(Not) Innocent รัก 'ร้าย' เดียงสา :3P: [เปิดจอง]

ตอนที่ 22 : Chapter 20 :: โดนเอาคืน (100%)

Chapter 20

โดนเอาคืน

            P’ Krit: ตอนนี้ธารอยู่ไหนครับ?

            ขณะอยู่บนรถระหว่างทางกลับคอนโด ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูไลน์ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วนิดๆ กับข้อความของพี่กฤษที่ถูกส่งมาเมื่อสิบห้านาทีก่อน

          Thara Than: กำลังกลับคอนโดครับ มีอะไรเหรอ?

P’ Krit: ถึงคอนโดแล้วแวะมาหาพี่ที่ห้องหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย

พี่กฤษกลับห้องแล้ว? ไหนบอกว่าจะกลับเย็นๆ นี่เพิ่งจะบ่ายสามเอง

Thara Than: อยากจะคุยเรื่องเมื่อเช้า?

P’ Krit: อืม

Thara Than: ไม่จำเป็น

P’ Krit: ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น ยังมีเรื่องอื่นด้วย

เรื่องอะไรของเขานะ แล้วที่ไม่ยอมมาหาผมที่ห้องพี่ภู แต่ดันเรียกไปห้องตัวเองแทนนี่คือเป็นเรื่องที่พี่ภูรู้ไม่ได้? ผมชักจะสงสัยขึ้นมานิดๆ แล้วสิ

Thara Than: ก็ได้ครับ เดี๋ยวถึงแล้วจะไปหาที่ห้องนะ

ข้อความถูกอ่านทันที หลังจากนั้นพี่กฤษก็ไม่ได้ตอบอะไรมาอีก

สิบห้านาทีต่อมารถของพี่อติณก็เข้ามาจอดที่หน้าคอนโด ผมหันไปยกมือขอบคุณเขา แล้วปลดสายเบลท์เพื่อจะลงจากรถ แต่ก่อนจะได้เปิดประตู พี่อติณกลับขว้าข้อมือของผมไว้

“ธาร”

“...ครับ?”

“ตอนนี้ธารคบกับใครอยู่รึเปล่า”

“.....” ผมขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย เลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากตอบคำถามนั้น อีกอย่างผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะถามไปเพื่ออะไร...แค่อยากรู้งั้นเหรอ?

“พี่แค่เป็นห่วงน่ะ” พี่อติณยื่นมือมาที่ลำคอของผม ปลายนิ้วสากไล้ไปตามผิวบริเวณที่มีรอยคิสมาร์กอยู่ เขาขมวดคิ้วเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง ขณะที่ผมได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างนิ่งงัน “...ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องตัวธาร”  

ใครจะแตะต้องตัวผมแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?

“ธารดูแลตัวเองได้ครับ” ผมบอกพร้อมกับปัดมือข้างนั้นออก แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถไปทันที

3: 47 P.M.

@The Attribute Condominium

ผมไม่ได้ส่งไลน์บอกพี่กฤษว่ามาถึงคอนโดแล้ว และเพราะว่ามีคีย์การ์ดห้องพี่กฤษอยู่ มาถึงหน้าห้องเลยเปิดประตูเข้าไปเลยโดยไม่ได้กดออด

ประตูเพิ่งถูกเปิด ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าไปข้างใน เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น ทำให้ผมต้องยกไอโฟนในมือขึ้นมาเปิดดูข้อความ

Ahpuhp : อยู่ไหน

Thara Than: เพิ่งมาถึงคอนโดครับ ขอแวะห้องพี่กฤษก่อนนะ

ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความตอบพี่ภู ผมก็เดินเข้าไปด้านในโดยไม่ได้ส่งเสียงบอกเจ้าของห้อง ซึ่งถ้าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในห้องนอนหรือสวมหูฟังอยู่ ก็น่าจะได้ยินเสียงเปิดปิดประตูและรู้ว่าผมมาถึงแล้ว

