บทละคร ไม่มีชื่อเรื่อง

ลำดับตอนที่ #3 : part 2 (จบ)

พระเอก : ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ อย่าทำแบบนี้เลย  เชิญขึ้นรถก่อนครับ

พระเอกพาอ้วนขึ้นรถหลังจากรถเริ่มเคลื่อนตัวไปไม่นานอ้วนก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อย

อ้วน : เอาวะ!  มากับคุณพระเอก โดนฆ่าก็ยอมแล้ว หล่อรวยนิสัยดีแบบนี้ อ้วนขอ!

นั่นเป็นความคิดสุดท้ายของเธอ ก่อนจะนอน

ถั่วเขียวที่แอบตามพระเอกมาได้พักใหญ่  ได้เห็นภาพตรงหน้าก็อดกรี๊ดไม่ได้เลยทีเดียว

ถั่วเขียว : นัง country นังบ้านนอก คุณพระเอกอะของช้านนนนนนน!!!

……………….

เมื่อถึงที่หมาย  พระเอกเขย่าตัวอ้วนให้ตื่นอย่าเบามือ(//เขย่าแรงๆเป็นเซียมซีเลย)

พระเอก : คุณอ้วนครับ คุณอ้วน!

เจิดจรัส : ผมขอปลุกให้นะครับ

พระเอกถอยหลังไปให้เจิดจรัสเข้ามาจัดการแทน  เจิดจรัสดัดนิ้วดังกร๊อบก่อนจะลงมือปลุกคนตรงหน้าให้ตื่นอย่า

นุ่มนวล

เจิดจรัส : ตื่น! เจ้านายตูเดือดร้อน!! อ้วน!!!!! อร๊ากกกกกกกกกกกก!! ย้ากกกกกก!! (//เขย่า แกะ แงะ ข่วน บลาๆๆ)

อ้วน : (//สลึมสลือ) อือ…. ถึงแล้วเหรอ ที่นี่ที่ไหนอะ

เจิดจรัสถอยออกมาให้เจ้านายเข้าไปคุยตามปกติ

พระเอก : ชลบุรีครับ

อ้วนมองออกไปนอกรถก็พบกับหาดทรายขาวทอดยาวไปตามชายหาด  บ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่บังวิวของทะเล  เดาได้ไม่ยากว่าเป็นของใคร

อ้วน : ทะเล…ทะเล!!!!! ทะเลจริงด้วย!!!!! คุณพระเอกมาเล่นน้ำด้วยกันมั้ยคะ  ฮ่าาาา!!!!! (//วิ่งไปมา)

(เพลง Hula Hula ของ ทิวา)

อ้วน : อ้วนชอบที่นี่จัง ดีใจจังที่เจอคุณพระเอก ใจดี หน้าตาดี นิสัยดี ช่วยอ้วนทั้งๆที่เจอกันแค่ครั้งเดียว อ้วนซึ้งงงงง

ขณะที่อ้วนทำท่าเพ้อฝันกับความเป็นคนดีของพระเอก  ผู้ชายสองคนที่คุ้นหน้าก็เดินออกมารับของเข้าที่พัก

พระเอก : เจิดจรัส รึ เฉิดเฉลาก็ได้ พาคุณอ้วนไปแนะนำตัวกับคุณหัวหน้าแม่บ้านด้วยนะ

เจิดจรัส / เฉิดเฉลา : ครับ ทางนี้ครับ

ทั้งสามคนเดินมาจนถึงห้องครัว  หญิงสูงวัยคนหนึ่งกำลังทำอาหารเย็นอย่างขะมักเขม้น  ข้างๆมีลูกมือที่กำลังช่วยทำอาหารอยู่สองสามคน

เฉิดเฉลา : ป้าครับ คุณพระเอกให้พาสาวใช้คนใหม่มาแนะนำ ท่านบอกด้วยว่า โขกสับตามสบาย

อ้วน : ห๊ะ! ไอ้มั่ว!!!!!

เพี๊ยะ!

