คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 นักฆ่า?
Chapter 3 มิติอาคาเซียนน่า
”สรุปว่าเจ้าโดนสร้อยนั่นดูดมางั้นสิ"
นาฟาสรุปสั้นๆ
ฟาริสาพยักหน้าก่อนก้มลงดูของต่างหน้าพ่ออีกครั้ง แล้วก็ต้องแปลกใจ อักษรที่สลักบนเพชรนั้นจากที่อ่านไม่ออก ตอนนี้กลับอ่านได้อย่างง่ายดาย
"อาคาเซียนน่า"
เด็กสาวพึมพำออกมาเบาๆ แต่ทำให้ชายทั้งสองหันกลับมาทันที
"เจ้ารู้ชื่อมิตินี้ได้อย่างไร ข้าว่าข้ายังไม่ได้บอกนะ"
นาฟาถามอย่างแปลกใจ
"หรือว่าเจ้าโกหก"
นาธาร์นเริ่มจับผิด
ฟาริสาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนยื่นสร้อยให้ทั้งสองคนดู
"อืม...แปลกไปกันใหญ่แล้วสิ"
นาฟาพึมพำอย่างครุ่นคิด นาธาร์นพยักหน้าพร้อมกับสังเกตุหน้าสวยๆของฟาริสาไปด้วย
หน้าไม่เปลี่ยนเลยแฮะ ถ้าเป็นเราจะเป็นยังไงนะ
2 หนุ่มคิดอย่างทึ่งๆปนชื่นชม แล้วหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างรู้ใจ
ถ้าได้คนอย่างนี้มาเข้าร่วมละก็......
"เอาเป็นว่าเจ้าอยู่ที่นี่ไปก่อนละกันนะ เธอเองก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้วนิ ประเทศไทยอะไรนั่น พวกข้าไม่รู้จักหรอก ตกลงนะ"
นาฟาพูดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวฟาริสาจะเปลี่ยนใจ เด็กสาวพยักหน้าเงียบๆ
"แล้วจะบอกคนอื่นว่ายังไงล่ะ มีผู้หญิงมาอยู่ด้วยอย่างนี้"
นาธาร์นค้าน
"ก็บอกว่าเป็นญาติห่างๆ ที่จะมาเข้าโรงเรียนฟรานเธียเซซสิ เค้าไม่สงสัยหรอก อ้อ ฟาริสา เปลี่ยนชื่อด้วยนะ ชื่อเธอมันแปลกน่ะ นามสกุลก็ใช้ ฟาลเซเรียนะ"
"ฟลอเรนซ์"
ฟาริสาเอ่ยขึ้น
สองพี่น้องหันมามอง
"ชื่อ"
"เพราะดีนี่ ฟลอเรนซ์ ฟาลเซเรีย เอาล่ะที่นี้ก็ไปซื้อของกันได้แล้ว"
นาธาร์นพูดพร้อมยื่นมือมาจับแขนฟลอเรนซ์ (ขอเปลี่ยนนะคะ จะได้ไม่งง) พยุงให้ลุกขึ้น
แต่ทันทีที่มือของเด็กหนุ่มสัมผัสกับแขนของเธอ เด็กสาวกลับสะดุ้งและหันมามองชายทั้งสองอย่างตกใจ
“ทำไมหรอ”
นาธาร์นถามอย่างงงๆ
“พวกคุณเป็นทหารหรือนักฆ่า”
เพียงแค่คำถามสั้นๆคำถามเดียวก็ทำให้แววตาของทั้งสองเปลี่ยนไป...
เปลี่ยนไปเป็นแววตาของนักฆ่า...
“รู้ได้ยังไง เจ้าเป็นทหารรึเปล่า”
นาธาร์นถามพร้อมแสยะยิ้มเหี้ยมและแผ่จิตสังหารรุนแรงกดดันทั่วห้อง จนทำให้ฟาริสาทรุดลงไปนั่งคุกเข่า
“ปะ เปล่า อ่านหนังสือมา พวกคุณมีมือหยาบกระด้าง ในห้องมีอาวุธ อัก”
เด็กสาวตอบอย่างยากลำบาก เพราะไม่เคยสัมผัสกับจิตสังหารมาก่อน
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ รู้แล้วนิ”
นาธาร์นพูดอย่างเย็นชาพร้อมสลายจิตสังหารและแววตานักฆ่าออก
“ก็ต้องขอ...”
“ขอออกจากบ้านไปสินะ หรือว่าจะไม่ให้มายุ่งด้วยล่ะ ก็เป็นอย่างนี้ทุกคน”
เสียงของเด็กหนุ่มที่แทรกขึ้นฉายแววเศร้า และเบามากในประโยคสุดท้าย เด็กหนุ่มหันหน้าไปทางอื่น
ฟลอเรนซ์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ทำไมนักฆ่าที่นี่อ่อนไหวง่ายจริงๆ จะไหวหรือเปล่าเนี่ย
“เปล่า แค่ขอเป็นนักฆ่าด้วยเท่านั้นเอง”
“หา!”
...............................................................................................
Sen no kotoba from finalfantasy เช่นเคย เพราะนะ ลองฟังดู
White Daisy
ความคิดเห็น