ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
แสแยามเ้าสาส่อเ้ามาทาหน้า่า ร่าอหิสาวนอนหลับไหลอยู่บนเีย แสแอ่อนๆส่อระทบใบหน้าที่สวยามอ่อนหวานราวับเ้าหิ ผมอ่อนสลวยยาวเป็นสีทอ ผิวาวละเอียนุ่ม าู่สวยลืมาื่นึ้น แววาอเธอเปล่ประายสวยาม
เธอลุึ้นาเียแล้วเินไปที่ห้อน้ำ พอเหลือบาไปมอระ เธอ็ใ ภาพที่ระสะท้อนเป็นภาพัวเธอเอใสุ่ระโปรยาวสีำมีสีม่วแ่เิมอยู่บาส่วน ล้ายุแม่มในละร ัวเธอในระำลัโนหิสาวนหนึ่เอาปลายไม้ายสิทย์แะไปที่หน้าผาอเธอ ัวเธอในระำลัร่ำไห้ แล้วล่าวอ้อนวอน และแล้วภาพที่เห็น็าหายไป ลายเป็นเพียระที่สะท้อนเาธรรมา
อะไรัน!! เมื่อี้นี้มัน... ้อฝันไปแน่ๆ หิสาวยืนนิ่หน้าีอยู่พัหนึ่ ในหัวมีแ่วามิเิม้ำไป้ำมา เธอระพริบาถี่ๆ แล้วลอบหน้าัวเอู โอ๊ย! แสว่าไม่ไ้ฝันไป เธอิว่าัวเอาฝาไปึไม่ิอะไร แล้วทำิวัรประำวัน่อไป
หิสาวมอเาัวเอในระห้อน้ำหิที่โรเรียน แววาเหม่อมอไปในระ ในหัวภวัแ่เรื่อที่เิึ้นเมื่อเ้า พราิหาสาเหุว่าทำไม ถึไ้เห็นภาพแบบนั้นที่ระไ้
"เรนเีย...วาเรนเีย" เสียอ่อนหวานอเพื่อนสาวึเธอให้ออาภวั
"ห๊ะ มีอะไรหรือเพิเรีย" วาเรนเียถามลับ
"ิอะไรอยู่หรอ ันเห็นว่าเธอยืนเหม่อหน้าระมานานแล้วนะ" พูบเพิเรีย็เอื้อมมือไปแะหน้าผาวาเรนเีย "เป็นอะไรรึป่าว" เพิเรียถามแล้วมอเพื่อนสาว้วยสายาเป็นห่ว
"เปล่า...ันิเรื่อเมื่อเ้าอยู่หน่ะ" เมื่อเห็นเพิเรียมอลับอย่า ๆเธอ็พูเสริม "็เรื่อที่ันเล่าให้เธอฟัเมื่อเ้าไหล่ะ"
"อ๋อ...อย่าิมาีว่านะ" เพิเรียพูพลาอแนวาเรนเียแล้วออลายอ้อน "็...็มันแปลๆนี่หน่า" เธออบะุะัเมื่อวาเรนเียมอเธอ้วยวามสสัย ็เธอันแสพิรุออไปะแล้ว ึพูเสริม่ออย่ารวเร็ว
"ันว่าลูโสหรือไม่็เลือไปเลี้ยสมอเธอไม่พอมาว่า ไม่เอาละ ไมุ่ย้วยแล้ว ไปินนมร้านยัยทิวาีว่า" เพิเรียพูพลาเินไปแบบอนๆ แล้ววาเรนเีย็เินามไป้อ
หลัาที่ทัู้่ไปแล้ว ในบานระ็ปราร่าอายหนุ่มนหนึ่ ผิวาวละเอีย ผมสีทอ นัยาสีเทา เาสวมุลุมสีำมีสีฟ้าเป็นบาส่วนเหมือนพ่อมในหนั
"เฮ้อ...เอนไ้ว่าะหาเอ ทำเอาเสียเวลานันะเพิเรีย" ายในระพูอย่าเหนื่อยอ่อน ราวลับารามหานี้เนิ่นนานเหลือเินนน่าเบื่อ
