บทละคร ไม่มีชื่อเรื่อง

ลำดับตอนที่ #2 : part 1

--เต้นเพลงเทพธิดา paradox—

//อ้วนเต้นแบบบัลเลต์แล้วหมุนไปรอบๆตามจังหวะเพลง มีคู่รองเต้นไปรอบๆด้านหลัง  ซักพักพระเอก(ที่ไม่ใช่พระเอก)โผล่มา  เต้นคู่กับอ้วน เกี้ยวพาราสี(ฮา)  ---- ทั้งคู่เต้นด้วยกันอย่างทีความสุข

ปุ้ง!! (เสียงลูกโป่งแตก) // ตัวประกอบกับพระเอก(ที่ไม่ใช่พระเอก)หนีออกจากฉาก อ้วนทรุดลงกับพื้น ทำท่าสับสนงงงวย

คุณนายใหญ่ : นังอ้วน!! ฉันบอกให้ขัดเสาวังของฉันดีๆ นี่เธอทำอะไรอยู่  เต้นกับเสาเหรอ!?! ต๊ายยย!!  ฉันจะบ้า!!

อ้วน : กะ---ก็ ไม่มีอะไรนะคะ  หม่อมฉันก็ทำความสะอาดดีนะคะ ตรงนั้นน่ะค่ะ มดล้มเป็นแถวเลย ถูพื้นแบบ ลื่นปรึ๊ด! ลื่นปรึ๊ด! อะปิ๊ด! อะปิ๊ด!

คุณนายใหญ่ : ยังจะมาต่อปากต่อคำ เป็นแค่ขี้ข้าแท้ๆ!!  ถ้าท่านพี่กลับมาแล้วบ้านยังไม่เรียบร้อย ฉันเอาเธอตาย!

คุณนายรอง//เดินเข้าฉาก : พี่ทำอะไรคะ เสียงเอะอะดังถึงลานน้ำพุหน้าคฤหาสน์เลย

คุณนายใหญ่ : ไม่มีอะไร แค่สั่งสอนขี้ข้าให้รู้จักทำงาน ไม่ใช่เอาแต่เต้นกับเสา! เฮฮาไปวันๆ

คุณนายรอง : แต่มันก็เป็นความสุขของอ้วนเค้านี่คะ ไม่เห็นเป็นไรเลย ตรงนั้นน้องเดินผ่านมายังเกือบลื่นล้ม สะอาดจะตายค่ะ

คุณนายใหญ่ : แกนี่ก็อีกคน เข้าข้างมันนักนะ!!  อารมณ์เสีย!!!!!!! //  เปิดตูดหนีไป

คุณนายรอง : เมื่อกี๊พี่อ้วนเต้นกับเสาจริงๆเหรอคะ?

อ้วน : เปล่านะคะ  ก็แค่………….

คุณนายรอง : ก็แค่…???

อ้วน : ก็แค่เห็นเจ้าชายในนิมิตค่าาาา  อรั๊งงง-ง  ฟินนาเล่~~ // ทำท่าเขินๆบิดๆ

คุณนายรอง : ดีนะคะแค่ฝัน เจอจริงๆเข้าเจ้าชายน่าสงสารแย่ ฮ่าๆๆๆๆ

อ้วน : คุณนายรองก็ // ทำท่างอนๆ ทำงานบ้านต่อ

คุณนายรอง : จริงสิ! พี่อ้วน เย็นนี้จะไปรับรองเท้าที่ร้านให้หน่อยได้มั้ยคะ หนูเอาไปทำไว้ บอกว่าเย็นนี้จะไปรับ แต่ว่ามีธุระด่วนเข้ามา

อ้วน : ได้เสมอค่า ร้อยบาท สองร้อยบาท ยิ่งได้ใหญ่ค่า

คุณนายรอง : เกินไปๆ  เอาไปซื้อเค้กกินล่ะสิ แค่นี้พี่ก็อ้วนพอแล้วนะ  หนูไปละ ขอบคุณนะคะ

// ลากัน เดินออกจากฉาก

อ้วนเดินออกมาจากคฤหาสน์ ระหว่างทางเธอก็แวะเล่นกับลูกหมาข้างทางบ้าง เล่นกับเด็กบ้าง ดอกไม้บ้าง  บางครั้งเธอก็ก้าวกระโดดอย่างมีความสุข  และนั่นทำให้เธอถูกบางคนมองอย่างแปลกๆ--- คิดว่าเธอเป็นคนบ้า!!

