คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
ตอนที่3
สุดท้ายผมก็ต้องมายืนอยู่หน้าห้องเด็กกิฟเตดครับ ในใจก็คิดว่าไอ้เด็กห้องนี้มันจะหน้าตาดีไปไหนเนี่ย สมเป็นเด็กเรียนเก่งจริงๆ ผู้ชายก็หน้าตาสะอาดสะอ้าน ผู้หญิงก็น่ารัก ใสๆหมวยๆ ระหว่างที่ผมกำลังมองหาไอ้แว่นจอมปัญหาอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ไม่อยากจะเห็นพอดี เธอมีผมยาวตรง สะสวย หน้าตาน่ารักเกาหลีๆหน่อยๆ เธอมีชื่อว่าปันปันครับ ที่จริงเราเคยแอบกิ๊กกันมาสักพักนึง แต่ไม่ถึงเดือนผมก็โดนเธอลบเฟส ลบไลน์ ผมก็เลยรู้ตัวแล้วว่าโดนทิ้งแน่ๆ เฮิร์ทเหมือนกันครับ เจ็บเป็นเดือนๆเลย ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด เฮ้อ ช่างเหอะ ว่าแต่ไอ้แว่นอยู่ไหนว้า ไอ้แว่นมึงอยู่ไหน!
อ๊ะ เจอละ จ้องตามันก่อน พอมันสบตาก็ค่อยหันหน้าหนี ทำเป็นเมินมัน มันจะได้เดินมาหาเราว่ามีอะไร อ๊ะ! ได้ผล เมื่อกี้มันสบตาผมครับ แล้วก็ตามสเต็ป มันเดินมาหาผมครับ เอาละตู เตรียมคำพูดไว้ๆ เอ อะไรน้า ต้องพูดไรบ้างน้า
“ครูครับ งานที่ครูสั่งพวกผมเสร็จแล้วนะครับ ให้ส่งวันนี้เลยไม่ครับ” เห้ยยยย ไอ้แว่นนน มึงเดินผ่านตูไปเฉยเลย ไปคุยกับครูเฉยเลย ว่าแต่ครูคนนี้ชื่ออะไรน้า ลืม ช่างเถอะ แต่มึง ไอ้แว่น มึงเมินตู ฮึ่มมมม!
“เห้ยแว่น!” ผมเรียกมันครับ โมโหเว้ย ทำเมินกัน ตูอุตส่ายอมมาคุยด้วยยังทำเมินกันได้นะ
“อ้าว นายเมื่อวานที่ตดในแถวนี่นา เรียกเราหรอ” กรรม หมดเลยตู อารมณ์โมโหหมดเลย กลายเป็นอารมณ์อายแทนเลย คนในห้องนี้แม่งหูดีจริงๆ หันมากันพรึ่บ ไอ้นี่ก็พูดซะดังเลย โว้ยยย จะฉีกหน้าตูไปถึงไหนนนนน
“เออ เรียกมึงแหละ เมื่อกี้เมินกูหรอ”
“เปล่า เรามาหาครู ก็จะมาถามเรื่องงานอ่ะ ก็คุยกับครูเสร็จแล้วก็ค่อยมาคุยกับนายไง ใครจะเมินนายได้ลงล่ะ”
“อ๋อ….” ไปไม่เป็นเลยครับผม ไอ้นี่มันจะมาไม้ไหนวะ พูดซะขนลุกไปทั้งร่างเลยตู ว่าแต่เข้าเรื่องดีกว่าๆ “เอ่อ….คือ….เอ่อ…..” โอ้ยย พูดยากโว้ย ให้มาขอลอกงานของคนที่ไม่เคยรู้จักกันเนี่ยนะ ใครมันจะพูดได้ง่ายๆวะ
“มีไร….คิก” ไอ้แว่นมันแอบขำครับ โธ่ ไอ้หน้าหนอนใส่แว่น มึงขำตูเรอะ
“เอ่อ กูขอยืมงานเคมีมึงไปลอกดิ๊” พูดเบาๆละกัน จะได้ลดความอายลงมาหน่อย
“ห้ะ อะไรนะ” ตูว่าแล้ว มึงต้องไม่ได้ยิน ตามสเต็ปจริงๆ ถ้าไปซื้อหวยคงถูกไปแล้ว