"เ้านี่่าโ่เลาริๆ" เายิ้มอย่ามั่นใมาว่าะไ้นรัลับืนมา แล้วหายัวไป
ที่ร้านาแฟ สอสาวสั่อินมาเ็มโ๊ะราวับะไ้ินาินี้เป็นาิสุท้ายยัไอย่านั้น วาเรนเียอบอหวานมาๆ แม้ะัับบุลิ็าม ส่วนเพิเรีย็ามใวาเรนเียมา ให้วามสำัับวาเรนเียมาๆ และทิวา็เป็นเ้าอร้านาแฟ และเป็นหนึ่ในแ๊์สามสาวอพวเธอ ทิวาเป็นนพูรๆ สใสร่าเริ ไม่เหมือนับวาเรนเียที่เย็นาเหมือนับไม่มีหัวใ และัับเพิเรียที่น่ารั อ่อนโยน อ่อนหวาน อยเป็นห่วเป็นใย แม้ะ่าันแ่ทั้สาม็เป็นเพื่อนที่รัันมาและสนิทที่สุ
"วาเรนเียูวให้หน่อยิ" ทิวาบอวาเรนเียที่สนอสนใแ่นมเ้รหน้า
"วาเรนเีย๊ะ...ทิวาเรียเธอแหน่ะ" เพิเรีย่วยทิวาเรียวามสนใอีแร
"อย่าวนหน่า นำลัยุ่ ะไปไหน็ไป" วาเรนเียบอปั เธอไม่อบให้ใรลบวนเวลาแห่วามสุอเธอ
"นี่!...ันเพื่อนเธอนะ ToT สนใัน่อนไอ้นมเ้นี่ไม่ไ้รึไ" ทิวาโวยวายแล้วแย่านเ้ไปารหน้าวาเรนเีย
"ไม่ ันะิน่อน" เธอปิเสธหัวแ็พร้อมพยายามแย่านืนมา
--------------------------------------- ริ๊ ------------------------------------------
เสียระิ่ที่ประูัึ้น พร้อมับมีร่าอายนหนึ่้าวเ้ามาในร้าน เามีผมสีทอ ผิวาวละเอียและนัยาสีเทา
เธอลุึ้นาเียแล้วเินไปที่ห้อน้ำ พอเหลือบาไปมอระ เธอ็ใ ภาพที่ระสะท้อนเป็นภาพัวเธอเอใสุ่ระโปรยาวสีำมีสีม่วแ่เิมอยู่บาส่วน ล้ายุแม่มในละร ัวเธอในระำลัโนหิสาวนหนึ่เอาปลายไม้ายสิทย์แะไปที่หน้าผาอเธอ ัวเธอในระำลัร่ำไห้ แล้วล่าวอ้อนวอน และแล้วภาพที่เห็น็าหายไป ลายเป็นเพียระที่สะท้อนเาธรรมา
อะไรัน!! เมื่อี้นี้มัน... ้อฝันไปแน่ๆ หิสาวยืนนิ่หน้าีอยู่พัหนึ่ ในหัวมีแ่วามิเิม้ำไป้ำมา เธอระพริบาถี่ๆ แล้วลอบหน้าัวเอู โอ๊ย! แสว่าไม่ไ้ฝันไป เธอิว่าัวเอาฝาไปึไม่ิอะไร แล้วทำิวัรประำวัน่อไป
หิสาวมอเาัวเอในระห้อน้ำหิที่โรเรียน แววาเหม่อมอไปในระ ในหัวภวัแ่เรื่อที่เิึ้นเมื่อเ้า พราิหาสาเหุว่าทำไม ถึไ้เห็นภาพแบบนั้นที่ระไ้
"เรนเีย...วาเรนเีย" เสียอ่อนหวานอเพื่อนสาวึเธอให้ออาภวั
"ห๊ะ มีอะไรหรือเพิเรีย" วาเรนเียถามลับ
