คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พระราชโองการคลุมถุงชน!
อนที่หนึ่
...เมื่อสมเ็พระมหาัรพรริทรมีพระราโอารพระราทานานอภิเษสมรสแ่้า...
แว้นินไห่
ราอาาัรึ่ถูปรอ้วยระบอบสมบรูาสิทธิรา โยมีสมเ็พระมหาัรพรริหยา แห่ราวศ์ือหม่า ทรเป็นอ์พระประมุแห่แว้นินไห่
ในยุแห่สรามและารล่าอาานิม ้าวยาหมาแพผู้น่าหิวโหยและออยา สวรร์ประทานเทพสราม “ือหม่า หยาเิน” พระมหาอุปราผู้เ่ล้าสามารถมาปปัษ์รัษาแว้นินไห่ให้รอพ้นาภยันรายทั้ปว
"ทัพหลวลับมาแล้ว! ทัพหลวลับมาแล้ว!"
เสียะโนอาวเมือัึ้อไปทั่วเมือหลวแห่แว้นินไห่ แ่้อสรรเสริเหล่าอทัพทหารห้าหมื่นนาย สวมุเราะเ็มยศ ่าพาันทยอยเินเ้ามาเป็นอร้อย
บรรยาาศเ็มไป้วยวามยินีและปลื้มปิิ ที่อทัพหลว สััหน่วยรบพิเศษ ึ่มีทหารทั้หมห้าพันนาย และสามารถเอานะศัรูลับมาไ้อย่าปลอภัย าม้วยเสียปืนให่ที่ยิเลิมลอัยนะที่ไ้รับ
"ท่านหิเ้าะ..ทัพหลวลับมาแล้วเ้า่ะ" ร่าเล็อสาวใ้หน้าาน่ารัิ้มลิ้มเอ่ยบอผู้เป็นเ้านาย้วยวามเหนื่อยหอบ หลัาวิ่ามสืบ่าวารลับมาออทัพหลวให้แ่ผู้เป็นเ้านายนเล็อวน
ึ่ไ้รับัยนะโยารนำทัพอเ้าฟ้านัรบพระนามว่า "ือหม่า หยาเิน " ำร์พระยศพระมหาอุปราแห่แว้นินไห่ ทั้ยัเป็นอมทัพให่แห่อทัพหน่วยรบพิเศษ ปรอทหารำลัมาถึห้าหมื่นนาย
"้า็รู้พร้อมเ้านั่นแหละ!" ริมฝีปาอวบอิ่มหยัรอยสวยามสีมพู ลับับผิวเนียนละเอียสีาวราวับน้ำนมอผู้เป็นนายหิเอ่ยอย่าเบื่อหน่าย..หาไ้ยินีไม่!
"ท่านหิไม่ีใหรือเ้าะ?" หิสาวนรับใ้ถามเสียสสัย
"เหอะ..เหอะ..ีใ..ะีใไ้อย่าไรเล่า?" ผู้เป็นนายเอ่ยอบ้วยสีหน้าเรียบเย
...หา้ารู้แ่แรว่าทัพหลวะลับมา้าเสียป่านนี้ ้าะไ้อยู่เที่ยวเล่น่ออีหน่อย แล้วึ่อยลับมานั่เป็นลิหลอเ้าอยู่แบบนี้...
