ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 : My first impression of you changes...
CHAPTER 1... My first Impression of you changes...
"เสร็จแล้วลงมาข้างล้างนะนิโคล ฉันจะเตรียมอาหารไว้ให้" มารีโอน่าพูดกับฉันก่อนที่จะออกจากห้องที่ฉันจะต้องใช้ชีวิตอยู่ไปอีกนานแสนนาน ฉันจัดของนิดนึงจนมันเข้าที่แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงพลางคิดว่าจะทำยังไงให้งานที่คุณคีย์สั่งมาเสร็จเร็วๆ แอ๊ด! ฉันตกใจสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียง หน็อย หมอนี้ไม่รู้จักการเคาะประตูก่อนเข้าห้องรึ! "นี่! คราวหน้าเคาะประตูก่อนเข้ามานะ!" ฉันหันไปต่อว่าเรนอิจิทันที เขาตอบพร้อมรอยยิ้มกวนปราสาท "ทำไมล่ะ? อยู่บ้านเดียวกันไม่เห็นเป็นไรเลย :)" จะหาเรื่องกันตั้งแต่พึ่งเข้าวงเลยเรอะ!
"นายนี้มัน...! มารยาทน่ะรู็จักมั้ย!" ฉันต่อว่ากลับ "อย่ามาว่าแต่ฉันคนเดียวนะ เธอควรจะรู้ว่าฉันอายุมากกว่าเธอ เธอควรจะเรียกฉันว่าพี่เรนสิ" หมอนี้จะไม่เลิกกวนปราสาทฉันใช่มั่ย ได้! "คะ พี่เรนมีอะไรให้รับใช้คะ ^^*" ฉันตอบอย่างประชดสุดๆก่อนจะกรีดรอยยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ "อย่างงี่สิเด็กดี มารีโอน่าบอกอยากให้เธอลงไปช่วยทำกับข้าว อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น?" ร่างสูงส่งยิ้มดูถูกมาให้ และมันกระตุกต่อมโมโหของฉันทันที "เหอะๆ! นายคอยดูละกัน! ดูถูกกันนัก!" พูดเสร็จฉันก็เสาวเท้าเร็วๆออกจากห้องตัวเองไปที่ห้องครัวท่ามกลางสายตางงๆของอีก3คน เรนอิจิเดินตามหลังฉันมาติดๆ
เมื่อถึงห้องครัว "เดี๋ยวฉันช่วยนะมารีโอน่า ^^" ฉันยิ้มหวานให้ก่อนจะเข้ามาช่วยเธอหั่นผัก เรนอิจิกับมารีโอน่าสบตากันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฉันขมวดคิ้วมองสองคนนั้นอย่างงงๆ อะไรวะ จะโชว์ฝีมือซะหน่อย -*- "งั้นฝากเธอทำไปละกันนะ ฉันจะไปเอาของกับเคนจิน่ะ" มารีโอน่าตบบ่าฉันก่อนจะเดินจากไป อ่าว! แล้วฉันจะทำไงวะ..ไม่ได้ทำอาหารเก่งขนาดนั้น ไม่สิทำไม่เก่งเลย!! หรือขอให้หมอนี้ช่วย...ไม่ดีกว่า เสียฟอร์มอ่ะ -^- เรนอิจิยืนพิงขอบประตูห้องครัวและมองฉันทำอาหารอยู่ "โอ๊ย!!" นี้ไง บอกแล้วว่าทำไม่เก่ง ไม่ได้ทำตั้งนาน! มีดบาดเลย "นาย... T^T" ฉันหันไปหาเรนอิจิที่ยืนอยู่ตรงขอบประตู
เรนอิจิเลิกคิ้ว "เลือดไหลอ่ะ..ฉันกลัวเลือด..." เมื่อเห็นเลือดที่ซึมออกมาอย่างไม่หยุดก็เริ่มเวียนหัว อาการเก่ากำเริบล่ะ ฉันเอามือยันกับขอบโต๊ะไว้แต่สายไป ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว...เหวอ!!
