(Not) Innocent รัก 'ร้าย' เดียงสา :3P: [เปิดจอง]

ตอนที่ 25 : Chapter 23 :: ออดอ้อน (100%)

Chapter 23

ออดอ้อน

        “เป็นอะไรครับ”

          น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ผมเฝ้าคิดถึงกระซิบถาม แต่ผมทำเพียงส่ายหน้าอยู่กับอกของพ่อ เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ จะให้บอกไปได้ยังไงล่ะว่าวันนี้ผมเจออะไรมาบ้าง ถ้าพ่อรู้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ แล้วผมก็ไม่อยากให้พ่อต้องคิดมากด้วย ยังไงพี่ภูก็จัดการปัญหาพวกนั้นไปหมดแล้ว พี่ณัฐคงไม่มายุ่งกับผมอีก

          “.....”

ผมผละออกจากอ้อมกอดอุ่น เงยมองใบหน้าหล่อคมคายแล้วก็ต้องเสหลบสายตาที่จ้องตอบมา เผลอเม้มปากด้วยความประหม่า รู้สึกเหมือนกำลังถูกล้วงความลับทั้งที่ยังไม่ได้อ้าปากพูดสักคำ

“ขึ้นไปข้างบนกันครับ เราคุยกันหน่อยดีกว่า” พ่อโอบไหล่ผม พาออกเดินพร้อมกัน แต่ขณะที่พวกเรากำลังก้าวขึ้นบันไดเพื่อไปยังห้องนอนของผมบนชั้นสอง น้ำเสียงเฉยชาของพี่ภูก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“เปิดประตูห้องทิ้งไว้ด้วย”

ผมเงยหน้า แอบเหลือบมองสีหน้าคนข้างๆ มุมปากของอีกฝ่ายโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา

ภายในห้องนอนของผม เราสองคนนั่งข้างกันบนเตียง ถึงบรรยากาศจะนิ่งเงียบไปหน่อยแต่ไม่ได้ทำให้อึดอัด กลับรู้สึกอบอุ่นใจมากกว่าเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คือพ่อ

“วันนี้ธารร้องไห้ใช่ไหม” หลังจากผ่านไปหลายนาทีแต่ผมยังไม่เล่าอะไรให้ฟัง พ่อจึงเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อน

“.....” ผมพยักหน้า เพราะต่อให้ปฏิเสธ พ่อก็รู้อยู่ดีว่าโกหกในเมื่อตาทั้งสองข้างบวมซะขนาดนี้ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากร้องไห้อีกแล้ว ถึงแม้ไม่กี่นาทีก่อนจะยังรู้สึกแย่กับเรื่องที่เกิดขึ้นและภาพพวกนั้นยังติดตา แต่พอได้อยู่ใกล้ๆพ่อ ความกังวล อึดอัดใจทุกอย่างก็หายไปเกือบหมด มันทำให้ผมวางใจและรู้สึกปลอดภัยเพราะมีคนคอยปกป้อง

“ร้องไห้ทำไมครับ”

“ธาร...ทะเลาะกับเพื่อนนิดหน่อยน่ะครับ แต่ตอนนี้ดีกันแล้วนะ”

“หืม?”

ปล่อยให้พ่อซักต่อไม่ดีแน่ เพื่อหาทางเปลี่ยนประเด็น ผมเลยใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวหนาๆ นั่นไว้ ซุกหน้าเข้ากับแผงอกกำยำ พูดเสียงอู้อี้อย่างออดอ้อน

“พรุ่งนี้ธารไม่อยากไปโรงเรียนเลย ขอหยุดหนึ่งวันนะ” เรื่องนี้ผมขออนุญาตพี่ภูไว้แล้ว พี่ภูเองก็ไม่ใจร้ายพอจะบังคับให้คนที่เพิ่งเจอเรื่องแย่ๆ มาต้องไปโรงเรียน

“ได้สิครับ”

“อือ แต่พ่อต้องมาหาธารด้วย”

ที่จริงไปคอนโดพ่อคงทำอะไรๆ ได้สะดวกกว่า แต่ถ้าคนที่รู้สึกแย่จนไปโรงเรียนไม่ไหวดันออกไปตะลอนข้างนอก มันคงไม่เนียนเท่าไหร่ แล้วผมก็เชื่อว่าพี่ภูต้องโทรเข้าเบอร์คอนโดเพื่อเช็คดูแน่ๆ ว่าผมอยู่ห้องรึเปล่า

“พรุ่งนี้พ่อมีนัดเซ็นสัญญากับลูกค้ารายใหญ่ด้วยสิ”

“.....”