กรุ๊งกริ๊ง~~ เสียงกระดิ่งตรงประตูหน้าร้านดังขึ้นต้อนรับลูกค้าอย่างไพเราะน่าฟัง

พนักงาน : ยินดีต้อนรับค่า อ้าว พี่อ้วน! คุณนายรองให้มารับเกิบ เอ่อ รองเท้าเหรอคะ??

อ้วน : จ้า เสร็จแล้วชิมิ  พี่จะได้เอาไปเลย

พนักงาน : นี่ค่ะ  // ยื่นให้

อ้วน : ขอบใจนะจ๊ะ  // รับกล่องรองเท้ามา

พนักงาน : สามแสนสองหมื่นห้าพันถ้วนค่ะ รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ? // แบมือไปหาอ้วน

อ้วน : (อุทาน) ตั๊กแตนเต้นตกต้นตาลตายต๊ะตึ้งตึ้ง!!!  ทำไมแพงล่ะคุณน้อง  ไหงคุณนายรองไม่ได้บอกพี่ว่ามีจ่ายเงินด้วย พี่ไม่มีเงินอ้า  มีอยู่สามบาท เดี๋ยวพี่แปะใส่กระดาษแล้วเติมเลขต่อให้นะ รอแปป // ทำท่าหยิบกระดาษที่เคาท์เตอร์

พนักงาน : หุๆ ล้อเล่นค่ะ คุณนายจ่ายเงินแล้ว  รับกลับบ้านได้เลยค่ะ // ยิ้มใสซื่อ

อ้วน : (อุทาน) อุบร๊ะเจ้าแม่ศาสดา!!!  อย่ามาหลอกพี่สิคะ  พี่ยิ่งเชื่อคนง่ายอยู่ น้องนี่ล่ะก็ เห็นพี่สวยกว่าไม่ได้เลยนะ

พนักงาน : ขอโทษค่า ฮ่าๆๆ

อ้วน : งั้นพี่ไปละ บายจ้า

พนักงาน : โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ~~~~

ระหว่างที่เดินกลับวังอยู่นั้นอ้วนที่เดินๆอยู่ก็สัมผัสได้ถึงรัศมีของราคาแพงที่เสียดแทงมือของเธอผ่านกล่องกำมะหยี่สีแดงฉูดฉาดที่อยู่ในมือ  เธอหยุดเดินและมองกล่องในมืออย่างพินิจพิจารณา

กล่อง : มองฉันสิ …..  มองฉัน …. มองแค่ฉัน…….

อ้วนรับรู้ถึงพลังบางอย่างที่ท่วมท้นออกมา

กล่อง : เปิดกล่องออกสิ ….  เปิดออกกกกกก

อ้วน : ไม่! นี่มันของๆเจ้านายนะ! นังอ้วน! อย่าทำตัวนิสัยไม่ดี!!!!  // ส่ายหน้าไปมา แล้วมองกล่องอีกครั้ง

กล่อง : สัมผัสฉัน ….  อย่างมีความสุข  เธอสัมผัสฉัน …  สัมผัสฉัน ………. ฟู้ววววว // รองเท้าเป่ามนต์ใส่หน้า

อ้วน : โอวว  ไม่… มันไม่ใช่ ….มันไม่ใช่สิ่งที่ต้องการเลย  ไม่นะ~~~ // เปิดกล่องออกดู

อ้วน : (อุทาน) พุธศุกร์โลกอังคารพฤหัสเสาร์ยูเรนัสเนปจูน!!!!  สวยโค้ดๆอ้ะ สามแสนแม่ก็ไม่ต่อค่า เริศเลอออออ

อ้วนชื่นชมรองเท้าในมืออย่างหลงใหลจนแทบจะเอาถูหน้า  ทันใด! เธอก็หันเหลียวมองซ้าย-ขวา เมื่อไม่เห็นใครอยู่เธอก็กระทำการอุกอาจทันที!