(Reniji)
ผมรีบเข้ามาพยุงร่างบางไว้ในอ้อมแขน โอ๊ย! ให้ตายสิ! ยัยบ้านี้ ไร้เดียงสา โดนหลอกง่าย โดนแกล้งง่าย เชื่อคนง่าย กลัวเลือดอีก!! นี้หรอสมาชิกใหม่ที่คีย์มันดีใจจะนำเสนอน่ะ - - เป็นซุปเปอร์สตาร์ยังไงดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย ผมอุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะหยิบมือของเธอขึ้นมาดู ที่นิ้วเลือดไหล ผมเอาริมฝีปากดูดเลือดทั้งหมดเข้าไปและพาออกไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งพวกนั้นเล่นWiiกันอยู่ "อ่าว แกทำไรวะเรน?" เซย์ริวถามผมเมื่อผมวางร่างของนิโคลตรงโซฟาอย่างเบามือที่สุด "ยัยนี้โดนมีดบาด แล้วเลือดไหล แถมยังกลัวเลือดจนสลบไป" ผมอธิบายคร่าวๆ
คนอื่นๆพยักหน้า "พึ่งรู้ว่าแกมีมุมนี้ด้วยนะเนี่ย ^^" เรย์จินี้มันวอนโดนเตะจริงๆ "เออ ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย!" ผมยักไหล่ตอบก่อนจะเอากล่องพยาบาลใต้โต๊ะมาพันแผลให้ แล้วผมจะไปทำขนาดนี้เพื่อ...!? โอ๊ย! ผมเป็นบ้าไรเนี่ย!! "มารีโอน่า แกไปทำอาหารต่อเหอะ เดี๋ยวไม่มีไรกินพอดี" เซย์ริวหันไปพูดกับมารีโอน่าซึ่งกำลังฟังเพลงอยู่ข้างๆเคนจิ รักกันจริ๊ง! มารีโอน่าทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินไปทำอาหารโดยดี แต่ไอ้เคนจิมันจะติดส่อยห้อยตามไปทำเตี่ยไรวะ ช่างมัน ทำแผลเสร็จผมก็อุ้มร่างบางขึ้นไปที่ห้องท่ามกลางความอึ้งของเซย์ริวกับเรย์จิ มันคงคิดว่าผมเป็นคนเลวๆคนหนึ่ง - - แต่กับผู้หญิงคนนี้ผมเลวด้วยไม่ลงสะงั้น
(Nicole)
เช้าแล้วเรอะ วันนี้วันเสาร์ไม่มีเรียนแล้วฉันมานอนในห้องได้ไงเนี่ย เท่าที่จำได้เมื่อวานฉันโดนมีดบาดแล้วสลบไปเพราะกลัวเลือด โครกคราก... ท้องร้องเลย ไม่มีอะไรตกลงสู้ท้องตั้งแต่ตอนเย็นละ มีคนทำแผลให้ด้วยแหะใจดีจัง ยังไงก็รีบลงไปกินข้าวดีกว่า ฉันรีบเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวและลงไปข้างล้าง "ไอ้เรย์!! โหดวะ!!" เสียงของเรนอิจิทำให้ฉันตกใจสะดุ้ง "อันนี้ยังไม่เอาจริงนะ ^^" เรย์จิตอบ ฉันเดินเข้าไปดูทันที อ๋อ เล่นWii กันอยู่นี้เอง เอาล่ะ วันนี้ไม่เห็นมารีโอน่าเลยแหะ แสดงว่าต้องยังไม่มาแน่ๆ ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกและโชคก็เข้าข้างฉันพอดี เคนจิก็ออกมาเดินเล่นเหมือนกัน!! ได้เริ่มแผนซะที