ถูกฝ่ามือนุ่มๆ สอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ต ลูบวนอยู่ที่หน้าท้อง ตัวของพ่อถึงกับเกร็งไปเล็กน้อย

“แต่ยังไงพ่อจะเคลียร์งานให้เสร็จช่วงเช้า แล้วมาหาธารตอนบ่ายโมงดีไหม?”

ผมชะงักมือที่ลูบอยู่บนหน้าของแข็งเกร็ง เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มจนตายิบหยีให้พ่อ “ดีครับ”

“เอามือออกมาได้แล้วครับ เดี๋ยวพี่ภูก็เห็นหรอก” พ่อพูดเหมือนจะปราม แต่กลับไม่ได้ดึงมือของผมออกมาจริงๆ แถมยังยิ้มขำที่ผมลูบๆ ท้องของพ่อต่อ

เหลือบตามองไปทางประตูที่ถูกเปิดค้างไว้ ไม่เห็นเงาใครสักคนตรงนั้น ผมก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโดยไม่ลืมที่จะคว้าแขนคนข้างๆ ลงมานอนด้วยกัน ซึ่งพ่อก็ไม่ได้ขืนตัวไว้ ยอมนอนลงแล้วยังคว้าตัวผมไปกอดซะแน่น

          “พรุ่งนี้รีบมานะครับ ธารมีอะไรจะเซอร์ไพรซ์พ่อด้วย” ผมเงยหน้าพูด ระดับสายตาอยู่ที่ปลายคางของพ่อพอดี ด้วยความหมั่นเขี้ยวเลยใช้นิ้วชี้จิ้มปลายคางอีกฝ่ายเล่น ตอหนวดเล็กๆ ที่ถูกโกนจนแทบมองไม่เห็น ให้ความรู้สึกระคายผิวนิดหน่อย

          “เซอร์ไพรซ์อะไรเหรอ”

          “ไม่บอกหรอก”

          “งั้นบอกเรื่องอื่นได้ไหม”

          “อะไรครับ” ผมเลิกคิ้ว ยังไม่หยุดจิ้มปลายคางสากๆ เล่น

          “รอยที่คอกับที่ข้อมือได้มายังไง”

คำพูดของพ่อทำให้ผมชะงักไปเล็กน้อย มาวกเข้าเรื่องเดิมอีกจนได้...ผมซุกหน้าเข้ากับอกพ่อ ถูแก้มลงบนแผงอกตึงแน่นที่อยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ต ระหว่างนี้ก็เค้นความคิดหาขออ้างดีๆ มาอธิบาย

“ตอนที่ทะเลาะกับเพื่อน...บาสน่ะครับ” ผมอ้างชื่อเพื่อนสนิทเพื่อให้ฟังดูสมจริงมากขึ้น “ก็ต้องมีชกต่อยกันบ้างตามประสาเด็กผู้ชายใช่ไหมล่ะ แต่ธารสู้แรงบาสไม่ได้เลยบีบคอมัน มันก็ทำกลับ ข้อมือก็โดนบีบด้วยนะ” ทำเป็นฟ้องซะ บาสยิ่งขี้ประจบพ่ออยู่ด้วย ใส่ร้ายให้มันดูแย่ขึ้นนิดหน่อยในสายตาพ่อก็แอบสะใจเล็กๆ นะ  “แต่จริงๆ ธารไม่ได้เจ็บหรอกครับ ผิวธารโดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นรอยแล้ว พรุ่งนี้คงจางไปเอง”

          “.....” พ่อเลิกคิ้ว ทำหน้าเหมือนยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

          “จริงๆ นะ โทรถามบาสดูก็ได้” ทำท่าจะล้วงหาไอโฟน ผมก็นึกขึ้นได้ว่าโดนปาเละไปแล้ว

คืนนี้ต้องออกไปซื้อมือถือกับพี่ภูด้วยสิ อีกเดี๋ยวพี่ภูคงมาตาม เพราะพี่ภูบอกเอาไว้ตั้งแต่ตอนบ่ายว่าจะพาไปหลังจากคุยกับพี่กฤษเสร็จ ถ้าขอไปกับพ่อแทนพี่ภูคงไม่ยอมแน่...เสียดายจัง ได้คุยกับพ่อแค่แป๊บเดียวเอง

          “แล้ว...” สายตาภายใต้กรอบแว่นมองสำรวจบริเวณคอและหน้าอกของผมอยู่นานเกือบนาที “...รอยคิสมาร์กพวกนี้ล่ะครับ” ปลายนิ้วสากแตะลงบนรอยจ้ำแดงสองสามรอยที่อยู่นอกร่มผ้า

...ลืมไปสนิทเลยแฮะว่านอกจากรอยช้ำ ยังมีรอยคิสมาร์กที่พี่กฤษกับพี่ณัฐทำเอาไว้ด้วย ก็จู่ๆ พ่อดันโผล่มาผมจะตั้งตัวทันได้ไง...อืม หรือบางทีพ่ออาจจะโทรมาก่อนแล้ว แต่มือถือผมใช้ไม่ได้นี่สิ