"ิอะไรอยู่หรอ ันเห็นว่าเธอยืนเหม่อหน้าระมานานแล้วนะ" พูบเพิเรีย็เอื้อมมือไปแะหน้าผาวาเรนเีย "เป็นอะไรรึป่าว" เพิเรียถามแล้วมอเพื่อนสาว้วยสายาเป็นห่ว
"เปล่า...ันิเรื่อเมื่อเ้าอยู่หน่ะ" เมื่อเห็นเพิเรียมอลับอย่า ๆเธอ็พูเสริม "็เรื่อที่ันเล่าให้เธอฟัเมื่อเ้าไหล่ะ"
"อ๋อ...อย่าิมาีว่านะ" เพิเรียพูพลาอแนวาเรนเียแล้วออลายอ้อน "็...็มันแปลๆนี่หน่า" เธออบะุะัเมื่อวาเรนเียมอเธอ้วยวามสสัย ็เธอันแสพิรุออไปะแล้ว ึพูเสริม่ออย่ารวเร็ว
"ันว่าลูโสหรือไม่็เลือไปเลี้ยสมอเธอไม่พอมาว่า ไม่เอาละ ไมุ่ย้วยแล้ว ไปินนมร้านยัยทิวาีว่า" เพิเรียพูพลาเินไปแบบอนๆ แล้ววาเรนเีย็เินามไป้อ
หลัาที่ทัู้่ไปแล้ว ในบานระ็ปราร่าอายหนุ่มนหนึ่ ผิวาวละเอีย ผมสีทอ นัยาสีเทา เาสวมุลุมสีำมีสีฟ้าเป็นบาส่วนเหมือนพ่อมในหนั
"เฮ้อ...เอนไ้ว่าะหาเอ ทำเอาเสียเวลานันะเพิเรีย" ายในระพูอย่าเหนื่อยอ่อน ราวลับารามหานี้เนิ่นนานเหลือเินนน่าเบื่อ
"เ้านี่่าโ่เลาริๆ" เายิ้มอย่ามั่นใมาว่าะไ้นรัลับืนมา แล้วหายัวไป
ที่ร้านาแฟ สอสาวสั่อินมาเ็มโ๊ะราวับะไ้ินาินี้เป็นาิสุท้ายยัไอย่านั้น วาเรนเียอบอหวานมาๆ แม้ะัับบุลิ็าม ส่วนเพิเรีย็ามใวาเรนเียมา ให้วามสำัับวาเรนเียมาๆ และทิวา็เป็นเ้าอร้านาแฟ และเป็นหนึ่ในแ๊์สามสาวอพวเธอ ทิวาเป็นนพูรๆ สใสร่าเริ ไม่เหมือนับวาเรนเียที่เย็นาเหมือนับไม่มีหัวใ และัับเพิเรียที่น่ารั อ่อนโยน อ่อนหวาน อยเป็นห่วเป็นใย แม้ะ่าันแ่ทั้สาม็เป็นเพื่อนที่รัันมาและสนิทที่สุ
"วาเรนเียูวให้หน่อยิ" ทิวาบอวาเรนเียที่สนอสนใแ่นมเ้รหน้า
"วาเรนเีย๊ะ...ทิวาเรียเธอแหน่ะ" เพิเรีย่วยทิวาเรียวามสนใอีแร
"อย่าวนหน่า นำลัยุ่ ะไปไหน็ไป" วาเรนเียบอปั เธอไม่อบให้ใรลบวนเวลาแห่วามสุอเธอ
"นี่!...ันเพื่อนเธอนะ ToT สนใัน่อนไอ้นมเ้นี่ไม่ไ้รึไ" ทิวาโวยวายแล้วแย่านเ้ไปารหน้าวาเรนเีย
"ไม่ ันะิน่อน" เธอปิเสธหัวแ็พร้อมพยายามแย่านืนมา
--------------------------------------- ริ๊ ------------------------------------------
เสียระิ่ที่ประูัึ้น พร้อมับมีร่าอายนหนึ่้าวเ้ามาในร้าน เามีผมสีทอ ผิวาวละเอียและนัยาสีเทา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น