ตอนที่ 8 : Chapter 07 :: เมื่อความรู้สึกจางหาย
Chapter 7
เมื่อความรู้สึกจางหาย
@The Attribute Condominium
“กฤษ!”
เสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลังขณะที่ผมกับพี่กฤษกำลังเดินไปที่ลิฟท์บริเวณลานจอดรถของคอนโด พอพวกเราหันไปก็เห็นชายคนหนึ่งเพิ่งลงมาจากรถที่จอดอยู่ไม่ไกลกับรถของพี่กฤษนัก ก่อนที่หมอนั่นจะวิ่งตรงมาหาพวกเรา เขาดูอายุไม่น่าจะเกินยี่สิบปี ตัวสูงเกือบเท่าพี่กฤษ รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว นับว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง
ผมจำได้แม่นเลยล่ะว่าหมอนี่คือใคร...คู่นอนคนล่าสุดของพี่กฤษ ต้นเหตุที่ทำให้เราสองคนต้องเลิกกัน
“ณัฐ มึงมานี่ได้ไง”
“อ้าว มึงเป็นคนนัดกูเองนะ”
พี่กฤษขมวดคิ้ว ถอนหายใจ “โทษที กูลืม วันนี้มึงกลับไปก่อนนะ”
“มึงดีกับแฟนแล้วเหรอ” เขาปรายตามองผม “ของตายอย่างที่มึงบอกจริงๆ ขนาดจับได้คาหลังคาเขายังคลานกลับมาหามึงถึงที่”
แปลกแฮะที่ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรมากมายกับคำพูดของพี่ณัฐ--ยังควรจะเรียกพี่อีกไหม?--ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงทั้งโมโหและเสียใจจนไม่รู้จะระบายออกมายังไง แต่ตอนนี้ผมกลับแค่หงุดหงิดเท่านั้น
“กูเป็นคนตามง้อธารเอง มึงอย่าพูดหมาๆ ถึงแฟนกูแบบนี้” พี่กฤษขยับเข้ามาโอบไหล่ผม
แฟนเก่าต่างหาก ผมแก้ในใจ ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้เพราะกลัวเรื่องจะไม่จบ และสภาพอารมณ์ของผมก็ไม่ได้อยู่ในโหมดที่พร้อมจะต่อปากต่อคำกับใครด้วย
“ขึ้นห้องกันดีกว่าครับ” ผมหมุนตัวเดินนำพี่กฤษไปที่ลิฟท์ แต่ก็ต้องชะงักเท้าอีกครั้งเพราะคำพูดจากคนด้านหลัง
“นี่ยอมให้ไอ้กฤษเอาแล้วเหรอ มันถึงคืนดีด้วย”
“......”
มือของพี่กฤษที่โอบไหล่ผมอยู่บีบแน่นขึ้น ก่อนที่พี่กฤษจะหันกลับไปเพื่อจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมกลับกระตุกชายเสื้อของพี่กฤษพร้อมกับมองหน้าเขาเป็นเชิงปรามว่าไม่ต้องพูดอะไรอีก ดูท่าพี่ณัฐเขาอยากคุยกับผมมาก ถ้าไม่ตอบสักหน่อยคงไม่ยอมหยุด
“...มึงมันก็แค่ของเล่นของไอ้กฤษ เดี๋ยวพอมันเบื่อมึงก็จะโดนเขี่ยทิ้ง”
“ก็คงอีกสักพักใหญ่เลยมั้ง เพราะกูอะของเล่นชิ้นโปรด ส่วนมึง...ก็แค่ของเล่นแก้ขัดตอนกูไม่ว่าง”
“ไอ้เหี้ย!”
พี่ณัฐเดินตรงเข้ามา ก่อนจะง้างหมัดทำท่าจะต่อยผม พี่กฤษเลยรีบดึงผมไปไว้ข้างหลังแล้วใช้แขนกันมันไว้
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว กับน้ำตาที่ผมเคยเสียไปเพราะสองคนนี้ วันนี้ขอเอาคืนหน่อยแล้วกัน...
