คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ดีใจด้วย ^ ^
“ลินดา...” ผมอ้ำๆอึ้งพูดอะไรไม่ออกเหมือนคนน้ำท่วมปาก ก็เพราะก่อนออกจากบ้าน ผมเตรียมตัวมาซะดิบดี กะว่าวันนี้จะสารภาพรักกับลินดาให้ได้ เพราะเรื่องครอบครัวก็ไม่มีปัญหาแล้ว แถมแม่ยังเตรียมดอกกุหลาบสีแดงสดไว้ให้อีก3ดอกซึ่งตอนนี้มันกำลังหลบอยู่ข้างหลัง
“มีไรยะ อื้อ...ข้าวเหนียวหมูปิ้ง” ลินดายิ้มแก้มตุ่ยเพราะข้าวเหนียวที่อยู่ในปาก แถมยังส่งมาให้ผมไม้นึง ยัยนี่นี่มันไม่น่าสารภาพรักเลย เอาแต่กวน กิน นอนไปวันๆ แต่ก็นะ เมื่อใจรัก ก็ไม่สามารถห้ามได้
“คือ...แบบว่า”
“= _ = แบบว่า...”
“เรา คือ ดอกไม้นี่เราไปเจออยู่ข้างถนนน่ะ!” เออ เอาเข้าจนได้สิวะเจ้าพายบ้า สุดท้าย เราก็คือเราจริงๆน้า แบบนี้จะมีแฟนได้สักทีมั้ยเนี่ย
“โอ้! เก็บมา แต่มัน...ยังสดๆอยู่เลย มีน้ำติดด้วย อื้อ~ หอมด้วย แน่ใจนะว่าเก็บมา”
“ก็...คงงั้นแหละ”
“เราขอได้มั้ย”
“ทีแรกว่าจะไม่ให้...แต่ให้ก็ได้” อย่าๆเล่นตัว~~ ทำไมเราเป็นเอาซะแบบนี้น้า
++ โรงเรียน ++
“เฮ้ย! หัดเดินมาโรงเรียนแวเหรอวะพาย!”
“เออ” โจอี้...กวนประสาทแต่เช้า น่าสงสัยจริง ทำไมเวลาไปไหนมาไหนหมอนี่ชอบตัวติดกันกับลินดาของผมอยู่เรื่อย แต่ก็นะ กว่าผมจะมาสนิทกับลินดาก็เพิ่งปีเดียว แต่โจอี้เล่นครองมาตั้งแต่ประถมต้น
“เดินมากับลินดาด้วยนา~~”
“อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ! พาย...กรูไปละนะ”
“บาย...” ผมโบกมือให้ลินดาที่เดินหายเข้าไปในห้อง โดยใช้สถานะตัวติดกันกับโจอี้เหมือนเช่นเคย นี่ลินดา...เธอไม่รู้จริงๆเหรอว่าเพื่อนคนนึงไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อนอ่ะ
“พาย~” อ๊าก! ยัยมายด์เหรอ รัสมีคนสวยเผากรูแร้วว!!
“ว...หวัดดียัยแว่น” นี่เป็นคำทักทายที่ดีที่สุดสำหรับผมที่มอบให้กับคนทรยศ(อยากปฏิเสธผมเองนิ)
“อะไรกัน อุส่าต์มาทักก็ด่าเฉยเลย ก่ะจะบอกข่าวดี”
“อะไรๆ”
“นี่คือเอกภพ เรียกเอกก็ได้” จู่ๆยัยแว่นน่ารักก็จูงผู้ชายหย้าควยที่ไหนก็ไม่รู้มาควงแขน เห็นแล้วบาดตาบาดใจสุดๆ > 0 <
“ล...แล้วไงล่ะ”
“แฟนของมายด์” แย๊กกก!!!! ยัยมายด์มีแฟน อย่างมายด์เนี่ยนะ(ก็เค้าน่ารักนะ) โอ้ไม่ นี่ผมไม่เหลือผู้หญิงสักคนแล้ว เย็นไว้...ผู้หญิงในโลกมีอีกเยอะ และแล้วความคิดวิบัติของผมก็ผุดขึ้นมา นั่นคือ หรือชีวิตนี้ กรูจะต้องควงผู้ชายวะ หรือกระเทย โอ้ม่ายย!!!!