// อ้วนทำท่าเปลี่ยนรองเท้า

อ้วน : นี่มันเพื่อฉันชัดๆ!!  อะไรจะพอดีเช่นนี้!! คุณนายรองขา อีอ้วนของลองใส่ให้เป็นบุญพระบาทหน่อยนะคะ // เพลงทำนองหรูหรา ยิ่งใหญ่

เป๊าะ!! // ส้นเท้าหัก

อ้วน : กรี๊ดดดดด!! // ล้มช้าๆ

--ขึ้นเพลงเลิฟ paradox (โอ้ความรัก…..)--

พระเอกกับอ้วนส่งสายตาใส่กัน ปิ๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

พระเอก : เป็นอะไรรึเปล่าครับ (ประคองอ้วนอยู่)

อ้วน : อ๊ะ เอ่อ…ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ก็แค่……(มองรองเท้า) แค่สะดุดล้มอะค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยไว้

พระเอก : ครับ ยินดีครับ(ยิ้มหล่อบาดใจ)

อ้วน : โอ๊ยหล่อ! เอ๊ย!!  รู้สึกเจ็บตรงข้อเท้าอะค่ะคุณ….

พระเอก : ผมชื่อพระเอกครับ

อ้วน : (หันหน้าหนีออกด้านข้าง พูดไม่มีเสียง: ชื่อก็หล่ออออออ  กรี๊ดดดดดดดด!!) คะ…คุณพระเอกมียาทามั้ยคะ คืออ้วน ฉันชื่ออ้วนนะคะ อ้วนเจ็บข้อเท้าอะค่ะ

พระเอก : อืม….ไม่มีครับ งั้นผมไปส่งคุณที่บ้านดีกว่า เฉิดเฉลา เจิดจรัส เก็บของของคุณอ้วนให้ด้วย ฉันจะพาเธอไปที่รถ

สองคนทำท่ารับคำสั่ง  พระเอกประคองอ้วนไปที่รถ  อ้วนทำท่ารู้สึกเพ้อฝันปลาบปลื้ม

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมถนนหลังจากเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ซักพัก

ถั่วเขียว : เล่นแบบนี้เลยเหรอนังอ้วน!! คุณพระเอกน่ะ ของชั้นย่ะ!!!!!

// ทำท่าโมโหแล้วเดินออกจากฉากไป

ที่หน้าคฤหาสน์

พระเอก : ให้ผมส่งแค่นี้จะดีเหรอครับ

อ้วน : ค่ะ ดี.. ดีมากๆเลยค่ะ ขืนคุณส่งในวังฉันก็โดนสวดยับ เอ่อ หมายถึง ถ้าส่งข้างในมันไม่ดีค่ะ มันสิคะลำ

พระเอก : What is คะลำ ครับ?

อ้วน : มันบ่ดีค่า~~~ ขอบคุณนะคะอ้วนลงเลยก็แล้วกัน~~~

พระเอก : เดี๋ยวครับ

อ้วน : คะ?

พระเอก : เราจะได้เจอกันอีกมั้ยครับ??

อ้วน : (// วิ่งกรี๊ดไปรอบๆแล้วกลับมายืนตีหน้านิ่งเหมือนเดิม) อาจจะนะคะ

พระเอก : เหรอครับ… (//ทำหน้าเสียดาย)

อ้วน : 089-123-4567 ค่ะ!

พระเอก : ครับ?? หวยเหรอ??

