คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 02
02
สายลมพัเอื่อยไล้ไปามลำัว มัน่าหนาวเย็นับใในยามที่ไม่ไ้สวมเสื้อฮู้รัษาวามอุ่นไว้ ว่าผมะรู้สึัวร่าายล้ายะถูปลุม้วยเล็หิมะ้อนรับฤูหนาว ผมยันัวลุึ้นั้สิแล้วมอูรอบ ๆ เราหยุอยู่้าแอ่น้ำว้าให่ห่าาอุโม์เือบหนึ่ิโล ท้อฟ้ายามเย็นใล้พลบ่ำเ็มทน ผมรับรู้ถึร่าใรอีนนอนสลบถัาผมไปเล็น้อย ายแปลหน้านนั้น
“นีุ่...” ผมพลิัวเาแล้วพยายามเย่าไหล่ให้รู้สึัว “ื่นสิ!.
ายหนุ่ม่อย ๆ ลืมาึ้นมาามำเรียร้อ เาสูหายใเ้าลึ่อนะผ่อนออมาเป็นไอ “พวมันไม่ามมาแล้วใ่ไหม”
ผมส่ายหน้า มีเพียพวเราสอนนอนหมสิ และัรยานสภาพยับเยินนอนแอ้แม้อยู่ไม่ไล สิ่สุท้ายที่ผมยัสามารถรับรู้่อนสะหมสิือรอยบามีบริเวอ ถึะไม่ลึมาแ่้วยอาาศเย็นทำให้แสบไปหม ถึอนนนั้นพวนในเรื่อแบบ็ถอยลับไปเพราะนนอเริ่มสัเเห็น แล้วทุอย่า็พร่ามัวลายเป็นสีำ
“แล้วุ... เอ่อ...”
“นัมุน”
“รับ ุนัมุน ผมอบุที่่วยผมเอาไว้นะรับ” นัมุนไม่อบอะไร เายั้อหน้าผมไม่ว่าา “เอ่อ.. ั้นผมอแยรนี้็แล้วั...”
“นี่ นายพอปมพยาบาลเป็นใ่ไหม”
“็.. พอไ้นะรับ”
“เอาระสุนออให้ที” นัมุนรั้มือผมไว้ สีหน้าเ็บปวาพิษบาแผลทำหใ้ผมใอ่อนยวบ
“ฮะ!!!! ถึผมะเยเรียน แ่ผมไม่เยลภาปิบัิมา่อนเลยนะ”
“เอาเหอะ ถึนายทำพลายัไัน็ไม่ายอยู่ี” นัมุนยันัวลุึ้นยืนแล้วลาผมไป้อนท้ายรถัรยานทันที น่าแปลที่อาารเาไม่สาหัสมาทั้ ๆ ที่พึ่โนลูระสุนยิมาราวสามสี่นั ูเหมือนเลือะเริ่มหยุไหลเหลือเพียราบแห้รัามายเสื้อ อันที่ริผม็ไม่อยามีส่วนเี่ยว้อับเรื่อนี้มานั ีวิผมเอะไม่ปลอภัยเ่นัน
ผมเ็บวามสสัยนั้นไว้ในใแล้วยอม้อนท้ายัรยานไปแ่โยี
อีหนึ่ั่วโมะถึนัับยุนิ แทนที่ผมะเรียมัว้อนรับแแ่ลับ้อมาเลียร์พื้นที่ในห้อนอนเพื่อปมพยาบาล ะเรียว่าปมพยาบาลีไหม เพราะผมะ้อเอาเศษระสุนและเอียออา่อท้ออเา วามริเสนี้วรส่ัวให้โรพยาบาล แ่เ้าัวยัยืนรานและทวบุุว่าเาเย่วยีวิเอาไว้อี
ทั้ ๆ ที่นัมุน็รอเพราะผมยอมเป็นัวประันให้้วย้ำ ัในันะ!!
“นั่นี่” ผมผายมือไปที่เียนอน ถึะแอบอายับอแ่ห้อที่เ็มไป้วยุ๊ามาริโอ้ับวอลเปเปอร์สีมพูอ่อน็เหอะ “แล้ว็ถอเสื้อออ้วยรับ”
นัมุนถอเสื้อออเผยให้เห็นสัส่วนร่าายึ่ผ่านารอออำลัายมาอย่าสม่ำเมสอ ทั้อผายสมลูผู้ายและล้ามามแนและหน้าท้อนั่น ยิ่ทำให้ผมรู้สึอิาอยู่เล็ ๆ
“มออะไร อิา?”