“แฟนแก เกี่ยวไรกับฉัน” ผมพูดลอยๆแล้วทำท่าจะเดินเข้าห้อง แล้วหยุดลงสักพัก แต่ก็...ไม่มีอะไรมารั้ง แม้แต่สัมผัสหรือคำพูด นี่ผมคงกลายเป็นฝุ่นไปแล้วรึไงนะ ในโลกนี้...ยังเหลือใครดีๆอีกมั้ยเนี่ย จริงสิ! ผมว่าผมควรตีสนิทกับลินดาไว้ดีกว่า เพื่อเธอจะหันมามองผมเกินเพื่อนบ้าง
“พาย! เย็นนี้กรูจะไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนอ่ะ แกไปด้วยป่ะ” ลินดาน่ารัก!! > 0 <
“...มีใครไปบ้างเหรอ”
“ก็มีเรา มีโจอี้ ไ อ้เอก ยัยมายด์ ปังปอนด์...แค่นี้ และถ้าแกจะไปก็ได้นะ”
“ลินดา...อยากให้เราไปมั้ยล่ะ”
“ถามไรวะ แล้วแต่สิ ตัวเองไม่ได้สำคัญสักหน่อย”
“งั้นเราไม่ไป” ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทำให้ลินดาทำตากลมจ้องผมแบบงงๆเพราะไม่เคยถูกผมปฏิเสธมาก่อน
“ไม่เอาน่า~ ใครทำไรให้แกงอนเนี่ย พายอ่า” ลินดาเดินเข้ามาเขย่าตัวผมเสียหลายทีทำให้ผมต้องดันเธอออก
“ก็เราไม่สำคัญ จะไปทำไม”
“ทำไม...วันนี้เป็นแปลกๆล่ะ”
“เฮ้อ~ ช่างเราเถอะ ไม่ได้สำคัญซะหน่อย” ผมถอนหายใจแล้วนั่งลงบนเก้าอี้โดยมีลินดาลากเก้าอี้ของเพื่อนมานั่งข้างๆ
“เราพูดผิดเหรอ ขอโทษ”
“...”
“เรา...อยากให้แกไปอ่ะ ไปนะ!”
“...อือ”
“เย้ๆ! ครบกลุ่มเรา 6 คนแล้ว” ที่จริง...กลุ่มลินดามี5คนถ้าจำไม่ผิด...หรือผมได้เป็นหนึ่งในกลุ่มเนี่ย ถึงแม้ลินดาจะเดินไปนั่งที่แล้ว แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มของผมก็ยังไม่หายจนกระทั่งเพื่อนต้องเข้ามาแซะ
แหม~~ ผมได้เป็นตัวเป็นตนอีกครั้งแล้ว ^ ___ ^
. . .
เย็นนี้ผมคิดว่าคงเป็นเย็นที่มีความสุขที่สุดวันหนึ่ง แม่และพ่อของผมให้ไปกับเพื่อนทั้งสองท่าน แถมผมยังได้นั่งข้างๆลินดาด้วย
“พายไม่ร้องบ้างอ่ะ”
“แกร้องให้จบก่อนเหอะ”
“เฮ้ย กรูแหกปากมา19เพลงจะ20แล้วนะเว้ย”
“เสียงเราแหบ แกร้องเหอะ ร้องคู่ จ....กับมายด์ก็ได้”
“เออมายด์ ร้องหน่อย”
“ไม่อ่ะจ้ะมายด์ร้องไม่เก่ง”
“ให้กรูร้องอยู่คนเดียวเนี่ยนะ!! แล้วใครเสนอให้มางานนี้”
“ก็แกไง” ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันอย่างมิได้นัดหมาย โดยชี้ไปที่ลินดาทำเอายัยก้มหัวอายๆ
“ก็ที่เค้าให้มา...เพื่อที่จะบอกต่างอะไรบางอย่างต่างหากล่ะ”
“อะไร” ผมรีบซักทำเอายัยลินดาหน้าแดงเป็นตูดชิวาว่า แสดงว่าต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ ขอให้เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับผมจะได้มั้ยเนี่ย อย่างเช่นว่า สารภาพรัก อะไรแบบนี้ แหม แค่คิดก็ใจเต้น
“งั้น...เราจะบอกเลยละกันนะ” ลินดาก้มหน้าหน่อยๆแล้วหยิบไมค์ขึ้นมาทำเอาผมและเพื่อนๆฉีกยิ้มหน้าบานกันอย่างตื่นเต้น รู้สึกว่าผมจะเป็นคนที่ออกนอกหน้าเกินเพื่อน เพราะผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้กระโปรงของลินดาเหลือเกิน ทำเอาโจอี้มองผมค้อนๆ แล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ยโจอี้!