ผมควานหาคีย์การ์ดห้องพี่กฤษในกระเป๋าสะพายตัวเอง ก่อนจะปามันใส่หน้าพี่ณัฐ “เอาไว้ใช้สิครับ คราวหลังจะได้ไม่ต้องมานั่งรอในรถ เดี๋ยวผมให้พี่กฤษทำให้ใหม่อีกใบก็ได้”
แค่นี้พี่ณัฐก็น่าจะรู้แล้วว่าใครสำคัญกว่า ถ้าผมเป็นแค่ของตาย เป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อ พี่กฤษก็คงไม่ให้คีย์การ์ดกับผม ไม่พยายามตามง้อผมขนาดนี้ ถึงผมจะรู้แก่ใจว่าคำว่า ‘รัก’ จากปากพี่กฤษมันก็แค่คำโกหก แต่การที่เขาต้องการรั้งผมไว้ มันหมายถึงผมยังพอมีค่าสำหรับเขา และไม่ว่าความรู้สึกที่เขามีให้ผมคืออะไร มันย่อมมากพอที่จะทำให้พี่กฤษตัดใจจากผมไม่ได้
“มึง!” พี่ณัฐพยายามผลักพี่กฤษออก แต่ก็สู้แรงไม่ไหว จึงไม่สามารถเข้ามาทำร้ายผมได้ ขณะที่ผมได้แต่ยืนมองคนทั้งคู่ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น
“ไอ้ณัฐกูบอกให้หยุด!”
“กูไม่หยุดจนกว่ากูจะได้เอาเลือดออกจากป...”
ผัวะ!
ทุกอย่างหยุดชะงักลงชั่วขณะ เมื่อหมัดของพี่กฤษอัดกระแทกเข้าที่หน้าพี่ณัฐอย่างจังจนหมอนั่นล้มฟุบไปกับพื้น
“ไอ้กฤษ มึงต่อยกู!” พี่ณัฐชี้หน้าคู่นอนของตัวเองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว มุมปากของเขามีเลือดไหลซึมออกมา ใบหน้าด้านซ้ายแดงช้ำและยังมีรอยถลอกเลือดซิบที่โหนกแก้ม อาจโดนแหวนที่ข้อนิ้วชี้ของพี่กฤษบาดเข้า
“เออ! แล้วกูจะทำยิ่งกว่านี้ถ้ามึงยังมายุ่งกับธารอีก!”
“กูก็มีมือมีตีน กูไม่กลัวมึงหรอกไอ้สัตว์!” พี่ณัฐผุดลุกขึ้นจากพื้น พอดีกับที่ยามคนหนึ่งเดินผ่านมาทางนี้แล้วเห็นเหตุการณ์เข้า เลยรีบวิ่งมาดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“มีอะไรกันครับ” น้ายามมองพวกเราสามคนสลับกัน
ก่อนที่จะมีใครตอบพี่ณัฐก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเกี้ยวกราดว่า “ระวังเมียมึงไว้ให้ดีนะไอ้กฤษ เผลอเมื่อไหร่กูเอาคืนแน่” จบประโยคเขาก็เดินกลับไปที่รถของตัวเอง
พี่กฤษถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงเก็บคีย์การ์ดบนพื้น แล้วโอบไหล่ผมเดินไปที่ลิฟท์โดยไม่ได้ตอบคำถามของยามที่ยังยืนรอดูสถานการณ์อยู่ที่เดิม
“พี่คงยังไม่รู้จักธารดีพอ”
ผมแหงนหน้ามองพี่กฤษ สีหน้าที่เขาใช้มองผมมันแสดงความสับสนและผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน
“เวลาแค่ปีเดียว คงน้อยไปที่จะทำให้พี่กฤษรู้จักคนๆ นึงได้มากพอมั้งครับ”
“......”
“หรือบางทีอาจเพราะธารไม่ใช่ธารคนเดิมของพี่กฤษแล้วก็ได้”
อย่างที่บอก ผมเป็นคนโง่ในเรื่องความรัก--แค่เฉพาะกับเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น--ถ้ารักมากต่อให้ต้องทนเจ็บแค่ไหนเพื่อให้ได้อยู่ข้างๆ คนที่รักผมก็ยอม แต่เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกของผมมันเปลี่ยน ความอดทนก็จะหมดไปพร้อมกัน
ก่อนหน้านี้ผมไม่กล้าเจอหน้าพี่กฤษ ไม่อยากคุยด้วยเพราะกลัวตัวเองจะหวั่นไหวยอมกลับไปคืนดี แต่พอพวกเราได้เจอกัน หัวใจของผมกลับไม่เต้นแรงอย่างที่ควรจะเป็น...ผมถึงรู้ว่าความรู้สึกที่มีให้พี่กฤษมันไม่เหมือนเดิม
ผมเคยใช้พี่กฤษเป็นตัวแทนของพี่ชาย แต่ในเมื่อพี่ชายของผมกลับมา...พี่กฤษก็คงไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าแฟนเก่าที่ผมยังรู้สึกผูกพันด้วย
ผมไม่ได้รักพี่กฤษ...ไม่ได้รักมากถึงขนาดยอมทนเจ็บอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ผมถึงเลือกที่จะตอบโต้ เมื่อไหร่ก็ตามที่ผมถูกทำร้าย เขาและคนของเขาจะต้องบาดเจ็บเท่าๆ กัน
......