“็เออสิรับ เป็นใร็้ออิาสิ”ผมเสหน้ามอไปทาอื่น ไม่รู้ทำไมถึ้อรู้สึร้อนผ่าวที่แ้มอนเห็นนัมุนเปลือยท่อนบน้วยนะ
เอาวะ... ทำแผลให้บ ๆ ไป็พอ
ผมมอรอยแผลเป็นนับสิบามร่าาย ผม็เห็นแผลสที่ำลัสมานันอย่ารวเร็ว มันันเศษระสุนออมา้านนอและสมานันนใล้หายเป็นปิ ผมลอใ้มือลูบบริเวนั้น แ่ไม่... ไม่เหลือร่อรอยแผลถูยินั่นอีแล้ว
“บ้าน่า...”ผมสบาับนรหน้า “ร่าายรัษาัวเร็วมา เร็วนานี้่อให้โนปาอ็ไม่าย”
นัมุนระุยิ้มให้ับสีหน้าเ๋อ๋าอผม “แน่ใเหรอว่าแผลหายแล้วน่ะ”
ผมเลิิ้วให้ับำพูนั้น่อนะสัเเห็นแผลสึ่ถูยิเป็นนัสุท้าย่อนเาะล้มลเมื่ออนนั้น เลือยัไหลท่วมไม่หยุ ผมเห็นว่าเนื้อเยื่อพยายามสมานแผลแ่ไม่เป็นผล มันถูสั้วยเศษสีเินและเอียฝัลึอยู่้าใน ผมใ้ีมเหล็ีบเศษิ้นส่วนนาเล็ิ้นแรออมา สีเินวาวสะท้อนแสยิ่บอไ้ว่าทำาโลหะที่ทนทานไม่ใ่เล่น อาะเป็นเินหรืออะไรที่มี่าสูว่านั้น
“ระสุนเินบริสุทธิ์ไว้ใ้่านอย่าันโยเพาะ” นัมุนว้าเศษิ้นส่วนไปามือผม เาหมุนอย่าพิรา่อนะำมันแน่น “เอามันออมาให้หม ไม่ั้นันะสมานแผลไม่ไ้”
“าที่ผมูแล้ว มันฝัลึพอสมวร แล้ว็ไม่โนอวัยวะภายในที่สำัมา ้อรอให้ผิวั้นในันเศษระสุนออมาะีว่านะรับ”
“็บอว่าไอ้นี่มันยับยั้ารรัษาัวอเนื้อเยื่อไ มันฝัอยู่แบบนั้นถ้าไม่ผ่าออมา”
“ั้นเหรอรับ... ้อผ่าออมา เี๋ยว!! ผมะผ่ายัไอ่ะ” ผมส่ายหน้าปิเสธพัลวัน ถ้าลมีพลาแล้วใระรับผิอบันเล่า
“แ่รีเป็นรอยเล็ ๆ ็พอ แล้วใ้ที่ีบีบมันออมา”
ให้ายเถอะ... นี่ผม้อใ้มีทำรัวั้นเหรอ บ้าไปแล้ว มีสำหรับผ่าัใระไปมีัน!
ผมลับมาพร้อมมีมนาเหมาะมือ ลมือรีแผลเป็นทายาวพอประมาแล้วีบเศษระสุนออมา ผม้อแหวั้นเนื้อออมาให้หาเศษระสุนไ้่ายมาึ้น เลือ้นไหลเปรอะมือไปหม โีที่ใส่ถุมือยาสำหรับประอบอาหารเอาไว้ หลัานั้น็เย็บแผล้วย้ายหยาบ ๆ นแผลออมาเป็นรูปล้ายะาบน่านลุ นี่มันารทำแผลที่โรไร้สุอนามัยที่สุ
“ุเป็นใรันแน่ นี่มันแปลมา ยอมนุษย์ั ๆ !!”
“็แ่มนุษย์ธรรมาที่โร้ายเท่านั้นล่ะมั้”นัมุนสวมเสื้อให้เรียบร้อย สีหน้าเรียบนิ่เวลาพูถึวามสามารถพิเศษนี้ “นายื่ออะไรล่ะ”
“ิม อินรับ”
นัมุนมอหน้าผมพัหนึ่่อนะละสายาไป
“ั้นเหรอ...” เาลุึ้นแล้วหันหลัให้ผม “โะาเล่นลอะไรับันนัหนานะ”
“หมายวามว่าไ...”
ออ
“ินนน ล็อประูทำไมเนี่ย ็บอแล้วว่าะมาหา” เสียุ้นเยัมาาหน้าบ้าน ผมับนัมุนหันมาสบาันแทบะทันที
ิบหายแล้ว!!!
.
.
.
.
.
“โทษที เผลอหลับยาวเลยว่ะ” ผมเปิประูรับแอย่ายุนิที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่
“ิน นายไป่อยับใรมาวะสภาพถึเป็นแบบนี้” ยุนิถาม้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“เผลอเินท่ออ่ะ ่วนี้ยิ่เหม่อบ่ออยู่”
“นายนี่มัน.. ื่อบื้อริ ๆ”ยุนิสาายหน้าเบา ๆ เาเินนำเ้าไปในบ้านราวับเป็นเ้าอพร้อมเรื่ออม โน๊บุ้ึ่ผม้อ่วยแบเ้ามา้วย
ยุนิเินเ้าไประยะหนึ่่อนะหยุอยู่ับที่ เาหมุนัวรอบ้านอย่าระแวนผมแปลใ มันมีอะไรให้ระแววะ
“เป็นไรวะ เินเ้าไปเลยิ”
“ิน รอยเลือนี่มันอะไรัน?”
TBC
-------------------
อบุทุ ๆ อมเม้นมาเลยนะะ
หามีรไหนผิพลาบอไ้นะะ เราพยายามรีเสิร์
ให้ฟิสมเหุสมผลที่สุ้วยวามรู้อันน้อยนิ
มาลุ้นันว่าอะไระเิึ้นับินันแน่ <3
ปล. อนที่แล้วเราเพิ่มรูปภาพประอบไป ถ้ามีเวลาว่า
ะทำออนนี้้วยนะ >.<
#ฟิสเวน
ความคิดเห็น