“พูดเลยลินดา เรารอฟังอยู่” โจอี้พูดแล้วนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้เหมือนผู้ใหญ่ มองหมอนี่แล้วหมั่นไส้มันนักเชียว
“คือว่า...เราจะบอกตอนนี้เลยนะ! เราอยากจะบอก...ถึงคนที่เรา แอบชอบ” นั่นไง! ผมเดาถูกอ่ะ ลินดา ผมรอฟังอยู่นะ คนๆนั้นขอให้เป็นผมเถอะ ผมรักเธอมาก แม้แลกด้วยชีวิตก็ยอม “โจอี้...เรารักแกนะ!! > /// <” เอ๋...อะไรนะลินดา หัวใจผมแทบหล่นลงไปกับพื้น เมื่อได้ยินคำพูดที่ลินดาพูด คนที่เธอรัก...ไม่ใช่ผมสินะ ทำไม...ทำไมผมต้องเกิดมาเป็นพายด้วยล่ะ ทำไมผมต้องอยู่ในตระกูลกรณ์ทรัพท์ แล้วทำไม...โจอี้ถึงเกิดมาเป็นโจอี้ ผมควรจบชีวิตแล้วไปเกิดใหม่เป็นแมลงสาปดีมั้ยนะ จะได้ไปป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องของลินดาทั้งวัน...แต่ถึงมันจะเจ็บเท่าไหร่ ผมก็จะไม่มีทางร้องไห้เป็นครั้งที่สองเด็ดขาด น้ำตาของลูกผู้ชายคือศักดิ์ศรี พ่อพร่ำสอนเสมอ ว่าใครร้องไห้จะเป็นกระเทย แต่งานนี้ หัวใจผมมันร้องไห้แทนแล้วล่ะ
“ลินดา...แกชอบเราเหรอ”
“ใช่ ถึงแม้ว่าแกจะคิดกับเราแค่เพื่อนก็ตาม”
“ไม่หรอกลินดา...เราดีใจจังเลยที่เธอคิดกับเราเกินเพื่อนน่ะ!!” อืม...ลงเอยกันดีเหลือเกิน ทำไมผมต้องรักลินดาด้วยนะ ตัดใจยากชะมัด
“นี่ดอกไม้ ให้เธอนะ” เดี๋ยวนะ...นั่นดอกไม้ที่ผมให้ลินดาตอนเช้านี่ โห แกตั้งใจจะแทงใจเราให้ตายเลยรึไง เย็นไว้ๆ ไม่ร้องไห้น่า...ปล่อยให้ใจเราร้องแทน...
“ลินดา...”
“อะไรเหรอ”
“เป็นแฟนกับเรานะ”
“ได้สิ ก็กะจะขออยู่แล้ว”
“เย้ๆ!!!!” สิ้นเสียงลินดา เพื่อนๆในห้องก็พากันเฮเกรียวกราว เพื่อไม่ให้เสียมารยาทผมเลยฝืนยิ้มดีใจกับทุกคน
“พาย…เป็นไรมากมั้ย” มายหันมายิ้มให้ผมอย่างรู้ดี เพราะคนที่รู้ว่าผมชอบใคร ต้องการอะไร ก็มีเพียงยัยนี่คนเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอก็...มีแฟนแล้วเหมือนกัน
“เราไม่เป็นไรหรอก...ทุกคน เราฉลองกิน mk ดีมั้ย เราเลี้ยงเอง”
“จริงเหรอ!! พายใจดีจังเลย” ลินดายิ้มจนแทบไม่เห็นตา แล้วจากนั้น ผมก็บอกให้ทุกคนไปสั่งอาหารเอาไว้ก่อน เดี๋ยวผมจะตามไป...ขอ...ทำใจอยู่ในห้องแป๊ปนึง
“แมร่งโว๊ยยย!!!” ผมรวบรวมแรงที่มีแล้วชกไปที่พนังห้องคาราโอเกะ เกิดรอยร้าวนิดหน่อย...ผมเลยรีบถอยหนี กลัวเจ้าของร้านเรียกค่าเสียหาย
“นี่พาย...ควบคุมสติอารมณ์หน่อยสิ”
“ม..มายด์!!! เธอมาได้ไง ทำไมไม่ไปกิน”
“ก็เพราะเป็นห่วงไงล่ะ! ผู้ชายบ้าที่ไหนวะ เก็บกดจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว มีอะไรก็บอกลินดาไปตรงๆเลยสิ เงียบบื้ออยู่อย่างงี้ลินดาจะรู้ได้ไง” คำพูดของมายด์ทำเอาผมอึ้งไปสักพัก ก่อนจะเดินไปกอดยัยนั่นช้าๆ สัมผัสได้ถึงอาการขนลุกของอีกฝ่าย
“ขอโทษนะ...เราจะใจเย็นๆแล้วกัน...”
“อือ...พอเหอะ! - /// - ไปกินข้าวกันดีกว่า”
เอาน้า...หนทางชีวิตผมนี่ช่างลำบากและยาวไกล กว่าจะทำใจได้คงอีกนาน
รักนะ....ลินดา แล้วจะรักตลอดไป
ความคิดเห็น