อ้อ ไลน์ของพี่ภู ผมเพิ่งจะได้แอดก็ตอนย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับเขา ถ้าไม่ติดว่าต้องคอยตามผม พี่ภูก็คงไม่ให้ผมแอดไลน์เขาหรอก

Ahpuhp : ห้ามกลับเกินสี่โมง

ผมมองเวลาที่ข้อความถูกส่งมาล่าสุด แล้วก็ต้องกรอกตาเล็กน้อย...นี่เอาจริงเหรอ ก้นผมยังไม่ทันได้แตะโซฟาก็คงเลยสี่โมงแล้ว พี่ภูจะเข้มงวดไปไหมเนี่ย

ผมยังยืนอยู่บริเวณประตูห้อง ขณะรัวนิ้วพิมพ์ข้อความตอบกลับ ขาก็สลัดรองเท้าออกวางทิ้งไว้อย่างเกะกะ ในตอนนั้นเองที่เท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

Thara Than: ขอเป็นสี่ทุ่มแทนนะครับ

ข้อความนี้ถูกส่งไปพร้อมกับอีโมติคอลแลบลิ้น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋า มันก็โดนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคว้าเอาไป ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด จากนั้นถึงได้ชะงักค้างเมื่อเห็นว่าเขาคือใคร

“เอามือถือคืนมา” ผมบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าพี่ณัฐอยู่ในห้องพี่กฤษด้วย ผมคงไม่ยอมตกลงมาหาเขา

หวืด…ปั่ก!

นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ยอมคืนแล้ว มือถือของผมยังถูกขว้างผ่านหน้าไปกระทบกับผนัง ก่อนจะตกลงบนพื้นจนหน้าจอสีดำแตกละเอียด

“ทำบ้าอะไรวะ!” ผมตะคอกใส่หน้าเขาด้วยความโมโห แต่พี่ณัฐกลับยกยิ้มมุมปาก ก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัวผม แล้วพูดเสียงต่ำอย่างข่มขู่

“กูจะทำมากกว่านี้อีก”

ผมเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วจ้องพี่ณัฐอย่างโกรธๆ ขณะที่เขากลับยิ้มมองสำรวจร่างกายของผมไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจาบจ้วง ดูจากสีหน้าโรคจิตๆ ของอีกฝ่ายตอนนี้ผมก็พอจะเดาได้ว่าเขาคิดจะทำอะไร

เท้าข้างหนึ่งของผมก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว สายตากวาดมองรอบห้องแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาร่างของพี่กฤษ ไอ้พี่บ้านั่นหายไปในตอนนี้นะ! ในตอนที่ผมกำลังจะโดนแฟนเก่าเขาขย้ำ!

“มองหาแฟนเก่ามึงอยู่เหรอ” พี่ณัฐสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกก้าว เขาล้วงไอโฟนสีทองออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดปิดเครื่อง ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่หน้าจอจะดับไป ผมเห็นว่าภาพ Home Screen คือใบหน้าเอ๋อๆ ของตัวเองตอนหลับ

...มือถือของพี่กฤษ!

ไม่รู้ว่าณัฐเอามือถือเครื่องนี้มาได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ คนที่ส่งข้อความให้ผมมาหาที่นี่คือเขา และที่แย่ไปกว่านั้น...ในห้องนี้มีแค่เราสองคน

“มึงคิดจะทำอะไร” ผมมองหาทางหนีทีไล่ หมอนี่สูงเกินร้อยแปดสิบด้วยซ้ำ ถึงจะเป็นคนสูงโปร่งไม่ได้ตัวหนามากแต่ก็มีกล้าม ไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยแบบผม ถ้าให้ต่อสู้กันตัวต่อตัวแบบไร้อาวุธ ผมคงไม่มีทางชนะเขาได้แน่

“ทำมึงไง” พี่ณัฐวางไอโฟนเครื่องนั้นไว้บนตู้เก็บรองเท้าชั้นบนสุด ห่างจากผมหลายก้าว

“….!”

ผมคว้าตุ๊กตากระเบื้องที่วางประดับอยู่บนตู้เก็บรองเท้าขว้างใส่อีกฝ่ายสุดแรง แต่หมอนั่นกลับเบี่ยงศีรษะหลบได้อย่างเฉียดฉิว

เพล้ง!