“พี่ณัฐดูไม่เหมือนคู่นอนคนอื่นๆ ของพี่กฤษนะครับ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่พวกเรานั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น
...ผมแค่รู้สึกสงสารคนที่ต้องมาเจออะไรๆ คล้ายๆ กัน ถ้าให้เดา พี่ณัฐคงไม่ใช่แค่วันไนท์สแตนด์เหมือนคู่นอนคนอื่นๆ เขาถึงได้อยากให้ผมกับพี่กฤษเลิกกัน ไม่รู้ว่าลับหลังผมพวกเขาแอบไปทำอะไรกันบ้างหรือมีอะไรกันกี่ครั้ง พี่ณัฐเลยหวงพี่กฤษและพยายามยื้อเสียขนาดนั้น บางทีเขาอาจจะชอบพี่กฤษมากก็ได้
น่าเสียดาย...ถ้าพี่ณัฐไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับพี่กฤษทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่กฤษกับผมกำลังคบกันละก็ ผมคงรู้สึกดีกับพี่ณัฐมากกว่านี้ และอาจจะยอมช่วยให้เขาสมหวัง
พี่กฤษถอนหายใจ ท่าทางของเขาดูเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ “เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว อย่าเอามาพูดให้พวกเราต้องทะเลาะกันดีกว่า”
“ก็ได้ครับ” ผมเองก็ไม่อยากจะพูดถึงมันสักเท่าไหร่หรอก เพราะถึงแม้ผมจะไม่ได้รักพี่กฤษมากขนาดนั้นแล้ว แต่มันก็ยังเจ็บลึกๆ อยู่ดีที่เคยถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง
ผมเอนหลังพิงพนักโซฟา หยิบมือถือออกมาเปิดเฟสบุ๊ค แค่เห็นจำนวนคนที่แอดเฟรนมาก็ทำให้ผมตกใจนิดๆ ผมมองอย่างชั่งใจครู่หนึ่งก็เลือกที่จะกดรับเพื่อนร้อยกว่าคนทั้งที่รู้จักและไม่รู้จัก คนพวกนี้ล้วนเป็นคนที่กดติดตามหรือไม่ก็เป็นเพื่อนในเฟสของพี่ภู ยิ่งผมรับแอดพวกเขามากเท่าไหร่ ข่าวก็จะได้แพร่กระจายไปถึงหูพี่ภูเร็วเท่านั้น
“ธาร”
ผมชะงักก้มมองคนที่เอนตัวลงนอนหนุนตักผม ก่อนจะยื่นมือไปสางผมของเขาอย่างที่เคยทำเมื่อตอนที่เรายังคบกัน
พี่กฤษจ้องหน้าผม พูดด้วยสีหน้าผ่อนคลายลง “ที่พูดในลิฟท์ แค่ล้อเล่นใช่ไหม”
“เรื่องไหนครับ” ผมเลิกคิ้ว
“ที่บอกว่า...ธารไม่ใช่ธารคนเดิมของพี่แล้ว” พี่กฤษยื่นนิ้วชี้มาเขี่ยปลายจมูกของผมเล่น
ผมได้แต่ยิ้มไม่ตอบ
“ไม่เจอกันตั้งเดือนนึง คิดถึงพี่บ้างรึเปล่า”
“คิดถึงสิ” ผมพูดตามจริง แม้ว่าส่วนใหญ่คนที่มักจะเข้ามาวุ่นวายในความคิดของผมคือพี่ภูก็ตาม
นิ้วชี้ของพี่กฤษเลื่อนมาสัมผัสริมฝีปากของผม ก่อนที่เขาจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแบบที่สาวๆ หลายคนได้ยินเข้าคงละลาย “ขอจูบได้ไหม”
“....ได้สิ”
พี่กฤษคว้าต้นคอของผมให้ก้มต่ำลง ก่อนที่เขาจะผงกหัวขึ้นประกบจูบ ขมเม้มดูดดึงอย่างโหยหา เมื่อผมอ้าปากออก พี่กฤษก็สอดปลายลิ้นเข้ามาภายใน...ขณะที่ปลายลิ้นของพวกเรากำลังเกี่ยวกระหวัด
...ผมยกไอโฟนขึ้นมา เปิดกล้องหน้า ขยับมุมกล้องให้ได้องศาชัดเจนที่สุด
แชะ...