อ้วน : เบอร์ของอ้วนเองค่ะ ( // ทำท่าบิดๆเขินๆ)

พระเอก : อ๋อ ขอบคุณนะครับ

อ้วน : ยินดีมากกกกกกกกกกกกกกกกก ค่ะ  ไปนะคะ บายค่ะ

พระเอก : โชคดีครับ เฉิดเฉลา ออกรถ

เฉิดเฉลา : ครับท่าน

พระเอก : (//มองวิวนอกรถ แสยะยิ้มมุมปาก พูดพึมพำกับตัวเอง)….หึๆ แน่งน้อยง่องแง่งของฉัน เต้นไปตามเกมอย่างที่วางแผน น่ารักจริงๆ

#ย้อนกลับมาที่คฤหาสน์

อิ่มเอม : นังอ้วน แกไปไหนมา ทำไมทำหน้าทำตาเหมือนคนบ้าอย่างนั้นล่ะ

อ้วน : ป้า! ป้า!! โคตรหล่ออ๊าาาา!!! นังอ้วนตายอย่างสงบค่าาาา

เพี้ยะ!! อิ่มเอมฟาดอ้วนอย่างแรง

อ้วน : แอ๊ก! ตีฉันทำไมอะป้า!

อิ่มเอม : คิงสึ่งตึงเกาะหา!?! ฉันไม่ใช่ป้าแกแต่เป็นแม่แกนะยะ!

อ้วน : ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา เหมือนในหนังดีออก เป็นคนรับใช้ เป็นคนดี หน้าตาดี สวย นิสัยดี ทำงานส่งพ่อแม่ เจ้านายเอ็นดู สุดท้ายก็มีผู้ชายรวยๆมาชอบ แล้วก็แต่งงาน อร๊างงงง—ง

อิ่มเอม : บ้าไปแล้วจริงๆ(ทำท่ากลุ้มใจ)  แล้วตกลงแกดีใจเรื่องอะไร บอกแม่หน่อยสิๆแม่อยากรู้ๆ

อ้วน : คืองี้ …คนหล่อ พระเอก มาส่งอ้วนแหละ  ฮ่าๆๆๆๆๆ(หัวเราะแบบบ้าๆ)

อิ่มเอม : แล้วแกไปข้างนอกทำไมอะ ถึงไปเจอคนหล่อแบบพระเอกมาส่งอะ

อ้วน : ก็บับ บับว่า~~  อ้วนไปรับรองเท้าที่คุณนายรองเอาไปซ่อม……(นึกถึงเรื่องรองเท้าหัก) ตัวเงินตัวทอง!! แม่…ฉันทำรองเท้าคุณนายพังอ๊าาาา!!! ทำไงดีๆๆ คุณนายรองด่าลูกตายแน่เลย อาจไล่ลูกออกจากบ้าน อาจจ้างมือปืนมายิงลูก ลูกยังไม่แต่งงานมีสามีกับลูกเลยยยยย  หนูยังไม่อยากตายยยย

อิ่มเอม : แกเกิดมาได้นี่ก็พระเจ้าเมตตาสุดๆละ อย่าไปหวังกับเรื่องแบบนั้นเล้ย  แล้วตกลงว่ามีเรื่องอะไร เอาแบบดีๆนะ อย่าหนหวย

อ้วน : แม่เห็นรองเท้าคู่นี้อยู่เบาะ

อิ่มเอม : อื้อ

อ้วน : แต่ก่อนมันก็สวยนะ มันอยู่ในกล่องกำมะหยี่ด้วย

อิ่มเอม : อ่าฮะ

อ้วน : แล้วฉันก็ไปรับมา

อิ่มเอม : อืม

อ้วน : ฉันก็แค่ได้รับพลังบางอย่างจากมัน

อิ่มเอม : แล้วไง

อ้วน : กะว่าจะลองเฉยๆ พอเดินก้าวแรกส้นมันก็หักกกกก  โฮฮฮฮฮฮ----ฮ  แม่ช่วยหนูด้วยยยยยย (ชูรองเท้าขึ้น)

อิ่มเอม : อ้วน …. (มองรองเท้าในมือ กุมมือลูก สื่อสายตาไปด้วยความรัก อ้วนมองหน้าแม่ หยุดร้องไห้แต่ยังคงสะอื้น) เราตัดขาดความเป็นแม่ลูกกันแล้วนะ รับผิดชอบชีวิตใครชีวิตมัน!!! บายส์ (แล้วอิ่มเอมก็เดินหนีไป)

อ้วน : ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!

