ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 6 : รุ่งเช้า
รุ่งเช้า
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆเธอถึงได้จะไปเป็นเจ้าสาวของซาวาดะกัน ?" เขาเลิกพิงกำแพงแล้วเริ่มเดินมาทางฉัน จนในที่สุดก็หยุดอยู่ข้างหน้าฉัน
"นั่นน่ะ คือว่า... มันก็จริงอยู่หรอกที่ว่าฉันจะปฏิเสธเขาไปก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่ปฏิเสธเขาหรอกนะ แต่ฉันไม่อยากให้พี่ชายไปมีเรื่องกับเขา เขาเป็นถึงบอสเลยด้วยสิ เขาดูท่าทางว่าจะไม่ฟังด้วยสิ... ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ เรื่องมาเฟียอะไรนั่น แต่ฉันก็มาคิดๆดูแล้วนะ การที่ฉันแต่งงานกับเขา มันก็ไม่น่าจะมีอะไรเสียหายหรอก... อีกอย่าง..."
"อีกอย่าง ?" เขาทวนคำพูดฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย เอาจริงๆ ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ขนาดตอนที่เป็นแฟนกัน ฉันยังเข้าไม่ถึงความคิดของเขาเลย
"เขาก็ดูไม่น่าจะเป็นคนเลวร้ายอะไรด้วยสิ ก็คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" ฉันยิ้มน้อยๆให้เขา ฉันอยากรู้ว่าในหัวใจของเขา เขาลืมฉันไปหมดแล้วรึเปล่า ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันยังรักเขาอยู่ไหม ก็... เราคบมาตั้ง 3 ปี จะให้ลืมเรื่องที่เคยมีความสุขกัน มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะ
ตั้งแต่เลิกกันมันก็ผ่านมาแค่ 1 ปีเอง จะให้มันหมดไปง่ายๆมันก็ออกจะยากหน่อย...
แต่ฉันก็ไม่คิดจะกลับไปรักเขาอีกแล้วล่ะ... เขาทำฉันเจ็บเกินพอแล้ว
"เหอะ ช่างเถอะ ยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอีกแล้ว" เขาหันหลังเดินไปที่ประตูแล้วออกจากห้องไป
จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงกันแน่
...
1 ชั่วโมงผ่านไป
"เฮ้อ... นานจัง ทำอะไรกันอยู่นะ..."
จะว่าไป... สึนะคุงเขาจะให้ฉันรออีกนานแค่ไหนกันน่ะ ? ตั้งแต่ตอนที่เขาออกไปพร้อมกับพวกพี่ชาย มันก็ผ่านมา 1 ชั่วโมงแล้วนะ
"ยังคงอยู่สินะ ดีมาก" มีเสียงนึงดังขึ้นมาหลังจากที่เปิดประตูเข้ามา ฉันยังคงนั่งอยู่บนโซฟา จากนั้นฉันก็หันไปทางประตู
"ทำอะไรอยู่น่ะ ? ทำไมช้าจัง"
"โทษที ทำให้รอนานสินะ อย่างที่รู้ว่าเธอไม่ต้องกลับบ้านเธอแล้ว เอาล่ะ มานี่สิ เดี๋ยวฉันพาเธอไปห้องของเธอเอง" เขายิ้มให้ฉันแล้วกวักมือเรียก ฉันลุกจากโซฟาจากนั้นก็เดินไปอยู่ข้างๆเขา จากนั้นเขาก็นำทางฉันไปยังห้องที่อยู่ติดกับอีกห้องนึง
"ที่นี่คือห้องของฉันเหรอ ?" ฉันมองประตูห้องที่เขาพาฉันมาส่ง ขนาดแค่ประตู ยังต่างกับบ้านของฉันลิบลับเลย สมกับที่เป็นคฤหาสน์ หรูสุดๆ
"ใช่ ตั้งแต่วันนี้เธอต้องนอนที่ห้องนี้ แต่ถ้าเราแต่งงานกันเมื่อไหร่ เธอก็ต้องมาอยู่ที่ห้องฉันหรือก็คือต้องอยู่ด้วยกันนะ" เขายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฉัน จะผิดไหมคะ ถ้าฉันจะบอกว่าฉันเกลียดรอยยิ้มแบบนี้ของเขา ._.