"อ่าว หวัดดีนิโคล" เคนจิยิ้มทักทายฉันเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาใกล้ ฉันแสร้งทำเป็นตกใจที่เห็น "อ๊ะ! สวัสดีเคนจิ มารีโอน่าล่ะ?" ฉันก็ถามไปงั้นแหละ ไม่ได้อยากรู้สักนิด "มารีโอน่าหรอ เธอไปซื้อข้าวเช้าข้างหน้านี้อ่ะ" เคนจิตอบแล้วยิ้มบางๆมาให้ "มารีโอน่ามาที่นี้ทุกวันเลยหรอ?" ฉันถาม "ก็ใช่อ่ะ ฉันเป็นคนบังคับให้เธอมาเองนั้นแหละ ก็คนมันคิดถึงนี่หนา ^^;;" เคนจิตอบและฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน "อะแฮ่มๆ คุยไรกันอยู่หี?" ร่างบางในเสื้อsweaterสีแดงกับกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าเดินเข้ามาเจอฉันยืนคุยกับเคนจิพอดีเลยเกิดอาการหึง -.- "คุยเรื่องเธอนั้นแหละ" เคนจิหยิกแก้มมารีโอน่าและช่วยถือถุงทั้งหมด ฉันก็เลยยิ้มบางๆและเดินไปที่อื่น เห็นแล้วมันหมดหวังเรื่องจะทดสอบอ่ะ มันคงไม่ได้ผลอยู่แล้ว แต่ถ้าบอกไปคุณคีย์ไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรมันก็คงดูไม่ดีแหละ
สายลมเย็นพัดมากระทบกับผิวขาวเนียนของฉัน ลืมไปว่าอากาศที่ญี่ปุ่นแปรปวนช่วงนี้หนาวมากๆ โอ้ใช่! ค่ายเพลงของคุณคีย์เป็นค่ายเพลงไทย-ญี่ปุ่น เขาเป็นลูกครึ่งนั้นเอง ฉันต้องเดินทางมาที่นี้เพื่อเดบิวโดยเฉพาะเลย หนาวจริงๆ ฉันเอามือลูบแขนสองข้างของตัวเอง วันนี้ใส่แค่เสื้อแขนยาวสีขาวบางๆตัวเดียวกับกางเกงขาสั้น ฉันนั่งลงที่ม้านั่งและเอาโทรศัพท์ออกมาเล่น ฟุบ! เสื้อกันหนาวสีดำสนิทถูกโยนมาคลุมหัวฉันอย่างไม่ได้ตั้งตัว ฉันกะจะโวยวายแต่เมื่อเอาเสื้อกันหนาวออกก็ต้องกลืนคำพูโทั้งหมดลงคอ
เรนอิจิยิ้มบางๆให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน -///- ฮึ่ยย! อายนะเนี่ย ฉันเบือนหน้าไปอีกทาง ร่างสูงข้างๆจึงเอื่้อมมือมาโยกหัวฉันเล่นและพูด "กลับเข้าไปแล้วหาเสื้อกันหนาวผ้าพันคอมาใส่ แล้วก็อ่านไดอารี่เล่นนั้นของเธอด้วยนะ ;) วันนี้มีงานด้วย เราจะขับรถไปKEY-ENTERTAINMENT รีบๆแต่งตัวให้มันหนากว่านี้" หมอนี้ก็มีมุมดีๆที่ไม่กวนปราสาทแหะ แต่ไดอารี่หรอ?? -0-
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#talk with pie-cake
ฝากเรื่องใหม่ด้วยคะ พึ่งใส่ตอนแรก ^^ เรื่องนี้น่ารักมากๆ อ่านเองพายยังเขินเลย นิโคลกับเรนอิจิเป็นคู่ที่หวานมาก แต่เขาไม่พูดกันนะ แต่แสดงออกมากกว่า น่ารักที่สุดเลยคะ
PS>อย่าลืมมาอิจังกับเอ็มเบอร์นะ แล้วก็มีคู่เรย์จิ(มัฟฟิน)กับอลิซให้ลุ้นด้วย ขอบคุณที่อ่านคะ >/ \<
"เสร็จแล้วลงมาข้างล้างนะนิโคล ฉันจะเตรียมอาหารไว้ให้" มารีโอน่าพูดกับฉันก่อนที่จะออกจากห้องที่ฉันจะต้องใช้ชีวิตอยู่ไปอีกนานแสนนาน ฉันจัดของนิดนึงจนมันเข้าที่แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงพลางคิดว่าจะทำยังไงให้งานที่คุณคีย์สั่งมาเสร็จเร็วๆ แอ๊ด! ฉันตกใจสะดุ้งลุกขึ้นนั่งบนเตียง หน็อย หมอนี้ไม่รู้จักการเคาะประตูก่อนเข้าห้องรึ! "นี่! คราวหน้าเคาะประตูก่อนเข้ามานะ!" ฉันหันไปต่อว่าเรนอิจิทันที เขาตอบพร้อมรอยยิ้มกวนปราสาท "ทำไมล่ะ? อยู่บ้านเดียวกันไม่เห็นเป็นไรเลย :)" จะหาเรื่องกันตั้งแต่พึ่งเข้าวงเลยเรอะ!