#ออกจะฉาก

คุณนายรองนั่งคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยกับคุณนายใหญ่ ซักพักมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา  ทั้งสองที่คุยกันอยู่เมื่อเห็นคนที่เข้ามาใหม่ก็ตกใจลุกแล้วเดินเข้าไปหา

คุณนายใหญ่ : คุณคะ จะกลับมาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกกันก่อนอะ กุมภาจะได้ไปรับ  คุณไม่น่าถ่อมาเองเลย

สามีคุณนายใหญ่ : ผมก็อยากสไป๊คุณแค่นั้นเอง

คุณนายรอง/คุณนายใหญ่ : เซอร์ไพรซ์!!

สามีคุณนายใหญ่ : ขอโทษนะ พอดีภาษาอังกฤษไม่แข็งแรง พวกคุณคุยอะไรกันอยู่ครับเนี่ย ท่าทางสนุกเชียว

คุณนายใหญ่ : ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สิงหาบอกว่ารองเท้าที่เอาไปซ่อมอะ สวยมากๆเลย เนี่ย กำลังรออ้วนกลับมาแล้วเอามาอวดกุมภาอะค่ะ

สามีคุณนายใหญ่ : ผมเห็นอ้วนยืนคุยกับอิ่มเอมที่สวนหน้าบ้านแน่ะ ให้คริสโตเฟอร์ไปตามสิ

คุณนายรอง : จริงเหรอคะพี่ภูมิ แหม ดีจังค่ะ  (แหกปาก) คริสโตเฟอร์!!!!!!!

คริสโตเฟอร์วิ่งเข้ามาคลานเข่า

คริสโตเฟอร์ : ครับคุณนาย

คุณนายรอง : ไปเรียกอ้วนมาทีสิ ฉันรอรองเท้าจากอ้วนอยู่น่ะ

คริสโตเฟอร์ : ผมเกรงว่าจะไม่ได้น่ะสิครับ

คุณนายรอง : อ้าว ทำไมล่ะ!?!

คริสโตเฟอร์ : เมื่อกี๊ผมเห็นอ้วนมันหอบกระเป๋าแจ้นไปหน้าวังแล้วครับ มันบอกจะกลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัด

สามีคุณนายใหญ่ : อ้าว อิ่มเอมไม่ใช่แม่ของอ้วนเหรอ??? (ทำหน้าสงสัยอย่างแรง)

คริสโตเฟอร์ : ใช่ครับ ผมว่ามันเพ้อเจ้อตามโรคนางเอกครับ = =;

คุณนายใหญ่ : ก็เพ้อเจ้ออย่างนี้ล่ะค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาสมัครงานใหม่  อ้วนมันเคยทำมาสามรอบได้แล้วล่ะค่ะ

คุณนายรอง : ห๊ะ!?! แล้วรองเท้าฉันล่ะ!!!

อิ่มเอมที่ยืนแอบฟังก็เข่าทรุดคลานสะอึกสะอื้นมาหา

อิ่มเอม : ฮืออออออ  คุณนายขาาาาาา   อกอีเอมจะแตก

คุณนายรอง : เป็นอะไรไปแม่เอม??  ใจเย็นๆก่อนค่ะ อย่าร้องไห้ๆ (เข้าไปปลอบ)

อิ่มเอม : นังอ้วนมันหนีไปแล้ว เอมไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้นนะคะT^T! ฮึก…ฮือออออ

คุณนายใหญ่ : เอมหนีอะไร ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย

อิ่มเอม : เอมไม่ได้หนีค่ะ แต่อีอ้วนมันหนี~~~

ผู้ชายชุดคนสวนวิ่งเข้ามา ถือกระดาษในมือแล้วยื่นให้คุณนายทั้งสองดู คุณนายรองทำหน้างงๆแต่ก็หยิบเอาระดาษมาดู

‘คุณนายคะ อ้วนสารภาพบาปว่าอ้วนทำรองเท้าคุณนายพังค่ะ อ้วนไม่สามารถมีหน้ากลับมาหาคุณนาย อ้วนไม่มีทางไหนที่จะรับผิดชอบความผิดอันใหญ่หลวงนี้ได้ อ้วนจะเดินทางไปตามหนแห่งโชคชะตาฟ้าลิขิต โปรดอย่าตามหาอ้วนเลยนะคะ อ้วนขอโทษจริงๆ’