อ้วน : โอ้ย! ตีหนูทำไมเนี่ย

หัวหน้าแม่บ้าน : เป็นสาวเป็นแส้ อย่าทำตัวเสื่อมเสีย  ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อสวย ในเมื่อคุณพระเอกมอบเธอให้อยู่ในความดูแล นั่นแปลว่า ฉันสามารถมีสิทธิ์ในตัวเธอได้เต็มที่

อ้วน : หึยๆๆๆ  ป้าคิดไรกะหนูปะเนี่ย

สวย : เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย  เอาของไปเก็บแล้วมาเจอฉันที่นี่  สร้อยพาอ้วนไปเก็บของหน่อยสิ  ห้องเธอว่างอีกเตียงหนิ

สร้อยพยักหน้าแล้วพาอ้วนเดินไปเก็บของ  หลังจากเก็บของเสร็จแล้วอ้วนก็มาพบสวยตามที่นัดหมาย  แน่นอนว่าอ้วนได้รับการอบรมยกใหญ่  ทั้งพฤติกรรม คำพูด และรวมไปถึงรับฟังกฎของบ้านหลังนี้  หลังจากเวลาผ่านไปนาน  สวยก็ให้แยกย้ายกันก่อนที่จะรวมตัวกันกินข้าวมื้อเย็น

และหลังจากมื้อเย็นผ่านไป  อ้วนก็ได้รู้จักใครเพิ่มขึ้นหลายคน  ด้วยนิสัยขี้เล่นๆ  ทำให้เข้ากับคนอื่นได้ไม่ยาก  เมื่อถึงเวลาส่วนตัว  อ้วนเลือกที่จะชมวิวที่ริมระเบียงของบ้านเพราะพูดจนเหนื่อย

อ้วน : แม่จ๋าT^T….ฮึก ฮืออออออ

อ้วนที่คิดถึงเรื่องราวต่างๆของที่ๆจากมา  ไม่นานน้ำตาที่รื้อมาก็ร่วงเผาะๆ  เธอปล่อยเสียงสะอื้นเล็กน้อยอย่างกลั้นไม่หยุดฉุดไม่อยู่

อ้วน : ฮือออออออออออ!!  คิดถึงแม่อ่าT^T โฮฮฮฮฮฮฮ (//แหกปากร้องไห้)

จู่ๆก็มีผ้าเช็ดหน้าปริศนายื่นมาตรงหน้า  อ้วนรับไปเช็ดน้ำตาและสั่งน้ำมูกอย่างเกรงใจ…..ใช่เหรอ?  ไม่ๆๆ ต้องบอกว่า  อย่างไม่เกรงใจ 

แพร่ดดดด!!!

อ้วน : ขอบคุณนะ(//พูดแบบบีบจมูกอยู่  เช็ดเสร็จก็ยื่นคืนให้)

เฉิดเฉลา : ไม่เป็นไร (//มองผ้าเช็ดหน้าที่อ้วนยื่นให้ด้วยสายตาเหยียดๆ) …ทิ้งมันไปเถอะ

อ้วน : อะเหรอ เดี๋ยวนี้มีผ้าเช็ดหน้าแบบใช้แล้วทิ้งแล้วเหรอ ฮึก…(สะอื้นเป็นระยะ) ดีจัง เหมือนทิชชู่เลย

เฉิดเฉลา : ช่างมันเถอะ ร้องไห้ทำไม

อ้วน : โฮมซิกระยะแรกอะ (//สั่งน้ำมูก) เดี๋ยวก็คงชิน… มั้ง ฮึก…T^T  โฮฮฮฮ

เฉิดเฉลา : โตแล้วนะ เลิกทำตัวงี่เง่าได้แล้ว  ยังไงสุดท้ายชีวิตนี้ก็เหลือแต่เราที่ดูแลตัวเอง

อ้วน : ปลอบเค้าเหรอ ฮึก….  ตัวชอบเค้าเหรอ กิ๊วๆ

เฉิดเฉลามองหน้าแว้บหนึ่งแล้วเลือกที่จะเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไร  อ้วนนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยต่อไป

อ้วน : ทำไมเรารู้สึกว่าเฉิดเฉลามีเสน่ห์จัง  ชอบเขา? เราชอบเฉิดเฉลาเหรอ? ก็แค่ความประทับใจแรกพบน่า ความหลงไม่ใช่ความชอบ ความชอบไม่ใช่ความรัก  เราชอบคุณพระเอกไม่ใช่เหรอ  คุณพระเอกก็ช่วยเราครั้งใหญ่ไว้เลยด้วย….ทำแบบนี้ทำไม  ….อย่าบอกนะว่าคุณพระเอกไม่ใช่แค่ชอบ….แต่รักเรา!!!!!!!!!! (//กรี๊ดๆบิดๆเขินๆอยู่คนเดียว)