"นายนี้มัน...! มารยาทน่ะรู็จักมั้ย!" ฉันต่อว่ากลับ "อย่ามาว่าแต่ฉันคนเดียวนะ เธอควรจะรู้ว่าฉันอายุมากกว่าเธอ เธอควรจะเรียกฉันว่าพี่เรนสิ" หมอนี้จะไม่เลิกกวนปราสาทฉันใช่มั่ย ได้! "คะ พี่เรนมีอะไรให้รับใช้คะ ^^*" ฉันตอบอย่างประชดสุดๆก่อนจะกรีดรอยยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ "อย่างงี่สิเด็กดี มารีโอน่าบอกอยากให้เธอลงไปช่วยทำกับข้าว อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น?" ร่างสูงส่งยิ้มดูถูกมาให้ และมันกระตุกต่อมโมโหของฉันทันที "เหอะๆ! นายคอยดูละกัน! ดูถูกกันนัก!" พูดเสร็จฉันก็เสาวเท้าเร็วๆออกจากห้องตัวเองไปที่ห้องครัวท่ามกลางสายตางงๆของอีก3คน เรนอิจิเดินตามหลังฉันมาติดๆ
เมื่อถึงห้องครัว "เดี๋ยวฉันช่วยนะมารีโอน่า ^^" ฉันยิ้มหวานให้ก่อนจะเข้ามาช่วยเธอหั่นผัก เรนอิจิกับมารีโอน่าสบตากันก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฉันขมวดคิ้วมองสองคนนั้นอย่างงงๆ อะไรวะ จะโชว์ฝีมือซะหน่อย -*- "งั้นฝากเธอทำไปละกันนะ ฉันจะไปเอาของกับเคนจิน่ะ" มารีโอน่าตบบ่าฉันก่อนจะเดินจากไป อ่าว! แล้วฉันจะทำไงวะ..ไม่ได้ทำอาหารเก่งขนาดนั้น ไม่สิทำไม่เก่งเลย!! หรือขอให้หมอนี้ช่วย...ไม่ดีกว่า เสียฟอร์มอ่ะ -^- เรนอิจิยืนพิงขอบประตูห้องครัวและมองฉันทำอาหารอยู่ "โอ๊ย!!" นี้ไง บอกแล้วว่าทำไม่เก่ง ไม่ได้ทำตั้งนาน! มีดบาดเลย "นาย... T^T" ฉันหันไปหาเรนอิจิที่ยืนอยู่ตรงขอบประตู
เรนอิจิเลิกคิ้ว "เลือดไหลอ่ะ..ฉันกลัวเลือด..." เมื่อเห็นเลือดที่ซึมออกมาอย่างไม่หยุดก็เริ่มเวียนหัว อาการเก่ากำเริบล่ะ ฉันเอามือยันกับขอบโต๊ะไว้แต่สายไป ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว...เหวอ!!