ของประดับชิ้นนั้นกระทบเข้ากับผนังแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษกระเบื้องบางส่วนกระเด็นใส่หน้าพี่ณัฐ สร้างรอยแผลเล็กๆ เลือดไหลซิบไว้บนโหนกแก้ม

ไม่รอให้พี่ณัฐได้สติ ผมก็รีบหันหลังกลับ ก้าวไปยังประตูซึ่งอยู่ห่างไปแค่เอื้อม แต่มือยังไม่ทันได้แตะลูกบิด แขนอีกข้างกลับถูกกระชากอย่างแรงจากทางด้านหลัง ส่งให้ร่างของผมกระแทกเข้ากับแผงอกของอีกฝ่าย  หมอนั่นก้มมองผมด้วยสีหน้าโกรธๆ ดึงรั้งให้ผมเดินตามไปด้านใน

คิดว่าผมจะยอมงั้นเหรอ...

ปึก!

ผมกระทืบลงบนหลังเท้าพี่ณัฐเต็มแรง ตามด้วยเหวี่ยงหมัดเข้าใส่หน้าของเขา

พี่ณัฐไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งแรก คราวนี้เขาถูกผมชกเข้าอย่างจัง หน้าหล่อๆ นั่นหันไปตามแรงหมัด ในจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัว ผมก็รีบหมุนตัวไปทางประตูอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่ร่างของผมล้มกระแทกพื้นเพราะถูกหมอนั่นยื่นเท้าเข้ามาขัด

บ้าเอ้ย!

ในขณะที่ผมพยายามตะกายลุกขึ้น พี่ณัฐกลับโถมร่างลงมาทาบทับ ก่อนจะจับผมพลิกตัวนอนคว่ำ แล้วรวบมือทั้งสองข้างไว้บนแผ่นหลังด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา

ผมกระเสือกกระสนดิ้นรน เหลือบมองไปด้านหลังก็เห็นว่าหมอนั่นกำลังล้วงไอโฟนสีดำอีกเครื่องออกมาจากกระเป๋ากางเกง จิ้มนิ้วลงบนหน้าจอสองสามครั้ง แล้วเอามันไปวางไว้บนชั้นวางรองเท้าเหนือศีรษะของผมขึ้นไปเล็กน้อย

ผมกัดฟันกรอด...ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นปรากฏเป็นภาพเคลื่อนไหวอยู่บนหน้าจอมือถือ และในมุมนี้ กล้องสามารถจับภาพใบหน้าของผมได้อย่างชัดเจนจนแทบเห็นรูขุมขน

“ไง ร่านมากก็มาลองกับกูหน่อยไหม”

“สัตว์! ปล่อย!”

“เหอะ!” พี่ณัฐโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่บริเวณกกหูทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจนขนลุก “ถ้าไม่อยากให้คลิปมึงไปโฆษณาอยู่บนหน้าเว็บโป๊ ต่อไปก็อย่ามายุ่งกับคนของกูอีก”

v
v
(ต่อ)

คอเสื้อของผมถูกกระชากจนได้ยินเสียงเนื้อผ้าฉีกขาด หัวไหล่ขาวเนียนโชว์หราอยู่บนหน้าจอ ได้แต่มองไอ้พี่ณัฐก้มลงมาดูดเม้ม ขบกัดจนสร้างรอยเอาไว้ด้วยความเจ็บใจ ในท่าที่ต้องนอนคว่ำโดนอีกฝ่ายกดทับเอาไว้ทั้งตัว แถมข้อมือทั้งสองยังถูกรวบเอาไว้ด้านหลังแบบนี้ ผมไม่มีทางหนีได้เลย

ผมพยายามตั้งสติ รวบรวมคำพูดเพื่อเอามาต่อรองกับเขา “ได้! ต่อไปสัญญาว่าจะไม่ยุ่งแล้ว ปล่อยสิ!”

