คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความรักของเด็กสาวทั้งสองคน
-ตอนเช้า วันที่ 5-
ในตอนเช้าในเมื่อโคอิจิเดินไปสำรวจพื้นที่ต่างๆแล้ว พอเปดประตูที่ห้องส่วนตัวของโคอิจิ ก็เจอโมโตมิและเรมิ ในข้างในห้องส่วนตัวของโคอิจิ และทั้ง2คนใส่ชุดเมดและหูแมวอยู่
โมโตมิ : ย...ย..ยินดีต้อนรับกลับนะ น...นายท่าน...
เรมิ : ยินดีที่ได้กลับบ้านนะ โคอิจิคุง
โคอิจิ : เมดนี้หว่า!
โมโตมิ : อ..เอ๊ะ!?
โคอิจิก็ดีใจมากที่โมโตมิใส่ชุดเมดและใส่หูแมว และโคอิจิพูดด้วยน้ำเสียงเหมือน ตัวละครที่ชื่อ คาโน่ ชินอิจิ จากเรื่อง outbreak company จนทำให้โมโตมิตกใจจนล้ม
โคอิจิ : อ๊ะ ขอโทษนะโมโตมิจัง พอดีเราดีใจจนพูดไม่ถูกเฉยๆ
โมโตมิ : อ...อื้อ ไม่เป็นไรหรอก
โคอิจิ : ว่าแต่ โมโตมิจัง ทำไมถึงใส่ชุดเมดและหูแมวล่ะ?
โมโตมิ : ก็...เรมิ เขาให้เราใส่ชุดแบบนี้น่ะ
โคอิจิ : ซึบาระซังน่ะเหรอ?
เรมิ : ใช่แล้วล่ะ เมี้ยว แล้วโคอิจิคุง คิดว่าชุดที่พวกเรา2คนใส่อยู่ เป็นอย่างไรบ้างเหรอ?
โคอิจิ : เอ่อ ก็น่ารักมากเลย ทั้ง2คน
โมโตมิ : จ...จริงเหรอ?
เรมิ : ม...เมี้ยว!?
พอโคอิจิชมโมโตมิและเรมิ ทำให้โมโตมิเกิดความอ่อนไหวขึ้นมา ส่วนเรมิก็หน้าแดง ตกใจ และ ร้องเสียงแมวขึ้นมา
โมโตมิ : อ...เอ๊ะ?
โคอิจิ : เป็นอะไรไปเหรอ ซึบาระซัง ไม่สบายหรือเปล่า?
เรมิ : ม..ไม่ใช่นะ! เมี้ยว! ข..ขอตัวไปนะ!!!!
โคอิจิก็สงสัยว่า เรมิไม่สบายหรือเปล่า และเรมิก็ตกใจ ตื่นเต้นจนวิ่งหนีออกจากห้องส่วนตัวของโคอิจิโดยทันที
โมโตมิ : ร...เรมิจัง
โคอิจิ : เป็นอะไรของเขากันน้า
โมโตมิ : นั้นสินะ
-ตอนคืน ในวันที่ 5-
โคอิจิก็นอนบนเตียงในห้องส่วนตัวของโคอิขิ แล้วมีเสียงเรียกในหน้าห้องส่วนตัวของโคอิจิ นั้นก็คือรินกะนั้นเอง เพราะรินกะอยากพูดเรื่องอะไรชักอย่างกับโคอิจิในห้องส่วนตัวของโคอิจิ
รินกะ : อะ..ขอโทษที่มาเรียกตอนดึกๆนะ คือ..ช..ชั้นมีเรื่องอะไรที่จะคุยกับซาคาคิบาระคุงชะหน่อยนะ
โคอิจิ : เรื่องอะไรงั้นเหรอ?
รินกะ : มาคุยกันที่ห้องของโคอิจิก่อนนะ
ในเมื่อรินกะเข้าที่ห้องส่วนของโคอิจิแล้ว รินกะก็จะพูดความจริงให้กับโคอิจิให้ฟัง
รินกะ : ค...คือ ซาคาคิบาระคุง เอ่อ...
โคอิจิ : เอ๊ะ มีอะไรงั้นเหรอ มิราอิซัง
รินกะ : ค...คือ ต้องขอบคุณมากๆนะ ที่ทำให้พวกเรารอดจากการสืบคดีได้ตั้ง 3 คดี
โคอิจิ : เอ๊ะ ขอบคุณทำไมงั้นเหรอ?
รินกะ : ถ..ถ้าให้พูดตรงๆนะ ถ้าเกิดไม่มีซาคาคิบาระคุง พวกเราคง...ตายเลยล่ะ ฉันกลัว...
รินกะก็ยังคงรู้สึกกลัว จนร้องไห้ออกมา แล้วโคอิจิก็ปลอดรินกะ และให้รินกะพูดต่อ
โคอิจิ : ม..ไม่ต้องกลัวนะ มิราอิซัง อย่างไรก็มีพวกเพื่อนที่ยังอยู่นะ
รินกะ : อ...อื้ม อ๊ะ จริงสิ
โคอิจิ : อะไรเหรอ?
รินกะก็ให้กล่องคุกกี้รูปหัวใจมาให้โคอิจิ
รินกะ : ถ...ถ้าไม่รังเกียจล่ะก็ ช..ช่วยรับสิ่งนี้ไว้ด้วยนะ
โคอิจิ : อื้อ รับไว้อยู่แล้ว ว่าแต่ มิราอิซังทำคุกก้เลยเหรอ?
รินกะ : อ...อื้ม ใช่แล้ว จริงสิ ดึกขนาดนี้แล้ว งั้นชั้นขอตัวไปนอนนะ โอยาสุมิ
โคอิจิ : อื้อ โอยาสุมิเช่นกันครับ
รินกะก็ยิ้มพร้อมกับหน้าแดงให้กับโคอิจิ แล้วก็เดินไปเข้าห้องนอน พอถึงถึงเวลา ตี 1 กว่า โมโตมิจังก็ตกใจอะไรบางอย่างจนเรียกโคอิจิ
โมโตมิ : อ..อามิคุง
โคอิจิ : ก..เกิดอะไรขึ้นเหรอ โมโตมิจัง!?
โมโตมิ : คือ รินเขาตายไปแล้ว
โคอิจิ : !!! หรือว่า!!?
โคอิจิและโมโตมิก็วิ่งเข้าไปดูที่ห้องส่วนตัวของรินกะ แล้วเจอรินกะในสภาพที่โดนมีดแทงท้องตายพร้อมกับมีรอยเลือดตอนหนังสือคำว่า "R" และพอเดินหน้าห้องของซายุมะผ่านๆ ก็เจอซายุมะในสภาพโดนแอปเปี้ลยัดเข้าปากแล้วตายในท่เตียงของห้องส่วนของซายุมะ แล้วพวกโคอิจิจะเป็นอย่างไรก็ติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น