“ธาร...โดนพี่กฤษฉวยโอกาสตอนหลับน่ะครับ แต่เมื่อกี้เราคุยกันรู้เรื่องแล้ว ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” ข้ออ้างที่พูดไปยังพอมีเค้าความจริงอยู่บ้าง หวังว่าพ่อจะเชื่อนะ

ปกติพ่อไม่ใช่คนช่างซักอะไร แต่ที่จู่ๆ ก็พูดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาอีกทั้งที่ผมเบี่ยงประเด็นได้แล้ว คงเพราะเป็นห่วงและกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับผม

          “.....”

          อาการนิ่งเงียบของพ่อทำให้ผมเริ่มกังวล พอเงยหน้ามองถึงเห็นว่าสีหน้าอีกฝ่ายดูไม่ค่อยพอใจ

“พ่อโกรธธารเหรอ”

          “โกรธคนที่ทำรอยพวกนี้ต่างหาก”

          ผมยิ้มออก กระซิบเสียงเบากลัวว่าคนด้านนอกจะได้ยิน “งั้นทำยังไงให้พ่อหายโกรธดีครับ”

          “นั่นสิ...ทำยังไงดี”

          โดนพ่อจ้องเอาๆ ผมก็ชักเขิน แต่เพราะอยากทำให้พ่ออารมณ์ดี ผมจึงกล้าพอที่จะผงกหัวมองไปทางประตูให้มั่นใจว่าไม่มีใครยืนอยู่บริเวณนั้น ก่อนจะยืดตัวขึ้น แล้วกดจมูกลงบนแก้มขวาของพ่อ

แค่หอมแก้มนิดๆ หน่อยๆ ดูเหมือนจะยังไม่ทำให้พ่อพอใจ เพราะคิ้วเข้มๆ นั่นเลิกขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถามว่า ‘แค่นี้เองเหรอ?’

          ชอบแกล้งกันดีนักใช่ไหม เห็นผมกังวลกลัวว่าพี่ภูจะเห็นเข้าก็แกล้งผมใหญ่เลย!

          ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนของพ่อออกสามเม็ด พวกเราสองคนนอนตะแคงข้างอยู่ในท่าที่พ่อหันหลังเข้าหาประตู เลยได้ร่างสูงกำยำของพ่อช่วยบังไว้ ผมจึงทำ ‘อะไรๆ’ ได้สะดวกขึ้น

แผงอกเปล่าเปลือยยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ผมไม่รีรอที่จะแนบริมฝีปากลงไป ไล้เล็มดูดเม้มอย่างเนิบช้า...มือแอบปลดกระดุมออกอีกเม็ดไม่ให้อีกฝ่ายทันรู้สึกตัว จากนั้นก็แหวกสาบเสื้อออกกว้างขึ้น ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากลงมาครอบครองจุดสีแดงอมชมพูที่เด่นชัดอยู่บนแผงอกกำยำ ตวัดด้วยปลายลิ้นแลบเลียและดูดเม้มแรงๆ จนเกิดเสียงน่าอาย

ลมหายใจของพ่อติดขัด ส่วนกลางลำตัวแข็งขืนจนผมสัมผัสได้...นั่นแหละผมจึงหยุดทุกอย่าง แล้วผละออกมา

“ง้อแค่นี้พอแล้วดีกว่า”

เห็นสีหน้าที่มักจะเรียบเฉยและประดับด้วยรอยยิ้มบางๆ อยู่ตลอด ดูกล้ำกลืนฝืนทนเต็มที ผมก็อดหัวเราะคิกเบาๆ ไม่ได้

ไงล่ะ แกล้งกันดีนัก โดนเอาคืนซะบ้าง

“ร้ายนะเรา” พ่อบีบจมูกผมอย่างมันเขี้ยว

Pie2Na

โอ้วพี่ภู ตกกระป๋องเบย 5  5 5 5 5

ตอนหน้าช่วยเรียกคะแนนหน่อยนะฮะ เผื่อมีคนย้ายทีม หุหุ

ขอบคุณครับ บุย ^^


 

พูดคุยถึงเรื่องนี้ แอบนินทาพี่กฤษ ธาร อติณ พี่ภู พ่อตะวัน ใครก็แล้วแต่!

ติดแท็ก #ฮาเร็มของธาร ในเฟสบุ๊คกับทวิสเตอร์นะครับบบ

 ชอบเรื่องนี้ กด โหวตให้ดาว ที่รูปอติณ  กดAdd Favที่รูปพี่ภูครับ ^^