“กูขอลอกงานเคมีมึงหน่อย ข้อสอบร้อยข้ออ่ะ” โอ้ยยย พูดไปแล้วอายปากจริงๆ ต้องมาขอยืมลอกงานจากคนที่เมื่อวานเพิ่งตั้งตนเป็นศัตรูด้วย โว๊ะ ไอ้คุณเพื่อนครับ มึงคิดได้ไงครับ ที่ให้ตูมาขอลอกจากมันเนี้ย ฮือๆๆ ศักดิ์ศรีตูหายไปไหนแล้วTT
“อ๋อ ได้สิ เดี๋ยวไปหยิบมาให้ รอแปป” เฮ้อ โล่งแล้วตู ในที่สุดก็พูดไปจนได้ อายชิบหาย แต่ช่างเถอะ ต่อไปนี้ตูจะไม่ยุ่งกับไอ้นี่อีกแล้ว ขอลาขาดล่ะครับ อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย
“อ๊ะ ได้แล้วครับ แต่ก่อนจะให้ ขออะไรอย่างดิ่ เวลาพูดอ่ะ พูดให้เพราะกว่านี้ ใช้คำแทนตัวเองว่าเรา ใช้แทนคนอื่นว่านาย โอเคเปล่า เวลาได้ยินคนพูดไม่เพราะแล้วมันฟังดูขัดหูอ่ะ แล้วอีกอย่างเราก็เพิ่งรู้จักกันด้วย พูดเพราะไว้ก่อนดีกว่า” โว๊ะ ไอ้นี่ ทำเรื่องมาก ตูแค่มาขอยืมงานไปลอกนะครับ ให้พูดเพราะอะไรนักหนา แต่เอาวะ ทำดีๆกับมันก่อน
“ได้ๆ ขอบใจนะ……นาย” เย่ๆ จะได้ลาขาดจากไอ้นี่แล้วโว้ยยย หมดเวรหมดกรรมซะที ฮูเร่ๆๆ ว่าแต่ไอ้นี่มันยิ้มอะไรของมันเนี่ย ยิ้มแบบมีเลศนัยอะไร แต่ช่างเหอะ ต่อไปนี้อย่าได้พบเจอกันอีกเลยครับ ^o^
“มึงๆ กูได้งานมาละ พอใจพวกมึงรึยังครับ” ผมพูดพร้อมกับยื่นชีทให้มัน ตอนนี้อารมณ์ของผมมันดีมากๆ จนแทบจะไปยืนเต้นอาโกโก้ในห้องน้ำได้เลยครับ เฮ้อ โล่งงงงง
“เออ ดีมากครับ เดี๋ยวกูเอาไปถ่ายเอกสารให้ รอแปป นี่ก็เลิกเรียนแล้ว คนคงไม่เยอะหรอ….. เห้ยยยย ไอ้กันต์ มึงไปเอาบ้าอะไรมาวะเนี่ย”
“อะไรของมึง เป็นบ้าอะไร ตะโกนมาได้ คนอยู่ใกล้ๆมันตกใจนะเว้ย”
“ก็มึงอ่ะดิ่ เป็นบ้าอะไร นี่มันสมุดบันทึกความดีของเด็กอนุบาลลูกใครก็ไม่รู้นะเว้ย มึงจะเอามาทำแป๊ะอะไรฟระ มึงจะเอามาตรวจดูความดีน้องเขาหรอว่าทำอะไรไปบ้าง วันนี้หนูล้างก้นให้ตัวเองด้วยค่ะ นี่มันเป็นความดีตรงไหนไม่ทราบฟระ”
“เห้ย มึงพูดจริงดิ ไหนๆ” จริงด้วยครับ มันเป็นหนังสือบันทึกความดีจริงๆ วินาทีนั้นผมแทบหมดเรี่ยวแรง เมื่อกี้ที่ตูทำไป ที่ตูอุตส่ากลั้นใจพูดกับมัน มันสูญเปล่าแล้ว นี่ตูต้องกลับไปหามันอีกใช่มั้ย แล้วตอนนี้เลิกเรียนแล้ว ตูจะไปหามันเจอได้ยังไง โว้ยยย ไอ้แว่น มึงหลอกตู ตูจะเอาขี้ไปปาบ้านมึงงงงง ไอ้หน้าหนอนใส่แว่นนนนนนนนน !!!!!
ความคิดเห็น