คุณนายใหญ่ : นังอ้วนนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆด้วย!!  ล่าสุดก็เห็นเต้นกับเสาแทนที่จะถูพื้น!!  ดีแล้วล่ะ ไปแล้วไปลับ ไม่ต้องกลับย้อนมา

สามีคุณนายใหญ่ : แรงไปนะคุณ  ผมว่าเราตามอ้วนกลับมาเถอะ  อย่างน้อยเห็นแก่หัวอกคนเป็นแม่หน่อยเถอะนะ

คุณนายรอง : นั่นสิคะพี่  น้องว่า ยังไงเรื่องนี้ต้องมีสาเหตุแน่ค่ะ

คริสโตเฟอร์ : แต่จะตามหายังไงครับ  อ้วนแบกกระเป๋ากลิ้งหนีไปแล้วนะครับ

ในห้องรับรองกลับมาเงียบอีกครั้ง  อิ่มเอมสะอึกสะอื้นเป็นระยะๆ  ทุกคนยกเว้นคุณนายใหญ่ทำท่าคิดหนัก

#ทางด้านอ้วน

อ้วนเดินแบกกระเป๋าใบใหญ่โทรมๆมาเรื่อยๆ  จนถึงป้ายรถเมล์ที่ปากซอย  ด้วยความเหนื่อยล้าจึงหาที่นั่งพัก …..แต่ไม่มีที่ไหนเลยที่จะนั่งได้  เก้าอี้แถวนี้ถูกจองจนหมด  แม้รถประจำทางจะผ่านไปผ่านมาหลายคันแล้วแต่คนที่รอรถก็ไม่ลดลงเลย  เธอเหลือบไปเห็นขอทานคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่

ขอทาน : ทำบุญทำทานกับคนยากคนจนด้วยนะคร้าบบบบ (//เสียงหนหวยอวดครวญ)

เธอตัดสินใจเลือกที่พึ่งพิงสุดท้ายทันที  การนั่งลงที่ตรงนี้เป็นทางเลือกที่เหมาะสุดในเวลานี้(นั่งข้างๆขอทาน)

(//ขอทานหันหน้ามามอง)

ขอทาน : ………

อ้วน : ……….

ทั้งคู่จ้องหน้ากันสักพักโดยที่ไม่มีใครยอมใคร  ต่างกันแค่ความคิดเท่านั้น

ขอทาน : (// คิด : จะแย่งงานกุปะวะ โทรมกว่ากุอีก= =)

อ้วน : (// คิด : คิดไรกับเราปะเนี่ย เห็นแบบนี้อ้วนก็เลือกนะ!!)

คนเดินผ่านมาเป็นระลอกใหญ่  หลายคนปล่อยเงินเหรียญลงกระป๋องเงินของขอทาน นี่เป็นเรื่องปกติ …แต่ว่า

แกร๊ง~~~~~ // คนเดินผ่านมาปล่อยเงินลงแก้วน้ำของอ้วนที่เพิ่งกินน้ำเสร็จ

อ้วน : (//นั่งมองเงินตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ)

แกร๊ง~~~~ // คนอีกคนก็หย่อนเงินลงตรงหน้าเธอเหมือนกัน

อ้วน : (//ทำท่างงกว่าเดิม)

ขอทานมองหน้าอ้วนตรงๆอย่างหาเรื่อง  อ้วนเริ่มเหงื่อตก  เธอยกมือเช็ดเหงื่อที่หน้าผากอย่างใจสั่นๆ(//ทำท่าเช็ดเหงื่อ)

อ้วน : หนะ…หนูไม่ได้ตั้งใจนะ

ขอทาน : เอาเถอะ พี่ก็ยอมรับว่าไม่พอใจ  แต่ชีวิตคนเรา พี่ก็ไม่เคยคิดว่าจะเป็นขอทาน  แต่น้องไปนั่งขอที่อื่นได้ปะ  ตรงนี้ถิ่นพี่  พี่ขอเหอะ  ไม่อยากตีผู้หญิง