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเบาๆ ทว่าพี่กฤษกลับไม่ได้สนใจ ยังคงจูบผมต่อไปอย่างดูดดื่มราวกับต้องการบอกให้รู้ว่าเขาคิดถึงผมมากแค่ไหน จนผมเริ่มหมดลมหายใจ ต้องเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อน ละริมฝีปากออกห่างอย่างอ้อยอิ่งแบบที่พ่อชอบทำบ่อยๆ เวลาจูบกัน หอบหายใจแผ่วเบา จ้องมองดวงตาอีกฝ่ายพร้อมกับส่งยิ้มบาง
หัวใจของผมเต้นแรงทุกครั้งที่พ่อทำแบบนี้ และผมหวังว่าหัวใจของพี่กฤษจะเต้นแรงเพราะผม
...เขาควรเรียนรู้ที่จะเจ็บปวด
“พี่คิดถึงธารมากรู้ไหม” พี่กฤษกระซิบเสียงทุ้มต่ำ
“อือ” ผมยิ้ม “เมื่อกี้ธารถ่ายรูปเอาไว้ด้วย เอาไว้ดูตอนคิดถึง เดี๋ยวอัพรูปลงเฟสแล้วจะแท็กไปนะ”
“ตอนจูบกันเหรอ” พี่กฤษเลิกคิ้ว “พี่กับภูเป็นเพื่อนกันในเฟสนะ ไม่กลัวพี่ชายเราจะเห็นเหรอ”
นั่นแหละที่ผมต้องการ...
“ตอนแรกก็ไม่อยากให้รู้หรอกครับ แต่ตอนนี้พี่ภูควรจะรู้ได้แล้ว”
“ร้ายนะเรา” พี่กฤษหัวเราะขำ ยื่นมือมาขยี้หัวผม ”จะประกาศตัวเป็นเจ้าของพี่รึไง กลัวผู้ชายคนอื่นจะมายุ่งกับพี่อีกล่ะสิ”
“กลัวพี่กฤษจะยุ่งกับผู้ชายคนอื่นมากกว่าครับ” ผมพูดทีเล่นทีจริงแล้วก้มลงจุ๊บปากพี่กฤษเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดเข้าเฟสบุ๊ค จัดการอัพรูปคู่ของพวกเราสองคนพร้อมกับแท็กชื่อพี่กฤษ
ไหนๆ พ่อ แม่ พี่ภู หรือแม้แต่เพื่อนในกลุ่มก็รู้กันหมดแล้วว่าผมเป็นเกย์ แถมพวกเพื่อนๆ ยังเข้าใจผิดว่าพี่กฤษเป็นแฟนของผม งั้นก็ปล่อยเลยตามเลยไปแล้วกัน คนอื่นๆ จะมองผมยังไงมันก็เรื่องของเขา ผมเลือกแคร์เฉพาะคนที่แคร์ผมเท่านั้น
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...พี่ภู
Pie2Na
น้องธารเข้าสู่โหมดดาร์คเต็มตัวแล้วดิ = =;; บอกเลยว่าธารไม่ได้ใส
ไอคิวก็สูง ติดอย่างเดียว โง่เพราะรัก ลองไม่รักล่ะฉลาดขึ้นมาทันที
#และอย่างที่รู้กันว่าตะวันเลี้ยงธารมาแบบโคตรตามใจ เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะ
อยากได้อะไรก็ต้องได้มาตลอด มีหรือจะยอมปล่อยให้ภูหลุดมือทั้งที่รู้แก่ใจว่าภูก็มีใจให้ตัวเอง
เอานะ ช่วยเชียร์ธารกันหน่อย
ปล. รู้สึกเหมือนลืมตัวตนธารในตอนแรกไปเลยว่ะ TT บอกตามตรงทิ้งห่างเรื่องนี้ไปนานช่วงนึง ไปปั่นเรื่องอื่นอยู่ ไม่ได้อ่านทวนด้วย เลยไม่รู้ว่าธารคนเดิมโดนธารคนใหม่สิงไปรึเปล่า แต่ก็พยายามให้ความรู้สึกและการกระทำของตัวละครมันเปลี่ยนแปลงอย่างสมเหตุสมผล
ชอบเรื่องนี้ กด โหวตให้ดาว ที่รูปอติณ กดAdd Favที่รูปพี่ภูครับ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อู้ววว ธารแซ่บมาก
ขอบคุณคะไรท์จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