"หาท่านพ่อและท่านพี่ลับมารบทุประาร้า็ีใแล้ว" นายหิน้อยเอ่ยเสียเรียบเยไม่แสอารม์ใๆเอ่ยออมา ร่าบาสูส่าในุผ้าแพรไหมสีมพูา่าแว้น ัเย็บอย่าละเอียปราีโย่าในวัหลว ผมยาวสลวยถูเ็บรวบ้วยปิ่นปัผมล้ำ่า และเรื่อประับล้ำ่าอีหลายิ้นที่ประโมใส่นนเป็นนายอออาารรำา
"เ้า่ะ" เ็สาวรับใ้รับำเ้านาย พลาแ่เนื้อแ่ัวให้เ้านายอนเสียใหม่ เพื่อรอ้อนรับนายท่านสมุหลาโหมและท่านแม่ทัพทั้สี่แห่อทัพหน่วยรบพิเศษ
ลาท้อพระโร พระราวัหลว
"ารศึรานี้ลำบาเ้ามามา เ้าอยาไ้สิ่ใเป็นราวัลบอเรามาเถิ" ผู้เป็นพระประมุอแผ่นินรัสถามอย่าปลาบปลื้มพระราหฤทัย ในุามวามีอผู้นำทัพหลว
"หามิไ้พะย่ะ่ะ ารนี้เป็นหน้าที่ที่ระหม่อมฯพึระทำ่อวามมั่นอแผ่นินินไห่ และราสุลือหม่าพะย่ะ่ะ" เ้าฟ้านัรบทูล่ออ์สมเ็พระมหาัรพรริ ้วยวามอ่อนน้อมถ่อมน ทั้ยัถือเป็นารถวายสัย์ และปิธานั้มั่น วามแน่วแน่ที่ะปิบัิ่อผืนแผ่นินเิ
"สิ่หนึ่ที่เราเห็นสมวรว่าเ้าวรมี" อ์พระัรพรริรัส เมื่อำริไ้ถึสิ่หนึ่ที่สำั
"ปีนี้เ้าอายุเท่าไหร่แล้ว?"
"ปีนี้ระหม่อมย่าเ้ายี่สิบห้าพะย่ะ่ะ"
"้าว่านี้มิไ้เสียแล้ว! อนสิบแปเรา็อภิเษับัรพรรินีเสียแล้ว"
"ระหม่อมอบัอาทูล่อฝ่าบาท..หาินไห่ยัไม่สิ้นศัรู..ระหม่อม็ไม่อมีรอบรัวพะย่ะ่ะ"
"เหุใเ้ามิอภิเษเสียที? ทุราที่เราถามเ้าเรื่อนี้ เ้า็เอาแ่บ่ายเบี่ยเรา้วยประโยเียวมาลอ"
"ระหม่อมอบัอาทูล่อฝ่าบาท ีวิอระหม่อมเสมือนแวนอยู่บนเส้น้าย ะายในสนามรบเมื่อใ็มิอารู้ไ้ ระหม่อมมิสมวรที่ะรับผู้ใมาูแลพะย่ะ่ะ
"ถึอย่านั้นยิ่สมวรแ่ารสืบทอ เ้าฟ้านัรบผู้เป็นเทพสรามเยี่ยเ้า ัไม่มีทายาทสืบสุลไ้อย่าไร ้าะถือเสียว่ามิเยไ้ยินประโยเหล่านั้นาปาเ้าแล้วัน"
"ท่านราเลาให้มีราโอารลไป เราอพระราทานานอภิเษสมรสแ่เ้าฟ้านัรบผู้นี้"
"เ้ามีผู้ใในใหรือไม่?" พระอ์รัสถาม้วยวามเมา
"ทูลฝ่าบาท หาระหม่อมฯบัอาทูลว่าสรีผู้นั้น นาือเอบุรีอสมุหลาโหม้าวพะย่ะ่ะ"
"เ้าวามสใสอินไห่น่ะหรือ? แน่ใแล้วหรือ?" พระอ์ผู้เป็นพระประมุอินไห่เอ่ยถามอย่าไม่แน่ใ ้วยรู้นิสัยอสรีผู้นั้นี
"พะย่ะ่ะ" เ้าฟ้านัรบรับำอบเสียหนัแน่น
"มิผิัวแน่หรือ?" พระอ์รัสถามย้ำอีรั้อย่าเหลือเื่อ หิสาวแสนแสบ ึ่เป็นปนัาในสมเ็พระัรพรรินี
"มิผิัวเป็นแน่แท้พะย่ะ่ะ" เ้าฟ้านัรบ็ยัยืนยันำอบเิมเสียหนัแน่นสมับเป็นอมทัพอเหล่าทหารหลายแสนนาย..พลานึหวนไปถึวันวานและรอยยิ้มพิมใอันแสนสใสอสรีระูล้าวผู้นั้น..
...อย่าร้อไปเลยนะเ้า..ท่านแม่้า็ไปที่เียวับท่านพ่ออเ้า…
้ารู้ว่ามันหนัหนาเพียใ..ในวันที่ไม่มีท่าน...