“.....” ไม่มีคำพูดตอบกลับมา ได้ยินเพียงแค่เสียงดูดเม้มที่ดังอยู่ข้างหู ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจนแทบอ้วก “ตอนแรกกูก็ไม่ชอบคนตัวผอมแห้งแบบมึงนะ ยังสงสัยอยู่เลยว่ากฤษมันเอามึงลงไปได้ยังไง แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจละ...ขาวเนียนไปทั้งตัวแบบนี้ จับตรงไหน...” ฝ่ามืออีกฝ่ายสอดเข้ามาใต้เสื้อยืด ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง “...ก็นุ่มนิ่มไปหมด...กอดแล้วได้อารมณ์ชะมัดเลยว่ะ”

“ไอ้เหี้_ กูบอกให้ปล่อยไง!”

พี่ณัฐเค้นหัวเราะ เขาเลื่อนฝ่ามือไปลูบบริเวณต้นขาเปล่าเปลือยของผม ถึงจะสวมกางเกงอยู่ก็จริง แต่ขากางเกงสั้นมาก ยิ่งขยับตัวก็ร่นขึ้นไปอีก

“เกะกะชะมัด ถอดออกซะดีไหม”

ไม่ว่าเปล่า หมอนั่นพยายามถอดกางเกงของผมออกจากสะโพก กระชากแรงๆ ไม่กี่ครั้ง มันก็หลุดไปกองที่หัวเข่า คราวนี้ผมเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆ แล้ว กลัวจนรู้สึกได้ว่าร่างกายกำลังสั่นและเหงื่อซึมไปทั่วตัว

ผมดิ้นรนกระเสือกกระสนหนักกว่าเดิม คนด้านบนสบถคำหยาบออกมาด้วยความโมโห ก่อนจะคว้าเอาเชือกผูกรองเท้ามามัดข้อมือของผมไว้อย่างแน่นหนา รัดแน่นเสียจนเส้นเชือกครูดผิวจนผมรู้สึกเจ็บ

หมอนั่นพลิกตัวของผมหันกลับมานอนหงาย ใช้มือข้างหนึ่งบีบคอผมไว้ ยิ่งผมดิ้นคอก็ถูกบีบแรงขึ้นจนหายใจไม่ออก เรี่ยวแรงทั้งหมดจึงเริ่มหดหายไปพร้อมกัน

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ทำตัวดีๆ” เห็นผมทุรนทุรายเหมือนกำลังจะขาดใจ มือข้างที่บีบคอผมไว้จึงยอมคลายออก ปล่อยให้คอเล็กๆ ของผมเป็นอิสระ ถึงจะโกรธแค้นผมแค่ไหน แต่เขาคงไม่กล้าพอจะฆ่าผมให้ตาย

ผมไอโขรก พยายามหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะดิ้นรนอีก และเมื่อตั้งสติได้อีกครั้ง กางเกงของผมก็หลุดพ้นข้อเท้าไปแล้วด้วยฝีมือของคนด้านบน ยังดีที่เหลืออันเดอร์แวร์ขาสั้นปกปิดร่างกายส่วนล่างเอาไว้ แต่ไม่รู้ว่ามันจะอยู่บนร่างของผมได้อีกนานเท่าไหร่

พี่ณัฐโถมตัวลงมาทาบทับอีกครั้ง ใช้ริมฝีปากดูดเม้มสร้างรอยบนผิวขาวจัด ขณะเดียวกันฝ่ามือทั้งคู่ก็ลูบไล้บีบเค้นไปทั่วทุกส่วน สัมผัสพวกนั้นทำให้น้ำตาของผมไหลออกมาด้วยความกลัวและขยะแขยง แต่ก็พยายามหยุดตัวเองไม่ให้ต่อสู้ดิ้นรนอีกเพื่อให้อีกฝ่ายตายใจ

