คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ: แก้วตาดวงใจ
บทนำ
แ้วาวใ
สิบเ้าปี่อน หมู่บ้านุมเสือ ลาป่าเาในพื้นที่นบททาภาใ้อไทย...
เสียแผร้อหวีแหลมอทารน้อยัออมาาบ้านึ่ไม้ึ่ปูนนาลา เสียนั้นราวับหนามทิ่มำหัวใเ็หนุ่มหน้าใสในุนัเรียนมัธยมปลายที่เพิ่ระโลารถมอเอร์ไ์วิบา แล้ววิ่พรวพราเ้าบ้าน
“้นห้า...้นห้าลูพ่อ” เ็หนุ่มพร่ำเรียะระโนไปเาะเปลผ้าาวม้า ่อนยลูายในเปลึ้นอุ้ม้วยท่าทาำนิำนา ทว่าทารน้อยยัอ้าปาร้อไห้้าอย่า่อเนื่อ “หมอว่ายัไบ้าแม่”
“ะว่าอะไรล่ะ พูเหมือนทุทีว่าหลานแม่ปิี” หิวัยลานอบ สีหน้าเป็นัวล “หาหมอโรไม่หาย แม่เลยามหมอยามารว”
สอแม่ลูพูุย้วยภาษาลาสำเนียาวรุ เพราะฝ่ายแม่พื้นเพเิมเป็นนภาลา
อนนี้เอเ็หนุ่มเพิ่หันไปสัเายราที่นั่ัสมาธิบนั่ไม้ นในหมู่บ้านุมเสือนับถือแในานะหมอยา เพราะสามารถปรุยาสมุนไพรและบริรรมาถารัษาโรร้าย นป่วยหนัใล้ายหายี้วยวิาแมานั่อนั
“ลูายผมป่วยเป็นอะไรรับ” พ่อวัยละอ่อนโพล่ถาม
“โรโบร่ำโบรา มันเ็บในโ ถึร้อไม่หยุ (โรโบร่ำโบรา มันเ็บในระูเลยร้อไห้ไม่หยุ) ” ายราล่าวอบ้วยภาษาถิ่นใ้ น้ำเสียเผยวามหนัใ “ถ้าไม่แบรัษาให้หาย่อนรบปี มันอีแระแร็นไม่ให่ (ถ้าไม่รีบรัษาให้หาย่อนรบวบปี มันะแระแร็นไม่โ) ”
ฟัำวินิัยแล้วเ็หนุ่มยิ่ร้อนรน ลูายอเาไม่ไ้เิมาาวามั้ใ ึถูแม่แท้ๆ ทำร้ายั้แ่อยู่ในท้อ นอุ้มท้อพยายามทำแท้สามรั้สามราว แ่เ็อทนนไ้ลอออมา ทว่ายัไม่ทันลิ้มรสนมแม่็โนับห่อผ้ายัใส่ะร้า โยนทิ้ไว้หน้าบ้านพ่อผู้ให้ำเนิ
โีทารน้อยอวัยวะรบถ้วน เสียแ่ัวเล็้อยผิปิ อีไม่ี่วันอายุะรบวบปี นาร่าายลับเทียบเท่าเ็วัยหเือน นอาพันาารล่า้า ยัยันแผร้อ้า ทุสัปาห์้อมีหนึ่วันที่น้อ้นห้าร้อระออแ้ามืน พาไปรวที่โรพยาบาล หมอ็บอว่าลูายอเาไม่ป่วยไ้ ไม่มีโร
หนนี้น่าเป็นห่วว่าทุที เพราะร้อไห้ิันมาสามวันสามืนแล้ว ทั้ยับิัวยู่หน้าราวับรู้สึเ็บปวทรมานลอเวลา
พ่อวัยรุ่นอปลอบลูน้อย โยัวเบาๆ พลาัถาม “แล้วรัษายัไไ้บ้าหมอ เป่าน้ำมน์ ินยา้มะหายไหม”
“ไม่สาหาย โถรัษาับยาวิเศษ (ไม่หายหรอ ้อรัษา้วยยาวิเศษ) ” หมอยาถอนใ “หมึึ้นไปยอวน [1] หาห้าสีแมาสัอ เอามาบให้โลหมึินวันใบ หมอะหาย (มึึ้นไปยอเา หาห้าสีแมาสัอ เอามาบให้ลูมึินวันละใบ ินหมอ็หายไ้) ”
“นอาสีแแล้วมันูเป็นยัไรับ ผมลัวะถอนมาผิ้น”
“หมึเห็น้นไหนแ ะ้นฮันแหละ (มึเห็น้นไหนสีแ ็้นนั้นแหละ) ”
“ั้นหมอบอหน่อย ถึยอเาแล้ว้อไปทาทิศไหน”
“บ๊ะ! ูอีไปโร้เหอ ถ้าเ้าป่าเาเห็นูหมึ เาี้ทิศบอเอแหละ (บ๊ะ! ูะไปรู้เรอะ ถ้าเ้าป่าเาสสารมึ เาี้ทิศบอเอแหละ) ”
“บ๊ะ! หมอนี่”
“เออ! หมึไม่้อโร้มา ำไว้สิเียวนิ อีหาพบไม่พบ ะ้อหลบลวน่อนหวัน (เออ! มึไม่้อรู้เยอะ ำไว้แ่อย่าเียว ไม่ว่ามึะหาเอหรือไม่เอ ็้อลับลเา่อนพระอาทิย์) ” หมอยาโบมือไล่อย่ารำา “วันนี้ฤษ์ี อย่าแหลมาโหย๊ะ ไปๆ มึแบไป (วันนี้ฤษ์ี อย่ามัวพูมา ไปๆ มึรีบไป) ”
“ั้นผมไปละ...เอ้าแม่ ฝาลู้วย” เ็หนุ่มส่ทารให้นเป็นย่าอุ้ม ่อนลุเินพรวพราออาบ้าน เือบนเ้าอบ้านที่ำลัะ้าวเ้า่อประู “ไปพ่อ ึ้นเาไปหายาให้หลาน”
“เลิพึ่หมอโรมาพึ่หมอยาแทนแล้วเรอะ” ุปู่มือใหม่ที่เมื่อรู่บึ่มอเอร์ไ์ไปามลูายถึโรเรียนประำอำเภอ แ่าลับบิไล่ไม่ทันเลยเพิ่มาถึ ถอนใพูับลูาย้วยภาษาลาสำเนียทอแ “ะไป็ไป เอ็ไปเอาปืนมา พ่อะามพรานแสนับเพื่อนนอื่นให้ไป่วยันหา”
ไ้ยินำพ่อ เ็หนุ่มถึเริ่มระหนั ยอเานั้นอันราย นายพรานนใหาล้าึ้นไปลำพัยามวิาล ล้วนไม่ไ้ลับลมา้วยอวัยวะรบสามสิบสอ หรือยิ่ว่านั้นือหายสาบสู เพราะบริเวยอเาเป็นป่าิบื้นรั นอาเ็มไป้วยสัว์ป่าุร้าย ยัเล่าานันว่ามีผีป่าอยับไล่ผู้บุรุ
...แ่เ็หนุ่มัสินใแน่วแน่แล้ว อย่าไร็้อหาห้าสมุนไพรสีแมารัษาลูายัวน้อยอเาให้ไ้
[1] วน เป็นภาษาถิ่นใ้ หมายถึ ภูเา
ความคิดเห็น