวเล็ก ไว้วันหลังแล้วกันนะ”
“ว๊า อดกินข้าวกับพี่ขิมเลย”
“พี่เขามีธุระด่วนลูก ไว้ค่อยทานวันหลังก็ได้”
“ก็ได้ครับ”
“ตัวเล็กอย่าลืมช่วยป้านอมเก็บร้านละ”
“ครับผม !! ”

“ดีมาก” ผมเก็บของแล้วปั่นจักรยานออกมาเรื่อยๆ ถ้าวันไหนเจ้ากานต์มาผมก็จะกลับก่อนให้กานต์มันเก็บร้านแทน แต่ถ้าวันไหนกานต์ไม่มาผมก็จะอยู่ช่วยป้านอมเก็บร้าน วันนี้ผมรีบกลับก็เพราะพรุ่งนี้เช้ามีสอบ หนึ่งตัวสำคัญด้วย ต้องรีบกลับมาอ่านหนังสือ ผมปั่นมาจนถึงหอพักของผม ซึ่งก็เป็นหอพักธรรมดาๆ ไม่ได้มีแอร์เหมือนคนอื่นเขา ซึ่งเงินค่าหอพักแม่ผมก็เป็นคนโอนมาให้ พอจ่ายเพียงแค่หอพัก ค่ากินอยู่ผมต้องหาเอาเอง ซึ่งผมก็ไม่ได้บ่นอะไร เพราะผมรู้ว่าฐานะครอบครัวผมพอมีพอกินเท่านั้น ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนใครเขา ผมเหลือแม่แค่คนเดียว พ่อผมจากผมไปตั้งแต่ผมยังเด็ก แม่เป็นแค่แม่ค้าขายข้าราดแกง รายได้ไม่ได้มากมายอะไร แต่ผมก็รักและไม่ได้ต่อว่าอะไรแม่เลย ท่านเป็นคนเดียวที่รักผมและผมรักท่านมาก พอถึงห้องพัก ผมก็อาบน้ำ อ่านหนังสือต่อจนถึงตีสอง และคาดว่าจะอ่านอีกทีก่อนสอบสักหนึ่งชั่วโมง และผมก็ทิ้งตัวลงนอนไปด้วยความอ่อนเพลีย