ที่ด้านหลัง ผมพยายามง้างข้อมือทั้งสองข้างออกจากกัน ถึงจะถูกพี่ณัฐมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา แต่เชือกที่ใช้ก็เป็นแค่เชือกผูกรองเท้าเส้นเล็กๆ ที่ยืดหดได้ เมื่อมันหลวมขึ้นเล็กน้อยจากการขยับข้อมือแรงๆ ผมก็ดึงมือข้างหนึ่งจนหลุดออกมา โดยไม่สนว่าเชือกนั่นจะบาดผิวจนเจ็บแสบ

ทันทีที่มือทั้งสองข้างเป็นอิสระ ผมพยายามเอื้อมหยิบไอโฟนบนชั้นวางรองเท้าโดยไม่ให้คนด้านบนรู้ตัว สิ่งของที่อยู่ในระยะเอื้อมถึง มีแค่มือถือเครื่องนี้เท่านั้นที่ใช้เป็นอาวุธได้

ออกแรงเอื้อมจนสุดแขนก็ยังไม่สามารถคว้ามาได้ ขณะเดียวกันเสื้อยืดบางๆ บนตัวผมก็ถูกถลกขึ้นมาไว้เหนืออก ริมฝีปากอุ่นร้อนที่กำลังดูดเม้มตุ่มไตสีแดงข้างหนึ่งบนผิวขาวจัด ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรมากไปกว่าความรังเกียจ คงเห็นผมไม่ขัดขืน หมอนั่นถึงได้สัมผัสไปทั่วทุกส่วนบนร่างกายของผมอย่างได้ใจ

ผมข่มความรู้สึกอยากอาเจียน กระเสือกตัวไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย ก่อนจะคว้าเอามือถือเครื่องนั้นมาไว้ในมือได้สำเร็จ แต่ในขณะเดียวกัน สายตาของพี่ณัฐก็เหลือบมาเห็นเข้าพอดี เขายื่นมือออกมาเพื่อแย่งคืน แต่ก็ช้าไป...

ตุบ!

ไอโฟนในมือผมกระแทกเข้าที่ขมับหมอนั่นเต็มแรง กำลังจะกระแทกลงไปอีกก็ถูกเขาคว้าข้อมือเอาไว้ ผมใช้มืออีกข้างเหวี่ยงหมัดออกไป แต่ยังไม่ทันจะแตะโดนตัวอีกฝ่าย กลับกลายเป็นผมเองที่ต้องจุกจนร่างคุดคู้เพราะถูกชกเข้าที่ท้องอย่างจัง

“กูบอกให้ทำตัวดีๆ มึงไม่เข้าใจเหรอ!”

ข้อมือทั้งสองข้างถูกรวบเอาไว้เหนือหัว และถึงแม้ขาของผมจะเป็นอิสระ แต่เพราะถูกอีกฝ่ายคร่อมทับลำตัวช่วงบนเอาไว้ ต่อให้เตะถีบไปก็ไร้ประโยชน์

ชั่วแวบหนึ่งแววตาของพี่ณัฐมีแววลังเลเล็กน้อย แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะเกี่ยวรั้งอันเดอร์แวร์ของผมลงไปกองอยู่ที่ต้นขา จากนั้นก็ใช้ไอโฟนถ่ายใบหน้าของผม ไล่มาตามลำคอ ช่วงตัวที่แทบเปลือยเปล่าและมีรอยคิสมาร์กเด่นหราเต็มไปหมด ต่ำไปจนถึงส่วนล่าง แล้วจึงยัดมือถือเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง

ตอนที่ผมคิดว่าคงจะต้องตกเป็นของอีกฝ่าย เขากลับหยุดนิ่ง จ้องมองผมด้วยแววตาข่มขู่ ปล่อยให้ผมตัวสั่นเทาด้วยความกลัวและอับอาย

“ถ้ามายุ่งกับคนของกูอีก รู้ใช่ไหมว่ามึงต้องเจออะไร”

หมอนั่นผละออกไป ผมถึงเข้าใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำมันตั้งแต่แรก แค่จะคู่ให้ผมกลัวและถ่ายคลิปน่าอายเก็บไว้แบล็คเมล์เท่านั้น ตราบใดที่ผมไม่ยุ่งกับพี่กฤษ คลิปนั่นก็จะไม่หลุดออกไป แต่ถ้าผมยังดื้อด้านไม่เลิก นอกจากจะต้องถูกปล่อยคลิปแล้ว เรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นในวันนี้ก็จะเกิดขึ้นจริงๆ