หลายวันต่อมาอ้วนใช้ชีวิตในบ้านใหม่หลังนี้ด้วยความราบรื่น(//เช็คพื้น ถูพื้น)  แม้มีบ้างที่ถูกโขกสับด้วยคุณสวย หัวหน้าแม่บ้าน  แต่อ้วนก็รู้ว่าเธอทำไปเพราะความเอ็นดู(//สวยเดินออกมาตบหัว จิกๆๆๆ)  และทุกครั้งในตอนที่อ้วนอยู่คนเดียว  หรือตอนเย็นที่ชอบนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย  เฉิดเฉลามักแวะมาคุยด้วยบ่อยๆเสมอ  ไม่เพียงเท่านั้น  คุณพระเอกที่ทำงานอยู่เมืองหลวงก็เทียวไปเทียวมาบ่อยๆเหมือนกัน

สวย : นี่ ฉันว่าคุณพระเอกแปลกๆไปนะ

สร้อย : ใช่จ้ะป้า หนูก็ว่างั้นแหละ

อ้วน : แปลกยังไงอะ  อ้วนดูไม่ออก ช่วยบอกที

ทั้งสามคนเปิดประเด็นขณะที่ทำอาหารอยู่

สวย : ช่วงนี้นะ กลับบ้านบ๊อยบ่อย  ปกติอยู่คอนโดในเมืองตลอด  ตั้งแต่เธอมานะอ้วน คุณพระเอกก็กลับบ้านบ่อยขึ้น

อ้วน : บ้าน่ะป้า

สร้อย : สร้อยก็ว่าจริงนะพี่อ้วน  ยิ้มเก่งขึ้นด้วย

อ้วน : บ..บ้า พูดไรแบบนี้ได้ไงเล่า -/////-

พระเอก(//เดินเข้าฉากมา) : คุยอะไรกันอยู่ครับ  เสียงอ้วนดังไปหน้าบ้านเลย

อ้วน : จริงเหรอคะ!?!

พระเอก : เปล่าครับ ผมโกหก ฮ่าๆๆๆๆ  วันนี้มีอะไรกินครับเนี่ย มื้อเย็น  ผมหิวแล้วนะ

สวย : ไม่เยอะนะคะ แต่รับรองว่าอร่อย

พระเอก : งั้นผมจะรอกินนะ(//เดินออกไป)

สร้อย : ป้า!! กะทิหมดอ้ะ!!

สวย : งั้นก็ไปซื้อสิ คิดไรมาก  อ้วน! ไปซื้อไป ตลาดใกล้ๆเนี่ย มีอยู่ร้านเดียวนั่นล่ะ ไปๆๆๆ

อ้วน : ไหงงั้นอ่า……

อ้วนทำท่าบ่นๆกระปิดกระปอด  แต่สุดท้ายก็ต้องออกมาซื้ออยู่ดี  ขณะที่กำลังจะปิดรั้วบ้าน มือหนึ่งยื่นมารั้งรั้วไว้ไม่ให้ปิด  อ้วนกำลังจะเงยหน้าขึ้นด่าก็ต้องกลืนคำด่าลงคอ

อ้วน : ใครอะ??

ถั่วเขียว : ฉัน ถั่วเขียว สุดที่รักของพี่พระเอก

อ้วน : โห่ย แต่งตัวก็ดีอะ  แต่แมงโม้บินว่อนเลย  ชิ้วๆชู่ๆ

ถั่วเขียว : แกมันก็เป็นขี้ข้า! ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันจะบอกพี่พระเอกไล่เธอออก!!! กรี๊ดด

อ้วน : ขี้ข้าอะผิดนะคะ เป็นคนรับใช้ค่ะ ที่ต่ำที่สูงก็รู้จักนะคะ โน่นค่ะที่สูง หลังคาบ้านค่ะ ที่ต่ำก็สนามหญ้าไม่ก็ก้นทะเลก็ได้  ที่กล้าพูดเพราะว่ามันเป็นสิทธิ์เสรีภาพตามกฎรัฐธรรมนูญค่ะ ส่วนเรื่องไล่ออกหรือไม่  อันนี้ตามสบายนะคะ คนจริงยังไงก็ไม่ใช่เส้น ไม่ลับหลัง ตัว-ตัว อ้วนก็กล้าค่า บายส์

พูดเสร็จอ้วนก็เดินหนีออกมาปล่อยให้ถั่วเขียวยืนเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวด้วยความคับแค้นใจ  กลับกันกับอ้วนที่รู้สึกลั้ลลาเต็มที่

ระหว่างที่กำลังเดินไปซื้อกะทิ  จู่ๆก็พบเฉิดเฉลาเดินสวนมา  อ้วนไม่กล้าที่จะทักหรือสบสายตา  เพราะเดินใกล้ทีไร หัวใจมักเต้นแรง….