มือน้อย ๆ อเ็หิสูศัิ์บลบ่าที่สูว่าอผู้เป็นพระอ์าย เพื่อปลอบในหัวอเียวัน เธอย่อมเ้าใีเ็ายผู้นี้รู้สึเ่นไร
"สมุหลาโหม้าวิเห็นว่าอย่าไรบ้า?" พระอ์ผู้เป็นพระประมุเอ่ยรัสอวามิเห็นผู้เป็นบิาอว่าที่พระายาเอในวนพระมหาอุปรา
"หาเป็นพระประส์อทั้สอพระอ์ระหม่อม็น้อมรับพระบัาพะย่ะ่ะ" สมุหลาโหม้าวเอ่ยอบ้วยวามลืนไม่เ้าายไม่ออ
สอิสอใเพราะนผู้นั้นเป็นเ้านายอน และมีพระยศสูศัิ์เป็นถึพระมหาอุปราเทียบเท่าอ์รัทายาท
ลูสาวนเียวที่รัและหวแหนัแ้วาวใ มิเยห่าไลัว บันี้มีผู้หมายัวอยาไ้เป็นพระายาเออพระำหนัเสียแล้ว.. ินูหนอ..ินูลูรั
พระำหนัอ์ัรพรรินีระูล้าว
ร่าสูส่าทรอาภร์แพรไหมสีนำ้เินเ้ม ลายหษ์ที่ปัิ้น้วยทอำ อย่าละเอียอ่อน ปราี ายผ้าลายาวแผ่พาเป็นลายหาหษ์ส่า พระเศาทรเรื่อประับล้ำ่าามศัิ์ลำับราวศ์ ผู้สูศัิ์ทรประทับ ลานอท้อสีมพูบานสะพรั่ และโยลิ่นหอมหวานไปทั่วลานพระำหนั
"เ้าเห็นว่าอย่าไรหา้าะมีราโอารพระราทานานอภิเษสมรสแ่หลานสี่และหลานเ้าพร้อม ๆ ัน" อ์ัรพรริรัสถามพระมเหสีเอเพียผู้เียว
"ทูลฝ่าบาท อ์รัทยาทและเ้าฟ้านัรบ ทั้สอพระอ์เป็นวัำลัใอราษร อีทั้อ์ายทั้สอยัไม่มีผู้ใแ่พระายาเ้าพระำหนั หามีานมลเิึ้นพร้อมันถึสอานริ เป็นเรื่อที่น่ายินีอย่ามาเพะ" พระนาเอ่ยแสวามิเห็นแ่ผู้เป็นพระสวามีและประมุอแผ่นิน
"หา้าบอเ้าว่าหนึ่ในพระายาที่้าเลือให้หลานทั้สอมีหลานินูอเ้า้วย เ้าัเห็นว่าอย่าไรน้อหิ?" ผู้เป็นพระประมุรัสถามอย่าไม่มั่นในั แ่เมื่อเ้าฟ้านัรบเป็นผู้ทูลอโยนเอ ผู้เป็นษัริย์ไหนเลยะปิเสธืนำอไ้
"หม่อมั้นอยาแ้ปวหัวเสียอนนี้ะไ้หรือไม่เพะ.." ผู้เป็นพระัรพรรินีร้อนในพระทัยหนั เมื่อไ้ยินพระสวามีรัสถึนามหลานสาวัวแสบอระูล้าว…
ฤหาสน์สมุหลาโหม้าว
"มีพระราโอาร!" เสียัอมหาเล็ผู้อันเิพระราโอารอสมเ็พระมหาัรพรริหยา พร้อมราประทับเพื่อยืนยันว่าพระราโอารนั้นเป็นอริ
"ระหม่อมน้อมรับพระราโอาร!" สมุหลาโหมผู้เป็นเ้าบ้านทูลอบ้วยวามเ็มใ..ผิับเอบุรีอน ึ่หาไ้รับรู้เนื้อวามภายในราโอนี้ ไ้อาละวาวนสุล้าวแ็ราวนี้..
100%
ความคิดเห็น