มิติมนตรา อาคาเซียนน่า

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 สองพี่น้อง

Chapter 2 – สองพี่น้อง

เจ็บ...ความคิดแรกผ่านเข้ามาในหัว
เปลือกตาบางเริ่มขยับ ภาพที่พร่ามัวเริมชัดขึ้นตามคววามแปลดใจเมื่อเห็นที่เธอนอนอยู่ 

ที่ไหนนะ 

เด็กสาวคิดเมื่อมองเห็นชัดเจน เธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ ในห้องนอนหรูหราตกแต่งตามที่เธอเคยอ่านในนิยาย

"ตื่นแล้วหรอ" 
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น 
ฟาริสาหันไปทางต้นเสียง ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ที่ประตู
ชายคนแรกอายุประมาณ20-21 ปี หน้าตาหล่อเหลา ผมสีน้ำเงินเข้มแปลกตา นัยน์ตาสีฟ้าดูอบอุ่นใจดี เจ้าของเครื่องหน้านั่นส่งยิ้มมาให้เธอ

ชายคนที่ 2 อายุคงพอๆกับเธอ หน้าตาคล้ายๆกับชายคนแรก ทำให้สันนิษฐานได้ไม่ยากว่าเป็นพี่น้องกัน แตกต่างเพียงคนนี้มีผมสีดำ และตาที่ฉายแววหงุดหงิดเท่านั้น

"ว่าไง" 
ฟาริสาส่งสายตาว่างเปล่าไปให้จนทั้ง 2 คนสะดุ้ง

"เจ้าจะลุกออกไปได้รึยัง นั้นมันเตียงข้า" 
คำถามชวนหงุดหงิดแถมใช้สรรพนามที่ไม่คุ้นหูถูกส่งมาจาก เด็กหนุ่มผมดำที่ดูไม่เข็ดกับสายตาเมื่อครู่

"อย่านาธาร์น เสียมารยาท"
นาธาร์นยิ่งดูหงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อมีสายตาดุๆส่งมา

ฟาริสาไม่สนใจหันไปถามชายหนุ่มอีกคน

"ที่นี่ที่ไหน"

"คฤหาสฟาลเซเรีย"
ผู้ตอบตอบยิ้มๆ

"แล้วเรามาที่นี่ได้ยังไง"
เด็กสาวถามโดยไม่สนว่าใครบางคนใกล้จะระเบิดเต็มทน

"พวกเราเจอเธอในป่าเดมิสน่ะ อ้อ ข้าชื่อนาฟา เรียกนาฟก็ได้ นี่น้องชายข้า นาธาร์น"
นาฟาตัดบทสั้นๆแบบมีพิรุธ
แต่ฟาริสาก็ไม่สงสัยอะไร จะมาสะดุดที่ป่านี่แหล่ะ 

ไม่มีป่าในกรุงเทพนี่ ตอนนั้น... สร้อย...อ๊ะ หรือว่า...
สมองเร่มครุ่นคิดแต่ใบหน้าก็ยังเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง

"แล้วเจ้าล่ะเข้าไปในป่านั่นได้ยังไงน่ะ ที่นั่นอันตรายมากนะ"
คราวนี้นาฟาเริ่มยิงคำถามมาบ้าง
แม้ว่าฟาริสาจะไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะความคิด แต่ก็ยอมตอบโดยดี

"ตอนนั้น..."
เด็กสาวกำลังจะเล่าแต่กลัยสะดุดกับอะไรบางอย่าง
ผม..ผมของเรา..ทำไมเป็นสีเงิน!
คิดได้เพียงแค่นี้ ปากก็รีบขอ

"กระจก"
แม้จะไม่เข้าใจแต่ก็ยอมทำตามนาฟาดีดนิ้วทีเดียวกระจกกรอบทองสวยก็มาปรากฎต่อหน้าเธอ 
ชวนครุ่นคิด...

แต่เด็กสาวก็ตัดสินใจพักเรื่องนี้ไว้ก่อนมาสนใจเรื่องสีผม 
และทันทีที่ฟาริสาเห็นเงาในกระจกก็ต้องตะลึง

เด็กสาวอายุเท่าเธอกำลังจ้องกลับมา เธอคนนั้นมีรูปร่างสูงเพรียวบาง ผมสีเงินเหลือบทองยาวกรอมเท้า นัยน์ตาสีแดงเหลือบทองกลมโตแต่กลับฉายแววว่างเปล่าจนหน้าตกใจ จมูกโด่งได้รูปรับกับริมฝีปางแดงระเรื่อบางเฉียบ โดยรวม...สวยมาก! 

"เป็นอะไรหรือเปล่า" 
นาฟาถามอย่างห่วงใยที่เห็นเด็กสาวเงียบไป เมื่อเห็นฟาริสาส่ายหน้าจึงดีดนิ้วอีกครั้งกระจกเงาก็หายไป โดยมีร่างบางมองตามอย่างครุ่นคิด

ถ้านั่นเป็นเวทมนต์ แล้วทำไมเราถึงเป็นอย่างนี้ สร้อยนั่นคืออะไรกันแน่ และ..

"ที่นี่ที่ไหน"
นาฟาหันมามองอยางแปลกใจ 

"คฤหาส..."

"ไม่ใช่ หมายถึง เอ่อ.. เมือง"
ชายหนุ่มทำหน้าฉงนแต่ก็ยอมตอบ

"เมืองฟรานเน่โซน เมืองหลวงของแผ่นดินซานเดรียไงล่ะ"
น้ำเสียงนั่นแสดงความภูมิใจอย่างชัดเจน แต่กลับทำให้คนๆหนึ่งตกใจ ประกายความรู้สึกนั้น
ปรากฎในตาของเด็กสาวแวบหนึ่งก่อนจางหายไป

"เอาหล่ะ เธอก็บอกมาได้แล้ว"
นาธาร์นที่นั่งฟังอยู่นานโพล่งขึ้นอย่างหงุดหงิด น่าแปลกที่ครั้งนี้นาฟาไม่ขัด

ฟาริสาถอนหายใจก่อนเริ่มเล่า "............."
...........................................................

อ่านะ ก็รู้ว่าสั้น แต่ก็พยายามแล้วอ่า สู้ต่อไป อย่าลืมเม้นต์ล่ะ 

                                                                                                         White Daisy 

Melodies of life from final fantasy จ้า