เฉิดเฉลา : ไปไหนอ้วน(//เดินไปดึงมืออ้วนไว้)

อ้วน : ซื้อกะทิ(//บิดๆมือ)

เฉิดเฉลา : ไปด้วยคนดิ

อ้วน : ปล่อยก่อนเดะ ปล่อยๆๆๆ

“อ้วน!!!!!”  เสียงของคนกลุ่มหนึ่งดังเรียกชื่ออ้วนขึ้นมา  เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียก  เธอชะงักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า  เกือบทุกคนของบ้านใหญ่ คุณนายใหญ่กับสามี คุณนายรอง แม่เอม…อยู่ที่นี่  รวมทั้งคุณพระเอกด้วย!!!!

มือของอ้วนกับเฉิดเฉลาผละออกจากกันโดยอัตโนมัติ

อ้วน : มาไงอะ(//เสียงแบ๊วๆ)

#ตัดฉากไปที่บ้านของพระเอก  ทุกคนนั่งรวมกันที่ชานบ้านซึ่งหันหน้าเข้าหาทะเล  กลิ่นอายและสายลมของที่นี่ทำเอาทุกคนอดชื่นใจไม่ได้  จะมีก็แต่อ้วนที่นั่งเหงื่อตก  เพราะเงยหน้าทีไร คุณนายรองก็จ้องมองอยู่ก่อนแล้วตลอด

คุณนายรอง : ฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้วนะ

อิ่มเอม : อ้วนทำแบบนี้ทำไม  คุณพระเอกเค้าเดือดร้อนนะ

อ้วน : ก็เค้าหล่ออะแม่ เอ่อ… ป้า //อ้วนยังไม่ลืมว่าตัวเองถูกผู้หญิงตรงหน้าตัดขาดความเป็นแม่ลูกไปแล้ว

พระเอก : ผมบอกแล้วไงครับสิงหา  ว่านี่เป็นความต้องการของผมเอง

คุณนายใหญ่ : คุณพระเอกก็อย่าห้อยท้ายอ้วนมันให้มากสิคะ

ทุกคน : ให้ท้าย!!

คุณนายใหญ่ : นั่นล่ะ ให้ท้าย

สามีคุณนายใหญ่ : คุณก็ อย่าว่าอ้วนเลย  ก่อนมาคุณพระเอกก็เล่าให้ฟังแล้วนี่ว่าอ้วนทำงานดีขนาดไหน  ไอ้ตูบหมาของคุณพระเอกยังลื่นล้มอะ

คุณนายใหญ่ : คุณก็อีกคน(//สะบัดหน้าหนี)

อ้วน : ขอโทษนะคะ ทุกคนมาทำไมคะ?  มาเที่ยวเหรอ??

คุณนายรอง : เรามารับเธอกลับจ้ะ

อ้วน : แต่อ้วนทำเกิบ…ทำรองเท้าคุณนายรองพังนะคะ! ดูแพงขนาดนั้น อ้วนไม่มีเงินจ่ายนะคะ  ถึงตอนนี้จะเก็บเงินไว้ซ่อมก็เถอะ  ไม่น่าจะพออะค่ะ

คุณนายรอง : (//หัวเราะเบาๆ) คู่นั้นฉันซื้อมาจากตลาดนัดจ้ะ  เห็นมันสวยดี  สะดุดตามากเลย  มีแต่คนคิดว่าแพงทั้งนั้น

อ้วน : อ่าว ทำไมไม่บอกอ้วนตั้งแต่แรกล่ะคะ!! แล้วกล่องกำมะหยี่ล่ะ!

อิ่มเอม : มันเป็นกล่องรองเท้าเก่า คุณนายไม่ใช้แล้วเลยเอามาเก็บรองเท้าคู่นี้  แกนี่ก็เวิ่นเว้อวุ่นวายชาวบ้านซะจริงๆ!! ลูกใครเนี่ย

อ้วน : ไหนแม่บอกตัดแม่ลูกแล้วไงล่ะ

อิ่มเอม : ใครจะไปทำได้ ลูกแม่ทั้งคน(//ลูบหัวอ้วนด้วยความรัก)

อ้วน : แม่จ๋า…..