"ไม่แต่งไม่ได้จริงๆเหรอ สึนะคุง ไปหาคนอื่นก็ได้นะ" ฉันถามเขาไป ถึงแม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็เถอะ แต่เผื่อฉันดวงดี เขาจะเปลี่ยนใจ
"ฟังนะ เคียวโกะจังก็น่าจะรู้ดีนะ ว่าคำตอบคืออะไรน่ะ ? ถ้าฉันไม่แต่งกับเธอ ไม่เลือกเธอ ก็ต้องมาเสียเวลาหาอีก ไม่เอาด้วยหรอก พิธีแต่งตั้งควรจัดขึ้นให้เร็วที่สุดด้วย" เขาเอามือทั้งสองข้างมาแตะที่ไหล่ฉันแล้วทำหน้าจริงจัง ยังไงดวงฉันคงจะไม่มีสินะ ฮะๆ
"... จะว่าไปแล้วของของฉันที่อยู่ที่บ้านล่ะ ? แล้วเรื่องงานของฉันล่ะ ? ฉันทิ้งงานไปไม่ได้หรอกนะ สึนะคุง อย่างน้อยก็ให้ฉันได้ทำงานที่ฉันรักเถอะนะ" ฉันนึกเรื่องงานฉันขึ้นมาได้ ฉันรักงานนี้นะ อยู่ๆถ้าเกิดว่านางแบบหายตัวไป อยู่ๆถ้านางแบบ หายไปจากวงการโดยไม่มีอะไรบอกกล่าวเลย ยังไงก็จะต้องแย่แน่ๆ
"อืม... นั่นสินะ เรื่องของยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ขนมาหมดแหละ แต่เรื่องงานเนี่ย... อืม ในเมื่อเธออยากทำขนาดนั้น เธอจะไปทำงานตามเดิมก็ได้นะ" เขาเปลี่ยนจากมือที่อยู่ที่ไหล่ฉันมาเป็นยืนกอดอกแทน
"ว่าแล้วเขียวว่าสึนะคุงน่ะ ถึงจะเป็นบอสของมาเฟีย แต่ก็ไม่ใช่คนที่ใจร้ายอะไรน่ะ" ฉันยิ้มอ่อนๆให้เขา แต่อยู่ๆฉันก็เหมือนกับว่าจะเห็นแก้มของเขามีสีแดงหน่อยๆด้วย
"...อะ-อ่า"
"งั้นฉันเข้าไปข้างในเลยได้ไหม ? สึนะคุง ฉันรู้สึกอยากพักแล้วล่ะ"
"ได้สิ เข้าไปได้เลย"
แอ๊ด
"อ๊ะ ขอบคุณนะ"
เขาเปิดประตูและเปิดไฟในห้องให้ฉัน จากนั้นฉันก็เดินเข้าไป
"สุดยอด... หรูสุดๆเลย ต่างจากบ้านฉันมากเลยล่ะ สมกับที่เป็นบอสมาเฟียเลยนะ สึนะคุงน่ะ" ฉันมองไปรอบๆห้อง เตียงถูกคลุมด้วยผ้าปูเกรดพรีเมี่ยมสีชมพูตัดกับสีขาวและมีลูกไม้ประดับเล็กๆ ไม่เยอะมาก กำแพงก็เป็นสีขาว มีเส้นสีทองๆสีเหลี่ยมอยู่ตรงกำแพง สมแล้วที่เป็นคฤหาสน์น่ะ
"ดีใจที่เคียวโกะจังชอบนะ ถ้างั้นวันพรุ่งนี้ฉันจะบอกรายละเอียดที่เธอต้องรู้เอาไว้คร่าวๆให้เธอฟังเอง วันนี้ก็ราตรีสวัสดิ์นะ" เขาโบกมือให้ฉันแล้วปิดประตู
ฉันเดินตรงไปที่เตียงแล้วนอนฟุ่บลงไป ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วปลดล็อคหน้าจอ
"5 ทุ่มแล้วเหรอ ฉันควรไปอาบน้ำแล้วก็นอนได้แล้วนะ" แต่เสื้อผ้าก็คงต้องใส่ชุดเดิมไปก่อนล่ะมั้ง ก็ตอนนี้ยังไม่มีเสื้อให้เปลี่ยนนี่หน่า