ผมยังคงนอนสั่นเทาอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าเพราะอาการจุกและบอบช้ำไปทั่วร่าง หรือเพราะรู้สึกกลัวจนสติกระเจิดกระเจิง ถึงทำให้ผมแทบไม่มีแรงจะขยับตัว ทำได้แค่ใช้มือสั่นๆ ดึงอันเดอร์แวร์ที่ค้างอยู่บนต้นขาขึ้นมาสวม ดึงชายเสื้อลงมาปิดบังร่างกาย แล้วพลิกตัวตะแคงข้าง นอนคุดคู้กอดร่างกายตัวเองไว้อย่างปกป้องก็เท่านั้น

ความรู้สึกโกรธเกลียดในใจผมมันถูกความกลัวบดบังไปหมด ในตอนนี้แม้ว่าร่างกายของผมจะเป็นอิสระ ไม่ได้ถูกจับมัดเอาไว้ และต่อให้ผมอยากเอาคืนเขามาแค่ไหน แต่ผมจะทำอะไรได้? ผมไม่มีแรงมากพอจะไปสู้กับเขา แค่เอาตัวรอดจากสถานการณ์ตรงหน้าให้ได้ก็ยากแล้ว

เรื่องมาถึงขนาดนี้ผมถึงเพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองไม่ควรไปปากดีกับพี่ณัฐตั้งแต่แรก ผมก็แค่เด็กผู้ชายอายุสิบสี่เท่านั้น ไม่มีความกล้าเท่ากับเขาที่สามารถทำเรื่องพวกนี้ได้ วันนี้ผมโชคดีที่เขายอมปล่อยผมไป แต่ถ้าครั้งหน้าผมเกิดทำให้เขาโมโหอีกล่ะ?

ไม่รู้ว่าด้วยความสงสารหรือสมเพช พี่ณัฐโยนกางเกงมาให้ บอกด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนจะลุกยืนขึ้นว่า “แต่งตัวซะ”

คำพูดสั้นๆ นั้นทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเริ่มตั้งสติได้ผมจึงขยับตัวลุกขึ้นนั่ง กำลังจะสวมกางเกง ก็เห็นเท้าของพี่ณัฐก้าวผ่านตัวผมไปทางประตู แต่ยังไม่ทันที่ผมจะสอดขาเข้าไปในกางเกงและอีกฝ่ายยังไม่ได้ออกจากห้อง เสียงติ๊ดๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะถูกผลักเข้ามา

ผมแหงนหน้ามองไปทางนั้นด้วยความตกใจ คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องยังไม่สังเกตเห็นผมเพราะถูกพี่ณัฐยืนบังไว้ เขาขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า ขณะที่พี่ณัฐดูจะอึ้งๆ ไปนิด

“ไอ้กฤษอยู่ไหน” อีกฝ่ายพูดก่อนจะผลักไหล่พี่ณัฐที่ยังยืนนิ่งอึ้งให้หลีกทาง

Pie2Na

เม้นเป็นกำลังใจให้พายบ้างน้า
และถ้าชอบเรื่องนี้ แนะนำเพื่อนๆ มาอ่านเยอะๆ น้า เพื่อมีคนสนใจสั่งหนังสือพายบ้าง
ตอนนี้หนังสือเขายังขาดทุนค่าปกอยู่เลย  5 5 55 5  (มีใครจริงใจกว่านี้อีกไหม)
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะครับ

พูดคุยถึงเรื่องนี้ แอบนินทาพี่กฤษ ธาร อติณ พี่ภู พ่อตะวัน ใครก็แล้วแต่!

ติดแท็ก #ฮาเร็มของธาร ในเฟสบุ๊คกับทวิสเตอร์นะครับบบ

 ชอบเรื่องนี้ กด โหวตให้ดาว ที่รูปอติณ  กดAdd Favที่รูปพี่ภูครับ ^^