(Reniji)
ผมรีบเข้ามาพยุงร่างบางไว้ในอ้อมแขน โอ๊ย! ให้ตายสิ! ยัยบ้านี้ ไร้เดียงสา โดนหลอกง่าย โดนแกล้งง่าย เชื่อคนง่าย กลัวเลือดอีก!! นี้หรอสมาชิกใหม่ที่คีย์มันดีใจจะนำเสนอน่ะ - - เป็นซุปเปอร์สตาร์ยังไงดูแลตัวเองยังไม่ได้เลย ผมอุ้มร่างบางขึ้นก่อนจะหยิบมือของเธอขึ้นมาดู ที่นิ้วเลือดไหล ผมเอาริมฝีปากดูดเลือดทั้งหมดเข้าไปและพาออกไปที่ห้องนั่งเล่นซึ่งพวกนั้นเล่นWiiกันอยู่ "อ่าว แกทำไรวะเรน?" เซย์ริวถามผมเมื่อผมวางร่างของนิโคลตรงโซฟาอย่างเบามือที่สุด "ยัยนี้โดนมีดบาด แล้วเลือดไหล แถมยังกลัวเลือดจนสลบไป" ผมอธิบายคร่าวๆ
คนอื่นๆพยักหน้า "พึ่งรู้ว่าแกมีมุมนี้ด้วยนะเนี่ย ^^" เรย์จินี้มันวอนโดนเตะจริงๆ "เออ ฉันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย!" ผมยักไหล่ตอบก่อนจะเอากล่องพยาบาลใต้โต๊ะมาพันแผลให้ แล้วผมจะไปทำขนาดนี้เพื่อ...!? โอ๊ย! ผมเป็นบ้าไรเนี่ย!! "มารีโอน่า แกไปทำอาหารต่อเหอะ เดี๋ยวไม่มีไรกินพอดี" เซย์ริวหันไปพูดกับมารีโอน่าซึ่งกำลังฟังเพลงอยู่ข้างๆเคนจิ รักกันจริ๊ง! มารีโอน่าทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจแต่ก็ยอมเดินไปทำอาหารโดยดี แต่ไอ้เคนจิมันจะติดส่อยห้อยตามไปทำเตี่ยไรวะ ช่างมัน ทำแผลเสร็จผมก็อุ้มร่างบางขึ้นไปที่ห้องท่ามกลางความอึ้งของเซย์ริวกับเรย์จิ มันคงคิดว่าผมเป็นคนเลวๆคนหนึ่ง - - แต่กับผู้หญิงคนนี้ผมเลวด้วยไม่ลงสะงั้น
(Nicole)
เช้าแล้วเรอะ วันนี้วันเสาร์ไม่มีเรียนแล้วฉันมานอนในห้องได้ไงเนี่ย เท่าที่จำได้เมื่อวานฉันโดนมีดบาดแล้วสลบไปเพราะกลัวเลือด โครกคราก... ท้องร้องเลย ไม่มีอะไรตกลงสู้ท้องตั้งแต่ตอนเย็นละ มีคนทำแผลให้ด้วยแหะใจดีจัง ยังไงก็รีบลงไปกินข้าวดีกว่า ฉันรีบเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวและลงไปข้างล้าง "ไอ้เรย์!! โหดวะ!!" เสียงของเรนอิจิทำให้ฉันตกใจสะดุ้ง "อันนี้ยังไม่เอาจริงนะ ^^" เรย์จิตอบ ฉันเดินเข้าไปดูทันที อ๋อ เล่นWii กันอยู่นี้เอง เอาล่ะ วันนี้ไม่เห็นมารีโอน่าเลยแหะ แสดงว่าต้องยังไม่มาแน่ๆ ฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกและโชคก็เข้าข้างฉันพอดี เคนจิก็ออกมาเดินเล่นเหมือนกัน!! ได้เริ่มแผนซะที