ฉันพูดแล้วเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ตรงกำแพงข้างๆเตียง
ฉันเปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก จากนั้นก็ต้องตกใจ เพราะฉันเห็นชุดผู้หญิงหลายชุดที่อยู่ข้างในนั้น
"เอ้ะ มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนแล้วหรอกเหรอ ?" หรือว่าที่เขาหายไปชั่วโมงนึงตอนนั้นคือไปเตรียมชุดให้ฉันน่ะ ? ถ้าใช่นี่ ก็ อื้ม ไม่ใช่คนใจร้ายถึงขนาดไม่มีชุดให้ฉันเปลี่ยนสำหรับวันนี้เลยจริงๆด้วยสินะ
"ฮะๆ" ฉันยิ้มให้กับความเอาใจใส่ในตัวฉันของเขา ถึงฉันจะเป็นคนที่จะเป็นภรรยาของเขาในอนาคต แต่ก็เป็นคนที่เพิ่งเจอกันวันนี้แท้ๆนะ
ฉันหยิบชุดนอนออกมา 1 ชุด แล้วเดินไปยังห้องที่เป็นที่สำหรับห้องน้ำ ในห้องนอนนี้มันมีห้องแยกอีกห้องที่เป็นห้องน้ำด้วย
แอ๊ด
ฉันเปิดประตูห้องน้ำแล้ววางชุดไว้ตรงอ่างล้างหน้าที่เป็นทางยาว ฉันมองดูกระจกที่เป็นทางยาวจนสุดอ่าง
"ถ้าไม่รักษาใบหน้าก็ไม่ได้ด้วยสิ ถ้านอนดึกมีหวังขอบตาต้องดำแน่เลย" ฉันลูบๆขอบตา หวังว่านอนดึกขนาดนี้แค่วันเดียวมันจะไม่ดำหรอกนะ ของบำรุงคาดว่าสึนะคุงคงเอามาให้วันพรุ่งนี้แน่เลย
เอาล่ะ อาบน้ำก่อนแล้วกัน รีบอาบจะได้รีบนอน ใบหน้าเองก็เป็นส่วนหนึ่งของนางแบบด้วยล่ะนะ
ฉันเข้าไปอาบน้ำในอ่างอาบน้ำที่มันมีรูปร่างเป็นวงกลมใหญ่ๆ
"จะรวยไปแล้วมั้ง" ฉันบ่นอุบอิบ อิจฉาคนรวยชะมัด แต่จะบอกว่าฉันกำลังจะกลายเป็นคนรวยได้รึเปล่านะ ฮ่าๆ
จากนั้นผ่านไปไม่นานฉันก็อาบน้ำเสร็จแล้วแต่งตัวด้วยชุดนอนที่เอามาจากในตู้เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เอาเสื้อผ้าที่ใส่มาวางไว้ในตะกร้าผ้าสี่เหลี่ยมที่อยู่บนอ่างล้างหน้า
"ได้เวลานอนแล้วจ้า" ฉันพูดคนเดียวพร้อมยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วเดินตรงไปตรงสวิตซ์ไฟจากนั้นก็ไปที่เตียงแล้วนอนฟุ่บลงไป
"อ๊าา เตียงนุ่มจัง" ฉันกลิ้งไปมาบนเตียงนุ่มๆนี่ 2-3 ครั้งแล้วดึงผ้าปูที่นอนมาคลุมตัวเอง พอผ่านไปได้ไม่นานฉันก็เข้าสู่ห้วงนิทรา
รุ่งเช้า
"อืม..." ฉันพลิกตัว แต่ทำไมถึงสัมผัสได้ถึงอะไรที่อุ่นๆ
ความฝันเหรอ ? อื้ม คงเป็นความฝันแหละ ขอนอนต่ออีกหน่อยแล้วกันนะ คงยังไม่เช้าสักเท่าไหร่หรอก มีงานตอน 10 โมงนี่ ไม่รีบหรอกค่ะ