คุณนายรอง : อ้วน กลับบ้านเรานะ  พี่ไม่อยู่สิงหาไม่รู้จะเม้ากับใคร บ้านมันเงียบๆอะ

อ้วน : แต่…..

สามีคุณนายใหญ่ : กลับด้วยกันนะ ใช่มั้ยคุณ คุณก็บ่นถึงอ้วนเหมือนกันนะ

คุณนายใหญ่ : อือ

อ้วน : ทุกคนคะ……

พระเอก : ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ  นี่ก็เย็นแล้ว  พรุ่งนี้ค่อยกลับนะ  ผมให้แม่บ้านจัดห้องพักให้แล้ว  อ้วนก็เก็บของให้เรียบร้อยนะคืนนี้ ลืมอะไรไว้ผมไม่รู้ด้วยนะ

อ้วน : ขอบคุณนะคะ คุณพระเอก (//ไหว้ต่ำสุดๆแต่ไม่กราบ)

#ตัดฉาก  อ้วนนั่งเล่นมองพระจันทร์อยู่ที่ชานบ้านซึ่งตอนนี้ที่ประจำตรงนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของเธอ  พระเอกที่เดินผ่านมามองเห็นเข้าก็เลยตรงจากหาดทรายเพื่อมาหาอ้วน  อ้วนเห็นดังนั้นก็เกิดความกลุ้มใจ  ไม่รู้จะบอกปฏิเสธความรู้สึกรักที่พระเอกมีต่อเธอได้ยังไง  แต่ในใจตอนนี้ของเธอ  เธอยกใจให้เฉิดเฉลาไปแล้ว

พระเอก : เป็นไงบ้าง  จะกลับบ้าน ดีใจจนนอนไม่หลับเหรอ

อ้วน : ก็มีส่วนค่ะ(//ม้วนผมเล่น)

พระเอก : แป๊ปเดียวเองนะได้หนึ่งเดือนแล้ว ที่เธอมาอยู่นี่

อ้วน : ค่ะ(//ม้วนผมต่อปายย)

พระเอก : ทำไมพูดน้อยจัง ปกติพูดเป็นต่อยหอย

อ้วน : เอ่อ ….คุณพระเอกคะ อ้วนมีเรื่องสำคัญจะบอก

พระเอก : (//ทำท่าตกใจ) จริงเหรอ!?! ผมก็มีอะ ใจตรงกันจัง(//ยิ้ม)

อ้วน : ค…คุณพระเอกบอกก่อนเลยค่ะ (//หันหน้าหนี : จะชิงสารภาพรักก่อนเลยเหรอ ทำไงดีอะ  กลัวเสียน้ำใจจัง  แต่เราไม่ได้ชอบคุณพระเอก  อ๊ากๆๆๆๆ)

พระเอก : ผมจะแต่งงานกับคุณสิงหานะครับ(//ยิ้ม)

อ้วน : ….หะ??  ได้ไงอะ  ยังไง อ้วนงง ห๊ะ! อะเกน! แต่งงานเหรอ!! กับคุณนายรอง!?!  โอ้ยโอ้วอ๊าวๆๆๆ!!!

พระเอก : คือผมเห็นสิงหาตอนไปติดต่องานอะ  แล้วก็แอบชอบมาตลอด  วันนั้นบังเอิญเห็นสิงหากำลังเข้าบ้าน เลยรู้ว่าบ้านอยู่ไหน  แล้วพอดีตอนช่วยอ้วนไว้ อ้วนเป็นแม่บ้านของสิงหาพอดี…. ผมก็เลย….

อ้วน : ขอเบอร์อ้วน..= =

พระเอก : ครับ แหะๆ

อ้วน : ที่ถามว่าจะเจอกันอีกมั้ยนี่??(//ทำท่าหาเรื่อง)

พระเอก : ผมจะถามข้อมูลของสิงหา  จะจีบอะ

อ้วน : แล้วทำไมพอรู้ว่าอ้วนโดนไล่ออคุณพระเอกถึงยังช่วยอ้วนล่ะคะ?