อ้วน : (ทำท่าอึ้ง งงงวย) ….กุออกจะสวยเพอร์เฟ็ค  คิดไงให้กุเป็นขอทานฟะ  กระเป๋าออกจะหรูหรา  ดูกันไม่ออกรึไง!!! //พึมพำกับตัวเอง

ขอทาน : บ่นอะไร ----ไม่พอใจเหรอ ….ไม่พอใจ….จะหาเรื่องพี่ช้ะ!?! (ลุกขึ้นถลกแขนเสื้อ)

อ้วน : ไปแล้วค่าๆๆๆ

เด็กน้อยคนหนึ่งหันมามอง

เด็ก : แม่---คนตีกัน (//ชี้นิ้วไปหา)

แม่ : เรื่องของขอทานน่ะลูก อย่าไปยุ่งเลย(ปิดตาลูกไม่ให้เห็นภาพความรุนแรง)

อ้วนมองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างช้ำใจ เธอเบือนหน้าหนีสิ่งตรงหน้าแล้วคว้ากระเป๋าใบโปรดวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้น

อ้วน : (จู่ๆก็หยุดวิ่ง หอบฮักๆด้วยความเหนื่อย) … ทำไมฉันไม่ขึ้นรถเมล์ห๊าาาาาาาาา !  โง่แท้….โง่แท้~~~~~~

เธอโหยหวนอย่างเหลืออดกับตัวเอง

ณ ริมทางที่อ้วนนำลังยืนอยู่  บนรถสีดำเงางามคันหนึ่งได้มีสายตาคมเฉียบมองลอดผ่านกระจกติดฟิล์มออกมา

พระเอก : เจิดจรัส….จอดรถ

ชายหนุ่มหันไปสั่งกับคนขับรถแล้วยิ้มด้วยแววกรุ้มกริ่ม

อ้วน : ฉันทำอะไรผิด ฉันไม่ใช่ขอทาน ทำไมต้องมาให้เงินฉันด้วย! (//ทำท่านับเงิน) เออ…ก็ดี  เยอะอยู่ๆ  แต่คืนนี้จะนอนไหนล่าาาาาา  คนสวยกลุ้มใจ-จจจจ

พระเอก : สวัสดีครับ

อ้วน : เออ ดี ---- (หันไปมอง)  ว้ายยย คุณหล่อ เอ้ย คุณพระเอก!  สวัสดีค่า ขอโทษนะคะเมื่อกี๊พูดไม่ดี ผิดพลาดนิดหน่อย  ว่าแต่มีอะไรเหรอคะ บังเอิญจังที่เจอกัน

พระเอก : เขาเรียกว่า พรหมลิขิต…ล่ะมั้งครับ

อ้วน : (//หันหน้าออกมา) เงิบ!!!

พระเอก : ผมเห็นคุณแบกกระเป๋ามา  จะไปเที่ยวไหนเหรอครับ?(//ทำท่ามองกระเป๋า)

อ้วน : ฮึก….ฮึก….. โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!!!!!!!! (//ทรุดนั่งร้องไห้)

พระเอก : กะ..เกิดอะไรขึ้นครับ? คุณอ้วนใจเย็นๆก่อน ค่อยๆเล่าให้ผมฟังนะครับ

อ้วน : อ้วนโดนไล่ออกจากงานแล้วค่ะ ไม่มีที่ไปแล้ว บ้านไม่มีให้กลับ แม่ก็มาตัดลูก พ่อก็เสียแล้ว อ้วนต้องได้นอนข้างถนนแน่เลย ฮืออออออ!

พระเอก : อ่า….คืนนี้ไปกับผมมั้ยล่ะครับ  พอดีบ้านที่ต่างจังหวัดผมกำลังต้องการแม่บ้านอะ ….ไม่ถือสานะครับ?

อ้วน : ไม่ค่ะ ไม่ถือค่ะ! งานอะไรอ้วนก็ทำ ขอแค่งานสุจริต!! ขอบคุณมากนะคะ(//ก้มลงไหว้จนเกือบกราบ พระเอกจับมือรั้งไว้ไม่ให้กราบ)