ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Kibogamine Novel

    ลำดับตอนที่ #4 : คำขอ

    • อัปเดตล่าสุด 2 พ.ค. 57


    -ตอนเช้า วันที่ 3- 

     

     

                      ในตอนเช้าโคอิจิก็ยืนอยู่ในทางเดินของห้องและรู้สึกกังวลอะไรบางอย่างขึ้นมา และอกสักพัก โมโตมิก็มาหาโคอิจิด้วย

     

     

    โคอิจิ : ในวันนั้น....นี้เราพูดความจริงของเราให้ทุกคนรู้กันเลย.....

     

    โมโตมิ : อามิคุง

     

    โคอิจิ : มีอะไรนั้นเหรอ โมโตมิจัง? 

     

    โมโตมิ : ขอบคุณนะ 

     

    โคอิจิ : เอ๊ะ? ขอบคุณเค้าเรื่องอะไรล่ะ?

     

    โมโตมิ : เรื่องเมื่อวานนั้น ที่ทุกคนรอดมาได้ก็เพราะอามิคุงสืบมาได้เลยนะ

     

    โคอิจิ : งั้นเหรอ จริงสิ...โมโตมิจัง....

     

    โมโตมิ : อ..อะไรเหรอ?..

     

     

                 โคอิจิก็จับที่ไหล่ของโมโตมิทั้ง2ข้าง แล้วพูดด้วยช้าๆและเบาๆ และแล้วโมนาริและเมย์โกะก็มาเรียกโคอิจิและโมโตมิ 

     

     

    โคอิจิ : คือ...เค้า.....

     

    โมนาริ : อามิซัง

     

    เมย์โกะ : ฮ่ะๆ ทักทาย ซาคาคิบาระคุง

     

    โคอิจิ : สวัสดีครับ การ์น่าซังและฟูจิซาว่าซัง

     

    โมโตมิ : สวัสดีนะ ทั้ง 2 คน 

     

    เมย์โกะ : โอ้ ทำอะไรกันน่ะ

     

    โมนาริ : กำลังอินเลิฟๆกันล่ะสิ 

     

     

               พอโมนาริพูดแบบนั้น โคอิจิก็หน้าแดงขึ้นมาพร้อมกับโมโตมิก็ด้วย

     

     

    โมโตมิ : อ...เอ๊ะ?

     

    โคอิจิ : ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ การ์น่าซัง

     

    โมนาริ : ขอโทษที่ถามแบบนั้นค่ะ

     

    เมย์โกะ : ขอเอาฉากนี้ไปแต่งการ์ตูนนะ 

     

    โมโตมิ : อ..อะ..ม..เมย์จัง

     

    โคอิจิ : คงไม่ได้เอาผมมาเป็นตัวละครในการ์ตูนนะครับ

     

    เมย์โกะ : ฮ่าๆ ไม่หรอกๆ 

     

    โคอิจิ : ค่อยยังชั่ว

     

    โมโตมิ : ขอตัวไปที่โรงยิมก่อนนะ 

     

    โคอิจิ : อ้อ ครับ 

     

     

            โมโตมิก็กำลังเดินไปที่โรงยิมแต่ชนที่ตัวของไนท์ก่อนขึ้นมา จนสะดุดล้มทั้งคู่ 

     

     

    โมโตมิ : ข...ขอโทษนะ ....ม..มินเองหรอกเหรอ

     

    ไนท์ : อ..อืม..

     

    โมโตมิ : เป็นอะไรมากไปหรือเปล่า?

     

    ไนท์ : ไม่เป็นไรมากหรอก

     

     

            โมโตมิและไนท์ก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับพูดเรื่องคดีและไนท์ก็ชวนให้ไปที่โรงยิมด้วย 

     

     

    ไนท์ : เราน่ะ...ชอบเรื่องคดีมากเลยล่ะ

     

    โมโตมิ : พูดจริงๆน่ะเหรอ แล้วทำไมถึงชอบล่ะ?

     

    ไนท์ : ก็......สนุกดี

     

    โมโตมิ : เอ๊ะ?

     

    ไนท์ : โมโตมิซัง เรามีอะไรขออย่างนึง....

     

    โมโตมิ : เอ๊ะ..อะไรเหรอ?

     

    ไนท์ : มาที่โรงยิมสิ

     

    โมโตมิ : อ..อื้อ 

     

     

            ในที่หน้าห้องเปลี่ยนชุด โมโตนาริ,ซายุมะและมิสึกิ กำลังพูดคุยเรื่องอะไรบางอย่างอยู่

     

     

    ซายุมะ : เรื่องขึ้นศาลมันอะไรกัน

     

    มิสึกิ : การโดนโทษมัน...

     

    โมโตนาริ : ถึงขั้นกับตายเลยหรือ....

     

    ซายุมะ : ห..โหดมากเกินไปแล้ว

     

    มิสึกิ : แบบนั้นต้องทำอย่างไรดี 

     

    ซายุมะ : จริงสิ โมริคุง ความสามารถของนายคืออะไรเหรอ?

     

    โมโตนาริ : หือ ข้าขอไม่บอกล่ะกัน

     

     

             โมโตนาริก็เดินจากไปและไม่ยอมบอกความสามารถของตัวเองเลย ในระหว่าง โคอิจิ,โมนาริและเมย์โกะกำลังเดินหาอะไรบางอย่าง แต่สุเอโกะก็เรียกทั้ง3คนให้มาหาที่หน้าโรมยิมทั้งที 

     

     

    สุเอโกะ : อามิซัง เกิดแล้วใหญ่แล้ว 

     

    โมนาริ : เอ๊ะ

     

    โคอิจิ : มีอะไรงั้นเหรอ โทยะซัง

     

    สุเอโกะ : มาที่หน้าโรงยิมสิ 

     

     

           ในระหว่างในโรงยิมโมโตมิก็พยายามเปีดประตูของโรงยิมและพยายามที่จะหาไนท์ 

     

     

    โมโตมิ : นี้ มิน ..... มิน!!

     

    โคอิจิ : เกิดอะไรขึ้นเหรอ โมโตมิจัง

     

    โมโตมิ : คือ มินเขา...

     

     

             พวกโคอิจิก็มารวมกันช่วยพยายามเปีดประตูของห้องโรงยิมจนสามารถเปีดประตูห้แงโรงยิมได้สำเร็จ แต่กลับเจอสภาพที่ไนท์ตายแบบมีมีดคัดเตอร์แทงที่คอพร้อมกับรอยยิ้ม พอทุกคนเห็นก็พากันกริ๊ดตกใจกลัวกัน

     

     

    ทุกคน : กริ๊ดดดดด!!

     

    โคอิจิ : ม...ไม่จริงน่าา 

     

     

             พวกโคอิจิจะต้องสืบค้นหาหลักฐานของคดีไนท์ได้หรือไม่ ต้องติดตามตอนต่อไป

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×