"เคียวโกะจัง เช้าแล้วนะ ตื่นได้แล้วมั้ง" มีเสียงของผู้ชายมากระซิบที่ข้างหูฉัน
ใครน่ะ ? นี่ฉันฝันถึงผู้ชายเลยเหรอ ? บ้า ฉันไม่ได้ฝันอะไรมานานแล้วนะ
"ขอนอนอีกหน่อยนะ"
"ถ้าไม่ตื่น ฉันจะจูบนะ"
จูบ ??!
"ค่ะ !" ฉันเปิดเปลือกตาแล้วจากนั้นก็สะดุ้งตื่น
"เอ๊ะ สึนะคุง ?! ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ ?" ฉันหันไปหาเขาที่นอนตะแครงอยู่บนเตียงฉัน เดี๋ยวนะ ดูจากท้องฟ้าแล้ว ก็น่าจะไม่ถึง 7 โมงเช้าเลยนะ
"ก็มาปลุกเจ้าหญิงขี้เซาน่ะสิ จะมาเป็นนายหญิงของวองโกเล่แล้วแท้ๆ แต่ขี้เซาแบบนี้ ไม่ได้หรอกนะ" เขายิ้มขี้เล่นให้ฉัน เขาตอนนี้ต่างจากเขาก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันเจอใหม่ๆตอนนั้นรึเปล่านะ ?
"แต่จะเข้าห้องฉันก็ต้องเคาะประตูก่อนสิ ! อยู่ๆเข้ามาเองเลยแบบนี้ ไม่ได้นะ" ฉันเอาผ้าห่มคลุมถึงหน้าจนเห็นแค่ตาของฉัน
"ก็ถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่เห็นใบหน้าน่ารักๆของเคียวโกะจังเวลาหลับน่ะสิ" เขาพูดแหย่ฉันโดยที่เขาก็ยังคงนอนตะแขงอยู่อย่างนั้น
"โถ่..."
"รู้ไหมว่าห้องนี้น่ะ เป็นห้องที่มีไว้ให้ภรรยาของฉันในอนาคตเลยเชียวนะ" ห้องนี้ถึงได้อยู่ข้างๆกับอีกห้องที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นห้องของเขานี่เองสินะ
"ถ้างั้นห้องข้างๆที่ติดอยู่กับห้องนี้ก็เป็นห้องของสึนะคุงใช่ไหม ?" ฉันเลิกเอาผ้าห่มมาคลุมหน้าแล้ววางมันลงไว้ตามปกติ
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ แล้วพอเราแต่งงานกันแล้ว เธอก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ห้องของฉัน แล้วห้องนี้ก็จะเป็นห้องของลูกของเราไงล่ะ" เขาลุกขึ้นนั่งตรงข้างๆเตียงแล้วเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ตรงโต๊ะเครื่องแป้งปลายเตียง
เขาหันเก้าอี้ เพื่อที่จะมองหน้าคุยกับฉันได้
"ละ-ลูก ! เดี๋ยวสิ ! ฉันไม่คิดว่าฉันจะอยากมีลูกหรอกนะ !" ก็จริงอยู่ที่ฉันชอบเด็ก แต่ฉันก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องลูกมาก่อนเลย
"ก็เรื่องนั้นเราเองก็จะต้องคุยกันวันนี้เหมือนกันนะ เคียวโกะจัง"
"ที่ต้องคุยกันวันนี้ ?"