"อ่าว หวัดดีนิโคล" เคนจิยิ้มทักทายฉันเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาใกล้ ฉันแสร้งทำเป็นตกใจที่เห็น "อ๊ะ! สวัสดีเคนจิ มารีโอน่าล่ะ?" ฉันก็ถามไปงั้นแหละ ไม่ได้อยากรู้สักนิด "มารีโอน่าหรอ เธอไปซื้อข้าวเช้าข้างหน้านี้อ่ะ" เคนจิตอบแล้วยิ้มบางๆมาให้ "มารีโอน่ามาที่นี้ทุกวันเลยหรอ?" ฉันถาม "ก็ใช่อ่ะ ฉันเป็นคนบังคับให้เธอมาเองนั้นแหละ ก็คนมันคิดถึงนี่หนา ^^;;" เคนจิตอบและฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน "อะแฮ่มๆ คุยไรกันอยู่หี?" ร่างบางในเสื้อsweaterสีแดงกับกระโปรงสีดำสั้นเหนือเข่าเดินเข้ามาเจอฉันยืนคุยกับเคนจิพอดีเลยเกิดอาการหึง -.- "คุยเรื่องเธอนั้นแหละ" เคนจิหยิกแก้มมารีโอน่าและช่วยถือถุงทั้งหมด ฉันก็เลยยิ้มบางๆและเดินไปที่อื่น เห็นแล้วมันหมดหวังเรื่องจะทดสอบอ่ะ มันคงไม่ได้ผลอยู่แล้ว แต่ถ้าบอกไปคุณคีย์ไปทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรมันก็คงดูไม่ดีแหละ
สายลมเย็นพัดมากระทบกับผิวขาวเนียนของฉัน ลืมไปว่าอากาศที่ญี่ปุ่นแปรปวนช่วงนี้หนาวมากๆ โอ้ใช่! ค่ายเพลงของคุณคีย์เป็นค่ายเพลงไทย-ญี่ปุ่น เขาเป็นลูกครึ่งนั้นเอง ฉันต้องเดินทางมาที่นี้เพื่อเดบิวโดยเฉพาะเลย หนาวจริงๆ ฉันเอามือลูบแขนสองข้างของตัวเอง วันนี้ใส่แค่เสื้อแขนยาวสีขาวบางๆตัวเดียวกับกางเกงขาสั้น ฉันนั่งลงที่ม้านั่งและเอาโทรศัพท์ออกมาเล่น ฟุบ! เสื้อกันหนาวสีดำสนิทถูกโยนมาคลุมหัวฉันอย่างไม่ได้ตั้งตัว ฉันกะจะโวยวายแต่เมื่อเอาเสื้อกันหนาวออกก็ต้องกลืนคำพูโทั้งหมดลงคอ
เรนอิจิยิ้มบางๆให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆฉัน -///- ฮึ่ยย! อายนะเนี่ย ฉันเบือนหน้าไปอีกทาง ร่างสูงข้างๆจึงเอื่้อมมือมาโยกหัวฉันเล่นและพูด "กลับเข้าไปแล้วหาเสื้อกันหนาวผ้าพันคอมาใส่ แล้วก็อ่านไดอารี่เล่นนั้นของเธอด้วยนะ ;) วันนี้มีงานด้วย เราจะขับรถไปKEY-ENTERTAINMENT รีบๆแต่งตัวให้มันหนากว่านี้" หมอนี้ก็มีมุมดีๆที่ไม่กวนปราสาทแหะ แต่ไดอารี่หรอ?? -0-
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
#talk with pie-cake
ฝากเรื่องใหม่ด้วยคะ พึ่งใส่ตอนแรก ^^ เรื่องนี้น่ารักมากๆ อ่านเองพายยังเขินเลย นิโคลกับเรนอิจิเป็นคู่ที่หวานมาก แต่เขาไม่พูดกันนะ แต่แสดงออกมากกว่า น่ารักที่สุดเลยคะ
PS>อย่าลืมมาอิจังกับเอ็มเบอร์นะ แล้วก็มีคู่เรย์จิ(มัฟฟิน)กับอลิซให้ลุ้นด้วย ขอบคุณที่อ่านคะ >/ \<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น