พระเอก : นั่นเพราะว่า….ผมสังหรณ์ว่าจะต้องมีเรื่องแปลกๆน่ะ  หลังจากพาคุณมาส่ง  สิงหาก็ทำงานแปลกๆตอนผมไปหา  ผมเลยลองถามเรื่องนี้ดู  สิงหาดูดีใจนะครับ ที่ตามหาคุณได้  ผมเลยรับปากว่าจะดูแลให้

อ้วน : เลยเทียวมาหาสินะคะ- - (//เสียงเนือยๆ)

พระเอก : ถูกครับ

อ้วน : เฮ้อออออออ---อ

พระเอก : เป็นอะไรไปครับ??

อ้วน : ช่างมันเถอะค่ะ  เอาเป็นว่าอ้วนหายข้องใจละ ยินดีด้วยนะคะเรื่องงานแต่งงาน  ดีใจด้วยจริงๆค่า เดี๋ยวอ้วนจะเด่นในงานแต่งให้ดู

(//ถั่วเขียวทะลึ่งพรวดเข้าฉากมา  ผลักอ้วน  แล้วเกาะพระเอกไว้)

ถั่วเขียว : ยังไม่เลิกยุ่งกับพี่พระเอกอีกเหรอ!!!

อ้วน : อีกล่ะ(//ทำหน้าเซ็งๆ)

พระเอก : (//มองลอกแลก) เอ่อ รู้จักกันรึยัง ขอแนะนำนะ นี่ถั่วเขียว น้องสาวผมเอง ถั่วเขียว นี่อ้วน แม่บ้านของสิงหาแฟนพี่ไง

อ้วน : อ้าว อ้วนนึกว่าแฟน!!

ถั่วเขียว : เปล่าย่ะ ไม่ใช่แฟน!! แต่เป็นพี่ชายสุดที่รักซึ่งรักที่สุด!! พี่พระเอกก็รักฉันคนเดียวด้วย!

อ้วน : ค่ะๆๆ ขี้เกียจเถียง  อ้วนขอตัวละกันนะคะ(//ส่ายหน้าเหนื่อยใจแล้วเดินออกมา)

อ้วน : นึกว่าชอบเรา  ที่ไหนด๊ายยยย นู่นค่า คุณสิงหาคุณนายรองของฉัน  โด่ ปลากระดี่ได้น้ำชีช้ำกะหล่ำหลี!  คิดเองเออเองบ้าบอจริงๆ  รองเท้าอีก อายเว้ย ขายหน้าเว้ย เกิบแตะตลาดนัด! ทีหลังไปหาซื้อมาใส่ซะนะอีอ้วนนนน!!!

พลั่ก!  เพิ่งจะเดินเข้าบ้านบ่นกระปอดกระแปดได้นิดเดียว  อ้วนก็ชนเข้ากับหนุ่มร่างสูง  เมื่อเงยหน้ามองก็พบว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ใคร แต่เป็นเฉิดเฉลา  อ้วนอดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกหัวใจเต้นแรง

เฉิดเฉลา : จะนอนแล้วเหรอ

อ้วน : อืม …..(//หันหน้าหนีออกมา บิดๆๆ : สองต่อสอง เขินว้อยยยยยยยยยยยยย)

เฉิดเฉลา : พรุ่งนี้กลับบ้านเหรอ

อ้วน : อืม …..(//หันหน้าหนีออกมา บิดๆๆ : ไปอยู่กับเค้ามะ เห้ย ไม่ช่ายยยยยยยยยยยย)

เฉิดเฉลา : จะคิดถึงเราปะ

อ้วน : อืม …..(//หันหน้าหนีออกมา บิดๆๆ : คิดถึงมั้ยเหรอ สุดๆอ้ะ …..เมื่อกี๊ตอบอะไรนะวะคะ!?!)

เฉิดเฉลา : คิดถึงเราจริงนะ

อ้วน : เห้ย ผิดพลาด! ผิดพลาดทางมารยา เอ๊ย ทางเทคนิค ปิดความในใจไม่ได้ ผิดๆๆ หมายถึง ….คิดถึง(//เสียงแผ่วๆ)

เฉิดเฉลา : ดีใจจัง(//ยิ้ม)

อ้วน : 089-123-4567!

เฉิดเฉลา : หวยเหรอ??

อ้วน : เบอร์ย่ะ!!! คิดถึงก็โทรมาด้วย!!!!

------------------------------------------------------------------------------------

### เรียกได้ว่าจบไปแบบงงๆ (-w-)