"ลืมไปแล้วเหรอ ? เพิ่งตื่นเลยยังเบลอๆ มึนๆสินะ เอาเป็นว่าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จแล้วจากนั้นไปเจอฉันที่ห้องที่เธอไปเมื่อวานด้วยล่ะ จำทางได้อยู่ใช่ไหม ? ถ้าไม่ได้เดี๋ยวฉันให้คนใช้ในบ้านนำทางให้เคียวโกะจังเอง" เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่ประตู
"ก็จำได้นะ ถ้างั้นขออาบน้ำก่อนแล้วกัน ส่วนสึนะคุงก็รีบๆออกจากห้องฉันได้แล้ว" ฉันรีบไล่เขา อ๊าา แค่นึกว่าจะต้องมีลูกก็รู้สึกเขินแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ คนเราถ้าไม่รักกัน แล้วมีลูกด้วยกันเนี่ย มันจะดีเหรอ ?
แน่นอนว่าฉันยังไม่ลืมที่ฉันตัดสินใจว่าจะไม่รักใครแล้วหรอกนะ
"ฮะๆ เข้าใจแล้วน่า รีบมาล่ะ"
เขาบิดลูกบิดแล้วเปิดประตูออกไป จากนั้นเสียงปิดประตูก็ดังตามมา
"ให้ตายเถอะ อะไรกันเนี่ย..." ฉันลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำ
พออาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดเสร็จฉันก็จัดแต่งทรงผม ใบหน้าให้ดีแล้วเดินตรงไปยังห้องที่เขาบอกให้ไป ถ้าให้เดาคิดว่าคงเป็นห้องทำงานของสึนะคุงนั่นแหละนะ
ก๊อกๆ
"สึนะคุง ฉันมาแล้ว เข้าไปนะ" ฉันเคาะประตูห้องทำงานของเขา พอฉันได้ยินเสียง 'เข้ามาสิ' ฉันก็เปิดเข้าไป
"ทำงานอยู่เหรอ ? คนเป็นบอสเนี่ย ต้องตื่นเช้ามาเคลียร์งานเช้าขนาดนี้เลยเหรอ ?" ฉันปิดประตูแล้วเดินตรงไปหน้าโต๊ะทำงานเขาเพื่อดูว่าเขาทำงานอะไรของเขากัน มีเอกสารอะไรไม่รู้เต็มโต๊ะไปหมดเลย
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ ถ้าไม่เคลียร์แล้วดองเอาไว้มันจะไม่ดีน่ะ ไม่ค่อยอยากให้ดินพอกหางหมูสักเท่าไหร่ ถึงเมื่อก่อนฉันจะเป็นแบบนั้นก็เถอะนะ" เขาวางปากกาแล้วเท้าคางมองฉัน
"แล้วเรื่องที่จะคุยเนี่ย... ?"
"เรื่องเกี่ยวกับวองโกเล่น่ะ ไปนั่งสิ เดี๋ยวจะบอกให้รู้คร่าวๆให้ฟัง"
"อื้ม เข้าใจแล้วล่ะ" ฉันหันหลังเดินไปนั่งโซฟ้าที่อยู่หน้าโต๊ะเขา
วองโกเล่เนี่ย จริงๆแล้วมีอะไรที่ควรรู้เอาไว้บ้างนะ... แต่ถึงยังไงมันก็คงจะเกี่ยวกับความรุนแรงสินะ ก็ขึ้นชื่อว่ามาเฟียนี่หน่า เนอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น